Ένας ιδανικός σύζυγος, Όσκαρ Ουάιλντ. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Απόψε αγαπητοί φίλοι θα σας παρουσιάσω το έργο του Όσκαρ Ουάιλντ ´Ενας ιδανικός σύζυγος . Πρόκειται για ένα αριστούργημα της παγκόσμιας θεατρικής λογοτεχνικής παραγωγης.

Ένα παλαιό σφάλμα έρχεται ξαφνικά στο φως και φέρνει κοντά στην καταστροφή τον Ρόμπερτ Τσίλντρες. Το έργο εξελίσσεται στο Λονδίνο του 1895 και στηλιτεύει επιτυχημένα την υποκρισία της ανώτερης τάξης της βικτωριανής εποχής.

Η υπόθεση

Υπόθεση:  Ο  Sir  Robert  Chiltern, λαμπρός  νέος  πολιτικός,  τέλειος τζέντλεμαν  και  ιδανικός  σύζυγος για  την  πανέμορφη  Lady  Chiltern μοιάζει  να  τα  έχει  όλα  σ'  αυτή  τη ζωή. Μαζί  με  τη  σύζυγό  του  δίνουν  την ειδυλλιακή  εικόνα  ενός  ευτυχισμένου  ζεύγους,  ως  τη  στιγμή  που  η  κυρία Cheveley  μια  παλιά  γνώριμη  από  τα  σχολικά  χρόνια  απειλεί  ν'  αποκαλύψει ένα  σκοτεινό  μυστικό  από  το  παρελθόν  του,  θέτοντας  σε  κίνδυνο  το  γάμο  και την  καριέρα  του. Ένα  γράμμα  αποδεικνύει  τον  παράνομο  τρόπο  με  τον  οποίο  έχει  αποκτήσει την  περιουσία  του. Ο  φίλος  του  Sir  Robert,  λόρδος  Goring,  περιζήτητος  εργένης,  γνωστός  και  ως "ο  μεγαλύτερος  χασομέρης  του  Λονδίνου",  ξεπερνά  τη  συνήθη  απάθειά  του και  προσπαθεί  να  τον  βγάλει  από  την  δύσκολη  θέση.

Επιπλέον στοιχεια

Οι κοινωνικές κωμωδίες του Όσκαρ Ουάιλντ στέκουν άνετα στη σκηνή μέχρι σήμερα. Πρόκειται λοιπόν, για μια θαυμάσια κωμωδία που σατυριζει αρκετά τσουχτερά τη δημόσια κοινωνικη και πολιτική ζωή των ανώτερων ταξεων. Για το λόγο αυτό ο ''Ιδανικος σύζυγος'' αναστάτωσε την αγγλική ανώτερη τάξη της εποχής. Η πουριτανική υποκρισία της λονδρέζικης κοινωνίας ξεδιπλώνεται στο έργο με ένα έξοχο τρόπο .

Το χιούμορ, το σκωμμα, η φιλοσοφια , η κοινωνική σάτυρα , οι αφορισμοί περί προσωπων και πραγμάτων έχουν πάντοτε όλη τους την καυστικοτητα. Το έργο έχει διατηρήσει τη ζωντάνια του στους τύπους και στις σκηνές .

Ο Νίκος Τζόγιας έχει όλα τα απαιτούμενα για ένα διπλωμάτη παράστημα , έχει πολλές καλές στιγμές βρετανικής συμπεριφοράς και αρκετή θέρμη φωνής και ψυχής ως σερ Ρόμπερτ Τσίλντρεν.

Η Μαίρη Αρώνη από την άλλη παίζει με αιλουροειδές καταχθόνιο τρόπο την τυχοδιωκτισα.

Παίζουν  οι  ηθοποιοί:  Μαίρη  Αρώνη,  Βάσω  Μανωλίδου,  Πόπη  Παπαδάκη, Κάκια  Παναγιώτου,  Δημήτρης  Ντουνάκης,   Άρης  Μαλιαγρός,  Ράνια Οικονομίδου,  Ελένη  Χαλκούση,  Νίκος  Τζόγιας,  Βαγγέλης  Πρωτοπαπάς, Τρύφων  Καρατζάς,  Χριστόφορος  Καζαντζίδης,  Θεόδωρος  Σαρρής.

Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι Ηχητικά βιβλία για όλους 

Ο Ταρτούφος αποδομειται...

Ο Μολιέρος στην κωμωδία του Ο Ταρτουφος στο πρόσωπο του ομώνυμου πρωταγωνιστή σκιαγράφησε τον υποκριτή, το Φαρισαίο, που εξωτερικά φαίνεται πιστός και ηθικός αλλά μέσα του ειναι σάπιος και κακότατος. Στο απόσπασμα που ακολουθεί ο Κλεάνθης τον αποδομεί με χαρακτηριστικη άνεση. Έχει προηγηθει η αποκλήρωση του Δάνη από τον πατέρα του (και θύμα του Ταρτουφου) Οργανη εξαιτίας του ότι ο γιος αποκάλυψε στον πατερα ότι ο Ταρτουφος παρενοχλησε τη μητέρα του. Διαβάστε προσεκτικά το διάλογο που ακολουθεί. Ο "ταρτουφισμος" ως έννοια έμεινε στη Δυση για αιώνες συνώνυμος της υποκρισίας των δήθεν θρησκευόμενων... 

 ΚΛΕΑΝΘΗΣ Ο  κόσμος  βουίζει  σαν  σφηκοφωλιά.  Θα  πρέπει  να  σας  πω, πως  δεν  σας  πιάνει  στο  στόμα  του  για  να  σας  επαινέσει.  Ευτυχώς  που  σας  πέτυχα  κύριε  και  θα  σας  πω  τι  σκέφτομαι χωρίς  περιστροφές.  Αφήνω  την  ουσία  της  κακογλωσσιάς, ξέρω  πως  υπερβάλλουν  οι  κακόβουλοι.  Θέλετε  να  δεχτώ  πως έχει  ο  Δάνης  άδικο;  Θέλετε  να  δεχτώ  πως  άδικα  σας  κατηγόρησε;  Το  δέχομαι.  Ο  Χριστιανός  δεν  έχει  χρέος  να  συγχωρεί;  Δε  μας  διδάσκει  το  Ευαγγέλιο  όταν  μας  σκαμπιλίζουν  να δείχνουμε  στον  υβριστή  και  τ'  άλλο  μάγουλο  μας;  Μάλωσαν ο  πατέρας  κι  ο  γιος;  Γιατί  δεχτήκατε  να  διώξει  ο  πατέρας απ'  το  σπίτι  το  παιδί  του.  Πιστέψτε  με,  είναι  μεγάλο  σκάν δαλο  και  θύελλα  ξεσήκωσε  την  πόλη.  Ακούστε  με  κι  εμένα. Επιδιώξτε  να  φέρεται  ειρήνη  και  μην  παρατραβάτε  το  σκοινί. Να  δώσετε  τόπο  στην  οργή  και  κάντε  δυνατά  τ'  αδύνατα  να φιλιώσουν  ξανά  ο  γιος  με  τον  πατέρα... 

ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Εκ  βάθους  καρδίας  το επιθυμώ.  Εγώ δεν είμαι μνησίκακος, τον έχω ήδη συγχωρήσει για όσες κακοήθειες ξεστόμισε. Δεν αντιδρώ εγώ, κ. Κλεάνθη, το θεϊκό συμφέρον αντιδρά. Αν έρθει αυτός ξανά στο σπίτι, θα φύγω εγώ. Σκάνδαλο θα ήταν πραγματικό να τον συναναστρέφομαι μετά την επαίσχυντη πράξη του. Όλος ο κόσμος θα μου χτύπαγε πως βάρεσα τη σάλπιγγα της τακτικής υποχώρησης. Πως κάνω στρατιωτικούς ελιγμούς. Όλος ο κόσμος θα 'λέγε πως επειδή την ενοχή μου παραδέχομαι και για να τα κουκουλώσω τον καλόπιανα.  Θα  λένε  πως  φοβάμαι  και  τον  χαϊδεύω  για  να  βουλώσω  το  στόμα  του.

 ΚΛΕΑΝΘΗΣ Δικολαβίες  τραβηγμένες  απ'  τα  μαλλιά.  Ποιος  κύριε  σας  έβαλε συνήγορο  στα  θεϊκά  συμφέροντα;  Έχει  ανάγκη  από  την  υπεράσπιση  σας  ο  Θεός;  Δεν  μπορεί  μονάχος  του  να  τιμωρήσει τους  ενόχους;  Αφήστε  το  Θεό  να  βρει  τον  τρόπο  τιμωρίας  και σεις  φροντίστε  τη  συγχώρεση  του  επιτάσσουν  οι  κανόνες  της θρησκείας.  Όταν  ακολουθείτε  τους  κανόνες,  θα  γράφετε  στα παλιά  σας  υποδήματα  τα  σχόλια  του  κόσμου.  Αλίμονο  αν μας  εμπόδιζαν,  να  δούμε  το  καλό  και  να  το  πράξουμε,  του κόσμου  τα  κουτσομπολιά.  Όποιος  με  του  Θεού  τη  θέληση πορεύεται,  για  ξένες  έγνοιες  δε  σκοτίζεται.

 ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Η  καρδιά  μου  τον  έχει  συγχωρέσει.  Ιδού  λοιπόν  τις  εντολές της  θρησκείας  τηρώ.  Όμως  το  σκάνδαλο  που  δημιούργησε μ'  έχει  εξευτελίσει  και  με  προστάζει  ο  Θεός  με  τον  κακό  τον άνθρωπο  να  μη  ζήσω  κάτω  απ'  την  ίδια  στέγη. 

ΚΛΕΑΝΘΗΣ Μήπως,  ο  Θεός  σας  προστάζει  να  δεχθείτε  και  τη  δωρεά  της περιουσίας  του  Οργώνη  κύριε; 

ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Είναι  γνωστό  της  πάσι  πως  δε  με  διακρίνει  τέτοια  φτηνή ιδιοτέλεια.  Τα  πλούτη  δε  με  συγκινούν,  δε  με  θαμπώνει  το ψεύτικο  και  αμαρτωλό  φως  της  χλιδής.  Αν  πρόκειται  να  δεχτώ  τη  δωρεά  που  προσφέρει  ο  πατέρας  του  νεαρού,  το  κάνω γιατί  τρέμω  μήπως  τόσα  λεφτά  και  τόσα  ακίνητα  πέσουν  σε χέρια  ανίκανα  και  αμαρτωλά.  Ενώ  εγώ  σκοπεύω  να  τα  μοιράσω  στον  πλησίον  μου  για  να  δοξάζει  το  θεό. .  

ΚΛΕΑΝΘΗΣ Γιατί  σκοτίζεστε  κύριε  πώς  θα  διαχειριστεί  την  περιουσία του  ο  νόμιμος  κληρονόμος;  Είναι  θαρρώ  προτιμότερο  να  τη σπαταλήσει  κατά  το  κέφι  του  παρά  να  σας  κατηγορήσει  πως του  την  κλέψατε  μπαμπέσικα.  Ποιος  νόμος,  ποιος  κανόνας της  θρησκείας  απαιτεί  να  γδύνεται  τον  κόσμο  και  να  τσεπώνεται  την  περιουσία  του;  Αν  ο  θεός  σας  εμποδίζει  να  ζείτε  με το  Δάνη  γιατί  δεν  αποσύρεστε  εσείς  χριστιανικότατα  αντί  να δέχεστε  να  τον  εξορίζουν  απ'  το  σπίτι  του  και  την  προκοπή του;  Μα  το  Θεό  σας,  είναι  λογική  αυτή; 

ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Η  ώρα  είναι  κύριε  3.30.  Ώρα  για  προσευχή.  Το  Ιερό  καθήκον με  καλεί  να  κάνω  12  μετάνοιες.  (Φεύγει) 

ΚΛΕΑΝΘΗΣ Μάλιστα! 

Συννεφιασμένη Ακρόπολη...

 Βαριά συννεφα πάνω από τον ιερό βράχο... 

Το ΚΚΕ προδίδει τη Μακεδονία υποταγμενο στις απαιτήσεις της κομμουνιστικής διεθνούς και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας

 Τις γραμμές που ακολουθούν δεν τις  γράφει ένας ακροδεξιός αλλά ένας άνθρωπος από το χώρο της Αριστεράς... 

Η βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία και η Κομμουνιστική Διεθνής θα υποχρεώσουν και το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα να συνταχθεί με το αίτημα της ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης, παρά τις αιτιάσεις και τις αντιρρήσεις που προέβαλλαν ακόμα και ηγετικά στελέχη του κόμματος, όπως ο Κορδάτος ή ο γενικός γραμματέας του, Αποστολίδης, οι οποίοι και εκπαραθυρώθηκαν.

 Όταν αναφερόμαστε σε επιβολή της σχετικής αντίληψης της Κομμουνιστικής Δι-εθνούς, και εκπαραθύρωση των ηγετικών στελεχών του, με πιο κραυγαλέα απόδειξη τα γεγονότα κατά το Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), το 1924, κυριολεκτούμε. 

Τωόντι, στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστι-κής Διεθνούς (Κ.Δ., Μόσχα 17/6-8/7/1924), είχε ληφθεί η απόφαση «περί ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», την οποία αποδέχτηκαν οι αντιπρόσωποι του ελληνικού Κ.Κ. στο Συνέδριο, Παντελής Πουλιόπουλος και Σεραφείμ Μάξιμος, και ανέλαβαν να την μεταφέρουν στο ΣΕΚΕ-ΚΚΕ. Όμως, η τότε ηγεσία του κόμματος –ιδιαίτερα ο τότε γραμματέας, Θωμάς Αποστολίδης, κα-θώς και ο Γιάννης Κορδάτος– αντιδρούσε έντονα και «κωλυσιεργούσε», όπως άλλωστε και το γιουγκοσλαβικό Κ.Κ., στην αποδοχή και εφαρμογή της «μακεδονικής» γραμμής της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας». Γι’ αυτό και το Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ (26/11-3/12/1924) συγκλήθηκε –μάλλον παρά τη θέληση της ηγεσίας του– από τον εκπρόσωπο της Κ.Δ., Ντιμίτρι Μανουήλσκι (ειδικό για τα βαλκανικά θέματα). Στη συζήτηση που έγινε στην Αθήνα, ο Αποστολίδης προσπάθησε μάταια να αποκρούσει τους Μανουήλσκι και Πουλιόπουλο, καταδεικνύοντας πως, με την εγκατάσταση των προσφύγων και την ανταλλαγή των πληθυσμών, έχει πάψει να υφίσταται «Μακεδονικό Ζήτημα» στην Ελλάδα.

 Εντούτοις, το Συνέδριο υιοθέτησε το σύν-θημα της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και της ενιαίας και ανεξάρτητης Θράκης» και αντικατέστησε τον Αποστολίδη, ορίζοντας νέο Γραμματέα τον «διεθνιστή και μακεδονιστή» Παντελή Πουλιόπουλο, μελλοντικό ηγέτη του ελληνικού τροτσκι-σμού.

Ο Πουλιόπουλος μάλιστα έθεσε σε περίοπτη θέση το Μακεδονικό στην ατζέντα του Κόμματος, και σε σχετικό άρθρο του, στον Ριζοσπάστη της 14/12/1924, υπό τον τίτλο «Το Μακεδονικό Ζήτη-μα», έγραφε: Η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και θρακικού λαού… Αν δεν συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη, δεν μπορούμε να τσακίσουμε τον κοινωνικό ζυγό της ίδιας μπουρζουαζίας που βαρύνει επάνω σ’ εμάς. Το ελληνικό «τμήμα» προσαρμόστηκε στη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της ΒΚΟ και δεν έπαυε στη συνέχεια να επανέρχεται σε αυτή παρά τις διώξεις των μελών του –ανάμεσά τους και με το περιβόητο «Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου– και παρά την απομαζικοποίηση που επέφερε· και όμως, παρ’ όλα αυτά, πολύ συχνά, η ηγεσία του κόμματος κατηγορούνταν ότι δεν εφάρμοζε με ιδιαίτερη ζέση τη σχετική «γραμμή» και αυτή θα έπρεπε να επανε-πιβεβαιώνεται.Πάντως, η ήττα της κομ-μουνιστικής εξέγερσης στη Βουλγαρία, στα 192315, και η σταδιακή αποδυνάμωση του Κ.Κ.Β., η ένταξη του μεγαλύτερου μέρους των πρώην οθωμανικών σλαβικών περιοχών στη νεοδημιουργηθεί-σα Γιουγκοσλαβία, η σταδιακή ενίσχυση των κομμουνιστικών κομμάτων της Γιου-γκοσλαβίας και της Ελλάδας έναντι εκείνου της Βουλγαρίας, καθώς και –μετά την άνοδο του Χίτλερ– ο φόβος μιας πιθανής σύμπραξης των Βουλγάρων με τη ναζιστική Γερμανία (όπως και πράγμα-τι έγινε), απομάκρυνε σταδιακώς την Κομμουνιστική Διεθνή από την βουλγαρική εκδοχή του Μακεδονισμού και αρχίζει να την προσανατολίζει αποκλειστικά προς εκείνη του «μακεδονικού έθνους».

 Αυτή την εκδοχή εξάλλου προωθούσαν και οι υπόλοιπες εθνότητες της Γιουγκοσλαβίας, κατ’ εξοχήν οι Κροάτες, ως επιχείρημα για μια ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Γιουγκοσλαβίας, την οποία και θα κάνει πράξη ο… Κροάτης Τίτο. Το πολιτικό όχημα αυτής της πολιτικής υπήρξε η αριστερή πτέρυγα του VMRO (ΕΜΕΟ), η VMRO (ενωμένη), που συνεργαζόταν με το Κ.Κ.Β.Για να υλοποιήσει τον νέο της προσανατολισμό στην ελληνική Μακεδονία, η ηγεσία της Κομιντέρν –υπογραμμίζει ο Σπύρος Σφέτας– δεν έπαυε να υπενθυμίζει το «κό καθήκον» της ηγεσίας του ΚΚΕ· ακόμα και ο «Κούτβης» Νίκος Ζαχαριάδης υπέστη έντονη κριτική για τη «χλιαρή» στάση του ΚΚΕ στο Μα-κεδονικό, όταν επισκέφθηκε τη Μόσχα, αμέσως μετά την τοποθέτησή του στην ηγεσία του Κόμματος, το Φθινόπωρο του 1931. Οι σχετικές προ-τροπές υποχρέωσαν το ελληνικό τμήμα να καταδείξει ενεργητικότερα τα «μακεδονικά» του αισθήματα και να προχωρήσει στη συγκρότηση ελληνικού τμήματος του VMRO(EMEO). 

Το 1932, πραγματοποιήθηκαν δύο προπαρασκευαστικές κομματικές συνδιασκέψεις, με συμμετοχή του μέλους του ΠΓ, Στέλιου Σκλάβαινα. Στην πρώτη συν-διάσκεψη, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του έτους, συμμετείχαν, εκτός από τους Σλαβόφωνους, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Βλάχοι αν και στην ουσία το επίδικο αντικείμενο ήταν οι Σλαβόφωνοι. Η δεύτερη συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στη Βέροια, και σε αυτή συμμετείχαν μόνο σλαβόφωνοι. Τελικώς, τον Μάρτιο του 1933, στην Έδεσσα συγκλήθηκε η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΕΜΕΟ (Εν.) και εξέλεξε την ηγεσία της οργάνωσης με επικεφαλής το μέλος του ΚΚΕ, Ανδρέα Τσί-πα, από την περιοχή της Φλώρινας, ενώ ηγετικά στελέχη ήταν και οι Γεώργιος Του-ρούντζας, Λάζαρος Τερπόφσκυ κ.ά.

Τον Σεπτέμβριο του 1934, άρχισαν να δημοσιεύ-ονται δηλώσεις ομάδων της ΕΜΕΟ (Εν.) στον Ριζοσπάστη σχετικά με τη «μακεδονική» ταυτότητα των σλαβόφωνων απορρίπτοντας την όποια βουλγαρική, σερβική και ελληνική τους ταυτότητα, υπο-γραμμίζοντας παράλληλα τη σημασία της ΕΜΕΟ (Εν.). Η ΕΜΕΟ (Εν.) άρχισε να συ-γκροτεί και να εμπεδώνει σε ένα μέρος των σλαβοφώνων τη «μακεδονική» ταυτότητα χωρίς βέβαια να κατορθώσει, μέχρι το 1936 και την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, να γίνει και μαζική οργάνωση (ο Τσίπας αναφέρει πως αριθμούσε 893 μέλη, ενώ ο Βλά-χωφ 700, αριθμοί που είναι μάλλον υπερβολικοί). 

Πλέον, το ΚΚΕ θα γίνει ένθερμος θιασώτης της ύπαρξης «μακεδονικού έθνους», άποψη την οποία θα προπαγανδίζει σε όλα τα κομματικά έντυπα. Την 1η Φεβρουαρίου 1935, το θεωρητικό όργανο του κόμματος, η Κομμουνιστική Επιθεώρηση, δημοσίευσε το εκτενές άρθρο του Βασίλ Ιβανόφσκυ, «Η Μακεδονκή εθνότητα». Ο Ιβανόφσκυ, δημοσιογράφος και πολιτι-κός γραμματέας της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) στη Βουλγαρία, στο άρθρο του επιχειρούσε να θεμελιώσει ιστορι-κά την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους». Περιέγραφε έναν ιστορικό λαό, που προήλθε από την ανάμειξη των αρχαίων Μακεδόνων (οι οποίοι δεν ήταν Έλληνες) με τους Σλά-βους και κατόρθωσε να δημιουργήσει και ένα πρωτοεθνικό κράτος με τον Σαμουήλ, που στην πραγματικότητα δεν ήταν Βούλγαρος, κατά τον 10ο αιώνα. Αυτός ο λαός, κατά τη διαδικασία της εθνικής του αφύπνισης τον 19ο αιώνα, έπεσε θύμα της μοιωτικής πολιτικής των Ελλήνων, των Σέρβων και των ΒΒουλγάρων Το κείμενο του Ιβανώφ κινείται ήδη στην κατεύθυνση των σύγχρονων «μακεδονικών» μυθευμάτων για την αρχαία μακεδο-νική ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων. Σταδιακώς δε, ο όρος «Μακεδόνες» υπερίσχυσε του όρου «Σλαβομακεδόνες» στα σχετικά δημοσιεύ-ματα των εντύπων του ΚΚΕ.

Η δραστηριότητα του ΚΚΕ, μετά την ανάληψη της ηγεσίας από τον Ζαχαριάδη, παρότι δεν κατόρθωσε να μεταβάλει την ΕΜΕΟ(Εν.) σε μαζική οργάνωση, όπως επι-θυμούσε η Κομιντέρν, δημιούργησε εν τούτοις έναν πρώτο σοβαρό πυρήνα στε-λεχών (Ανδρέας Τσίπας, Πασχάλης Μητρόπουλος, Μιχάλης Κεραμιτζής, Ηλίας Τουρούντζας, Γιώργος Τουρούντζας, Λάζαρος Τερπόφσκυ κ.ά.) που θα πρωτοστατήσουν στην αναζωπύρωση του ζητή-ματος κατά τη δεκαετία του 1940 .

Το ΚΚΕ, ακόμα και στην περίφημη απόφαση της 6ης Ολομέλειας του 4ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, τον Ιανουάριο του 1934, η οποία σημα-τοδοτεί τη στροφή του ΚΚΕ προς την «αστικοδημοκρατική» στρατηγική («Η Ελλάδα ανήκει στην κατηγορία εκείνων των χωρών για τις οποίες προβλέπεται πορεία λίγο ή πολύ γρήγορου περάσματος της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική...»), συνεχίζει να προβάλλει την πιο ακραία θέση για το Μακεδονικό και να υιοθετεί ανοικτά τη συνεργασία με το βουλγαρικό VMRO: … (το ΚΚΕ θα πρέπει) να αγωνισθεί για την εθνική αυτοδιάθεση μέχρις αποχωρισμού των καταπιεζομένων Μακεδόνων και Θρακών και να συνεργασθεί δια τον σκοπόν αυτόν με τας βουλγαρικάς οργανώσεις της εσωτερικής επαναστατικής μακεδόνικης οργάνωσης (ενωμέ-νης) και της θρακικής επα-ναστατικής οργάνωσης.Και όπως είδαμε, τον Φεβρουάριο του 1935, θα δημοσιευθεί το άρθρο του Βασίλ Ιβανόφσκυ το οποίο συνιστά τη θεωρητική βάση του μακε-δονισμού και της «γένεσης» του μακεδονικού έθνους. 

Πηγή:Το Μακεδονικό ζήτημα και η ελληνική Αριστερά.  Γ. Καραμπέλιας

Μια αφίσα που συνδέει το 1821 με το 1940.

Ο Κολοκοτρώνης παροτρύνει τους εύζωνες να επιτεθούν στους Ιταλούς!

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Η 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

                 Οι Έλληνες σε πόλεμο!!!

      Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Ασύρματος¨

Το "ΟΧΙ", Χειροτεχνία...

Ο Γιαννάκης Παύλου Παπαδόπουλος μας παρουσιάζει το "Όχι" σε μια χειροτεχνία του υπό μορφή ψηφιδωτού... 

 

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μαθητής του 2ου Δημοτικού σχολείου Πευκών Θεσσαλονίκης. 

Λίγη φιλοσοφία...

 

Γιατί πρέπει να υπάρχει σχέδιο και για ελληνικό προληπτικό πλήγμα στην Τουρκία

Αφήνοντας κατά μέρος οριακές περιπτώσεις, σαν κάποιον που κατηγόρησε το άρθρο ότι προωθεί την ηττοπάθεια(!), οι περισσότεροι που αντέδρασαν αρνητικά –με τεκμηρίωση και όχι ύβρεις και χλευασμούς– ουσιαστικά υποστήριζαν ότι «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται» και αν γίνονται «δεν μπορούν να γίνουν από την Ελλάδα». 

Με άλλα λόγια, φαίνεται να θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν έχει και δεν πρέπει να έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα ή, αν έχει, αυτό πρέπει να ασκείται με τους όρους που επιβάλλει ο επιτιθέμενος. Ο αντίπαλος είναι αυτός που πρέπει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και αν πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία, τότε αυτό θα είναι κακό για εμάς.

Δηλαδή, ακόμη και αν ο αντίπαλος συνεχίσει να κατεδαφίζει την ελληνική εθνική κυριαρχία, εμείς δεν νομιμοποιούμαστε να αντιδράσουμε με μαζικό πλήγμα στην πολεμική του μηχανή, αλλά οι κινήσεις μας πρέπει να είναι μόνον απαντήσεις στις δικές του ενέργειες. Δηλαδή, να του προσφέρουμε στο πιάτο τον έλεγχο της κλιμάκωσης και την πρωτοβουλία των κινήσεων για "να μην εμφανιστούμε ως επιτιθέμενοι". Ακόμη δε και αν θεωρήσουμε πως η πολεμική αναμέτρηση είναι επικείμενη εμείς οφείλουμε να περιμένουμε παθητικά να εκδηλωθεί και μόνον μετά να αντιδράσουμε, αφού θα έχουμε υποστεί το πρώτο πλήγμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτές τις απόψεις, αν εμφανιστούμε ως επιτιθέμενοι θα «χάσουμε την διεθνή υποστήριξη» και θα υποστούμε οδυνηρές συνέπειες. Αναφέρθηκε μάλιστα ότι θα μας επιτεθεί το ΝΑΤΟ(!) ή ότι, πιο μετριοπαθώς, θα χάσουμε τη δυνατότητα να μας στηρίξει ενόπλως η ΕΕ. Αυτές οι απόψεις είναι, για να το πούμε ευγενικά, εκτός πραγματικότητας. Υπό μία έννοια είναι η αντεστραμμένη εικόνα των ουτοπικών αντιλήψεων, σύμφωνα με τις οποίες θα λάβουμε ουσιαστική βοήθεια εναντίον της Τουρκίας από τις ΗΠΑ, την ΕΕ ή από οπουδήποτε αλλού γιατί είμαστε "παράγοντας σταθερότητας".

Στην πραγματικότητα, όσο εξωπραγματικό είναι να περιμένουμε άλλους να έλθουν να πολεμήσουν για λογαριασμό μας, άλλο τόσο εξωπραγματικό είναι να φοβόμαστε πως θα υποστούμε συντριπτικές κυρώσεις από το εξωτερικό μόνο και μόνο γιατί θα υπερασπίσουμε τον εαυτό μας με τον τρόπο που εμείς κρίνουμε πιο πρόσφορο και όχι αντιδρώντας αντανακλαστικά στις πρωτοβουλίες του αντιπάλου.

Παρεμπιπτόντως, η στρατηγική μιας χώρας δεν μπορεί να στοχεύει στο να κερδίσει τη διεθνή συμπάθεια. Αν θέλουμε κάτι τέτοιο, τότε όντως ο καλύτερος τρόπος για να το επιτύχουμε είναι να περιμένουμε παθητικά την επίθεση του αντιπάλου. Η Κύπρος το 1974, πράγματι, κέρδισε πάρα πολύ συμπάθεια διεθνώς και συνέλεξε πολλά ψηφίσματα συμπαράστασης και καταδίκης της Τουρκίας, ενώ η Άγκυρα απομονώθηκε…

Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν είναι Ισραήλ

Επίσης, υποστηρίχθηκε από πολλούς ότι «εμείς δεν είμαστε Ισραήλ», προβάλλοντας την άποψη ότι το Ισραήλ είχε τις δυνατότητες και τις "πλάτες" να κάνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή, θεωρείται ότι το Ισραήλ προχώρησε σε προληπτικό πλήγμα στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 γιατί είχε μεγάλη ισχύ σε σχέση με τους αντιπάλους του. Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι ακριβώς η αντίθετη.

Το Ισραήλ προχώρησε στο αιφνιδιαστικό πλήγμα, γιατί το ισοζύγιο ισχύος ήταν δραματικά εις βάρος του και δεν αναφέρομαι στον αριθμό των στρατιωτών και μόνο, αλλά στον αριθμό κρίσιμων οπλικών συστημάτων, όπως μαχητικών αεροσκαφών. Επίσης, σε αντίθεση με ό,τι γενικά πιστεύεται, το Ισραήλ δεν είχε εξασφαλίσει τη συναίνεση των ΗΠΑ, πολλώ δε μάλλον τη στήριξή τους για να προχωρήσει σε αυτήν την ενέργεια.

Δεν δίστασε μάλιστα να προχωρήσει και σε προσβολή αμερικανικών δυνάμεων. Συγκεκριμένα, στις 8 Ιουνίου 1967, κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών, ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη και τορπιλάκατοι διεξήγαγαν πολλαπλές επιθέσεις εναντίον του πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ USS Liberty, που βρίσκονταν σε διεθνή ύδατα στη Μεσόγειο, σκοτώνοντας 34 μέλη του πληρώματος και πεζοναύτες και τραυματίζοντας άλλους 171.

Εκ των υστέρων το Ισραήλ δικαιολόγησε την ενέργειά του αυτή ως λάθος. Όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι ήταν μάλλον εσκεμμένη και πιθανολογείται πως ήθελε να δείξει ότι ήταν αποφασισμένο για τα πάντα και δεν επρόκειτο να δεχθεί παρεμβάσεις από κανέναν. Άρα, λοιπόν, ευτυχώς δεν είμαστε στην κατάσταση που ήταν το Ισραήλ τότε. Στην πραγματικότητα, χάρη κυρίως στη συμμετοχή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά προστατευμένο θύλακα όσον αφορά τις διεθνείς αντιδράσεις, σε περίπτωση που προέβαινε σε παρόμοια ενέργεια.

Τι εννοούμε προληπτικό πλήγμα

Ούτε, επίσης, ισχύει το ότι η Ελλάδα "δεν έχει τα μέσα" για να ασκήσει ένα τέτοιο πλήγμα. Φυσικά και τα έχει. Παρόλο που οπλικά συστήματα που θα μπορούσαν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο σε μια παρόμοια ενέργεια, όπως τα βομβαρδιστικά A-7 Corsair, δυστυχώς, δεν βρίσκονται πλέον στο ελληνικό οπλοστάσιο, εντούτοις η ελληνική πολεμική μηχανή διαθέτει τεράστια ισχύ πυρός, την οποία μπορεί να εξαπολύσει τόσο από αέρος, όσο και από στεριάς και θάλασσας.

Άλλωστε, όταν μιλάμε για αποφασιστικό προληπτικό πλήγμα δεν αναφερόμαστε στην εξαφάνιση του τουρκικού στρατεύματος, ούτε στην "ολοκληρωτική νίκη", όπως παρανόησαν κάποιοι. Με τον όρο αυτό εννοούμε την προσβολή κομβικών στοιχείων της τουρκικής πολεμικής μηχανής, έτσι ώστε να δυσκολεύεται να λειτουργήσει ως ολότητα σε όλο το εύρος και βάθος του σύνθετου γεωγραφικά και επιχειρησιακά ελληνοτουρκικού συστήματος.

Επίσης, μιλάμε για προσβολή με σκοπό την απομείωση κρίσιμων οπλικών συστημάτων της Τουρκίας, έτσι ώστε η Ελλάδα να βρεθεί με εμφανή πλεονεκτήματα στα χέρια της και να αναγκάσει τον αντίπαλο ή να σταματήσει την αντιπαράθεση και να αποφύγουμε έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο, ή, αν επιλέξει τη σύγκρουση, να είναι σε δυσμενή θέση.

Σημασία έχει τι μήνυμα περνάς

Με όλα τα παραπάνω, βέβαια, ο γράφων δεν καλεί για άσκηση προληπτικού πλήγματος στην Τουρκία "εδώ και τώρα". Αυτό ήταν σαφές και στο προηγούμενο άρθρο. Η πρόταση δεν ήταν να προχωρήσουμε σε προληπτικό πλήγμα, αλλά να υπάρχει επιτελικός σχεδιασμός και γι' αυτό, ώστε να το βάλουμε στο τραπέζι. Να το εντάξουμε στην εργαλειοθήκη των εξετάσιμων επιλογών και να το θέσουμε στην υπηρεσία της αποτροπής και της διπλωματίας. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι η Τουρκία διαθέτει ήδη επιτελικό σχέδιο για πρώτο πλήγμα κατά της Ελλάδας.

Αξίζει να σημειωθεί πως το Ισραήλ έχει ενσωματώσει στο αποτρεπτικό του δόγμα το προληπτικό πλήγμα, λόγω των μικροσκοπικών του γεωγραφικών διαστάσεων που το καθιστούν εξαιρετικά ευάλωτο σε επιθέσεις μεγάλης κλίμακας. Προβάλει δηλαδή αυτήν την επιλογή έτσι ώστε να αποτρέψει τους αντιπάλους και να μην αναγκαστεί να την χρησιμοποιήσει. Δηλαδή, το προληπτικό πλήγμα δεν είναι ένα ύπουλο όπλο που το κρατάς κρυμμένο και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να το χρησιμοποιήσεις, αλλά ένα κομμάτι της αποτρεπτικής σου στρατηγικής που το διαφημίζεις στον αντίπαλο.

Παρεμπιπτόντως, η στρατιωτική αποτροπή δεν συνίσταται στο πόση στρατιωτική ισχύ έχεις στα χέρια σου, αλλά κυρίως με πόσους και τι τρόπους είσαι διατεθειμένος να την αξιοποιήσεις και πως αυτό το επικοινωνείς στον αντίπαλο. Όσα όπλα και αν έχεις στα χέρια σου, αν έχεις περάσει το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσεις παρά μόνο στο είδος της αντιπαράθεσης που επιλέγει και καθορίζει ο αντίπαλος, τότε η αποτροπή σου πάσχει.

Αντιθέτως, ακόμη και αν υστερείς σαφώς έναντι του αντιπάλου όσον αφορά την στρατιωτική ισχύ, αλλά είσαι απρόβλεπτος στο πως θα την χρησιμοποιήσεις, τότε η αποτρεπτική σου ικανότητα βελτιώνεται σημαντικά. Και η Ελλάδα πρέπει να πράξει ακριβώς αυτό. Να καταστεί απρόβλεπτη έναντι των αντιδράσεων της προς την τουρκική επιθετικότητα.

Και βέβαια αυτήν της την ιδιότητα του απρόβλεπτου να την αξιοποιήσει τόσο έναντι της Τουρκίας όσο και των δυτικών "συμμάχων" της. Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι μόνο μια απρόβλεπτη στις αντιδράσεις της Ελλάδα μπορεί να αναγκάσει τους δυτικούς "συμμάχους" της να παρέμβουν αποφασιστικά για να φρενάρουν την τουρκική επιθετικότητα.

Το προληπτικό πλήγμα στην υπηρεσία της διπλωματίας

Τέλος, το να εμπλουτίσεις με το προληπτικό πλήγμα την εργαλειοθήκη των εξετάσιμων και δυνητικών επιλογών σου δεν αντιβαίνει τη διπλωματία. Αντιθέτως, τη συμπληρώνει και την υπηρετεί. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να προτάξουμε προς την Τουρκία, αλλά και τον διεθνή παράγοντα, ότι η διευρυνόμενη, χρονικά και ποιοτικά, αποδόμηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θα μπορούσε να απαντηθεί με μια αναπάντεχα οξεία αντίδραση. Αυτή δεν θα ήταν μια "αναγκαία" επιλογή για την Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να την αξιοποιήσει όταν και εάν έκρινε σκόπιμο.

Ή, σε μια πιο συγκροτημένη στρατηγική, θα μπορούσες πιθανώς να διαπραγματευτείς την απόσυρση της επιλογής του προληπτικού πλήγματος από το αποτρεπτικό σου δόγμα (εάν βέβαια το είχες εντάξει) ως αντάλλαγμα για την απόσυρση του casus belli από την Τουρκία όσον αφορά την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο.

Παρεμπιπτόντως και επανερχόμενοι στο αρχικό ζήτημα της "νομιμοποίησης" παρόμοιων επιλογών, το γεγονός ότι η Τουρκία έχει θέσει επισήμως ως άμεση αντίδραση την πολεμική επίθεση σε περίπτωση που η Ελλάδα προχωρήσει στο θεμελιώδες δικαίωμά της να προεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, αυτομάτως καθιστά το προληπτικό πλήγμα ξεκάθαρη ενέργεια αυτοάμυνας. Άρα, νόμιμη ενέργεια.

Σε κάθε περίπτωση, το προληπτικό πλήγμα, ακόμη και υπό τις βέλτιστες συνθήκες, πρόκειται για μια εξαιρετικά παρακινδυνευμένη ενέργεια και θα πρέπει να υπάρχει αποκλειστικώς και μόνον ως "τελευταία επιλογή» (choice of last resort). Αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει. Είναι άλλο να έχεις μια επιλογή και να μην την εξασκείς, θεωρώντας την άκρως επικίνδυνη και, εν πάση περιπτώσει, μη παραγωγική. Και βέβαια άλλο να θεωρείς πως δεν έχεις το δικαίωμα να έχεις αυτήν την επιλογή γιατί "είσαι η Ελλάδα και όχι το Ισραήλ".

Πηγή:liberal

Έλληνες στρατιώτες στο γεφύρι της Άρτας...

Έλληνες Στρατιώτες φωτογραφίζονται λίγο πριν προωθηθούν στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο...

                                                   Από τον Ιστορικό Συλλέκτη Βέροιας.

Η Μαρία του Οκτώβρη, των Ρομπέρ, Ζανσον και Ντιβιβιε. Ραδιοφωνικο θέατρο.

Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει ένα εξαιρετικό έργο με έντονο αστυνομικό χρώμα. Πρόκειται για τη "Μαρία του Οκτώβρη" των Ζανσον και Ντιβιβιε...

Το έργο μας μεταφέρει στη μεταπολεμική Γαλλία. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, και από κει μέσω του σαλονιού μέσα στο οποίο διαδραματίζεται στο κατεχόμενο από τους Γερμανούς Παρίσι...

Η υπόθεση:

Η ταινία διαδραματίζεται στη Γαλλία αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και δημιουργήθηκε λίγα χρόνια μετά. Μια ομάδα Γάλλων αντιστασιακών συγκεντρώνονται μετά τον πόλεμο στο σπίτι μιας αγωνίστριας με το κωδικό όνομα «Μαρία του Οκτώβρη», για να ανακαλύψουν ποιος ανάμεσά τους στάθηκε συνεργάτης των Γερμανών. Κάποιος έχει προδώσει τον αρχηγό της οργάνωσης και η «Μαρία» είναι έτοιμη να τον αποκαλύψει. Η συνέχεια είναι σχεδόν τραγική, με όλη την έννοια της αρχαίας τραγωδίας...

Περαιτέρω στοιχεία για το έργο:

Πρόκειται για ραδιοφωνική διασκευή ενός φημισμένου θεατρικού έργου των Ζακ Ρομπέρ, Ζιλιέν Ντιβιβιέ και Ανρί Ζανσόν, και το οποίο κινείται στην αστυνομική ατμόσφαιρα των βιβλίων της Αγκάθα Κρίστι.

Το έργο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1959.

Ο θεατής αισθάνεται συνεχώς ότι παρακολουθεί έναν εφιάλτη.

Παίζουν  οι  ηθοποιοί:

Γρηγόρης  Βαφειάς,  Σοφία  Μυρμηγκίδου,  Δημήτρης  Ιωακειμίδης, Θεανώ  Ιωαννίδου,  Φάνης  Σχοινάς,  Ορφέας  Ζάχος,  Δημήτρης  Μπισλάνης,  Γιάννης Αργύρης,    Νάσος  Κεδράκας,  Γιάννης  Κανδήλας,

Ο Γρηγόρης Βαφιάς

Ο Ορφέας Ζάχος

Το έργο μεταφέρθηκε από το glob tv

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Daily New σχετικά με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Η γνωστή βρετανική εφημερίδα ανακοινώνει την έναρξη του πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας!

Η Ελληνική σημαία, από την Ειρηνούλα Παπαδοπούλου

 Η ελληνική σημαία σε σχήμα καρδιάς... 

Και στο εσωτερικό της ένα ωραίο ποιηματάκι... 

Το φιλοτέχνησε η Ειρήνη Παπαδοπούλου

Η Ειρηνουλα Παπαδοπούλου είναι μαθήτρια των προνήπιων του 4ου Νηπιαγωγείου Πευκών Θεσσαλονίκης. 

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Δ (και τελευταίο)

 Η δύσκολη  όμως  εκείνη  εποχή  που  οι  κοινωνίες  δοκιμάζονταν, υπήρξαν  και  κάποιοι  που  δεν  επέλεξαν  το  μακρινό,  προσφυγικό  ταξίδι στα  μέρη  της  Ιωνίας  και  παρέμειναν  στα  τρομοκρατούμενα  πατρογονικά εδάφη,  αφού  όμως  πρώτα  έλαβαν  τα  απαραίτητα  μέτρα  προστασίας.

 Εκκένωσαν  τις  πόλεις  που  ζούσαν  στο  παρελθόν,  γιατί  έτσι  κι  αλλιώς αυτές  είχαν  καταστραφεί  και  κατέφυγαν  κυνηγημένοι  σε  πιο  απόκρημνες,  κακοτράχαλες  τοποθεσίες  όπου  κι  οχυρώθηκαν,  ώστε  να  μπορέσουν  να αμυνθούν  απέναντι  στις  επικείμενες  επιδρομές  των  κλεφτών,  που λυμαίνονταν  το  χώρο  της  ανατολικής  Μεσογείου.  Αυτό  αποδεικνύεται από  διάφορα  κάστρα  σε  όλη  τη  χώρα  και  από  τους  πρόχειρους, προσφυγικούς  οικισμούς  της  ίδιας  περιόδου,  που  ανακαλύφθηκαν  στην ορεινή  Κρήτη.  Οι  κάτοικοι  της  νήσου  αυτής,  εγκατέλειψαν  τις προαιώνιες,  πασίγνωστες  για  τον  πλούτο  τους  μινωικές  μητροπόλεις  και σκαρφάλωσαν  στα  βουνά  για  να  μπορέσουν  να  γλιτώσουν  και  να καταφέρουν να  ζήσουν, έστω και  υπό αντίξοες  συνθήκες.

 Έτσι  οι  Έλληνες,  με  τη  σχετική  αποξένωση  που  προκαλεί  ο  φόβος, κλείστηκαν  πίσω  από  τείχη  και  κάστρα,  ενώ  περιόρισαν  τις  θετικές επαφές  που  είχαν  αναπτύξει  παλαιότερα  με  άλλους  λαούς,  μέσω  των εμπορικών  δρόμων.  Η  λογική  συνέπεια,  στην  αλλαγή  του  τρόπου  ζωής και  στην  κατάργηση  του  ρόλου  του  υπερτοπικού  ηγεμόνα  (Άναξ),  ήταν μια  προσωρινή  μετάβαση  σε  απλούστερες  οικονομικές  και  κοινωνικές συνθήκες.  Σε  καμία  περίπτωση  πάντως,  τα  δραματικά  γεγονότα  δεν προκάλεσαν  ολικό  ξεριζωμό,  έσχατη  ένδεια  ή  μια  γενοκτονία  στο  έθνος. Ούτε έπαψαν ποτέ αυτοί  οι  άνθρωποι,να  παράγουν πολιτισμό.  

Η  ιστορική συνέχεια  εξασφαλίστηκε,  με  τη  διατήρηση  των  ανώτερων  δομών  της κοινωνίας  και  των  γενικών  χαρακτηριστικών  της  φυσιογνωμίας  του λαού,  που αποτέλεσαν τη  διαχρονική  βάση  στην εξελικτική  του  πορεία. Το  παραπάνω  υποστηρίζεται,  με αρκετά  ευρήματα  από  όλη  τη  χώρα, αλλά  και  έξω  από  αυτήν,  που  αποδεικνύουν  πως  οι  Έλληνες  μετά  την μυκηναϊκή  εποχή,  συνέχισαν  όπως  μπορούσαν  καλύτερα,  να  εφαρμόζουν τις  συνήθειες  των  πολιτισμένων  προγόνων  τους  και  ότι  η  άρχουσα  τάξη, δεν  έπαψε  ποτέ  να  απολαμβάνει  τα  οποιαδήποτε  ηγετικά  της  προνόμια. 

Στα  Κούκλια  της  Κύπρου  για  παράδειγμα,  ανακαλύφθηκε  ελληνική γραφή  από  τα  τέλη  του  11ου  αιώνα  (  τότε  που  πιστεύεται  πως  οι  Έλληνες έπαψαν  να  γράφουν  τα  λόγια  τους!),  ενώ  στο  Λευκάντι  της  Ευβοίας, εντοπίστηκε  μεγαλοπρεπής  τύμβος  ηγεμόνα,  με  ιδιαιτέρως  μνημειακά χαρακτηριστικά  και  πλούσια  κτερίσματα,  που  ανάγεται  στο  1000  π.Χ. περίπου  (την  εποχή  που  υποτίθεται  πως  είχαν  εκλείψει  οι  πλούσιοι άρχοντες).  Αυτά  είναι  μόνο,  κάποια  δείγματα  της  λανθασμένης  άποψης που  κυριάρχησε  μέχρι  πρόσφατα  στους  επιστημονικούς  κύκλους,  αυτούς που  ήθελαν  να  ονομάζουν  την  Υπομυκηναϊκή  και  την  Γεωμετρική περίοδο,  ως  την  «  σκοτεινή  περίοδο  »  της  αρχαιότητας,  σε  ό,τι  αφορά  την ευημερία  και  την  πολιτιστική  πρόοδο  των  Ελλήνων. 

 Η  υποβίβαση  αυτή, οφείλετε  καθαρά  στη  σημερινή  γνωστική  ανεπάρκεια,  λόγω  έλλειψης ακριβών  πληροφοριών  και  το  περίφημο  σκότος  στην  πραγματικότητα, σκεπάζει  μόνο  τα  ιστορικά  στοιχεία  εκείνης  της  εποχής,  κι  όχι  το  είδος και  την  ποιότητα  της  ζωής,  εκείνων  των  ανήσυχων  κι  ακατάβλητων ανθρώπων.

  Τα  χρόνια  της  υποτιθέμενης  αφάνειας,  δεν  ήταν  καθόλου ανενεργά  ή  σκοτεινά  σε  πολιτιστικό  επίπεδο  και  οι  κάτοικοι  του ελλαδικού  χώρου,  μετά  την  κατάρρευση  της  ιδιόμορφης  μυκηναϊκής–   αχαϊκής  κοινοπολιτείας  (μιας  αυτοκρατορίας  στα  μέτρα  εκείνης  της εποχής),  εξακολούθησαν  σε  όλους  τους  τομείς  και  χωρίς  χάσματα,  να είναι  τόσο  Έλληνες  όσο  και  πριν.     

Εξώφυλλο του περιοδικού"Ρομάντσο" με θέμα το έπος του '40

Το περιοδικό Ρομάντσο σε εξώφυλλο του σχετικά με το έπος του 40.

Μεγάλη "εκτός" έδρας νίκη για το Ωραιόκαστρο.

 Το Ωραιόκαστρο με μια πολύ καλή εμφάνιση   και παρα τις πολλές απουσίες νίκησε το ΑΜΕΘ σε τυπικά εκτός έδρας  αγώνα στο Δρυμό με 77-68. 

Η ομάδα του Ωραιοκάστρου είχε τον έλεγχο του παιχνιδιου από την αρχή και δεν κινδύνευσε σε κανένα σημείο. 

 Το ΑΤ Ωραιοκάστρου κατοχυρώνει την πεμπτη θέση και πιθανοτατα θα παιξει στην προημιτελικη φάση κόντρα στην ομάδα της Θέρμης ενώ στο βάθος στα ημιτελικά φαίνονται τα ΜΑΤ. 

Οι πόντοι για το Ωραιόκαστρο: Μυλωνιδης 33, Θυμνιος 21, Ζαφειροπουλος 8, Μίντης 2, Γκουντουβας 4, Βασιλειάδης 8.

Ακολουθεί βιντροσκοπικο υλικό... 

Ζέσταμα πριν το ματς

Βολή Βασιλειάδη

Βόμβα τριών πόντων από Μύλω!! 

Δυσκολη εύστοχη προσπάθεια από Ναουμ Θυμνιο!! 

Αυριο ξαναρχιζει το πρωτάθλημα.

 Το ΑΤ Ωραιοκάστρου αυριο αντιμετωπίζει το ΑΜΕΘ στις 11:15 στο ΔΑΚ Δρυμού. Στην προτελευταια αγωνιστική της κανονικής διάρκειας του πρωταθληματος. 

Η ομάδα του ΑΜΕΘ βρίσκεται στη δεύτερη θέση ενώ το Ωραιόκαστρο στην έκτη. 

Τυπικά φιλοξενουμενη στο Δρυμό θα είναι η ομάδα του ΑΜΕΘ λόγω κλεισίματος της έδρας της. 

Ο Εσκιογλου δήλωσε : θα παιξουμε χωρίς αγχος μόνο για τη νίκη. 

Το γνωστό και άγνωστο πρόβλημα του Ερντογάν. Βασιλείου Ταλλαμάγκα

 Μερικές ενδιαφέρουσες απόψεις ενός γνωστού αρθρογράφου για την τουρκική οικονομία και τους Αλεβίτες...

Οι τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο και το Αιγαίο έχουν μονοπωλήσει τον τελευταίο καιρό την επικαιρότητα για τις σχέσεις της Τουρκίας του Ερντογάν με γείτονες και συμμάχους. Υπάρχουν όμως δυο ζητήματα που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσουν το προσεχές διάστημα.

H κατάσταση της τουρκικής οικονομίας και οι Αλεβίτες είναι παράγοντες που μπορούν να αποτελέσουν την γενεσιουργό αιτία σημαντικών εξελίξεων.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια η οικονομία της Τουρκίας έτρεχε με γρήγορους ρυθμούς. Η ανάπτυξη ήταν υψηλή, η ιδιωτική κατανάλωση ενισχυμένη, ο πληθωρισμός διατηρείτο σε σχετικά χαμηλά επίπεδα και η λίρα ήταν ένα σχετικά ισχυρό νόμισμα. Τα παραπάνω στοιχεία αντιστάθμιζαν τις επιπτώσεις από το υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα, και το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο.

Σήμερα η οικονομία έχει τραβήξει χειρόφρενο, παγιδεύτηκε σε ύφεση, ενώ δυσοίωνες είναι επίσης οι προβλέψεις για την πορεία της στο διάστημα του τρέχοντος έτους. Το τουρκικό νόμισμα έχει χάσει περίπου το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου, πέφτοντας θύμα της οικονομικής πολιτικής του Ερντογάν, ωθώντας στην φτωχοποίηση μικρές επιχειρήσεις και χαμηλών εισοδημάτων τουρκικά νοικοκυριά.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει στην Τουρκία σήμερα, μια αξιοπρόσεκτη θρησκευτική μειονότητα, οι Αλεβίτες.

Η ιστορία τους δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, παρά το γεγονός ότι αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της χώρας: υπολογίζεται ότι φτάνουν τα 15 εκατ., αντιστοιχώντας περίπου στο 1/5 του συνολικού πληθυσμού.

Το όνομά τους προέρχεται από τον Αλί, ξάδερφο του Μωάμεθ και σύζυγο της κόρης του, Φατιμά. Η βάση του αλεβιτισμού, μιας θρησκείας αιώνων, παραπέμπει στους σιίτες, αλλά με επιρροές από τη φιλοσοφία των Σούφι, του μυστικισμού και του ζωροαστρισμού, αλλά και από την ορθόδοξη πίστη και τους αρχαίους Έλληνες, ένας φαινομενικά παράδοξος συνδυασμός, με έμφαση σε ουμανιστικές αξίες, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ισότητα των δύο φύλων.

Oι γυναίκες δεν καλύπτουν τα μαλλιά τους και προσεύχονται μαζί με τους άνδρες στους δικούς τους τόπους λατρείας. Κάποιοι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους μουσουλμάνους, ενώ άλλοι νιώθουν ότι αποτελούν παρακλάδι του Ισλάμ. Στην πορεία τους στον 20ό αιώνα, οι συνήθως υπό διωγμό Αλεβίτες βρήκαν τη θέση τους στη δημόσια ζωή του κοσμικού κράτους του Κεμάλ. Σταδιακά, όμως, πέρασαν ξανά στο περιθώριο. Τη δεκαετία του ’70 στράφηκαν προς την Αριστερά, γεγονός που ενίσχυσε την κόντρα τους με εθνικιστικές δυνάμεις της Τουρκίας, μια περίοδος που σημαδεύτηκε από τη μαζική σφαγή εκατοντάδων Αλεβιτών από τους Γκρίζους Λύκους στην πόλη Καχραμανμαράς το 1978.

Οι Αλεβιτες ήταν πάντα «κλεισμένοι» στις πολιτιστικές τους κοινότητες και κινούνταν ηθελημένα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια αξιοπρόσεκτη κινητικότητα, χρησιμοποιώντας τα ιδιόμορφα θρησκευτικά τους χαρακτηριστικά και εκφράζοντας πιο έντονα πολιτικές θέσεις. Το πανίσχυρο τουρκικό κράτος προβληματίζεται μήπως κάποιος ξένος δάκτυλος τους οργανώνει. Και αν τους οργανώνει με ποιο στόχο;

Με δεδομένη την προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ σίγουρα δεν είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες ο υποβολέας. Οι συγκεχυμένες πληροφορίες δείχνουν προς τα μικρά κρατίδια του αραβικού κόλπου.

Παρά την παντοκρατορία Ερντογάν η εσωτερική ζωή της Τουρκίας μοιάζει με κινούμενη άμμο.

Πηγή: cnn.gr

Παγόβουνο στην Αλάσκα...

Σεληνιακό τοπίο... 

 Κάπου στη μακρινή Αλάσκα... 

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Γ

 Ήταν  φυσικό  η  πλούσια  χώρα  της  Αιγύπτου,  να  ήταν  απ’  τα             πιο  δημοφιλή  μέρη  για  λαφυραγώγηση  κι  αυτή  δέχτηκε  πράγματι,  τα περισσότερα  κύματα  των  αμέτρητων  κουρσάρων. 

 Τα  Αιγυπτιακά  αρχεία και  οι  απεικονίσεις  στο  ναό  του  Medinet  Habu,  το  ναό  της  νίκης  του Ραμσή  Γ΄,  κάνουν  λόγο  για  τις  επιδρομές  στη  χώρα  τους  των  «λαών  της θάλασσας».  Όλους  αυτούς  τους  εχθρικούς  εισβολείς,  τους  ονομάζουν συχνά  «Αχαϊβάσα»(Αχαιοί),  «Ντενιέν»(Δαναοί)  ή  «Χανεμπού»,  ενώ  τους δίνουν  και  άλλα  ονόματα  που  φαίνεται  να  αντιστοιχούν  σε  γνωστούς λαούς,  όπως  τους  Λυκίους  και  τους  Φιλισταίους  –  Κρήτες.  Αναφέρουν επίσης,  συγκεκριμένες  επιδρομές  το  1221π.Χ.,  το  1194π.Χ.,  το  1192π.Χ. και  το  1187π.Χ,  με  μεγαλύτερες  την  πρώτη  και  την  τελευταία.Με  βάση αυτά  τα  ακριβή  αρχεία,  μπορούμε  να  πιθανολογήσουμε  την  οργανωμένη καταδρομή  στην  Αίγυπτο  απ’  τον  Μενέλαο  και  τους  άλλους  Αχαιούς  που επέστρεφαν  απ’  την  Τροία,  το  1221π.Χ.  Άρα,  σύμφωνα  με  τη  δεκαετή διάρκεια  του  Τρωικού  πολέμου,  θα  καταλήξουμε  στο  συμπέρασμα  πως αυτός  πραγματοποιήθηκε  μεταξύ  1231  -  1221  π.Χ.  

Οι  άλλες  τρεις χρονολογικές  αναφορές  των  Αιγυπτίων,  που  απέχουν  τριάντα  περίπου χρόνια  απ’το  πρώτο  μεγάλο  κύμα  επιδρομέων,  θα  πρέπει  να  αντιστοιχούν στις  πειρατικές  επιθέσεις,που  έγιναν  στα  πλαίσια  της  γενικής  αναταραχής στο  χώρο  της  ανατολικής  Μεσογείου. 

Η ανεξέλεγκτη  μαζική  αναρχία,επέφερε  τη  μεταβολή  στον  τρόπο  ζωής των  Αχαιών  και  φυσικά  τη  διακοπή  των  ελεύθερων  εμπορικών  σχέσεων. Οι  επιζήσαντες  κάτοικοι  των  πληγέντων  κι  αποδεκατισμένων  πόλεων, υπό  τον  συνεχή  κίνδυνο,  τις  εγκατέλειψαν  προσπαθώντας  να  επιβιώσουν. 

Η  ελίτ  της  μυκηναϊκής  κοινωνίας,  μαζί  με  τους  εναπομείναντες,  πιστούς σ’  αυτήν  υπηκόους  της,  αναζήτησαν  καλύτερη  τύχη  μεταναστεύοντας  σε νέα,  παρθένα  εδάφη.  Εκεί,  ήλπιζε  η  αριστοκρατία  τάξη  πως  θα  μπορέσει να  ανασυντάξει  το  χαμένο  της  βασίλειο  και  να  ανακτήσει  την  παλαιά ηγετική  και  αρχοντική  της  αίγλη,  μεταφέροντας  μαζί  της  και  τους κατοίκους  των  αρχαίων  μυκηναϊκών  κέντρων.  Έτσι  εγκαινιάστηκε  η  Α΄ μεταναστευτική  περίοδος  για  την  Ελλάδα,  στα  μέσα  περίπου  του  12ουπ.Χ. αιώνα,  με  την  περιοχή  που  ονομάστηκε  Ιωνία,  να  δέχεται  το  μεγαλύτερο πλήθος  των  αποίκων.  

Ήταν  μια  πολλά  υποσχόμενη  γη  του  ανατολικού Αιγαίου,  που  είχε  μείνει  μακριά  από  την  επήρεια  των  τραγικών γεγονότων  και  μόλις  είχε  απαλλαγεί  απ’  το  δυναστικό  ζυγό  των Χετταίων.  Αυτός  ο  χώρος,  μετά  την  αποκατάσταση  της  ασφάλειας  και της  ειρήνης,  έμελλε  να  επαναφέρει  τον  ελληνικό  πολιτισμό  στα  υψηλά επίπεδα  του  παρελθόντος,  καθώς  διατήρησε  άσβεστη  τη  φλόγα  του πνευματικού  φωτός  που  έλαμψε  στα  μυκηναϊκά  χρόνια.  Μια  πολύτιμη κληρονομιά,  που  η  διάσωσή  της  και  η  μεταβίβασή  της  στις  επόμενες γενεές,  καθόρισε  την  τύχη του  μετέπειτα  ελληνισμού. 

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ. 

Το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο. Πάσχου Μανδραβέλη

Ο γνωστός αρθρογράφος της "καθημερινής" στηλιτεύει τις αριστερες απόψεις σχετικά με την εκπαίδευση, απόψεις και στρατηγικές που προωθούν την αναξιότητα.

Για να έχουμε το καλό ερώτημα: το «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο», που επικαλείται ο κ. Νίκος Φίλης, ποιοι το υπέγραψαν και τι άλλους όρους περιλαμβάνει, εκτός από το να μένουν τα παιδιά αγράμματα;

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο του δεν λέει τίποτε για το νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση που ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή. Απλώς διεκδικεί αντιμνημονιακές δάφνες. Γράφει ότι «κάθε λέξη από τον νόμο της κ. Κεραμέως είναι πιστή αντιγραφή των τότε επιθυμιών της τρόικας» και ότι ο ίδιος, «εν μέσω μνημονίου τόλμησα να αγνοήσω τον Κοστέλο και τους σχολάρχες μυστικοσυμβούλους του και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε έναν νόμο - τομή για την ιδιωτική εκπαίδευση» («Τα Νέα» 30.7.2020).

Καλά όλα αυτά. Εχει όμως ο κ. Φίλης κάποια εξήγηση γιατί μετά την «τομή» τα Ελληνόπουλα εξακολουθούν να πατώνουν στους παγκόσμιους δείκτες PISA; Η χώρα είναι 32η στις 35 του ΟΟΣΑ και το 35,8% των μαθητών έχει πρόβλημα να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις. Σίγουρα φταίει η «κακούργα καπιταλιστική κενωνία», αλλά καμία από τις 34 χώρες που προηγούνται δεν είναι η πατρίδα του σοσιαλισμού. Σίγουρα κάτι καλύτερο κάνουν, στη Σιγκαπούρη, στο Μακάο(!), στη Βρετανία, ακόμη και αν θεωρήσουμε δεδομένους τους περιορισμούς του ασφυκτικού καπιταλισμού. Μάλλον εκεί δεν θα έχουν «μεταπολιτευτικά κοινωνικά συμβόλαια» και γι’ αυτό στην κατανόηση κειμένου τα Αμερικανάκια βρίσκονται 29 θέσεις πάνω από τα Ελληνόπουλα.

Βεβαίως, την εποχή του αλήστου μνήμης υπαρκτού υπήρχε στις κομμουνιστικές κοινωνίες ένα άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο. Οπως συνήθιζαν να λένε οι Σοβιετικοί υποτελείς, «αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν κι εμείς προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε». Στην εποχή της σοβιετικού τύπου παιδείας το ελληνικό κράτος προσποιείται ότι εποπτεύει την εκπαίδευση (ενώ επί της ουσίας ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε τομέα) και οι μαθητές προσποιούνται ότι μαθαίνουν. Προωθεί την ισότητα στον πάτο. Αντί να βοηθάει και να βελτιώνει τις συνθήκες για όσους δεν τα πάνε καλά, ψαλιδίζει κάθε βλαστάρι που ξεπετάγεται, καταπολεμώντας με νύχια και δόντια τη μισητή αριστεία.

Ισως αυτό να εννοεί ως «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο» ο κ. Φίλης. Το δόγμα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, της ήσσονος προσπάθειας για ένα χαρτί που εξασφαλίζει διορισμό στο Δημόσιο. Ο νόμος που πέρασε η κ. Νίκη Κεραμέως αποτελεί τομή, διότι στην Ελλάδα επαναστατικό είναι το αυτονόητο: δεν πρέπει το κράτος να χώνει την ουρίτσα του παντού σε κάθε πτυχή του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου. Οφείλει να εποπτεύει την ιδιωτική Παιδεία, να ενισχύει τη δημόσια, να διασφαλίζει ότι δεν θα δημιουργηθούν ολιγοπωλιακές δομές, να προασπίζει τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων αδιακρίτως. Κι όταν λέμε «αδιακρίτως», εννοούμε χωρίς αρνητικές ή θετικές διακρίσεις...

Πηγή: καθημερινή

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Β

Ο  μύθος  που  έχει  καθιερωθεί,  πως  οι  Δωριείς  ήταν  αυτοί  που εξοπλισμένοι  με  σιδερένια  όπλα  κατέλυσαν  το  μυκηναϊκό  πολιτισμό, είναι  ανακριβής  και  τα  αρχαιολογικά  τεκμήρια  εύκολα  τον  ανατρέπουν. 

Σίγουρα  αυτή  η  μικρή  πληθυσμιακά,  περιθωριακή  και  νομαδική  φυλή  της αρχαίας  Ελλάδας,  μετακινήθηκε  και  διαφοροποιήθηκε  την  εποχή  της αναστάτωσης,  εγκαταστάθηκε  και  αναπτύχθηκε  σε  παραδοσιακά  εδάφη των  Αχαιών,  αλλά  δεν  ήταν  οι  Δωριείς  που  προκάλεσαν την  καταστροφή. Η  σταδιακή  άνοδός  τους  και  οι  διεκδικήσεις  τους  στον  Ελλαδικό  χώρο, ήταν  μια  φυσική  συνέπεια  της  πτώσης  των  Μυκηναίων  και  όχι  η  αιτία της. 

 Οι  πραγματικοί  ένοχοι,  ήταν  το  πλήθος  των  αδίστακτων  εκτελεστών μιας  πανάρχαιας  μάστιγας.  Ήταν  οι  κουρσάροι  της  Μεσογείου,  που καθώς  το  φαινόμενο  ήταν  γενικευμένο,  τα  τμήματά  τους  δεν απαρτίζονταν  μόνο  από  Αχαιούς,  αλλά  κι  από  άλλους  λαούς,  γνώστες  της ναυτικής  και  πολεμικής  τέχνης.  Η  περίπτωση  των  Λυκίων,  οι  οποίοι ζούσαν  κοντά  στις  ακτές  της  νότιας  Μικράς Ασίας,  είναι χαρακτηριστική. Αυτοί,  παρότι  το  Ίλιον  βρισκόταν  τόσο  μακριά  απ’  την  χώρα  τους,  όπως και  οι  ίδιοι  παραδέχονται  μέσα  στο  έπος,  πολέμησαν  με  γενναιότητα  στο πλευρό των Τρώων και  ενάντια  στους  Αχαιούς.

 «Τώρα μονάχα ὅσοι  βρεθήκαμε συμμάχοι  πολεμοῦμε˙ τί  σύμμαχος  κι  ἐγώ  εἶμαι  κι ἔφτασα  μακριάθε ξεκινώντας τί  εἶναι  μακριά ἡ  Λυκία, στό  στρουφιχτό  τοῦ  Ξάνθου  ρέμα πάνω, κι  ἔχω  ἀφημένο  ἐκεῖ  τό  ταίρι μου  καί  τό  μωρό τό  γιό  μου καί  βιός  πολύ,  πού  θα το  ζήλευε κάθε φτωχός.  Μά κι  ἔτσι γκαρδιώνω  τους  Λυκιῶτες  ἄπαυτα καί  λαχταρῶ κι  ἀτός  μου νά  κονταροχτυπιέμαι,  τίποτα  δῶ  πέρα  ἄς  μην  ὁρίζω, γιά  βιός  οἱ  Ἀργίτες νά μοῦ  πάρουνε  γιά ζά να  μοῦ  ξεκόψουν» (Ιλιάδα.  Ε  477-484) 

Αυτοί  οι  πολύτιμοι  σύμμαχοι  των  Τρώων,  σε  διάφορα  μέρη  της Ιλιάδας,  παρουσιάζουν  ιδιαίτερη  ορμητικότητα  και  οι  Λύκιοι  ήρωες, Σαρπηδόνας,  Γλαύκος  και  Πάνδαρος  έχουν  εξέχοντα  ρόλο.  Η  μόνη εξήγηση,  που  μπορεί  να  δοθεί  για  την  παράξενη  συμμετοχή  τους,  σε αυτόν  τον  κανονικά  αδιάφορο  γι’  αυτούς  πόλεμο,  είναι  ότι  μάχονταν  ως μισθοφόροι,  κι  οι  Τρώες  σ’  εκείνες  τις  δύσκολες  στιγμές,  είχαν προσλάβει  για  ενίσχυση  αρκετούς  τέτοιους  τυχοδιώκτες,  οι    οποίοι ξεχώριζαν  για  την  μαχητικότητα  τους.  Οι  Λύκιοι,  αυτήν  την  πολεμική τους  δεξιοτεχνία,  την  διατήρησαν  και  σίγουρα  την  εκδήλωσαν  στα  βίαια χρόνια  που ακολούθησαν μετά  τον πόλεμο  της  Τροίας.

 Ακολουθώντας  την  τόσο  οικεία  για  όλους  τακτική  της  πειρατείας,  για πρώτη  ίσως  φορά  στην  παγκόσμια  ιστορία,  μικρά  ή  πολυάριθμα  ναυτικά –στρατιωτικά τμήματα ατρόμητων ανδρών, απ’ όλη την ανατολική Μεσόγειο, ανεξάρτητα ή συνασπισμένα κάτω από έναν ανίερο σκοπό, σαν λαίλαπα απλώθηκαν στη γύρω περιοχή κι επιδόθηκαν σ’ένα ξέφρενο κυνήγι λαφύρων. Έναν αδυσώπητο αγώνα αναζήτησης κι αρπαγής πολύτιμων αγαθών, με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τις εύπορες πόλεις και τους ευκατάστατους πολιτισμούς, που είχαν τη φήμη της ευημερίας και του συσσωρευμένου πλούτου. 

 Μια φήμη που διαδιδόμενη από στόμα σε στόμα, πολλές φορές παραμόρφωνε την αλήθεια και γιγαντωνόταν, εξάπτοντας το πάθος των δραστών ακόμα πιο πολύ.

  «τί ὅσο ἡ ζωή μου ἀξίζει, ἀλάκερα τά πλούτη δέν άξίζουν πού ἔκρυβε, λένε, τό πολύκοσμο τῆς Τροίας ἐντός του κάστρου» (Ιλιάδα. Ι 401-402) «τοῦ Ὀρχομενοῦ τά πλούτη ἄν μοῦ ’δινε καί τῆς αἰγύπτιας Θήβας, πού θησαυρος κεῖ πέρα ἀρίφνητους τό κάθε σπίτι κρύβει,» (Ιλιάδα. Ι 381-382) 

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ. 

Έλληνες στρατιώτες φωτογραφίζονται στο ιστορικό γεφύρι της Άρτας.

Από τον Ιστορικό Συλλέκτη Βέροιας....

Πρόκειται για Αρτινούς στρατιώτες που φωτογραφίζονται λίγο πριν παν στην κόλαση του πολέμου...

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Ά

Μέσα απ’ το έπος της Οδύσσειας, μπορούμε να αντλήσουμε σημαντικές πληροφορίες, για τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά την αιματοκυλισμένη λεηλασία της Τροίας.




Εύκολα αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες που είχε ο μεγάλος και νικηφόρος πόλεμος, ο οποίος σίγουρα ανέδειξε ηρωικές μορφές στο πεδίο των μαχών, αλλά τελικά δεν πέτυχε τον κύριο σκοπό του, αφού δεν προσέφερε στους Αχαιούς τα αναμενόμενα πλούσια λάφυρα. Αντίθετα, ο θάνατος πολλών ευγενών και βασιλέων, μαζί με τη μεγάλη οικονομική καταστροφή που προκάλεσε η μακροχρόνια εκστρατεία, επέφερε τη μείωση του κύρους και της δύναμης της αριστοκρατικής τάξης.




Η αδυναμία άσκησης από τους βασιλείς, της δεδομένης απολυταρχικής εξουσίας του παρελθόντος, δημιούργησε αναστάτωση και πολιτικές ανακατατάξεις σε αρκετές αρχαίες πόλεις. Η βίαιη μνηστηροφονία απ’ τον Οδυσσέα, εντάσσεται καθαρά μέσα στα πλαίσια, της απεγνωσμένης προσπάθειας για την αποκατάσταση αυτής της διαταραγμένης διοικητικής τάξης, η οποία ήταν φυσιολογική, μετά από τόσο χρόνο ανεξέλεγκτης λειτουργίας του κράτους. Κάποιοι άλλοι όμως ηγεμόνες, δεν κατάφεραν να σταθούν ξανά στο θρόνο τους. Η κτηνώδης δολοφονία του Αγαμέμνονα, ύστερα από προδοσία καθώς επέστρεφε στο σπίτι του, σήμαινε λογικά και το τέλος εποχής για τη συνομοσπονδία των Ελληνικών κρατών, όπως και για την ηγεμονία των Μυκηνών.




Η παρακμή του μυκηναϊκού πολιτισμού είχε αρχίσει και δε θα αργούσε η πλήρης κατάρρευσή του. Η ολέθρια τακτική των πειρατών, με την κλοπή ξένης περιουσίας και την εξόντωση των νόμιμων ιδιοκτητών, ήταν αυτή που τελικά έδωσε το καίριο χτύπημα, σε έναν ήδη λαβωμένο κόσμο. Ήταν μία κακή συνήθεια, που αποσκοπούσε μεν στη διατήρηση των πρωτευόντων στοιχείων της μιλιταριστικής κοινωνίας των Αχαιών, αλλά μοιραία εστράφη εναντίον των βασικών θεσμών συνοχής της, αφού πλέον η ζωή δε στηριζόταν στην Δίκην, σε μια ηθική ισορροπία που με γνώμονα την ευτυχία του συνόλου, ο άνθρωπος αναλαμβάνει δράση στα πλαίσια της δικαιοσύνης. Αντίθετα, η κάθε μορφή δύναμης, όπως και το κάθε άτομο ξεχωριστά, ενδιαφερόταν αποκλειστικά για το προσωπικό όφελος, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή κάποιο νομικό φραγμό.




Η επιβίωση ήταν το μόνο που είχε σημασία, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την εξόντωση όλων των άλλων, ξένων ή ομοφύλων. Έτσι, προοδευτικά επικράτησε η αναρχία και μια γενικευμένη αναταραχή. Υπήρχαν παντού μόνο στρατιωτικοί στόχοι,με πολλούς επίδοξους ληστές για την λεηλασία τους, ώστε τελικά όλοι να στραφούν εναντίον όλων.




Η τιμωρία των θεών του Ομήρου, για την άδικη και απάνθρωπη συμπεριφορά αυτού του κόσμου, προήλθε εκ των έσω. Απ’την ανάμνηση του τραγικού αυτού γεγονότος, ο Ησίοδος αργότερα θα μιλήσει για την πολεμόχαρη γενιά των ανθρώπων την Χάλκινη, που όπως κι αυτή των ηρώων, παρόλο ότι την αποτελούσαν τρομεροί πολεμιστές, λόγω της Ὓβρις τους, της ασέβειας και της υπερβολής τους, στο τέλος αυτοκαταστράφηκαν, νικήθηκαν στις μεταξύ τους μάχες από τα ίδια τους τα χέρια και κατρακύλησαν στον Άδη.

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ.