Πολιτισμική Διαδρομή

Σουρεαλ..

Η Ελληνική προσέγγιση στο ζήτημα της καταγωγής των Πομάκων.

Η ελληνική προσέγγιση στο ζήτημα της καταγωγής των Πομάκων θα μπορούσε να περιγράφει ως προσπάθεια αντίκρουσης των τουρκικών και βουλγαρικών θέσεων, οι οποίες ήταν ενταγμένες στο πλαίσιο των εδαφικών διεκδικήσεων και της διαπάλης του 19ου και των αρχών του 20ου αι. Η ελληνική άποψη έδωσε έμφαση στην αναζήτηση των σχέσεων των Πομάκων με τα αρχαιοθρακικά φύλα και μέσω της ιστορικής τους συνέχειας στη σχέση τους με το Βυζάντιο.

Όλοι οι Έλληνες συγγραφείς αλλά και κάποιοι από τους ξένους, που μελέτησαν το ζήτημα, ενσυνείδητα, θεωρούν τους Πομάκους, απόγονους των παλαιών Θρακών.

Κατά τον Στράβωνα(1ος αι. π.Χ), στη Ροδόπη κατοικούσαν τα εξής ελληνοθρακικά φύλα: οι Βήσσοι στη Βόρεια Ροδόπη ως τον Αίμο, οι Δίοι στην Ανατολική και τέλος οι Αγριάνες στη Δυτική. Αλλά και πριν από τον Στράβωνα, υπάρχουν αρχαιότερες μαρτυρίες του Θουκυδίδη (5ος αι.) και του Θεόπομπου (4ος αι.), που μιλούν για το θρακικό φύλο των Αγριανών ή Αγραίωνή Αγριέων και τους τοποθετούν στον ίδιο σχεδόν χώρο, όπου βρίσκουμε σήμερα τους Πομάκους.

Όμως, ποια η σχέση αυτού του αρχαίου ελληνοθρακικού φύλου με τους σημερινούς Πομάκους;

Καταρχήν είναι διατηρημένη μέχρι σήμερα παράδοση ανάμεσα στους Πομάκους που κατοικούν στον ελληνικό χώρο, ότι είναι απόγονοι των Αγριανών (δηλαδή, αυτόχθονος πληθυσμός.)

Την άποψη αυτή ενισχύει η μαρτυρία του Βυζαντινού ιστορικού Γεωργίου Ακροπολίτη (1217-1282), ότι η περιοχή της Ροδόπης ονομαζόταν Αχριδός, καθώς και η στενή σχέση των παλαιών στοιχείων με τα σημερινά δεδομένα, που επικαλείται μεγάλος αριθμός Ελλήνων ερευνητών που ασχολήθηκαν με το ζήτημα της καταγωγής των Πομάκων(Χιδίρογλου Π., Μαγκριώτης I.,Μυλωνάς Π., κ.α). Στην παλιά Ξάνθη υπάρχει συνοικία που ονομάζεται

«Αχριάν μαχαλέση» (γειτονιά των Αχριάνων). Στην περιοχή του Έβρου, χωριό της περιοχής ονομάζεται Αγριανή, ενώ πλησίον συνοικισμός λέγεται «Αχριάν πουναρή»(πηγή των Αχριανών).

Ωστόσο, αυτό που προβάλλεται ως ισχυρό επιχείρημα από ελληνικής πλευράς για την ελληνική καταγωγή των Πομάκων, είναι η πλήρη αντίθεση των χαρακτηριστικών Πομάκων και Τούρκων, που προβάλλει ως συμπέρασμα από την αντιπαραβολή των ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών των Πομάκων και των τουρκικών φύλων στη Μ.Ασία και στη Θράκη.

Ενισχυτικό για την ανθρωπολογική συγγένεια μεταξύ Ελλήνων και Πομάκων, είναι το πόρισμα της αιματολογικής έρευνας της Β' Παθολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης στους Πομάκους το 1969. Την έρευνα πραγματοποίησε μια ομάδα γιατρών (Παναγιωτόπουλος Σ., Τσάπας Γ., Παπάζογλου Π., Ξηροτύρης Ν., Μυλωνάς Π., Χαρισιάδου Ε., Παναγιωτόπουλος Ε.) και το πόρισμα τους αναφέρει περιληπτικά: «Προέβημεν εις τον ανοσολογικόν καθορισμόν των φαινοτύπων των απτοσφαιρινών, επί 508 Πομάκων κατοίκων Θράκης. Εκ της ερεύνης ουδεμία διαφορά προέκυψεν μεταξύ των Πομάκων και του λοιπού Ελληνικού πληθυσμού, τόσο ως προς τη συμμετοχή των γόνων, όσον και ως προς τη συχνότητα των τριών ατμοσφαιρινικών φαινοτύπων».

Τα παραπάνω στοιχεία ενισχύονται και σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνονται κι από τα πορίσματα της διδακτορικής διατριβής του Ν.Ι Ξηροτύρη, Ιατρού, εγκεκριμένη από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που περιλαμβάνει παρατηρήσεις που προέκυψαν από την έρευνα της κατανομής των συχνοτήτων των ομάδων του αίματος στους Πομάκους και από τη διερεύνηση ενδεχόμενης φυλετικής σχέσεως με τους γειτονικούς πληθυσμούς με αιματοληψίες από 1.030 κατοίκους πομακικών χωριών (από το 1/20 του συνόλου του πληθυσμού).

Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής συνδυασμένα και με διάφορα άλλα λαογραφικά και αρχαιολογικά ευρήματα πρόσφεραν τα εξής νέα δεδομένα:

1. Οι Πομάκοι αποτελούν φυλετικά ενιαίο, απομονωμένο πληθυσμό που υπέστη ελαφρότατη επίδραση από φυλές μογγολικής προελεύσεως.

2. Υπάρχει αιματολογική συγγένεια των Πομάκων με τους Έλληνες που φτάνει σε ποσοστό 50-70°/ο για τον πληθυσμό των χωριών Σάτραι και Εχίνος.

3. Οι Πομάκοι ως πληθυσμός απομονώθηκαν επί μακρό χρονικό διάστημα, υπέστησαν ορισμένες μικρομεταβολές στην κατανομή των συχνοτήτων των ομάδων αίματος, και διατήρησαν σχεδόν αναλλοίωτες τις αρχικές τους συχνότητες κατανομής των διαφόρων συστημάτων των ομάδων αίματος, ενώ η άποψη ότι είναι απόγονοι Κιργισιών αποίκων δεν είναι σωστή με βάση τη στατιστική σύγκριση των αποτελεσμάτων Πομάκων-Κιργισίων.

4. Οι κάτοικοι της νοτίου Βουλγαρίας διαφέρουν από εκείνους της βορείου, που θεωρούνται απόγονοι αρχαίων θρακοελληνικών φύλων και δεν υπέστησαν αξιόλογες φυλετικές μεταλλαγές.

5. /Από τη σύγκριση των κατανομών των συχνοτήτων των ομάδων αίματος με τις αντίστοιχες που βρέθηκαν στους Βούλγαρους, Τούρκους, Σέρβους και Αλβανούς, πληθυσμούς του βαλκανικού χώρου που συμμετείχαν σε ορισμένες ιστορικές στιγμές με τους Πομάκους, προκύπτει ότι δεν υπάρχει πρακτικά οποιαδήποτε πιθανότητα συγγένειας με αυτούς και δεν έλαβε καμία άξια λόγου επιμειξία.

Τέλος, οι ελληνικές προσεγγίσεις για την καταγωγή των Πομάκων, όπως παρουσιάζονται μέσα από τη λιγοστή βιβλιογραφία, προβάλλουν ως επιχείρημα την ύπαρξη χριστιανικών στοιχείων σε εκδηλώσεις της καθημερινής τους ζωής και την παρουσία ελληνικών λέξεων στο λεξιλόγιο τους (ειδικότερα στη γλώσσα των Πομάκων και στη σχέση της με την Ελληνική αναφέρεται αναλυτικά το κεφάλαιο).

Πράγματι, εκδηλώσεις όπως το σταύρωμα της ζύμης από τις νοικοκυρές αμέσως μετά το ζύμωμα, το σταύρωμα των παιδιών στις κούνιες, το έθιμο της βασιλόπιτας την πρωτοχρονιά, ονομασίες συνοικισμών, όπως «τεοτόκα (=Θεοτόκος) στο πομακικό χωριό Ώραίον, είναι στοιχεία που οι Έλληνες ερευνητές στην προσπάθεια να εξηγήσουν την ύπαρξη τους στους Πομάκους, τα θεωρούν κατάλοιπα του ελληνορθόδοξου παρελθόντος τους.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η ελληνική άποψη συνοψίζεται ως εξής: Οι Πομάκοι είναι απόγονοι των αρχαίων Θρακών, δηλαδή γηγενής πληθυσμός της περιοχής, που λόγω των ιστορικών συνθηκών εξισλαμίσθηκαν από τους Τούρκους πριν περίπου τρεισήμισι αιώνες και μιλούν μία μεικτήδιάλεκτο όπου επικρατεί το σλαβοβουλγάρικο ιδίωμα και κάνει αισθητή την παρουσία του τόσο το τούρκικο, όσο και το ελληνικό στοιχείο.

Πηγή: Οι Πομάκοι Μια κοινωνιογλωσσολογική προσέγγιση (έρευνα στο χωριό Μύκη)

Ταραμπατζή Κατερίνα, 2002

Ματωμένη Αποκριά, του Ανδρέα Μιχαηλίδη. Ραδιοφωνικό θέατρο

Απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς Κλέφτες και Αστυνόμοι του 902 Αριστερά, την Ματωμένη Αποκριά.

Ο γέρο Μανούσος είναι άστεγος και μεθύστακας. Η Παρασκευή και 13 ήταν πάντα μια συνηθισμένη μέρα γι' αυτόν. Μια κοπέλα, η Άννα Μέη, τον είπε κάποια μέρα Μποέμ και του ζήτησε να περάσει κάποια λεπτά μαζί του. Το επόμενο πρωί της Παρασκευής και 13 βρίσκεται δολοφονημένη με μαχαίρι.

Ο υποδιοικητής του τμήματος ανθρωποκτονιών Βαρδίτσης, τηλεφωνεί στον Προμηθέα Ερμητικό να ασχοληθεί με την υπόθεση. Ο Προμηθέας είναι ένας ιδιαίτερος αλλά αποτελεσματικός τύπος.

Τα Εξάρχεια εκείνη την εποχή ελέγχονται από τους πολίτες που έχουν κάνει τμήματα πολιτικής προστασίας, από εθελοντές. Ο Μανούσος είναι αυτός που έχει τηλεφωνήσει στο Βαρδίτση και αυτόν βρίσκει πρώτο ο Προμηθέας. Αφού ερευνά το πτώμα που βρίσκεται στην πλατεία, βρίσκει ένα νεαρό εθελοντή που του αναθέτει να ψάξει σε ποιο κλαμπ έγινε μασκέ πάρτι με μεσαιωνική θεματολογία.

Αφού ο μικρός εντοπίζει το κλαμπ, ο Προμηθέας μπαίνει μέσα και αρχίζει την έρευνα...

Εξαιρετική η αφήγηση του Πουλικάκου, ωραίες μουσικές νότες και φόντο η ασχήμια των Εξαρχείων. Όλα αυτά συνθέτουν ένα ενδιαφέρον αστυνομικό έργο.

Η μεταφορά έγινε από το ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ:

Οι Βυζαντινοι αφανίζουν τους Ρως 11 Ιουνίου 941 μ.Χ

Όταν οι γαλέρες εξοπλίστηκαν σύμφωνα με τις οδηγίες του (Ρωμανου Α),συνέλεξε τους πιο επιδέξιους ναυτικούς και τους διέταξε να πολεμήσουν τον βασιλιά Ιγκόρ.

Έτσι ξεκίνησαν,και όταν ο βασιλιάς Ιγκόρ τους είδε στην ανοιχτή θάλασσα, διέταξε τους άντρες του να τους συλλάβουν ζωντανούς και να μην τους σκοτώσουν. Αλλά ο φιλεύσπλαχνος και συμπαθής Κύριος δεν θέλησε μόνο να προστατεύσει τους λάτρεις του που προσεύχονταν σ’Αυτόν και ικέτευαν για την βοήθειά Του, αλλά και να τους δώσει την τιμή της νίκης. Γι’αυτό σταμάτησε τους ανέμους και ηρέμησε τα κύματα. διαφορετικά οι Ρωμαίοι θα δυσκολεύονταν πολύ να εκτοξεύσουν το πυρ τους.

Οι Ρωμαιοι καθώς ήταν περικυκλωμένοι από τον εχθρό, άρχισαν να ρίχνουν τουγρό πυρ παντού,και οι Ρώς, βλέποντας τις φλόγες, έπεφταν στην θάλασσα βιαστικά από τα πλοία τους, προτιμώντας να πνιγούν στο νερό αντί να καούν ζωντανοί στη φωτιά. Κάποιοι βυθίστηκαν κάτω από το βάρος των πανοπλιών και των κρανών τους και ποτέ κανείς δεν τους ξαναείδε .Κάποιοι έπιασαν φωτιά καθώς κολυμπούσαν ανάμεσα στα αποκαΐδια. κανείς δεν μπόρεσε εκείνη την ημέρα να ξεφύγει, εκτός από εκείνους που κατάφεραν να φτάσουν στην ακτή. Τα πλοία τωνΡως λόγω του μικρού μεγέθους μπορούσαν να κινηθούν σε πολύ ρηχά νερά, εκεί όπου οι Ρωμαϊκές γαλέρες λόγω του μεγαλύτερου βυθίσματός τους δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν.

Όταν επέστρεψαν για άλλη μια φορά στην γενέθλια γη, όπου διηγήθηκαν στους συγγενείς τους την πορεία των γεγονότων και περιέγραφαν την φωτιά που εκτοξευόταν από ταπλοία, έλεγαν πως οι Ρωμαίοι είχαν στην κατοχή τους τον κεραυνό που έπεφτε από τον ουρανό και τους κατέκαιε, εκτοξεύοντάς τον προς στο μέρος τους, έτσι ώστε οι Ρως δεν θα μπορούσαν να τους κατακτήσουν..!

Συνεχιστές του Θεοφανη (πηγή)

Γυναικείο ειδώλιο τερακότα

Γυναικείο ειδώλιο τερακότα που διατηρεί τα φωτεινά του χρώματα και τα χρυσά κοσμήματα. - από την Κυδωνία (νυν Χανιά). - Πρώιμη Ελληνιστική περίοδος (π.Χ. αιώνα) - Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, Κρήτη

Η πόλη των Φιλίππων.

Το 360 π.Χ. ιδρύεται μια πόλη, ως αποικία των Θασίων με το όνομα Κρηνίδες. Η θέση ήταν εξαιρετικά στρατηγική, σε περιοχή #πλούσια σε γεωργικά αγαθά, ναυπηγήσιμη ξυλεία και πολύτιμα μέταλλα. Το 356 π.Χ. ο Φίλιππος Β' καταλαμβάνει την πόλη, ολοκληρώνει την οχύρωσή της και την μετονομάζει σε Φιλίππους. Στην εποχή αυτή ανάγεται η πρώτη φάση του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων. Από τα ανασκαφικά δεδομένα προκύπτει ότι στις αρχές του 5ου αι. μ.Χ. το θέατρο παύει να λειτουργεί ως χώρος παραστάσεων. Στη φάση των πρώιμων βυζαντινών χρόνων, η στοά της σκηνής του θεάτρου και ο ευρύτερος χώρος του θεάτρου μετατρέπεται σε εργαστήρια. Με την καταστροφή του κτηρίου της σκηνής από πυρκαγιά, η οποία πιθανόν σχετίζεται με τον μεγάλο σεισμό που κατέστρεψε την πόλη των Φιλίππων, στα τέλη του 6ου αι. μ.Χ., αρχίζει η συστηματική λιθολόγηση του θεάτρου. #διάζωμα #συνέργειες #πολιτισμός#κοινό_αγαθό.

The city was founded in 360 BC as a colony of Thassos named Krenides, in a strategic location in an area #rich in agricultural goods, timber for ship-building and precious metals. In 356 BC Philip II conquered the city, completed its fortifications and renamed it Philippi. The first phase of the ancient theatre dates to this period. According to the excavation data, the theatre ceased to function as a performance area in the early 5th c. AD. In Early Byzantine times, the stoa of the stage and the wider area of the theatre were converted into workshops. Following the destruction of the stage building by fire, probably connected to the great earthquake which destroyed the city of Philippi in the early 7th c. AD, the theatre began to be systematically robbed of stone. #diazoma #synergies #culture #greece

Info: https://www.diazoma.gr/en/theaters/theatre-of-philippi/

Photo credits: @yourworldfromabove / Instagram

Φωτογραφίες ανδρών των Μ.Α.Υ.

Δύο φωτογραφίες με διαφορά μερικών δευτερολέπτων, που εμφανίζουν την συγκέντρωση αντρών των ‘’Μ.Α.Υ.’’ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου), έξω από την πόλη της Κόνιτσας Χριστούγεννα του 1947, έτοιμοι να ενισχύσουν τις ήδη Μονάδες του Ελληνικού Στρατού που μάχονταν κατά των επιτιθεμένων ξενοκίνητων κομμουνιστών του ‘’ΔΣΕ’’.

Πηγή Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας

Η δίκη της Φρύνης (Frine), Βρίσκεται στο Λούβρο

Η Φρύνη ήταν μια απ’ τις διασημότερες εταίρες της αρχαίας Ελλάδας. Είχε συγκεντρώσει τόσα πλούτη, που προσφέρθηκε να χτίσει ξανά τα τείχη της Θήβας, που είχε καταστρέψει ο Μέγας Αλέξανδρος το 336 π.Χ.

Το μόνο που ζήτησε σαν αντάλλαγμα, ήταν να προστεθεί μία επιγραφή στα τείχη, που θα έλεγε: «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα»....

Οι Θηβαίοι απέρριψαν την πρότασή της, από φόβο μήπως προσβάλουν τον Αλέξανδρο. Το πραγματικό όνομα της εταίρας ήταν Μνησαρέτη και είχε γεννηθεί στις Θεσπιές, γύρω στο 371 π.Χ.

Ήταν κόρη του πάμφτωχου Επικλή από τις Θεσπιές και έβγαζε τα «προς το ζην», μαζεύοντας και πουλώντας κάπαρη.

Όμως, οι φιλοδοξίες της νεαρής Μνησαρέτης την οδήγησαν στην Αθήνα, όπου έχτισε τη λαμπρή της καριέρα.

Ξεκίνησε να εργάζεται ως αυλητρίδα και η ομορφιά και η γοητεία της πολύ γρήγορα την έκαναν να ξεχωρίσει....

Όταν έγινε εταίρα, άλλαξε το όνομά της σε Φρύνη και έτσι έχει μείνει γνωστή μέχρι σήμερα. Το όνομα «Φρύνη» προερχόταν από τους μικρούς βατράχους, που είναι σχεδόν διάφανοι όταν γεννιούνται. Το δέρμα της εταίρας ήταν εξίσου λευκό και αψεγάδιαστο. Όπως και πολλές άλλες εταίρες, φημιζόταν για τις «τσιμπημένες» τιμές της. Μία νύχτα μαζί της κόστιζε μία μνα, δηλαδή εκατό δραχμές. Το ποσό ήταν τεράστιο, αλλά κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Λέγεται ότι η Φρύνη άλλαζε τις τιμές, ανάλογα με τη συμπάθεια που έτρεφε για τον κάθε πελάτη της. Γι’ αυτό προσέφερε δωρεάν της υπηρεσίες της στον φιλόσοφο Διογένη, που τον εκτιμούσε πολύ. Φαίνεται πως είχε μεγάλη «πέραση» στις γυναίκες. Αντιθέτως, όταν αντιπαθούσε κάποιον, αρνούνταν να τον δεχτεί ως πελάτη, όσα χρήματα κι αν της έδινε....

Κάποια στιγμή, την προσέγγισε ο ρήτορας Ευθίας. Η Φρύνη απέρριψε όλες του τις προτάσεις, γιατί τον θεωρούσε πολύ άσχημο και αγενή. Ο Ευθίας θίχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει την αυθάδη εταίρα. Την κατηγόρησε ότι προσπαθούσε να εισάγει στην Αθήνα μία θρησκεία απ’ τη Θράκη, που θα έβλαπτε τα ήθη των νεαρών κοριτσιών. Αυτή ήταν ίσως η πιο συνηθισμένη κατηγορία στην αρχαία Αθήνα.

Ο Ευθίας έσυρε τη Φρύνη στο δικαστήριο, όπου την εκπροσώπησε ο πρώην εραστής της, Υπερείδης. Παρά το ανυπόστατο της κατηγορίας του Ευθία, η δίκη δεν εξελισσόταν αισίως για την εταίρα. Οι δικαστές φαίνονταν να έχουν πειστεί απ’ το κατηγορητήριο και πίστευαν ότι ο Υπερείδης ήταν επηρεασμένος απ’ τη σχέση του με τη Φρύνη. Λίγο πριν παρθεί η τελική απόφαση, ο Υπερείδης τράβηξε την εταίρα στο κέντρο του δικαστηρίου, για να μπορούν να την δουν όλοι. Χωρίς να πει κουβέντα, έσκισε τα ρούχα της και αποκάλυψε στον κόσμο, το εκθαμβωτικά όμορφο κορμί της....

Οι δικαστές τα έχασαν. Νόμισαν ότι έβλεπαν μπροστά τους την ίδια τη Θεά Αφροδίτη. Οι φήμες για το απαράμιλλο κάλλος της εταίρας αποδείχθηκαν αληθινές. Την εποχή εκείνη, ο κόσμος πίστευε ότι η σωματική ομορφιά είχε σχέση με το ήθος και την εύνοια των Θεών. Όταν οι δικαστές αντίκρισαν την τελειότητα της Φρύνης, πείστηκαν ότι αν καταδίκαζαν αυτή τη γυναίκα, καταδίκαζαν την αγαπημένη των Θεών. Η εταίρα αθωώθηκε και η φήμη ότι ήταν η επίγεια Θεά Αφροδίτη εξαπλώθηκε.

Ένας απ’ τους διασημότερους πελάτες της εταίρας, ήταν ο γλύπτης Πραξιτέλης. Την είδε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια μιας γιορτής. Η Φρύνη φρόντιζε να μη δείχνει ποτέ το γυμνό κορμί της δημοσίως, για να διατηρεί την αίγλη της....

............................................................................

Il processo a Frine è al Louvre

Frine era uno dei partner più famosi dell'antica Grecia. Aveva accumulato così tante ricchezze che si offrì di ricostruire le mura di Tebe, che erano state distrutte da Alessandro Magno nel 336 a.C.

L'unica cosa che chiese in cambio fu di aggiungere un'iscrizione sui muri, che dicesse: "Sono stati distrutti da Alessandro, sono stati riparati dal socio Frini" ....

I Tebani respinsero la sua proposta, temendo di poter offendere Alessandro. Il vero nome del compagno era Mnisareti e nacque a Thespies, intorno al 371 a.C.

Era la figlia del povero Epiklis di Tespie e si guadagnava da vivere collezionando e vendendo capperi.

Tuttavia, le ambizioni della giovane Mnisaretis la portarono ad Atene, dove costruì la sua brillante carriera.

Ha iniziato a lavorare come flauto e la sua bellezza e il suo fascino l'hanno fatta subito risaltare....

Quando è diventata una compagna, ha cambiato il suo nome in Phryni ( Frine) e così è diventata nota fino ad oggi. Il nome "Phryni" deriva dalle piccole rane, che sono quasi trasparenti quando nascono. La pelle del partner era ugualmente bianca e impeccabile. Come molti altri partner, era famoso per i suoi prezzi "avari". Una notte con lei è costata un mna, cioè cento dracme. L'importo era enorme, ma nessuno si è lamentato. Si dice che Phryni cambiasse i prezzi, a seconda della simpatia che aveva per ciascuno dei suoi clienti. Ecco perché ha offerto i suoi servizi gratuitamente al filosofo Diogene, che lo stimava molto. Sembra che abbia avuto un grande "passaggio" nelle donne. Al contrario, quando non le piaceva qualcuno, si rifiutava di accettarlo come cliente, non importava quanti soldi le desse....

A un certo punto le si avvicinò l'oratore Euthias. Phryne respinse tutte le sue proposte, perché lo considerava molto brutto e maleducato. Efthias si offese e decise di punire il suo partner impudente. La accusò di aver tentato di introdurre una religione dalla Tracia ad Atene che avrebbe danneggiato la morale delle ragazze. Questa era probabilmente la categoria più comune nell'antica Atene.

Efthias trascinò Frini a corte, dove fu rappresentata dal suo ex amante, Iperidis. Nonostante l'inesistenza dell'accusa di Euthyas, il processo non è andato bene per il partner. I giudici sembravano convinti dell'atto d'accusa e credevano che Iperide fosse stato influenzato dalla sua relazione con Frini. Poco prima che venisse presa la decisione finale, Iperide trascinò la compagna al centro del campo, in modo che tutti potessero vederla. Senza dire una parola, si stracciò i vestiti e rivelò al mondo il suo corpo di una bellezza abbagliante....

I giudici li hanno persi. Credevano di vedere davanti a loro la stessa dea Afrodite. Le voci sull'incomparabile bellezza del partner si sono rivelate vere. A quel tempo, la gente credeva che la bellezza fisica fosse legata alla moralità e al favore degli dei. Quando i giudici videro la perfezione di Frine, furono convinti che se avessero condannato questa donna, stavano condannando l'amata degli dei. La compagna fu assolta e si sparse la voce che fosse la dea terrena Afrodite.

Uno dei clienti più famosi del partner era lo scultore Praxitelis. La vide per la prima volta durante una festa. Phryni si è assicurata di non mostrare mai il suo corpo nudo in pubblico, al fine di mantenere il suo fascino ....

Σκάνδαλο στις κούρσες, Νίκου Τσιφόρου. Ραδιοφωνικό θέατρο

Απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο από τη σειρά Τα παιδιά της πιάτσας του Νίκου Τσιφόρου με τίτλο Σκάνδαλο στις κούρσες.

Ένας σεσημασμένος απατεώνας, ο Μιχαλάκης, στέλνεται στην Αλεξάνδρεια να πουλήσει χασίς. Ο άνθρωπος όμως στον οποίον θα το πουλούσε πιάνεται και μπαίνει φυλακή, βρίσκει τότε κάτι Έλληνες που του δίνουν κάτι λεφτά και πάει στο Κάιρο. Μπαίνει εκεί σε ένα ελληνικό ξενοδοχείο και πάει στον ιππόδρομο να βρει την τύχη του.

Γρήγορα ο Μιχαλάκης μπλέκει με τα γραφεία στοιχημάτων, μέσω των οποίων παίζουν δυνατοί παίχτες, εκεί οι μπουκ κάνουν ένα ριψοκίνδυνο κόλπο: κρατάνε τα λεφτά, δεν παίζουν και αν χάσει ο παίχτης τσεπώνουν όλο το ποσό! Ο Μιχαλάκης στέκεται στην αρχή πολύ τυχερός στο ποντάρισμα, γίνεται επαγγελματίας μπουκμέηκερ και αρχίζει τη μεγάλη ζωή. Σιγά σιγά γνωρίζει όλο τον καλό κόσμο και βγάζει και άλλα λεφτά.

Τότε βάζει μπροστά το μεγάλο κόλπο... Ένα σατανικό κόλπο...

Πρόκειται για μια σειρά αυτοτελών επεισοδίων με τεράστια ηθογραφική αξία...

Αφηγείται ο Γιάννης Μποσταντζόγλου

Η μεταφορά έγινε από το Glob TV

Κεφαλή Αμαζόνας

Κεφαλή Αμαζόνας, ρωμαϊκό αντίγραφο Ελληνικού πρωτότυπου αγάλματος που δημιουργήθηκε σε καλλιτεχνικό διαγωνισμό στην Έφεσο το 440-430 π.Χ. - Μουσεία Καπιτωλίου, Ρώμη.

🌍 Head of an Amazon Roman copy of Greek original produced in 440-430 BCE for artistic competition in Ephesus. Capitoline Museum, Rome, Italy.

🇬🇷 Σύμφωνα με τον Πλίνιο, οι πιο λαμπροί γλύπτες του 5ου αι. π.Χ., ο Πολύκλειτος, ο Φειδίας, ο Κρησίλας, ο Κύδων και ο Φράδμων, πήραν μέρος σε έναν διαγωνισμό γλυπτικής στην Έφεσο με σκοπό την ανάθεση ενός αγάλματος Αμαζόνας στο ναό της Άρτεμης. Οι αρμόδιοι τους ζήτησαν να εκτιμήσουν οι ίδιοι τα έργα τους. Όλοι φυσικά αξιολόγησαν το έργο τους ως το καλύτερο αλλά στην θέση του δεύτερου η Αμαζόνα του Πολύκλειτου έλαβε τους περισσότερους ψήφους κι έτσι αναδείχθηκε ο νικητής του διαγωνισμού. Ακολουθούσαν στη δεύτερη θέση η Αμαζόνα του Φειδία, στην τρίτη του Κρησίλα, στην τέταρτη του Κύδωνα και στην πέμπτη του Φράδμωνα.