Όταν ο Μιχαήλ εισήλθε στην Κωνσταντανινούπολη, που είχε απελευθερώσει ο Αλέξιος Στρατηγόπουλος, και την είχε ήδη εγκαταλείψει ο Λατίνος βασιλιάς Baudouin (φυγαδεύθηκε με ένα βενετσιάνικο πλοίο), ο αυτοκράτορας έγινε δεκτός θριαμβικά ως Νέος Κωνσταντίνος και στο χρυσόβουλο που εξέδωσε με αυτήν την ευκαιρία καθόρισε τις προτεραιότητες της πολιτικής του· την απελευθέρωση δηλαδή των χαμένων πατρίδων [ο όρος εμφανίζεται νομίζω τότε για πρώτη φορά],
Ηχορρύπανση; Μα είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Ρύπανση του δημόσιου χώρου; Ομοίως. Κι αν είσαι και πιο προχωρημένος ουρείς κιόλας. Δημοκρατικό δικαίωμα να μη σεβαστείς τα μέτρα για τη διάδοση του κορωνοϊού. Αν δεν αδιαφορείς για τις απαγορεύσεις, δεν διασκεδάζεις. Τόσο, που σκέφτομαι μήπως η λύση θα ήταν να αντιστραφούν οι όροι. Να επιβάλλεται, διά νόμου, η ηχορρύπανση, η ρύπανση του δημόσιου χώρου και ο συνωστισμός εν μέσω κορωνοϊού. Να απαγορευθεί η χρήση της μάσκας.
Ολοι αυτοί, ούτως ή άλλως, διασκεδάζουν μόνον με την ανυπακοή. Τώρα έχουν κι ένα επιπλέον επιχείρημα. Είναι κουρασμένοι. Οντως, είναι κουραστικό πράγμα ο σεβασμός στο κοινωνικό σύνολο. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Αριθμητικά είναι μειοψηφίες. Χίλιοι στην Κυψέλη, δυο χιλιάδες στο Περιστέρι, μερικές εκατοντάδες στην Πάτρα και χίλιοι ακόμη στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι μόνον νέοι. Είναι και ημιπιτσιρικάδες σαραντάρηδες. Από πού βγαίνουν; Από τα σπίτια τους. Δεν είναι άστεγοι πάντως. Εχουν προφανώς περάσει από τα σχολικά θρανία, από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα ορισμένοι. Και έχουν και κάποιο χαρτζιλίκι για να πίνουν μπίρες ή μπάφο. Είμαι δε βέβαιος ότι οι περισσότεροι έχουν διαβάσει ένα τουλάχιστον βιβλίο στη ζωή τους και διαθέτουν υπολογιστή. Αν τους ρωτήσεις γιατί τα κάνουν όλ’ αυτά θα σου απαγγείλουν απόψεις.
Σε γενικές γραμμές όλοι ανήκουν σε μια γενιά. Δεν λέω ότι την εκπροσωπούν διότι είναι μειοψηφία. Θα έλεγα επίσης πως οι ηλικίες τους, μάλλον τους κατατάσσουν στους άμεσους απογόνους της γενιάς του Πολυτεχνείου. Της γενιάς η οποία στελέχωσε την αριστερή ηγεμονία της μεταπολίτευσης. Δεν διακρίθηκε για τα έργα της. Διακρίθηκε όμως με τη νοοτροπία της. Αυτή επέβαλε την ταύτιση δημοκρατικού δικαιώματος με την ανυπακοή και της ελευθερίας με την αυθαιρεσία. Η πλειονότητα με τα χρόνια άλλαξε, προσαρμόστηκε, ανέβηκε κοινωνικά, πλούτισε. Υπήρξαν όμως και θύλακες που αρνήθηκαν να μεγαλώσουν, κι ας πλούτισαν. Και κληροδότησαν τα λάβαρα της νεότητάς τους στα παιδιά τους. Κι αν δεν είχαν και πολλά να τους πουν, τους έμαθαν ανυπακοή και αυθαιρεσία. Αρκετοί εκπαιδευτικοί αποδείχθηκαν ιδανικοί σύμμαχοι. Οποια απαγόρευση, ένας κακός βαθμός, σημαίνει χούντα.
Η μεταπολίτευση μυθοποίησε τη γενιά του Πολυτεχνείου πριν την απομυθοποιήσει. Ο ηρωισμός της ξεπουπουλιάστηκε. Τα ψυχικά της ράκη πήραν την εκδίκησή τους. Με το φοιτητικό κίνημα που κατέστρεψε το πανεπιστήμιο. Κυρίως όμως με την κουλτούρα της ανυπακοής με την οποία διαπαιδαγώγησε τα παιδιά της. Τους δημιούργησε την ψευδαίσθηση του ηρωισμού με τον οποίον τρέφεται ακόμη η ψυχή των βετεράνων της. Μόνον που ο ήρωας μετά την πλατεία Αγ. Γεωργίου θα γυρίσει σπίτι. Κι αν εν τω μεταξύ έχει αρπάξει τον ιό, τότε ο βετεράνος θα χρειαστεί πολύ ηρωισμό για να τα βγάλει πέρα.
Πηγή Καθημερινή
Ο Μέγιστος των Ελλήνων μέσα από το κείμενο του Αρριανού:
«…και ήταν στο σώμα πολύ όμορφος και φιλόπονος και οξύς στις αποφάσεις και πολύ ανδρείος και φιλότιμος, με αγάπη για τους κινδύνους και πολύ ευσεβής απέναντι στους θεούς. Ήταν ακόμη πολύεγκρατής στις ηδονές του σώματος, ενώ ήταν πολύ άπληστος για τους επαίνους του πνεύματος. Ήταν δεινός στο να διαβλέπει αυτό που πρέπει να γίνει, όταν αυτό δεν ήταν ακόμη ορατό στους άλλους και με απόλυτη επιτυχία μπορούσε από τα φαινόμενα να συμπεραίνει το σωστό. Επίσης ήταν πολύ έμπειρος στο να παρατάσσει και να εξοπλίζει και προετοιμάζει το στρατό. Ακόμη, στο να απογειώνει το θάρρος των στρατιωτών του, να τους γεμίζει με καλές ελπίδες, να τους καθιστά άφοβους στους κινδύνους με τη δική του άφοβη στάση, σε όλα αυτά ήταν ικανότατος….γνωρίζω πολύ καλά ότι από τους παλιούς βασιλιάδες μόνο ο Αλέξανδρος είχε τη γενναιότητα να μετανιώνει για αυτά, στα οποία έσφαλε…».
(Αρριανός: Z΄. 28. 1-2, 29.1).
Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα σύγχρονο έργο Ραδιοφωνικού Θεάτρου, πρόκειται για το μονόπρακτο της Ζέης Φίτσιου "Το πάτωμα". Μετά από πολλά χρόνια το Ραδιοφωνικό Θέατρο πήρε πάλι μπροστά με μια πλειάδα έργων νέων δημιουργών, που άρχισαν να δημοσιεύονται από το Δεκέμβρη του 2020 και τα οποία σε βάθος χρόνου θα αναλυθούν από τον ιστότοπο μας.
Η μακρά παράδοση του ραδιοφωνικού θεάτρου σήμερα αναβιώνει και ανανεώνεται. Μέσα σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, η τέχνη έχει στόχο να δημιουργήσει εκείνους τους δεσμούς που θα μας κρατήσουν ενωμένους. Τα σύγχρονα ελληνικά έργα είναι έτοιμα να χαράξουν τη δική τους πορεία κρατώντας ζωντανή την τέχνη του θέατρου σε μια ιδιαιτέρως φορτισμένη περίοδο, όπως αυτή της πανδημίας.
Το έργο είναι μονόπρακτο, διαδραματίζεται δηλαδή σε μία σκηνή ή μία πράξη.
Η υπόθεση:
Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο «συναντιούνται» δύο άνδρες όμως δεν μπορούν να ιδωθούν. Ο ένας περπατά στην επιφάνεια του πατώματος, ενώ ο άλλος βρίσκεται από κάτω, καθώς το πάτωμα τον έχει καταπιεί. Ο «κάτω» ζητά από τον «πάνω» να τον βοηθήσει για να βγει. Είναι όμως ο άνδρας της επιφάνειας διατεθειμένος να προσφέρει τη βοήθειά του στον παγιδευμένο άνδρα; Θα θελήσει το πάτωμα να ανοίξει για να τον βγάλει από μέσα του; Οι ισορροπίες αλλάζουν συνεχώς και η φυσική υπεροχή του ενός αρχίζει να γίνεται πλεονέκτημα του άλλου. Ποιος βρίσκεται τελικά στο φως και ποιος στο σκοτάδι;
Επιπλέον στοιχεία για το έργο:
Οι δύο ηθοποιοί που συμμετέχουν προσαρμόζονται με χαρακτηριστική άνεση στο πνεύμα του ραδιοφωνικού θεάτρου και δίνουν ένα τόνο της σύγχρονης εποχής στο έργο.
Ο σκηνοθέτης του έργου θα σημειώσει:
Το «Πάτωμα» της Ζέτης Φίτσιου είναι ένα κείμενο σαγηνευτικό μέσα στην καθαρότητά του. Μιλάει για το χθες και το αύριο του ανθρώπου και κυρίως για το σκοτεινό του σήμερα. Η ραδιοφωνική απόδοση του «Πατώματος» στοχεύει να πυροδοτήσει εικόνες και σκέψεις πάνω σε έννοιες όπως η εμπιστοσύνη, η αλληλοβοήθεια, ηανθρωπιά και να ενθαρρύνει τους ακροατές να κατανοήσουν τις ζωές των δύο κεντρικών χαρακτήρων που περιβάλλονται από μια ατμόσφαιρα «λογικού παραλόγου», μια ατμόσφαιρα ολοένα και περισσότερο γνώριμη στους περισσότερούς μας τα τελευταία χρόνια.
 |
| Ο Πάνος Βλάχος |
Ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός; Ποιος ο ισχυρός και ποιος ο αδύναμος; Ο ακροατής διχάζεται στο τέλος ...
Παίζουν: Πάνος Βλάχος, Πέτρος Λαγούτης
Έργο: Ζέτη Φίτσιου
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης
Επιμέλεια ηχητικού, σχεδιασμός ήχου: Διαμαντής Καραναστάσης
Βοηθός παραγωγής: Ειρήνη Σαμαρτζή
Παραγωγή: ΑΕΙΡΕΙΤΗ
 |
| Ο Πέτρος Λαγούτης |
Το έργο μπορείτε να το ακούσετε εδώ:
Πηγές: protothema, culturenow, Radio Play Theater, in.gr
Ενα έγγραφο (non paper) «φάντασμα», που φέρεται να προβλέπει αλλαγές συνόρων στα Δυτικά Βαλκάνια, αφυπνίζει εφιαλτικά σενάρια σε εποχές γεωπολιτικών αναταράξεων στην ευρύτερη περιοχή της Νoτιοανατολικής Ευρώπης, στη Μαύρη Θάλασσα και βεβαίως στην Ανατολική Μεσόγειο.
Επισήμως κανείς δεν έχει δει αυτό το έγγραφο, που έφερε στο φως σλοβενική ιστοσελίδα με τον ισχυρισμό ότι μεταξύ των συντακτών ήταν και η κυβέρνηση της χώρας της και προβλέπει ανταλλαγές εδαφών που θα οδηγήσουν στην ανατροπή του σημερινού συνοριακού καθεστώτος με διάλυση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και τη δημιουργία Μεγάλης Αλβανίας, Μεγάλης Σερβίας και Μεγάλης Κροατίας.
Η σλοβενική κυβέρνηση το διέψευσε και ενημέρωσε σχετικά το Σεράγεβο, όμως ο Εντι Ράμα, σύμφωνα με τη σερβική τηλεόραση, δήλωσε ότι πριν από λίγο καιρό μίλησε με τον Σλοβένο πρωθυπουργό για διάφορες ιδέες και μάλιστα είδε το non paper.
H κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας το αποδοκίμασε επίσης ως σχέδιο επικίνδυνης αποσταθεροποίησης.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που σενάρια περί αλλαγής συνόρων και ανταλλαγές εδαφών διακινούνται από διάφορους «μάγειρες» στη «βαλκανική κουζίνα», με επίκεντρο κυρίως το Κόσοβο και τη διευθέτηση του οριστικού καθεστώτος του, το οποίο θα αναγνωρίζεται και από τη Σερβία. Διανύουμε όμως πονηρές εποχές και όσοι (η Ελλάδα δηλαδή) με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μπορεί να βρεθούν στη δίνη τέτοιων ανατροπών και στη δημιουργία νέων πόλων ισχύος στην κοντινή γειτονιά τους καλό θα είναι να μην αγνοούν τροχιοδεικτικές βολές του είδους, όταν μάλιστα κυοφορούνται γενικότερες γεωπολιτικές μεταβολές στον ορίζοντα.
Εκ νέου αλλαγή του συνοριακού χάρτη στα Δυτικά Βαλκάνια σημαίνει κατάργηση των υφιστάμενων συνθηκών (κυρίως του Ντέιτον), που τις διαμόρφωσαν με «φωτιά και τσεκούρι» οι πόλεμοι στη Βοσνία και στην Κροατία και αργότερα η συμφωνία του Κουμάνοβο, που άνοιξε τον δρόμο για την ανεξαρτησία του Κοσόβου.
Μια τέτοια ρύθμιση θα εμπλέξει αναπόφευκτα το σύνολο των βαλκανικών κρατών, αφού θα επηρεάσει την ασφάλεια και τα συμφέροντα όλων, και αυτό θα σημάνει αίμα και πάλι.
Η παρουσία μιας Μεγάλης Αλβανίας στα βόρεια σύνορα δεν θα είναι αποδεικτή από την Ελλάδα, η οποία θα νομιμοποιείται να διεκδικήσει προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου, ούτε η Μεγάλη Σερβία από τη Βουλγαρία, που θα θελήσει να «μεγαλώσει» και εκείνη διεκδικώντας το εναπομείναν κομμάτι της Βόρειας Μακεδονίας, ενώ οι Τούρκοι θα βρουν ευκαιρία να προσπαθήσουν να περάσουν στη Θράκη. Μύλος, δηλαδή.
Πηγή: Καθημερινή
Ο μακεδονικός χώρος καθοριζόταν στην αρχαιότητα, όπως συμβαίνει και σήμερα,
από τα μεγάλα ποτάμια που τον διαρρέουν. Τα ποτάμια αυτά έχοντας συνήθως
προσανατολισμό Β-Ν κατέληγαν στο βόρειο Αιγαίο, διαμορφώνοντας στο διάβα τους το
τοπίο, αρδεύοντας τις αγροτικές εκτάσεις, λιπαίνοντας με τα φερτά τους υλικά τις πεδιάδες,
δημιουργώντας πλούσιους ψαρότοπους, ξεβγάζοντας μερικές φορές ακόμη και ψήγματα
πολύτιμων μετάλλων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι κατά μήκος των μεγάλων αλλά και
μικρότερων ποταμών ιδρύθηκαν κατά καιρούς σημαντικοί οικισμοί των αρχαίων Μακεδόνων
και των άλλων φύλων της περιοχής. Η σημασία τους δε για τη ζωή και την ιδεολογία των
ντόπιων φαίνεται από το γεγονός ότι μερικοί θεοποιήθηκαν ή – σπανιότερα – εμφανίζονται
σε τοπικές γενεαλογίες και αιτιολογικούς μύθους. Η φήμη βέβαια ορισμένων από αυτούς
ξεπέρασε τα στενά τοπικά όρια και έτσι συμπεριλήφθηκαν επίσης σε ευρύτερα γνωστούς,
πανελληνίως διαδεδομένους μύθους. Τέτοιοι ποταμοί είναι ο Αξιός, που ήδη στον Όμηρο
μνημονεύεται ως ένας παιονικός ποταμός, πατέρας του επώνυμου των Πελαγόνων ήρωα και
παππούς του Παίονα πολέμαρχου Αστεροπαίου, ή ο Στρυμών, που θεωρείται ως ένας από
τους γιους του του Ωκεανού και γεννήτορας ηρώων με ευδιάκριτη θρακική ιθαγένεια, όπως
είναι ο Ρήσος. Αντίθετα, από τους μεγάλους ποταμούς της μακεδονικής επικράτειας μόνο ο
Αλιάκμων θα συνδεθεί κάπως στενότερα με τους Μακεδόνες, ώστε εμφανίζεται με την
σωτήρια παρέμβασή του στον ιδρυτικό μύθο του μακεδονικού βασιλείου.
Σε κάποιες πηγές αναφέρονται και ορισμένοι μικρότεροι ποταμοί, όπως ο Όλγανος
που κατάγεται από τον επώνυμο ήρωα των Μακεδόνων ή ο Λουδίας που κάποτε θεωρούνταν
το προς βορράν και ανατολάς όριο του μακεδονικού κράτους. Με τον μύθο του Ορφέα στην
Πιερία συνδέονται δύο γειτονικά ποτάμια, ο Συς στα Λείβηθρα και ο Βαφύρας στο Δίον.
Γενικότερα μέσα στους μύθους οι μακεδονικοί ποταμοί μπορεί να έχουν τις εξής λειτουργίες:
α. συγγενείς επωνύμων ηρώων
β. θεοί - σωτήρες
γ. γενεσιουργά και αιτιολογικά στοιχεία της τοπικής γεωγραφίας, ιστορίας
και λατρείας.
Πηγή: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΛΙΟΣ
ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Διδακτορική Διατριβή
Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...
