Πρὶν ποῦμε ὅτιδήποτε γιὰ τὴ θρησκείᾳ αὐτή, πρέπει νὰ κάνουμε μία διάκρισι: Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι οἱ λεγόμενοι «Μάρτυρες του Ἰεχωβᾶ», καὶ ἄλλο πρᾶγμα ἡ «διοίκησι τῆς Σκοπιᾶς» ποὺ τοὺς πλανᾶ. Οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», εἶναι οἱ ὀπαδοὶ τῆς ὀργάνωσης τῆς «Σκοπιᾶς». Ἡ δὲ «Σκοπιά», εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ «νομικοῦ προσώπου» τῆς Ἐκδοτικῆς Ἐταιρίας τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς.
Διαφορετικὰ πρέπει νὰ βλέπῃ ἔνας Χριστιανὸς τοὺς ὀπαδοὺς μιᾶς αἱρέσεως, καὶ διαφορετικὰ τὴν ἴδια τὴν αἵρεσι. Ἕνας ὀπαδὸς τῆς αἱρέσεως, εἶναι, καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς «πλανημένο πρόβατο». Ἀντιθέτως, ἡ αἵρεσι ποὺ τὸν πλανᾶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.
Πρῶτα πρέπει νὰ ἐξηγήσουμε, ὅτι τὸ ὄνομά τους δὲν εἶναι οὔτε: «Γιεχωβᾶδες», οὔτε «Χιλιαστές». Τὸ «Γιεχωβᾶδες» εἶναι ἀπαράδεκτη παραποίησι τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ποὺ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἐμφανίστηκε ὡς «Γιαχβέ». Χιλιασμὸς πάλι, εἶναι μία μεγάλη ὁμάδα θρησκειῶν, ποὺ πιστεύουν ὅτι ἡ Χιλιετὴς Βασιλεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι μελλοντική. Χιλιαστὲς εἶναι οἱ ὀπαδοὶ τῶν περισσοτέρων Προτεσταντικῶν ὁμάδων στὴ χώρα μας, ὅπως οἱ Εὐαγγελικοὶ καὶ οἱ Πεντηκοστιανοί.
Οἱ ἴδιοι οἱ ὀπαδοὶ τῆς Σκοπιᾶς, θέλουν νὰ λέγονται: «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἐπειδὴ δῆθεν «μόνο αὐτοὶ μαρτυροῦν ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι Ἰεχωβᾶ». Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ οἱ Χριστιανοὶ δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν ἕνα τέτοιο ὄνομα ὡς ἔγκυρο, καθὼς ὄχι μόνο δὲν εἶναι οἱ μόνοι ποὺ μαρτυροῦν τὸ ὄνομα αὐτό, ἀλλὰ τὸ διαστρεβλώνουν ἐπίσης. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ὅποτε ἀναφέρουμε τὸ ὄνομα αὐτό, τὸ βάζουμε σὲ εἰσαγωγικά, ὥστε νὰ δηλώσουμε ὅτι δὲν τὸ ἀποδεχόμαστε, ἀλλὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε «συμβατικὰ», «καταχρηστικὰ» καὶ «συγκαταβατικά» γιὰ γινόμαστε νοητοί. Ὡς καλύτερη περιγραφή τους θὰ ἦταν ὁ ὅρος: «Μάρτυρες τῆς Σκοπιᾶς», ὅπως θὰ διαπιστώσετε στὰ παρακάτω.
Σύντομη ἱστορία τῆς ὀργανώσεως.
Ἱδρυτὴς τῆς Ἐταιρίας Σκοπιά, ἦταν ὁ Σκοτσεζο-Ἰρλανδικῆς καταγωγῆς, Ἀμερικανὸς Κάρολος Τέϊζ Ῥῶσσελ. Πλούσιος ἔμπορος, καὶ πιθανότατα μελλοντικὸ μέλος τῆς Μασονικῆς Στοᾶς, ἵδρυσε ἀρχικὰ ἔναν ὅμιλο μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς τὸ 1870 στὸ Ἀλεγγένι τῶν ΗΠΑ, σὲ ἡλικία 17 περίπου ἐτῶν. Ἂν καὶ ἦταν πανέξυπνος, ἡ ἀπειρία του τὸν ἔκανε νὰ ἀσπασθῇ τὶς ἀπόψεις ἀκραίων Προτεσταντικῶν καὶ ἀποκρυφιστικῶν ὁμάδων ποὺ δροῦσαν τότε στὴν Πενσυλβανία. Ὁ ἡγέτης μιᾶς τέτοιας ἀκραίας Ἀντβεντιστικῆς ὁμάδας, ὁ Νέλσον Μπάρπουρ, τὸν προσηλύτισε, καὶ τὸν ἔπεισε ὅτι μποροῦσε νὰ προβλεφθῇ τὸ τέλος του κόσμου.
Ὁ Ῥῶσσελ μὲ τὰ χρήματα ποὺ διέθετε, ἔγινε τότε συνεκδότης τοῦ περιοδικοῦ: «Κήρυκας τῆς Πρωΐας» ποὺ ἐξέδιδε ὁ Μπάρμπουρ, καὶ κήρυτταν ὅτι τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ ἔρθῃ τὸ 1874. Ὅταν ἡ ψευδοπροφητεία αὐτὴ διαψεύστηκε, ὁ Ῥῶσσελ ἐγκατέλειψε τὸν Μπάρμπουρ, καὶ τὸ 1879 ἐξέδωσε τὸ δικὸ του περιοδικό: «Ἡ Σκοπιὰ τῆς Σιὼν καὶ κῆρυξ τῆς τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας», τὴ σημερινὴ «Σκοπιά». Ἔτσι, κατάφερε νὰ οἰκειοπηθῇ τοὺς ἀναγνῶστες τοῦ Μπάρμπουρ, καὶ νὰ ἱδρύσῃ σὲ διάφορες περιοχές, ὁμάδες μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ ὀνόμαζε «Σπουδαστὲς τῆς Γραφῆς».
Οἱ ὁμάδες αὐτὲς
αὐξήθηκαν σὲ ἀριθμὸ
καὶ μέλῃ, καὶ
θεωροῦσαν τὸν Ῥῶσσελ ὡς δάσκαλό
τους γιὰ «τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ῥῶσσελ στὰ βιβλία καὶ
τὰ περιοδικά
του, με-ταξὺ ἄλλων αἱρετικῶν
θέσεων, δίδασκε ἀποκρυφιστικὲς διδασκαλίες γιὰ τὶς πυραμί-δες, καὶ ὅρισε ὡς νέα ἡμερομηνία τοῦ τέλους τὸ
1914. Καὶ αὐτὴ
ὅμως ἡ ἡμερομηνία πέ-ρασε, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, καθὼς
καὶ ἡ νέα ποὺ
ὅρισε, τὸ 1918. Ἔτσι, ὡς
τὸν θάνατό του, παρέμεινε
ψευδοπροφήτης, χωρίς ποτὲ
νὰ ἐκπληρωθῇ καμιά του προφητείᾳ.
Ὡς χαρακτήρας ἦταν ὑπερήφανος, καὶ θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του «πιστὸ καὶ συ-νετό». Ὅμως ἡ ζωή του δὲν ἦταν σύμφωνη μὲ ὅσα διδάσκε. Τὸ διαζύγιο ἀπὸ τὴ γυναῖκα του βγῆκε εἰς βάρος του, διότι ἐκείνη φανέρωσε στὸ δικαστήριο ὅτι τὸν εἶχε πιάσει στὸ δωμάτιο τῆς ὑπηρέτριας καὶ ὅτι εἶχε σχέσεις μὲ μία ψυχοκόρη τους 16 ἐτῶν, στενο-γράφο τῆς «Σκοπιᾶς» ποὺ φιλοξενοῦσαν στὸ σπίτι τους, καὶ τὴν ὁποία ἔλεγε: «μικρὴ του σύζυγο». Σὲ αὐτὴν ἄφησε μέρος τῆς περιουσίας του μετὰ τὸν θάνατό του. Σήμερα τὸν τάφο του κοσμεῖ μία πυραμίδα μὲ τὰ σύμβολα τοῦ 33ου βαθμοῦ τῶν Μασόνων.
Παρ’ ὅλα αὐτά, πιθανὸν ὁ Ῥῶσσελ νὰ πίστευε ἀληθινὰ ὅσα δίδασκε. Πρᾶγμα ὅμως δυσκολο νὰ τὸ ὑποθέσουμε γιὰ τὸν διαδοχό του, τὸν «δικαστὴ» Ῥούδερφορδ.
Ὁ Ῥούδερφορδ, κυριολεκτικὰ ἅρπαξε τὴν περιουσία του Ῥῶσσελ. Ἤταν ἀρχικὰ ὁ δικηγόρος στὸν ὁποῖο εἶχε ἀνατεθῇ ἡ διαθήκη τοῦ Ῥῶσσελ. Ὅμως ἐκμεταλλευόμενος τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν νομίμων κληρονόμων, χρησιμοποίησε νομικὰ παραθυράκια καὶ κράτησε τὴν ἐκδοτικὴ ἐταιρία «Σκοπιὰ» τοῦ Ῥῶσσελ γιὰ τὸν ἑαυτό του, καὶ ἀφοῦ χαρακτήρισε τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Ῥῶσσελ ὡς «Πονηροὺς Δούλους», τοὺς ἔδιωξε. Σήμερα αὐτοὶ εἶναι γνωστοὶ ὡς «Σπουδαστὲς τῆς Γραφῆς», καὶ διατηροῦν τὰ δόγματα τοῦ Ῥῶσσελ, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν Ῥούδερφορδ, ποὺ ἄλλαξε σχεδὸν τὰ πάντα, καὶ ἔκανε τὴ Σκοπιὰ μία δικτατορικὴ ὀργάνωσι. Αὐτὸς τοὺς ὀνόμασε: «Μάρτυρες του Ἰεχωβᾶ».
Μὲ τὴ σειρά του, ἔθεσε ἡμερομηνίες γιὰ τὸ τέλος του κόσμου, καὶ φυσικὰ διαψεύστηκε σὲ ὅτιδήποτε εἶχε προφητεύσει. Μεγάλο μέρος τῆς προεδρίας του, τὸ πέρασε σὲ μία βίλα μὲ τὸ ὄνομα «Μπὲθ Σαρίμ», ποὺ ἀγοράστηκε δῆθεν γιὰ τὸν Ἀβραὰμ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ ποὺ ἔλεγε ὅτι θὰ ἀνασταίνονταν τότε. Ἡ πολιτική του τὸν ὁδήγησε ἀκόμα καὶ νὰ ζητήσῃ τὴν εὔνοια τοῦ Χίτλερ στὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καὶ νὰ ἐξυψώσῃ τὸ Χιτλερικὸ Ῥάιχ, τὸν καιρό ποὺ οἱ ὀπαδοὶ τῆς ὀργάνωσής του βασανίζονταν
στὰ ναζιστικὰ στρατόπεδα.
Ἡ δικτατορικὴ διακυβέρνησι ποὺ ἐπέβαλε στὴν ὀργάνωσι τῆς Σκοπιᾶς ὁ Ῥούδερφορδ, συνεχίστηκε καὶ ἐπὶ τῆς προεδρίας τοῦ διαδόχου του, τοῦ Νάθαν Νόρ, καὶ συνεχίζεται ὡς σήμερα, παρὰ τὸ ὅτι πλέον διοικεῖται ἀπὸ ἕνα «Κυβερνῶν Σῶμα» ὑπερηλίκων κυρίως ἡγετῶν. Σήμερα ἡ Σκοπιὰ εἶναι μία παγκόσμια Σέκτα (λέξῃ ποὺ ἐκφράζει αὐτό ποὺ λέμε: «καταστροφικὲς λατρεῖες») καὶ ἀριθμεῖ πάνω ἀπὸ 7 ἑκατομ-μύρια μέλη. Στὴ χώρα μας εἶναι περίπου 27.000. Οἱ ὀπαδοί της εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ δέχωνται ὅλα ὅσα τοὺς λέει ἡ «Σκοπιά», ἀκόμα καὶ τὶς διαρκεῖς δογματικὲς ἀλλαγὲς τῆς ὀργάνωσης. Δικαιολογοῦν ἔτσι ἀκόμα καὶ τὶς συνεχιζόμενες ψευδοπροφητεῖες τῆς «Σκοπιᾶς», ὅπως π.χ. τὶς τελευταῖες ὅπου τὸ τέλος ποὺ κήρυτταν γιὰ τὸ 1975 δὲν ἦρθε, παρῆλθε δὲ καὶ ἡ γενιὰ τοῦ 1914 ποὺ ἔλεγαν ὅτι δὲν θὰ παρέλθῃ πρὶν ἔρθῃ τὸ τέλος.
Ὁποιαδήποτε ἀμφισβήτησι, τιμωρεῖται μὲ «ἀποκοπή», καὶ στὸν ἀποκεκομμένο ἀπαγορεύεται ἀκόμα καὶ νὰ μιλοῦν τὰ ἄλλα μέλῃ, γιὰ νὰ μὴν ἀποκοποῦν καὶ αὐτοί. Ἔτσι καταστρέφονται οἰκογένειες, διαλύονται φιλίες καὶ συγγένειες, χάνονται ἐργασίες, καὶ πολλὰ θύματα τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς, ὑποφέρουν ἀπὸ ἔντονα ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ φοβίες. Μὲ τὶς ἀπολυταρχικὲς αὐτὲς μεθόδους, ἐλέγχει καὶ ἑξαναγκάζει τοὺς δυστυχεῖς ὀπαδούς της νὰ ὑποτάσσωνται στὶς διαταγὲς της, εἴτε ἐπειδὴ τοὺς ἀπειλεῖ μὲ θάνατο ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν «Ἀρμαγεδῶνα», εἴτε ἐπειδὴ φοβοῦνται τὴν ἀποκοπή, καὶ πολλοὶ παραμένουν ἐκεῖ, παρὰ τὴ θέλησί τους, γιὰ νὰ μὴ διαλυθῇ ἡ οἰκογένειά τους. Μὲ τὴν ἀπαγόρευσι νὰ μιλοῦν οἱ ὀπαδοί της στὰ πρώην μέλη της, ἀπομονώνει τοὺς ὀπαδούς της, νὰ μὴ μάθουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὰ ὅσα παραποιημένα διδάσκει, τόσο γιὰ τὴν ἱστορία της, ὅσο καὶ γιὰ τὰ δόγματά της.
Βλέπε ἰστοσελίδα μὲ ἐπιστολὲς ἀποσκιρτησάντων
καὶ θυμάτων τῆς αἱρέσεως :
http://ierapostoli.wordpress.com/2010/07/25/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%82%CF%80%CF%81%CF%8E%CE%B7%CE%BD%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89/
Τὰ σπουδαιότερα σημεῖα τῆς διδασκαλίας τῆς :
Ἡ Σκοπιὰ ἔχει κάνει δική της μετάφρασι τῆς Ἁγίας Γραφῆς, (τὴ «Μετάφρασι Νέου Κόσμου»), ὅπου ἔχει διαστρέψει καὶ ἀλλοιώσει ὅλα τὰ σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ διαφωνοῦν μὲ τὶς πλάνες της. Τὰ βασικά της δόγματα σήμερα, εἶναι τὰ ἑξῆς:
Ἀπὸ τὸ 1914 ἔγινε ἀοράτως (!!!) ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καὶ περιμένουμε τὴν ἔλευσί του «σύντομα». Ὁ κόσμος πάει ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, καὶ λίγους μῆνες μετὰ τὴν (ἀόρατη κι αὐτὴ) οὐράνια ἀναστάσι τῶν «ἁγίων» ποὺ ἔγινε τὸ 1918, ὁ Θεὸς διάλεξε τὴν ὀργάνωσι τῆς Σκοπιᾶς ὡς «τὸν ἀγωγό» ποὺ θὰ δίνῃ στοὺς Χριστιανοὺς τὴν «ἀλήθεια». Ἡ «ἀλήθεια» ποὺ πρέπει νὰ πιστεύουν οἱ ὀπαδοί της, δὲν εἶναι κάτι σταθερό, ἀλλὰ κάτι ποὺ ἀλλάζει ἀνάλογα μὲ τὸ «νέο φῶς» ποὺ δίνει ἡ Σκοπιὰ μέσῳ τῶν ἐντύπων της. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ τέλος εἶναι κοντά, οἱ ὀπαδοὶ τῆς Σκοπιᾶς ὀφείλουν νὰ κηρύττουν ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι Ἰεχωβᾶ, καὶ ὅτι θὰ «καταστρέψῃ» τοὺς κακούς. Αὐτὸ τὸ κάνουν σὲ κάθε εὐκαιρία, γιὰ νὰ σώσουν τοὺς συνανθρώπους τους. Γιατὶ ἂν τὸ τέλος τοὺς βρεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ὀργάνωσι, (δηλαδὴ κοσμικούς), τότε θὰ τοὺς σκοτώσῃ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὅσοι ὅμως εἶναι στὴν ὀργάνωσι, θὰ ἐπιζήσουν, καὶ θὰ καλοπερνᾶνε σὲ ἕναν ἐπίγειο φθαρτὸ παράδεισο, χωρὶς νὰ πεθάνουν ποτέ. Ἐκεῖ θὰ ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι νεκροὶ ποὺ προορίζονται γιὰ τὴ γῆ. Ἑξαίρεσι σὲ αὐτὴ τὴν «εἰδυλλιακὴ» εἰκόνα, ἀποτελοῦν ὅσοι στὸ τέλος τῶν 1000 ἐτῶν βασιλείας, θὰ ἐπαναστατήσουν
στὸν Θεό, καὶ θὰ ἀφανιστοῦν γιὰ πάντα.
Ἡ Σκοπιὰ χωρίζει τοὺς πιστοὺς σὲ δύο «τάξεις». Στοὺς 144.000 ποὺ θὰ πᾶνε στὸν οὐρανό, καὶ στὸν ἀμέτρητο «Πολὺ Ὄχλο» ποὺ θὰ μείνῃ στὴ γῆ. Τὸν Χριστὸ τὸν θεωροῦν «δημιούργημα» τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν ταυτίζουν μὲ τὸν ἀρχάγγελο Μιχαήλ, καὶ δὲν τὸν ὀνομάζουν κι αὐτόν: «Γιαχβὲ» ὅπως οἱ Χριστιανοί. Τὸν Θεὸ τὸν θεωροῦν ὡς κάτι μὲ σῶμα, ποὺ δὲν εἶναι «πανταχοῦ παρῶν», ἀλλά ποὺ ἀντιλαμβάνεται μὲ τὸν «ἐγκέφαλό» του τὰ γεγονότα, μέσῳ μιᾶς ἀπρόσωπης δύναμης, ποὺ τὴν ταυτίζουν μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἀρνοῦνται ὅτι εἶναι πρόσωπο.
Ἀρνοῦνται ἄκομα καὶ τὴν κατὰ χάριν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, καὶ γι’ αὐτοὺς ὁ θάνατος εἶναι πλήρης ἐκμηδένισι. Οἱ δυστυχεῖς ὀπαδοὶ τῆς Σκοπιᾶς, προτιμοῦν νὰ πεθάνουν γιὰ νὰ μὴν κάνουν μετάγγισι αἵματος, γιατὶ παρερμηνεύουν
τὴν «ἀποχὴ ἀπὸ αἷμα» τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ὁποία στὴν πραγματικότητα μιλάει μόνο γιὰ τὴ βρῶσι αἵματος. Ἂν καὶ οἱ ἴδιοι ἀρνοῦνται τὴ στράτευσι, ἡ Σκοπιὰ εἶναι μέτοχος ἐταιριῶν ποὺ συνεργάζονται
μὲ τὸ Στρατὸ τῶν ΗΠΑ ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ὀπαδῶν τους. Ἔτσι κερδίζει κάθε χρόνο ἑκατομμύρια δολάρια, ποὺ μαζὶ μὲ τὶς εἰσφορὲς τῶν ὀπαδῶν της, τὴν κάνει μία ἀπὸ τὶς πλουσιότερες ἐπιχειρήσεις. Ὁμοίως, ἐνῷ οἱ ὀπαδοί της πιστεύουν ὅτι ὁ ΟΗΕ εἶναι «τὸ θηρίο» τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ ὀργάνωσι τῆς Σκοπιᾶς, γιὰ κάποιο διάστημα σχετικὰ πρόσφατα, εἶχε γίνει μέλος του, ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ὀπαδῶν της.
Κάθε ἑβδομάδα, οἱ ὀπαδοί της παρακολουθοῦν τουλάχιστον 5 ὦρες κατήχησης,
σὲ 3 διαφορετικὲς «συναθροίσεις», ὅπου διδάσκονται ἐπιχειρηματολογία καὶ «μάρκετινγκ», πῶς νὰ μιλοῦν καὶ
νὰ πείθουν
τοὺς ἄλλους. Ἡ Σκοπιά, τοὺς ἐντυπωσιάζει μὲ
τὰ ψηλὰ καὶ
πολυτελῆ της κτίρια, μὲ τὰ ὑπερσύγχρονα
τυπογραφεῖα
της, καὶ μὲ
τὶς ἐξαιρετικῆς
ποιότητας ἐκτυπώσεις της. Προσπαθοῦν
ἐπίσης νὰ
ἐντυπωσιάσουν
τοὺς ἄλλους, φα-νερώνοντας μία «βιτρίνα» ἠθικῆς
καθαρότητας γιὰ
τὴν ὀργάνωσί τους, καθὼς
ὅποιον ἀνακαλύψουν νὰ παραβιάζῃ τοὺς
κανόνες ἠθικῆς, τὸν
διώχνουν ἀπὸ
τὴν ὀργάνωσι, μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα.
Δὲν ὑπάρχει οἶκτος, οὔτε ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν διωγμένο.
Αὐτό ποὺ μετράει
εἶναι ἡ καλὴ εἰκόνα τῆς ὀργάνωσης, γιατὶ τοὺς
ὀπαδούς της τοὺς βλέπει ὡς ἀριθμούς, καὶ ὄχι
ὡς πρόσωπα. Γιὰ νὰ
τοὺς κρατήσῃ, πεπεισμένους
στὰ δόγματά
της, ἡ ὀργάνωσι φροντίζει νὰ
τοὺς ἔχῃ
διαρκῶς ἀπασχολημένους
μὲ δικά της ἔντυπα, ὥστε νὰ μὴν μποροὺν
νὰ διαβάσουν
διδασκαλίες ἄλλων θρησκειῶν.
Περιληπτικὴ ἀναίρεσι μερικῶν κακοδοξιῶν τῆς Σκοπιᾶς
Ἂν καὶ τὰ θέματα εἶναι τεράστια, θὰ δώσουμε ἐδῶ ἁπλῶς μία ἰδέα τῶν δογματικῶν σφαλμάτων τῆς Σκοπιᾶς.
Ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ ζῇ μέσα στὸ σύμπαν, οὔτε νὰ περιορίζεται στὸ χῶρο καὶ στὸ χρόνο ἀφοῦ εἶναι ὁ Δημιουργὸς τους. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀφοῦ «ὅλα ἔγιναν δι’ αὐτοῦ, καὶ χωρὶς αὐτὸν δὲν ἔγινε τίποτα ἀπ’ ὅσα ἔγιναν» (Ἰωάν. α’ 3). Τὸ ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι μικρότερος στὸ χρόνο, ἀλλὰ κατὰ τὴν αἰτία. Γιατὶ αἰτία καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὁ Πατήρ. Οἱ ἀναφορὲς ποὺ δείχνουν τὸν Χριστὸ νὰ συμπεριφέρεται ὡς κατώτερος σὲ ἄλλα ζητήματα, εἶναι ἐπειδὴ μιλάει ὡς ἄνθρωπος. Ὡς Θεὸς ὅμως εἶναι ἴσος σὲ ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αἰτία. Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι ἄγγελος (Ἑβρ. α’ 5-8).
Ὁμοίως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι δύναμι, (Β’ Κορ. ς’ 4-7), ἀλλὰ Πρόσωπο (Ἰωάν. ιδ’ 26. ις’ 13,14. Ῥωμ. η’ 26,27 κλπ). Ὅσο γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, εἶναι «Γιαχβὲ» καὶ ὄχι «Ἰεχωβᾶ», καὶ σημαίνει: «ὁ Ὧν», «ὁ Εἶναι». Ὅμως γιὰ τοὺς Χριστια-νούς, ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι πρέπει νὰ τὸν λέμε «Πατέρα», καὶ ὄχι μὲ τὸ ὄνομά του, ὅπως καὶ τὸν ἀνθρώπινο πατέρα μας τὸν ἀποκαλοῦμε «πατέρα», καὶ ὄχι μὲ τὸ ὄνομά του.
Οἱ 144.000 δὲν εἶναι ἀπ’ ὅλα τὰ ἔθνη ὅπως λέει ἡ Σκοπιά, ἀλλὰ μία ὁμάδα Ἰσραηλιτῶν ποὺ θὰ πιστέψουν στὸν Χριστὸ λίγο πρὶν τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ (Ἀποκ ζ’ 1-6 κλπ). Ὁ «Πολὺς Ὄχλος», δὲν εἶναι ἐπίγεια, ἀλλὰ οὐράνια τάξι ἁγίων, ὅπως φαίνεται στὴν Ἀποκά-λυψι ιθ’ 1 κλπ. Καὶ οἱ 144.000 καὶ ὁ «Πολὺς Ὄχλος», ἀφοῦ ὡς ψυχὲς θὰ ἀνεβοῦν στὸν οὐρανὸ κατὰ τὸν θάνατό τους (Ἀποκ. ς’ 9-11), θὰ λάβουν σώματα στὴν ἀνάστασι, καὶ θὰ ζήσουν στὴ γῆ ὡς ἄφθαρτοι ἄνθρωποι (Ἀποκ. κα’ 1-5 κλπ). Ἡ γῆ καὶ ἡ ὑπόλοιπη κτίσι, θὰ γίνῃ ἐπίσης τότε ἀφθάρτη (Ῥωμ. η’ 19-24 κλπ) καθὼς θὰ ἀλλάξουν οἱ φυσικοὶ νόμοι (Β’Πέτ. γ’ 10-13 κλπ). Στὴν δὲ ἀνάστασι, θὰ ἀναστηθοῦν ὅλοι, καὶ ὄχι μόνο λίγοι, ὅπως λέει ἡ Σκοπιὰ (Ἰωάν. ε’ 28,29).
Τὸ 1914 δὲν ἔγινε ἡ 2α Παρουσία, ἐπειδὴ ἡ λέξη «Παρουσία» στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, δὲν εἶχε ἐννοιολογικὴ σημασία («ἵσταμαι παρὼν» ἔστω καὶ ἀόρατα), ἀλλὰ ἦταν τεχνικὸς ὅρος ποὺ δήλωνε τὸν ἐρχομὸ ἐμφανῶς καὶ μὲ δόξα, ἑνὸς ἄρχοντα (π.χ. νομίσματα μὲ τὴν ἐπετειακὴ ἐπιγραφή: «ἐπὶ παρουσίᾳ Τιβερίου» κλπ). Ἐπίσης, ἀκόμα καὶ ἡ ἡμερομηνία αὐτὴ εἶναι λάθος, γιατὶ ὑπολογίζεται μὲ βάσι τὴν πτῶσι τῆς Ἱερου-σαλήμ, ποὺ κατὰ τὴ Σκοπιά ἔγινε τὸ 607 π.Χ. Ἀντιθέτως, οἱ ἱστορικοί, ἀναφέρουν ὅτι ἡ πτῶσι ἔγινε τὸ 587 π.Χ. βάσει ἱστορικῶν (ἀλλὰ καὶ Ἁγιογραφικὼν) ἀποδείξεων. Ἔτσι καταῤῥίπτεται καὶ ὁ ἰσχυρισμὸς τῆς Σκοπιᾶς ὅτι τὸ 1918 ἔγινε ἀόρατα ἡ ἀνάστασι τῶν ἁγίων, (ἐπίσης αὐτὸ καταῤῥίπτεται, καὶ ἀπὸ τὸ ἐδάφιο Α’ Θεσσαλονικεῖς δ’ 16,17,
ποὺ δείχνει ὅτι ἡ ἀνάστασι τῶν ἁγίων, θὰ γίνῃ ταυτόχρονα
(«ἅμα») μὲ τὴν ἁρπαγὴ τῶν ζώντων ἁγίων). Ὁμοίως εἶναι παραποιημένα καὶ τὰ στατιστικὰ στοιχεῖα ποὺ ἀναφέρει ἡ Σκοπιά, ὅτι δῆθεν μετὰ τὸ 1914 εἴχαμε περισσότερη πεῖνα, ἀῤῥώστιες, σεισμοὺς κλπ. Μία ματιὰ στὴν ἱστορία, θὰ μᾶς πείσῃ ὅτι ὁ χειρότερος αἰῶνας ἦταν ὁ 14ος καὶ ὄχι ὁ 20ος. Αὐτὸ φαίνεται ἄλλωστε καὶ ἀπὸ τὴν αὔξησι τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ, λόγῳ μικροτέρας θνησιμότητος. Ἀλλὰ οὔτε ὁ Χριστὸς ἀνέφερε ὅτι ἡ αὔξησι τῶν παθημάτων στὴν ἱστορία θὰ ἦταν ἡ ἄμεση ἐγγύτητα τοῦ τέλους. Ἀντιθέ-τως, εἶπε: «ὅταν θὰ τὰ δεῖτε αὐτά, μὴ ταραχθεῖτε, γιατὶ ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουν, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκόμα τὸ τέλος» (Ματθ. κδ’ 6). Καὶ εἶπε ἀκόμα: «προσέξτε μὴ πλανηθεῖτε. Ἐπειδὴ πολλοὶ θὰ ποῦν… ὁ καιρὸς πλησίασε. Μὴ τοὺς ἀκολουθήσετε» (Λουκ. κα’ 8).
Τὸ φαινόμενο τῆς «Σκοπιᾶς» εἶναι ἀπόῤῥοια τῆς πλανεμένης ἀρχῆς καὶ διδασκαλί-ας : «Sola Scriptura» ποὺ θέλει τὴν Ἁγία Γραφὴ ἀνεξάρτητη καὶ ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὸ φυσικόν της περιβάλλον τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ὁποίαν τυγχάνει ἄρρηκτα συνδεδεμένη.
|
ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΑΙ τῆς ΑΙΡΕΣΕΩΣ τῆς «ΣΚΟΠΙΑΣ» καὶ τῶν «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»
Ὁ Κάρολος Τέηζ Ῥῶσσελ (Charles Taze Russell 1852-1916) εὐρύτερα γνωστὸς καὶ ὡς «Πάστορας Ῥῶσσελ» ἦταν Ἀμερικανὸς Εὐαγγελιστὴς ἀπὸ τὸ Πίτμσπουργκ τῆς Πενσυλβανίας. Δημιούργησε τὸ κίνημα τῶν «Σπουδαστῶν τῆς Γραφῆς» καὶ τὸ περιοδικό : «Ἡ
σκοπιὰ τῆς Σιὼν καὶ Κῆρυξ τῆς τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας». Τὸ 1908 τὰ βιβλία του διεκδικοῦσαν τὴν 3η θέσι τῶν παγκοσμίων ἐκδόσεων μετὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὸ Κινέζικο Ἀλμανάκ. Ἐπηρεάστηκε πολὺ ἀπὸ τὸν Νέλσον Μπάρμπουρ μὲ τὸν ὁποῖο συνεργάσθηκε γιὰ ἕνα διάστημα ἀλλὰ ὕστερα τὸν ἐγκατέλειψε. Δὲν ἐπίστευε στὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ θεότης τοῦ Χριστοῦ ἔγκειτο στὴν ἀθανασία ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς ἀνταμοιβὴ μετὰ τὸν μαρτυ-ρικό του θάνατο. Πίστευε ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία ἔγινε τὸ 1874 μὲ ἀόρατο τρόπο. Ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρώτους ἱεροκήρυκες ποὺ προώθησαν τὸν ἑβραϊκὸ «Σιωνισμὸ» λέγοντας ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπανῆλθε στοὺς Ἑβραίους τὸ 1879 καὶ δὲν ἦταν ἀνάγκη νὰ ἀσπασθοῦν τὸν Χριστιανισμό. Πίστευε ὅτι ἡ Μεγάλη πυραμίδα τῆς Γκίζας κτίσθηκε μὲ θεϊκὴ κατεύθυνσι γιὰ τὴν διδασκαλία μας.
Ὁ Νέλσον Μπάρμπουρ (Nelson H. Barbour 1824-1905) ἀπὸ τὸ Ὠμπὲρν τῆς Νέας Ὑόρκης. Σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν ἄρχισε τὴν φοίτησί του στὸ Temple
Hill Academy τῆς Μεθοδιστικῆς Ἐπισκοπελιανῆς Ἐκκλησίας, ἀπ’ ὅπου ἀπεμακρύνθη ἕνεκα τῶν προσωπικῶν του ἀντιλήψεων περὶ «Ἀπολύτου Προορισμοῦ» καὶ «Παγκοσμίου Σωτηρίας» δεδομένου ὅτι εἶχε μεγαλώσει σὲ ἕνα περιβάλλον Πρεσβυτεριανῶν. Ἐξέδωσε τὴν ἐφημερίδα «Κῆρυξ τῆς Πρωΐας» γιὰ ἕνα διάστημα σὲ συνεργασία
μὲ τὸν Ῥῶσσελ. Πίστευε ὅτι ἡ Β’ Παρουσία ἔγινε ἀοράτως τὸ 1874 καὶ σὲ λίγο ὁ Χρι-στὸς θὰ ἐμφανιζόταν γιὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμο. Ἀργότερα θὰ μεταφέρῃ αὐτὸ τὸ γεγονὸς γιὰ τὸ 1896, ὅπου ὅμως ὁ Χριστὸς θὰ ἐπέστρεφε ὁρατῶς αὐτὴν τὴν φορά, ἀλλὰ μετὰ καὶ τὴν καινούργια
ἀπαγοήτευσι ὅρισε ὡς τελικὴ πλέον χρονολογία τὸ 1907, ἀλλὰ δὲν ἐπέζησε γιὰ νὰ διαπιστώσῃ ὅτι διεψεύσθη γιὰ μία ἀκόμα φορά.
Ὁ Δικαστὴς Ῥούδερφορδ (Joseph Franklin Rutherford 1862-1942) ἀρχικὰ ἔνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ διευθυντὲς τῆς Σκοπιᾶς. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ῥῶσσελ, κατόρθωσε νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ νὰ διευθύνῃ μόνος τὴν ὀργάνωσι αὐταρχικὰ θὰ ὀνομάσῃ δὲ τὸ σύστημα διοικήσεώς του «θεοκρατία». Σὲ αὐτὸν ὀφείλεται καὶ τὸ δεύτερο περιοδικὸ «Ξύπνα». Τὸ 1931 θὰ ἐπιβάλλῃ τὸ ὄνομα «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» γιὰ νὰ ἀπομακρύνῃ τοὺς πιστούς του ἀπὸ τὶς διάφορες ὁμάδες «Σπουδαστῶν τῆς Γραφῆς» ποὺ εἶχαν παραμείνει πιστὲς στὸν Ῥῶσσελ. Πῆρε ἀποστάσεις ἀπὸ πολλὲς θέσεις τοῦ Ῥῶσσελ, ὅπως π.χ. ὁ «Σιωνισμὸς» τὴν δὲ πυραμίδα τῆς Γκίζας τὴν θεωροῦσε κατασκευὴ τοῦ Σατανᾶ. Συστηματοποίησε τὴν διάδοσι τῆς Σκοπιᾶς ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα ὡς ὑποχρεωτικὴ ἀπ’ ὅλους τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ὄφειλαν ἐπίσης νὰ συμπληρώνουν δελτία μὲ τὴν ἐπίδοσι καὶ τὰ ἀποτελέσματα
τοῦ προσηλυτισμοῦ ποὺ ἀσκοῦσαν. Κάθε ἑβδομάδα ὄφειλαν νὰ παρακολουθοῦν μαθήματα ἐπιχειρηματολογίας. Τὸ 1927 ἀπέῤῥιψε τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων
ὡς εἰδωλολατρική, τὸ δὲ 1936 ἐκήρυξε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν προσηλώθη πάνω σὲ ἕναν σταυρὸ ἀλλὰ πάνω σὲ ἕνα δέντρο.
Ὁ Νάθαν Κνὸρ (Nathan H. Knorr 1905-1977) μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ῥούδερφορντ, ὡς ἀντιπρόεδρος τῆς Σκοπιᾶς, συνέστησε νὰ γίνῃ ἰδιαίτερη προσευχὴ καὶ συλλογισμὸς ὥστε ὁ Ἰεχωβᾶ νὰ τοὺς φωτίση νὰ ἐκλέξουν τὸν κατάλληλο διάδοχό του, καὶ φαίνεται ὁ «Ἰεχωβᾶς» τους τοὺς φώτισε νὰ ἐκλέξουν τὸν ἴδιο τὸν Κνόρ. Ὁ Κνὸρ πίστευε ὅτι ἡ «θεοκρατικὴ ὀργάνωσι» θὰ ἐνδυναμοῦτο ἐν τῷ μέτρῳ ὅπου θὰ ἐνδυναμοῦτο τὸ καθένα ἀπὸ τὰ μέλη της. Ἔτσι προέβη στὴν ἀναδιοργάνωσι τοῦ συστήματος
ὅπου κάθε χώρα θὰ χωρίζετο σὲ ζῶνες καὶ σὲ κάθε ζώνη θὰ λειτουργοῦσαν εἴκοσι κοινότητες στὶς ὁποῖες καὶ θὰ γινόντουσαν
οἱ συναθροίσεις. Σὲ κάθε ζώνη ὑπῆρχε ἔνας ὑπηρέτης ἐπιφορτισμένος μὲ τὸ καθῆκον νὰ ἐπισκέπτεται ἐκ περιτροπῆς ὅλες τὶς κοινότητες. Ἦταν ἕνα σύστημα ποὺ ἐπέτρεπε ἔναν καλύτερο ἔλεγχο παγκοσμίως. Ἡ ἡγεσία τοῦ Κνὸρ συμπίπτει μὲ τὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πρᾶγμα ποὺ δημιουργοῦσε στοὺς πιστούς του τὸ συναίσθημα ὅτι πλησιάζουν πρὸς τὸν «Ἀρμαγεδῶνα».
|
|
Νομικὰ ἡ Ἑταιρεία «Σκοπιὰ» εἶναι ἕνα σύνολο σωματεί-ων τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ» ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν κυριότητα τῶν περιουσιακῶν στοιχείων ποὺ σχετίζο-νται μὲ τὶς θρησκευτικές τους δραστηριότητες, γιὰ τὴν ἔκδοσι καὶ κυκλοφορία
τῶν ἐντύπων τους, γιὰ τὴ νομικὴ ἐκπροσώπησι καὶ ὑπεράσπισί τους ἐνώπιον τῶν ἀρχῶν καὶ γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλα ζητήματα καὶ δραστηριότητές
ποὺ ἀπαιτοῦν ἔννομη νομικὴ ὑπόστασι. Στὴν διπλανὴ φωτο-γραφία βλέπουμε τὰ κεντρικὰ γραφεῖα στὸ Μπρούκλιν τῆς Νέας Ὑόρκης. Οἱ εὐκτήριοι οἶκοι των δὲν ὀνομάζονται «ναοὶ» ἢ «ἐκκλησίες» ἀλλὰ «Αἴθουσες Βασιλείας» (Kingdom Hall) καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Ῥούδερφορδ τὸ 1935.
|
Πηγὴ
: Ο.Ο.Δ.Ε. http://www.oodegr.com/paratir/mti.htm Date of access : 9.3.2014
Διασκευή-Ἐπιμέλεια : Βασίλειος Μ. Σακκᾶς - Λευκωσία, Μάρτιος 2014
