Πλατεία Αγίου Μάρκου

Ο Άγιος Μάρκος στη Βενετία... 

 Περιορισμένη κίνηση λόγω της πανδημίας

Ένας ιδανικός σύζυγος, Όσκαρ Ουάιλντ. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Απόψε αγαπητοί φίλοι θα σας παρουσιάσω το έργο του Όσκαρ Ουάιλντ ´Ενας ιδανικός σύζυγος . Πρόκειται για ένα αριστούργημα της παγκόσμιας θεατρικής λογοτεχνικής παραγωγης.

Ένα παλαιό σφάλμα έρχεται ξαφνικά στο φως και φέρνει κοντά στην καταστροφή τον Ρόμπερτ Τσίλντρες. Το έργο εξελίσσεται στο Λονδίνο του 1895 και στηλιτεύει επιτυχημένα την υποκρισία της ανώτερης τάξης της βικτωριανής εποχής.

Η υπόθεση

Υπόθεση:  Ο  Sir  Robert  Chiltern, λαμπρός  νέος  πολιτικός,  τέλειος τζέντλεμαν  και  ιδανικός  σύζυγος για  την  πανέμορφη  Lady  Chiltern μοιάζει  να  τα  έχει  όλα  σ'  αυτή  τη ζωή. Μαζί  με  τη  σύζυγό  του  δίνουν  την ειδυλλιακή  εικόνα  ενός  ευτυχισμένου  ζεύγους,  ως  τη  στιγμή  που  η  κυρία Cheveley  μια  παλιά  γνώριμη  από  τα  σχολικά  χρόνια  απειλεί  ν'  αποκαλύψει ένα  σκοτεινό  μυστικό  από  το  παρελθόν  του,  θέτοντας  σε  κίνδυνο  το  γάμο  και την  καριέρα  του. Ένα  γράμμα  αποδεικνύει  τον  παράνομο  τρόπο  με  τον  οποίο  έχει  αποκτήσει την  περιουσία  του. Ο  φίλος  του  Sir  Robert,  λόρδος  Goring,  περιζήτητος  εργένης,  γνωστός  και  ως "ο  μεγαλύτερος  χασομέρης  του  Λονδίνου",  ξεπερνά  τη  συνήθη  απάθειά  του και  προσπαθεί  να  τον  βγάλει  από  την  δύσκολη  θέση.

Επιπλέον στοιχεια

Οι κοινωνικές κωμωδίες του Όσκαρ Ουάιλντ στέκουν άνετα στη σκηνή μέχρι σήμερα. Πρόκειται λοιπόν, για μια θαυμάσια κωμωδία που σατυριζει αρκετά τσουχτερά τη δημόσια κοινωνικη και πολιτική ζωή των ανώτερων ταξεων. Για το λόγο αυτό ο ''Ιδανικος σύζυγος'' αναστάτωσε την αγγλική ανώτερη τάξη της εποχής. Η πουριτανική υποκρισία της λονδρέζικης κοινωνίας ξεδιπλώνεται στο έργο με ένα έξοχο τρόπο .

Το χιούμορ, το σκωμμα, η φιλοσοφια , η κοινωνική σάτυρα , οι αφορισμοί περί προσωπων και πραγμάτων έχουν πάντοτε όλη τους την καυστικοτητα. Το έργο έχει διατηρήσει τη ζωντάνια του στους τύπους και στις σκηνές .

Ο Νίκος Τζόγιας έχει όλα τα απαιτούμενα για ένα διπλωμάτη παράστημα , έχει πολλές καλές στιγμές βρετανικής συμπεριφοράς και αρκετή θέρμη φωνής και ψυχής ως σερ Ρόμπερτ Τσίλντρεν.

Η Μαίρη Αρώνη από την άλλη παίζει με αιλουροειδές καταχθόνιο τρόπο την τυχοδιωκτισα.

Παίζουν  οι  ηθοποιοί:  Μαίρη  Αρώνη,  Βάσω  Μανωλίδου,  Πόπη  Παπαδάκη, Κάκια  Παναγιώτου,  Δημήτρης  Ντουνάκης,   Άρης  Μαλιαγρός,  Ράνια Οικονομίδου,  Ελένη  Χαλκούση,  Νίκος  Τζόγιας,  Βαγγέλης  Πρωτοπαπάς, Τρύφων  Καρατζάς,  Χριστόφορος  Καζαντζίδης,  Θεόδωρος  Σαρρής.

Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι Ηχητικά βιβλία για όλους 

Ο Ταρτούφος αποδομειται...

Ο Μολιέρος στην κωμωδία του Ο Ταρτουφος στο πρόσωπο του ομώνυμου πρωταγωνιστή σκιαγράφησε τον υποκριτή, το Φαρισαίο, που εξωτερικά φαίνεται πιστός και ηθικός αλλά μέσα του ειναι σάπιος και κακότατος. Στο απόσπασμα που ακολουθεί ο Κλεάνθης τον αποδομεί με χαρακτηριστικη άνεση. Έχει προηγηθει η αποκλήρωση του Δάνη από τον πατέρα του (και θύμα του Ταρτουφου) Οργανη εξαιτίας του ότι ο γιος αποκάλυψε στον πατερα ότι ο Ταρτουφος παρενοχλησε τη μητέρα του. Διαβάστε προσεκτικά το διάλογο που ακολουθεί. Ο "ταρτουφισμος" ως έννοια έμεινε στη Δυση για αιώνες συνώνυμος της υποκρισίας των δήθεν θρησκευόμενων... 

 ΚΛΕΑΝΘΗΣ Ο  κόσμος  βουίζει  σαν  σφηκοφωλιά.  Θα  πρέπει  να  σας  πω, πως  δεν  σας  πιάνει  στο  στόμα  του  για  να  σας  επαινέσει.  Ευτυχώς  που  σας  πέτυχα  κύριε  και  θα  σας  πω  τι  σκέφτομαι χωρίς  περιστροφές.  Αφήνω  την  ουσία  της  κακογλωσσιάς, ξέρω  πως  υπερβάλλουν  οι  κακόβουλοι.  Θέλετε  να  δεχτώ  πως έχει  ο  Δάνης  άδικο;  Θέλετε  να  δεχτώ  πως  άδικα  σας  κατηγόρησε;  Το  δέχομαι.  Ο  Χριστιανός  δεν  έχει  χρέος  να  συγχωρεί;  Δε  μας  διδάσκει  το  Ευαγγέλιο  όταν  μας  σκαμπιλίζουν  να δείχνουμε  στον  υβριστή  και  τ'  άλλο  μάγουλο  μας;  Μάλωσαν ο  πατέρας  κι  ο  γιος;  Γιατί  δεχτήκατε  να  διώξει  ο  πατέρας απ'  το  σπίτι  το  παιδί  του.  Πιστέψτε  με,  είναι  μεγάλο  σκάν δαλο  και  θύελλα  ξεσήκωσε  την  πόλη.  Ακούστε  με  κι  εμένα. Επιδιώξτε  να  φέρεται  ειρήνη  και  μην  παρατραβάτε  το  σκοινί. Να  δώσετε  τόπο  στην  οργή  και  κάντε  δυνατά  τ'  αδύνατα  να φιλιώσουν  ξανά  ο  γιος  με  τον  πατέρα... 

ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Εκ  βάθους  καρδίας  το επιθυμώ.  Εγώ δεν είμαι μνησίκακος, τον έχω ήδη συγχωρήσει για όσες κακοήθειες ξεστόμισε. Δεν αντιδρώ εγώ, κ. Κλεάνθη, το θεϊκό συμφέρον αντιδρά. Αν έρθει αυτός ξανά στο σπίτι, θα φύγω εγώ. Σκάνδαλο θα ήταν πραγματικό να τον συναναστρέφομαι μετά την επαίσχυντη πράξη του. Όλος ο κόσμος θα μου χτύπαγε πως βάρεσα τη σάλπιγγα της τακτικής υποχώρησης. Πως κάνω στρατιωτικούς ελιγμούς. Όλος ο κόσμος θα 'λέγε πως επειδή την ενοχή μου παραδέχομαι και για να τα κουκουλώσω τον καλόπιανα.  Θα  λένε  πως  φοβάμαι  και  τον  χαϊδεύω  για  να  βουλώσω  το  στόμα  του.

 ΚΛΕΑΝΘΗΣ Δικολαβίες  τραβηγμένες  απ'  τα  μαλλιά.  Ποιος  κύριε  σας  έβαλε συνήγορο  στα  θεϊκά  συμφέροντα;  Έχει  ανάγκη  από  την  υπεράσπιση  σας  ο  Θεός;  Δεν  μπορεί  μονάχος  του  να  τιμωρήσει τους  ενόχους;  Αφήστε  το  Θεό  να  βρει  τον  τρόπο  τιμωρίας  και σεις  φροντίστε  τη  συγχώρεση  του  επιτάσσουν  οι  κανόνες  της θρησκείας.  Όταν  ακολουθείτε  τους  κανόνες,  θα  γράφετε  στα παλιά  σας  υποδήματα  τα  σχόλια  του  κόσμου.  Αλίμονο  αν μας  εμπόδιζαν,  να  δούμε  το  καλό  και  να  το  πράξουμε,  του κόσμου  τα  κουτσομπολιά.  Όποιος  με  του  Θεού  τη  θέληση πορεύεται,  για  ξένες  έγνοιες  δε  σκοτίζεται.

 ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Η  καρδιά  μου  τον  έχει  συγχωρέσει.  Ιδού  λοιπόν  τις  εντολές της  θρησκείας  τηρώ.  Όμως  το  σκάνδαλο  που  δημιούργησε μ'  έχει  εξευτελίσει  και  με  προστάζει  ο  Θεός  με  τον  κακό  τον άνθρωπο  να  μη  ζήσω  κάτω  απ'  την  ίδια  στέγη. 

ΚΛΕΑΝΘΗΣ Μήπως,  ο  Θεός  σας  προστάζει  να  δεχθείτε  και  τη  δωρεά  της περιουσίας  του  Οργώνη  κύριε; 

ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Είναι  γνωστό  της  πάσι  πως  δε  με  διακρίνει  τέτοια  φτηνή ιδιοτέλεια.  Τα  πλούτη  δε  με  συγκινούν,  δε  με  θαμπώνει  το ψεύτικο  και  αμαρτωλό  φως  της  χλιδής.  Αν  πρόκειται  να  δεχτώ  τη  δωρεά  που  προσφέρει  ο  πατέρας  του  νεαρού,  το  κάνω γιατί  τρέμω  μήπως  τόσα  λεφτά  και  τόσα  ακίνητα  πέσουν  σε χέρια  ανίκανα  και  αμαρτωλά.  Ενώ  εγώ  σκοπεύω  να  τα  μοιράσω  στον  πλησίον  μου  για  να  δοξάζει  το  θεό. .  

ΚΛΕΑΝΘΗΣ Γιατί  σκοτίζεστε  κύριε  πώς  θα  διαχειριστεί  την  περιουσία του  ο  νόμιμος  κληρονόμος;  Είναι  θαρρώ  προτιμότερο  να  τη σπαταλήσει  κατά  το  κέφι  του  παρά  να  σας  κατηγορήσει  πως του  την  κλέψατε  μπαμπέσικα.  Ποιος  νόμος,  ποιος  κανόνας της  θρησκείας  απαιτεί  να  γδύνεται  τον  κόσμο  και  να  τσεπώνεται  την  περιουσία  του;  Αν  ο  θεός  σας  εμποδίζει  να  ζείτε  με το  Δάνη  γιατί  δεν  αποσύρεστε  εσείς  χριστιανικότατα  αντί  να δέχεστε  να  τον  εξορίζουν  απ'  το  σπίτι  του  και  την  προκοπή του;  Μα  το  Θεό  σας,  είναι  λογική  αυτή; 

ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Η  ώρα  είναι  κύριε  3.30.  Ώρα  για  προσευχή.  Το  Ιερό  καθήκον με  καλεί  να  κάνω  12  μετάνοιες.  (Φεύγει) 

ΚΛΕΑΝΘΗΣ Μάλιστα! 

Συννεφιασμένη Ακρόπολη...

 Βαριά συννεφα πάνω από τον ιερό βράχο... 

Το ΚΚΕ προδίδει τη Μακεδονία υποταγμενο στις απαιτήσεις της κομμουνιστικής διεθνούς και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας

 Τις γραμμές που ακολουθούν δεν τις  γράφει ένας ακροδεξιός αλλά ένας άνθρωπος από το χώρο της Αριστεράς... 

Η βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία και η Κομμουνιστική Διεθνής θα υποχρεώσουν και το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα να συνταχθεί με το αίτημα της ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης, παρά τις αιτιάσεις και τις αντιρρήσεις που προέβαλλαν ακόμα και ηγετικά στελέχη του κόμματος, όπως ο Κορδάτος ή ο γενικός γραμματέας του, Αποστολίδης, οι οποίοι και εκπαραθυρώθηκαν.

 Όταν αναφερόμαστε σε επιβολή της σχετικής αντίληψης της Κομμουνιστικής Δι-εθνούς, και εκπαραθύρωση των ηγετικών στελεχών του, με πιο κραυγαλέα απόδειξη τα γεγονότα κατά το Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), το 1924, κυριολεκτούμε. 

Τωόντι, στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστι-κής Διεθνούς (Κ.Δ., Μόσχα 17/6-8/7/1924), είχε ληφθεί η απόφαση «περί ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», την οποία αποδέχτηκαν οι αντιπρόσωποι του ελληνικού Κ.Κ. στο Συνέδριο, Παντελής Πουλιόπουλος και Σεραφείμ Μάξιμος, και ανέλαβαν να την μεταφέρουν στο ΣΕΚΕ-ΚΚΕ. Όμως, η τότε ηγεσία του κόμματος –ιδιαίτερα ο τότε γραμματέας, Θωμάς Αποστολίδης, κα-θώς και ο Γιάννης Κορδάτος– αντιδρούσε έντονα και «κωλυσιεργούσε», όπως άλλωστε και το γιουγκοσλαβικό Κ.Κ., στην αποδοχή και εφαρμογή της «μακεδονικής» γραμμής της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας». Γι’ αυτό και το Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ (26/11-3/12/1924) συγκλήθηκε –μάλλον παρά τη θέληση της ηγεσίας του– από τον εκπρόσωπο της Κ.Δ., Ντιμίτρι Μανουήλσκι (ειδικό για τα βαλκανικά θέματα). Στη συζήτηση που έγινε στην Αθήνα, ο Αποστολίδης προσπάθησε μάταια να αποκρούσει τους Μανουήλσκι και Πουλιόπουλο, καταδεικνύοντας πως, με την εγκατάσταση των προσφύγων και την ανταλλαγή των πληθυσμών, έχει πάψει να υφίσταται «Μακεδονικό Ζήτημα» στην Ελλάδα.

 Εντούτοις, το Συνέδριο υιοθέτησε το σύν-θημα της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και της ενιαίας και ανεξάρτητης Θράκης» και αντικατέστησε τον Αποστολίδη, ορίζοντας νέο Γραμματέα τον «διεθνιστή και μακεδονιστή» Παντελή Πουλιόπουλο, μελλοντικό ηγέτη του ελληνικού τροτσκι-σμού.

Ο Πουλιόπουλος μάλιστα έθεσε σε περίοπτη θέση το Μακεδονικό στην ατζέντα του Κόμματος, και σε σχετικό άρθρο του, στον Ριζοσπάστη της 14/12/1924, υπό τον τίτλο «Το Μακεδονικό Ζήτη-μα», έγραφε: Η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και θρακικού λαού… Αν δεν συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη, δεν μπορούμε να τσακίσουμε τον κοινωνικό ζυγό της ίδιας μπουρζουαζίας που βαρύνει επάνω σ’ εμάς. Το ελληνικό «τμήμα» προσαρμόστηκε στη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της ΒΚΟ και δεν έπαυε στη συνέχεια να επανέρχεται σε αυτή παρά τις διώξεις των μελών του –ανάμεσά τους και με το περιβόητο «Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου– και παρά την απομαζικοποίηση που επέφερε· και όμως, παρ’ όλα αυτά, πολύ συχνά, η ηγεσία του κόμματος κατηγορούνταν ότι δεν εφάρμοζε με ιδιαίτερη ζέση τη σχετική «γραμμή» και αυτή θα έπρεπε να επανε-πιβεβαιώνεται.Πάντως, η ήττα της κομ-μουνιστικής εξέγερσης στη Βουλγαρία, στα 192315, και η σταδιακή αποδυνάμωση του Κ.Κ.Β., η ένταξη του μεγαλύτερου μέρους των πρώην οθωμανικών σλαβικών περιοχών στη νεοδημιουργηθεί-σα Γιουγκοσλαβία, η σταδιακή ενίσχυση των κομμουνιστικών κομμάτων της Γιου-γκοσλαβίας και της Ελλάδας έναντι εκείνου της Βουλγαρίας, καθώς και –μετά την άνοδο του Χίτλερ– ο φόβος μιας πιθανής σύμπραξης των Βουλγάρων με τη ναζιστική Γερμανία (όπως και πράγμα-τι έγινε), απομάκρυνε σταδιακώς την Κομμουνιστική Διεθνή από την βουλγαρική εκδοχή του Μακεδονισμού και αρχίζει να την προσανατολίζει αποκλειστικά προς εκείνη του «μακεδονικού έθνους».

 Αυτή την εκδοχή εξάλλου προωθούσαν και οι υπόλοιπες εθνότητες της Γιουγκοσλαβίας, κατ’ εξοχήν οι Κροάτες, ως επιχείρημα για μια ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Γιουγκοσλαβίας, την οποία και θα κάνει πράξη ο… Κροάτης Τίτο. Το πολιτικό όχημα αυτής της πολιτικής υπήρξε η αριστερή πτέρυγα του VMRO (ΕΜΕΟ), η VMRO (ενωμένη), που συνεργαζόταν με το Κ.Κ.Β.Για να υλοποιήσει τον νέο της προσανατολισμό στην ελληνική Μακεδονία, η ηγεσία της Κομιντέρν –υπογραμμίζει ο Σπύρος Σφέτας– δεν έπαυε να υπενθυμίζει το «κό καθήκον» της ηγεσίας του ΚΚΕ· ακόμα και ο «Κούτβης» Νίκος Ζαχαριάδης υπέστη έντονη κριτική για τη «χλιαρή» στάση του ΚΚΕ στο Μα-κεδονικό, όταν επισκέφθηκε τη Μόσχα, αμέσως μετά την τοποθέτησή του στην ηγεσία του Κόμματος, το Φθινόπωρο του 1931. Οι σχετικές προ-τροπές υποχρέωσαν το ελληνικό τμήμα να καταδείξει ενεργητικότερα τα «μακεδονικά» του αισθήματα και να προχωρήσει στη συγκρότηση ελληνικού τμήματος του VMRO(EMEO). 

Το 1932, πραγματοποιήθηκαν δύο προπαρασκευαστικές κομματικές συνδιασκέψεις, με συμμετοχή του μέλους του ΠΓ, Στέλιου Σκλάβαινα. Στην πρώτη συν-διάσκεψη, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του έτους, συμμετείχαν, εκτός από τους Σλαβόφωνους, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Βλάχοι αν και στην ουσία το επίδικο αντικείμενο ήταν οι Σλαβόφωνοι. Η δεύτερη συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στη Βέροια, και σε αυτή συμμετείχαν μόνο σλαβόφωνοι. Τελικώς, τον Μάρτιο του 1933, στην Έδεσσα συγκλήθηκε η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΕΜΕΟ (Εν.) και εξέλεξε την ηγεσία της οργάνωσης με επικεφαλής το μέλος του ΚΚΕ, Ανδρέα Τσί-πα, από την περιοχή της Φλώρινας, ενώ ηγετικά στελέχη ήταν και οι Γεώργιος Του-ρούντζας, Λάζαρος Τερπόφσκυ κ.ά.

Τον Σεπτέμβριο του 1934, άρχισαν να δημοσιεύ-ονται δηλώσεις ομάδων της ΕΜΕΟ (Εν.) στον Ριζοσπάστη σχετικά με τη «μακεδονική» ταυτότητα των σλαβόφωνων απορρίπτοντας την όποια βουλγαρική, σερβική και ελληνική τους ταυτότητα, υπο-γραμμίζοντας παράλληλα τη σημασία της ΕΜΕΟ (Εν.). Η ΕΜΕΟ (Εν.) άρχισε να συ-γκροτεί και να εμπεδώνει σε ένα μέρος των σλαβοφώνων τη «μακεδονική» ταυτότητα χωρίς βέβαια να κατορθώσει, μέχρι το 1936 και την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, να γίνει και μαζική οργάνωση (ο Τσίπας αναφέρει πως αριθμούσε 893 μέλη, ενώ ο Βλά-χωφ 700, αριθμοί που είναι μάλλον υπερβολικοί). 

Πλέον, το ΚΚΕ θα γίνει ένθερμος θιασώτης της ύπαρξης «μακεδονικού έθνους», άποψη την οποία θα προπαγανδίζει σε όλα τα κομματικά έντυπα. Την 1η Φεβρουαρίου 1935, το θεωρητικό όργανο του κόμματος, η Κομμουνιστική Επιθεώρηση, δημοσίευσε το εκτενές άρθρο του Βασίλ Ιβανόφσκυ, «Η Μακεδονκή εθνότητα». Ο Ιβανόφσκυ, δημοσιογράφος και πολιτι-κός γραμματέας της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) στη Βουλγαρία, στο άρθρο του επιχειρούσε να θεμελιώσει ιστορι-κά την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους». Περιέγραφε έναν ιστορικό λαό, που προήλθε από την ανάμειξη των αρχαίων Μακεδόνων (οι οποίοι δεν ήταν Έλληνες) με τους Σλά-βους και κατόρθωσε να δημιουργήσει και ένα πρωτοεθνικό κράτος με τον Σαμουήλ, που στην πραγματικότητα δεν ήταν Βούλγαρος, κατά τον 10ο αιώνα. Αυτός ο λαός, κατά τη διαδικασία της εθνικής του αφύπνισης τον 19ο αιώνα, έπεσε θύμα της μοιωτικής πολιτικής των Ελλήνων, των Σέρβων και των ΒΒουλγάρων Το κείμενο του Ιβανώφ κινείται ήδη στην κατεύθυνση των σύγχρονων «μακεδονικών» μυθευμάτων για την αρχαία μακεδο-νική ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων. Σταδιακώς δε, ο όρος «Μακεδόνες» υπερίσχυσε του όρου «Σλαβομακεδόνες» στα σχετικά δημοσιεύ-ματα των εντύπων του ΚΚΕ.

Η δραστηριότητα του ΚΚΕ, μετά την ανάληψη της ηγεσίας από τον Ζαχαριάδη, παρότι δεν κατόρθωσε να μεταβάλει την ΕΜΕΟ(Εν.) σε μαζική οργάνωση, όπως επι-θυμούσε η Κομιντέρν, δημιούργησε εν τούτοις έναν πρώτο σοβαρό πυρήνα στε-λεχών (Ανδρέας Τσίπας, Πασχάλης Μητρόπουλος, Μιχάλης Κεραμιτζής, Ηλίας Τουρούντζας, Γιώργος Τουρούντζας, Λάζαρος Τερπόφσκυ κ.ά.) που θα πρωτοστατήσουν στην αναζωπύρωση του ζητή-ματος κατά τη δεκαετία του 1940 .

Το ΚΚΕ, ακόμα και στην περίφημη απόφαση της 6ης Ολομέλειας του 4ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, τον Ιανουάριο του 1934, η οποία σημα-τοδοτεί τη στροφή του ΚΚΕ προς την «αστικοδημοκρατική» στρατηγική («Η Ελλάδα ανήκει στην κατηγορία εκείνων των χωρών για τις οποίες προβλέπεται πορεία λίγο ή πολύ γρήγορου περάσματος της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική...»), συνεχίζει να προβάλλει την πιο ακραία θέση για το Μακεδονικό και να υιοθετεί ανοικτά τη συνεργασία με το βουλγαρικό VMRO: … (το ΚΚΕ θα πρέπει) να αγωνισθεί για την εθνική αυτοδιάθεση μέχρις αποχωρισμού των καταπιεζομένων Μακεδόνων και Θρακών και να συνεργασθεί δια τον σκοπόν αυτόν με τας βουλγαρικάς οργανώσεις της εσωτερικής επαναστατικής μακεδόνικης οργάνωσης (ενωμέ-νης) και της θρακικής επα-ναστατικής οργάνωσης.Και όπως είδαμε, τον Φεβρουάριο του 1935, θα δημοσιευθεί το άρθρο του Βασίλ Ιβανόφσκυ το οποίο συνιστά τη θεωρητική βάση του μακε-δονισμού και της «γένεσης» του μακεδονικού έθνους. 

Πηγή:Το Μακεδονικό ζήτημα και η ελληνική Αριστερά.  Γ. Καραμπέλιας

Μια αφίσα που συνδέει το 1821 με το 1940.

Ο Κολοκοτρώνης παροτρύνει τους εύζωνες να επιτεθούν στους Ιταλούς!

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Η 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

                 Οι Έλληνες σε πόλεμο!!!

      Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Ασύρματος¨

Το "ΟΧΙ", Χειροτεχνία...

Ο Γιαννάκης Παύλου Παπαδόπουλος μας παρουσιάζει το "Όχι" σε μια χειροτεχνία του υπό μορφή ψηφιδωτού... 

 

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι μαθητής του 2ου Δημοτικού σχολείου Πευκών Θεσσαλονίκης. 

Λίγη φιλοσοφία...

 

Γιατί πρέπει να υπάρχει σχέδιο και για ελληνικό προληπτικό πλήγμα στην Τουρκία

Αφήνοντας κατά μέρος οριακές περιπτώσεις, σαν κάποιον που κατηγόρησε το άρθρο ότι προωθεί την ηττοπάθεια(!), οι περισσότεροι που αντέδρασαν αρνητικά –με τεκμηρίωση και όχι ύβρεις και χλευασμούς– ουσιαστικά υποστήριζαν ότι «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται» και αν γίνονται «δεν μπορούν να γίνουν από την Ελλάδα». 

Με άλλα λόγια, φαίνεται να θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν έχει και δεν πρέπει να έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα ή, αν έχει, αυτό πρέπει να ασκείται με τους όρους που επιβάλλει ο επιτιθέμενος. Ο αντίπαλος είναι αυτός που πρέπει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και αν πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία, τότε αυτό θα είναι κακό για εμάς.

Δηλαδή, ακόμη και αν ο αντίπαλος συνεχίσει να κατεδαφίζει την ελληνική εθνική κυριαρχία, εμείς δεν νομιμοποιούμαστε να αντιδράσουμε με μαζικό πλήγμα στην πολεμική του μηχανή, αλλά οι κινήσεις μας πρέπει να είναι μόνον απαντήσεις στις δικές του ενέργειες. Δηλαδή, να του προσφέρουμε στο πιάτο τον έλεγχο της κλιμάκωσης και την πρωτοβουλία των κινήσεων για "να μην εμφανιστούμε ως επιτιθέμενοι". Ακόμη δε και αν θεωρήσουμε πως η πολεμική αναμέτρηση είναι επικείμενη εμείς οφείλουμε να περιμένουμε παθητικά να εκδηλωθεί και μόνον μετά να αντιδράσουμε, αφού θα έχουμε υποστεί το πρώτο πλήγμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτές τις απόψεις, αν εμφανιστούμε ως επιτιθέμενοι θα «χάσουμε την διεθνή υποστήριξη» και θα υποστούμε οδυνηρές συνέπειες. Αναφέρθηκε μάλιστα ότι θα μας επιτεθεί το ΝΑΤΟ(!) ή ότι, πιο μετριοπαθώς, θα χάσουμε τη δυνατότητα να μας στηρίξει ενόπλως η ΕΕ. Αυτές οι απόψεις είναι, για να το πούμε ευγενικά, εκτός πραγματικότητας. Υπό μία έννοια είναι η αντεστραμμένη εικόνα των ουτοπικών αντιλήψεων, σύμφωνα με τις οποίες θα λάβουμε ουσιαστική βοήθεια εναντίον της Τουρκίας από τις ΗΠΑ, την ΕΕ ή από οπουδήποτε αλλού γιατί είμαστε "παράγοντας σταθερότητας".

Στην πραγματικότητα, όσο εξωπραγματικό είναι να περιμένουμε άλλους να έλθουν να πολεμήσουν για λογαριασμό μας, άλλο τόσο εξωπραγματικό είναι να φοβόμαστε πως θα υποστούμε συντριπτικές κυρώσεις από το εξωτερικό μόνο και μόνο γιατί θα υπερασπίσουμε τον εαυτό μας με τον τρόπο που εμείς κρίνουμε πιο πρόσφορο και όχι αντιδρώντας αντανακλαστικά στις πρωτοβουλίες του αντιπάλου.

Παρεμπιπτόντως, η στρατηγική μιας χώρας δεν μπορεί να στοχεύει στο να κερδίσει τη διεθνή συμπάθεια. Αν θέλουμε κάτι τέτοιο, τότε όντως ο καλύτερος τρόπος για να το επιτύχουμε είναι να περιμένουμε παθητικά την επίθεση του αντιπάλου. Η Κύπρος το 1974, πράγματι, κέρδισε πάρα πολύ συμπάθεια διεθνώς και συνέλεξε πολλά ψηφίσματα συμπαράστασης και καταδίκης της Τουρκίας, ενώ η Άγκυρα απομονώθηκε…

Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν είναι Ισραήλ

Επίσης, υποστηρίχθηκε από πολλούς ότι «εμείς δεν είμαστε Ισραήλ», προβάλλοντας την άποψη ότι το Ισραήλ είχε τις δυνατότητες και τις "πλάτες" να κάνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή, θεωρείται ότι το Ισραήλ προχώρησε σε προληπτικό πλήγμα στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 γιατί είχε μεγάλη ισχύ σε σχέση με τους αντιπάλους του. Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι ακριβώς η αντίθετη.

Το Ισραήλ προχώρησε στο αιφνιδιαστικό πλήγμα, γιατί το ισοζύγιο ισχύος ήταν δραματικά εις βάρος του και δεν αναφέρομαι στον αριθμό των στρατιωτών και μόνο, αλλά στον αριθμό κρίσιμων οπλικών συστημάτων, όπως μαχητικών αεροσκαφών. Επίσης, σε αντίθεση με ό,τι γενικά πιστεύεται, το Ισραήλ δεν είχε εξασφαλίσει τη συναίνεση των ΗΠΑ, πολλώ δε μάλλον τη στήριξή τους για να προχωρήσει σε αυτήν την ενέργεια.

Δεν δίστασε μάλιστα να προχωρήσει και σε προσβολή αμερικανικών δυνάμεων. Συγκεκριμένα, στις 8 Ιουνίου 1967, κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών, ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη και τορπιλάκατοι διεξήγαγαν πολλαπλές επιθέσεις εναντίον του πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ USS Liberty, που βρίσκονταν σε διεθνή ύδατα στη Μεσόγειο, σκοτώνοντας 34 μέλη του πληρώματος και πεζοναύτες και τραυματίζοντας άλλους 171.

Εκ των υστέρων το Ισραήλ δικαιολόγησε την ενέργειά του αυτή ως λάθος. Όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι ήταν μάλλον εσκεμμένη και πιθανολογείται πως ήθελε να δείξει ότι ήταν αποφασισμένο για τα πάντα και δεν επρόκειτο να δεχθεί παρεμβάσεις από κανέναν. Άρα, λοιπόν, ευτυχώς δεν είμαστε στην κατάσταση που ήταν το Ισραήλ τότε. Στην πραγματικότητα, χάρη κυρίως στη συμμετοχή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά προστατευμένο θύλακα όσον αφορά τις διεθνείς αντιδράσεις, σε περίπτωση που προέβαινε σε παρόμοια ενέργεια.

Τι εννοούμε προληπτικό πλήγμα

Ούτε, επίσης, ισχύει το ότι η Ελλάδα "δεν έχει τα μέσα" για να ασκήσει ένα τέτοιο πλήγμα. Φυσικά και τα έχει. Παρόλο που οπλικά συστήματα που θα μπορούσαν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο σε μια παρόμοια ενέργεια, όπως τα βομβαρδιστικά A-7 Corsair, δυστυχώς, δεν βρίσκονται πλέον στο ελληνικό οπλοστάσιο, εντούτοις η ελληνική πολεμική μηχανή διαθέτει τεράστια ισχύ πυρός, την οποία μπορεί να εξαπολύσει τόσο από αέρος, όσο και από στεριάς και θάλασσας.

Άλλωστε, όταν μιλάμε για αποφασιστικό προληπτικό πλήγμα δεν αναφερόμαστε στην εξαφάνιση του τουρκικού στρατεύματος, ούτε στην "ολοκληρωτική νίκη", όπως παρανόησαν κάποιοι. Με τον όρο αυτό εννοούμε την προσβολή κομβικών στοιχείων της τουρκικής πολεμικής μηχανής, έτσι ώστε να δυσκολεύεται να λειτουργήσει ως ολότητα σε όλο το εύρος και βάθος του σύνθετου γεωγραφικά και επιχειρησιακά ελληνοτουρκικού συστήματος.

Επίσης, μιλάμε για προσβολή με σκοπό την απομείωση κρίσιμων οπλικών συστημάτων της Τουρκίας, έτσι ώστε η Ελλάδα να βρεθεί με εμφανή πλεονεκτήματα στα χέρια της και να αναγκάσει τον αντίπαλο ή να σταματήσει την αντιπαράθεση και να αποφύγουμε έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο, ή, αν επιλέξει τη σύγκρουση, να είναι σε δυσμενή θέση.

Σημασία έχει τι μήνυμα περνάς

Με όλα τα παραπάνω, βέβαια, ο γράφων δεν καλεί για άσκηση προληπτικού πλήγματος στην Τουρκία "εδώ και τώρα". Αυτό ήταν σαφές και στο προηγούμενο άρθρο. Η πρόταση δεν ήταν να προχωρήσουμε σε προληπτικό πλήγμα, αλλά να υπάρχει επιτελικός σχεδιασμός και γι' αυτό, ώστε να το βάλουμε στο τραπέζι. Να το εντάξουμε στην εργαλειοθήκη των εξετάσιμων επιλογών και να το θέσουμε στην υπηρεσία της αποτροπής και της διπλωματίας. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι η Τουρκία διαθέτει ήδη επιτελικό σχέδιο για πρώτο πλήγμα κατά της Ελλάδας.

Αξίζει να σημειωθεί πως το Ισραήλ έχει ενσωματώσει στο αποτρεπτικό του δόγμα το προληπτικό πλήγμα, λόγω των μικροσκοπικών του γεωγραφικών διαστάσεων που το καθιστούν εξαιρετικά ευάλωτο σε επιθέσεις μεγάλης κλίμακας. Προβάλει δηλαδή αυτήν την επιλογή έτσι ώστε να αποτρέψει τους αντιπάλους και να μην αναγκαστεί να την χρησιμοποιήσει. Δηλαδή, το προληπτικό πλήγμα δεν είναι ένα ύπουλο όπλο που το κρατάς κρυμμένο και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να το χρησιμοποιήσεις, αλλά ένα κομμάτι της αποτρεπτικής σου στρατηγικής που το διαφημίζεις στον αντίπαλο.

Παρεμπιπτόντως, η στρατιωτική αποτροπή δεν συνίσταται στο πόση στρατιωτική ισχύ έχεις στα χέρια σου, αλλά κυρίως με πόσους και τι τρόπους είσαι διατεθειμένος να την αξιοποιήσεις και πως αυτό το επικοινωνείς στον αντίπαλο. Όσα όπλα και αν έχεις στα χέρια σου, αν έχεις περάσει το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσεις παρά μόνο στο είδος της αντιπαράθεσης που επιλέγει και καθορίζει ο αντίπαλος, τότε η αποτροπή σου πάσχει.

Αντιθέτως, ακόμη και αν υστερείς σαφώς έναντι του αντιπάλου όσον αφορά την στρατιωτική ισχύ, αλλά είσαι απρόβλεπτος στο πως θα την χρησιμοποιήσεις, τότε η αποτρεπτική σου ικανότητα βελτιώνεται σημαντικά. Και η Ελλάδα πρέπει να πράξει ακριβώς αυτό. Να καταστεί απρόβλεπτη έναντι των αντιδράσεων της προς την τουρκική επιθετικότητα.

Και βέβαια αυτήν της την ιδιότητα του απρόβλεπτου να την αξιοποιήσει τόσο έναντι της Τουρκίας όσο και των δυτικών "συμμάχων" της. Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι μόνο μια απρόβλεπτη στις αντιδράσεις της Ελλάδα μπορεί να αναγκάσει τους δυτικούς "συμμάχους" της να παρέμβουν αποφασιστικά για να φρενάρουν την τουρκική επιθετικότητα.

Το προληπτικό πλήγμα στην υπηρεσία της διπλωματίας

Τέλος, το να εμπλουτίσεις με το προληπτικό πλήγμα την εργαλειοθήκη των εξετάσιμων και δυνητικών επιλογών σου δεν αντιβαίνει τη διπλωματία. Αντιθέτως, τη συμπληρώνει και την υπηρετεί. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να προτάξουμε προς την Τουρκία, αλλά και τον διεθνή παράγοντα, ότι η διευρυνόμενη, χρονικά και ποιοτικά, αποδόμηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θα μπορούσε να απαντηθεί με μια αναπάντεχα οξεία αντίδραση. Αυτή δεν θα ήταν μια "αναγκαία" επιλογή για την Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να την αξιοποιήσει όταν και εάν έκρινε σκόπιμο.

Ή, σε μια πιο συγκροτημένη στρατηγική, θα μπορούσες πιθανώς να διαπραγματευτείς την απόσυρση της επιλογής του προληπτικού πλήγματος από το αποτρεπτικό σου δόγμα (εάν βέβαια το είχες εντάξει) ως αντάλλαγμα για την απόσυρση του casus belli από την Τουρκία όσον αφορά την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο.

Παρεμπιπτόντως και επανερχόμενοι στο αρχικό ζήτημα της "νομιμοποίησης" παρόμοιων επιλογών, το γεγονός ότι η Τουρκία έχει θέσει επισήμως ως άμεση αντίδραση την πολεμική επίθεση σε περίπτωση που η Ελλάδα προχωρήσει στο θεμελιώδες δικαίωμά της να προεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, αυτομάτως καθιστά το προληπτικό πλήγμα ξεκάθαρη ενέργεια αυτοάμυνας. Άρα, νόμιμη ενέργεια.

Σε κάθε περίπτωση, το προληπτικό πλήγμα, ακόμη και υπό τις βέλτιστες συνθήκες, πρόκειται για μια εξαιρετικά παρακινδυνευμένη ενέργεια και θα πρέπει να υπάρχει αποκλειστικώς και μόνον ως "τελευταία επιλογή» (choice of last resort). Αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει. Είναι άλλο να έχεις μια επιλογή και να μην την εξασκείς, θεωρώντας την άκρως επικίνδυνη και, εν πάση περιπτώσει, μη παραγωγική. Και βέβαια άλλο να θεωρείς πως δεν έχεις το δικαίωμα να έχεις αυτήν την επιλογή γιατί "είσαι η Ελλάδα και όχι το Ισραήλ".

Πηγή:liberal