Όταν ο Γουόλτερ Μπέρι έβαζε 39 ποντους στην Ουλκερ!

 Σεζόν 1995-96.

Τεράστιος Μπέρι... 

Ο Κίρο Γκλιγκοροφ επιλέγει τη ¨Μακεδονική" εθνική ταυτότητα...

 Ο Κίρο Γκλιγκόροφ ήταν ο άνθρωπος που βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας, των Σκοπίων, από το 1990 έως το 1995. 

Σκόπια 1974.

Πέτυχε την αναίμακτη απόσχιση της ΠΓΔΜ από την ΟΔΓ, καθώς το Βελιγράδι συνεργάστηκε και σεβόμενο την απόφαση του δημοψηφίσματος του 1990 απέσυρε τα Ομοσπονδιακά Γιουγκοσλαβικά στρατεύματα. 

Στην πραγματικότητα, η απόφαση αυτή ήταν άμεσο προϊόν της επικέντρωσης του σερβικού ενδιαφέροντος στο πεδίο μαχών της Βοσνίας και το μικρό ενδιαφέρον για το κρατίδιο του νότου, το οποίο θεωρείτο θνησιγενές. 

Το υψηλό ποσοστό μειονοτήτων και οι βλέψεις της Βουλγαρίας στο νεοσύστατο κράτος, ανάγκασε την κυβέρνηση Γκλιγκόροφ να πραγματοποιήσει την περιβόητη φυγή προς τα εμπρός, επενδύοντας στη διαφύλαξη και προβολή της «μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας και την προσπάθεια σύνδεσης της μακεδονικής ιστορίας με το «μακεδονικό» έθνος και το διαχωρισμό του από Βούλγαρους (κατά κύριο λόγο) και Σέρβους. 

Ταυτόχρονα, η προσπάθεια οικειοποίησης συμβόλων της Μακεδονικής αρχαιότητας, η αξίωση αναγνώρισης «μακεδονικού έθνους» και γλώσσας και φυσικά οι αλυτρωτικές αναφορές στο πρώτο Σύνταγμα της χώρας, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της Ελλάδας. Η Αθήνα απαίτησε από τα Σκόπια την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας», τη διαγραφή του αστεριού της Βεργίνας από τα εθνικά σύμβολα του κράτους και την άμεση απόσυρση των αναφορών σε αλλαγή των συνόρων, καθώς σε χάρτες που έκαναν την εμφάνισή τους και απεικόνιζαν τη «Μεγάλη Μακεδονία» περιλαμβανόταν ελληνικά εδάφη. 

Πηγή:

Οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας- ΠΓΔΜ: Η ανάδειξη της επικρατούσας Θεωρίας Διεθνών σχέσεων μέσα από την αξιολόγηση και οριοθέτηση του αντίκτυπου των οικονομικών διαδράσεων μεταξύ των δύο χωρών. 

Ορέστης Φοίβος Πιτσάβας 

Φόβος πάνω από τα ΑΕΙ, Σάκης Μουμτζής

 Το σχέδιο αποβλέπει, μέσω της στοχοποίησης, στον εκφοβισμό των πανεπιστημιακών, που απλώς θέλουν να διαφυλάξουν τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η διακύβευση σήμερα, καθώς το ακαδημαϊκό άσυλο δεν απειλείται από την κρατική αυθαιρεσία αλλά από τη δράση ποικιλώνυμων ομάδων της Αριστεράς. Οσοι επιθυμούν αυτή η νοσηρή κατάσταση, που διαρκεί περίπου σαράντα χρόνια, να αλλάξει, δέχονται συντονισμένες επιθέσεις από εφημερίδες, κόμματα και καθηγητές, που εκφράζουν τις ιδέες ενός αριστερού ακτιβισμού. Δηλαδή από όλους αυτούς που ευθύνονται –μαζί βεβαίως με όλες τις κυβερνήσεις– για τη σημερινή κατάντια των ΑΕΙ.

Ο πρύτανης του ΑΠΘ τήρησε τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η φωτογραφία του δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα του «χώρου» με τη λεζάντα: «καταδότης». Ποιος δεν θα φοβόταν αν έβλεπε τη φωτογραφία του υπό μορφή επικήρυξης; Πολύ δε περισσότερο, όταν γνωρίζει πως οι ομάδες κρούσης μπορεί να του στήσουν καρτέρι παντού. Στον χώρο δουλειάς του, στον δρόμο, στο αυτοκίνητό του, ακόμη κι έξω από το σπίτι του. Εχουμε καταντήσει, στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι πρυτάνεις να κυκλοφορούν φρουρούμενοι. Ας σημειωθεί πως το κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ παραμένει κατειλημμένο και, ως εκ τούτου, δεν περαιώνεται καμιά γραφειοκρατική υπόθεση. Μια εικοσάδα καταληψιών περιφρονεί πρώτα και κύρια τους συμφοιτητές τους, που έχουν ανάγκη από ένα δικαιολογητικό. Συγχρόνως, ο εισαγγελέας δεν κινείται αυτεπαγγέλτως, ως ώφειλε, καθώς ο νέος νόμος δεν απαιτεί παρέμβαση του πρύτανη. Για ποιο λόγο να μπλέξει ο άνθρωπος; 

Ολα αυτά τα έκτροπα αποδεικνύουν, για μία ακόμη φορά, πως η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τη δράση αυτών των ομάδων κρούσης. Δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τον αριστερό ακτιβισμό που προσβάλλει πολλάκις την προσωπικότητα καθηγητών και πρυτάνεων. Με αυτό ως δεδομένο, η τήρηση των νόμων του ελληνικού κράτους, εντός των ΑΕΙ, μπορεί να επιτευχθεί μόνον από το ίδιο το ελληνικό κράτος, μέσω των μηχανισμών του. Οι ώμοι των πρυτάνεων δεν αντέχουν τέτοιο βάρος. Ελπίζω η κυβέρνηση να μη φοβηθεί τη σύγκρουση με τους μπαχαλάκηδες και τα πολιτικά κόμματα που τους καλύπτουν, γιατί πέραν όλων των άλλων, το πολιτικό κόστος που θα καταβάλει θα είναι σημαντικό. Η κοινωνία θέλει να τερματιστεί το καθεστώς του φόβου στα ΑΕΙ.     

Παζολίνι...

 

Ο μεγαλύτερος δρόμος στον κόσμο...

 

Ο κουφοντινισμός δεν έχει μέλλον, Τάκης Θεοδωρόπουλος

 «Οταν οι αντάρτες μπούνε στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Κάνει ρίμα. Δεν έχω αντίρρηση. Απλώς αναρωτιέμαι ποιους αντάρτες εννοούν οι σαραντάρηδες πιτσιρικάδες που κλείνουν κάθε απόγευμα την πόλη. Υποθέτω τους έχουν δει σε φωτογραφία, γενειοφόρους με φισεκλίκια, έχουν και το πρόσωπο του Βελουχιώτη στο μυαλό τους. Και ονειρεύονται την ανάστασή τους εκ νεκρών. Είναι θρησκευτική σέχτα. Δεν είναι πάντως πολιτικό κίνημα.

Δεν διακρίνονται ούτε καν για πρωτοτυπία. Η πρωτοτυπία δεν είναι ύφος. Είναι έκφραση της ζωντανής σκέψης. Τους έχει προλάβει προ ετών ο φίλος Δημήτρης Φύσσας με το ενδιαφέρον μυθιστόρημά του «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος». Στην υπόθεση, τον Εμφύλιο τον έχουν κερδίσει οι κομμουνιστές και η εξέγερση του Πολυτεχνείου γίνεται εναντίον του καθεστώτος τους. Υπέροχο το πρώτο κεφάλαιο με την ομιλία του Ρίτσου στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Κάθε απόγευμα συγκεντρώνονται στην πλατεία Συντάγματος. Φωνάζουν για την «πλατεία Κουφοντίνα» και σηκώνουν πανό που γράφουν «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Τίποτε φοβερό. Η Αθήνα έχει συνηθίσει. Τι διεκδικούν; Θέλουν η πολιτεία να αποδεχθεί τα αιτήματα του ισοβίτη. Αυτό είναι το ελάχιστο. Το μέγιστο είναι να μπουν οι αντάρτες στην Αθήνα. Κοιτάνε γύρω τους κι αυτοί δεν φαίνονται πουθενά. Οι αντάρτες αθέτησαν τις υποσχέσεις τους.

Ευτυχώς υπάρχουν τα υποκατάστατα. Η συνήγορος του ισοβίτη κ. Κούρτοβικ, που τους εμψυχώνει όταν λέει ότι η υπόθεση θα προκαλέσει κοινωνικό διχασμό. Κι αυτοί αισθάνονται μέρος του κοινωνικού διχασμού. Πόσοι είναι; Χίλιοι; Αντε δύο χιλιάδες. Πάντως προχθές το ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ μιλούσε για τετρακόσιους-πεντακόσιους.

Εκτός από τα υποκατάστατα υπάρχει και η πολιτική. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η αξιωματική αντιπολίτευση. Αναλαμβάνει την τύχη του ισοβίτη δολοφόνου και απεργού πείνας. Καταγγέλλει την κυβέρνηση διότι δεν αποδέχεται τα αιτήματά του. Ηθικολογεί αναζητώντας συμμάχους. Δεν τους βρίσκει στις δημοσκοπήσεις, όπου το 70% των ερωτηθέντων απαντάει ότι συμφωνεί με τη στάση της κυβέρνησης στο ζήτημα του Κουφοντίνα. Τους βρίσκει αντιθέτως στους τετρακόσιους, άντε χίλιους ή δύο χιλιάδες που κλείνουν κάθε απόγευμα το Σύνταγμα.

Γιατί; Μα είναι απλό. Προσδοκά κι αυτή ανάσταση νεκρών. Οι δικοί της νεκροί είναι οι «Αγανακτισμένοι». Ξεκίνησαν κι αυτοί κάτι εκατοντάδες κι έφτασαν να γίνουν πλήθος που απειλούσε τη Βουλή και έριχνε κυβερνήσεις. Μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Πόσες μέρες τώρα γίνονται οι συγκεντρώσεις συμπαράστασης στον ισοβίτη δολοφόνο; Δέκα, δεκαπέντε; Εχω χάσει τον λογαριασμό. Πόσοι έχουν προστεθεί στον αρχικό πυρήνα των κουφοντινιστών; Ενας ή κανένας;

Η ηγεσία της Αριστεράς πίστεψε ότι μπορεί το κίνημα συμπαράστασης στον ισοβίτη δολοφόνο να μετατραπεί σε κίνημα αγανάκτησης κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Εξ ου και οι απειλές της για κοινωνική αναταραχή σε περίπτωση που πάθει κάτι ο κατάδικος. Ταραχές μπορεί να προκληθούν. Ευτυχώς, υπουργός της Αστυνομίας είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και δεν είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος, όπως το 2008. Ομως απ’ τις «ταραχές» ώς την «κοινωνική αναταραχή» η απόσταση είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη όσο είναι αυτή που χωρίζει την Ελλάδα του 2021 από την Ελλάδα του 2008, όταν οι κουκουλοφόροι λεηλατούσαν και κατέστρεφαν το κέντρο της Αθήνας.

Την υπόθεση του ισοβίτη κατά συρροήν δολοφόνου η Αριστερά αποπειράθηκε να τη μετατρέψει σε ιδεολογική συνιστώσα. Το πρόβλημά τους δεν είναι ο Κουφοντίνας. Το πρόβλημά τους είναι ο κουφοντινισμός, η εκλεκτική συγγένεια της κοινοβουλευτικής Αριστεράς με την τρομοκρατία και τις παραφυάδες της. Την έκρυβαν χρόνια τώρα, όμως ήρθε η ώρα να την αποκαλύψουν. Το ιδεολογικό μπαούλο της Αριστεράς έχει αδειάσει. Εμεινε μόνον στον πάτο ο Κουφοντίνας.

Εν κατακλείδι: Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον κατάδικο. Ελπίζω η ανάνηψη μετά τη νεφρική ανεπάρκεια να αποδώσει. Ξέρω όμως ποιο είναι το μέλλον του κουφοντινισμού. Θλιβερότερο ακόμη κι απ’ την απολογία του κ. Δρίτσα στη Βουλή. Οποια κι αν είναι η τύχη του, σε μερικούς μήνες θα τον θυμόμαστε σαν το σκήνωμα μιας Ελλάδας που κάποτε μας τρόμαζε, τώρα όμως μας ικανοποιεί με τη γραφικότητά της. Ε, ναι, η Αριστερά, όταν υιοθετεί τον κουφοντινισμό, τη γραφικότητά του υιοθετεί.

Θα μου πείτε, γραφικότητα με έντεκα νεκρούς; Είναι το μεγάλο επίτευγμα της Αριστεράς. Προσπαθούν να μεταμορφώσουν τη φρίκη σε γραφικότητα. Αλλιώς δεν θα ήσαν αυτοί που είναι.

Πηγή:Καθημερινή

Ποίηση...

 

Τι σημαίνει η λέξη αβγατίζω...

 

Ο καθηγητής Κλενάου, της Κάρεν Μπράνσον. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Η Πολιτισμική Διαδρομή θα σας παρουσιάσει το έργο της δανέζας συγγραφέως Κάρεν Μπράνσον: Ο Καθηγητής Κλενάου. Πρόκειται για ένα όμορφο με δυνατές ερμηνείες έργο γεμάτο από ωραίοους και υψηλού επιπέδου (σχεδόν ποιητικούς) διαλόγους.

Το έργο παίχτηκε στην Ελλάδα το 1929 με τον τίτλο Καθηγητής Κλενώβ από το θίασο εταιρίας Ελλήνων Καλλιτεχνών, το 1930 από το μουσικό δραματικό θίασο "Σπουδή¨ και ένα χρόνο μετά το 1931 παίχτηκε από το θίασο Αιμιλίου Βεάκη, στο Εθνικό Θέατρο.

Υπόθεση: 

Ένας πατέρας που έχει πανδοχείο για να αντιμετωπίσει οικονομικά του προβλήματα θέλει να αναγκάσει τη κόρη του να «δέχεται» πελάτες. Εκείνη ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει αλλά την τελευταία στιγμή αποτρέπεται από τον περαστικό καθηγητή ΚΛΕΝΩΒ –άσχημο άνδρα και κακό ακαδημαϊκό τον οποίον στη συνέχεια ακολουθεί . Ο καθηγητής την συμπαθεί ιδιαίτερα και όταν αυτή ερωτεύεται ένα φίλο του εκείνος εξαγριώνεται εναντίον της. Η υπηρέτρια θα προσπαθήσει να κατευνάσει το θυμό του αλλά θα είναι και η μοναδική μάρτυς στο επικείμενο έγκλημα …. (Greekradiotheater)

Μπορεί η διασημότητα και αναγνωσιμότητα που απολαμβάνει ο καθηγητής να καλύψουν το κόμπλεξ και το σαδισμό που πηγάζει από την ασχήμια του;

 Το πνευματικό του μέγεθος και η εκφυλιστική ασθένεια των ματιών του είναι δυνατόν να εγείρουν την αγάπη και τον οίκτο στην καρδιά της Ελίζας για τον καθηγητή;

Ποια είναι στην πραγματικότητα η Ελίζα, το 22χρονο κορίτσι που βρήκε καταφύγιο ένα βράδυ στο σπίτι του καθηγητή Κλενάου;

Είναι ένα κατατρεγμένο και γλυκό πλάσμα ή μια μυθομανής όπως ισχυρίζεται ο θετός της πατέρας; Θα καταφέρει ο καθηγητής να κερδίσει το στοίχημα για την καρδιά της Ελίζας, από τον νεότερο και όμορφο φίλο του;

Θα καταφέρει η Ελίζα να απελευθερωθεί από την εγωιστική και απάνθρωπη δύναμη, που ασκεί πάνω της ο καθηγητής; 

Ποιον θα κτυπήσει η σφαίρα, που βγαίνει από το περίστροφο του καθηγητή;

Η ηχογράφηση έγινε Καθηγητή Κλενάου  το 1967 για το Θέατρο της Τετάρτης.

Παίζουν Νίκος Τζόγιας, η Βέρα Ζαβιτσιάνου, ο Νάσος Κεδράκας, η Αθηνά Μιχαηλίδου, Χρήστος

Πάρλας και ο Σταύρος Ρωμανός.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Γρηγορίου Γρηγόρης, 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Λούλα Κασιμάτη, 

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Σαλβαρλή Ειρήνη

Διάρκεια: 1 ώρα και 50 λεπτά

Στο ρόλο του καθηγητή ο Νίκος Τζόγιας

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι "Ραδιοφωνικό θέατρο"

Λιβαθινός ή τα παιδιά στην εξουσία, Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Αν στη γενιά μου έπαιρνες κακό βαθμό και σε μάλωνε ο καθηγητής, το πιθανότερο είναι να σε μάλωναν και οι γονείς σου. Σήμερα, το πιθανότερο είναι οι γονείς σου να μαλώσουν τον καθηγητή που όχι μόνο τόλμησε να σου βάλει κακό βαθμό, αλλά σε μάλωσε κι από πάνω. Οπως λέει ο Πλάτων στο όγδοο βιβλίο της «Πολιτείας», η δημοκρατία εκφυλίζεται σε τυραννία όταν ο γονιός αρχίζει να φοβάται τα παιδιά του. «Φιλοσοφίες», θα μου πείτε. Και η ζωή είναι πάντα πιο μπροστά. 

Τον Στάθη Λιβαθινό δεν τον γνωρίζω ούτε προσωπικά ούτε θεατρικά. Ανήκει στη γενιά των σκηνοθετών και ηθοποιών που άρχισαν να ξεχωρίζουν όταν ο γιατρός μού είχε συστήσει αποχή από το θέατρο. Προ ετών, αν θυμάμαι καλά, είχα ασχοληθεί μαζί του, όταν είχε στήσει μια παράσταση με αποσπάσματα από το συγγραφικό έργο του Γιωτόπουλου. Δεν ήξερα καν ότι ο λυρικός υπουργός Ξυδάκης τον είχε διορίσει στο Εθνικό. Το έμαθα μόλις προχθές, όταν διάβασα πως υπέβαλε την παραίτησή του ζητώντας συγγνώμη από τους μαθητές και τις μαθήτριές του που τον καταγγέλλουν για αυταρχική συμπεριφορά και για ομοφοβικά σχόλια. Είναι οι ίδιοι που προ ημερών είχαν δώσει στη δημοσιότητα ένα κείμενο συμπαράστασης στον Κουφοντίνα. «Ο θάνατος ενός απεργού πείνας αποτελεί μαύρη κηλίδα σε μια χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική, δίκαιη και πολιτισμένη», σημειώνουν μεταξύ άλλων.

Οσοι τον γνωρίζουν, τον περιγράφουν ως ταλαντούχο, υπερόπτη, με έντονο θυμικό. Τα περιστατικά που καταγγέλλουν δεν τα γνωρίζω. Μπορεί να έχουν δίκιο, όμως υιοθετούν τον νεοπουριτανισμό της πολιτικής ορθότητας για να το διεκδικήσουν. Πώς ακριβώς λειτουργεί η «ομοφοβία» στο θέατρο, μια τέχνη που ζει από την ελευθερία του λόγου και την αθυροστομία; Αύριο θα κρίνουν ότι ο Αριστοφάνης στις Θεσμοφοριάζουσες είναι ομοφοβικός. Δεν έχει δικαίωμα ένας καθηγητής να πει στον μαθητή του ότι είναι πολύ κακός; Εως απαράδεκτος; Να καταλάβει όσο είναι νωρίς ότι δεν κάνει για το σανίδι; Τα μπαρ είναι γεμάτα από εργαζόμενους που νόμισαν πριν από χρόνια ότι τους περιμένει το Μπρόντγουεϊ.

Στο έργο του Ροζέ Βιτράκ «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» ο εννιάχρονος Βικτόρ ανακαλύπτει τον κόσμο. Σε τέσσερις ώρες έχει εξαντλήσει τη ζωή του και πεθαίνει. Φοβάμαι ότι αυτά τα νέα παιδιά του Εθνικού εξαντλούν με αντίστοιχο τρόπο τη θεατρική τους σταδιοδρομία. Και αυτό είναι το πρόβλημα που οφείλει να αντιμετωπίσει και να λύσει η διοίκηση της δραματικής σχολής. Η οποία, πανικόβλητη, αποδέχθηκε τον οστρακισμό του καθηγητή. Η ζημιά που έχει κάνει η υπόθεση Λιγνάδη δεν περιορίζεται στον ίδιο και σε ό,τι έκανε ή δεν έκανε. Είναι μακροχρόνια και δεν θα χάσει μόνον η τέχνη του θεάτρου. Το δηλητήριο της τρομοκρατίας απειλεί την ελευθερία όλων μας.

Πηγή: Καθημερινή