Ο συγγραφέας κ.Σταύρος Γουλούλης απαντά στα ερωτήματα για τη νέα Εκκλησία, την ιστορία της και το μέλλον, όπως αυτό διαγράφεται μετά την αναγνώριση από το Φανάρι και τη Σερβία .

 -Ποια ήταν η «Αρχιεπισκοπή Αχρίδος;»

Είναι μια μεγάλη υπόθεση. Η Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, δηλαδή έχοντας έδρα την Αχρίδα, είχε επικεφαλής αρχιεπίσκοπο που έφερε και το τίτλο του «Πρώτης Ιουστινιανής» όπως και «Πάσης Βουλγαρίας». Εδώ είναι που θέλει ανάλυση.

Πάμε πίσω στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Το 535 ιδρύει τη νέα αρχιεπισκοπή με έδρα την Πρώτη Ιουστινιανή (στα λατινικά Prima Justiniana), μια πόλη λίγο πέρα από τα Σκόπια, από όπου καταγόταν ο ίδιος. Ο λόγος ήταν ότι ήθελε να υπαγάγει σε αυτή τους νέους κατοίκους που είχαν κατακλύσει τις χώρες νοτίως του Δούναβη, οι οποίοι τότε ήταν στο επίπεδο νεολιθικής ζωής. Θα έπρεπε να εκχριστιανισθούν και να ενταχθούν στο υπάρχον Ρωμαϊκό κράτος. Ο αρχιεπίσκοπος διοριζόταν από τον αυτοκράτορα για καλύτερο έλεγχο μιας ευαίσθητης περιοχής, η οποία ένωνε το Ανατολικό με το Δυτικό ρωμαϊκό κράτος. Στην απόφαση αυτή συνέργησαν οι τότε Πάπας Ρώμης και Πατριάρχης Κων/πόλεως.

Αιώνες πέρασαν, η Αρχιεπισκοπή Πρώτης Ιουστινιανής στην πράξη δεν είχε εφαρμογή. Οι νέοι λαοί στα Β. Βαλκάνια δεν είχαν καλή συνεργασία με το Βυζάντιο. Και πρώτοι οι Βούλγαροι, που ήθελαν ανεξαρτησία, την πέτυχαν, αλλά και την έχασαν το 970 από τον Ιωάννη Τσιμισκή. Υπήρξαν μαξιμαλιστές. Οι Βυζαντινοί, όμως, έβλεπαν πάντα τα εδάφη τους ρωμαϊκά. Έτσι, την παλαιά Αρχιεπισκοπή Πρώτης Ιουστινιανής ανανέωσε ο Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος αμέσως μετά το 1018, αφού υπέταξε οριστικά τους επαναστάτες, Σαμουήλ και διαδόχους (976-1018), και επικύρωσε τρία σιγίλλια (1019/20) υπέρ της Αρχιεπισκοπής Πρώτης Ιουστινιανής Αχρίδος (ή Αχριδών) με την προσθήκη και του όρου «Πάσα Βουλγαρία», ανανεώνοντας το παλαιό πρόγραμμα του Ιουστινιανού. Η Αχρίδα (Ohrid) ήταν η πόλη που διέμεναν εκείνη την περίοδο οι διάδοχοι του Σαμουήλ, ενώ πιο πριν στην Πρέσπα. Ο Βασίλειος Β΄ με το που ενέκρινε τον ήδη υπάρχοντα Ιωάννη και ως διορισμένο από τον ίδιο αρχιεπίσκοπο Πρώτης Ιουστινιανής, έδωσε εκκλησιαστική ταυτότητα στην περιοχή, στη συνέχεια της πολιτικής του Ιουστινιανού, προσαρμοσμένη στην υπάρχουσα κατάσταση (1018 κ.ε.).

– Ο όρος «Πρώτη Ιουστινιανή» είναι κατανοητός. Αλλά ο όρος «Πάσα Βουλγαρία» τι σημαίνει; Βλέπουμε οι Βούλγαροι να διαμαρτύρονται ότι τους κλέβουν την εκκλησιαστική ιστορία τους, που στηρίζουν τη θέση τους αυτή;

Ο όρος «Πάσα Βουλγαρία» είναι νέος όρος. Αχρίδα ήταν η έδρα, «Βουλγαρία» η έκταση της παλαιάς αρχιεπισκοπής Πρώτης Ιουστινιανής με τους νέους πληθυσμούς. Αντικαθιστά την ούτως ειπείν «παλαιά Βουλγαρία», που ήταν ανατολικά, πολύ μακριά. Όμως, πλέον ο όρος υπέστη εξάχνωση, δεν ανταποκρίνεται στη γεωγραφία, ήταν διοικητικός. Όπως οι Βυζαντινοί έλεγαν (Πάσα) Θεσσαλία, μαζί και τη σημερινή Κεντρική Μακεδονία με τη Θεσσαλονίκη. Ή η τότε Μητρόπολη Λαρίσης (Δευτέρα Θεσσαλία) λέγεται και «Πάσης Ελλάδος»! Η λέξη Βούλγαρος, όπως δείχνουν οι πηγές, δεν σημαίνει πλέον τον παλαιό Βούλγαρο, αλλά κάθε σλαβόφωνο νοτίως του Δούναβη. Αυτά είναι γνωστά.

Το ότι οι ηγεμόνες, της Πρέσπας αρχικά και μετά της Αχρίδος, προσδιορίζονται ως «Βούλγαροι» είναι άλλο θέμα. Ήταν δύο ηγετικές ομάδες, μία ήθελε να έχει σχέση με το Βυζάντιο, η άλλη που καιροσκοπούσε, όπως ο ηγεμόνας Ιωάννης Βλαντισλάβος (π.1015-1018) τον οποίο χαρακτηρίζει Βούλγαρο επιγραφή από τα Βιτώλια, ήθελε να είναι συνέχεια των παλαιών Βουλγάρων βασιλέων. Επόμενο ήταν. Αφού οι (παλαιοί) Βούλγαροι έμαθαν σλαβικά, εκείνοι ήθελαν να υπαγάγουν όλους τους Σλάβους των Βαλκανίων. Αν τους άφηνε το Βυζάντιο (και η Δύση), σήμερα θα έλεγχαν όλα τα σλαβικά έθνη. Ο Βασίλειος Β΄ αλλά και πριν από αυτόν ασκούσαν μία ειδική πολιτική. Έφτιαξαν εν γνώσει τους νέα «βουλγαρική» ταυτότητα, ενώ την ίδια ώρα εθνικοποιούσαν την παλαιά Βουλγαρία που έκειτο όπως θα λέγαμε «μιας ημέρας δρόμο» από την Κων/πόλη. Αυτή η βυζαντινή σκακιέρα της εποχής είναι που θολώνει τα πράγματα και νομίζω δεν έχει δοθεί εξήγηση. Έτσι, όμως, φτιάχτηκε τρόπον τινά, μια «Άλλη Βουλγαρία» από «Άλλους Βουλγάρους»….

Το θέμα των κατοίκων της σημερινής Β. Μακεδονίας είναι εθνολογικό. Οι ίδιοι θεωρούν ότι κατάγονται από την περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης. Αντίθετα, οι Βούλγαροι, λέγεται, ήλθαν από τον Βόλγα. Έτσι αποφασίζουν οι σημερινοί κάτοικοι και αυτό εγκρίνει (και βούλεται) η διεθνής κοινότητα.

– Οι Ιστορικοί δέχονται ότι η πρώτη πρωτεύουσα του κράτους του Σαμουήλ μετά το 976 ήταν η πόλη Πρέσπα, όπως και ο ναός του Αγίου Αχιλλίου η πρώτη αρχιεπισκοπή του κράτους. Τι ακριβώς ισχύει;

Όταν άρχισα τη μελέτη του Αγίου Αχιλλίου στην πόλη Πρέσπα (Είναι αναρτημένα ήδη στο Academia.edu μερικά άρθρα επί του θέματος), αντιμετώπιζα ένα μνημείο που είναι η μεγαλύτερη βυζαντινή βασιλική των Βαλκανίων (μετά τον 6ο αι., την παλαιοχριστιανική περίοδο). Εδώ κατατέθηκαν τα λείψανα του αγίου πολιούχου της Λάρισας, που ο Σαμουήλ μετέφερε μαζί και τους κατοίκους, το 985. Η βασιλική αυτή λειτουργεί το 1016, όπως αναφέρεται στον Βίο του αγίου Ιωάννη-Βλαδιμήρου, πρώτου αγίου-μάρτυρα των Σέρβων. Κάτι που δεν είναι γνωστό είναι ότι ο Σαμουήλ είχε υποταχθεί στο Βυζάντιο (σχετικά καταθέτει ο σύγχρονος Ιμπν Γιαχία από την Αντιόχεια) μετά από μάχες μεταξύ 1001-1004. Την πληροφορία αυτή αξιοποιεί ο Βρεταννός ιστορικός Paul Stephenson που προτείνει τη θεωρία της δεκαετούς υποταγής (1004-1014), (Μετά ο Σαμουήλ επαναστάτησε πάλι και έγινε ό,τι έγινε). Η θεωρία αυτή βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στη βασιλική του Αγίου Αχιλλίου: Κτίσθηκε ακριβώς τότε, στα 1004-1014 με τη βοήθεια του Βασιλείου Β΄. Δεν μπορούσε να την κατασκευάσει ο Σαμουήλ. Προηγήθηκε ισοπέδωση του χώρου και έγιναν χαράξεις μείζονος, φρουριακών διαστάσεων, κτηρίου. Εξασφαλίσθηκε έτσι η στατική του, αφού διέθετε και υπερώα (για τις αρχόντισσες όπως στο Βυζάντιο). Είναι δουλειά μεγάλου αρχιτέκτονα, έργο ειδικής τεχνογνωσίας, απαιτεί έξοδα, δύσκολα όλα για πληθυσμούς που ζούσαν τότε σε φάση ανταλλακτικής οικονομίας, χωρίς νόμισμα. Η κατατομή και τεχνοτροπία του συνόλου είναι βυζαντινή. Το σημαντικό είναι ότι στην κόγχη του Βήματος (α΄ στρώμα τοιχογραφιών επί Σαμουήλ), καταγράφηκαν οι 18 επισκοπικοί θρόνοι της νέας Αρχιεπισκοπής στα ελληνικά. Οι ίδιοι θρόνοι καταγράφονται και στα τρία σιγίλλια του Βασιλείου Β΄ υπέρ της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος τώρα (1019/20). Προφανώς αναγνωρίσθηκε η προηγούμενη κατάσταση, αφού ο αρχιεπίσκοπος παρέμεινε ο ίδιος, ο Ιωάννης, και γενικά αποκαταστάθηκε όλη η άρχουσα τάξη του εφήμερου κράτους. Τον τεράστιο ναό, τον μεγαλύτερο βυζαντινό στα Βαλκάνια, πρέπει να έφτιαξε ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος, ακριβώς για να είναι αντάξια η αναβίωση μετά από 450 χρόνια της Αρχιεπισκοπής Πρώτης Ιουστινιανής.

-Τι σημαίνει για μας η αναγνώριση της «Αρχιεπισκοπής Αχρίδος»;

Η Εκκλησία της γείτονος χώρας είναι αδελφική, πρέπει να αποκτήσει εκκλησιαστική ταυτότητα, πράγμα που η Ιστορία, η πραγματική εικόνα που έχουμε για το παρελθόν και όχι μια φαντασίωση, πετυχαίνει. Ας ελπίσουμε ότι οι εκκλησιαστικοί θα δείξουν πνεύμα συναδέλφωσης και συνεργασίας, κάτι που δεν δείχνουν μερικοί από τον πολιτικό στίβο στη χώρα τους. Το Πατριαρχείο, πάντως, δίνει το καλό παράδειγμα. Μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Είναι η ιστορική Μητέρα Εκκλησία των κατοίκων της περιοχής! Η απόφασή της έπεται των κοσμικών πραγμάτων.

Πηγή Κιβωτός Ορθοδοξίας

Ατυχές Περιστατικό, της Τιτίνας Δανέλλη. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Αγαπητοί φίλοι του Ραδιοφωνικού Θεάτρου, απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω το αστυνομικό θρίλερ της Τιτίνας Δανέλλη: Ατυχές περιστατικό. 

                                       


Η υπόθεση:

Η Τασία θα πήγαινε στο θέατρο για τρίτη φορά σε μία παράσταση, σε θέση στην τρίτη σειρά. Ήθελε να δει τον πρωταγωνιστή που τη γοήτευε, Άλκη Ζώη, που έπαιζε τον αστυνομικό. Ο Ζώης προκαλούσε γοητεία...

Ο σύντροφος της Βλάσσης, πρώτος και μοναδικός της έρωτας από το γυμνάσιο τη ζηλεύει παθολογικά και κάνει σα μανιακός όταν η Τασία του μιλάει για θέατρο. Ο Βλάσσης που είναι αστυνομικός είχε αλλάξει συμπεριφορά από τότε, τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, που ξέφυγε ο Μυτιληναίος , δραπέτης φυλακών, που είχε συλλάβει ο ίδιος. Ο Μυτιληναίος ήταν δολοφόνος και παιδεραστής. Ταυτόχρονα η Τασία εκείνες τις ημέρες είδε για πρώτη φορά την παράσταση ¨Ατυχές Περιστατικό¨.

Ο Βλάσσης με ένα τηλέφωνο στην Τασία και με ανατριχιαστική φωνή την ενημερώνει ότι θα σκοτώσει τον ηθοποιό Άλκη Ζώη. Πίσω από τον ηθοποιό κρύβεται ένα οικογενειακό δράμα. Η εξέλιξη θα είναι συγκλονιστική...

Αφηγητής ο Δημήτριος Πουλικάκος

Το επεισόδιο Ατυχές Περιστατικό, είναι αυτοτελές επεισόδιο της σειράς ¨Κλέφτες και Αστυνόμοι".

Οι ερμηνεία των ηθοποιών δεν είναι σε καμία περίπτωση ανάλογη της έμπνευσης της Δανέλλη καθώς και της μαγικής αφήγησης του Δημήτρη Πουλικάκου. Παρόλαυτα σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα να το ακούσετε εξαιτίας της συγκλονιστικής πλοκής και του Πουλικάκου. 

Η Τιτίνα Δανέλλη

 

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:

Σπονδές και Χοές στην αρχαιότητα

ΟΙ ΣΠΟΝΔΕΣ

Οι σπονδές συνόδευαν τις ιεροτελεστίες της καθημερινής ζωής. Ο Ησίοδος επικαλείται τις σπονδές του πρωινού και του δειλινού. Ο Όμηρος μιλάει για τις σπονδές πριν από την κατάκλιση.
Σηματοδοτούν την έναρξη ή την κατάληξη μιας καθημερινής πράξης, θέτοντας αυτή την πράξη υπό την προστασία των Θεών, τους οποίους επικαλούνται ως μάρτυρες ή συνεργούς.

 Η σπονδή συνοδεύει επίσης το τυπικό ενός συμποσίου. Οπωσδήποτε οι σπονδές παίζανε σημαντικό ρόλο στις πανηγυρικές εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχε όλη η πόλη. Με αυτό τον τρόπο επικυρώνονταν συνθήκες και συμμαχίες. Ή λέξη σπονδή στον πληθυντικό (σπονδαί) υποδηλώνει τη «συμμαχία».Η σπονδή συνίσταται στο να χυθεί ένα μέρος ενός υγρού πάνω σε ένα βωμό ή στο έδαφος όσο προφέρεται μια προσευχή. Τις πιο πολλές φορές γίνονται σπονδές νερωμένου κρασιού (αυτού δηλαδή που έπιναν καθημερινά), αλλά, σύμφωνα με άλλα τελετουργικά, γίνονταν επίσης σπονδές άκρατου οίνου, γάλακτος ή ακόμα ενός μείγματος κρασιού, νερού και μελιού. Η διαδικασία σπονδής αναπαριστάνεται συνήθως στα αγγεία ως εξής: ένας άνδρας ή μία γυναίκα μεταγγίζουν ένα μέρος του περιεχομένου μιας οινοχόης (μία κανάτα κρασιού, ένα δοχείο μέσου μεγέθους, μικρότερο από τα αγγεία όπου αποθηκευόταν το νερωμένο κρασί και μεγαλύτερο από τα κύπελλα για ατομική χρήση) σε μία φιάλη (ένα επίπεδο κύπελλο χωρίς βάση το οποίο χρησιμοποιούταν στις σπονδές) κι έπειτα έχυναν ένα μέρος του περιεχομένου της φιάλης πάνω στο βωμό ή στο έδαφος. Μετά έπιναν το υπόλοιπο περιεχόμενο της φιάλης.
Αλλά μπορεί η σπονδή να μη συνοδεύεται από την κατανάλωση του υγρού των σπονδών. Η σπονδή άκρατου οίνου που επισφραγίζει τους όρκους δεν αφήνει καθόλου κρασί στη φιάλη για να το πιουν οι συμμετέχοντες. Στην Ιλιάδα, ο Αγαμέμνων αναφέρει, με αφορμή το τυπικό ενός όρκου: «το αίμα των αμνών, τις σπονδές άκρατου οίνου, τα χέρια σφιχτά. .» (Ιλιάς, Δ 159).

ΟΙ ΧΟΕΣ


Ετυμολογικά η λέξη πηγάζει από το ρήμα χέω, που σημαίνει «χύνω σε ποσότητα». Οι χοές απευθύνονται κυρίως στους νεκρούς. Το υγρό χύνεται από τα ειδικά τελετουργικά σκεύη στο χώμα ή πάνω σε έναν τύμβο. Με αυτόν τον τρόπο συνάπτεται ένας δεσμός ανάμεσα στους νεκρούς και στους ζωντανούς. Πολύ συχνά εξαιρείται ο οίνος από τις χοές, οπότε αποκαλούνται χοαί νηφάλιοι ή άοινοι. Αυτές είναι από καθαρό νερό (σαν τις χοές που κάνει η Ηλέκτρα πάνω στον τάφο του πατέρα της, του Αγαμέμνονα, στις Χοηφόρους του Αισχύλου) ή μπορεί ακόμα να είναι γάλα ή μέλι. Συνδέονται μερικές φορές με τα εναγίσματα, τις προσφορές καθαγιασμένων τροφίμων πάνω στον τάφο ενός νεκρού. Πολλές φορές με τις χοές τιμώνται κάποιες θεότητες, όπως οι Μούσες, οι Νύμφες ή οι Ερινύες. Στην Ολυμπία γινόταν κάθε μήνα μια θυσία πάνω σε όλους τους βωμούς του ιερού: «Οι Ηλείοι προσέφεραν θυμίαμα μαζί με σπόρους σιταριού ανακατεμένους με μέλι, τους οποίους έκαιγαν πάνω στο βωμό, στον οποίο έβαζαν κλαδιά ελιάς και έκαναν σπονδές με κρασί». Ο Παυσανίας, που περιγράφει αυτή την τελετή, διευκρινίζει ότι είναι πανάρχαιο έθιμο. Αλλά στο βωμό των Νυμφών και των Δεσποίνων, διευκρινίζει επίσης ο Παυσανίας, δεν έχυναν κρασί, ούτε και στον κοινό βωμό όλων των Θεών. Το παράδειγμα αποκαλύπτει την πολυπλοκότητα αυτών των τελετουργικών, των οποίων κάθε στοιχείο αποκτάει τη σημασία του σε σχέση τόσο με τις ιεροτελεστίες αυτές καθαυτές. όσο και με τις λειτουργίες ή τη φύση των τιμώμενων θεοτήτων.

Πηγή: Μικρό Φιλολογικό Ιστολόγιο

Πατατάκια για όλες τις ώρες, του Άρνολντ Ουέσκερ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.

  Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω το έργο του Άγγλου συγγραφέα Άρλολντ Ουέσκερ, Τα πατατάκια για όλες τις ώρες. Ένα θεατρικό που γράφτηκε περίπου είκοσι χρόνια μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και καθιέρωσε τον Ουέσκερ ως θεατρικό συγγραφέα.

  Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά στις 27 Απριλίου 1962 στο West End στο Royal Court Theatre. Προσαρμόστηκε επίσης τηλεοπτικά από το BBC και προβλήθηκε το 1969 σε σειρά έξι τηλεοπτικών επεισοδίων διάρκειας 35 λεπτών.

  Στην Ελλάδα ηχογραφήθηκε και διασκευάστηκε ραδιοφωνικά δύο περίπου χρόνια μετά τη συγγραφή του, δηλαδή το 1964 γεγονός που δηλώνει και τα γρήγορα αντανακλαστικά της τότε διεύθυνσης της κρατικής ραδιοφωνίας. Αργότερα παίχτηκε από το μοντέρνο θέατρο του Γιώργου Μεσσάλα, της δεκαετίας του ΄70, και αντήχησε το αντιμιλιταριστικό κλίμα της εποχής της Μεταπολίτευσης. Μεταδόθηκε τηλεοπτικά από το Θέατρο της Δευτέρας, το 1979 (4 Απριλίου). Γενικά πρόκειται για ένα έργο που αγαπήθηκε πολύ από το ελληνικό κοινό.

 

Η υπόθεση:

  Έχει έρθει η ώρα να καταταγούν στο στρατό και να υπηρετήσουν τη πατρίδα. Νέοι άντρες που αποτελούν μία ομάδα. Νέοι άνθρωποι με διαφορετικό παρελθόν, διαφορετικές εμπειρίες κι άλλες καταβολές. Πρέπει να συνυπάρξουν και να ακολουθήσουν το ίδιο πρόγραμμα ,τις ίδιες εντολές και τους ίδιους νόμους. Και τότε το απροσδόκητο. Ένας από τους στρατιώτες, ο εκλεκτός λόγω καταγωγής και μόρφωσης, δεν αντέχει άλλο. Σπάει. Επαναστατεί… Και τότε…

 

Επιπλέον στοιχεία για το έργο.

  Αναμφίβολα έχουμε να κάνουμε με ένα έργο ευαίσθητο, σκληρό ανθρώπινο αλλά και απάνθρωπο. Είναι άκρως ρεαλιστικό και διεισδύει βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχολογία.

  Ο Ουέσκερ έχοντας βιώσει την εμπειρία του στρατού δημιούργησε ένα κείμενο κόντρα στο κατεστημένο. Το έργο απηχεί ξεκάθαρα και έξυπνα το αντιπολεμικό κλίμα.

  Εξετάζεται η αποτυχία ενός ανθρώπου της μεσαίας τάξης να γίνει προλετάριος. Μέσα από την εξέταση της ζωής ενός δεκανέα διερευνάται η φύση της ταξικής συνείδησης στη μεταπολεμική Βρετανία. Ο αστός δεκανέας Πιπ αρνούμενος να καταταγεί στις τάξεις των αξιωματικών της βασιλικής αεροπορίας όπου προορίζεται επαναστατεί! Έχει ιδία αντίληψη για την αθλιότητα του East End London,  που χαρακτηρίζεται από τα λιπαρά Καφέ που προσφέρουν πατατάκια με τα πάντα. Ο Πιπ είναι ενδόμυχα ένας σοσιαλιστής με μεγάλη μόρφωση που προσπάθησε να ¨ανατρέψει¨ το σύστημα, αρνούμενος να καταταγεί στο σώμα των αξιωματικών. Με αυτή του την κοινωνικοπολιτική διαμαρτυρία έχει εξοργίσει τους υπόλοιπους αξιωματικούς.

  Η διαδρομή του όμως είναι κατά βάθος εγωιστική, τελικά οι ¨ισχυρές¨ δυνάμεις θα διασφαλίσουν τη συμμόρφωση του;

Πηγές:

https://www.ertnews.gr/ert-protaseis/ta-patatakia-sto-theatro-tis-defteras/

https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/oi/authority.20110803095608521&prev=sea…

radio-theatre.blogspot.com/2011/10/blog-post_16.html

https://en.wikipedia.org/wiki/Chips_with_Everything

"Listing" Internet Broadway Database, accessed May16, 2013(http://ibdb.com/production.php?id=3022)

 Nicholas de Jongh (5 September 1997). "Chips with Everything" . LondonEvening Standard. Archived from the original on 21 April 2013. Retrieved 2011-02-03.(https://archive.today/201304211 21959/http://www.thisislondon.co.uk/theatre/review-591383-chips-with-everything.do) (http://www.thisislondon.co.uk/theatre/review-59138 3-chips-with-everything.do) 

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: Χρήστος Ζωιόπουλος

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Έλλη Σολωμονίδη

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λεωνίδας Τριβιζάς

ΠΑΙΖΟΥΝ: Σπύρος Καλογήρου, Νικήτας Τσακίρογλου, Νάσος Κεδράκας, Γίωργος Μιχαλακόπουλος, Γιώργος Μάζης, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Σπύρος Μπιρμπίλης, Νίκος Διονυσόπουλος, Γιώργος Τζώρτζης, Θεόδωρος Ντόβας, Λάζος Τερζάς, Βασίλης Μητσάκης, Γιώργος Μετσόλης, Φάνης Χήνας, Βασίλης Μαλούχος

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 43 λεπτά

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ: 1964 (12 Αυγούστου)

Ο Νικήτας Τσακίρογλου

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ισοβίτης:

https://isobitis.com/theatro1/?p=4829

 

-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.

Ο Ψυχάρης περιγράφει την πρώτη μέρα του στην Κωνσταντινούπολη στο Ταξίδι του...

 

ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΝΟΠΛΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.

ΠΑΝΩ αναμνηστική φωτογραφία του 1913 που εμφανίζει ένοπλους μοναχούς, και στο κέντρο της φωτογραφίας διακρίνεται αξιωματικός της ‘’Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής’’ που ήταν ο επικεφαλής του αποσπάσματος, που σκοπός τους ήταν η επιτήρηση και η διαφύλαξη του Αγίου Όρους από επιδρομείς και κακοποιούς.

ΚΑΤΩ φωτογραφία κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα όπου εμφανίζει ένοπλους Μοναχούς του Αγίου Όρους, οι οποίοι είχαν επιφορτιστεί με την προστασία των Μοναχών και των Μονών του Αγίου Όρους από ξένους εισβολείς, κλέφτες και αλλόθρησκους πλιατσικολόγους.

Ο παπούς και η χήνα, Νίκου Τσιφόρου. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο από τη σειρά αυτοτελών επεισοδίων του Νίκου Τσιφόρου ¨Τα παιδιά της πιάτσας" με τίτλο Ο παππούς και η χήνα.

Ο Στράτος είναι να πιάσει δουλειά από Δευτέρα, το Σαββατοκύριακο όμως πέφτει συνέχεια σε παραπτώματα, και τιμωρεί τον εαυτό του με έξι μέρες ρεπό, το λοιπόν δεν πιάνει ποτέ δουλειά...

Κάποια μέρα γνώρισε την Πολυξένη και βελτίωσε ένεκα αυτού το ντύσιμο του και όλη την εμφάνιση του. Κατόπιν αναγκάστηκε να δουλέψει. Η Πολυξένη ήταν και αυτή της παρανομίας. Άρχισαν να ζουν μαζί και να περνάνε καλά. Σιγά σιγά η Πολυξένη άρχισε να κουμαντάρει το Σταυράκη και να τον πιέζει, να του ζητάει δηλαδή ανέσεις, τα λεφτά της τίμιας δουλειάς όμως δεν έφταναν.

Έβαλε λοιπόν ο Σταύρος μπρος τη μεγάλη δουλειά... Το σχέδιο το ονόμασε ¨Ο παππούς και η Χήνα¨, θα έψαχνε στο σταθμό να εξαπατήσει κορόιδα από την επαρχεία... Τα ωραία όνειρα της νύχτας όμως τα κόβει  το αγιάζι, καθότι ο βλάχος είναι πολλές φορές πονηρός...

Διαβάζει ο Γιάννης Μποσταντζόγλου...

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι StavrosM:

 

Νικα ο Αετός . Φιλομηλιον 1116μ.Χ

Κλάματα ακούγονταν από τα γυναικόπαιδα ,ηλικιωμένοι άνδρες ανήμποροι να κρατήσουν όπλα περίμεναν την εξέλιξη των πραγμάτων ,ιερείς προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τους αμάχους και να τους  βοηθήσουν να περάσουν τα σύνορα και να εισέλθουν στην Ρωμανια .Ο φόβος ήταν έκδηλος στα πρόσωπα τους ,φοβόντουσαν την οργή των Σελτζούκων .Οι δυο αντίπαλες στρατιές παρατάχθηκαν στην πεδιάδα του Φιλομηλιου .Ο Αλεξιος αντίκρυσε τους διψασμένους για αίμα Σελτζούκους και προσευχήθηκε στον Πανάγαθο.

Οι Σελτζούκοι επιτέθηκαν πρώτοι,υπό τον Μαναλουγκ ,με μια ορδή από επίλεκτους ιππείς τους λεγόμενους Κapiculu,με σαφείς εντολές να παρενοχλούν το Ρωμαϊκό στράτευμα .Ο ΑΥτοκρατωρας περίμενε την επίθεση των ιππέων ,και όταν έφτασαν στο σημείο που ήθελε διέταξε τους Μουρτατους(τοξότες )να βάλουν κατά των ιππέων .Οι τοξότες είχαν προωθηθεί μπροστά από το τείχος των Σκουτατων και κυριολεκτικά θέρισαν τους Σελτζούκους ιππείς ,οι οποίοι μάχονταν γενναία ,αλλά σύντομα άρχισαν να υποχωρούν .Η μέρα ανήκε στα αυτοκρατορικά φλάμπουρα .

Την αυγή της επόμενης μέρας ο Αλεξιος είδε τα πρώτα ίχνη της Σελτζουκικης απειλής .Μια τεράστια γραμμή Σελτζούκων και Τουρκομανων ιπποτοξοτων φαίνονταν στον ορίζοντα .Το φλάμπουρο του Σουλτάνου Μαλικ Σαχ ανέμιζε στον ορίζοντα .

Ο Αλεξιος διέταξε τους στρατιώτες του να σχηματίσουν το σίδηρο Τείχος ,και διέταξε τους Μουρτατους να βρίσκονται σε επιφυλακή .

Ο Μαλικ Σαχ διαμοίρασε το στράτευμα του θέλοντας να συντρίψει τους Ρωμαίους με ένα στρατήγημα <<σφηρας και ακμονος >>που είχε ομοιότητες με το στρατήγημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου .Ο μίσος στρατός υα επιτίθονταν εναντίον της εμπροσθοφυλακής και ο υπόλοιπος εναντίον της οπισθοφυλακής .Η σύγκρουση ήταν επικών διαστάσεων .Οι Τουρκομανοι ιππείς ξεκίνησαν την επίθεση αλλά αποκρούστηκαν από το κινούμενο <<Ρωμαϊκό φρούριο >>.Εν συνέχεια ο Σουλτάνος διέταξε την επίθεση των βαριά θωρακισμένων ιππέων του.Η επίθεση ήταν τόσο σφοδρή ώστε το χαλύβδινο τείχος άρχισε να κάμπτεται .Τότε ο Αλεξιος ο οποίος βρίσκονταν σε ένα σημείο όπου κατοπτευε το πεδίο μάχης ,περιστοιχισμένος από τους Γιούς του και τον γαμπρό του Νικηφόρο Βρυεννιο ,διέταξε τους ιππείς του να επιτεθούν για να μπορέσουν να μικρύνουν το χάσμα και να ελαφρύνουν την πίεση που δέχονταν το τείχος των οπλιτών .Την αντεπίθεση θα οδηγούσε ο Πρίγκιπας Ανδρονικος,γιος του Αλεξιου.Οι Δρακοναριοι σάλπισαν και ο Ανδρονικος ξεχύθηκε μαζί με τους <<Οικείους >>την καλύτερη μονάδα της Αυτοκρατορίας όπου υπηρετούσαν μόνο Αριστοκράτες και Συγγενείς του Αυτοκράτορα .Η ορμή της επίθεσης ήταν τόσο σφοδρή που ανάγκασαν τους Σελτζούκους να στρέψουν τα νώτα και να αναδιπλωθούν .Η σύγκρουση ήταν τρομερή και έγερνε προς το μέρος των Ρωμαίων ,έως ότου ένας Σελτζούκους χτύπησε και σκότωσε το άλογο το Ανδρονίκου .Ο γιος του Αυτοκράτορα έπεσε από το άλογο του και κατάφερε να ρίξει κάτω τον Σελτζούκους και να τον σκοτώσει .Τότε άλλος ένα βάρβαρος προσπάθησε να κάνει το ίδιο αλλά ένας παραπλήσιος Οικείος προσπάθησε να προστατέψει τον νεαρό Πρίγκηπα αλλά χτυπήθηκε θανάσιμα .Πολεμώντας γενναία και σκοτονωντας πολλούς ,αφού περικυκλώθηκε κατακρεουργήθηκε από τους βαρβάρους .

Ο Χρόνος Πάγωσε .

Ο Αλεξιος είδε το φλάμπουρο του γιου του να πέφτει και τους Οικείους να οπισθοχωρούν .Ίσως το τέλος να είχε φθάσει ,ίσως ο Θεός ήθελε όλα να τελειώσουν εδώ .Ο γιος του ο Ιωάννης προσπάθησε να τον συνεφέρει και να τον ξυπνήσει .Διατάζει δεύτερη αντεπίθεση αυτή την φορά υπό τον γαμπρό του Νικηφόρο Βρυεννιο .Το μένος των Αυτοκρατορικών μετά τον θάνατο του Ανδρονίκου ήταν αβυσσαλέο .Οι Δρακοναριοι σαλπισαν και πάλι .Η Φρουρά των Αθανάτων το επίλεκτο τάγμα των Καταφρακτων θα έμπαινε στην μάχη ,και μαζί με τους εναπομείναντες Οικείους θα σχημάτιζαν το Δόντι του Δράκου (σφήνα ).Ταυτόχρονα ο Αλεξιος διατάζει να μπουν στην μάχη και οι ξεκούραστου Άνδρες της θρυλικής Βαραγγειου Φρουράς .Η ορμή των Αυτοκρατορικών ήταν τέτοια ώστε σύντομα η μάχη μετατράπηκε σε σφαγή .Οι Σελτζούκοι πέταξαν τις σημαίες τους στις λάσπες και τράπηκαν σε άτακτη φυγή .Οι Αθάνατοι έσπειραν τον θάνατο στην καταδίωξη που ακολούθησε .Ο Σουλτάνος Μαλικ Σαχ ξέφυγε την τελευταία στιγμή από το να πιαστεί αιχμάλωτος .Ο δυστυχής Αλεξιος δεν είχε πολύ χρόνο να θρηνήσει τον γιο του .Περιεσυνελεξε το πτώμα του και χωρίς να χάσει χρόνο διέταξε να φτιάξουν στρατόπεδο για την νύχτα .

Την επόμενη μέρα ο Σουλτάνος επιχείρησε να αντεπιτεθεί ,το κινούμενο Ρωμαϊκό Φρούριο τους περίμενε .Θα έκανε μαζική επίθεση .Υπό τον ήχο των τυμπάνων τα υπολείμματα του Σελτζουκικου στρατού επιτέθηκαν .Οι Σελτζούκοι ιππείς κατέβασαν τις λόγχες και τότε το Ρωμαίικο Τείχος άνοιξε και από μέσα του ελαφρά οπλισμένοι Σιφωναριοι κρατώντας στα χέρια τους σιφωνια με κεφαλές Δράκων ,έβαλαν εναντίον τους .Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική .Σε κάθε πλευρά του κινούμενου Ρωμαϊκού Φρουρίου είχαν εκτυλιχθεί Ομηρικές μαχες .

Οι Ρωμαίοι κατατρόπωσαν τοΣελτζουκικο στράτευμα .Ο Αλεξιος έφερε ακριβώς το σχέδιο του σε πράξη .Την επόμενη μέρα ο Σουλτάνος έστειλε πρέσβεις για να συνάψει Ειρήνη .

Πηγή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Παναθηναϊκός 1987-1988

 

Ανάσυρση οστών σφαγιασθέντων Αρμρνίων