Η Ελληνική σημαία, από την Ειρηνούλα Παπαδοπούλου

 Η ελληνική σημαία σε σχήμα καρδιάς... 

Και στο εσωτερικό της ένα ωραίο ποιηματάκι... 

Το φιλοτέχνησε η Ειρήνη Παπαδοπούλου

Η Ειρηνουλα Παπαδοπούλου είναι μαθήτρια των προνήπιων του 4ου Νηπιαγωγείου Πευκών Θεσσαλονίκης. 

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Δ (και τελευταίο)

 Η δύσκολη  όμως  εκείνη  εποχή  που  οι  κοινωνίες  δοκιμάζονταν, υπήρξαν  και  κάποιοι  που  δεν  επέλεξαν  το  μακρινό,  προσφυγικό  ταξίδι στα  μέρη  της  Ιωνίας  και  παρέμειναν  στα  τρομοκρατούμενα  πατρογονικά εδάφη,  αφού  όμως  πρώτα  έλαβαν  τα  απαραίτητα  μέτρα  προστασίας.

 Εκκένωσαν  τις  πόλεις  που  ζούσαν  στο  παρελθόν,  γιατί  έτσι  κι  αλλιώς αυτές  είχαν  καταστραφεί  και  κατέφυγαν  κυνηγημένοι  σε  πιο  απόκρημνες,  κακοτράχαλες  τοποθεσίες  όπου  κι  οχυρώθηκαν,  ώστε  να  μπορέσουν  να αμυνθούν  απέναντι  στις  επικείμενες  επιδρομές  των  κλεφτών,  που λυμαίνονταν  το  χώρο  της  ανατολικής  Μεσογείου.  Αυτό  αποδεικνύεται από  διάφορα  κάστρα  σε  όλη  τη  χώρα  και  από  τους  πρόχειρους, προσφυγικούς  οικισμούς  της  ίδιας  περιόδου,  που  ανακαλύφθηκαν  στην ορεινή  Κρήτη.  Οι  κάτοικοι  της  νήσου  αυτής,  εγκατέλειψαν  τις προαιώνιες,  πασίγνωστες  για  τον  πλούτο  τους  μινωικές  μητροπόλεις  και σκαρφάλωσαν  στα  βουνά  για  να  μπορέσουν  να  γλιτώσουν  και  να καταφέρουν να  ζήσουν, έστω και  υπό αντίξοες  συνθήκες.

 Έτσι  οι  Έλληνες,  με  τη  σχετική  αποξένωση  που  προκαλεί  ο  φόβος, κλείστηκαν  πίσω  από  τείχη  και  κάστρα,  ενώ  περιόρισαν  τις  θετικές επαφές  που  είχαν  αναπτύξει  παλαιότερα  με  άλλους  λαούς,  μέσω  των εμπορικών  δρόμων.  Η  λογική  συνέπεια,  στην  αλλαγή  του  τρόπου  ζωής και  στην  κατάργηση  του  ρόλου  του  υπερτοπικού  ηγεμόνα  (Άναξ),  ήταν μια  προσωρινή  μετάβαση  σε  απλούστερες  οικονομικές  και  κοινωνικές συνθήκες.  Σε  καμία  περίπτωση  πάντως,  τα  δραματικά  γεγονότα  δεν προκάλεσαν  ολικό  ξεριζωμό,  έσχατη  ένδεια  ή  μια  γενοκτονία  στο  έθνος. Ούτε έπαψαν ποτέ αυτοί  οι  άνθρωποι,να  παράγουν πολιτισμό.  

Η  ιστορική συνέχεια  εξασφαλίστηκε,  με  τη  διατήρηση  των  ανώτερων  δομών  της κοινωνίας  και  των  γενικών  χαρακτηριστικών  της  φυσιογνωμίας  του λαού,  που αποτέλεσαν τη  διαχρονική  βάση  στην εξελικτική  του  πορεία. Το  παραπάνω  υποστηρίζεται,  με αρκετά  ευρήματα  από  όλη  τη  χώρα, αλλά  και  έξω  από  αυτήν,  που  αποδεικνύουν  πως  οι  Έλληνες  μετά  την μυκηναϊκή  εποχή,  συνέχισαν  όπως  μπορούσαν  καλύτερα,  να  εφαρμόζουν τις  συνήθειες  των  πολιτισμένων  προγόνων  τους  και  ότι  η  άρχουσα  τάξη, δεν  έπαψε  ποτέ  να  απολαμβάνει  τα  οποιαδήποτε  ηγετικά  της  προνόμια. 

Στα  Κούκλια  της  Κύπρου  για  παράδειγμα,  ανακαλύφθηκε  ελληνική γραφή  από  τα  τέλη  του  11ου  αιώνα  (  τότε  που  πιστεύεται  πως  οι  Έλληνες έπαψαν  να  γράφουν  τα  λόγια  τους!),  ενώ  στο  Λευκάντι  της  Ευβοίας, εντοπίστηκε  μεγαλοπρεπής  τύμβος  ηγεμόνα,  με  ιδιαιτέρως  μνημειακά χαρακτηριστικά  και  πλούσια  κτερίσματα,  που  ανάγεται  στο  1000  π.Χ. περίπου  (την  εποχή  που  υποτίθεται  πως  είχαν  εκλείψει  οι  πλούσιοι άρχοντες).  Αυτά  είναι  μόνο,  κάποια  δείγματα  της  λανθασμένης  άποψης που  κυριάρχησε  μέχρι  πρόσφατα  στους  επιστημονικούς  κύκλους,  αυτούς που  ήθελαν  να  ονομάζουν  την  Υπομυκηναϊκή  και  την  Γεωμετρική περίοδο,  ως  την  «  σκοτεινή  περίοδο  »  της  αρχαιότητας,  σε  ό,τι  αφορά  την ευημερία  και  την  πολιτιστική  πρόοδο  των  Ελλήνων. 

 Η  υποβίβαση  αυτή, οφείλετε  καθαρά  στη  σημερινή  γνωστική  ανεπάρκεια,  λόγω  έλλειψης ακριβών  πληροφοριών  και  το  περίφημο  σκότος  στην  πραγματικότητα, σκεπάζει  μόνο  τα  ιστορικά  στοιχεία  εκείνης  της  εποχής,  κι  όχι  το  είδος και  την  ποιότητα  της  ζωής,  εκείνων  των  ανήσυχων  κι  ακατάβλητων ανθρώπων.

  Τα  χρόνια  της  υποτιθέμενης  αφάνειας,  δεν  ήταν  καθόλου ανενεργά  ή  σκοτεινά  σε  πολιτιστικό  επίπεδο  και  οι  κάτοικοι  του ελλαδικού  χώρου,  μετά  την  κατάρρευση  της  ιδιόμορφης  μυκηναϊκής–   αχαϊκής  κοινοπολιτείας  (μιας  αυτοκρατορίας  στα  μέτρα  εκείνης  της εποχής),  εξακολούθησαν  σε  όλους  τους  τομείς  και  χωρίς  χάσματα,  να είναι  τόσο  Έλληνες  όσο  και  πριν.     

Εξώφυλλο του περιοδικού"Ρομάντσο" με θέμα το έπος του '40

Το περιοδικό Ρομάντσο σε εξώφυλλο του σχετικά με το έπος του 40.

Μεγάλη "εκτός" έδρας νίκη για το Ωραιόκαστρο.

 Το Ωραιόκαστρο με μια πολύ καλή εμφάνιση   και παρα τις πολλές απουσίες νίκησε το ΑΜΕΘ σε τυπικά εκτός έδρας  αγώνα στο Δρυμό με 77-68. 

Η ομάδα του Ωραιοκάστρου είχε τον έλεγχο του παιχνιδιου από την αρχή και δεν κινδύνευσε σε κανένα σημείο. 

 Το ΑΤ Ωραιοκάστρου κατοχυρώνει την πεμπτη θέση και πιθανοτατα θα παιξει στην προημιτελικη φάση κόντρα στην ομάδα της Θέρμης ενώ στο βάθος στα ημιτελικά φαίνονται τα ΜΑΤ. 

Οι πόντοι για το Ωραιόκαστρο: Μυλωνιδης 33, Θυμνιος 21, Ζαφειροπουλος 8, Μίντης 2, Γκουντουβας 4, Βασιλειάδης 8.

Ακολουθεί βιντροσκοπικο υλικό... 

Ζέσταμα πριν το ματς

Βολή Βασιλειάδη

Βόμβα τριών πόντων από Μύλω!! 

Δυσκολη εύστοχη προσπάθεια από Ναουμ Θυμνιο!! 

Αυριο ξαναρχιζει το πρωτάθλημα.

 Το ΑΤ Ωραιοκάστρου αυριο αντιμετωπίζει το ΑΜΕΘ στις 11:15 στο ΔΑΚ Δρυμού. Στην προτελευταια αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του πρωταθληματος. 

Η ομάδα του ΑΜΕΘ βρίσκεται στη δεύτερη θέση ενώ το Ωραιόκαστρο στην έκτη. 

Τυπικά φιλοξενουμενη στο Δρυμό θα είναι η ομάδα του ΑΜΕΘ λόγω κλεισίματος της έδρας της. 

Ο Εσκιογλου δήλωσε : θα παιξουμε χωρίς αγχος μόνο για τη νίκη. 

Το γνωστό και άγνωστο πρόβλημα του Ερντογάν. Βασιλείου Ταλλαμάγκα

 Μερικές ενδιαφέρουσες απόψεις ενός γνωστού αρθρογράφου για την τουρκική οικονομία και τους Αλεβίτες...

Οι τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο και το Αιγαίο έχουν μονοπωλήσει τον τελευταίο καιρό την επικαιρότητα για τις σχέσεις της Τουρκίας του Ερντογάν με γείτονες και συμμάχους. Υπάρχουν όμως δυο ζητήματα που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσουν το προσεχές διάστημα.

H κατάσταση της τουρκικής οικονομίας και οι Αλεβίτες είναι παράγοντες που μπορούν να αποτελέσουν την γενεσιουργό αιτία σημαντικών εξελίξεων.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια η οικονομία της Τουρκίας έτρεχε με γρήγορους ρυθμούς. Η ανάπτυξη ήταν υψηλή, η ιδιωτική κατανάλωση ενισχυμένη, ο πληθωρισμός διατηρείτο σε σχετικά χαμηλά επίπεδα και η λίρα ήταν ένα σχετικά ισχυρό νόμισμα. Τα παραπάνω στοιχεία αντιστάθμιζαν τις επιπτώσεις από το υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα, και το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο.

Σήμερα η οικονομία έχει τραβήξει χειρόφρενο, παγιδεύτηκε σε ύφεση, ενώ δυσοίωνες είναι επίσης οι προβλέψεις για την πορεία της στο διάστημα του τρέχοντος έτους. Το τουρκικό νόμισμα έχει χάσει περίπου το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου, πέφτοντας θύμα της οικονομικής πολιτικής του Ερντογάν, ωθώντας στην φτωχοποίηση μικρές επιχειρήσεις και χαμηλών εισοδημάτων τουρκικά νοικοκυριά.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει στην Τουρκία σήμερα, μια αξιοπρόσεκτη θρησκευτική μειονότητα, οι Αλεβίτες.

Η ιστορία τους δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, παρά το γεγονός ότι αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της χώρας: υπολογίζεται ότι φτάνουν τα 15 εκατ., αντιστοιχώντας περίπου στο 1/5 του συνολικού πληθυσμού.

Το όνομά τους προέρχεται από τον Αλί, ξάδερφο του Μωάμεθ και σύζυγο της κόρης του, Φατιμά. Η βάση του αλεβιτισμού, μιας θρησκείας αιώνων, παραπέμπει στους σιίτες, αλλά με επιρροές από τη φιλοσοφία των Σούφι, του μυστικισμού και του ζωροαστρισμού, αλλά και από την ορθόδοξη πίστη και τους αρχαίους Έλληνες, ένας φαινομενικά παράδοξος συνδυασμός, με έμφαση σε ουμανιστικές αξίες, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ισότητα των δύο φύλων.

Oι γυναίκες δεν καλύπτουν τα μαλλιά τους και προσεύχονται μαζί με τους άνδρες στους δικούς τους τόπους λατρείας. Κάποιοι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους μουσουλμάνους, ενώ άλλοι νιώθουν ότι αποτελούν παρακλάδι του Ισλάμ. Στην πορεία τους στον 20ό αιώνα, οι συνήθως υπό διωγμό Αλεβίτες βρήκαν τη θέση τους στη δημόσια ζωή του κοσμικού κράτους του Κεμάλ. Σταδιακά, όμως, πέρασαν ξανά στο περιθώριο. Τη δεκαετία του ’70 στράφηκαν προς την Αριστερά, γεγονός που ενίσχυσε την κόντρα τους με εθνικιστικές δυνάμεις της Τουρκίας, μια περίοδος που σημαδεύτηκε από τη μαζική σφαγή εκατοντάδων Αλεβιτών από τους Γκρίζους Λύκους στην πόλη Καχραμανμαράς το 1978.

Οι Αλεβιτες ήταν πάντα «κλεισμένοι» στις πολιτιστικές τους κοινότητες και κινούνταν ηθελημένα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια αξιοπρόσεκτη κινητικότητα, χρησιμοποιώντας τα ιδιόμορφα θρησκευτικά τους χαρακτηριστικά και εκφράζοντας πιο έντονα πολιτικές θέσεις. Το πανίσχυρο τουρκικό κράτος προβληματίζεται μήπως κάποιος ξένος δάκτυλος τους οργανώνει. Και αν τους οργανώνει με ποιο στόχο;

Με δεδομένη την προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ σίγουρα δεν είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες ο υποβολέας. Οι συγκεχυμένες πληροφορίες δείχνουν προς τα μικρά κρατίδια του αραβικού κόλπου.

Παρά την παντοκρατορία Ερντογάν η εσωτερική ζωή της Τουρκίας μοιάζει με κινούμενη άμμο.

Πηγή: cnn.gr

Παγόβουνο στην Αλάσκα...

Σεληνιακό τοπίο... 

 Κάπου στη μακρινή Αλάσκα... 

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Γ

 Ήταν  φυσικό  η  πλούσια  χώρα  της  Αιγύπτου,  να  ήταν  απ’  τα             πιο  δημοφιλή  μέρη  για  λαφυραγώγηση  κι  αυτή  δέχτηκε  πράγματι,  τα περισσότερα  κύματα  των  αμέτρητων  κουρσάρων. 

 Τα  Αιγυπτιακά  αρχεία και  οι  απεικονίσεις  στο  ναό  του  Medinet  Habu,  το  ναό  της  νίκης  του Ραμσή  Γ΄,  κάνουν  λόγο  για  τις  επιδρομές  στη  χώρα  τους  των  «λαών  της θάλασσας».  Όλους  αυτούς  τους  εχθρικούς  εισβολείς,  τους  ονομάζουν συχνά  «Αχαϊβάσα»(Αχαιοί),  «Ντενιέν»(Δαναοί)  ή  «Χανεμπού»,  ενώ  τους δίνουν  και  άλλα  ονόματα  που  φαίνεται  να  αντιστοιχούν  σε  γνωστούς λαούς,  όπως  τους  Λυκίους  και  τους  Φιλισταίους  –  Κρήτες.  Αναφέρουν επίσης,  συγκεκριμένες  επιδρομές  το  1221π.Χ.,  το  1194π.Χ.,  το  1192π.Χ. και  το  1187π.Χ,  με  μεγαλύτερες  την  πρώτη  και  την  τελευταία.Με  βάση αυτά  τα  ακριβή  αρχεία,  μπορούμε  να  πιθανολογήσουμε  την  οργανωμένη καταδρομή  στην  Αίγυπτο  απ’  τον  Μενέλαο  και  τους  άλλους  Αχαιούς  που επέστρεφαν  απ’  την  Τροία,  το  1221π.Χ.  Άρα,  σύμφωνα  με  τη  δεκαετή διάρκεια  του  Τρωικού  πολέμου,  θα  καταλήξουμε  στο  συμπέρασμα  πως αυτός  πραγματοποιήθηκε  μεταξύ  1231  -  1221  π.Χ.  

Οι  άλλες  τρεις χρονολογικές  αναφορές  των  Αιγυπτίων,  που  απέχουν  τριάντα  περίπου χρόνια  απ’το  πρώτο  μεγάλο  κύμα  επιδρομέων,  θα  πρέπει  να  αντιστοιχούν στις  πειρατικές  επιθέσεις,που  έγιναν  στα  πλαίσια  της  γενικής  αναταραχής στο  χώρο  της  ανατολικής  Μεσογείου. 

Η ανεξέλεγκτη  μαζική  αναρχία,επέφερε  τη  μεταβολή  στον  τρόπο  ζωής των  Αχαιών  και  φυσικά  τη  διακοπή  των  ελεύθερων  εμπορικών  σχέσεων. Οι  επιζήσαντες  κάτοικοι  των  πληγέντων  κι  αποδεκατισμένων  πόλεων, υπό  τον  συνεχή  κίνδυνο,  τις  εγκατέλειψαν  προσπαθώντας  να  επιβιώσουν. 

Η  ελίτ  της  μυκηναϊκής  κοινωνίας,  μαζί  με  τους  εναπομείναντες,  πιστούς σ’  αυτήν  υπηκόους  της,  αναζήτησαν  καλύτερη  τύχη  μεταναστεύοντας  σε νέα,  παρθένα  εδάφη.  Εκεί,  ήλπιζε  η  αριστοκρατία  τάξη  πως  θα  μπορέσει να  ανασυντάξει  το  χαμένο  της  βασίλειο  και  να  ανακτήσει  την  παλαιά ηγετική  και  αρχοντική  της  αίγλη,  μεταφέροντας  μαζί  της  και  τους κατοίκους  των  αρχαίων  μυκηναϊκών  κέντρων.  Έτσι  εγκαινιάστηκε  η  Α΄ μεταναστευτική  περίοδος  για  την  Ελλάδα,  στα  μέσα  περίπου  του  12ουπ.Χ. αιώνα,  με  την  περιοχή  που  ονομάστηκε  Ιωνία,  να  δέχεται  το  μεγαλύτερο πλήθος  των  αποίκων.  

Ήταν  μια  πολλά  υποσχόμενη  γη  του  ανατολικού Αιγαίου,  που  είχε  μείνει  μακριά  από  την  επήρεια  των  τραγικών γεγονότων  και  μόλις  είχε  απαλλαγεί  απ’  το  δυναστικό  ζυγό  των Χετταίων.  Αυτός  ο  χώρος,  μετά  την  αποκατάσταση  της  ασφάλειας  και της  ειρήνης,  έμελλε  να  επαναφέρει  τον  ελληνικό  πολιτισμό  στα  υψηλά επίπεδα  του  παρελθόντος,  καθώς  διατήρησε  άσβεστη  τη  φλόγα  του πνευματικού  φωτός  που  έλαμψε  στα  μυκηναϊκά  χρόνια.  Μια  πολύτιμη κληρονομιά,  που  η  διάσωσή  της  και  η  μεταβίβασή  της  στις  επόμενες γενεές,  καθόρισε  την  τύχη του  μετέπειτα  ελληνισμού. 

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ. 

Το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο. Πάσχου Μανδραβέλη

Ο γνωστός αρθρογράφος της "καθημερινής" στηλιτεύει τις αριστερες απόψεις σχετικά με την εκπαίδευση, απόψεις και στρατηγικές που προωθούν την αναξιότητα.

Για να έχουμε το καλό ερώτημα: το «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο», που επικαλείται ο κ. Νίκος Φίλης, ποιοι το υπέγραψαν και τι άλλους όρους περιλαμβάνει, εκτός από το να μένουν τα παιδιά αγράμματα;

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο του δεν λέει τίποτε για το νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση που ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή. Απλώς διεκδικεί αντιμνημονιακές δάφνες. Γράφει ότι «κάθε λέξη από τον νόμο της κ. Κεραμέως είναι πιστή αντιγραφή των τότε επιθυμιών της τρόικας» και ότι ο ίδιος, «εν μέσω μνημονίου τόλμησα να αγνοήσω τον Κοστέλο και τους σχολάρχες μυστικοσυμβούλους του και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε έναν νόμο - τομή για την ιδιωτική εκπαίδευση» («Τα Νέα» 30.7.2020).

Καλά όλα αυτά. Εχει όμως ο κ. Φίλης κάποια εξήγηση γιατί μετά την «τομή» τα Ελληνόπουλα εξακολουθούν να πατώνουν στους παγκόσμιους δείκτες PISA; Η χώρα είναι 32η στις 35 του ΟΟΣΑ και το 35,8% των μαθητών έχει πρόβλημα να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις. Σίγουρα φταίει η «κακούργα καπιταλιστική κενωνία», αλλά καμία από τις 34 χώρες που προηγούνται δεν είναι η πατρίδα του σοσιαλισμού. Σίγουρα κάτι καλύτερο κάνουν, στη Σιγκαπούρη, στο Μακάο(!), στη Βρετανία, ακόμη και αν θεωρήσουμε δεδομένους τους περιορισμούς του ασφυκτικού καπιταλισμού. Μάλλον εκεί δεν θα έχουν «μεταπολιτευτικά κοινωνικά συμβόλαια» και γι’ αυτό στην κατανόηση κειμένου τα Αμερικανάκια βρίσκονται 29 θέσεις πάνω από τα Ελληνόπουλα.

Βεβαίως, την εποχή του αλήστου μνήμης υπαρκτού υπήρχε στις κομμουνιστικές κοινωνίες ένα άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο. Οπως συνήθιζαν να λένε οι Σοβιετικοί υποτελείς, «αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν κι εμείς προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε». Στην εποχή της σοβιετικού τύπου παιδείας το ελληνικό κράτος προσποιείται ότι εποπτεύει την εκπαίδευση (ενώ επί της ουσίας ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε τομέα) και οι μαθητές προσποιούνται ότι μαθαίνουν. Προωθεί την ισότητα στον πάτο. Αντί να βοηθάει και να βελτιώνει τις συνθήκες για όσους δεν τα πάνε καλά, ψαλιδίζει κάθε βλαστάρι που ξεπετάγεται, καταπολεμώντας με νύχια και δόντια τη μισητή αριστεία.

Ισως αυτό να εννοεί ως «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο» ο κ. Φίλης. Το δόγμα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, της ήσσονος προσπάθειας για ένα χαρτί που εξασφαλίζει διορισμό στο Δημόσιο. Ο νόμος που πέρασε η κ. Νίκη Κεραμέως αποτελεί τομή, διότι στην Ελλάδα επαναστατικό είναι το αυτονόητο: δεν πρέπει το κράτος να χώνει την ουρίτσα του παντού σε κάθε πτυχή του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου. Οφείλει να εποπτεύει την ιδιωτική Παιδεία, να ενισχύει τη δημόσια, να διασφαλίζει ότι δεν θα δημιουργηθούν ολιγοπωλιακές δομές, να προασπίζει τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων αδιακρίτως. Κι όταν λέμε «αδιακρίτως», εννοούμε χωρίς αρνητικές ή θετικές διακρίσεις...

Πηγή: καθημερινή

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Β

Ο  μύθος  που  έχει  καθιερωθεί,  πως  οι  Δωριείς  ήταν  αυτοί  που εξοπλισμένοι  με  σιδερένια  όπλα  κατέλυσαν  το  μυκηναϊκό  πολιτισμό, είναι  ανακριβής  και  τα  αρχαιολογικά  τεκμήρια  εύκολα  τον  ανατρέπουν. 

Σίγουρα  αυτή  η  μικρή  πληθυσμιακά,  περιθωριακή  και  νομαδική  φυλή  της αρχαίας  Ελλάδας,  μετακινήθηκε  και  διαφοροποιήθηκε  την  εποχή  της αναστάτωσης,  εγκαταστάθηκε  και  αναπτύχθηκε  σε  παραδοσιακά  εδάφη των  Αχαιών,  αλλά  δεν  ήταν  οι  Δωριείς  που  προκάλεσαν την  καταστροφή. Η  σταδιακή  άνοδός  τους  και  οι  διεκδικήσεις  τους  στον  Ελλαδικό  χώρο, ήταν  μια  φυσική  συνέπεια  της  πτώσης  των  Μυκηναίων  και  όχι  η  αιτία της. 

 Οι  πραγματικοί  ένοχοι,  ήταν  το  πλήθος  των  αδίστακτων  εκτελεστών μιας  πανάρχαιας  μάστιγας.  Ήταν  οι  κουρσάροι  της  Μεσογείου,  που καθώς  το  φαινόμενο  ήταν  γενικευμένο,  τα  τμήματά  τους  δεν απαρτίζονταν  μόνο  από  Αχαιούς,  αλλά  κι  από  άλλους  λαούς,  γνώστες  της ναυτικής  και  πολεμικής  τέχνης.  Η  περίπτωση  των  Λυκίων,  οι  οποίοι ζούσαν  κοντά  στις  ακτές  της  νότιας  Μικράς Ασίας,  είναι χαρακτηριστική. Αυτοί,  παρότι  το  Ίλιον  βρισκόταν  τόσο  μακριά  απ’  την  χώρα  τους,  όπως και  οι  ίδιοι  παραδέχονται  μέσα  στο  έπος,  πολέμησαν  με  γενναιότητα  στο πλευρό των Τρώων και  ενάντια  στους  Αχαιούς.

 «Τώρα μονάχα ὅσοι  βρεθήκαμε συμμάχοι  πολεμοῦμε˙ τί  σύμμαχος  κι  ἐγώ  εἶμαι  κι ἔφτασα  μακριάθε ξεκινώντας τί  εἶναι  μακριά ἡ  Λυκία, στό  στρουφιχτό  τοῦ  Ξάνθου  ρέμα πάνω, κι  ἔχω  ἀφημένο  ἐκεῖ  τό  ταίρι μου  καί  τό  μωρό τό  γιό  μου καί  βιός  πολύ,  πού  θα το  ζήλευε κάθε φτωχός.  Μά κι  ἔτσι γκαρδιώνω  τους  Λυκιῶτες  ἄπαυτα καί  λαχταρῶ κι  ἀτός  μου νά  κονταροχτυπιέμαι,  τίποτα  δῶ  πέρα  ἄς  μην  ὁρίζω, γιά  βιός  οἱ  Ἀργίτες νά μοῦ  πάρουνε  γιά ζά να  μοῦ  ξεκόψουν» (Ιλιάδα.  Ε  477-484) 

Αυτοί  οι  πολύτιμοι  σύμμαχοι  των  Τρώων,  σε  διάφορα  μέρη  της Ιλιάδας,  παρουσιάζουν  ιδιαίτερη  ορμητικότητα  και  οι  Λύκιοι  ήρωες, Σαρπηδόνας,  Γλαύκος  και  Πάνδαρος  έχουν  εξέχοντα  ρόλο.  Η  μόνη εξήγηση,  που  μπορεί  να  δοθεί  για  την  παράξενη  συμμετοχή  τους,  σε αυτόν  τον  κανονικά  αδιάφορο  γι’  αυτούς  πόλεμο,  είναι  ότι  μάχονταν  ως μισθοφόροι,  κι  οι  Τρώες  σ’  εκείνες  τις  δύσκολες  στιγμές,  είχαν προσλάβει  για  ενίσχυση  αρκετούς  τέτοιους  τυχοδιώκτες,  οι    οποίοι ξεχώριζαν  για  την  μαχητικότητα  τους.  Οι  Λύκιοι,  αυτήν  την  πολεμική τους  δεξιοτεχνία,  την  διατήρησαν  και  σίγουρα  την  εκδήλωσαν  στα  βίαια χρόνια  που ακολούθησαν μετά  τον πόλεμο  της  Τροίας.

 Ακολουθώντας  την  τόσο  οικεία  για  όλους  τακτική  της  πειρατείας,  για πρώτη  ίσως  φορά  στην  παγκόσμια  ιστορία,  μικρά  ή  πολυάριθμα  ναυτικά –στρατιωτικά τμήματα ατρόμητων ανδρών, απ’ όλη την ανατολική Μεσόγειο, ανεξάρτητα ή συνασπισμένα κάτω από έναν ανίερο σκοπό, σαν λαίλαπα απλώθηκαν στη γύρω περιοχή κι επιδόθηκαν σ’ένα ξέφρενο κυνήγι λαφύρων. Έναν αδυσώπητο αγώνα αναζήτησης κι αρπαγής πολύτιμων αγαθών, με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τις εύπορες πόλεις και τους ευκατάστατους πολιτισμούς, που είχαν τη φήμη της ευημερίας και του συσσωρευμένου πλούτου. 

 Μια φήμη που διαδιδόμενη από στόμα σε στόμα, πολλές φορές παραμόρφωνε την αλήθεια και γιγαντωνόταν, εξάπτοντας το πάθος των δραστών ακόμα πιο πολύ.

  «τί ὅσο ἡ ζωή μου ἀξίζει, ἀλάκερα τά πλούτη δέν άξίζουν πού ἔκρυβε, λένε, τό πολύκοσμο τῆς Τροίας ἐντός του κάστρου» (Ιλιάδα. Ι 401-402) «τοῦ Ὀρχομενοῦ τά πλούτη ἄν μοῦ ’δινε καί τῆς αἰγύπτιας Θήβας, πού θησαυρος κεῖ πέρα ἀρίφνητους τό κάθε σπίτι κρύβει,» (Ιλιάδα. Ι 381-382) 

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ.