Αλήθειες της Αριστεράς στο σχολείο. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ελληνες γρηγορείτε! Η χώρα βάλλεται πανταχόθεν – και «από ανέκαθεν» θα μου πείτε. Δεν τους φτάνει που τσιμέντωσαν την Ακρόπολη. Δεν τους φτάνει που μας τσιμπάνε με τις αυταρχικές σύριγγες για να μας εμβολιάσουν. Τώρα με δόλιο τρόπο προσπαθούν να χωθούν στα μυαλά των εφήβων μας για να αλλοιώσουν την ιστορική τους μνήμη.

 Ευτυχώς υπάρχουν οι άγρυπνοι ακρίτες της συνείδησής μας, εν προκειμένω η ΟΛΜΕ. Οπως διάβασα χθες στο κείμενο του Απόστολου Λακασά στην «Κ» το ως άνω αρκτικόλεξο καταγγέλλει ότι η γερμανική κυβέρνηση: «Επιχειρεί με ύπουλο τρόπο να παρέμβει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα… επιδιώκει βαθμιαία να αμβλύνει τις ευθύνες της ναζιστικής Γερμανίας για τα ανείπωτα εγκλήματά της σε βάρος της χώρας όπως επίσης όλων των λαών». Το φρικαλέο αυτό εγχείρημα επιχειρείται μέσω ενός ψηφιακού αρχείου με τίτλο «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα». Περιλαμβάνει 93 συνεντεύξεις, μεταξύ αυτών επιζησάντων του Ολοκαυτώματος, του Μανόλη Γλέζου και του Κάρολου Παπούλια. Πρόγραμμα με ελληνογερμανική χρηματοδότηση. Τι το ενόχλησε το αρκτικόλεξο; Υποθέτω ότι το πρόγραμμα δεν ακολουθεί το επίσημο αφήγημα της Αριστεράς κατά το οποίο στη γερμανική Κατοχή αντιστάθηκε μόνον το ΚΚΕ. Ολοι οι άλλοι ήσαν δωσίλογοι και μαυραγορίτες. Δολίως παραλείπει να πει στα παιδιά ότι τον ναζισμό τον εξαφάνισε η μεγάλη σοβιετική πατρίδα. Δεν ξέρω. Υποθέσεις κάνω. Μάλλον όμως προσπαθεί να στρώσει το έδαφος για να μας επιβάλλει καινούργιο μνημόνιο.

Σοβαρεύομαι κατά το δυνατόν. Το αρκτικόλεξο δυστυχώς δεν είναι μόνον συνδυασμός τεσσάρων γραμμάτων της αλφαβήτου. Πίσω του βρίσκεται η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση. Την δε καταγγελία την υπογράφει το διοικητικό της συμβούλιο. Οθεν και τα ερωτήματα που προκύπτουν. Αυτή η άποψη εκπροσωπεί όντως την πλειονότητα των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση; Θέλω να πω ο καθηγητής στο μάθημα της Ιστορίας θα παρουσιάσει το αρχείο ως δόλια προσπάθεια άμβλυνσης της ναζιστικής φρίκης; Τόσο δόλια ώστε να ξεγελάσει και τον Γλέζο. Αν όντως ισχύει αυτό τότε η κατάσταση στη Μέση Εκπαίδευση δεν διορθώνεται ούτε με δέκα αξιολογήσεις. Ή μήπως η άποψη εκφράζει μια «πεφωτισμένη» μειοψηφία η οποία εκπροσωπείται στο Δ.Σ. εκμεταλλευόμενη την αδράνεια ή την αδιαφορία της πλειονότητας των εκπαιδευτικών για τις αρχαιρεσίες στην ΟΛΜΕ τους; Ελπίζω στο δεύτερο γιατί δεν θέλω να πάψω να ελπίζω.

Πάντως αυτοί είναι εκπαιδευτικοί. Κοινώς μπαίνουν στην τάξη και έχουν στο έλεός τους εφηβικά μυαλά. Και λίγοι να είναι φτάνει. Φτάνει για να εξηγήσουμε πώς ανανεώνονται οι φυλές των καταληψιών για παράδειγμα ή πώς οργανώνονται τα λεγόμενα «πανεκπαιδευτικά» συλλαλητήρια με δυο χιλιάδες άτομα. Κι αυτοί μειονότητες είναι. «Μπορούμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας πριν είναι αργά;», όπως λέει κι η σαχλή της διαφήμισης.

Πηγή: Καθημερινή

Από το Τσερνόμπιλ στον ΣΥΡΙΖΑ. Τάκης Θεοδωρόπουλος

«Αντισοβιετικό νέφος». Στην επέτειο του Τσερνόμπιλ (26/4/1986) μνημονεύουμε το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη». Οπως κι εκείνον τον γραφικό δημοσιογράφο του που έφαγε μαρούλι για να μας δείξει ότι η ραδιενέργεια δεν έχει μολύνει τη γη μας. Ξεχνάμε όμως το ΠΑΣΟΚ του καιρού εκείνου που ήταν κυβέρνηση, άρα υπεύθυνο για την προστασία των Ελλήνων πολιτών. Οι οποίοι με την προχωρημένη άνοιξη και τις γιορτές του Πάσχα είχαν ξεχυθεί στα βουνά και στα λαγκάδια της επικρατείας. Ο Γιώργος Γεννηματάς, υπουργός Υγείας τότε, μπορεί να μην έφαγε μαρούλι δημοσία. Καθησύχασε όμως τους Ελληνες με τον πιο επίσημο τρόπο. Η ραδιενέργεια δεν έχει φτάσει στη χώρα μας. Ελληνες αναπνέετε ελεύθερα. Σας το εξασφαλίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αγνοια κινδύνου; Αφέλεια; Κάτι βαθύτερο μάλλον. Το «κίνημα», η ηγετική δύναμη του αγώνα κατά της Δεξιάς, δεν μπορούσε να πέσει θύμα μιας προπαγάνδας που στόχο είχε την ΕΣΣΔ. Ηταν η εποχή του αγώνα κατά των «βάσεων» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν είχε ξεχαστεί ακόμη. Η στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στους Σοβιετικούς δεν διέφερε από τη στάση του εν Ελλάδι πρακτορείου τους, του ΚΚΕ. Ο Αντρέας είχε σαρώσει λεηλατώντας τη ρητορική της Aριστεράς. Της είχε αφήσει όμως το δικαίωμα να κρίνει – το λεγόμενον και ηθικό. Ο αντισοβιετισμός ήταν συνώνυμο του αντικομμουνισμού. Και ο αντικομμουνισμός ήταν το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα. Και δεξιός να ήσουν, έτρεμες το στίγμα του αντικομμουνιστή. Η ομάδα των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. το τρέμει ακόμη.

Η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει πια. Στο ΚΙΝΑΛ πρόεδρος είναι η κ. Γεννηματά εις το όνομα του πατρός. Τη θέση του ΠΑΣΟΚ στην ηγεσία της Αριστεράς την έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ανανεωμένη εκδοχή της δεκαετίας του ’80. Η σύνθεση του παπανδρεϊκού κυνισμού με το ηθικό πλεονέκτημα της ρητορείας του ΚΚΕ. Κέρδισε τις εκλογές με τον αντιευρωπαϊσμό του και με τις φιγούρες του θεάτρου σκιών που παίζουν το έργο της επανάστασης μετά το τέλος των επαναστάσεων. Δεν τα κατάφερε ούτε με τον αντιευρωπαϊσμό του ούτε με την επανάσταση. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν ότι εξακολουθεί να ελκύει ένα 20% του εκλογικού σώματος.

Μέσα στην πενταετία που κυβέρνησε δεν πρόλαβε να φτιάξει το «σύστημα» που κυκλοφορεί διάχυτο στον κρατικό μηχανισμό και στην κοινωνία. Το βρήκε έτοιμο και του έδωσε την πολιτική έκφραση που είχε χάσει. Η υπόθεση του Τσερνόμπιλ δείχνει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του. Θα μου πείτε τι σχέση έχει το 2021 με το 1986; Οποια σχέση έχει το 2021 με το 1946 που εξακολουθεί να επικαλείται το ΚΚΕ, το τελευταίο κόμμα υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Η Αριστερά, ως συντηρητική δύναμη, στηρίζεται στην ιστορική αδράνεια.

Πηγή: Καθημερινή

Λιγα λόγια για τη Λητή ως αρχαία μακεδονική πόλη....

Η Λητή ήταν η σημαντικότερη πόλη της Μυγδονίας, της περιοχής ηο ποία εκτεινόταν από τον Αξιό έως τις λίμνες Λαγκαδά και Βόλβης. Βρισκόταν βορειοανατολικά της Θέρμης πλησίον της σημερινής Λητής. Το 480 π.Χ., επί της βασιλείας του Αλεξάνδρου Α΄, εντάχθηκε στο Μακεδονικό κράτος.

 Η πόλη πήρε το όνομά της από ένα ιερό της περιοχής αφιερωμένο στη Λητώ, όπως αναφέρει ο Θεαγένης στο έργο του Μακεδονικά και το αναγράφει ο Στέφανος ο Βυζάντιος. ‘’Λητή, πόλις Μακεδονίας από του πλησίον ιδρυμένου Λητούς ιερού, ως Θεαγένης Μακεδονικοίς. Το εθνικόν Ληταίος. Ούτω γαρ ιστορείται Νέαρχος Ληταίος, των Αλεξάνδρω τω μεγάλω συστρατευομένων ο διασημότατος’’. 

Η θέση της Λητής κοντά σε μια σημαντική οδική αρτηρία, στα σημερινά στενά του Δερβενίου, εξηγεί την αδιάκοπη ακμή της από τα αρχαϊκά έως τα νεότερα χρόνια. Η έρευνα του οικισμού και των νεκροταφείων επιβεβαίωσε τις πληροφορίες, τις οποίες έως τώρα αντλούσαμε από τις φιλολογικές πηγές, αλλά και από τις επιγραφές οι οποίες βρέθηκαν στην περιοχή και αναφέρουν το όνομά της. Αναφέρεται, επίσης, από τους Πλίνιο και Πτολεμαίο.

Έλληνες στρατιώτες φωτογραφίζονται στο Εσκι Σεχίρ με πόθο την Καισάρεια...

 Οκτώβριος 1921. 

Ελληνικές κατοχικές δυνάμεις στο Εσκι Σεχίρ.

Βαστουν τουρκικά λάφυρα...

Το πανό γράφει θέλω και εγώ Καισάρεια...

Υ.Γ. Στη φωτογραφία θα ζήλευε να είναι ο καθένας από εμάς...

Καλό Πάσχα!

 Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη!

Μπεν Χουρ, του Λιουις Γουάλας. Ραδιοφωνικό θέατρο

Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.

  Η Διαδρομή απόψε επ' αφορμή της εορτής του Πάσχα θα σας παρουσιάσει το έργο του Λιούις Γουάλας "Μπεν Χουρ". Πρόκειται για ένα από τα αρτιότερα ιστορικό-θρησκευτικά δράματα.

  Συγγραφέας του έργου είναι ο Αμερικάνος δικηγόρος, στρατηγός, πολιτικός και μεταξύ αυτών συγγραφέας Λιου Γουάλας (1827-1905). Το Μπεν Χουρ ο Γουάλας συνέγραψε στα διαλείμματα των επαγγελματικών του υποχρεώσεων.

Η υπόθεση όπως αναπτύσσεται στη wikipedia:

  Το έργο μας μεταφέρει στο έτος 26 μ.Χ., στην ακμή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Ιούδας Μπεν Χουρ είναι γιος μιας πλούσιας οικογένειας. Ζει στην Ιερουσαλήμ μαζί με την μητέρα του Μίριαμ, την αδερφή του Τιρζά, τον δούλο τους Σιμωνίδη και την κόρη του Σιμωνίδη, την Εσθήρ η οποία αγαπάει τον Ιούδα αλλά διατηρεί και άλλο δεσμό. Ο παιδικός φίλος του Ιούδα, ο Μεσσάλας κατέχει αξιόλογη θέση στον Ρωμαϊκό στρατό. Οι διαφορετικές ιδεολογίες τους προκαλούν ρήξη.

  Στην παρέλαση για την υποδοχή του νέου κυβερνήτη της Ιουδαίας Βαλέριου Γκράτου, κεραμίδια πέφτουν από το σπίτι του Μπεν Χουρστο κεφάλι του Γκράτου. Ο Μεσάλας ξέρει ότι επρόκειτο για ατύχημα, αλλά συλλαμβάνει τον Ιούδα και φυλακίζει την μητέρα του και την αδερφή του. Ο Ιούδας επιδιώκει να πάρει εκδίκηση. Καθώς αυτός και οι υπόλοιποι σκλάβοι οδεύουν προς τα πλοία, σταματούν στη Ναζαρέτ να ποτίσουν τα άλογα των Ρωμαίων. Ζητάει απεγνωσμένα νερό αλλά ο στρατηγός του το αρνείται. Καταρρέει, αλλά συνέρχεται όταν του δίνει νερό ο Χριστός. 

                      

                                  

  Μετά από 3 χρόνια ως σκλάβος γαλέρων, ο Ιούδας εργάζεται στη γαλέρα του Ρωμαίου πρόξενου Κουίντου Άρριου, στον οποίο ανατέθηκε η καταστροφή ενός Μακεδονικού στόλου. Αναγνωρίζει την υπακοή του Ιούδα και του προσφέρει εκπαίδευση ως οδηγός άρματος, με τον ίδιο να αρνείται. Όταν ο ρωμαϊκός στόλος αντιμετωπίζει τους Μακεδόνες, ο Άρριος ζητάει να δεθούν όλοι οι κωπηλάτες εκτός του Μπεν Χουρ. Η γαλέρα του δέχεται επίθεση και βουλιάζει, αλλά ο Ιούδας λύνει τους κωπηλάτες και σώζει τον Άρριο. Αυτός πιστεύει ότι ηττήθηκαν, και προσπαθεί να αυτοκτονήσει, με τον Ιούδα να τον αποτρέπει. Στον Άρριο αποδίδεται η νίκη των Ρωμαίων. Ο Άρριος ζητάει από τον αυτοκράτορα Τιβέριο να ελευθερώσει τον Μπεν Χουρ.

  Αφού περάσει μια χρονιά, ο Μπεν Χουρ γυρίζει στην Ιουδαία. Καθ' οδόν συναντάει τον Μπαλτάζαρ και τον άραβα σεΐχη Ιλντερίμ. Βλέποντας ο σεΐχης την εξέλιξη του Ιούδα ως αρματηλάτη, του ζητάει να οδηγήσει την άμαξά του των τεσσάρων αλόγων, σε έναν αγώνα παρουσία του νέου κυβερνήτη της Ιουδαίας, Ποντίου Πιλάτου. Ο Ιούδας αρνείται, αλλά άλλαξε γνώμη όταν έμαθε ότι θα αγωνιστεί κι ο άλλοτε φίλος του Μεσάλα. Γυρίζει στο σπίτι του στην Ιερουσαλήμ. Συναντά την Εσθήρ και μαθαίνει πως αυτή ακόμα τον αγαπάει. Επισκέπτεται τον Μεσάλα και απαιτεί την ελευθέρωση της αδερφής του και της μητέρας του. Οι Ρωμαίοι είδαν ότι αυτές απέκτησαν λέπρα και τις έδιωξαν από την πόλη. Ζητούν από την Εσθήρνα κρύψει την αλήθεια και να πει στον Ιούδα ότι πέθαναν. Αυτή η λάθος αποκάλυψη πεισμώνει τον Ιούδα ο οποίος θα προσπαθήσει να εκδικηθεί τον Μεσάλα στην αρματοδρομία.

  Στην κούρσα, ο Μεσάλας οδηγεί ένα Ελληνικό άρμα με λεπίδες στους τροχούς, ώστε να διαλύσει τα άλλα άρματα. Πέντε αρματηλάτες τραυματίστηκαν και ο αγώνας παιζόταν πλέον ανάμεσα στον Μπεν Χουρ και τον Μεσάλα. Ο Μπεν Χουρ κερδίζει τον αγώνα, ενώ ο Ρωμαίος φίλος του τραυματίζεται θανάσιμα. Πριν πεθάνει λέει στον Ιούδα ότι ο αγώνας δεν τελείωσε και ότι μπορεί να βρει την οικογένειά του στην Κοιλάδα των Λεπρών.

  Ρίχνοντας την ευθύνη στους ρωμαϊκούς νόμους για την μοίρα της οικογενείας του, ο Ιούδας απορρίπτει την Ρωμαϊκή υπηκοότητα. Μαθαίνοντας πως η αδερφή του πεθαίνει, μαζί με την Εσθήρ και την μητέρα του την πάνε να δει τον Χριστό, του οποίου η δίκη ενώπιον του Πιλάτου έχει ξεκινήσει. Καθώς ο Χριστός καταρρέει ενώ κουβαλά το σταυρό του, ο Ιούδας τον αναγνωρίζει ως τον άνθρωπο που του έδωσε νερό χρόνια πριν, και ανταποδίδει την κίνηση. Βλέπει την σταύρωση του Χριστού, ενώ η μητέρα του και η αδερφή του θεραπεύονται ως εκ θαύματος στη διάρκεια της καταιγίδας που ακολούθησε τη Σταύρωση. Ισχυρίζεται ότι τον ένιωσε να παίρνει με τη φωνή το σπαθί από τα χέρια του και βλέπει χαρούμενος την μητέρα του και την αδερφή του.

  Στην τελευταία σκηνή, ο Ποιμένας ακολουθείται από ένα κοπάδι προβάτων και ο ήλιος λάμπει πάνω από το σταυρό.

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Αρκετά πράγματα έχει να πει κανείς για το Μπεν Χουρ.

Το μυθιστόρημα.

  Γραμμένο απ’ το 1876 ως το 1880, αποτελεί μια τεράστια, αριστοτεχνική και παραστατικότατη τοιχογραφία εποχής, όπου η περιπετειώδης ζωή του κεντρικού ήρωα εκτυλίσσεται παράλληλα - και κάποια στιγμή συναντιέται - με εκείνη του Ιησού Χριστού, μέχρι τη συγκλονιστική στιγμή της Σταύρωσης και της λύτρωσης. 

  Το μυθιστόρημα γνώρισε τεράστια επιτυχία, ενώ χαρακτηρίστηκε ως το πιο επιδραστικό χριστιανικό βιβλίο του 19ου αιώνα. Πρόκειται για ένα ογκωδέστατο βιβλίο του οποίου η συγγραφή, όπως είπαμε διήρκεσε τέσσερα χρόνια και κυκλοφόρησε τελικά στις 12 Νοεμβρίου του 1880. Σύντομα έγινε το πλέον ευπώλητο βιβλίο στις Η.Π.Α., ξεπέρασε ακόμη και την Καλύβα του Μπαρμπά-Θωμά της Χάριετ Μπίτσερ Στόου και παρέμεινε στην κορυφή των πωλήσεων μέχρι την εμφάνιση του Όσα παίρνει ο άνεμος της Μάργκαρετ Μίτσελ το 1936.

  Το έργο εντάσσετε στην κατηγορία ¨έργων Χριστιανικής Λογοτεχνίας¨, τα οποία όμως αρκετές φορές στερούνται πνευματικού βάθους, ενώ οι χαρακτήρες τους και η αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων είναι αυθαίρετη.

Η μεγαλειώδης ταινία. 

  Το έργο προβλήθηκε και στη μεγάλη οθόνη το 1959 και γνώρισε τεράστια επιτυχία κερδίζοντας 11 Όσκαρ.

  Το 1959, ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γουάιλερ επιχείρησε τη δική του προσέγγιση στο βιβλίο του Γουάλας, με πρωταγωνιστή τον Τσάρλτον Χέστον στο ρόλο του Μπεν Χουρ. Η επικών διαστάσεων ταινία, διάρκειας 212 λεπτών, κέρδισε 11 Όσκαρ (ρεκόρ που ισοφάρισαν αργότερα οι ταινίες «Τιτανικός» και «Άρχοντας των Δακτυλιδιών») και αναδείχθηκε μία από τις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών.

  Το αμερικάνικο δίκτυο NBC πρόβαλλε την ταινία κάθε Πάσχα για 25 συνεχόμενα έτη (1973-1998). Ώσπου το 1999 ύστερα από πολλές τηλεφωνικές διαμαρτυρίες τηλεθεατών, διέκοψε την προβολή. Επρόκειτο για μία μικρή επανάσταση.

  Σε προγενέστερο χρόνο όμως επιχειρήθηκε ακόμη δύο φορές το πέρασμα στη μεγάλη οθόνη του βωβού τότε κινηματογράφου: Η μία το 1907 σε ένα σύντομο φιλμ διάρκειας 15 λεπτών που είχε σκηνοθετήσει ο Τζων Όλκοτ, και η άλλη το 1925 σε σκηνοθεσία Φρέντ Νίμπλο διάρκειας 125 λεπτών .Τον Αύγουστο του 2016 ο ρώσος σκηνοθέτης Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ παρουσίασε μία «νέα εκδοχή του μυθιστορήματος του Γουάλας με σύγχρονη ματιά», με πρωταγωνιστή τον Τζακ Χιούστον στο επώνυμο ρόλο. Η ταινία βγήκε με πολλές τυμπανοκρουσίες στις αμερικανικές αίθουσες, αλλά δεν είχε την απήχηση που περίμεναν οι συντελεστές της.

Στο θέατρο.

  Από τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της κυκλοφορίας του μυθιστορήματος πολλοί ήταν οι θεατρώνες που προσέγγισαν τον Γουάλας προκειμένου να ανέβει στο θέατρο. Εκείνος αρνούνταν πεισματικά μη πιστεύοντας στην επιτυχία του εγχειρήματος.  Τελικά, πείστηκε από τους θεατρικούς παραγωγούς Κλόου και Ερλάνγκερ και ο Μπεν Χουρ πρωτοανέβηκε στις 29 Νοεμβρίου 1899 στο Μπροντγουέι, με πρωτοφανή επιτυχία, που συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.

  Τέλος θα σημειώσουμε ότι με αφορμή τη μεγαλειώδη επική παραγωγή του 1959 η έκφραση ¨πάμε Μπεν Χουρ" θα σημαίνει έκτοτε ¨πάμε για κάτι το μεγαλειώδες¨.

 

  Το θρησκευτικό μυθιστόρημα «Μπεν Χουρ», σε ραδιοφωνική μεταφορά-μετάφραση από τον Χρήστο Σερδινιάρη, βγήκε πρώτη φορά στον αέρα, το 1965, από το ΕΙΡ.

Ραδιοσκηνοθεσία: Κώστας Κροντηράς

Μουσική επιμέλεια: Σοφία Μιχαλίτση

Τεχνική επιμέλεια: Νίκος Δροσόπουλος

Στον ρόλο του Μπεν Χουρ ο Νίκος Τζόγιας

Αφηγητής ο Λιάκος Χριστογιαννόπουλος

Στους υπόλοιπους ρόλους ακούγονται οι ηθοποιοί:

Γιάννης Βογιατζής, Γιώργος Νέζος, Γιάννης Αργύρης, Στέλιος Βόκοβιτς, Σώτος Νικολούδης, Σπύρος Ολύμπιος, Νίκος Φιλιππόπουλος, Κώστας Παπαγεωργίου, Πόπη Παπαδάκη, Γκίκας Μπινιάρης, Κική Ρέππα, Λουκιανός Ροζάν, Γρηγόρης Βαφιάς, Έλλη Βοζικιάδου, Άννα Εμμανουήλ, Κούλα Αγαγιώτου, Δημήτρης Παπαγιάννης, Σώτος Νικολούδης, Νίκος Δενδρινός, Βασίλης Παπανίκας, Λευτέρης Τρακάδας, Μάκης Γιαννόπουλος. 

Πρόκειται για μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών.

Ο Νίκος Τζόγιας υποδύεται τον Μπεν Χουρ...

                                          

Ο Γιάννης Αργύρης

Η μεταφόρτωση του έργου έγινε από το κανάλι "Vinylio Gr"

Πηγές:

https://el.wikipedia.org/wiki/Μπεν_Χουρ_(ταινία)

https://www.zougla.gr/fitness/politismos/sinema-politismos/article/8rilikes-tenies-tou-xoligount-imnoun-ta-agia-pa8i---mpen-xour-spartakos-kvo-vantis

https://www.sansimera.gr/articles/1147

https://www.lifespeed.gr/art/%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF/item/10260-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%81%CF%84

Καλή Ανάσταση!!

Και άλλες φράσεις από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας..

 

Γλωσσικές επιβιώσεις από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας...

 Φράσεις που χρησιμοποιούμε σήμερα από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας...

Δείτε τι έγραφε ο Ριζοσπάστης όταν έγινε το Τσερνόμπιλ...

 

Ο περί κοινωνίας λόγος… Πάσχος Μανδραβέλης

 Eχουν ένα καλό οι κρίσεις. Αποκαλύπτουν τις κρυμμένες, αλλά όχι κρυφές, παθογένειες, αυτές που σε «φυσιολογικούς καιρούς» θεωρούνται πολύ μικρές για να τις λάβουμε υπόψη. Για παράδειγμα, έπρεπε να έρθει η ουσιαστική χρεοκοπία του 2009 για να αντιληφθούμε ή έστω να προσέξουμε την ποικιλία των επιδομάτων στον μπαχτσέ του Δημοσίου. Βεβαίως δεν μπορούμε να πούμε ότι το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» χρεοκόπησε την ελληνική οικονομία. Ηταν όμως μία από τις πολλές μικρές ψηφίδες που κατά καιρούς συναρθρώνονται με εντελώς τυχαίο τρόπο, για να γίνει το μεγάλο μπαμ. Είδαμε όλα εκείνα που προσπερνούσαμε με το ρωμαίικο «έλα, μωρέ, τώρα…», σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας που μας οδήγησαν σε μια πρωτοφανή κρίση.

Υπό αυτήν την έννοια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι (τρομάρα μας!) «εραστές της ελευθερίας», οι αρνητές της πανδημίας, αφήνουν σκουπιδότοπους ύστερα από κάθε συγκέντρωσή τους. Εδώ σκουπιδαριό βρίσκουμε σε κάθε μονοπάτι της Πάρνηθας, όπου συχνάζουν φυσιολάτρες, και σε κάθε απομονωμένη παραλία της χώρας, δεν θα γίνει χωματερή μια πλατεία στην οποία συγκεντρώνονται εκείνοι των οποίων ο τράχηλος ζυγό της πανδημίας δεν υπομένει; Και πάλι καλά να λέμε, που οι απόγονοι του ’21 απλώς ουρούν στα βάθρα των αγαλμάτων. Οι πιο επαναστάτες θα τα έσπαζαν για να κάνουν τα μάρμαρα πολεμοφόδια. Γιατί να μην το κάνουν; Ετσι κι αλλιώς ο διάχυτος λαϊκισμός δικαιολογεί τα πάντα. Τα πρωινάδικα της TV, εκεί όπου του λαού τα ντέρτια λένε κι όσο τραγουδάνε κλαίνε, πέρασαν από τη «δίκαιη οργή» στη «δίκαιη αγανάκτηση», για να καταλήξουν στη «δίκαιη κούραση».

Στον δημόσιο διάλογο που διαφέντεψε επί μακρόν η Αριστερά, η κοινωνία είχε κεντρικό ρόλο. Κάθε συζήτηση ξεκινούσε από αυτή και πολλάκις τελείωνε εκεί. Και να ρητορείες για τα «κοινωνικά δικαιώματα» που είναι απαράγραπτα, και να η «κοινωνική συνοχή» που απειλείτο από την περικοπή του επιδόματος προθέρμανσης αυτοκινήτου, και να η «κοινωνία» που –δικαίως– οργίζεται, αγανακτεί, εξεγείρεται, κουράζεται κ.λπ. Είναι απορίας άξιον πώς, με τόση διδαχή περί του κοινωνικώς επιθυμητού, εμφανίζεται τέτοιο μέγεθος αδιαφορίας για το κοινό μας περιβάλλον στην Πάρνηθα, στις παραλίες, στην Κυψέλη κ.α. Πώς γίνεται σε μια χώρα όπου όλοι αγανακτούν (μην παραλείψουμε το «δικαίως») με τη Μάργκαρετ Θάτσερ, επειδή είπε ότι «κοινωνία δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο τα άτομα, οι άνδρες, οι γυναίκες και οι οικογένειές τους», να υπάρχει τέτοιο μέγεθος γαϊδουριάς ως προς τους πιο ευάλωτους, που είναι οι ηλικιωμένοι και οι έχοντες χρόνιες παθήσεις;

Μια Γαλλίδα είχε πει «δημοκρατία είναι το όνομα που δίνουμε στον λαό, όταν τον χρειαζόμαστε». Κάτι ανάλογο ισχύει και στην Ελλάδα. Κοινωνία είναι το όνομα που αναφέρουμε όταν θέλουμε κάποιο κρατικό βοήθημα…