Δύο φωτογραφίες με διαφορά μερικών δευτερολέπτων, που εμφανίζουν την συγκέντρωση αντρών των ‘’Μ.Α.Υ.’’ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου), έξω από την πόλη της Κόνιτσας Χριστούγεννα του 1947, έτοιμοι να ενισχύσουν τις ήδη Μονάδες του Ελληνικού Στρατού που μάχονταν κατά των επιτιθεμένων ξενοκίνητων κομμουνιστών του ‘’ΔΣΕ’’.
Πηγή Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας
Η Φρύνη ήταν μια απ’ τις διασημότερες εταίρες της αρχαίας Ελλάδας. Είχε συγκεντρώσει τόσα πλούτη, που προσφέρθηκε να χτίσει ξανά τα τείχη της Θήβας, που είχε καταστρέψει ο Μέγας Αλέξανδρος το 336 π.Χ.
Το μόνο που ζήτησε σαν αντάλλαγμα, ήταν να προστεθεί μία επιγραφή στα τείχη, που θα έλεγε: «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα»....
Οι Θηβαίοι απέρριψαν την πρότασή της, από φόβο μήπως προσβάλουν τον Αλέξανδρο. Το πραγματικό όνομα της εταίρας ήταν Μνησαρέτη και είχε γεννηθεί στις Θεσπιές, γύρω στο 371 π.Χ.
Ήταν κόρη του πάμφτωχου Επικλή από τις Θεσπιές και έβγαζε τα «προς το ζην», μαζεύοντας και πουλώντας κάπαρη.
Όμως, οι φιλοδοξίες της νεαρής Μνησαρέτης την οδήγησαν στην Αθήνα, όπου έχτισε τη λαμπρή της καριέρα.
Ξεκίνησε να εργάζεται ως αυλητρίδα και η ομορφιά και η γοητεία της πολύ γρήγορα την έκαναν να ξεχωρίσει....
Όταν έγινε εταίρα, άλλαξε το όνομά της σε Φρύνη και έτσι έχει μείνει γνωστή μέχρι σήμερα. Το όνομα «Φρύνη» προερχόταν από τους μικρούς βατράχους, που είναι σχεδόν διάφανοι όταν γεννιούνται. Το δέρμα της εταίρας ήταν εξίσου λευκό και αψεγάδιαστο. Όπως και πολλές άλλες εταίρες, φημιζόταν για τις «τσιμπημένες» τιμές της. Μία νύχτα μαζί της κόστιζε μία μνα, δηλαδή εκατό δραχμές. Το ποσό ήταν τεράστιο, αλλά κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Λέγεται ότι η Φρύνη άλλαζε τις τιμές, ανάλογα με τη συμπάθεια που έτρεφε για τον κάθε πελάτη της. Γι’ αυτό προσέφερε δωρεάν της υπηρεσίες της στον φιλόσοφο Διογένη, που τον εκτιμούσε πολύ. Φαίνεται πως είχε μεγάλη «πέραση» στις γυναίκες. Αντιθέτως, όταν αντιπαθούσε κάποιον, αρνούνταν να τον δεχτεί ως πελάτη, όσα χρήματα κι αν της έδινε....
Κάποια στιγμή, την προσέγγισε ο ρήτορας Ευθίας. Η Φρύνη απέρριψε όλες του τις προτάσεις, γιατί τον θεωρούσε πολύ άσχημο και αγενή. Ο Ευθίας θίχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει την αυθάδη εταίρα. Την κατηγόρησε ότι προσπαθούσε να εισάγει στην Αθήνα μία θρησκεία απ’ τη Θράκη, που θα έβλαπτε τα ήθη των νεαρών κοριτσιών. Αυτή ήταν ίσως η πιο συνηθισμένη κατηγορία στην αρχαία Αθήνα.
Ο Ευθίας έσυρε τη Φρύνη στο δικαστήριο, όπου την εκπροσώπησε ο πρώην εραστής της, Υπερείδης. Παρά το ανυπόστατο της κατηγορίας του Ευθία, η δίκη δεν εξελισσόταν αισίως για την εταίρα. Οι δικαστές φαίνονταν να έχουν πειστεί απ’ το κατηγορητήριο και πίστευαν ότι ο Υπερείδης ήταν επηρεασμένος απ’ τη σχέση του με τη Φρύνη. Λίγο πριν παρθεί η τελική απόφαση, ο Υπερείδης τράβηξε την εταίρα στο κέντρο του δικαστηρίου, για να μπορούν να την δουν όλοι. Χωρίς να πει κουβέντα, έσκισε τα ρούχα της και αποκάλυψε στον κόσμο, το εκθαμβωτικά όμορφο κορμί της....
Οι δικαστές τα έχασαν. Νόμισαν ότι έβλεπαν μπροστά τους την ίδια τη Θεά Αφροδίτη. Οι φήμες για το απαράμιλλο κάλλος της εταίρας αποδείχθηκαν αληθινές. Την εποχή εκείνη, ο κόσμος πίστευε ότι η σωματική ομορφιά είχε σχέση με το ήθος και την εύνοια των Θεών. Όταν οι δικαστές αντίκρισαν την τελειότητα της Φρύνης, πείστηκαν ότι αν καταδίκαζαν αυτή τη γυναίκα, καταδίκαζαν την αγαπημένη των Θεών. Η εταίρα αθωώθηκε και η φήμη ότι ήταν η επίγεια Θεά Αφροδίτη εξαπλώθηκε.
Ένας απ’ τους διασημότερους πελάτες της εταίρας, ήταν ο γλύπτης Πραξιτέλης. Την είδε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια μιας γιορτής. Η Φρύνη φρόντιζε να μη δείχνει ποτέ το γυμνό κορμί της δημοσίως, για να διατηρεί την αίγλη της....
............................................................................
Il processo a Frine è al Louvre
Frine era uno dei partner più famosi dell'antica Grecia. Aveva accumulato così tante ricchezze che si offrì di ricostruire le mura di Tebe, che erano state distrutte da Alessandro Magno nel 336 a.C.
L'unica cosa che chiese in cambio fu di aggiungere un'iscrizione sui muri, che dicesse: "Sono stati distrutti da Alessandro, sono stati riparati dal socio Frini" ....
I Tebani respinsero la sua proposta, temendo di poter offendere Alessandro. Il vero nome del compagno era Mnisareti e nacque a Thespies, intorno al 371 a.C.
Era la figlia del povero Epiklis di Tespie e si guadagnava da vivere collezionando e vendendo capperi.
Tuttavia, le ambizioni della giovane Mnisaretis la portarono ad Atene, dove costruì la sua brillante carriera.
Ha iniziato a lavorare come flauto e la sua bellezza e il suo fascino l'hanno fatta subito risaltare....
Quando è diventata una compagna, ha cambiato il suo nome in Phryni ( Frine) e così è diventata nota fino ad oggi. Il nome "Phryni" deriva dalle piccole rane, che sono quasi trasparenti quando nascono. La pelle del partner era ugualmente bianca e impeccabile. Come molti altri partner, era famoso per i suoi prezzi "avari". Una notte con lei è costata un mna, cioè cento dracme. L'importo era enorme, ma nessuno si è lamentato. Si dice che Phryni cambiasse i prezzi, a seconda della simpatia che aveva per ciascuno dei suoi clienti. Ecco perché ha offerto i suoi servizi gratuitamente al filosofo Diogene, che lo stimava molto. Sembra che abbia avuto un grande "passaggio" nelle donne. Al contrario, quando non le piaceva qualcuno, si rifiutava di accettarlo come cliente, non importava quanti soldi le desse....
A un certo punto le si avvicinò l'oratore Euthias. Phryne respinse tutte le sue proposte, perché lo considerava molto brutto e maleducato. Efthias si offese e decise di punire il suo partner impudente. La accusò di aver tentato di introdurre una religione dalla Tracia ad Atene che avrebbe danneggiato la morale delle ragazze. Questa era probabilmente la categoria più comune nell'antica Atene.
Efthias trascinò Frini a corte, dove fu rappresentata dal suo ex amante, Iperidis. Nonostante l'inesistenza dell'accusa di Euthyas, il processo non è andato bene per il partner. I giudici sembravano convinti dell'atto d'accusa e credevano che Iperide fosse stato influenzato dalla sua relazione con Frini. Poco prima che venisse presa la decisione finale, Iperide trascinò la compagna al centro del campo, in modo che tutti potessero vederla. Senza dire una parola, si stracciò i vestiti e rivelò al mondo il suo corpo di una bellezza abbagliante....
I giudici li hanno persi. Credevano di vedere davanti a loro la stessa dea Afrodite. Le voci sull'incomparabile bellezza del partner si sono rivelate vere. A quel tempo, la gente credeva che la bellezza fisica fosse legata alla moralità e al favore degli dei. Quando i giudici videro la perfezione di Frine, furono convinti che se avessero condannato questa donna, stavano condannando l'amata degli dei. La compagna fu assolta e si sparse la voce che fosse la dea terrena Afrodite.
Uno dei clienti più famosi del partner era lo scultore Praxitelis. La vide per la prima volta durante una festa. Phryni si è assicurata di non mostrare mai il suo corpo nudo in pubblico, al fine di mantenere il suo fascino ....
Απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο από τη σειρά Τα παιδιά της πιάτσας του Νίκου Τσιφόρου με τίτλο Σκάνδαλο στις κούρσες.
Γρήγορα ο Μιχαλάκης μπλέκει με τα γραφεία στοιχημάτων, μέσω των οποίων παίζουν δυνατοί παίχτες, εκεί οι μπουκ κάνουν ένα ριψοκίνδυνο κόλπο: κρατάνε τα λεφτά, δεν παίζουν και αν χάσει ο παίχτης τσεπώνουν όλο το ποσό! Ο Μιχαλάκης στέκεται στην αρχή πολύ τυχερός στο ποντάρισμα, γίνεται επαγγελματίας μπουκμέηκερ και αρχίζει τη μεγάλη ζωή. Σιγά σιγά γνωρίζει όλο τον καλό κόσμο και βγάζει και άλλα λεφτά.
Τότε βάζει μπροστά το μεγάλο κόλπο... Ένα σατανικό κόλπο...
Πρόκειται για μια σειρά αυτοτελών επεισοδίων με τεράστια ηθογραφική αξία...
Αφηγείται ο Γιάννης Μποσταντζόγλου
Η μεταφορά έγινε από το Glob TV
Κεφαλή Αμαζόνας, ρωμαϊκό αντίγραφο Ελληνικού πρωτότυπου αγάλματος που δημιουργήθηκε σε καλλιτεχνικό διαγωνισμό στην Έφεσο το 440-430 π.Χ. - Μουσεία Καπιτωλίου, Ρώμη.
🌍 Head of an Amazon Roman copy of Greek original produced in 440-430 BCE for artistic competition in Ephesus. Capitoline Museum, Rome, Italy.
🇬🇷 Σύμφωνα με τον Πλίνιο, οι πιο λαμπροί γλύπτες του 5ου αι. π.Χ., ο Πολύκλειτος, ο Φειδίας, ο Κρησίλας, ο Κύδων και ο Φράδμων, πήραν μέρος σε έναν διαγωνισμό γλυπτικής στην Έφεσο με σκοπό την ανάθεση ενός αγάλματος Αμαζόνας στο ναό της Άρτεμης. Οι αρμόδιοι τους ζήτησαν να εκτιμήσουν οι ίδιοι τα έργα τους. Όλοι φυσικά αξιολόγησαν το έργο τους ως το καλύτερο αλλά στην θέση του δεύτερου η Αμαζόνα του Πολύκλειτου έλαβε τους περισσότερους ψήφους κι έτσι αναδείχθηκε ο νικητής του διαγωνισμού. Ακολουθούσαν στη δεύτερη θέση η Αμαζόνα του Φειδία, στην τρίτη του Κρησίλα, στην τέταρτη του Κύδωνα και στην πέμπτη του Φράδμωνα.
Αμαξίδιο για ΑΜΕΑ, 6ου αιώνα π.X, βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο του Κρότωνα (kroton)
............................................................................
(Sedia a rotelle per disabili, VI secolo a.C., situata nel museo archeologico di Kroton).
Οι άκρως δημοφιλείς πίνακες που ο Έσερ δημιούργησε, «παίζουν» με τις διαδικασίες της αντίληψης μας «από την κορυφή προς τα κάτω», όπου αναμένουμε ότι ο τρισδιάστατος κόσμος θα έχει μία συγκεκριμένη όψη. Μόλις αρχίσετε να ακολουθείτε τις σκάλες και τα μπαλκόνια, ωστόσο, συνειδητοποιείτε ότι οι προσδοκίες σας έχουν πλέον διαψευσθεί. Τα παραπλανητικά σημάδια παρέχουν πληροφορίες για τους παράγοντες που συνήθως σας καθοδηγούν για να δείτε το βάθος και που στην πορεία γίνονται διασκεδαστικά.
Διάφορες γυάλινες σύριγγες που χρησιμοποιήθηκαν από τον Ελληνικό Στρατό έως και την δεκαετία του 1970 (δωρεά κ.Ηλία Σαραφίδη).
Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας
Η ελευθερία για τους Στρωμνιτσιώτες διήρκεσε μόλις ένα μήνα, από τις 27 Ιουνίου 1913 που απελευθερώθηκε η πόλη από τον ελληνικό στρατό μέχρι τις 28 Ιουλίου που επικυρώθηκε η Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Η αναγγελία της επιδίκασης της επαρχίας Στρωμνίτσης στη Βουλγαρία προκάλεσε πανικό και απελπισία, τόσο στους Έλληνες όσο και στους μουσουλμάνους κατοίκους της. Η απόφαση που επικράτησε αμέσως ήταν να φύγουν όλοι, εγκαταλείποντας τα πάντα. Οι πιο πολλοί την τήρησαν. Οι λίγοι που έμειναν, το έκαναν με βαριά καρδιά διατηρώντας αμυδρές ελπίδες ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν στο μέλλον.
Από τις 31 Ιουλίου ο δρόμος από τη Στρώμνιτσα προς τη Δοϊράνη είχε αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά από ανθρώπους κάθε ηλικίας που κατευθύνονταν στην Ελλάδα. Οι Στρωμνιτσιώτες, αδυνατώντας να εκποιήσουν τα υπάρχοντά τους, προσπάθησαν να πάρουν μαζί τους ό,τι μπορούσαν. Ελάχιστα πράγματα όμως κατάφεραν τελικά να διασώσουν, αφού τα διαθέσιμα μεταγωγικά δεν επαρκούσαν για τη μεταφορά 30-35 χιλιάδων ανθρώπων.
Μέχρι τις 7 Αυγούστου είχαν εγκαταλειφθεί 13 από τα 32 χωριά της Στρώμνιτσας, ενώ η πόλη της Στρώμνιτσας είχε εγκαταλειφθεί από τα ¾ των κατοίκων και όσοι είχαν απομείνει ανέμεναν εναγωνίως μεταγωγικά για να αναχωρήσουν κι αυτοί.
Η μετανάστευση τόσων χιλιάδων ανθρώπων έγινε με τρόπο τραγικό. Μικρά ή μεγάλα καραβάνια από χριστιανούς και μουσουλμάνους εγκατέλειπαν χωρίς να το θέλουν τους τόπους που γεννήθηκαν, τους ναούς και τα τεμένη τους, τα χωράφια και τους κήπους τους, τα φτωχικά ή πλούσια σπίτια τους. Στο δρόμο για την ελευθερία, τους συντρόφευε η καταπόνηση του ταξιδιού, η αγωνία για το άγνωστο, οι σκέψεις για το παρελθόν που άφηναν πίσω τους. Πως θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τα δυστυχή αυτά όντα; Τις κατάκοπες γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά τους που σωριάζονταν καταγής από την κούραση και αναλύονταν σε δάκρυα και γοερούς λυγμούς κάτω από τα απορημένα μάτια των παιδιών τους. Τους άντρες με χαρακωμένα από το μόχθο και τον πόνο πρόσωπα που περπατούσαν με σκυμμένα τα κεφάλια αναλογιζόμενοι το σπίτι τους, τους εγκαταλειμμένους τάφων των προγόνων τους, τα παρατημένα χωράφια τους. Τα παιδιά που γαντζώνονταν τρομαγμένα στα φουστάνια των μανάδων τους. Τους γέροντες και τις γερόντισσες με τα βουβά χείλη και τα απλανή βλέμματα που κατέπνιγαν τον πόνο τους μετρώντας τη δυστυχία που τους βρήκε σε αυτή την ηλικία. Οι γηραιότεροι από αυτούς επικαλούνταν σιωπηλά το θάνατο, που κάτω από τέτοιες συνθήκες σίγουρα δεν θα αργούσε να έρθει.
Στις 10 Αυγούστου, ημέρα Σαββάτου, οι εναπομείναντες Στρωμνιτισώτες έβαλαν φωτιά πρώτα στα σχολεία και την εκκλησία και έπειτα στα σπίτια τους. Τα ωραία οικοδομήματα, το ένα μετά το άλλο, σωριάζονταν σε ερείπια από τις φλόγες που κατέστρεφαν τα πάντα. Το μόνο που απέμενε όρθιο ήταν η ιστορία αιώνων που κάλυπτε το υπερνέφελον πολίχνιον που περιέγραψε ο Νικηφόρος Γρηγοράς. Ιστορία που ξεκινούσε από Άστραιον των αρχαίων, συνεχιζόταν με την Τιβεριούπολη και τη Στρουμίτζα των Βυζαντινών και έφτανε μέχρι την ηρωική Στρώμνιτσα του Μακεδονικού Αγώνα.
Πού όμως επρόκειτο να εγκατασταθούν αυτοί οι άνθρωποι; Στις 14 Αυγούστου τηλεγράφημα από τη Θεσσαλονίκη διαβεβαίωνε ότι η εγκατάσταση των Στρωμνιτσιωτών θα γίνει τελικά στο Κιλκίς. Επιτροπή Στρωμνιτσιωτών μαζί με τον μητροπολίτη τους Αρσένιο και το λοχαγό του πεζικού Βλάσιο Τσιρογιάννη, παρουσιάστηκε στο Γενικό Διοικητή Μακεδονίας Στέφανο Δραγούμη για να συζητήσουν το ζήτημα της εγκατάστασης των προσφύγων. Ο Δραγούμης δήλωσε στην επιτροπή ότι είχε αποφασίσει η εγκατάσταση των Στρωμνιτσιωτών να γίνει στην περιφέρεια του Κιλκίς και τους ενημέρωσε ότι ορίστηκαν επιτροπές που θα φρόντιζαν για τη μεταφορά των προσφύγων, τη σταδιακή τους εγκατάσταση, την κατασκευή παραπηγμάτων, την επισκευή των σπιτιών που δεν είχαν καταστραφεί εντελώς και την τοπογραφική αποτύπωση του τόπου εγκατάστασης τους. Ο Δραγούμης τους ενημέρωσε επίσης ότι στο Κιλκίς θα εγκατασταθούν και οι Μελενικιώτες «οίτινες θα αποτελέσουν ιδιαίτερον συνοικισμόν, χωριζόμενοι από την Νέαν Στρώμνιτσαν δια λεωφόρου».
Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...
