Η αθηναϊκή επιθεώρηση γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1894, όταν το ελληνικό κωμειδύλλιο διασταυρώθηκε ξαφνικά με ένα δείγμα του ευρωπαϊκού μουσικού θεάτρου της εποχής, την ισπανική ζαρζουέλα «Γκραν Βία».
Οι πρώτες επιθεωρήσεις βρίσκονταν, κάτω από την επίδραση του κωμειδύλλιου και αποτελούσαν κατά ένα τρόπο φυσική συνέχεια και προέκτασή του, παρόλο που στην αρχή προβλήθηκαν σαν εναλλακτική λύση στο ξεπερασμένο αυτό είδος. Εκείνο που έκανε την επιθεώρηση να ξεχωρίσει αμέσως στο ξεκίνημά της από το κωμειδύλλιο ήταν η διαμετρικά αντίθετη προοπτική της – το διαφορετικό της φρόνημα και ο διαφορετικός ιδεολογικός προσανατολισμός της.
Σε σύγκριση με τις ψυχρές καθαρευουσιάνικες τραγωδίες, το μουσικό θέατρο καθιερώθηκε στη συνείδηση του κοινού σαν ένα προοδευτικό είδος τέχνης και η αποκλειστική τον καιρό εκείνο ταύτισή του με την εξελιγμένη ευρωπαϊκή καλλιτεχνική κίνηση ενίσχυε αυτή την εντύπωση.
Το μουσικό θέατρο ήταν «ευρωπαϊκό» με όλη τη σημασία που έδινε στο επίθετο η ελληνική ηγετική τάξη των χρόνων εκείνων. Ερχόταν από τα μεγάλα αστικά κέντρα της αναπτυγμένης Ευρώπης και έφερνε μαζί του την ατμόσφαιρα του πολιτισμού τους. Η μουσική του δεν είχε σχέση με την ανεπιθύμητη «βαλκανική» και «οθωμανική» μουσική παράδοση του τόπου, αλλά με την αίγλη της ευρωπαϊκής προέλευσής της και με τη γοητεία της συγκινησιακής ορμής της.
Από το 1905 η επιθεώρηση έχει μια συνεχή παρουσία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 20. Με το θίασο του Ευάγγελου Παντόπουλου αρχικά και με την καθιέρωση των ετήσιων επιθεωρήσεων από το 1907 και μετά, όπως Τα Παναθήναια, η επιθεώρηση κυριάρχησε.
Έφερε στη θεατρική ζωή του τόπου μια καινούργια οπτική γωνία. Ο Αθηναίος θεατής αντικρίζει τα πράγματα σταθερά από τη σκοπιά της πόλης και θα τα κρίνει με τη νοοτροπία της πόλης –με βάση τις αξίες, τα ιδανικά και τις προκαταλήψεις μιας νέας αστικής συνείδησης. Δεν είναι τυχαίο, ούτε χωρίς σημασία, που η επιθεώρηση χαρακτηρίστηκε από τηνπρώτη στιγμή "αθηναϊκή"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου