Εάλω η Πόλις...

 Φρίξον ήλιε , στέναξον γη , εάλω η Πόλις ....

29 Μαίου 1453


Εάλω η Πόλις αλλά...

Ουκ εάλω η Ριζα!

Ουκ εάλω το Φως!

Ενυπάρχει στο Φως η ψυχή σου,

στην ρίζα το σώμα σου!

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα

Ψυχή των Ελλήνων!!!


Νικηφόρος Βρεττάκος

-------------





Τίποτε δεν χάνεται οριστικά, παρά μόνο εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι για να το θυμούνται.

Στην Ιστορία, όπως και στη ζωή, καμιά λύπη, καμιά μεταμέλεια δε μπο­ρούν ν’ αναπληρώσουν την απώλεια μιας μοιραίας στιγμής όπως και χίλια χρόνια δεν μπορούν να εξαγοράσουν μιας ώρας απερισκεψία..

Η ανθρωπότητα δε θα μπορέσει ποτέ να εκτιμήσει εις όλη του την έκτα­ση το κακό που μπήκε από την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα, ούτε τι έχασε ο κόσμος του πνεύματος με την κατάληψη του Βυζαντίου.


Δεν είναι μια απλή ιστορία που έγινε μύθος...δεν είναι παραμύθι...είναι ένας τρόπος ζωής που χάνεται..Ενας ηγέτης που ήξερε ότι θα πεθάνει...Ήξερε πως αυτή ήταν η μοίρα του και δε δείλιασε...γι αυτό πήγε...ένας άντρας που πάνω από τη ζωή του έβαλε τις αξίες του...Τα όσια και τα Ιερά της παραδόσεως της Πόλης...δεν έπεσε μόνο η Πόλις...έπεσε ένα κομμάτι του εαυτού μας...ένα κομμάτι που μύριζε λιβάνι και γιασεμί...δε χάθηκε μόνο ο Βασιλέας...χάθηκε ο ηγέτης που θυσιάζεται και δεν φυγομαχεί πίσω από γραφεία...Χάθηκε η ψυχή που ζούσε για τα ιδανικά...ας είναι η Πόλις το τελευταίο όνειρο που έπεσε...διότι για κάθε αξία που χάνεται, για κάθε έθιμο που αγνοούμε, πέφτει και μια Πόλη...

Η Πόλη εάλω 

Οι Έλληνες ποτέ🇬🇷🌿

Λίγες γραμμές για το Βασίλειο Β΄ Βουλγαροκτόνο...

 Το 1025 μ.χ φεύγει από την ζωή σε ηλικία 69 ετών η μεγαλύτερη και ενδοξότερη φυσιογνωμία της Ρωμανίας,ο «Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος»!!!



Κατατρόπωσε τους Βουλγάρους, πολέμησε και νίκησε τους Άραβες στη Συρία, τους Λογγοβάρδους στην Ιταλία, τους Αρμένιους στην Κιλικία και τους Νορμανδούς στη Σικελία. Εκχριστιάνισε τους Ρώσους και εφάρμοσε το περίφημο Αλληλέγγυον με το οποίο υποχρεώνονταν οι δυνατοί να καταβάλλουν τους φόρους των πτωχών καλλιεργητών, οι οποίοι είχαν καταστραφεί οικονομικά κυρίως λόγω των μακροχρόνιων πολέμων. Επίσης παρά τους συνεχείς πολέμους, άφησε πίσω του το δεύτερο μεγαλύτερο πλεόνασμα στο αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο από καταβολής της Αυτοκρατορίας (το μεγαλύτερο ήταν αυτό που άφησε ο Αυτοκράτορας Aναστάσιος Α' τον 5ο αιώνα με 23.000.000 σόλιδους).
Ο Βασίλειος Β΄, υπήρξε ο μακροβιότερος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Ανατολικής Αυτοκρατορίας, βασίλεψε σχεδόν μισό αιώνα (976 – 1025) και προσωποποιεί το σημείο της ύψιστης πολιτικής και στρατιωτικής ακμής της αυτοκρατορίας.

Ο Κόμης Δράκουλας, του Μπραμ Στόκερ. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας μεταφέρω σε ένα πολύ σκοτεινό κόσμο, τον κόσμο του Κόμη Δράκουλα, καθώς πρόκειται να σας παρουσιάσω το αριστούργημα του Μπράμ Στόκερ Ο Κόμης Δράκουλας.



 


Το έργο εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 18 Μαΐου του 1897,  ανήκει στο συγγραφικό είδος του επιστολικού μυθιστορήματος και στη μεγάλη οικογένεια έργων της γοτθικής λογοτεχνίας. Το επιστολικό μυθιστόρημα προέκυψε από τη σύζευξη δύο ειδών γραφής: της επιστολής και του μυθιστορήματος. Την υστεροφημία του κατά κύριο λόγο ο Στόκερ την οφείλει στο Δράκουλα.

Η επιτυχία για το έργο ήρθε μετά το θάνατο του συγγραφέα, οπότε και πραγματοποιήθηκαν διάφορες εκδόσεις, καθώς και θεατρικές και κινηματογραφικές διασκευές, ειδικά μετά το 1923.

Ο Δράκουλας μεταφράστηκε στις κυριότερες γλώσσες του κόσμου. Το 1899 δημοσιεύθηκε στην Αμερική. Στην Ελλάδα μεταφράστηκε από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στις επιφυλλίδες της  εφημερίδας Νέον Άστυ από την 27/01/1903 έως τις την 24/06/1903 με τον τίτλο Ο Πύργος του Κόμη Δράκουλα

Πρωτοσέλιδο από την εφημερίδα Νέον Άστυ της εποχής


                                     


Ο Στόκερ φυσικά δεν ήταν ο πρώτος που έγραψε για βρυκόλακες, είχαν προηγηθεί η Μέρι Σίρεϊ με τον Φρανκεστάιν ο Τζων Πολιντόρι με το Βαμπίρ και ο Λόρδος Βύρωνας με το ποίημα Κλέφτης



Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ (από διδακτικό υλικό του τμήματος μεταπτυχιακών σπουδών Φιλολογίας Α.Π.Θ.)


Το μυθιστόρημα ξεκινά με το ταξίδι του Άγγλου δικηγόρου Ιωνάθαν Άρκερ (διατηρούμε την απόδοση των ονομάτων από τον Παπαδιαμάντη) στον πύργο του Κόμη Δράκουλα στην Τρανσυλβανία, προκειμένου να διεκπεραιώσει κάποια ζητήματα σχετικά με την αγορά από τον Κόμη ακίνητης περιουσίας στο Λονδίνο.


Κατά την παραμονή του στον πύργο ο Άρκερ γίνεται μάρτυρας αλλόκοτων περιστατικών που μαρτυρούν την τρομακτική, βαμπιρική, φύση του οικοδεσπότη, και σύντομα διαπιστώνει πως είναι αιχμάλωτος του Δράκουλα, ο οποίος ετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μετάβασή του στο Λονδίνο, αφήνοντας τον φιλοξενούμενο στον πύργο με τις τρεις ομοιότροπες αδελφές του.


Η αφήγηση συνεχίζεται με την ανταλλαγή επιστολών μεταξύ της μνηστής του Άρκερ Μίνας Μούρρεϋ και της παιδικής της φίλης Λουκίας Ουεστένρα, η οποία ετοιμάζεται να επιλέξει τον σύζυγό της μεταξύ τριών υποψηφίων: του ψυχίατρου Τζων Σούαρδ, του Αμερικανού Κουίνσι Μόρρις και του Αρθούρου Όλμγουδ, αργότερα Λόρδου Γόδαλμιγγ. Η Λουκία επιλέγει τον τελευταίο. Στο μεταξύ το πλοίο στο οποίο επιβιβάζεται ο Δράκουλας προσορμίζεται στο λιμάνι του Λονδίνου με εξολοθρευμένο πλήρωμα και νεκρό καπετάνιο. Ο Δράκουλας που ταξίδευε σε κιβώτια με χώμα του πύργου του, κατά τη στιγμή της άφιξης πηδάει από το κατάστρωμα υπό μορφή λύκου και εξαφανίζεται.



Κρίστοφερ Λι, ο πιο "πετυχημένος"  Δράκουλας


Στην Αγγλία επιτίθεται στη Λουκία, η οποία βασανίζεται από εφιάλτες, υπνοβατεί και αιμορραγεί ανεξήγητα. Για τη διάγνωση και τη θεραπεία της ασθένειας ο Σούαρδ καλεί τον Ολλανδό δόκτορα Αβραάμ Βαν Έλσιγγ ως ειδικό. Ο Βαν Έλσιγγ χρησιμοποιεί ιατρικές, ψυχολογικές αλλά και «δεισιδαιμονικές» μεθόδους θεραπείας χωρίς επιτυχία. Η Λουκία πεθαίνει. Τις επόμενες ημέρες υπάρχουν δημοσιεύματα περί απαγωγής παιδιών από λευκοφορεμένη γυναίκα καθώς και για την απόδραση λύκου από τον ζωολογικό κήπο. Στο μεταξύ ο Άρκερ δραπετεύει από τον πύργο, παντρεύεται τη Μίνα στην Τρανσυλβανία, επιστρέφουν στο Λονδίνο όπου έρχονται σε επαφή με τον Βαν Ελσιγγ. Οι τρεις μαζί με τους μνηστήρες της Λούσυ αποφασίζουν να δράσουν εναντίον του Δράκουλα, αφού πρώτα αποκεφαλίσουν και καρφώσουν τη σορό της Λουκίας που έχει βρυκολακιάσει, συνδυάζοντας θρησκευτικές πρακτικές με επιστημονικές γνώσεις και τεχνολογία.


Εισβάλλουν στο σπίτι του στο Κάρφαξ, το οποίο βρίσκεται κοντά στο άσυλο φρενοβλαβών που διευθύνει ο Σούαρδ, και καταστρέφουν όσα κιβώτια με χώμα έχουν απομείνει. Μόλις ο Δράκουλας αντιλαμβάνεται τη συσπείρωσή τους εναντίον του, εισβάλλει ως ομίχλη στο άσυλο, ειδοποιημένος από έναν υποτακτικό του που είναι τρόφιμος εκεί, τον εντομοφάγο Ρένφιλδ, και μολύνει τη Μίνα ρουφώντας το αίμα της και δίνοντάς της να πιει από το δικό του αίμα. Τον συλλαμβάνουν επ’ αυτοφώρω, ωστόσο καταφέρνει να διαφύγει στην Τρανσυλβανία.


 Μετά από περιπετειώδη καταδίωξη στο Λονδίνο και στη θάλασσα επιτυγχάνουν την εξολόθρευσή του στην Τρανσυλβανία. Στην επιχείρηση σκοτώνεται ο Κουίνσι, το όνομα του οποίου δίνουν οι Άρκερ αργότερα στον νεογέννητο γιο τους.







ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ


Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Στόκερ διηύθυνε το ονομαστό Θέατρο Lyceum του Λονδίνου και για να συμπληρώσει το εισόδημά του έγραφε λαϊκά μυθιστορήματα, χωρίς ιδιαίτερες λογοτεχνικές απαιτήσεις. Ένα από αυτά, ο «Δράκουλας» του χάρισε δόξα και φήμη, αν και όπως είπαμε παραπάνω δεν ήταν ο πρώτος διδάξας του είδους.

Οι ταξιδιωτικές περιγραφές της Ανατολικής Ευρώπης σταχυολογήθηκαν τόσο από την έρευνα που έκανε ο Stoker σε βιβλιοθήκες, όσο και από τις πληροφορίες που του παρείχε ο αδερφός του, George, ιατρός που υπηρέτησε στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877‐78.



Ο πραγματικός Κόμης Δράκουλας

Ο πραγματικός Δράκουλας έζησε στην περιοχή της Βλαχίας στη Ρουμανία, στα Καρπάθια Όρη περίπου μεταξύ των ετών 1431 και 1476, ενώ χρημάτισε μέχρι και κυβερνήτης-βεόβοδας της περιοχής του. Ο Κόμης υπήρξε λοιπόν ως ιστορικό πρόσωπο, στη Ρουμανία μάλιστα τιμάται ως ήρωας.

Από πού προήλθε, όμως, το όνομα Δράκουλας; Τόσο ο ίδιος όσο και ο πατέρας του, Βλαντ Β, είχαν ενταχθεί στο Τάγμα του Δράκου, τάγμα των Σταυροφοριών, το οποίο είχε ως σκοπό την προστασία του Χριστιανισμού και την υπεράσπιση της Αυτοκρατορίας εναντίον των Οθωμανών Τούρκων. Ο πατέρας του πρωταγωνιστή μας εντάχθηκε στο τάγμα λόγω της ανδρείας που έδειξε στον αγώνα κατά των εχθρών και έλαβε το όνομα Ντράκουλ που στα ρουμανικά σημαίνει δράκος ή διάβολος. Έτσι, με τη σειρά του ο γιος του, Βλαντ Γ Τέπες, ονομάστηκε Δράκουλας, δηλαδή γιος του δράκου.

Έμεινε στην  ιστορία ως αδίστακτος και διψασμένος για αίμα. Ο Δράκουλας σκότωσε περίπου 40.000 ομοεθνείς του και 100.000 Τούρκους. Στην πιάτσα ήταν γνωστός ως παλουκωτής, εξαιτίας της συγκεκριμένης εκδικητικής τακτικής που εφάρμοζε στους αντιπάλους του. Επιπρόσθετα έδιωξε τους Τούρκους από την Τρανσυλβανία θανατώνοντας αρκετούς από αυτούς με τη συγκεκριμένη μέθοδο.

Στη φήμη που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του, σίγουρα οφείλονται και οι αναφορές Τρανσυλβανικών θρύλων και πεποιθήσεων για φαντάσματα και βρικόλακες, φαινόμενο που χαρακτηρίζει έντονα την ιστορία της περιοχής.


Από το εσωτερικό του Πύργου


Η σφραγίδα του τρόμου

Σε όλο το έργο κυριαρχεί ο τρόμος και η ταραχή. Πρόκειται για ένα αίσθημα πρωτόγονου φόβου και ενσώρκωσης τρόμου σε όλα τα πεδία.

Μυθιστόρημα αρχέτυπο που φέρνει τη σφραγίδα του τρόμου και της φρίκης που εμπνέει το αλλόκοτο και η μεταφυσική, ενέπνευσε δεκάδες συγγραφείς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες και ζωγράφους, μεταφράστηκε στις κυριότερες γλώσσες του κόσμου, και αποτελεί αναμφίβολα το σημαντικότερο λογοτέχνημα του είδους του με εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες σε όλη τη γη…

To ενδιαφέρον, ακόμη, του Stoker για τον αποκρυφισμό και τη μεταφυσική, καθώς και η μελέτη θρύλων και μυθολογιών διαφόρων χωρών θα μπορούσαν να θεωρηθούν αφετηρίες για τη συγγραφή του πλέον αναγνωρισμένου έργου του, του Dracula (1897).

Αξίζει ακόμη να πούμε ότι παραδοσιακά, ο Κόμης Δράκουλας υπνωτίζει τα υποψήφια θύματά του. Λογικό: την εποχή που γράφεται το βιβλίο του Στόκερ, είναι πια διάσημος στην Αγγλία ο μεσμερισμός, δηλαδή η τέχνη του υπνωτισμού που εισήγαγε στις αρχές του 19ου αιώνα ο Γερμανός Φρανκ Μέσμερ.


Ο Πύργος του Κόμη Δράκουλα

Η σύνδεση του έργου με τη Βικτωριανή εποχή

Ο Στόκερ μέσα από το συγκεκριμένο έργο αποτυπώνει όψεις από τη βικτωριανή εποχή. Οι αλλαγές στην οικονομία, η εξέλιξη της τεχνολογίας και των επιστημών, η αστικοποίηση και η βιομηχανική επανάσταση είναι θέματα που γίνονται αντιληπτά στο έργο.

Κατά τη βικτωριανή εποχή παράλληλα με την επιστημονική πρόοδο αναπτύχθηκε και μία ισχυρή τάση προς το μεταφυσικό και τον ανορθολογισμό Αυτή η τάση μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα, στα διάφορα σαλόνια όπου γίνονταν συγκεντρώσεις συγγραφέων και γενικότερα ανθρώπων του πνεύματος, στις συγκεντρώσεις αυτές οι συμμετέχοντες επιδίδονταν σε επικλήσεις πνευμάτων.

Ο Δράκουλας γενικότερα εκφράζει τους φόβους της βικτωριανής κοινωνίας μέσω του φαντασιακού. Ο φόβος της ατομικής και εθνικής μόλυνσης, της τρέλας, της κοινωνικής ανατροπής, της αντιστροφής της αποικιοποίησης (φόβοι διάσπασης της φυλετικής καθαρότητας) θα συντάραξαν το υποσυνείδητο των Βρετανών εκείνης της εποχής.  Ο Δράκουλας είναι μια μορφή του Αντιχρίστου που υπόσχεται αθανασία όχι με τη μορφή της αιώνιας ζωής αλλά της καταδίκης.

Γενικότερα όμως ο Δράκουλας δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο βαθύτερης μελέτης παρά το γεγονός ότι το έργο παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία (ηθογραφικά κ.α.).Ορισμένες μελέτες  για τον Δράκουλα, ειδικά μετά το 1950 επικεντρώνονται σε ζητήματα του είδους (φανταστικό) και της άνθησής του την εποχή των νέων επιστημονικών ανακαλύψεων (Δαρβίνος, ψυχανάλυση), της τάξης (αριστοκρατία και κυρίως αστική τάξη: γιατροί, δικηγόρος), της φυλετικής και εθνικής καθαρότητας (Βρετανοί και άλλοι) και της σχέσης επιστήμης και θρησκείας και των μεθόδων τους.


Ο Δράκουλας στην μεγάλη οθόνη 

Ο «Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ φάνηκε τεράστιος πόλος έλξης για την βιομηχανία του κινηματογράφου. Είναι μια ιστορία που αποδόθηκε σε πάνω από 160 ταινίες και πολλές σειρές, με διαφοροποιημένη την ιστορία κάθε φορά ή με κωμικό και ρομαντικό ύφος, ανάλογα την παραγωγή. 

Πολλοί έπαιξαν τον Κόμη Δράκουλα, λίγοι όμως μπόρεσαν να μεταφέρουν την ευγένεια, την έλξη μαζί με την ανατριχίλα που περιέγραφε ο συγγραφέας, ενώ άλλοι… δεν τα κατάφεραν τόσο καλά.


Ο «επιχειρηματίας» Κόμης Δράκουλας

Οι ηγετικές δεξιότητες του Κόμη, το Branding (η  ταύτιση των επιτυχημένων εταιρειών με τους ανθρώπους που τις δημιούργησαν- η Τρανσυλβανία θεωρείται σήμερα γενέτειρα για όλους τους βρυκόλακες), η μεταδοτικότητα (μέσω της μετατροπής άλλων ανθρώπων σε βαμπίρ), η αφοσοίωση του στον αρχικό στόχο και η επιτυχημένη δικτύωση θα μπορούσαν σίγουρα να αναδείξουν το Δράκουλα σε παράδειγμα επιτυχημένου επιχειρηματία!


Θρύλοι, βρυκόλακες, ευγενικοί χαρακτήρες, περιγραφές όμορφων τοπίων, αγωνία, περιπέτεια, συναίσθημα κλπ κάνουν το έργο άκρως ενδιαφέρον! Θα κλείσουμε το άρθρο λέγοντας πως η ανάγνωση του μυθιστορήματος, η ακρόαση ή η παρακολούθηση ενός θεατρικού ή μίας πετυχημένης ταινίας, του Κόμη Δράκουλα κάθε άλλο από χαμένος χρόνος μπορεί να θεωρηθεί… 






Μετάφραση: Αννέτα Καπόν

Μουσική επιμέλεια: Δανάη Ευαγγελίου

Επιμέλεια ήχων: Φανή Σιώρη

Ηχογράφηση: Θοδωρής Ασημάκης

Παραγωγή: Νέλλα Δουλτσίνου

Ραδιοσκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος


Ο Νικήτας Τσακίρογλου στο ρόλο του Δράκουλα


Ο Άλκης Κούρκουλος στο ρόλο του Τζόναθαν Χάρκερ



                                   
Ο Σταύρος Ξενίδης καθηλώνει τους ακροατές ερμηνεύοντας το ρόλο του καθηγητή Βαν Χέλσινγκ
                                       


                                                  Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Ραδιοφωνικό Θέατρο:







Πηγές:

 



Bram Stoker, Dracula Μτφρ. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Ο Πύργος του Δράκουλα» Αντιβολή: Αντιβολή: Ανδρέας Κόκκινος και Απόστολος Τζώτζης

Θεώρηση της αντιβολής και εισαγωγή: Απόστολος Τζώτζης & Γ. Φαρίνου‐Μαλαματάρη.

(Συλλογικό), Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας, τόμος ΄Β, εκδ Ε.Α.Π., Πάτρα 2000

«Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ (εκδόσεις Λιβάνη)

«Δράκουλας: Μύθος και ιστορική αλήθεια» του Νικολάε Στοϊτσέσκου (εκδ. Σύγχρονη Εποχή)

«Ο κόμης Δράκουλας στην οθόνη» του Δημήτρη Κολιοδήμου (εκδ. Οξύ)

https://www.kathimerini.gr/culture/books/998715/otan-i-epithymia-chtypaei-kokkino/

https://aiesec.gr/δράκουλας-και-επιχειρηματικότητα/

https://www.politeianet.gr/books/9789603030225-stoker-bram-stochastis-drakoulas-184556

https://www.politeianet.gr/books/9789603030225-stoker-bram-stochastis-drakoulas-184556

https://www.monopoli.gr/2020/11/08/istories/san-simera/427760/mpram-stoker-o-syggrafeas-piso-apo-ton-emvlimatiko-thrylo-tou-komi-drakoula-pou-…

https://www.offlinepost.gr/2021/02/09/o-komhs-drakoulas-yphrkse/

https://www.klik.gr/gr/el/stories/komis-drakoulas-muthos-i-pragmatikotita/


http://www.bl.uk/romantics‐and‐victorians/articles/the‐victorian‐supernatural






Ένα από τα ωραιότερα αγγεία της αρχαιότητας, Ζάκρος...

 Πολλά μικρά κομμάτια που με κόπο οι συντηρητές τίμησαν με την υπομονή και το πάθος τους και έτσι ένα από τα ωραιότερα αγγεία της αρχαιότητας, ένα λαμπερό "διαμάντι" από ορεία κρύσταλλο 3500 ετών έγινε αυτό που ήταν και τότε, όταν το χρησιμοποιούσαν σε κάποια τελετή στο ανάκτορο της Ζάκρου. Ζάκρος, το τέταρτο σε μέγεθος ανάκτορο της Κρήτης έδωσε μερικά από τα σημαντικότερα ευρήματα του μινωικού πολισμού όπως αυτό που βρέθηκε στο θησαυροφυλάκιο της, η απάντηση της Ζάκρου στο θησαυροφυλάκιο της Κνωσού που έδωσε με την σειρά της ως θησαυρό την Θεά των Οφέων.

Πολλοί θα δουν το αγγείο στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, λίγοι θα φθάσουν στις εσχατιές της Κρήτης να δουν το τέταρτο ανάκτορο. Η σύνδεση όμως και των δύο εμπειριών, ευρήματος και πηγής είναι και αυτό μια ψηφίδα στο παζλ. Ο αθέατος κόσμος της Κρήτης στον οποίο ανήκει η Ζάκρος κρατούν το "πασπαρτού" ενος πολιτισμού που ακόμα μας γέννα ερωτήματα και συγκινήσεις.




Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.

 Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.



Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.


Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.


Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.


Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.


Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.


Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.


Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τι ήταν οι τσέτες...

 Τσέτες

Ήταν Μουσουλμάνοι υπότροποι κατάδικοι οπλισμένοι άτακτοι ληστές οι οποίοι δραστηριοποιούνταν στην Μικρά Ασία από την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στρατολογημένοι και εξοπλισμένοι από τα τοπικά τμήματα της νεοτουρκικής επιτροπής «Ένωση και Πρόοδος».



Ήταν ιδιαίτερα κακόφημοι άνθρωποι, υπεύθυνοι για αμέτρητες βιαιοπραγίες, βιασμούς και δολοφονίες αμάχων, καθώς και λεηλασίες και πλιάτσικο τα οποία πραγματοποιούσαν σε συνεργασία με την Τουρκική Χωροφυλακή ή υπό την ανοχή της.

Επίσης ήταν υπεύθυνοι για τις θηριωδίες σε βάρος των Χριστιανών Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων, οι οποίες έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1910 και του 1920.


Στη φωτογραφία Τούρκος τσέτης επιδεικνύει τα κλοπιμαία του, στην παραλία της Φώκαιας (φωτογραφία από μέλος της τοπικής γαλλικής αρχαιολογικής αποστολής).


Ναός Αφαίας,Αίγινα

Ο θνήσκων πολεμιστής, κείτεται στο έδαφος μετά από τραύμα στο στήθος, όπως φαίνεται από την τρύπα του βέλους κοντά στη δεξιά θηλή. Το βέλος του Ηρακλή είναι αυτό που τον σκότωσε, γι' αυτό και οι μελετητές υποθέτουν πως η μορφή είναι του #Λαομέδοντα, του βασιλιά των Τρώων.




Φορά χαλκιδαϊκό κράνος το λοφίο του οποίου είναι πρόσθετο.
Βρίσκεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.
Στην ελληνική μυθολογία ο Λαομέδοντας ή Λαομέδων ήταν ένας από τους βασιλιάδες της Τροίας, γιος του Ίλου και της Ευρυδίκης.
Ηταν σύζυγος της κόρης του ποτάμιου θεού Σκαμάνδρου, της Στρυμούς ή Πλακίας (κατ' άλλους της Λευκίππης) και πατέρας πολλών παιδιών, όπως ο Τιθωνός, ο Ποδάρκης και η Ησιόνη. Ως γιος του αναφέρεται (συνήθως ως νόθος) και ο Βουκολίωνας, που τον απέκτησε με τη νύμφη Καλύβη.
Διαδέχθηκε στον θρόνο της Τροίας τον πατέρα του και μετά θέλησε να κτίσει μεγάλα τείχη γύρω από την πόλη. Προσέλαβε λοιπόν με μισθό τους θεούς Ποσειδώνα και Απόλλωνα, τους οποίους ο Δίας είχε τιμωρήσει να υπηρετήσουν θνητό. Οι δύο αθάνατοι εργάσθηκαν πραγματικά επί ένα ολόκληρο χρόνο. Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Ποσειδώνας έκτισε τα τείχη, ενώ ο Απόλλωνας έβοσκε τα κοπάδια του Λαομέδοντα στο όρος Ίδη. Βοηθός αμφοτέρων ήταν ο θνητός Αιακός. Μόλις όμως πέρασε ο χρόνος, ο Λαομέδοντας αρνήθηκε να τους δώσει όσα τους είχε υποσχεθεί και μάλιστα απείλησε τον Απόλλωνα ότι θα τον έδενε και θα τον πουλούσε για δούλο στα νησιά! Τότε οργίσθηκαν οι δύο θεοί και ο μεν Απόλλωνας έστειλε λοιμό στην πόλη, ο δε Ποσειδώνας έστειλε ένα θαλάσσιο τέρας που έβγαινε με την πλημμυρίδα και έτρωγε ανθρώπους.
Σύμφωνα με τον χρησμό που έλαβε τότε ο Λαομέδων, η πόλη θα λυτρωνόταν από το θηρίο αν έδινε σε αυτό ως γεύμα την κόρη του Ησιόνη. Εκείνο τον καιρό πέρασε ο Ηρακλής από την Τροία μαζί με τους Αργοναύτες και υποσχέθηκε στον βασιλιά να σώσει την κόρη του αν του έδινε τα άλογα που είχε λάβει ως δώρο από τον Δία επειδή τον βοήθησε να αρπάξει τον ανιψιό του (κατά μία εκδοχή γιο του), τον Γανυμήδη. Ο Λαομέδων το υποσχέθηκε και ο ήρωας σκότωσε το θηρίο απελευθερώνοντας την κόρη, αλλά ο κακόβουλος βασιλιάς αθέτησε και πάλι την υπόσχεσή του. Ο Ηρακλής θύμωσε και επέστρεψε μετά από καιρό ως αρχηγός στρατού, κυρίευσε την Τροία (πολύ πριν τον περίφημο Τρωικό Πόλεμο) και σκότωσε με τα βέλη του τον Λαομέδοντα και όλους τους γιους του εκτός από τον Ποδάρκη. Την Ησιόνη τότε την έδωσε ως σύζυγο στον φίλο του Τελαμώνα.
Μία παραλλαγή του μύθου λέει αναλυτικότερα ότι ο Ηρακλής απέστειλε πρώτα στον Λαομέδοντα τους Τελαμώνα και Ίφικλο για να ζητήσουν τα άλογα που του είχε υποσχεθεί. Ο Λαομέδων όμως φυλάκισε τους δύο απεσταλμένους του ήρωα και ήταν έτοιμος να επιτεθεί εναντίον των λοιπών Αργοναυτών. Τότε ο Ηρακλής ειδοποιήθηκε από τον Ποδάρκη, κυρίεψε την πόλη και σκότωσε τον βασιλιά. Ο τάφος του βρισκόταν στην Τροία. Σύμφωνα με κάποιο χρησμό, η πόλη ήταν αδύνατο να αλωθεί όσο ο τάφος αυτός παρέμενε άθικτος.

Η κόρη με τα αμυγδαλωτα μάτια

 This is how the ancient Greek girls looked like. 

Inspired from the Kore Statue ( The girl with the almond shaped eyes. ) 500 BC 


Κάπως έτσι μοιάζανε οι αρχαίες Ελληνίδες και ιδιαίτερα οι Αθηναίες χωρίς βέβαια να αποτελεί μια στερεότυπη προσέγγιση.

Αυτή η αναπαράσταση αρχαϊκής Κόρης μας βοηθάει όμως να τις γνωρίσουμε καλύτερα φυσιογνωμικά. 



Η «Κόρη με τα αμυγδαλωτά μάτια» (500 π.Χ. περίπου), ένα από τα ωραιότερα αρχαϊκά αγάλματα της Ακρόπολης, ήταν αφιερωμένη στη θεά Αθηνά, προστάτιδα της Ακρόπολης (εικ. 1). Κατασκευάστηκε από παριανό μάρμαρο, προέρχεται από ιωνικό ή αττικό εργαστήριο και είναι επιζωγραφισμένο (σημ. 5). Τα μάτια και τα μαλλιά της είχαν βαφτεί καστανά. Ταινίες μαιάνδρων καθώς και άνθη στόλιζαν το διάδημα, το χιτώνα και το ιμάτιό της. Τα αυτιά του αγάλματος είναι μεγάλα και αδρά σχεδιασμένα.


This Kore was discovered in 1888 southwest of the Parthenon and was reassembled from four fragments. The head, right hand, parts of the hair and the folds on her right thigh were constructed from separate blocks of marble. Delicate and expressive, with her features highlighted with colour, this Kore is one of the most beautiful statues found on the Acropolis. Due to her almond-shaped eyes, which are strongly accentuated with paint, she is known as the "Kore with Almond Eyes".


She wears a long-sleeved chiton, with a short himation thrown over the top, which passes obliquely under the left arm, while secured on the right with small relief buttons. Her garments were richly decorated with painted rosettes, meander and elaborate motifs. The colors we see today are not the original hues and the intended blue of the chiton, has oxidized through time and now appears as green. In her right hand the Kore would have held an offering to the goddess while with her left she was likely pulling aside her chiton to facilitate her step.


Her hairdo is the typical of the archaic Korai with her long hair falling on her back while three curled locks frame each side of her face and spill to the front. The reddish-brown colour we see today is a result of oxidation or constitutes the undercoat over which the final hue was applied. On her head she has a stephane with a painted meander, part of which was made separately and then added, probably due to a repair, and on her ears, she wears round earrings decorated with rosettes on a dark background. The bronze stem projecting from the top of her head is a meniskos.


The Kore's features are highlighted with colour. Black is used for the eyebrows, the contour of the eyes and their pupils; brown for the irises; and red for the lips. The understatement of her expression, without the "archaic smile" of older Korai, is suggestive of early Classical art and the so-called "Severe Style".

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.


 

Το αρχαίο ελληνικό θέατρο της Ιεράπολης

 Το Αρχαιο Ελληνικό Θέατρο της Ιεράπολης στην Φρυγία. Ένα απο τα πιο καλοδιατηρημένα Αρχαία Ελληνικά θέατρα.

Χωρητικότητας 12000 θεατών. 

Τα λόγια περιττά!

Οι Τουρκοι το λένε Παμούκκαλε...

Ελλάς Παντού...



Η κατάντια ενός φτωχού χωρικού. Παραδοσιακό παραμύθι από την Σερβία – Απόδοση: Χρήστος Τσίρκας.

  Σ’ ένα απομονωμένο χωριό μιας μικρής πολιτείας, ζούσε μονάχος του ένας φτωχός χωρικός. Έτρωγε από αυτά που φύτευε στον μικρό του κήπο κι α...