Μανούσος Αντρέου Χουρδάκης. Γεννήθηκε στον Αϊ Γιάννη Σφακίων, μετανάστευσε στην Αμερική περίπου το 1910. Επίστρεψε στην Ελλάδα 1912 και υπηρέτησε τον Ελληνικό στρατό. To 1916 επέστρεψε στην Αμερική. Το 1920 ως έφεδρος ανθυπολοχαγός κατάχθηκε ως εθελοντής και πολέμησε στην Μικρασία. Σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 1921 στον Σαγγάριο.
Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία, ο ελληνικός πολιτισμός και η χριστιανική πίστη αποτελούν τα κύρια στοιχεία που καθώρισαν την εξέλιξη του Βυζαντίου. Χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το Βυζάντιο.
Η σύνθεση του ελληνικού πολιτισμού με τη χριστιανική θρησκεία στο πλαίσιο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οδήγησε στη γένεση του ιστορικού εκείνου φαινομένου που ονομάζουμε βυζαντινή αυτοκρατορία[i]. Η σύνθεση αυτή πραγματοποιήθηκε όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετατόπισε το κέντρο της στην Ανατολή, μετά την κρίση που ξέσπασε τον τρίτο αιώνα. Συγκεκριμένη μορφή έλαβε με την αναγνώριση του χριστιανισμού από το Imperium romanum και την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας στον Βόσπορο. Τα δύο αυτά γεγονότα, δηλ. η νίκη του χριστιανισμού και η οριστική μετάθεση του πολιτικού κέντρου του κράτους στην εξελληνισμένη Ανατολή, εγκαινιάζουν τη βυζαντινή εποχή.
Στην πραγματικότητα η βυζαντινή ιστορία είναι μία νέα φάση
της ρωμαϊκής ιστορίας, όπως και το βυζαντινό κράτος είναι βασικά η συνέχεια του
imperium romanum. Βέβαια το επίθετο
«βυζαντινός» χρησιμοποιήθηκε σε μεταγενέστερους χρόνους και ήταν άγνωστο στους
ονομαζόμενους «Βυζαντινούς». Αυτοί χρησιμοποιούσαν συνήθως το όνομα «Ρωμαίοι»,
τον αυτοκράτορα τους θεωρούσαν ρωμαίο ηγεμόνα, διάδοχο και κληρονόμο των
παλαιών ρωμαίων καισάρων. Έμειναν πιστοί στο όνομα της Ρώμης όσο χρόνο διήρκεσε
η αυτοκρατορία, και οι ρωμαϊκές πολιτικές παραδόσεις κυριάρχησαν ως το τέλος
στην πολιτική τους συνείδηση και βούληση[ii]. Η
ρωμαϊκή πολιτική θεωρία συνένωσε τα ετερογενή εθνικά φύλα της αυτοκρατορίας και
η ρωμαϊκή ιδέα της παγκόσμιας κυριαρχίας καθώρισε τη θέση της αυτοκρατορίας
απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Ως κληρονόμος του ρωμαϊκού imperium το Βυζάντιο πίστευε ότι ήταν η μοναδική αυτοκρατορία πάνω
στη γη και διεκδικούσε κυριαρχικό ρόλο πάνω σε όλες τις χώρες που ανήκαν κάποτε
στον ρωμαϊκό κόσμο (orbis) και
που τώρα είχαν γίνει τμήματα της χριστιανικής οικουμένης. Η σκληρή όμως
πραγματικότητα ανέτρεψε προοδευτικά την αξίωση αυτή. Πάντως τα κράτη που
δημιουργήθηκαν μέσα στο χώρο της χριστιανικής οικουμένης πάνω στο παλαιό ρωμαϊκό
έδαφος, παράλληλα με το ρωμαιο-βυζαντινό κράτος, δεν θεωρήθηκαν νομικά και
ιδεολογικά ισότιμα με αυτό. Δημιουργήθηκε μια περίπλοκη ιεραρχία κρατών, στην
κορυφή της οποίας βρισκόταν ο ηγεμόνας του Βυζαντίου ως ρωμαίος αυτοκράτορας
και ως κεφαλή της χριστιανικής οικουμένης[iii].
Στην πρώτη βυζαντινή εποχή η πολιτική της αυτοκρατορίας απέβλεπε στην άσκηση
άμεσης κυριαρχίας πάνω στον orbis
romanus, ενώ στη μέση και την ύστερη βυζαντινή εποχή η διατήρηση της
θεωρητικής αυτής ηγεμονίας αποτελούσε τον άξονα, γύρω από τον οποίο στρεφόταν η
πολιτική της αυτοκρατορίας.
[i] Πρβλ. Ν. Η. Baynes, The Hellenistic Civilization and
East Rome, Oxford 1946 (ανατύπωση: Byzantine Studies, σελ. 1 εξ.). Για
την ελληνιστική πολιτιστική και εκπαιδευτική παράδοση βλ. τα διεισδυτικά σχόλια
του R.J.H. Jenkins, Byzantium and Byzantinism. Lectures in Memory of Louise Taft
Semple, The University of Cincinnati 1963, σελ. 8 εξ.
[ii] Πρβλ. F. Dölger, Rom in der Gedankenwelt der
Byzantiner, Zeitschr. f. Kirchengesch. 56(1937) 1 εξ., ανατύπωση στο Byzanz und
die europ. Staatenwelt 70 εξ.
[iii] Πρβλ. G. Ostrogorsky, Die byzantinische
Staatenhierarchie, Sem. Kond. 8 (1936) 41 εξ. Επίσης F. Dölger, Die «Familie der Könige» im Mittelalter, Hist. Jahrb. 60(1940) 397 εξ., ανατύπωση στο Byzanz und die europ. Staatenwelt 34
εξ.
Πηγή: GEORG OSTROGORSKY ΙΣΤΟΡΙΑ TOY ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας μεταφέρω στο Παρίσι της δεκαετίας του '30, στο Παρίσι της οικονομικής κρίσης, λίγο πριν την έκρηξη του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Θα σας παρουσιάσω τη γνήσια κωμωδία του Αλφρέντ Ζερύ, Το έκτο πάτωμα. Πρόκειται για ένα έργο θρύλος.
Το έκτο πάτωμα» ανέβηκε στο Theatre des Arts του Παρισιού το 1937. Έκτοτε παρουσιάστηκε σε δεκάδες χώρες στον κόσμο ενώ στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1938 και το 1952.
Η υπόθεση:
Μεταφερόμαστε, με τη γνωστή μαγεία του Ραδιοφώνου, στο Παρίσι του `30, την περίοδο του μεσοπολέμου, παρακολουθώντας τις ζωές πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων, μαθαίνοντας πως εξελίσσεται η καθημερινότητά τους στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Ένα γαϊτανάκι σχέσεων και παρεξηγήσεων, ένα έργο καταγραφή των απλών στιγμών που ομορφαίνουν τις ζωές μας.
Ένα έργο έτοιμο να παρασύρει με τους χαρακτήρες του. Από την άλλη ο ονειροπόλος, φαντασμένος καλλιτέχνηςΜαξ Λεσκαλιέ. Η κουτσομπόλα γυναίκα του Ζερμαίν μαζί με την φίλη της, την Μπέρτ ή Σουλτάνα, που μαζί κρυφακούν και παρακολουθούν τα πάντα στον όροφο. Η αδίστακτη ιδιοκτήτρια Κα Μαρέ, που κυνηγάει με το «σκουπόξυλο» τους ενοικιαστές της. Ο διανοούμενος λογοτέχνης Οσπώ και η κόρη του Εντβίζ, η οποία ερωτεύεται τον καινούργιο ενοικιαστή. Ο καινούργιος ενοικιαστής, Ζονβάλ, μυστήριος και εμφανίσιμος. Ο ντροπαλός Ζοζό, που είναι ερωτευμένος με την Εντβίζ. Η Ζαν, μια αληθινή γυναίκα, που σκανδαλίζει τον όροφο με τους έρωτές της. Η «Κυρία με τα Γκρίζα» , όπως την αποκαλούν οι ένοικοι του ορόφου, μια μυστηριώδης γυναίκα που προκαλεί εντυπώσεις.
Το έργο αυτό ζωντανεύει ξανά σε μία παράσταση που θα ταξιδέψει και θα παρασύρει τους θεατές σε μια άλλη πραγματικότητα, γεμάτη μουσική, έρωτες, πάθη και συγκρούσεις στο Έκτο Πάτωμα. (https://www.culturenow.gr/to-ekto-patwma-toy-alfrent-zeri-apo-thn-omada-reperaz-sto-theatro-empros/)
Επιπλέον στοιχεία για το έργο:
Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας. Η παράσταση ζωντανεύει αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται «πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί», αλλά θα μπορούσε με κάποιοτρόπο να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 1930 ή του 2016...
Στη Γαλλία πάντα " Έκτο Πάτωμα" θεωρούν το τελευταίο πάτωμα μιας πολυκατοικίας.
Μετάφραση και διασκευή για το ρ/φ: Γιώργος Βρασιβανόπουλος
Ραδιοσκηνοθεσία -Μουσική Επιμέλεια: Μηνάς Χρηστίδης
Τεχνική Επιμέλεια: Κώστας Κοσμάς
Παίζουν: Αλίκη Ζωγράφου, Νάσος Κεδράκας, Γιάννης Αργύρης, Αγνή Βλάχου, Νίκος Φιλιππόπουλος, Νίκος Κούρκουλος, Ελένη Καρπέτα, Καίτη Χρονοπούλου, Ρίτα Μουσούρη, Θεανώ Ιωαννίδου, Σταύρος Ξενίδης, Γιώργος Μανταρόπουλος.
Παρουσιάστηκε από την εκπομπή «Το θέατρο της εβδομάδας» τον Απρίλιοτου 1962.
Επιμέλεια: Μάρα Καλούδη
 |
| Ο Νίκος Κούρκουλος |
Πηγές: ert.gr, culturenow, Ελculture.gr,politismika.gr, Ελεύθερο Βήμα, Τρίτο Πρόγραμμα
Μπόμπι Τσάρλτον- Ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Ένας αληθινός γίγαντας για το παιχνίδι μας.
Ρίνους Μίχελς - Ήταν μόλις 17 χρονών όταν πρωτοήρθε στον 'Αγιαξ, και από τότε έδινε οδηγίες...έλεγε στους παίχτες σε ποιους χώρους να κινηθούν και σε ποιος οχι,και οι παίχτες ακολουθούσαν τις οδηγίες αυτού του αδύνατου έφηβου, επειδή είχε δίκιο. O Kροίφ δεν μιλούσε αφηρημένα για τον χώρο, έδινε συγκεκριμένες και λεπτομερείς οδηγίες. Πιο πολύ από το να σκοράρει, ή να τρέχει τον θυμάμαι να κατευθύνει τους συμπαίχτες του... Οχι εκει, πηγαινε δύο μέτρα πισω, τώρα πιο αριστερα..."'. Εμοιαζε σαν να διευθύνει συμφωνική ορχήστρα .
Φράντς Μπεκενμπάουερ- Ήταν με βεβαιότητα , ο καλύτερος παίχτης που έχει βγάλει ποτέ η Ευρώπη..
Μισέλ Πλατινι- Για μένα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών.
Τέρι Βέναμπλς- Όταν έβλεπες τον Κροίφ έξω από το γήπεδο, έμοιαζε με ένα απλό αδύνατο αγόρι,.Όταν το έβλεπες μεσα στο γήπεδο ήταν από άλλο πλανήτη,
Εμίλ Μπουτραγκένιο-Πάντα έλεγα σε όλους ότι ο Κρόιφ είναι το είδωλο μου.
Φράνκο Καούζιο- Ήταν ένας από τους σπουδαίοτερους ποδοσφαιριστές που έχω γνωρίσει. Τα είχε όλα ... τεχνική ,φαντασία, ταχύτητα, εξυπνάδα.
EΙΠΕ Ο ΚΡΟΙΦ...
«Στη διάρκεια ενός παιχνιδιού, ο μέσος όρος που ένας παίκτης έχει τη μπάλα στα πόδια του, είναι 3 λεπτά. Για να καταλάβεις πόσο καλός είναι, πρέπει να κοιτάξεις τι κάνει τα υπόλοιπα 87»
«Όταν έχεις την ικανότητα να βρίσκεσαι στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή, αυτό είναι Τέχνη»
«Όταν προηγείσαι 5-0, τότε δεν έχει νόημα να ψάξεις ένα 6ο γκολ. Πολύ πιο θεαματικό για την κερκίδα, είναι να προσπαθήσεις να σημαδέψεις το δοκάρι»
«Ξέρεις αν ένας παίκτης χτυπάει σωστά τη μπάλα, όχι βλέποντάς τον, αλλά ακούγοντας τον ήχο που κάνει το παπούτσι του στην επαφή με τη μπάλα»
Τεχνική δεν είναι να μπορέσεις να κάνεις τσαλιμάκια με τη μπάλα 1000 φορές. Ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό αν εξασκηθεί αρκετά. Και τότε μπορεί να πάει να δουλέψει σε τσίρκο. Τεχνική είναι να μπορέσεις να δώσεις την πάσα με ένα άγγιγμα, τη σωστή ταχύτητα και να τη στείλεις στο σωστό πόδι του συμπαίκτη σου.
Όταν έχεις τη μπάλα πρέπει να κάνεις τον αγωνιστικό χώρο όσο μεγαλύτερο γίνεται και όταν δεν την έχεις όσο μικρότερο γίνεται.
Οι παίκτες που δεν είναι αληθινοί ηγέτες αλλά προσπαθούν να γίνουν, πάντα κατακρίνουν έντονα άλλους παίκτες μετά από ένα λάθος τους. Οι αληθινοί ηγέτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήδη υποθέτουν ότι οι άλλοι θα κάνουν λάθη.
Οι παίκτες σήμερα μπορούν να σουτάρουν μόνο με το κουντεπιέ τους. Εγώ μπορούσα να σουτάρω με το εσωτερικό του ποδιού, με το εξωτερικό και με το κουντεπιέ και με τα δύο πόδια. Με άλλα λόγια, ήμουν έξι φορές καλύτερος από τους σημερινούς παίκτες.
Η ποιότητα χωρίς αποτελέσματα είναι ανούσια. Τα αποτελέσματα χωρίς ποιότητα είναι βαρετά.
Το καλοκαίρι του 1987 ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς αναζητούσε στην γιουγκοσλαβική αγορά έναν έμπειρο παίχτη που θα έβαζε στην θέση τους τα κομμάτια του παζλ που δούλευε στο μυαλό του για το μοντάρισμα της Γιουγκοπλάστικα.
Ήθελε έναν βετεράνο μπασκετμπολίστα που θα ενέπνεε τον σεβασμό στα "μωρά" της ομάδας του Σπλίτ και θα συγκρατούσε τα χαλινάρια στα αποδυτήρια όταν ο ενθουσιασμός υπερέβαινε τα εσκαμμένα. Ο Μπόζα έψαχνε το τελευταίο γρανάζι και το βρήκε στο πρόσωπο του Ντούσκο Ιβάνοβιτς.
Ο γεννημένος στο Μαυροβούνιο Ιβάνοβιτς ήταν ήδη 30 χρονών εκείνη την εποχή και έψαχνε την ευκαιρία να δείξει πως μπορούσε να προσφέρει και σε ομάδες μεγαλύτερες απο την Μπούντουτσνοστ που αγωνιζόταν τότε. Ένας πολυτάλαντος γκαρντ (με 5072 πόντους βρίσκεται στην 12η θέση στην ιστορία του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος) που είχε ραμμένο το παράσημο του πρώτου σκόρερ της περιόδου 82-83 στην εγχώρια λίγκα. Όλα έδειχναν πως η καριέρα του θα αναλωνόταν σε μικρομεσαίες ομάδες χωρίς μεγάλους στόχους.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο Μάλκοβιτς και η Γιουγκοπλάστικα πείθοντας τον να βάλει στην άκρη την καλύτερη οικονομική πρόταση της Ολύμπια Λιουμπλιάνα και να έρθει στο Σπλίτ για να γίνει η "μάνα του λόχου". Το τι ακολούθησε μετά είναι ευρέως γνωστό και έχουμε αναφερθεί πολλάκις στην ιστορία της χρυσής γενιάς των Žuti. Όλοι μας μνημονεύουμε τον Τόνι και τον Ντίνο ίσως όμως αδικώντας και παραγνωρίζοντας τον άνθρωπο που χωρίς αυτόν ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς δεν θα μπορούσε μας παρουσιάσει το διαστημικό μπάσκετ εκείνης της ονειρικής ομάδας.
Antreas Tsemperlidis
«Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί,χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα.Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν,αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ.
Είναι η εισβολή των ηλιθίων».
~Umberto Eco~
Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...
