Μαρμάρινο άγαλμα του Oδυσσέα, από το Ναυάγιο των Αντικυθήρων Έργο της ύστερης ελληνιστικής εποχής, γύρω στο 100 π.X.

 Μαρμάρινο άγαλμα του Oδυσσέα, από το Ναυάγιο των Αντικυθήρων Έργο της ύστερης ελληνιστικής εποχής, γύρω στο 100 π.X.

Ο ήρωας παριστάνεται σε διασκελισμό προς τα δεξιά, ενώ στρέφει το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Φορεί χιτωνίσκο και ιμάτιο και στο κεφάλι πίλο. Tο έργο ίσως προέρχεται από σύνταγμα αγαλμάτων, που απεικόνιζε την αρπαγή του Παλλαδίου κατά την άλωση της Tροίας από τους Αχαιούς. Ύψος 1,25 μ.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

PRIAPUS. Fresco in the House of The Vettii, Pompeii. Casa dei vettii, vestibolo, priapo che poggia il fallo sulla bilancia.

 Priapo è un personaggio della mitologia greca, figlio di Dioniso e di Afrodite, per altri di Afrodite ed Ermes, o Ares, o Adone o Zeus. Hera, gelosa del marito, si sarebbe vendicata dando al bimbo un aspetto grottesco ed un enorme fallo.

Il culto di Priapo risale ai tempi di Alessandro Magno, proveniente dall'Ellesponto o dalla Propontide, simbolo della forza sessuale maschile e la fertilità della natura. Fu cacciato dall'Olimpo perchè incontenibile. Da ubriaco infatti tentò di stuprare la Dea Vesta. Anche l'asino, simbolo di lussuria, gli ragliò contro per farlo scappare.

Priapo rappresentava l'eros selvaggio, istintivo, quello che la mente razionale aveva fatto tanta fatica a dominare, non solo come sesso indiscriminato, ma pure come libertà di percepire i propri sentimenti, come quello verso la donna che fu un istinto fortemente represso sia in Grecia che a Roma, soprattutto in età repubblicana. Pure il saggio Aristotele sosteneva che il principio generativo risiedesse esclusivamente nell'uomo. Le donne erano secondo lui sterili, accoglievano il seme maschile ma non partecipavano alla fecondazione.

Il suo animale era l'asino, per l'importanza che aveva nella vita contadina, e per l'analogia dei membri smisurati. Narra il mito che Priapo insidiasse la ninfa Lotide dormiente, ma il ragliare di un asino svegliò la ninfa impedendo l'accoppiamento, il mito sostiene che il Dio, per vendetta, pretendesse il sacrificio annuale di un asino. In realtà l'animale sacrificato rappresentava un aspetto della stessa divinità nei tempi più antichi, era un Dio molto orgoglioso del suo sesso:

"La massima piacevolezza del mio pisello,

è che nessuna donna gli è mai troppo larga."

Pertanto Priapo è istinto ma un po' distorto da una ebbrezza di potenza virile: l'ipervalutazione del fallo. In questa euforia il culto fu ricollegato ai riti e alle orge dionisiache, che erano ebbrezza della natura non del sesso, o non nel potere del sesso, ma in quanto espressione della natura, quindi un potere impersonale. Il fatto però che il Dio fosse così brutto e deforme riduceva il lato sacrale riportandolo a livello terreno e non più aulico.

Il suo culto era associato al mondo agricolo ed alla protezione delle greggi, dei pesci, delle api, degli orti. Spesso infatti, cippi di forma fallica venivano usati a delimitare gli agri di terra coltivabile. Tradizione proseguita nonostante il cristianesimo. Ancora oggi troviamo cippi fallici in Italia, nelle campagne di Sardegna, Puglia e Basilicata o nelle zone interne di Spagna, Grecia e Macedonia.

Amato dalle donne come propiziatore di fertilità, il Dio fu poi per questo esiliato da Lampsasco, sua città natale, per volere dei mariti gelosi. Gli Dei intervennero rendendo impotenti i maschi della città, così Priapo venne richiamato e venerato come Dio dei giardini, per allontanare ladri e malocchio, e propiziare la fecondità dell'orto.

Nelle Falloforie, feste in onore di Dioniso e poi di Priapo, fu collegato ai riti e alle orge dionisiache.

« Ritiratevi, fate posto

al dio! perché egli vuole

enorme, retto, turgido,

procedere nel mezzo. »

Nelle falloforie propiziatorie del raccolto, molto diffuse nel mondo agricolo dell'antica Grecia e poi in Italia e nei territori dominati dai Romani, le processioni con il fallo terminavano con una pioggia di acqua mista a miele e succo d'uva, indirizzata verso i campi, che rappresentava l'eiaculazione del seme origine della vita e quindi propiziava l'abbondanza del raccolto.

Ο Μάριο Μπόνι

 Καλημέρα μπασκετόφιλοι...

Με τους γείτονες μας Ιταλούς υπάρχει μία φράση που μας χαρακτηρίζει, το γνωστό una faccia una razza. Στην περίπτωση του μπάσκετ δεν υπάρχει πιο ενδεδειγμένη περίπτωση από τη σχέση του Μάριο Μπόνι με τον Άρη.

Ο "τρελλός ο Ιταλός" που γιορτάζει σήμερα τα 59 του χρόνια δεν γεννήθηκε Έλληνας αλλά αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο πολύ απο τον κόσμο του "Αυτοκράτορα" που ακόμα και σήμερα θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίχτες που φόρεσε τη φανέλα με τον θεό του πολέμου. 

Όταν το καλοκαίρι του 96, ο Μάριο έφτασε στη Θεσσαλονίκη εκμεταλλευόμενος τον νόμο Μποσμάν, είναι αλήθεια πως η απόκτηση του προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των φιλάθλων που έσπευσαν να τον αποθεώσουν κατά την άφιξη του στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" αλλά και σκεπτικισμό σε όσους παρακολουθούσαν την πορεία  του "mitraglia" (πολυβόλο) στα μονοπάτια της ιταλικής λίγκας τα προηγούμενα χρόνια. 

Οι ενδοιασμοί δεν προέρχονταν από την αδιαμφισβήτητη αγωνιστική αξία του Μπόνι αλλά από το γεγονός πως δύο χρόνια νωρίτερα, ο παίχτης είχε βρεθεί θετικός σε τεστ που του έγινε για χρήση απαγορευμένων ουσιών και συγκεκριμένα ναδρολόνης. Η ιταλική ομοσπονδία παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Μάριο, τον τιμώρησε με δύο χρόνια αποκλεισμό χαρακτηρίζοντας ως γελοίες τις δικαιολογίες πως ένα φάρμακο που πήρε ο Μπόνι για τον πυρετό, περιείχε την παράνομη ουσία.

Ήταν μία σκληρή απόφαση για έναν αθλητή με το βιογραφικό του Μπόνι που επι εννέα χρόνια με τη φανέλα της Μοντεκατίνι και παρέα με τον "δίδυμο" όπως τους αποκαλούσαν οι γείτονες,  Αντρέα Νικολάϊ βομβάρδιζαν τα ιταλικά καλάθια. Διωγμένος πλέον από την Ιταλία, ο Μάριο μετακόμισε στην Αμερική και το ημιεπαγγελματικό USBL για να μπορέσει να παίξει μπάσκετ, μέχρι τον Ιούνιο του 95 που η ποινή του μειώθηκε σε δεκαοχτώ μήνες και έτσι επέστρεψε στην αγαπημένη του Μοντεκατίνι που χωρίς αυτόν και τον Νικολάϊ, βρισκόταν πια στην Α2. Τα οικονομικά δεδομένα είχαν αλλάξει και ο βετεράνος Μπόνι μαζί με το βαρύ συμβόλαιο του δεν είχαν θέση στον σχεδιασμό της νέας περιόδου.

Στα 33 του, ο Μάριο αποδέχθηκε την πρόταση του Άρη βρίσκοντας τον δρόμο του για τη βασική πεντάδα ακόμα και αν οι πρώτοι  μήνες δεν ήταν εύκολοι. Ο Μαρκόπουλος δεν τον εμπιστευόταν και έπρεπε να έρθει ο Σούμποτιτς για να μπορέσει ο Μπόνι να ξεδιπλώσει στο παρκέ το επιθετικό του ταλέντο. Με ηγέτη τον Ιταλό, ο Άρης θα γνωρίσει την πιο γλυκιά ήττα στο Τρεβίζο από την Μπενετόν και θα πάρει την πρόκριση για τους τελικούς του Κόρατς. Στον πρώτο αγώνα του Αλεξάνδρειου ήταν από τους λίγους που βρέθηκε σε καλή μέρα στην ήττα από τους Τούρκους της Τόφας και στη ρεβάνς της Προύσσας μαζί με όλη την υπόλοιπη ομάδα κατέθεσε την ψυχή του εκτός από τους 20 πόντους για να σηκώσει ο "Αυτοκράτορας" το τρόπαιο μέσα στην Τουρκία.

Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με όνειρα για τον Άρη αλλά τα δυσθεώρητα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν παίχτες και προπονητές να εγκαταλείψουν το καράβι που βυθιζόταν. Αυτοί που έμειναν όμως, έγραψαν ιστορία. Ανάμεσα τους και ο "Σούπερ Μάριο" που αν και ξένος και με μόλις μιάμιση χρονιά στην ομάδα, έβαλε το συναίσθημα πάνω από τα χρήματα. "Μείνε να πάρουμε το Κύπελλο" του ζήτησε η αντιπροσωπεία των οπαδών που τον επισκέφθηκε στο σπίτι του μία ημέρα προτού ο Ιταλός πάρει το αεροπλάνο για την πατρίδα του και συγκινημένος από την κίνηση των παιδιών του Super 3, δέχτηκε να αναβάλει την αναχώρηση του χαρίζοντας τα χρωστούμενα της τότε διοίκησης Χατζόπουλου.

Στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου, οι απλήρωτοι μπασκετμπολίστες του Χρήστου Μαγκώτσιου έπαιξαν για τους εαυτούς τους, τον εγωισμό τους και τη βαριά φανέλα του "Αυτοκράτορα". Ξεπέρασαν με άνεση το εμπόδιο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και στον τελικό με την ΑΕΚ του Ιωαννίδη έδειξαν πως στο μπάσκετ εκτός από ταλέντο χρειάζεται να έχεις και μπόλικα ψυχικά αποθέματα για να τα βγάλεις στο παρκέ. Ο Άρης πήρε το Κύπελλο και ο Μπόνι έφυγε την επόμενη μέρα από τη Θεσσαλονίκη με δύο τίτλους και την παντοτινή αγάπη της κιτρινόμαυρης εξέδρας.

Γιατί ο Μάριο Μπόνι εκτός από ένας μεγάλος σκόρερ ήταν και ένας αθλητής που με τις πράξεις του εντός και εκτός παρκέ μίλησε στην καρδιά των φιλάθλων, που ποτέ δεν ξέχασαν την εικόνα του να χτυπάει το τύμπανο στον ρυθμό της αποθέωσης. Χρόνια Πολλά ρε τρελλέ...

Antreas Tsemperlidis

Οι Έλληνες πολιορκούν το Πολατλί

 18 Αυγούστου 1921, Η VII Μεραρχία φτάνει πρώτη στον οδικό κόμβο της κωμόπολης του Πολατλί, απέχει μόλις 48 χιλιόμετρα απο την άγκυρα. Ο κεμάλ σκέφτεται σοβαρά την εκκένωση της άγκυρας καθώς και την μετακίνηση ανατολικότερα, κάτι τέτοιο όμως θα ισοδυναμούσε με καταστροφή καθώς θα χανόταν η βάση του ανεφοδιασμού του που ήταν απαραίτητη για την συνέχιση των επιχειρήσεων εναντίον της Στρατιάς μας. 

Ο Ελληνικός Στρατός φάνηκε αντάξιος της ιστορίας του καταφέρνοντας να σπάσει τις 2 απο τις 3 αμυντικές γραμμές των τούρκων και να κινηθεί ανατολικά του Σαγγάριου ποταμού, απέμενε η τελευταία έξω απο την άγκυρα. Η Κωμόπολη του Πολατλί έμελε να είναι το έσχατο σημείο του αποκορυφώματος της προέλασης του  Στρατού μας, εδώ απο το  Πολατλί φαινόταν τα φώτα της άγκυρας, εδώ γράφτηκε ένα Έπος με χίλιες δύο δυσκολίες. Αθάνατοι!! ( Στην φώτο το Ελληνικό πυροβολικό σφυροκοπάει τις θέσεις των κεμαλικών κατα την προέλαση).

Πηγή Ελληνική στρατιωτική ιστορία.

Η επινόηση της ιδεολογίας

 Η «ιδεολογία» είναι μια λέξη που επινόησε ο Antoine Destutt de Tracy το 1796. Πρόθεσή του ήταν να διαχωρίσει τις ιδέες από οτιδήποτε αμφισβητήσιμο ή άγνωστο, αποσυνδέοντάς τες από μεταφυσικές ή ψυχολογικές συνδηλώσεις.

 Με τον όρο «ιδεολογία» επιχείρησε, λοιπόν, να θεμελιώσει έναν νέο επιστημονικό κλάδο με αντικείμενο τη μελέτη των ιδεών. Μάλιστα, στον βαθμό που όλες οι επιστήμες μπορούν να ιδωθούν ως σύνολα ιδεών, η Ιδεολογία αποκτά προτεραιότητα έναντι των υπόλοιπων επιστημονικών πεδίων, ακριβώς επειδή μπορεί να ελέγξει και να ορίσει με σαφήνεια τις μεθόδους, τις έννοιες και, τελικά, τα περιεχόμενά τους. 

Στο πνεύμα του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, αποκτά έτσι αναπόφευκτα και πολιτική διάσταση, μολονότι ο εμπνευστής της ιδεολογίας και οι συνοδοιπόροι του, οι ιδεολόγοι, την υπερασπίζονταν ως αντικειμενική. Και αυτό διότι, πρώτα απ’ όλα, ο κριτικός χαρακτήρας της επιτάσσει την αναδιάταξη των γνωστικών αντικειμένων –για παράδειγμα, τη συρρίκνωση και τον υποβιβασμό της θεολογίας, θίγοντας και την αυθεντία των ιερατείων–, καθώς και μια εν γένει κριτική προσέγγιση της εξουσίας από φιλελεύθερη σκοπιά. Αυτό το κατανόησε και ο Ναπολέων, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά για τους ιδεολόγους ότι «διαλύουν όλες τις ψευδαισθήσεις και η εποχή των ψευδαισθήσεων είναι για τα άτομα και τους λαούς η εποχή της ευτυχίας» (Kennedy, 1979, σσ. 354-359). 

Πράγματι, η Ιδεολογία, αντιτιθέμενη πρωτίστως στο Παλαιό Καθεστώς ως ένα σύστημα κυριαρχίας που αξιοποιούσε (και) την πλάνη και την αμάθεια για να επιβληθεί και να αναπαραχθεί, γενικεύεται ως κριτική στάση προς κάθε εξουσία που εκμεταλλεύεται για την εδραίωσή της όλων των ειδών τα ψευδή είδωλα (Goldie, 1989, σ. 270). 

Γυναικοκρατία, του Ερρίκου Θαλασσινού. Ελληνικός Κινηματογράφος

   Αγαπητοί φίλοι απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω την κωμωδία του Ερρίκου Θαλασσινού Γυναικοκρατία. Ένα έργο που ανέβηκε στη μεγάλη οθόνη το 1973.

 

  Η ταινία του Ερρίκου θαλασσινού Γυναικοκρατία, ανέβηκε στη μεγάλη οθόνη το 1973 και έχει παραπλήσιο με τη Λυσιστράτη θέμα.  Σε ένα ανδροκρατούμενο χωριό υπάρχει ένα παλιό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο οι γυναίκες για μία μέρα παίρνουν την εξουσία. Στην περίπτωση της Γυναικοκρατίας οι άνδρες αυτή τη φορά, κηρύσσουν ερωτική απεργία , με αντικειμενικό σκοπό την ανατροπή της κατάστασης που έχει παραταθεί πέραν της μίας ημέρας.

 

 

Η Μαίρη Χρονοπούλου

 

Η υπόθεση με λίγα λόγια:

 

  Σύμφωνα μ’ ένα παλιό έθιμο, οι γυναίκες ενός χωριού παίρνουν μια μέρα το χρόνο την εξουσία στα χέρια τους, παρά τις αντιδράσεις ορισμένων ανδρών, όπως ο Φώντας που επιχειρεί να φυλακίσει τη γυναίκα του, αλλά και ζευγαριών, όπως η Ειρήνη κι ο Στρατής, που σκοπεύουν να περάσουν όλη τη μέρα στο κρεβάτι. Ωστόσο η Ελένη, σύζυγος του Προέδρου του χωριού και πρόεδρος των γυναικών, μαζί με τη γυναίκα του ταβερνιάρη, τη Ντίνα, αποφασίζουν να μην παραδώσουν την επόμενη μέρα την εξουσία. Οι άνδρες αντιδρούν εύστοχα με ερωτική αποχή κι έτσι τις φέρνουν στα πρόθυρα τρέλας, μέχρις ότου τελικά οι γυναίκες παραδίδονται άνευ όρων.

 

Λίγα ακόμη λόγια για το έργο:

  Ο πρόεδρος του χωριού λοιπόν, αποφασίζει να κάνουν αποχή από το σεξ. Δε χρησιμοποιεί, για να πείσει τους άντρες πονηριά πειθώ και διπλωματία, αλλά τους το θέτει ως μοναδική λύση. Τους κλείνει μάλιστα στο σχολείο για να τους ελέγχει απόλυτα.

  Οι γυναίκες παρουσιάζονται ευάλωτες στο σαρκικό πειρασμό, καθώς τις παρουσιάζει, ο Θαλασσινός να μην μπορούν να κάνουν χωρίς σεξ και άντρες, ενώ ρέπουν και προς την κατανάλωση αλκοόλ. Αντίθετα οι άντρες παρουσιάζονται εγκρατείς.

  Στην ταινία παρεμβάλλεται σαν παρένθεση η ιστορία της Λυσιστράτης του Αριστοφάνη, με τη διαφορά ότι στη θέση των γυναικών είναι οι άντρες. Επίσης οι γυναίκες που πρωταγωνιστούν δεν είναι όλες παντρεμένες, αφού υπάρχει το ζευγάρι της Ειρήνης και του Στρατή. Στη Γυναικοκρατία, με την παρουσία του ζευγαριού της Ειρήνης και του Στρατή, που δεν είναι παντρεμένοι, ο Θαλασσινός θα διευρύνει τη θεματολογία του και σε μη παντρεμένα ζευγάρια, ενώ ο πρόεδρος (Γ. Κωνσταντίνου), αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εάν δε συμφωνήσουν οι άντρες στην απεργία ¨να πάει στην πόλη, που έχει πολλές γυναίκες, να «ξεθυμάνει».

 

  Στο ανδροκρατούμενο χωριό, οι άντρες φέρονται στις γυναίκες τους σαν αντικείμενα, σαν δούλες. Ο πρόεδρος θα πει στη γυναίκα του: Η γυναίκα είναι υπό πάντα και για πάντα! Της συμπεριφέρεται σαν υπηρέτρια. Παρά τη σκληρή στάση των ανδρών έναντι των γυναικών, είναι φανερό ότι τις αγαπάνε.

 

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Θύμιος Καρακατσάνης

 

  Οι γυναίκες αναλαμβάνουν την εξουσία με αρχηγό την Ελένη και καταπιέζουν βάναυσα τους άντρες. Οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι άντρες αναλαμβάνουν τις οικιακές δουλειές με χρήματα που τις στέλνει η οργάνωση ¨Παγκόσμιος Σύλλογος Ανεξαρτήτων Γυναικών¨ το έθιμο παρατείνεται. Τελικά όμως οι γυναίκες παραδίδονται άνευ όρων και επανέρχονται υποτασσόμενες στην προηγούμενη κατάσταση. Όλοι είναι πια ευχαριστημένοι και η ταινία τελειώνει όπως η κωμωδία του Αριστοφάνη με γλέντι, έτσι αποφορτίζεται η ατμόσφαιρα…

 

Λίγα λόγια για τον Ερρίκο Θαλασσινό:

  Ο Ερρίκος Θαλασσινός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, στιχουργός και ποιητής, ήταν ένας σεμνός και διακριτικός καλλιτέχνης, που οι ευαισθησίες του, η ποιότητα του και η κουλτούρα του, ήταν αξίες εμφανείς σε ό,τι κι αν καταπιανόταν.

 

  Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και μεγάλωσε με σεβασμό στις παραδόσεις του τόπου του. Σπούδασε στην Αθήνα Πολιτικές Επιστήμες (Πάντειο), αλλά και κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου, όπου και γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίοι επέδρασαν και στην μετέπειτα πορεία του. Το 1957 ξεκίνησε την κινηματογραφική καριέρα του ως βοηθός του Ζυλ Ντασέν στην ταινία «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» και στη συνέχεια (1958-59), ως βοηθός σκηνοθέτη του Βασίλη Γεωργιάδη στην ταινία «Καραγκιόζης, ο Αδικημένος της Ζωής», ταινία που ολοκλήρωσε σκηνοθετικά μόνος του.

Ο Ερρίκος Θαλασσινός

 

  Το 1960 συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ και σκηνοθέτησε σε δικό του σενάριο την αστυνομική ταινία «Ο Θάνατος θα Ξανάρθει», συνεργαζόμενος με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Μέχρι το 1986 σκηνοθέτησε συνολικά 44 κινηματογραφικές ταινίες – οι 17 από αυτές με δικά του σενάρια – στις οποίες, είτε ήταν κωμωδίες, είτε δράματα, κυριαρχούσε στις περισσότερες η φιγούρα του τίμιου Έλληνα που προσπαθεί να τα «καταφέρει». Δεν είναι έτσι τυχαίο, ότι ο πιο χαρακτηριστικός ερμηνευτής των ταινιών του ήταν ο Θανάσης Βέγγος.

 

  Από το 1976 ως το 1991 σκηνοθέτησε 10 τηλεοπτικές σειρές, και 5 βιντεοταινίες. Παράλληλα ,ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ από την αρχή της κινηματογραφικής του καριέρας έγραφε τους στίχους για τα τραγούδια των ταινιών του, τα οποία μελοποιήθηκαν από: Μίκη Θεοδωράκη, Χατζή, Γιάννη Μαρκόπουλο, Γιώργο Χατζηνάσιο, και έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Ως το θάνατό του, η ποίηση του κυκλοφόρησε σε εννέα ποιητικές συλλογές, με πρώτη την: «Σχέδια μάνα και δώδεκα χωρισμοί» το 1963.Όπως έλεγε ο ίδιος, η ποίηση ήταν αυτή που στήριζε και ανανέωνε τη ζωή του.

 

Πηγές:

https://www.ishow.gr/production/259117/

https://ellinikoskinimatografos.gr/errikos-thalassinos/

 

 Την ταινία μπορείτε να δείτε εδώ:

https://ok.ru/video/2683422116380

 

Μεγάλα διλήμματα για το αύριο. Ανδρέα Ανδριανόπουλου

 

Ξιφίδιο σχολής Ευελπίδων παλιάς εποχής...

 Το πρώτο ξιφίδιο που χορηγήθηκε στους σπουδαστές στη ‘’Σχολή Ευελπίδων’’ το 1952 και διατηρήθηκε έως το 1974, και χαρακτηριστικό του εν λόγω ξιφιδίου είναι ότι έχει αντικατασταθεί το στέμμα που έφερε στο πάνω μέρος της λαβής ως βιδωτό κούμπωμα καθώς το 1973 καταργήθηκε η ‘’Ελληνική Βασιλεία’’. Επίσης άξιον παρατηρήσεως είναι ότι πάνω στην λαβή είναι ορατό το έμβλημα του ‘’Βυζαντίου’’, ενώ στην θήκη του ξιφιδίου βρίσκεται το έμβλημα της ‘’Σ.Σ.Ε.’’ με το στέμμα που καταργήθηκε το 1973 καθώς και το σχέδιο του μαίανδρου, ενώ η λάμα του ξιφιδίου φέρει το αρχαίο ρητό που διατηρείται έως και σήμερα (ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΜΑΘΩΝ ΑΡΧΕΙΝ ΕΠΙΣΤΗΣΗ). Ευχαριστώ θερμά τον Υπστγο ε.α. κ.Αθανάσιο Τσάνη για την δωρεά του εν λόγω ξιφιδίου.

Πηγή Ιστορικός Συλλέκτης Βέροιας

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ‘’ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ’’

 ΑΡΙΣΤΕΡΑ Σπάνια πρώτη έκδοση του 1947 με τίτλο ‘’Η Εξύψωσις της Χωροφυλακής’’, που έγραψε ο τότε Αντισυνταγματάρχης Χωροφυλακής Βορρές Κων\νος. Το βιβλίο εκδόθηκε εν μέσω του ΄΄εμφυλίου πολέμου΄΄ όπου η ΄΄Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή΄΄ πολεμούσε ως στρατιωτική Μονάδα, για αυτό και ήταν και το μοναδικό αστυνομικό σώμα στον κόσμο που είχε ΄΄πολεμική σημαία΄΄. Το εν λόγω βιβλίο παρουσιάζεται ως εγκόλπιο για τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις των στελεχών της Χωροφυλακής, και είναι άξιο μελέτης, καθώς μέσα από τις σελίδες διαφαίνεται η διαφορά της τότε εποχής με την σημερινή (δωρεά του κ.Στρατινάκη Κων\νου).

ΔΕΞΙΑ Σπάνιο βιβλίο (πρώτη έκδοση) που εκδόθηκε το 1945 από τον δημοσιογράφο Στρατόπουλο με τίτλο ‘’Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ’’, όπου γίνετε ιδιαίτερη μνεία για τις υπηρεσίες που πρόσφερε η Χωροφυλακή εις την πατρίδα και τις θυσίες στο καθήκον, με πρόσφατο γεγονός τα ‘’Δεκεμβριανά του 1944’’ (δωρεά από το αρχείο του Σχη ε.α. της ‘’Ε.Β.Χ.’’ Νικόλαου Σόλα).

Πηγή ιστορικός συλλέκτης Βέροιας 

Λήδα και ο Κύκνος

 Λήδα και ο Κύκνος (ένας μεταμορφωμένος Δίας) - Βρέθηκαν στο ιερό της Αφροδίτης στην Παλαιά Πάφο, Κύπρος

Leda and the Swan (a transformed Zeus) - Found in the sanctuary of Aphrodite at Palea Paphos, Cyprus