Καλό Μήνα!

 Καλό Δεκέμβρη! 

Ο Άγιος..

 Φέρτε σε πόλεμο ένα εκατομμύριο ανθρώπους και έναν Άγιο. 

Και θα δούμε ποιός θα νικήσει. 

Φυσικά ο Άγιος! 

Βγήκε τότε ο Ιησούς του Ναυή σε πόλεμο. 

Μόνος τα κατόρθωσε όλα,ώστε οι άλλοι σε τίποτα δεν ωφέλησαν. 

Ο πολύς όχλος αγαπητέ, όταν δεν εφαρμόζει το θέλημα του Θεού, καθόλου δεν διαφέρει από το μηδέν.  

Η μετάνοια δεν κρίνεται με την ποσότητα του χρόνου, αλλά με την διάθεση της ψυχής. Γιατί και οι Νινευίτες δεν χρειάστηκαν πολλές ημέρες για να εξαλείψουν την αμαρτία τους, αλλά μόνο 3 ημέρες. Και ο ληστής στο σταυρό, δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο, αλλά μόνο να πει μερικές λέξεις, που τον έφεραν στον παράδεισο. Οι βαρειά αμαρτωλοί μόλις μετανοήσουν είναι ασυγκράτητοι προς την αρετή και πολλές φορές ξεπερνούν ακόμα και τον ζήλο εκείνων που δεν αμάρτησαν. Ας κάνουμε λοιπόν αρχή μετανοίας και ας μην απογοητευόμαστε.

 ΙερόςΧρυσόστομος

Οι βρικόλακες του Σάσεξ, του Σερ Άρθου Κόναν Ντόιλ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Η Πολιτισμική διαδρομή θα σας παρουσιάσει μία ακόμη περιπέτεια του διάσημου ντεντέκτιβ Σέρλοκ Χολμς...

Η υπόθεση:

Μια σκοτεινή βραδιά του Νοέμβρη η γκρίζα λονδρέζικη ομίχλη σταμάτησε τη βόλτα που είχαν ξεκινήσει ο Χολμς και ο Γουώτσον, η ομίχλη τους ανάγκασε να γυρίσουν στο γραφείο του Χολμς. Εκεί ο Χολμς λαμβάνει ένα γράμμα από το Ρόμπερτ Φέρκιουσον, ο οποίος του ζητά βοήθεια. Ο Φέργκιουσον θα έρθει αργότερα αυτοπροσώπως στο γραφείο του Χόλμς.

Ο Φέργιουσον μένει στο Σάσεξ, σε ένα παμπάλαιο αγροτικό σπίτι του 17ου αιώνα και έρχεται στο Χολμς εκ μέρους ενός φίλου του που έχει παντρευτεί μία Περουβιανή, η οποία έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται περίεργα, καθώς επιτίθεται στο παιδί της και στο ανάπηρο παιδί που ο άντρας της είχε από τον πρώτο του γάμο. Σε γενικές γραμμές συμπεριφέρεται σαν βρικόλακας ...

Μια παραμάνα που ζει μαζί με την οικογένεια τα βλέπει όλα και τα αναφέρει στον άντρα της Περουβιανής. Εκείνος αρχικά δεν πίστευε αλλά κάποια στιγμή έπιασε τη σύζυγο του να ρουφά αίμα από το παιδί!

Γρήγορα ο Χολμς καταλαβαίνει ότι ο Φέργκιουσον είναι αυτός ο "φίλος¨. Ο Φέργκιουσον την έχει τώρα κλειδωμένη (τη γυναίκα του) και την προσέχει μία επίσης Περουβιανή υπηρέτρια.

Οι Χολμς, Φέργιουσον και Γουώτσον ταξιδεύουν στο Σάσεξ. Η έρευνα του Χολμς θα φέρει τελικά μια μεγάλη ανατροπή...

Μία ακόμη ενδιαφέρουσα περιπέτεια του διάσημου ντεντέκτιβ...

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Ο Ντίνο Ράτζα ομιλεί για τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.

 "...Όταν έφεραν τον Μπόζα στο Σπλίτ ήταν 34 χρονών, ένας άγνωστος βοηθός απο τον Ερυθρό Αστέρα. Εγώ ήμουν ένα νέο παιδί γεμάτο ενθουσιασμό που ήθελε να μάθει και να βελτιωθεί. 

Πριν ήταν προπονητής ο Σλαβκο Τρνινιτς, καταπληκτικός στη μετάδοση των βασικών στοιχείων του μπάσκετ και μετά ο "Μόκα" Σλάβνιτς, άλλος ένας πρώην διεθνής και σπουδαίος άνθρωπος. Και ξαφνικά μου φέρνουν κάποιον που δεν γνώριζα καθόλου, δεν είχα ακούσει το όνομα του ούτε μια φορά.

Φυσικά ήμουν επιφυλακτικός απέναντι του αλλά αυτό ήταν κάτι που εξαλείφθηκε μετά την πρώτη προπόνηση. Συνειδητοποίησα πως ήταν πολύ μεγάλος προπονητής. Και τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία..." 

Ντίνο Ράτζα για τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς...

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!

 Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες! 

Κεφαλή αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου από πεντελικό μάρμαρο (μετά το 338 π.Χ.)

Βρέθηκε το 1886 κοντά στο Ερέχθειο, στην Ακρόπολη. Ο Μέγας Αλέξανδρος εικονίζεται σε νεαρή ηλικία, όπως θα ήταν την εποχή της μοναδικής επίσκεψής του στην Αθήνα, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ.

Τα βαθιά τοποθετημένα στις κόγχες μάτια, το στραμμένο προς τα επάνω βλέμμα, τα μισάνοιχτα χείλη και τα μαλλιά που σχηματίζουν στο μέτωπο αναστολή, είναι τα κατεξοχήν γνωρίσματα του Αλεξάνδρου. Τα ίχνη κόκκινης βαφής που διατηρούνται στα μαλλιά προέρχονται πιθανότατα από το υπόστρωμα για την εφαρμογή της τελικής, χρυσής τους απόχρωσης ενώ η διαμόρφωσή τους στο πίσω μέρος δείχνει, ίσως, ότι κάποτε τα στόλιζε στεφάνι ή ταινία, φτιαγμένη από άλλο υλικό.

Το άγαλμα θεωρείται πρωτότυπο έργο του Λεωχάρη, που φιλοτέχνησε και άλλα πορτρέτα του Αλεξάνδρου στα πανελλήνια ιερά της Ολυμπίας και των Δελφών.

Μουσείο Ακρόπολης.

Οι Μακεδόνες Καταδρομείς . Η πολιορκία και η κατάληψη του βράχου της Σογδιανής.

Η πρώτη επιχείρηση κατάληψης οχυρού με αλπινιστικές μεθόδους στην παγκόσμια ιστορία.

Η πολιορκία του βράχου της Σογδιανής πραγματοποιήθηκε το 327 π.Χ. από τον Μέγα Αλέξανδρο και αποτελεί ένα μικρής σημασίας στρατιωτικό γεγονός, αλλά με τεράστια στρατηγική αξία. Επρόκειτο για ένα ορεινό φρούριο, από την κατάληψη του οποίου εξαρτιόταν η τύχη των έτοιμων για επανάσταση ξανά Σογδιανών. Στο «ανάλωτον» αυτό καταφύγιο την άμυνα είχε οργανώσει ο Οξυάρτης και είχαν συγκεντρωθεί πολλοί επαναστάτες Σογδιανοί με τις οικογένειές τους. Οι απόκρημνοι βράχοι και το πυκνό χιόνι που κάλυπτε τα πάντα, έκαναν το οχυρό απροσπέλαστο. Οι Σογδιανοί είχαν αρκετές προμήθειες για να αντέξουν την πολιορκία, ενώ από το χιόνι εξασφάλιζαν και άφθονο νερό. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος τους πρότεινε να παραδοθούν, εκείνοι του απάντησαν προκλητικά πως θα έπρεπε να βρει «φτερωτούς στρατιώτες» για να καταλάβει το οχυρό, κάτι που το εξόργισε αφάνταστα.

Μετά την άρνηση των Σογδιανών, ο Αλέξανδρος αποφάσισε να επιτεθεί εναντίον του φρουρίου. Τότε δημιούργησε την πρώτη ομάδα ορεινών καταδρομών, και για να είμαστε σαφέστεροι, την πρώτη ομάδα αλπινιστών. Διάλεξε 300 μαχητές, τους πλέον ικανούς κι εξασκημένους στην ανάβαση των βράχων και τους ζήτησε να αναλάβουν την επιχείρηση, δίνοντας σε όποιον ανέβαινε πρώτος 12 τάλαντα.

Κατά τον Κούρτιο, μιλώντας στους επίλεκτους στρατιώτες, είπε: «Η φύση δεν έχει τοποθετήσει τίποτα τόσο ψηλά, ώστε το θάρρος να μην μπορεί να το ξεπεράσει. Με το να προσπαθούμε να πετύχουμε αυτά που οι άλλοι δεν τόλμησαν, έχουμε την Ασία υπό την εξουσία μας».

Οι αλπινιστές του Μ.Αλεξάνδρου χρησιμοποίησαν σημερινούς τρόπους αναρρίχησης, έφτιαξαν μικρές σιδερένιες σφήνες-καρφιά, σαν και αυτές που χρησιμοποιούσαν για να σταθεροποιούν τις σκηνές τους. Κατόπιν έθεσαν σταθερά λινά σκοινιά πάνω τους και αναρριχήθηκαν στην πλέον απόκρημνη μεριά του βράχου μέσα στη νύχτα, για να μη γίνουν ορατοί από τους εχθρούς. Μπήγοντας τα καρφιά σε σχισμές βράχων ή στον πάγο, άρχισαν να ανεβαίνουν όλο και ψηλότερα. Τριάντα περίπου χάθηκαν σε αυτή την προσπάθεια. Οι υπόλοιποι κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή κοντά στην αυγή και ανέμισαν τις σημαίες, όπως είχε προσυμφωνηθεί.

Δίχως να χάσει χρόνο ο Αλέξανδρος έστειλε στους Σόγδιους κήρυκα, να φωνάξει στην εμπροσθοφυλακή τους πως ο Αλέξανδρος είχε βρει τους στρατιώτες με τα φτερά, πως ήδη κατείχε την κορυφή του βουνού και πως έπρεπε τώρα να παραδοθούν, προτρέποντάς τους παράλληλα να κοιτάξουν ψηλά. Βλέποντας τις σημαίες να ανεμίζουν οι Σόγδιοι, αποθαρρύνθηκαν από το απροσδόκητο. Θεωρώντας δε πως πολλοί περισσότεροι Μακεδόνες βρίσκονταν στην κορυφή οπλισμένοι ως τα δόντια, αποφάσισαν να παραδοθούν, υποκύπτοντας στο ψυχολογικό και όχι φυσικό πλεονέκτημα του Αλέξανδρου.

Ένα ναυτικό επεισόδιο μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων το 1821

 30 Σεπτεμβρίου 1821 

Ελληνική Επανάσταση

Πραγματοποιείται καταδίωξη του Τουρκοαιγυπτιακού Στόλου από τον Ελληνικό και ναυμαχία ανάμεσα στη Ζάκυνθο και τη νήσο Πρώτη. Ο Σπετσιώτης Παναγιώτης Μπότασης έβαλε φωτιά σε μια βάρκα με εύφλεκτες ύλες και ο εχθρικός στόλος απομακρύνεται πιστεύοντας πως πρόκειται για ελληνικό πυρπολικό. Με το τέχνασμα του Μπόταση τα ελληνικά πλοία κατόρθωσαν να διαφύγουν και να συμπτυχθούν στον όρμο του Κατάκολου, ενώ ο Οθωμανικός Στόλος κατέφυγε στη Ζάκυνθο. Στην προσωπογραφία εικονίζεται ο Παναγιώτης Μπότασης (Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο).

Εφιαλτικό παιχνίδι, Φώλκλαντ Κάρι. Θέατρο της Δευτέρας

Απόψε η Πολιτισμική Διαδρομή θα σας παρουσιάσει το έργο του  Κάρι Φώλκλαντ "Το εφιαλτικό παιχνίδι". Πρόκειται για ένα αστυνομικό δράμα από τον μετρ του είδους άγγλο συγγραφέα.

Μια παρέα, ένα πάρτυ και ένας φόνος. Ένα παιχνίδι μεταξύ φίλων, που εξελίσσεται σε εφιάλτη!
Παρεθλόν, μυστικά και ψέματα πυροδοτούν τη σκηνή και το μυστήριο ξεκινά.
Οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη. Ποιός το έκανε και γιατί ; Όλοι έρχονται αντιμέτωποι με μια εφιαλτική αλήθεια, με ένα πολύ συγκινιτικό τέλος. Πλέον τίποτα δεν είναι ίδιο.

Ο Ντεντέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση...

                                   

Εξαιρετικοί ηθοποιοί εγκλιματίζονται άνετα στο "φλεγματικά ατμοσφαιρικό" κλίμα που απαιτεί η παράσταση και προσφέρουν εξαιρετικές ερμηνείες.

Έτος: 1977

Είδος: Τηλεοπτική πρεμιέρα: 25 Ιουλίου 1977
Τηλεοπτική περίοδος: 1η
Κανάλι: ΕΡΤ
Σκηνοθεσία: Λάμπρος Κωστόπουλος , Κώστας Ζωγόπουλος
Συγγραφέας: Falkland Cary
Σενάριο: Μέλπω Ζαρόκωστα (μετάφραση)
Μουσική σύνθεση: Ζακ Μεναχέμ
Ηθοποιοί: Βασίλης Ανδρεόπουλος (επιθεωρητής Μπένμπριτζ) , Μέλπω Ζαρόκωστα (Μπένι Ερλ) , Δημήτρης Καλλιβωκάς (Τσαρλς Έτζγουερθ) , Ντίνος Καρύδης (Άρθουρ Γουέικ) , Σπύρος Κωνσταντόπουλος (Μπλόσομ, μπάτλερ) , Χλόη Λιάσκου (Μόιρα Ετζγουερθ) , Ντάνος Λυγίζος (Μπίλι Φερν) , Σοφία Μυρμηγκίδου (Φλάτι Φόρεστερ) , Παναγιώτης Παναγόπουλος (I) (διανομέας ανθοπωλείου) , Νικήτας Τσακίρογλου (Φιλίπ Λαβιλιέ) , Μαίρη Φαρμάκη (Τοβ Βράνιεν, καμαριέρα) , Γιάννης Φύριος (Γουίλιαμ Σταπλς, υπηρέτης)

Σκηνικά: Γιάννης Καρύδης
Trivia: Θεατρική παράσταση στα πλαίσια της εκπομπής "Το θέατρο της Δευτέρας (1976)".

Η Χλόη Λιάσκου

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπολου:

Πηγές:

http://cultureloversgr.blogspot.com/2017/05/blog-post_5.html

Ο Μιχάλης Κακιούζης

 Δεν είχε το κορμί και το ύψος του Ρεντζιά, τα φυσικά προσόντα του Παπανικολάου, το χέρι του Χατζή. Αλλά ο εορτάζων σήμερα Μιχάλης Κακιούζης είχε τόσο σπουδαίο μπασκετικό iq που θα μπορούσε να το μοιράσει στους απανταχού forward της Ευρώπης. Ένας απο τους πιο έξυπνους μπασκετμπολίστες της γενιάς του, που απέδειξε πως στο άθλημα είναι απαραίτητη και η αντίληψη εκτός της αθλητικότητας.

Γιατί αθλητικό τον Μιχάλη δεν τον έλεγες ποτέ ακόμα και στα νιάτα του, όταν ως βέρος Φιλαδελφιώτης ξεκινούσε το ταξίδι του στον χώρο με την φανέλα του Ιωνικού. Εκεί άρχισε να κάνει γνωστό το όνομα του, ήρθε η κλήση στην Μικτή ΕΣΚΑ και η Εθνική Παίδων.

Αυτή η τρελοπαρέα των πιτσιρικάδων έριξε την πρώτη πιστολιά στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας το 1993 κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο με τον Μιχάλη βασικό και αναντικατάστατο. Τα καλύτερα όμως ήταν μπροστά για τον Κακιούζη και γρήγορα η πραγματικότητα θα ξεπερνούσε τα όνειρα του. Με τα παράσημα του δεύτερου σκόρερ και ριμπάουντερ της Α2 θα ανηφορίσει από τη Νέα Φιλαδέλφεια πρώτα στην Θεσσαλονίκη και μετά στο ΟΑΚΑ και μαζί με την υπέροχη εκείνη Εθνική Εφήβων, θα σκορπίσει στους πέντε ανέμους όλους τους αντιπάλους τους και θα βρεθούν στην κορυφή του κόσμου. 

Και ύστερα θα ακολουθήσει η μεταγραφή στην ομάδα της καρδιάς του, εκεί που αγαπήθηκε όσο λίγοι αθλητές και βίωσε όπως έχει πει ο ίδιος όλα τα συναισθήματα, θετικά και αρνητικά.

Ήταν στο σπίτι του και σχεδόν κόντεψε να του πέσει το ακουστικό από τα χέρια όταν ο πατέρας του τον πήρε από ένα καρτοτηλέφωνο για να του ανακοινώσει πως έκλεισε η μεταγραφή του στην ΑΕΚ της οποίας ήταν οπαδός απο μικρό παιδί και παρέμεινε ακόμα και όταν οι άνεμοι τον έφεραν σε άλλα λιμάνια. 

Από την πρώτη κιόλας σεζόν με τα κιτρινόμαυρα ξεχώρισε και μαζί με τον συνοδοιπόρο Νίκο Χατζή ήταν πραγματική όαση σε μία προβληματική χρόνια για τον Δικέφαλο. Και μετά ήρθε ο Ιωαννίδης, ο Ίβκοβιτς και ο φοίνικας αναγεννήθηκε απο τις στάχτες του. 

Κύπελλα Ελλάδος, Φάιναλ Φορ, Κύπελλο Σαπόρτα αλλά κυρίως το πρωτάθλημα του 2002 με την επική ανατροπή απέναντι στον Ολυμπιακό. Το ξέσπασμα του Μιχάλη όταν σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της απεριόριστης χαράς αλλά και μίας απάντησης προς αυτούς εντός ΑΕΚ που τον κατηγόρησαν πως είχε "πουλήσει" το πρωτάθλημα στους Ερυθρόλευκους. Κάτι έσπασε μέσα του τότε, αισθάνθηκε προδομένος και μετά απο 7 χρόνια με τα κιτρινόμαυρα, έφυγε για να μην ξαναγυρίσει ποτέ. 

Θα ακολουθήσει η περιπλάνηση σε ολόκληρη τη μπασκετική Ευρώπη με Ισπανία και Ιταλία να τον κερδίζουν είς διπλούν με Μπαρτσελόνα και Σεβίλλη για τους Ίβηρες, με Σιένα, Κρέμονα και Ρόμα για τους γείτονες.

Πέρασε και μια βόλτα απο την Τουρκία με την Εφές, είπε oui στους Γάλλους της Λε Μαν αφού ενδιάμεσα φόρεσε ξανά κιτρινόμαυρα αλλά του Άρη αυτή την φορά, πήγε στην Ελβετία και στη μαρτυρική Κύπρο και τελικά σαν τον Οδυσσέα που επιστρέφει στην Ιθάκη του μετά απο είκοσι χρόνια με γκριζαρισμένους πια κροτάφους, έκλεισε την τεράστια καριέρα του στα γνώριμα χωράφια της Α2 με τον Φάρο Κερατσινίου.

Οποιοδήποτε αφιέρωμα γραφόταν για τον Μιχάλη Κακιούζη, θα ήταν ελλιπές αν δεν περιείχε το κεφάλαιο εθνική ομάδα. Πιστός στρατιώτης της απο τα μικράτα του, ο Μιχάλης ήταν βασικότατο στέλεχος της χρυσής εκείνης γενιάς και ευτύχησε να την υπηρετήσει και ως αρχηγός της, τιμή που δικαίως του απονεμήθηκε. Γιατί αρχηγός σημαίνει μπροστάρης, σημαίνει ηγέτης, σημαίνει πίστη στις δυνατότητες της ομάδας.

Και ο Μιχάλης πάντα πίστευε στην εθνική ακόμα και όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που επέτρεπαν τόση αισιοδοξία. Όπως τότε που η Γαλανόλευκη υπέστη τρεις ήττες στα φιλικά πριν απο το Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου και συγκέντρωσε τα πυρά του τύπου με την κριτική να είναι σκληρή.Ο Μιχάλης ρωτήθηκε για το τι μπορούμε να περιμένουμε και η απάντηση του ήταν αξία λόγου ενός πραγματικού αρχηγού. "Το χρυσό μετάλλιο" είπε χωρίς πολλά πολλά και μερικές εβδομάδες αργότερα φάνηκε συνεπέστατος στην "προφητεία" του υψώνοντας στον ουρανό του Βελιγραδίου το βαρύτιμο τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης. 

Αρχηγός και ουσιαστικός και στο έπος της Σαϊτάμα όταν πέτυχε 15 αθόρυβους πόντους στον ημιτελικό και ήταν ο καλύτερος παίχτης μας στον τελικό με 17.

Αν κάνουμε τον τελικό απολογισμό της παρουσίας του Μιχάλη Κακιούζη στο ελληνικό μπάσκετ, θα δούμε πως η ουσία ήταν αυτή που χαρακτήριζε το παιχνίδι του. Σε ένα άθλημα σαν το μπάσκετ όπου τα φυσικά προσόντα χαρίζουν ένα πλεονέκτημα, ο Κακιούζης απέδειξε πως το μυαλό μπορεί να κάνει την διαφορά. 

Το μπάσκετ διαρκώς εξελίσσεται και ο Μιχάλης ήταν ίσως ένας εκ των τελευταίων παιχτών και όχι αθλητών, γνωρίζοντας άριστα πως να εκμεταλλεύεται την θέση του και την αδυναμία του αντιπάλου. Η έφεση του στο επιθετικό ριμπάουντ ήταν εκπληκτική, σε σημείο να αναρωτιέσαι αν έχει μαγνήτες στα χέρια, οι κινήσεις του στο low post ιδανικές, το μακρινό του σουτ εγγύηση. 

Ένας παίχτης, αγαπημένος των προπονητών ίσως γιατί ήταν ο ίδιος προπονητής μέσα στο γήπεδο. Αλλά πάνω απο όλα ο Μιχάλης Κακιούζης ήταν ο μεγάλος αρχηγός. Χρόνια πολλά Μιχάλη, καλημέρα μπασκετόφιλοι...

Antreas Tsemperlidis