Κεφαλή Αμαζόνας, ρωμαϊκό αντίγραφο Ελληνικού πρωτότυπου αγάλματος που δημιουργήθηκε σε καλλιτεχνικό διαγωνισμό στην Έφεσο το 440-430 π.Χ. - Μουσεία Καπιτωλίου, Ρώμη.
🌍 Head of an Amazon Roman copy of Greek original produced in 440-430 BCE for artistic competition in Ephesus. Capitoline Museum, Rome, Italy.
🇬🇷 Σύμφωνα με τον Πλίνιο, οι πιο λαμπροί γλύπτες του 5ου αι. π.Χ., ο Πολύκλειτος, ο Φειδίας, ο Κρησίλας, ο Κύδων και ο Φράδμων, πήραν μέρος σε έναν διαγωνισμό γλυπτικής στην Έφεσο με σκοπό την ανάθεση ενός αγάλματος Αμαζόνας στο ναό της Άρτεμης. Οι αρμόδιοι τους ζήτησαν να εκτιμήσουν οι ίδιοι τα έργα τους. Όλοι φυσικά αξιολόγησαν το έργο τους ως το καλύτερο αλλά στην θέση του δεύτερου η Αμαζόνα του Πολύκλειτου έλαβε τους περισσότερους ψήφους κι έτσι αναδείχθηκε ο νικητής του διαγωνισμού. Ακολουθούσαν στη δεύτερη θέση η Αμαζόνα του Φειδία, στην τρίτη του Κρησίλα, στην τέταρτη του Κύδωνα και στην πέμπτη του Φράδμωνα.
Οι άκρως δημοφιλείς πίνακες που ο Έσερ δημιούργησε, «παίζουν» με τις διαδικασίες της αντίληψης μας «από την κορυφή προς τα κάτω», όπου αναμένουμε ότι ο τρισδιάστατος κόσμος θα έχει μία συγκεκριμένη όψη. Μόλις αρχίσετε να ακολουθείτε τις σκάλες και τα μπαλκόνια, ωστόσο, συνειδητοποιείτε ότι οι προσδοκίες σας έχουν πλέον διαψευσθεί. Τα παραπλανητικά σημάδια παρέχουν πληροφορίες για τους παράγοντες που συνήθως σας καθοδηγούν για να δείτε το βάθος και που στην πορεία γίνονται διασκεδαστικά.
Η Ουκρανία τρέχει να εξοπλιστεί από τους Δυτικούς για να αποκρούσει, αν μπορεί, ενδεχόμενη ρωσική στρατιωτική εισβολή. H στρατιωτική υπεροχή της Ρωσίας είναι συντριπτική και σ’ έναν κεραυνοβόλο πόλεμο, χωρίς την υποστήριξη της Δύσης σε σύγχρονο οπλισμό αλλά και στρατεύματα, οι Ρώσοι θα φτάσουν με «περίπατο» στην ανατολική όχθη του Δνείπερου, που αποτελεί το φυσικό «σύνορο» το οποίο χωρίζει τους πληθυσμούς της Ουκρανίας σε φιλοδυτικούς και φιλορώσους.
Ο αντιστράτηγος ε.α. Χρήστος Δρίβας, πρώην διοικητής του νατοϊκού στρατηγείου στη Θεσσαλονίκη και παλαιότερα τμηματάρχης ασκήσεων του ΝΑΤΟ στο ΓΕΕΘΑ, συμμετείχε στην οργάνωση τεσσάρων αεροναυτικών ασκήσεων μεγάλης κλίμακας στην Οδησσό και στη Μαύρη Θάλασσα. Ηταν ασκήσεις στο πλαίσιο του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» (PFP) που διεξήχθησαν στο διάστημα από το 1998 έως το 2003 και η Ελλάδα συμμετείχε με δύο μονάδες επιφανείας, ένα υποβρύχιο, ένα ζεύγος μαχητικών F-16 και έναν λόχο πεζοναυτών. Στην ερώτησή μας εάν η Ουκρανία μπορεί να αντέξει μια ρωσική εισβολή, ο κ. Δρίβας είναι κατηγορηματικός: «Ούτε κατά διάνοια, θα τους ισοπεδώσουν σε χρόνο μηδέν. Ο Πούτιν διαθέτει τρομακτική πολεμική μηχανή και μπορεί να ισοπεδώσει ανά πάσα στιγμή την Ουκρανία», λέει και περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση στην Ουκρανία από στρατιωτικής απόψεως. «Οταν οι Ρώσοι έφυγαν, το 1991, με την ανεξαρτησία άφησαν πίσω τους στρατιωτική “στάχτη και μπούρμπερη”, το χάος. Δεν υπήρχε απολύτως τίποτα, μιλάμε για κατάσταση απόλυτης ένδειας. Για να καταλάβετε, όταν πήγα στο Λβοβ, στην εκεί σχολή των Ευελπίδων της Ουκρανίας, εκπροσωπώντας σε άσκηση του ΝΑΤΟ την Ελλάδα, είχε τρομερό κρύο. Δεν υπήρχε καν θέρμανση γιατί δεν είχαν λεφτά για καύσιμα και για να επισκευάσουν τα καλοριφέρ που είχαν σαπίσει. Κοιμήθηκα έχοντας κάτω από τις κουβέρτες σε λειτουργία ένα σεσουάρ που είχα πάρει για τα μαλλιά, για να μην πεθάνω από το κρύο. Πιο φτώχεια δεν γινόταν, ήταν όλα διαλυμένα, παροπλισμένα, σάπια. Σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορείς να έχεις αξιόμαχο στράτευμα. Το ΝΑΤΟ βοήθησε βεβαίως στην αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, σε γνώσεις, εξοπλισμό και τεχνογνωσία. Παρ’ όλα αυτά η Ουκρανία είναι περιορισμένων δυνατοτήτων ως προς την παραγωγή όπλων διότι έλεγχε την αμυντική της βιομηχανία η Ρωσία». Τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά σήμερα αν η Ουκρανία δεν είχε ανταλλάξει το πυρηνικό της οπλοστάσιο με τους Ρώσους έναντι υποσχέσεων περί σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της.
Ηταν το 1994 όταν στη Βουδαπέστη συνήλθαν οι τρεις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, αλλά και η Ουκρανία για να συζητήσουν την τύχη του πυρηνικού οπλοστασίου της τελευταίας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Μέχρι τότε οι Ουκρανοί είχαν το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον πλανήτη(!), μολονότι το Κίεβο δεν είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο των όπλων αυτών. Με το μνημόνιο που υπεγράφη, ΗΠΑ, Ρωσία και Βρετανία παρείχαν εγγυήσεις για την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας η οποία, ως αντάλλαγμα, θα παρέδιδε τα πυρηνικά της όπλα. Είκοσι χρόνια μετά, το 2014, η Ρωσία, με τον ακρωτηριασμό και την προσάρτηση της Κριμαίας, παραβίασε κατάφωρα το Memorandum της Βουδαπέστης και τώρα απειλεί και πάλι να εισβάλει στην Ουκρανία, που φέρεται να σκέπτεται να αποκτήσει και πάλι πυρηνικά. Ο Πούτιν μπορεί να λέει ότι οι δυτικοί τον εξαπάτησαν επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ προς ανατολάς ενώ είχαν διαβεβαιώσει τη Μόσχα ότι αυτό δεν θα γίνει, όμως το ίδιο θα μπορούσαν να ισχυριστούν και οι Ουκρανοί στην περίπτωση της συμφωνίας για τα πυρηνικά.
Ο στρατηγός Δρίβας θεωρεί ότι με την παράδοση των πυρηνικών όπλων στους Ρώσους οι Ουκρανοί απογυμνώθηκαν τελείως στρατιωτικά. «Ηταν μεγάλο λάθος τους, αλλά εμμέσως πλην σαφώς τους το επέβαλαν οι Ρώσοι, οι οποίοι ήλεγχαν τους μηχανισμούς λειτουργίας και ασφαλείας τους», αναφέρει και παρομοιάζει την παρουσία των πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία με αυτήν των αμερικανικών στη βάση του Ιντσιρλίκ, τα οποία μπορεί να βρίσκονται σε τουρκικό έδαφος, αλλά τελούν υπό τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ.
Και ενώ η Μόσχα διαβεβαιώνει ότι δεν προτίθεται να κάνει χρήση πυρηνικών σε ενδεχόμενη ανάφλεξη, ο Ουκρανός υπουργός Αμυνας Aντρέι Τάραν δήλωσε πως η Ρωσία «ετοιμάζεται να αποθηκεύσει πυρηνικά όπλα στην Κριμαία», περιοχή δηλαδή που απέσπασε από την Ουκρανία το 2014. Ανεξαρτήτως εάν οι Ουκρανοί προλαβαίνουν, που δεν προλαβαίνουν, να αποκτήσουν πυρηνική αποτροπή, τούτες τις κρίσιμες ώρες και μόνο η συζήτηση που έχει ανοίξει, προκαλεί διεθνώς ανησυχίες. Οπως σημειώνουν οι New York Times, μπορεί να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και η όρεξη άλλων επίδοξων περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, να δημιουργήσουν το δικό τους εφιαλτικό αυτό οπλοστάσιο. Και αν μια πυρηνική σύγκρουση θεωρείται απίθανη, ο εφιάλτης της εισβολής εντείνεται όσο δεν αποδίδουν οι προσπάθειες της διπλωματίας.
Ο στρατηγός Δρίβας δεν αποκλείει έναν «αστραπιαίο» πόλεμο των Ρώσων, και σε μια τέτοια περίπτωση θεωρεί ότι δεν θα υπάρξει άμεση στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ. «Σε καμία περίπτωση δεν θα πολεμήσει η Συμμαχία. Μόνο εάν οι Ρώσοι επιτεθούν στην Πολωνία ή στη Βαλτική. Ο Πούτιν έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με το ΝΑΤΟ: αποφασίζει μόνος αυτός, ενώ στο ΝΑΤΟ αν διαφωνήσει κάποιος, π.χ. το Λουξεμβούργο, δεν λαμβάνεται απόφαση. Ενα μοντέλο, το πιο πιθανό, σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης θα ήταν η ad hock σύμπραξη της νεόκοπης συμμαχίας Αγγλίας – ΗΠΑ – Αυστραλίας». Η θέση της Ελλάδας
Και η Ελλάδα; «Η εμπλοκή μας είναι αναπόφευκτη διότι έχουμε τις βάσεις, κυρίως την Αλεξανδρούπολη. Οι βάσεις, διά της συμφωνίας με τις ΗΠΑ, έχουν δοθεί στους Αμερικανούς. Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ έχει δοθεί μόνο η Λήμνος. Οι άλλες διέπονται από τη διμερή διακρατική σύμβαση», λέει ο κ. Δρίβας.
Η λεκτική βία προηγείται αλλά και συνοδεύει τη σωματική βία. Οι ήρωες της Ιλιάδος πριν συμπλακούν στη μάχη φώναζαν για να σπάσουν το ηθικό του αντιπάλου και να τονώσουν το δικό τους. Οι μάχες του ομηρικού έπους δεν διαφέρουν και πολύ από τις συμπλοκές των τσούρμων στις σύγχρονες κοινωνίες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δολοφόνοι του Αλκη δεν αρκέστηκαν στις μαχαιριές. Χρειάζονταν να τις συνοδεύσουν και με σχόλια. Οταν τα τσούρμα των κουκουλοφόρων φωνάζουν «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι», προθερμαίνονται για να πετάξουν πέτρες και μολότοφ. Η λεκτική βία είναι μέρος του τελετουργικού. Πριν νομιμοποιηθεί η σωματική βία ως τρόπος κοινωνικής έκφρασης είχε προηγηθεί η εξοικείωση με τη λεκτική βία. Το «γαμοσταυρίδι» –με συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά πώς αλλιώς να το πω– στο κόκκινο φανάρι είναι καθημερινό και αποδεκτό ως τρόπος αντίδρασης. Μιλάνε τώρα για τη δολοφονική βία του χουλιγκανισμού, «οπαδικού» ή απλώς αγοραίου. Και δεν υπολογίζουν τη βία που κυκλοφορεί με τα συνθήματα στο γήπεδο και στον δρόμο. Αυτή αντιμετωπίζεται ως αθώα. Ανησυχούν απ’ τη στιγμή που υπάρχουν τραυματίες ή νεκροί. Κάποτε όλοι αυτοί οι σοφοί θα πρέπει να τις συνδυάσουν, αν όντως σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν το καρκίνωμα της βίας. Τρανό παράδειγμα το άλλοθι της πολιτικής. Αν είσαι πολιτικός, κατά συνέπεια ό,τι λες είναι «πολιτικό», δικαιούσαι να πεις ότι θα χώσεις τους αντιπάλους σου τρία μέτρα κάτω απ’ τη γη.
Η γενιά των πατεράδων μας δεν μιλούσε έτσι. Χωρίς να θέλω να τους εξιδανικεύσω, δεν έβριζαν με την ίδια ευκολία που βρίζουν οι απόγονοί τους. Ησαν οι αναστολές της ευπρέπειας; Εμείς αυτήν την ευπρέπεια τη βαφτίσαμε αστική υποκρισία και αποφασίσαμε με δημοκρατικές διαδικασίες να την καταργήσουμε για να απελευθερωθούμε. Η λεκτική βία έγινε η γλώσσα της δημοκρατίας μας. Ενα μεγάλο μέρος των πολιτικών μας την υπηρέτησαν με συνέπεια και με επιτυχία. Εγιναν τα ηχεία της ασυδοσίας που σάρωνε ήδη ως σουξέ την καθημερινότητά μας. Φτάσαμε στο σημείο να μην την αναγνωρίζουμε. Να την μπερδεύουμε με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα. Παράδειγμα η σύγκριση του Γεωργιάδη με τον Πολάκη. Ο Γεωργιάδης δεν βρίζει ούτε απειλεί. Ο Πολάκης τα κάνει και τα δύο.
Η λεκτική βία δεν αντιμετωπίζεται ούτε από την αστυνομία, ούτε από τη Δικαιοσύνη. Κυκλοφορεί στα τριχοειδή αγγεία της συνύπαρξής μας. Για να την αντιμετωπίσουμε, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε την ισχύ της. Είναι το πιο δύσκολο βήμα. Την έχουμε συνηθίσει και δυσκολευόμαστε να εντοπίσουμε τα συμπτώματά της. Μικρή κατάθεση στην προχθεσινή «Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας».
Η ελευθερία για τους Στρωμνιτσιώτες διήρκεσε μόλις ένα μήνα, από τις 27 Ιουνίου 1913 που απελευθερώθηκε η πόλη από τον ελληνικό στρατό μέχρι τις 28 Ιουλίου που επικυρώθηκε η Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Η αναγγελία της επιδίκασης της επαρχίας Στρωμνίτσης στη Βουλγαρία προκάλεσε πανικό και απελπισία, τόσο στους Έλληνες όσο και στους μουσουλμάνους κατοίκους της. Η απόφαση που επικράτησε αμέσως ήταν να φύγουν όλοι, εγκαταλείποντας τα πάντα. Οι πιο πολλοί την τήρησαν. Οι λίγοι που έμειναν, το έκαναν με βαριά καρδιά διατηρώντας αμυδρές ελπίδες ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν στο μέλλον.
Από τις 31 Ιουλίου ο δρόμος από τη Στρώμνιτσα προς τη Δοϊράνη είχε αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά από ανθρώπους κάθε ηλικίας που κατευθύνονταν στην Ελλάδα. Οι Στρωμνιτσιώτες, αδυνατώντας να εκποιήσουν τα υπάρχοντά τους, προσπάθησαν να πάρουν μαζί τους ό,τι μπορούσαν. Ελάχιστα πράγματα όμως κατάφεραν τελικά να διασώσουν, αφού τα διαθέσιμα μεταγωγικά δεν επαρκούσαν για τη μεταφορά 30-35 χιλιάδων ανθρώπων.
Μέχρι τις 7 Αυγούστου είχαν εγκαταλειφθεί 13 από τα 32 χωριά της Στρώμνιτσας, ενώ η πόλη της Στρώμνιτσας είχε εγκαταλειφθεί από τα ¾ των κατοίκων και όσοι είχαν απομείνει ανέμεναν εναγωνίως μεταγωγικά για να αναχωρήσουν κι αυτοί.
Η μετανάστευση τόσων χιλιάδων ανθρώπων έγινε με τρόπο τραγικό. Μικρά ή μεγάλα καραβάνια από χριστιανούς και μουσουλμάνους εγκατέλειπαν χωρίς να το θέλουν τους τόπους που γεννήθηκαν, τους ναούς και τα τεμένη τους, τα χωράφια και τους κήπους τους, τα φτωχικά ή πλούσια σπίτια τους. Στο δρόμο για την ελευθερία, τους συντρόφευε η καταπόνηση του ταξιδιού, η αγωνία για το άγνωστο, οι σκέψεις για το παρελθόν που άφηναν πίσω τους. Πως θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τα δυστυχή αυτά όντα; Τις κατάκοπες γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά τους που σωριάζονταν καταγής από την κούραση και αναλύονταν σε δάκρυα και γοερούς λυγμούς κάτω από τα απορημένα μάτια των παιδιών τους. Τους άντρες με χαρακωμένα από το μόχθο και τον πόνο πρόσωπα που περπατούσαν με σκυμμένα τα κεφάλια αναλογιζόμενοι το σπίτι τους, τους εγκαταλειμμένους τάφων των προγόνων τους, τα παρατημένα χωράφια τους. Τα παιδιά που γαντζώνονταν τρομαγμένα στα φουστάνια των μανάδων τους. Τους γέροντες και τις γερόντισσες με τα βουβά χείλη και τα απλανή βλέμματα που κατέπνιγαν τον πόνο τους μετρώντας τη δυστυχία που τους βρήκε σε αυτή την ηλικία. Οι γηραιότεροι από αυτούς επικαλούνταν σιωπηλά το θάνατο, που κάτω από τέτοιες συνθήκες σίγουρα δεν θα αργούσε να έρθει.
Στις 10 Αυγούστου, ημέρα Σαββάτου, οι εναπομείναντες Στρωμνιτισώτες έβαλαν φωτιά πρώτα στα σχολεία και την εκκλησία και έπειτα στα σπίτια τους. Τα ωραία οικοδομήματα, το ένα μετά το άλλο, σωριάζονταν σε ερείπια από τις φλόγες που κατέστρεφαν τα πάντα. Το μόνο που απέμενε όρθιο ήταν η ιστορία αιώνων που κάλυπτε το υπερνέφελον πολίχνιον που περιέγραψε ο Νικηφόρος Γρηγοράς. Ιστορία που ξεκινούσε από Άστραιον των αρχαίων, συνεχιζόταν με την Τιβεριούπολη και τη Στρουμίτζα των Βυζαντινών και έφτανε μέχρι την ηρωική Στρώμνιτσα του Μακεδονικού Αγώνα.
Πού όμως επρόκειτο να εγκατασταθούν αυτοί οι άνθρωποι; Στις 14 Αυγούστου τηλεγράφημα από τη Θεσσαλονίκη διαβεβαίωνε ότι η εγκατάσταση των Στρωμνιτσιωτών θα γίνει τελικά στο Κιλκίς. Επιτροπή Στρωμνιτσιωτών μαζί με τον μητροπολίτη τους Αρσένιο και το λοχαγό του πεζικού Βλάσιο Τσιρογιάννη, παρουσιάστηκε στο Γενικό Διοικητή Μακεδονίας Στέφανο Δραγούμη για να συζητήσουν το ζήτημα της εγκατάστασης των προσφύγων. Ο Δραγούμης δήλωσε στην επιτροπή ότι είχε αποφασίσει η εγκατάσταση των Στρωμνιτσιωτών να γίνει στην περιφέρεια του Κιλκίς και τους ενημέρωσε ότι ορίστηκαν επιτροπές που θα φρόντιζαν για τη μεταφορά των προσφύγων, τη σταδιακή τους εγκατάσταση, την κατασκευή παραπηγμάτων, την επισκευή των σπιτιών που δεν είχαν καταστραφεί εντελώς και την τοπογραφική αποτύπωση του τόπου εγκατάστασης τους. Ο Δραγούμης τους ενημέρωσε επίσης ότι στο Κιλκίς θα εγκατασταθούν και οι Μελενικιώτες «οίτινες θα αποτελέσουν ιδιαίτερον συνοικισμόν, χωριζόμενοι από την Νέαν Στρώμνιτσαν δια λεωφόρου».
Αγαπητοί φίλοι και φίλες του θεάτρου καλησπέρα σας.
Απόψε θα σας παρουσιάσω την κλασική κωμωδία του Νόελ Κάουαρντ Η
γυναίκα μου φάντασμα, όπως παίχτηκε το 1979 από την εκπομπή Το θέατρο της Δευτέρας.
Πρόκειται για μία τρελή φαντασμαγορική κωμωδία που
γράφτηκε το 1941. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Κάουαρντ και
προσαρμόστηκε άψογα στα δεδομένα της λονδρέζικης κοινωνίας του 1965. Έργο
αστραφτερό, ποιοτικό, γοργού-κοφτού διαλόγου καθηλώνει το θεατή.
Η
πλοκή του έργου:
Το έργο γραμμμένο το 1941 διαδραματίζεται στο
σπίτι του συγγραφέα Τσαρλς Κόντομαιν όπου ζει με την δεύτερη γυναίκα του Ρουθ.
Εκεί θα καλέσουν ένα μέντιουμ, τη Μαντάμ Αρκάτι και ένα φιλικό τους ζευγάρι για
«τραπεζάκι». Στόχος του Τσαρλς είναι να κάνει μια έρευνα για τον μεταφυσικό
κόσμο ώστε να μπορέσει να τον παρουσιάσει στο νέο του βιβλίο όσο καλύτερα
μπορεί. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν η μαντάμ Αρκάτι θα φέρει από την άλλη
διάσταση την νεκρή γυναίκα του Τσαρλς, Ελβίρα.
Επιπλέον
στοιχεία για το έργο:
Έχουμε να κάνουμε με μία παράσταση καταιγιστικής
δράσης, με συνεχείς αντιθέσεις και ανατροπές, πολύπλοκους χαρακτήρες, ενώ δε
λείπει η ένταση μυστηρίου και αστυνομικής πλοκής.
Οι ηθοποιοί με ερμηνείες σε ικανοποιητικό επίπεδο
υποστήριξαν πολύ καλά τους ρόλους τους. Η σκηνοθεσία επίσης ήταν άρτια. Την παράσταση
επίσης τυλίγουν κομμάτια κλασικής μουσικής και επιτυχίες του Φρανκ Σινάτρα. Τα
κοστούμια των ηθοποιών, καθώς και η αρχιτεκτονική της σκηνής μας μεταφέρουν χωρίς
δεύτερη σκέψη στην αστική τάξη της δεκαετίας του ΄60.
Ο Σταύρος Ξενίδης στο ρόλο του Τσαρλς Κόντομαϊν
ήταν απολαυστικός, και σάρωσε επί σκηνής ουσιαστικά με την ερμηνεία του. Αναμφίβολα
έδωσε την κατάλληλη αύρα που απαιτεί ο ρόλος με τη σωστή άρθρωση. Αφού πιστεί για
την ύπαρξη ζωής στον άλλο κόσμο, όταν δει τη νεκρή πρώτη του γυναίκα, θα γίνει
έρμαιο δύο γυναικών και θα ξεδιπλώσει την αδυναμία του.
Ο Σταύρος Ξενίδης
Τη δεύτερη σύζυγο του Τσαρλς Ρουθ Κόντομαϊν
ερμηνεύει η Μαρία Κωνσταντάρου. Είναι αυστηρή, αρκετά σκληρή και επιθυμεί να
έχει τον έλεγχο των καταστάσεων, υπήρχε ίσως όμως έδαφος για περισσότερη
σοβαρότητα, η Κωνστατάρου βέβαια πετυχαίνει στο απόλυτο την απαιτούμενη
καυστικότητα του ρόλου. Το φιλικό ζευγάρι Μπράντμαν (Νίκος Γαλανός, Σοφία
Κακαρελίδου) δίνει μια ευχάριστη νότα στο έργο. Η ανήσυχη υπηρέτρια Έντιθ, που
σημειωτέον είναι και ο σύνδεσμος ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, είναι παρά το
μικρό ρόλο της ένα ιδιαίτερα κρίσιμο πρόσωπο στο έργο.
Τέλος η μαντάμ Αρκάτι που ερμηνεύει η απολαυστική
Τζένη Ρουσσέα είναι έντονη παρουσία, χειμαρρώδης, πιστεύει ακράδαντα σε αυτό που
κάνει, να επικοινωνεί δηλαδή με τα πνεύματα από την «απέναντι όχθη». Γενικά τα
παρασέρνει όλα στο πέρασμα της.
Η προβολή της λονδρέζικης κοινωνίας του 1965 δεν
είναι το ζητούμενο, όπως σημειώνει ο Τζίνης, αλλά η καυτηρίαση πολλών πανανθρώπινων
«αξιών» που ακόμη και σήμερα, πρωτίστως της μεταφυσικής. Οι αξίες αυτές είναι μεγεθυνόμενες
και σήμερα στις «πολιτισμένες» κοινωνίες.
Η ιδέα μιας γυναίκας φάντασμα που ¨επιστρέφει¨ και
αρχικά είναι ορατή μόνο στο σύζυγο της ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη το 1941,
επιστρέφει το 1965 και προσαρμόζεται στα δεδομένα της εποχής. Μια τέτοια ιδέα
από μόνη της είναι αρκετή να απογειώσει το θεατρικό σανίδι!
Η Μαρία Κωνσταντάρου
*Του Noel Coward*
*Μετάφραση Αλέξης Σολομός*
*Παίζουν με τη σειρά που
εμφανίζονται Πίτσα Μπουρνόζου, Μαρία Κωνσταντάρου, Σταύρος Ξενίδης, Νίκος
Γαλανός, Σοφία Κακαρελίδου, Καίτη Λαμπροπούλου, Τζένη Ρουσσέα*
*Σκηνοθεσία Γιώργος
Μεσσάλας*
*Από την εκπομπή
"Το θέατρο της Δευτέρας"* *Πρώτη προβολή 26/2/1979*
Η μεταφορά έγινε από το κανάλι GPITRAL7 Radio on ... Έαρ:
Πηγές:
Ένα «ανάλαφρο» Φάντασμα με γόβες στο Θέατρο
Γκλόρια | in.gr
Στην τοποθεσία Πλατύσκινος κοντά στα Αχλάδια Σητείας έχει εντοπιστεί μεγάλος υπόγειος θολωτός τάφος διαμέτρου4.08m, ύψους 4.16m και διαδρόμου 9m.
Ο τάφος, εξαιρετικά σπάνιος ειδικά στην Ανατολική Κρήτη, χρονολογείται στην περίοδο 1400-1220πΧ και θεωρείται ότι ήταν έμπνευση από τους τάφους των Μυκηναίων.
A large underground vaulted tomb with a diameter of 4.08m, a height of 4.16m and a corridor of 9m has been located at the site of Platyskinos near Achladia, Sitia.
The tomb, extremely rare especially in Eastern Crete, dates to the period 1400-1220 BC and is considered to have been inspired by the tombs of Mycenae.
