Πάσχα 2020...

Μνήμες από το Πάσχα του 2020...

Ημέρες καραντίνας...

Σαν σήμερα...

 Σαν σήμερα,για να μην ξεχνάμε..Απο τις άγνωστες σφαγές στην ΔΡΑΜΑ,χαμένες στον χρόνο, από Βούλγαρο λοχία με ριπη. Ο 90χρόνος κάθησε νά τούς προστατέψει..Ο επιζών μωρό τότε.. 

ΓΙΑΤΙ ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ,ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ..

Εγκώμιο των συνόρων, Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα αρκετές εκθέσεις ιδεών που καταδικάζουν τα σύνορα – όχι μόνον τα ελληνοτουρκικά. Οι περισσότερες απ’ αυτές δεν έχουν βέβαια τη γοητεία της σάχλας που χειρίζεται με τόση δεξιότητα ο μέγας φακίρης της οικονομίας Βαρουφάκης. 

Η διάνοιά του που δεν καταδέχεται να δει τη γη από τη Γη μας διαβεβαίωσε ότι από το Διάστημα τα σύνορα είναι παραλογισμός, επειδή δεν φαίνονται. Θα του υπενθύμιζα ότι πολλά πράγματα της ζωής δεν φαίνονται, όπως ο κορωνοϊός, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ούτε στη θάλασσα τα σύνορα είναι ορατά, γεγονός που είχε μπερδέψει προ ετών τον τότε συνεταίρο του, Τσίπρα.

Επανέρχομαι στις εκθέσεις ιδεών που συνηγορούν όλες ότι τα σύνορα είναι κακό πράγμα. Για χάρη τους γίνονται οι πόλεμοι –πλην του Τρωικού– και γενικά εμποδίζουν τον κόσμο μας να μετατραπεί σε ένα οικουμενικό πάρτι για να σουινγκάρει στον ρυθμό της αλληλεγγύης και των αναθυμιάσεων της αδελφοσύνης όλων των πολιτισμών. 

Αφορμή εννοείται η απόφαση της Ελλάδας να υπερασπιστεί την επικράτειά της από την καθοδηγούμενη εισβολή μεταναστών. Οι συγγραφείς μάλιστα, για να υπερασπιστούν την άποψή τους υπενθύμισαν ότι κι εμείς οι Ελληνες υπήρξαμε μετανάστες και πρόσφυγες. 

Δεν γνώρισα τον παππού μου, όμως από τις οικογενειακές αφηγήσεις δεν θυμάμαι να πετούσε πέτρες στους Αμερικανούς αστυνομικούς όταν έφτασε στο Ελις Αϊλαντ το 1905. Ούτε έχω ακούσει ή διαβάσει αντίστοιχες ιστορίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την προσφυγιά που προκάλεσε. 

Εχω γράψει αρκετές φορές για το αμάλγαμα που επιχειρείται από όσους επιθυμούν να ενοχοποιήσουν την πατρίδα μας επειδή αντιστέκεται στον κοινωνικό της βιασμό. Οπως κάθε αμάλγαμα είναι κι αυτό σύμφυρμα στοιχείων που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Το 1922 δεν έχει σχέση με το 2020, όπως ο Ελληνας στον σταθμό του Μονάχου δεν έχει σχέση με τον Αφγανό στην πλατεία Βικτωρίας. Μπορεί και ο ένας και ο άλλος να λένε «άχου μάνα μου άχου», όμως το συναίσθημα δεν είναι καλός σύμβουλος για την ερμηνεία της Ιστορίας. Και τα σύνορα, γλωσσικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, είναι τα ίχνη που έχει χαράξει η Ιστορία στο παρόν. Αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την ύπαρξή τους, σημαίνει ότι δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αξία της ιστορικής μνήμης στον κόσμο μας. Ενας κόσμος χωρίς σύνορα, ένας κόσμος χωρίς όρια, είναι ένας βάρβαρος κόσμος.

Αν εξαιρέσω τους κακόβουλους της κουτοπόνηρης Αριστεράς, οι υπόλοιποι είναι θύματα της θεολογίας της πολιτικής ορθότητας που θεωρεί ότι η κατάργηση των ορίων είναι η πανάκεια για όλες τις δυσπλασίες του ανθρώπινου σύμπαντος.

 Ορια πολιτικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, όρια που διακρίνουν τα δύο φύλα, μια διεμφυλική ιδεολογία που σαρώνει τα όρια. Δεν αναρωτιούνται πως το δικαίωμα να σκέφτονται έτσι τους το έδωσε ένας πολιτισμός ο οποίος, πριν ακόμη δημιουργήσει σκέψη, έχτισε τείχη και χάρη στον προστατευμένο εντός των τειχών χώρο, κατάφερε να δημιουργήσει σκέψη και να δημιουργήσει μια οπτική γωνιά για να δει τον κόσμο εκτός των τειχών. Αν ο Ηρόδοτος είχε περιοριστεί στο «άχου μάνα μου άχου» της ύπαρξης και δεν φρόντιζε να καταγράψει τις διαφορές ανάμεσα στους Σκύθες, στους Πέρσες, στους Ελληνες και τους Αιγύπτιους, θα είχε σβήσει.

Το όνομα «Ελλάδα» στο μυαλό του καθενός μας γεννάει διάφορους συνειρμούς. Παιδικές αναμνήσεις, πρόσωπα αγαπημένα, τοπία που σε αγκαλιάζουν με την καλοκαιρινή τους θαλπωρή, φίλοι, η υπέροχη γλώσσα, αλλά και απέχθεια για τη δύστροπη καθημερινότητα, το σούργελο του Δημοσίου, τα σπασμένα, όπως τα πεζοδρόμια, νεύρα, την απαίσια εχθροπάθεια.

 Το ετερόκλητο σύνολο όμως αποτελεί ένα σύνολο. Εστω κι αν αισθάνεσαι κατά βάθος ότι αυτό το σύνολο είναι ετοιμόρροπο, έτοιμο να διαλυθεί στο χάος που το γέννησε. Το σύνολο έχει μορφή. Είναι η Ελλάδα στον χάρτη. Οι χάρτες έχουν αξία. Οι Γάλλοι αποκαλούν την πατρίδα τους εξάγωνο επειδή στον χάρτη σχηματίζει ένα εξάγωνο. Πέρασε απαρατήρητη η πρόταση του Στέφανου Μάνου να εκδώσει χάρτες η Ελλάδα με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, όμως κακώς πέρασε απαρατήρητη.

Συνελόντι ειπείν. Αν καταργηθούν τα σύνορα, χάνουν τη σημασία τους η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι αξίες που υπερασπίζεται. Αν καταργηθούν τα σύνορα, τότε το συναισθηματικό αμάλγαμα που επιχειρούν οι δικαιωματιστές της πολιτικής ορθότητας θα μεταφραστεί σε πραγματικότητα. Θα τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, υποθέτω, να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ανεξιθρησκία, στην ισότητα των δύο φύλων, ή στη διεμφυλική ταυτότητα. Θα μαραζώσουν θα μου πείτε οι gender studies, κάτι που είναι μάλλον θετικό, απλώς δεν είμαι σίγουρος ότι το θέλουν.

Τα σύνορα είναι προϋπόθεση του πολιτισμού μας. Ενας από τους θεμελιωτές του, ο Σωκράτης, δεν βγήκε ποτέ από τα τείχη της πόλης του, όμως μας κληροδότησε μια γενναιόδωρη θέα της ανθρώπινης συνθήκης που ακόμη και σήμερα μας απασχολεί.

Πηγή: Καθημερινή

Τίτλοι και προσφωνήσεις στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

 

sultan		τίτλος για το σουλτάνο, τις γυναίκες του, και τα παιδιά του
padişah		μονάρχης, σουλτάνος
han		τίτλος προσφώνησης μετά το όνομα του σουλτάνου
sadrazam		πρωθυπουργός (μεγάλος βεζίρης)
vezir		υπουργός, βεζίρης
paşa		Περιφερειάρχης
vali		Ο επίσημος τίτλος του Πασά
has odabaşı		υπεύθυνος για το δωμάτιο του σουλτάνου
şehzade		πρίγκηπας (ηγεμόνας), γιος του σουλτάνου
harem		χαρέμι
valide sultan		μητέρα του σουλτάνου
haseki		ευνοούμενη στο χαρέμι, υποψήφια για το σουλτάνο
haseki sultan		μητέρα αγοριού, διαδόχου του σουλτάνου
haseki kadın		γυναίκα που είχε γεννήσει κορίτσι από το σουλτάνο
kalfa		γυναίκα επόπτης του χαρεμιού
hatun		κυρία, γυναίκα
cariye		παλλακίδα, υπηρέτρια
gedikli cariye		παλλακίδα σε αναμονή για πρόσκληση από το σουλτάνο
kızlar ağası		μαύρος ευνούχος, αρχηγός του χαρεμιού
kanuni		νομοθέτης
kadı		καδής, δικαστής
serasker		αρχηγός του στρατού
kapudan paşa		ναύαρχος
binbaşı		διοικητής χιλίων ανδρών
ağa		αξιωματικός, όργανο της τάξης
yeniçeri		νέοι στρατιώτες, γενίτσαροι
kaymakam		διοικητής μίας μικρής επαρχίας
bey		τίτλος χαμηλότερος του Πασά, σε πολιτικούς και στρατιωτικούς διοικητές
çelebi		αξιότιμος - προσφώνηση
hoca		δάσκαλος
lala		παιδαγωγός - λάλας - διακεκριμένος δάσκαλος του γιου του σουλτάνου
derviş		φτωχός, περιπλανώμενος
gavur		μη μουσουλμάνος
dönme		κάποιος που ασπάστηκε τον ισλαμισμό
bostancı		κηπουρός του παλατιού
köle		σκλάβος, δούλος

Χαρακτηριστικές φράσεις από το σήριαλ "Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής - Muhteşem Yüzyıl":
- Hünkarım! - Εξοχότατε! (Προσφώνηση σουλτάνου)
- Aslanım! - Λιοντάρι μου! (Η μητέρα προς το γιο)
- Destur. Sultan Süleyman Han hazretleri! - Στην άκρη. Η αυτού εξοχότης σουλτάνος Σουλεϊμάν!

Πηγή: Turkish

Γαλήνια εκδίκηση, του Κυριάκου Ορφανου. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα έργο της όψιμης εποχής του ραδιοφωνικού θεάτρου. Πρόκειται για το έργο του Κυριάκου Ορφανού, "Γαλήνια εκδίκηση". Η "Γαλήνια εκδίκηση" προβάλλει ορισμένα βαθιά και σπουδαία νοήματα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης.

Το έργο κέρδισε το τρίτο βραβείο σε διαγωνισμό συγγραφής  έργων ραδιοφωνικού θεάτρου  του ιδρύματος Κυριακής ραδιοφωνίας το 2013 μεταξύ εβδομήντατριών έργων.

Η υπόθεση:

Ο Κασσιανός έχει καταδικαστεί σε ισόβια για ανθρωποκτονία. Κατά την μεταφορά του σε νοσοκομείο βρίσκει ευκαιρία και δραπετεύει. Η αστυνομία ζητώντας πληροφορίες από τους συγκρατούμενους του μαθαίνει ότι ο Κασσιανός πάντα έλεγε πως καταδικάστηκε άδικα και με την πρώτη ευκαιρία θα έπαιρνε εκδίκηση τιμωρώντας πρώην συνεργάτη του που θεωρούσε υπεύθυνο για την σε βάρος του σκευωρία. Η αστυνομία λοιπόν ξεκινά έρευνες σε μια κάπως απομονωμένη περιοχή που οδηγεί στο Βοτανοχώρι...

Πρόκειται για ένα καλογραμμένο αστυνομικό έργο, το οποίο έχει ανατροπές και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή. Ο Ορφανός μέσα από ένα αστυνομικό έργο προβάλλει πολλά και σημαντικά διδάγματα της χριστιανικής θρησκείας.

Δυστυχώς οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν ανταποκρίθηκαν στη λογοτεχνική αξία του έργου...

Παίζουν οι ηθοποιοί: Λιάνα Χαλκιά, Νεοκλής Νεοκλέους, Μαρία Παπακώστα, Νικίας Νικολαϊδης, Κίμωνας Αποστολόπουλος, Θανάσης Δρακόπουλος.

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV.

Πηγές: ΡΙΚ, GreekRadio-Theater

Η Νικολάου Γερμανού εν έτει 1938.

 

Το ηχητικό θέατρο: τέχνη και τεχνολογία

 Το ηχητικό θέατρο [audio drama], ένα είδος θεάτρου που στηρίζεται αποκλειστικά στον ήχο (φωνή, ήχοι, μουσική αλλά και σιωπή) «που μεταδίδεται ή/και ηχογραφείται με ηλεκτροακουστικά μέσα» (Huwiler 2005: 46) και αποκλείει την επί σκηνής αναπαράσταση (για πολλούς ίδιον του δραματικού είδους) είναι αναμφισβήτητα παιδί της τεχνολογίας. Ήδη από την προϊστορία του, στα τέλη του 19ου αιώνα, και μέχρι και τις ημέρες μας το ηχητικό θέατρο συνδέεται στενά με τις τεχνολογικές εξελίξεις τόσο στον τομέα της μετάδοσης, ηχογράφησης και μηχανικής αναπαραγωγής του ήχου όσο και στους τομείς της επικοινωνίας και της πληροφορίας. Την ίδια στιγμή, πρόκειται για μια αυτόνομη μορφή τέχνης, που ενσωματώνει αισθητικές αξίες και συμμετέχει ενεργά στον καλλιτεχνικό διάλογο που διεξάγεται την εποχή της πραγμάτωσής της. Οι δύο αυτές διαστάσεις του ηχητικού θεάτρου –τεχνική και καλλιτεχνική– είναι ουσιαστικά αξεδιάλυτες, αφού η μια καθορίζει και μεταμορφώνει την άλλην.

Η προϊστορία του ηχητικού θεάτρου, ενός 'θεάτρου του νου' [theatre of the mind], αρχίζει με τη ζωντανή μετάδοση θεατρικών παραστάσεων μέσω της νεόκοπης τεχνολογίας του τηλεφώνου στη δεκαετία του 1880. Η πραγματική ακμή, όμως του ηχητικού θεάτρου ήρθε όταν αυτό άρχισε να μεταδίδεται μέσω των συχνοτήτων του ραδιοφώνου στη δεκαετία του 1920, του 'τυφλού' αυτού μέσου [blind medium] · έτσι προέκυψε το είδος που ονομάστηκε 'ραδιοφωνικό θέατρο' [radio drama]. Η μετάδοση ραδιοφωνικών έργων υπήρξε από τις πρώτες επιλογές για τις νεοσύστατες ραδιοφωνίες της Δύσης, με πρωτοπόρο το βρετανικό BBC, ενώ ακόμα και σήμερα οι ραδιοφωνικές συχνότητες χωρών όπως η Γερμανία ή η Γαλλία εξακολουθούν να φιλοξενούν ανάλογα προγράμματα, πάρα τις σημαντικές αλλαγές που σημειώθηκαν εν τω μεταξύ στις συνθήκες παραγωγής και τους όρους επικοινωνίας αλλά και τις διαφοροποιήσεις στην αισθητική.

Από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και τα 1950 περίπου, τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ το ραδιοφωνικό θέατρο γνώρισε ευρεία διάδοση. Παρά το διαφορετικό μοντέλο παραγωγής (στη Βρετανία φορέας υπήρξε το κράτος, ενώ στις ΗΠΑ στήθηκε μια ανθηρή ανεξάρτητη βιομηχανία) και στις δύο περιπτώσεις η ακροαματικότητα υπήρξε εξαιρετικά μεγάλη. Έτσι, το είδος του ραδιοφωνικού θεάτρου εδραιώθηκε. Η περίοδος αυτή έφτασε στο τέλος, όταν η τηλεόραση ήρθε να πάρει τη θέση του ραδιοφώνου ως μέσου μαζικής επικοινωνίας και να αντιτάξει την εικόνα ως συμπλήρωμα στον ήχο.

Μεταπολεμικά, χάρη σε εξελίξεις στον τομέα της αισθητικής αλλά και εξαιτίας πολιτικών συγκυριών, οι δημιουργοί του ηχητικού θεάτρου στη Γερμανία [για τα έργα αυτά χρησιμοποιείται διεθνώς ο γερμανικός όρος Hoerspiel] επιτυγχάνουν να προσδώσουν λογοτεχνικό κύρος στο είδος. Κατά τη δεκαετία του 1960, ως αποτέλεσμα των τεχνολογικών εξελίξεων, αμφισβητείται η πρωτοκαθεδρία του λόγου και τα έργα ηχητικού θεάτρου δίνουν βάρος όλο και περισσότερο στον ήχο και τη μουσική, πλησιάζοντας την αισθητική της πρωτοποριακής μουσικής, που επίσης γεννιέται την εποχή εκείνη. Το νέας αισθητικής ηχητικό θεατρικό έργο ονομάζεται χαρακτηριστικά Neues Hoerspiel και δεν ενδιαφέρεται για όποια αφηγηματική συνέπεια μέσω του λόγου, αλλά κατατάσσει λόγο, ήχο και μουσική στο ίδιο επίπεδο σημασίας, συνιστώντας ένα συνολικό ηχητικό γεγονός.

Τέλος, το ραδιόφωνο χάνει την πρωτοκαθεδρία του όταν η υπόθεση του ήχου περνά στο βασίλειο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Διαδικτύου στην αυγή του 21ου αιώνα. Η ψηφιακή τεχνολογία έχει πλέον αναζωογονήσει το ηχητικό θέατρο, καθώς διευκολύνει όχι μόνο τις συνθήκες παραγωγής ενός έργου αλλά και τη διάδοσή του σε παγκόσμιο επίπεδο. Την ίδια στιγμή, νέες λειτουργίες έχουν ανακύψει οι οποίες θέτουν το ηχητικό θεατρικό έργο στην υπηρεσία μιας παγκοσμιοποιημένης κοινότητας.

Πηγή:

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΗΧΗΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου

Αλήθειες της Αριστεράς στο σχολείο. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ελληνες γρηγορείτε! Η χώρα βάλλεται πανταχόθεν – και «από ανέκαθεν» θα μου πείτε. Δεν τους φτάνει που τσιμέντωσαν την Ακρόπολη. Δεν τους φτάνει που μας τσιμπάνε με τις αυταρχικές σύριγγες για να μας εμβολιάσουν. Τώρα με δόλιο τρόπο προσπαθούν να χωθούν στα μυαλά των εφήβων μας για να αλλοιώσουν την ιστορική τους μνήμη.

 Ευτυχώς υπάρχουν οι άγρυπνοι ακρίτες της συνείδησής μας, εν προκειμένω η ΟΛΜΕ. Οπως διάβασα χθες στο κείμενο του Απόστολου Λακασά στην «Κ» το ως άνω αρκτικόλεξο καταγγέλλει ότι η γερμανική κυβέρνηση: «Επιχειρεί με ύπουλο τρόπο να παρέμβει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα… επιδιώκει βαθμιαία να αμβλύνει τις ευθύνες της ναζιστικής Γερμανίας για τα ανείπωτα εγκλήματά της σε βάρος της χώρας όπως επίσης όλων των λαών». Το φρικαλέο αυτό εγχείρημα επιχειρείται μέσω ενός ψηφιακού αρχείου με τίτλο «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα». Περιλαμβάνει 93 συνεντεύξεις, μεταξύ αυτών επιζησάντων του Ολοκαυτώματος, του Μανόλη Γλέζου και του Κάρολου Παπούλια. Πρόγραμμα με ελληνογερμανική χρηματοδότηση. Τι το ενόχλησε το αρκτικόλεξο; Υποθέτω ότι το πρόγραμμα δεν ακολουθεί το επίσημο αφήγημα της Αριστεράς κατά το οποίο στη γερμανική Κατοχή αντιστάθηκε μόνον το ΚΚΕ. Ολοι οι άλλοι ήσαν δωσίλογοι και μαυραγορίτες. Δολίως παραλείπει να πει στα παιδιά ότι τον ναζισμό τον εξαφάνισε η μεγάλη σοβιετική πατρίδα. Δεν ξέρω. Υποθέσεις κάνω. Μάλλον όμως προσπαθεί να στρώσει το έδαφος για να μας επιβάλλει καινούργιο μνημόνιο.

Σοβαρεύομαι κατά το δυνατόν. Το αρκτικόλεξο δυστυχώς δεν είναι μόνον συνδυασμός τεσσάρων γραμμάτων της αλφαβήτου. Πίσω του βρίσκεται η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση. Την δε καταγγελία την υπογράφει το διοικητικό της συμβούλιο. Οθεν και τα ερωτήματα που προκύπτουν. Αυτή η άποψη εκπροσωπεί όντως την πλειονότητα των διδασκόντων στη Μέση Εκπαίδευση; Θέλω να πω ο καθηγητής στο μάθημα της Ιστορίας θα παρουσιάσει το αρχείο ως δόλια προσπάθεια άμβλυνσης της ναζιστικής φρίκης; Τόσο δόλια ώστε να ξεγελάσει και τον Γλέζο. Αν όντως ισχύει αυτό τότε η κατάσταση στη Μέση Εκπαίδευση δεν διορθώνεται ούτε με δέκα αξιολογήσεις. Ή μήπως η άποψη εκφράζει μια «πεφωτισμένη» μειοψηφία η οποία εκπροσωπείται στο Δ.Σ. εκμεταλλευόμενη την αδράνεια ή την αδιαφορία της πλειονότητας των εκπαιδευτικών για τις αρχαιρεσίες στην ΟΛΜΕ τους; Ελπίζω στο δεύτερο γιατί δεν θέλω να πάψω να ελπίζω.

Πάντως αυτοί είναι εκπαιδευτικοί. Κοινώς μπαίνουν στην τάξη και έχουν στο έλεός τους εφηβικά μυαλά. Και λίγοι να είναι φτάνει. Φτάνει για να εξηγήσουμε πώς ανανεώνονται οι φυλές των καταληψιών για παράδειγμα ή πώς οργανώνονται τα λεγόμενα «πανεκπαιδευτικά» συλλαλητήρια με δυο χιλιάδες άτομα. Κι αυτοί μειονότητες είναι. «Μπορούμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας πριν είναι αργά;», όπως λέει κι η σαχλή της διαφήμισης.

Πηγή: Καθημερινή

Από το Τσερνόμπιλ στον ΣΥΡΙΖΑ. Τάκης Θεοδωρόπουλος

«Αντισοβιετικό νέφος». Στην επέτειο του Τσερνόμπιλ (26/4/1986) μνημονεύουμε το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη». Οπως κι εκείνον τον γραφικό δημοσιογράφο του που έφαγε μαρούλι για να μας δείξει ότι η ραδιενέργεια δεν έχει μολύνει τη γη μας. Ξεχνάμε όμως το ΠΑΣΟΚ του καιρού εκείνου που ήταν κυβέρνηση, άρα υπεύθυνο για την προστασία των Ελλήνων πολιτών. Οι οποίοι με την προχωρημένη άνοιξη και τις γιορτές του Πάσχα είχαν ξεχυθεί στα βουνά και στα λαγκάδια της επικρατείας. Ο Γιώργος Γεννηματάς, υπουργός Υγείας τότε, μπορεί να μην έφαγε μαρούλι δημοσία. Καθησύχασε όμως τους Ελληνες με τον πιο επίσημο τρόπο. Η ραδιενέργεια δεν έχει φτάσει στη χώρα μας. Ελληνες αναπνέετε ελεύθερα. Σας το εξασφαλίζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αγνοια κινδύνου; Αφέλεια; Κάτι βαθύτερο μάλλον. Το «κίνημα», η ηγετική δύναμη του αγώνα κατά της Δεξιάς, δεν μπορούσε να πέσει θύμα μιας προπαγάνδας που στόχο είχε την ΕΣΣΔ. Ηταν η εποχή του αγώνα κατά των «βάσεων» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν είχε ξεχαστεί ακόμη. Η στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στους Σοβιετικούς δεν διέφερε από τη στάση του εν Ελλάδι πρακτορείου τους, του ΚΚΕ. Ο Αντρέας είχε σαρώσει λεηλατώντας τη ρητορική της Aριστεράς. Της είχε αφήσει όμως το δικαίωμα να κρίνει – το λεγόμενον και ηθικό. Ο αντισοβιετισμός ήταν συνώνυμο του αντικομμουνισμού. Και ο αντικομμουνισμός ήταν το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα. Και δεξιός να ήσουν, έτρεμες το στίγμα του αντικομμουνιστή. Η ομάδα των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. το τρέμει ακόμη.

Η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει πια. Στο ΚΙΝΑΛ πρόεδρος είναι η κ. Γεννηματά εις το όνομα του πατρός. Τη θέση του ΠΑΣΟΚ στην ηγεσία της Αριστεράς την έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ανανεωμένη εκδοχή της δεκαετίας του ’80. Η σύνθεση του παπανδρεϊκού κυνισμού με το ηθικό πλεονέκτημα της ρητορείας του ΚΚΕ. Κέρδισε τις εκλογές με τον αντιευρωπαϊσμό του και με τις φιγούρες του θεάτρου σκιών που παίζουν το έργο της επανάστασης μετά το τέλος των επαναστάσεων. Δεν τα κατάφερε ούτε με τον αντιευρωπαϊσμό του ούτε με την επανάσταση. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν ότι εξακολουθεί να ελκύει ένα 20% του εκλογικού σώματος.

Μέσα στην πενταετία που κυβέρνησε δεν πρόλαβε να φτιάξει το «σύστημα» που κυκλοφορεί διάχυτο στον κρατικό μηχανισμό και στην κοινωνία. Το βρήκε έτοιμο και του έδωσε την πολιτική έκφραση που είχε χάσει. Η υπόθεση του Τσερνόμπιλ δείχνει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του. Θα μου πείτε τι σχέση έχει το 2021 με το 1986; Οποια σχέση έχει το 2021 με το 1946 που εξακολουθεί να επικαλείται το ΚΚΕ, το τελευταίο κόμμα υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Η Αριστερά, ως συντηρητική δύναμη, στηρίζεται στην ιστορική αδράνεια.

Πηγή: Καθημερινή

Λιγα λόγια για τη Λητή ως αρχαία μακεδονική πόλη....

Η Λητή ήταν η σημαντικότερη πόλη της Μυγδονίας, της περιοχής ηο ποία εκτεινόταν από τον Αξιό έως τις λίμνες Λαγκαδά και Βόλβης. Βρισκόταν βορειοανατολικά της Θέρμης πλησίον της σημερινής Λητής. Το 480 π.Χ., επί της βασιλείας του Αλεξάνδρου Α΄, εντάχθηκε στο Μακεδονικό κράτος.

 Η πόλη πήρε το όνομά της από ένα ιερό της περιοχής αφιερωμένο στη Λητώ, όπως αναφέρει ο Θεαγένης στο έργο του Μακεδονικά και το αναγράφει ο Στέφανος ο Βυζάντιος. ‘’Λητή, πόλις Μακεδονίας από του πλησίον ιδρυμένου Λητούς ιερού, ως Θεαγένης Μακεδονικοίς. Το εθνικόν Ληταίος. Ούτω γαρ ιστορείται Νέαρχος Ληταίος, των Αλεξάνδρω τω μεγάλω συστρατευομένων ο διασημότατος’’. 

Η θέση της Λητής κοντά σε μια σημαντική οδική αρτηρία, στα σημερινά στενά του Δερβενίου, εξηγεί την αδιάκοπη ακμή της από τα αρχαϊκά έως τα νεότερα χρόνια. Η έρευνα του οικισμού και των νεκροταφείων επιβεβαίωσε τις πληροφορίες, τις οποίες έως τώρα αντλούσαμε από τις φιλολογικές πηγές, αλλά και από τις επιγραφές οι οποίες βρέθηκαν στην περιοχή και αναφέρουν το όνομά της. Αναφέρεται, επίσης, από τους Πλίνιο και Πτολεμαίο.