Ίμια-επέτειος

Επ αφορμή της τραγικής επετείου...

Ο Νουμερίστας, του Τζον Όσμπουρν. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Η Πολιτισμική Διαδρομή θα σας παρουσιάσει το έργο του Τζον Όσμπουρν "Ο Νουμερίστας" .

                                  


Το έργο εξελίσσεται στο σπίτι των Ράις εκτός από λίγες στιγμές που μεταφέρεται στο μιουζικ χωλ, ενώ παράλληλα τρέχουν τα γεγονότα του πολέμου του Σουέζ...




Η υπόθεση:


Μία οικογένεια αποτυχημένων ανθρώπων: ο παππούς, ένα παλιός θεατρίνος του μιούζικ χολ, ο γιος του Άρτσι, ένας νουμερίστας των μιούζικ χολ, η γυναίκα του Φοίβη, υστερική, κομπλεξική. Ο Άρτσι έχει τρία παιδιά: την Τζιν που σπουδάζει στο Λονδίνο, τον Φρανκ έναν πρώην «επαναστάτη», αηδιασμένο που παίζει πιάνο σ’ ένα κέντρο, απλώς για να ζήσει, και τον μικρότερο Μίκι που δεν τον βλέπουμε στο έργο. Ήταν το «καλό παδί» του σπιτιού, που δεν έλεγε όχι. Τώρα βρίσκεται στην Αίγυπτο, στρατιώτης, στον πόλεμο για να κρατήσει η Αγγλία τη διώρυγα του Σουέζ. Η εποχή που διαδραματίζεται το έργο είναι ακριβώς η εποχή που η Αγγλία έχασε τη μάχη για το Σουέζ, γεγονός που είχε τρομακτικό αντίκτυπο στη συνείδηση των Εγγλέζων.


Η κακή είδηση δε θα αργήσει να έρθει...




Λίγα ακόμη στοιχεία για το έργο...


Ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς του 20ού αιώνα, ο Άγγλος Τζον Όσμπορν (John Osborne), λογοτεχνικός εκπρόσωπος των επαναστατημένων νέων της εποχής του (μετά το περίφημο έργο του «Οργισμένα νιάτα»), γράφει το 1957 (παραγγελία του περίφημου ηθοποιού Λόρενς Ολίβιε), το τρίπρακτο θεατρικό «The Entertainer» (Ο νουμερίστας του μιούζικ χoλ), μ’ έναν οργισμένο… μεσήλικα!


Παίζουν: Ζώρας Τσάπελης, Τάνια Σαββοπούλου, Τιτίκα Νικηφοράκη, Δημήτρης Χορν, Νίκος Παπαναστασίου, Θεόδωρος Κατσαδράμης, Νόρα Δεμπονέρα, Μιχάλης Αθανασόπουλος.


Μετάφραση-διασκευή-ραδιοσκηνοθεσία: Μηνάς Χρηστίδης.
Μουσική σύνθεση: Μίμης Πλέσσας.
Επιμέλεια ήχων: Στέλιος Γιαννακόπουλος.
Ρύθμιση ήχου: Ανδρέας Λάμπρου.
Επιμέλεια εκπομπής: Μάρα Καλούδη.


Η ηχογράφηση έγινε το μακρυνό 1960...


Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Ισοβίτης:

http://isobitis.com/theatro1/?p=3027




Πηγή: ΕΡΤ

Όταν ο Λευτέρης Σουμποντιτς έβαζε 7 τρίποντα σε ένα ημίχρονο στον ΠΑΟΚ!

 3 Μαΐου 1989, ο Άρης αντιμετωπίζει τον ΠΑΟΚ σε ματς φωτιά. 

Ο Σουμποντιτς εκτελεί τον ΠΑΟΚ!! 

Λίγα λόγια για την Αθηναϊκή Επιθεώρηση

 Η αθηναϊκή επιθεώρηση γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1894, όταν το ελληνικό κωμειδύλλιο διασταυρώθηκε ξαφνικά με ένα δείγμα του ευρωπαϊκού μουσικού θεάτρου της εποχής, την ισπανική ζαρζουέλα «Γκραν Βία».

 Οι πρώτες επιθεωρήσεις βρίσκονταν, κάτω από την επίδραση του κωμειδύλλιου και αποτελούσαν κατά ένα τρόπο φυσική συνέχεια και προέκτασή του, παρόλο που στην αρχή προβλήθηκαν σαν εναλλακτική λύση στο ξεπερασμένο αυτό είδος. Εκείνο που έκανε την επιθεώρηση να ξεχωρίσει αμέσως στο ξεκίνημά της από το κωμειδύλλιο ήταν η διαμετρικά αντίθετη προοπτική της – το διαφορετικό της φρόνημα και ο διαφορετικός ιδεολογικός προσανατολισμός της. 

Σε σύγκριση με τις ψυχρές καθαρευουσιάνικες τραγωδίες, το μουσικό θέατρο καθιερώθηκε στη συνείδηση του κοινού σαν ένα προοδευτικό είδος τέχνης και η αποκλειστική τον καιρό εκείνο ταύτισή του με την εξελιγμένη ευρωπαϊκή καλλιτεχνική κίνηση ενίσχυε αυτή την εντύπωση. 

Το μουσικό θέατρο ήταν «ευρωπαϊκό» με όλη τη σημασία που έδινε στο επίθετο η ελληνική ηγετική τάξη των χρόνων εκείνων. Ερχόταν από τα μεγάλα αστικά κέντρα της αναπτυγμένης Ευρώπης και έφερνε μαζί του την ατμόσφαιρα του πολιτισμού τους. Η μουσική του δεν είχε σχέση με την ανεπιθύμητη «βαλκανική» και «οθωμανική» μουσική παράδοση του τόπου, αλλά με την αίγλη της ευρωπαϊκής προέλευσής της και με τη γοητεία της συγκινησιακής ορμής της. 

Από το 1905 η επιθεώρηση έχει μια συνεχή παρουσία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 20. Με το θίασο του Ευάγγελου Παντόπουλου αρχικά και με την καθιέρωση των ετήσιων επιθεωρήσεων από το 1907 και μετά, όπως Τα Παναθήναια, η επιθεώρηση κυριάρχησε. 

Έφερε στη θεατρική ζωή του τόπου μια καινούργια οπτική γωνία. Ο Αθηναίος θεατής αντικρίζει τα πράγματα σταθερά από τη σκοπιά της πόλης και θα τα κρίνει με τη νοοτροπία της πόλης –με βάση τις αξίες, τα ιδανικά και τις προκαταλήψεις μιας νέας αστικής συνείδησης. Δεν είναι τυχαίο, ούτε χωρίς σημασία, που η επιθεώρηση χαρακτηρίστηκε από τηνπρώτη στιγμή "αθηναϊκή"

Το βόρειο Σέλας πανω απο τη Γροιλανδία (Τρεις φωτογραφίες)...

 Εντυπωσιακές εικόνες... 

Όταν μας κατηγορούν...

 "Όταν μας κατηγορούν, όταν μας συκοφαντούν, όταν μας πειράζουν, όταν μας ταπεινώνουν, όταν μας αδικούν, πρέπει κι εμείς να συγχωρούμε.

 Με οποία καρδιά, με οποία δύναμη, με οποία διάθεση προσφέρουμε τη συγχωρητικότητά μας, όχι εκατονταπλάσια, άλλα μυριοπλάσια θα είναι τα αντίστοιχα αγαθά, που θα λάβουμε από τον Θεό. 

Να ο δρόμος! Να, πως ακριβώς μπορούμε να σωθούμε! Να, η πύλη από την οποία θα εισέλθουμε στη Βασιλεία των ουρανών!" 

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Λίγο μπασκετ...

Τι του έκανε η στέρηση του μπασκετ... 

 

Η εξέλιξη...

 

Τάκης Θεοδωρόπουλος Ο Τοξοβόλος, παιδί της αστικής Ελλάδας

Υποθέτω ότι η τοξοβολία, ως ολυμπιακό άθλημα, χρειάζεται γερή εξάσκηση και τέχνη. Ελεγχο του σώματος, σωστή στάση, ρυθμό. Ηταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό όταν είχα δει την εικόνα του Τοξοβόλου στην πλατεία Συντάγματος. Ενα γυμνασμένο παιδί το οποίο ξεχώριζε από τον συρφετό των «Αγανακτισμένων» που έβριζαν, μούντζωναν και πετούσαν πέτρες. Κάτι το ευγενέστερο, που λένε. Εκτοτε μάθαμε πως είναι γιος διευθυντή ορχήστρας, αριστούχος μαθητής, έχει σπουδάσει περιβαλλοντολογία. Η τοξοβολία, πριν γίνει η πολιτική του ταυτότητα, ήταν το αγαπημένο του άθλημα. Μάθαμε ακόμη πως συμμετείχε σε ένοπλες ληστείες, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλακή. Εξέτιε την ποινή του στις αγροτικές φυλακές της Τίρυνθας ως βοσκός όταν δραπέτευσε για να συλληφθεί ξανά προχθές μαζί με δύο κοπέλες. Ησαν και οι τρεις σε ένα αυτοκίνητο συντροφιά με καλάσνικοφ, ούζι και πυρομαχικά. Ετοίμαζαν κάποιο «χτύπημα» ή μήπως μόλις είχαν χτυπήσει; Αυτό έχει σημασία μόνον για την Αντιτρομοκρατική...

Σημασία για εμάς έχουν το πορτρέτο του και τα ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία που μας τον συστήνουν. Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται ακόμη την έκπληξη που μας είχαν προκαλέσει τα πρόσωπα της «17 Νοέμβρη». Επί είκοσι πέντε χρόνια δολοφονούσαν αθώους και ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας. Οι κατά συρροήν δολοφόνοι είχαν δημιουργήσει ένα θρύλο γύρω τους. Οι φλύαρες προκηρύξεις τους, με την κατάχρηση ορολογίας της μαρξίζουσας κοινωνιολογίας, κοινότοπες αναλύσεις περί μεταπρατισμού της ελληνικής αστικής τάξης, ιμπεριαλισμού και λοιπών στερεότυπων, αντιμετωπίζονταν από πολλούς ως εμβριθείς αναλύσεις της κοινωνίας μας. Η μόνη εμβρίθεια που διέθεταν ήταν η ηγεμονία της αριστερής σκέψης στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, σε συνδυασμό με την ημιμάθεια των δημοσιολογούντων, και το μόνο κύρος τους ήταν το αίμα των θυμάτων. Η φαντασία είχε πλάσει την εικόνα μιας ομάδας βαρέων διανοητικών βαρών που χρησιμοποιούσε το πιστόλι ως φυσική προέκταση της σκέψης της.

Οταν τους είδαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, αντί να απογοητευθούμε με τους εαυτούς μας απογοητευθήκαμε με την εικόνα τους. Κάτι ταλαίπωροι τύποι, που επικαλούνταν την ιδεολογία τους για να δικαιολογήσουν την κτηνωδία τους. Μα είναι δυνατόν να είναι αυτό η ιδεολογία; Και όμως είναι. Στο κάτω κάτω και ο Σιάντος δεν διέφερε και πολύ από το επίπεδο των αδελφών Ξηρού. Απ’ αυτήν την άποψη μάλλον φτηνά τη γλιτώσαμε με την εκσυγχρονισμένη εκδοχή της ένοπλης Αριστεράς.

Πολλά μπορείς να πεις γι’ αυτούς. Μπορείς να μιλήσεις για κοινωνικά συμπλέγματα που κάποιος επιτήδειος, όπως ο Γιωτόπουλος, τα μεταμορφώνει σε πολιτική. Υποθέτω θα τους μάγεψε με το δύσκολο λεξιλόγιό του και θα τους εντυπωσίασε με τις γνώσεις του. Μπορείς να πας πίσω στη δικτατορία ή ακόμη πιο πίσω, στον Εμφύλιο, για να ακολουθήσεις την παράπλευρη κυκλοφορία του κακοφορμισμένου μίσους. Κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε μήπως το στερεότυπο περί «ροπής προς τον διχασμό» του ελληνισμού δεν είναι παρά ροπή προς το πρωτογενές χάος που είναι θαμμένο στο υπόβαθρο της κοινωνικής συμβίωσης. Εκεί ο καθένας αναγορεύει εαυτόν σε κριτή, και χτίζει σαν μικρός θεός το αυθαίρετο του δικού του κόσμου. Το θέμα με την τρομοκρατία είναι ψυχολογικό. Πώς παίρνεις την απόφαση να σκοτώσεις έναν περαστικό; Δεν χρειάζεται να έχεις αποδείξεις ότι είναι ένοχος. Αρκεί να είσαι βέβαιος πως εσύ έχεις το δίκιο με το μέρος σου και το επιβεβαιώνεις επειδή σκοτώνεις κάποιον που θεωρείς ότι δεν το έχει.

Ο Τοξοβόλος δεν έχει καμία σχέση με όλ’ αυτά. Είναι παιδί μιας Ελλάδας που δεν έχει σχέση με τη χώρα των αδελφών Ξηρού, του Κουφοντίνα και του Γιωτόπουλου. Γόνος αστικής οικογενείας, μεγαλωμένος σε καλλιεργημένο περιβάλλον –δεδομένης της ιδιότητας του πατέρα του–, πειθαρχημένος, «απολύτως ενταγμένος» που λένε, για ποιον λόγο στρέφεται εναντίον της κοινωνίας που τον έχει πλάσει και υποστηρίξει; Μην περιμένετε απάντηση. Ακόμη και οι ψυχαναλυτικές ερμηνείες μοιάζουν ανεπαρκείς. Οποιαδήποτε ερμηνεία δεν είναι του ύψους του Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους» μοιάζει απλοϊκή, κοινότοπη, διεκπεραιωτική.

Θα διακινδυνεύσω μια σκέψη, όχι για να απαντήσω στο ερώτημα, αλλά για να συμμετάσχω στη συζήτηση που κάποτε πρέπει να ανοίξει. Και πρέπει να ανοίξει διότι ο Τοξοβόλος δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Είναι μια προωθημένη έκφραση της γενιάς που έκαψε την Αθήνα το 2008, η «έντεχνη» εκδοχή των παιδιών που πετάνε μολότοφ για να περάσουν το Σαββατόβραδο και καίνε τα αυτοκίνητα διάφορων μικροαστών για να αισθανθούν την ανωτερότητά τους.

Κατασκευάσαμε –και το ρήμα είναι κυριολεκτικό– γενιές συναρμολογημένες από ικανότητες, λιγότερες ή περισσότερες, με μόνο συνεκτικό στοιχείο την παντοδυναμία τους. Η εκπαίδευσή μας είναι στα πρότυπα του Lego. Και όταν αυτοί οι μικροί θεοί συνειδητοποιούν τη δύναμή τους στρέφονται εναντίον όποιου προσπαθεί να την περιορίσει ή να τη διαψεύσει.

Η νέα τρομοκρατία γεννήθηκε και ανδρώθηκε στις μεζονέτες μιας αστικής Ελλάδας, που η ίδια δεν σεβόταν τον εαυτό της.

Τα απαραγραπτα δικαιώματα του αναγνώστη...