Η μελωδία του θανάτου, του Γιάννη Μαρή. Ραδιοφωνικό θέατρο

Η Διαδρομή απόψε θα σας μεταφέρει σε ένα κοσμικό ξενοδοχείο μίας μικρής επαρχιακής πόλης στο οποίο διαπράττονται μία σειρά από φόνοι...

Πρόκειται για μία αυτοτελή αστυνομική ιστορία του Γιάννη Μαρή.

 

Η υπόθεση:
Η μικρή κοινωνία του κοσμικού ξενοδοχείου της επαρχιακής λουτρόπολης αναστατώνεται από την αυτοκτονία της γεροντοκόρης Καρακάση. Σύντομα όμως όλα επανέρχονται στα φυσιολογικά επίπεδα. Οι ένοικοι κουτσομπολεύουν, ερωτεύονται, άλλοι απατούν το έτερόν τους ήμισυ και
άλλοι κρύβουν κάποιο μυστικό. Ώσπου... "Η κυρία!... φώναξε λαχανιασμένη. Η κυρία είναι νεκρή στο δωμάτιό της"... Τότε κάνει την εμφάνισή του ο αστυνόμος Μπέκας και αρχίζει ένας πόλεμος νεύρων προκειμένου να αποκαλυφθεί ο δολοφόνος.

Η ηχογράφηση έγινε το 1980 και μεταδόθηκε πρώτη φορά το 1983 από το Δεύτερο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας.

Η φωνή ενός εξαίρετου ηθοποιού, του Γιώργου Μοσχίδη υποδύεται τον αστυνόμο Μπέκα.

Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το glob tv

Η τουρμπίνα εν δράσει εναντίον των εισβολέων.

Η συγκεκριμένη τουρμπίνα χρησιμοποιήται από τον Ελληνικό Στρατό προκειμένου να βοηθήσει τους αλεξιπτωτιστές ως προσομοιωτής στην εκπαίδευση τους. 

Δεδομένων των συνθηκών στον Έβρο καθώς οι Τούρκοι ρίχνουν χημικά στις Ελληνικές δυνάμεις των ΜΑΤ το εν λόγω μηχάνημα αναπτύσσει με δύναμη άνεμο και στρέφει τα χημικά προς τους Τούρκους και τους εισβολείς.

Μία εξαιρετική ελληνική πατέντα...

Το τραγούδι της ερήμου, Αρλέτα, Τα ήσυχα βράδια

Ένα πολύ όμορφο τραγούδι...

Ακομα και αν φυγεις
για το γύρο του κόσμου,
θα 'σαι πάντα δικός μου,
θα 'μαστε πάντα μαζί.

Και δε θα μου λείπεις,
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,
το τραγούδι της ερήμου,
που θα σ' ακολουθεί.

Τα ήσυχα βράδια,
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι,
που θα 'σαι μέσα κι εσύ.

Και δε θα σου λείπω,
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,
το τραγούδι της ερήμου,
που θα σ' ακολουθεί.

Τα ήσυχα βράδια,
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο,
που θα 'σαι μέσα κι εσύ.

Και δε θα σου λείπω,
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,
το τραγούδι της ερήμου,
που θα σ' ακολουθεί...

Ο Πύργος του Ακροποτάμου, του Κ. Χατζόπουλου

Μετά την παρουσίαση του "Φθινοπώρου" η Διαδρομή θα συνεχίσει να παρουσιάζει το συγγραφικό έργο του όχι και τόσο προβεβλημένου άλλα με τεράστιο, από λογοτεχνικής άποψης , ενδιαφέρον λογοτέχνη.

Ο Χατζόπουλος ολοκλήρωσε, αφού τελικά το ξαναέγραψε το 1915 (το είχε γράψει αρκετά χρόνια νωρίτερα), τον "Πύργο του Ακροποτάμου" που αποτελεί ίσως το καλύτερο έργο του.




Η υπόθεση:

Ο Θωμάς Κρανιάς είναι ένας ξεπεσμένος υπάλληλος-έπαρχος σε μία μεθοριακή πόλη (τα σύνορα τότε έφταναν μέχρι τη Θεσσαλία). Προέρχεται από αρχοντική οικογένεια κτηματιών, αντιμετωπίζει όμως την οικονομική καταστροφή.
Μετά το θάνατο αυτού και της γυναίκας του, οι τρεις κόρες του προσπαθούν να επιβιώσουν στις σκληρές συνθήκες της επαρχίας. Η οικογένεια διαλύεται σταδιακά ο οικονομικός ξεπεσμός οδηγεί στον ηθικό ξεπεσμό. Με φόντο έναν ερειπωμένο πύργο στην άκρη του ποταμού μέσα στη σκληρή πραγματικότητα της επαρχιακής ζωής της εποχής κατά την οποία γράφτηκε το έργο.
Οι τρεις κοπέλες του έπαρχου Κρανιά, με μοναδικό υλικό εφόδιο την αμφίβολη σταθερότητα της υπαλληλικής θέσης του πατέρα, αρχίζουν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της οικογενειακής τους αποκατάστασης από τα πλουσιόπαιδα και τους αξιωματικούς των στρατιωτικών αποσπασμάτων. Ο γάμος όμως είναι εμπορική επιχείρηση και ο θάνατος των γονιών τους, που τις οδηγεί στην έσχατη φτώχεια, τις αναγκάζει να περιορίζουν τις απαιτήσεις τους στους επιλοχίες και τους λοχίες, για να καταλήξουν να γαντζωθούν κάπου -ακόμα και στο μονόχνωτο χαζοδάσκαλο... για να μη μείνουν γεροντοκόρες στο "ράφι".
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί απουσιάζουν τα ηθικά στηρίγματα.

Λίγα ακόμη στοιχεία για το έργο

Ο συγγραφέας θα εκθέσει τα προβλήματα των ηθών με επιτυχία, επιπρόσθετα θα απεικονίσει και την κακή εικόνα του στρατού (επηρεασμένος σαφώς από την στρατιωτική ήττα του 1897) καθώς και την μάστιγα της κομματοκρατείας. Θα αποτυπώσει επίσης την ομιλούμενη γλώσσα

Αναδεινκνύει ιδιαίτερα τη σχέση των οικονομικών συνθηκών με τις αλλαγές στους κοινωνικούς ρόλους και τη συμπεριφορά των ηρώων και καταδικάζει έμμεσα τη θεοποίηση του χρήματος. 

Ο Ακάρνανας λογοτέχνης θα σχηματοποιήσει την συμβολιστική πεζογραφία στην Ελλάδα, στραμμένη προς τον εσωτερικό προσωπικό του χώρο, χωρίς να χάνει παρόλα αυτά τον ρεαλισμό της.


Είναι ενδιαφέρουσα -ανεξαρτήτως των πολιτικών πεποιθήσεων του καθενός- όχι μόνο η ανάγνωση αλλά και η μελέτη του έργου του Χατζόπουλου. 

 
Ο Χατζόπουλος αν και καταλήγει (μετά από περιπλάνηση) σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, δεν προπαγανδίζει ούτε επιβάλλει της απόψεις του χώρου αυτού. Εκθέτει την πραγματικότητα και αφήνει τον αναγνώστη να εξάγει μόνος του τα συμπεράσματα.


το έργο μπορείτε να το αντλήσετε από εδώ:
https://derkamerad.com/2016/07/28/downloads-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF/


Στοιχεία βιογραφικά για τον Χατζόπουλο εδώ:
https://politismikidiadromi.blogspot.com/2020/02/blog-post_93.html

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα...

Η Ελλάδα στη μέση...

Από τη μια ο κορωναϊος και από την άλλη οι εισβολείς...

Μπακάλικο δεκαετία του 50...

Εικόνα από μπακάλικο της δεκαετίας του 50...

     Κάπως έτσι ήταν τότε τα μπακάλικα...

Ένα στιγμιότυπο από τη μάχη του Έβρου

Οι εισβολείς ρίχνουν βόμβες μολότοφ.

11-03-2020

Το κομποσκοίνι και η ιστορία του...

Το Κομποσχοίνι έχει την ιστορία του.
Οι μοναχοί ήθελαν να είναι ακριβείς στην προσευχή τους.
 Μάζευαν χαλίκια για κάθε ''Κύριε ελέησον'' που έλεγαν.
 Η ακρίβεια σχετίζεται με την υπακοή στον πνευματικό τους
 και με το να μην κάνουν το δικό τους θέλημα.

Αργότερα κάποιος μοναχός αντί χαλικιών, επινόησε να φτιάξει ένα κομποσχοίνι.

Πήρε ένα σπάγγο και έκανε 10, 20, 30...100 κόμπους.
Και έφτιαχνε την προσευχή του: ''Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον...''
Πήγαινε όμως ο σατανάς, του ξέμπλεκε και έλυνε τους κόμπους και του χάλαγε το κομποσχοίνι.
 Δεν ήθελε ο σατανάς να είναι ακριβής στην προσευχή του.

Τότε παρουσιάστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στον Άγιο Παχώμιο και του υπέδειξε πώς να φτιάχνει το κομποσχοίνι. Του έδειξε ότι κάθε κόμπος πρέπει να περιέχει 9 σταυρούς.
Από τότε ο διάβολος, δεν ξαναπείραξε το κομποσχοίνι.
Έχω ακούσει δαιμονισμένους ανθρώπους να λένε:
- Πέταξε ρε αυτό που κρατάς (κομποσχοίνι) και έλα να παλέψουμε!
Πέταξε δηλαδή το σταυρό που κρατάς στα χέρια και έλα να αναμετρηθούμε.
Γιατί κάθε κόμπος ενός κομποσχοινιού όπως είπαμε έχει 9 σταυρούς.
Και εάν για παράδειγμα το κομποσχοίνι σου έχει 100 κόμπους, τότε κρατάς στο χέρι σου 900 σταυρούς!

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

Οδεύσεις, ένα ποίημα του Ευάγγελου Ρούσσου.

Οδεύσεις

Στο ακριτικό του καιρού μου
Ορεινό χωριό Ύστερο Βραχοτόπι
Οι άνθρωποι όλοι βουνίσιοι
Αυθεντικοί βοσκοί και ξυλοκόποι
Όχι σαν εκείνους των παραμυθιών
Που μας μεγάλωσαν, μα σίγουρα γνήσιοι
Στα χρώματα του κέδρου και των βράχων
Έχουν ορίσει δύο δρόμους να ξεκινούν απ' το χωριό
Κατά το βοριά προς τις ψηλές κορφές
Δύο δρόμους που οδηγούν σε δύο νεκροταφεία, ξέχωρα αδειανά
Πουθενά αλλού
Δρόμους στρωμένους με σχιστόλιθο και κόκαλα λευκά
Όπως πουθενά αλλού
Να περπατούν οι ζωντανοί και να ευφραίνονται
Τη μέρα, τη νύχτα, τον τόπο, ελεύθεροι
Απ' το ζυγό του θανάτου στο νου τους
Να θυμούνται πως έζησαν αυτοί που έστρωσαν το δρόμο
Και πως σύντομα
Σε μιά ζωή καιρό, ίσως λιγότερο
Θα γίνουν δρόμος και ελευθερία
Για τους επόμενους

Καφές Λουμίδη...

Διαφημιστική αφίσα της γνωστής εταιρίας παραγωγής καφέ...