Οι αγερηδες, του Γιάννη Τζιώτη. Ραδιοφωνικό θέατρο.

Αγαπητοί φίλοι των έργων αστυνομικής λογοτεχνίας απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω το έργο του Γιάννη Τζιώτη Οι αγέρηδες.

Πρώτη μετάδοση του έργου έγινε από την εκπομπή Αστυνομικά του Β΄ Προγράμματος τον Μάιο του 1981.

Υπόθεση:

H Φλώρα νοικιάζει ένα μικρό κτίριο και το λειτουργεί ως ξενοδοχείο. Η εταιρεία που έχει το κτίριο σύντομα θα το δώσει για πολυκατοικία και έτσι η Φλώρα θα βρεθεί χωρίς δουλειά και με ελάχιστα χρήματα.

Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν στο ξενοδοχείο θα ζητήσει δωμάτιο ένας πελάτης με το παρατσούκλι "Γαρμπής" που έχει μαζί του 40 διαμάντια μεγάλης αξίας. Η Φλώρα θα αποφασίσει πως τα διαμάντια αυτά θα είναι η σωτηρία της και αποφασίζει να σκοτώσει τον "Γαρμπή". Στο σχέδιο δεν θα αργήσει να εμπλακεί και ο φίλος της ο Μιχάλης.

Τα πράγματα όμως θα ανατραπούν και πάλι όταν ο ένας μετά τον άλλο θα παρουσιαστούν τα άλλα μέλη της συμμορίας του "Γαρμπή", ο "Σορόκος" ο "Πουνέντε" και ο "Γρέγος" έχοντας στο μυαλό τους την δίκαιη μοιρασιά ......

Λίγα λόγια για το σεναριογράφο Γιάννη Τζιώτη

Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος έχοντας διατελέσει μέλος του διοικητικού συμβουλίου της, στη θέση του προέδρου και του αντιπροέδρου. Επίσης είχε διατελέσει μέλος της Επιτροπής Κρίσεων του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Ιδρυτικό μέλος της και επί σειρά ετών πρόεδρος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.

Είχε γράψει τα σενάρια ταινιών όπως:
Ο τελευταίος των κομιτατζήδων σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου, Θυμήσου αγάπη μου, Επιχείρηση Απόλλων, Βυζαντινή Ραψωδία και Ντάμα Σπαθί, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκαλενάκη, 1968 κ.ά.
και τα τηλεοπτικά όπως:
– Ασθενείς και Οδοιπόροι, κοινωνική σειρά βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γ. Θεοτοκά σε σκηνοθεσία Χρήστου Παληγιαννόπουλου.
– Η σιωπή των αγγέλων, ιστορική σειρά για τη ζωή του Γεωργίου Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή.
– Το δέκατο τρίτο κιβώτιο, αστυνομική σειρά 20 επεισοδίων βασισμένη στο βιβλίο του Κ. Τσαρούχα, Η διεθνής των ναρκωτικών, σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά.
– Αθώος ή ένοχος, αστυνομική σειρά 7 επεισοδίων βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Κ. Τσαρούχα, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη.
– Ποιος σκότωσε τον Άβελ, αστυνομική σειρά 13 επεισοδίων σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ποντίκα.
– Ρομαντικές ιστορίες, αισθηματική σειρά 65 επεισοδίων σε σκηνοθεσία Μιχάλη Παπανικολάου, Βασίλη Γεωργιάδη κ.α.
– Το καμπαρέ, τηλεταινία, διασκευή του ομότιτλου έργου του Bob Fosse σε σκηνοθεσία Τάκη Βουγιουκλάκη.
– Εγνατία, κοινωνική σειρά 9 επεισοδίων σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ποντίκα.

Το 2006 τιμήθηκε από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και το 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για το σύνολο της προσφοράς του στον ελληνικό κινηματογράφο.

Πέθανε την Τρίτη 5 Μαρτίου 2019, σε ηλικία 84 ετών. 




Ραδιοσκηνοθεσία: Άγγελος Φορτούνας

Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος

Παίζουν οι ηθοποιοί: 

Μάρθα Βούρτση, Ανδρέας Μπάρκουλης, Δημήτρης Ιωακειμίδης, Γιώργος Μάζης, Λευτέρης Ελευθεριάδης, Ιλιάς Λαμπρίδου και Αντώνης Λιώτσης.

Επιμέλεια εκπομπής: Μάρα Καλούδη

Ο Ανδρέας Μπάρκουλης

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι: Ραδιοφωνικό Θέατρο.

Πηγές greekradiotheater, in.gr

Ισαποστολος Κοσμάς Αιτωλός.

 Iσαπόστολος, φωτιστής του υπόδουλου Γένους, θαυματουργός όσιος, ένδοξος και λαοφιλής ιερομάρτυς.

Γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλο Δένδρο της Αιτωλίας περί το 1714. Αφού έλαβε τα πρώτα γράμματα στην πατρίδα του, ήλθε για ανώτερη μόρφωση στην Αθωνιάδα Ακαδημία, όπου είχε για δασκάλους τον Παναγιώτη Παλαμά, τον Νικόλαο Τζαρτζούλιο και τον Ευγένιο Βούλγαρη.

Αναφέρεται επίσης να μαθήτεψε στη Σιγδίτσα Παρνασίδος, κοντά στον ιεροδιάκονο Γεράσιμο Λύτσικα, και στο Ελληνομουσείο της Αγίας Παρασκευής Γούβας Αγράφων. Δίδαξε στο σχολείο Λομποτινάς Ταξιάρχη και στα σχολεία των γύρω χωριών.

Το 1759 εκάρη μοναχός στη μονή Φιλόθεου «και εις τους πόνους της μοναδικής ζωής εχώρησε προθυμότατα». Κατόπιν χειροτονήθηκε ιερεύς και χρημάτισε εφημέριος της μονής του. Η φλόγα όμως που καθημερινά έκαιγε στην ταπεινή του καρδιά, για τη διάδοση του ευαγγελίου στους υπόδουλους αδελφούς του, τον έφερε στην Κωνσταντινούπολη, αφού πριν είχε ασκηθεί επί δεκαεπτά έτη, όπως λέγει ο ίδιος σε μία διδαχή του, στο Άγιον Όρος. Ζήτησε την ευλογία του πατριάρχη Σεραφείμ Β’ και τις συμβουλές του αδελφού του δασκάλου Χρύσανθου. Έλαβε θεϊκή πληροφορία για το έργο του και την προς τούτο ευλογία έμπειρων Αγιορειτών Γερόντων. Έτσι άρχισε τη μεγάλη κι εθνοσωτήρια ιεραποστολική του δράση.

Με φλογερή αγάπη προς τον Χριστό και βαθύ ζήλο για το Γένος πραγματοποίησε τέσσερις μεγάλες περιοδείες, διαβαίνοντας όλη σχεδόν την Ελλάδα, που προκαλούν κατάπληξη και θαυμασμό. «Όπου αν επήγαινεν ο τρισμακάριστος, εγίνετο μεγάλη σύναξις των Χριστιανών, και άκουαν μετά κατανύξεως, και ευλαβείας την χάριν και γλυκύτητα των λόγων του, και ακολούθως εγίνετο και μεγάλη διόρθωσις, και ωφέλεια ψυχική»”.

Η διδασκαλία του ήταν «απλούστατη, ωσάν εκείνη των αλιέων ήταν γαλήνιος, και ησύχιος, όπου εφαίνετο καθολικά, να ήναι γεμάτη από την χαράν του ιλαρού, και ήσυχου Αγίου Πvεύματoς».

Η επίδραση του στον λαό ήταν τεράστια. Πλήθη λαού συγκεντρώνονταν ν’ ακούσουν τον θεόπνευστο ιεροκήρυκα. Επειδή καμμία εκκλησία δεν τους χωρούσε, αναγκαζόταν να κηρύττει στην ύπαιθρο, στήνοντας ένα σταιυρό κι ανεβαίνοντας σ’ ένα σκαμνί, γιατί ήταν και κοντός. Οι μαθητές του κρατούσαν σημειώσεις κι έτσι έχουμε σήμερα τις διδαχές του. Στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας το κήρυγμα του έδωσε πολλούς καρπούς: «τους αγρίους ημέρωσε, τους ληστάς κατεπράϋνε, τους άσπλάγχνους και ανελεήμονας έδειξεν ελεήμονας, τους ανευλαβείς, έκαμεν ευλαβείς, τους αμαθείς, και αγροίκους εις τα θεία, εμαθήτευσε, και τους έκαμε να συντρέχουν εις τας ιεράς Ακολουθίας, και όλους απλώς τους αμαρτωλούς, έφερεν εις μεγάλην μετάνοιαν, και διόρθωσιν ώστε οπού έλεγον όλοι, ότι εις τους καιρούς των εφάνη ένας νέος Απόστολος».

Τά κηρύγματα του συνόδευαν θαύματα και προφητείες. Οι καταπληκτικές προφητείες του αναφέρονται στην απελευθέρωση του Γένους, στο μέλλον προσώπων, πόλεων και της ανθρωπότητος και στις εφευρέσεις της επιστήμης. Πολλές από αυτές εκπληρώθηκαν με πιστή ακρίβεια.

Παντού ίδρυε εκκλησίες και σχολεία και με πάθος ενδιαφερόταν για τη μόρφωση των υποδούλων. Τους πλουσίους έβαζε ν’ αγοράζουν κολυμβήθρες για τις βαπτίσεις των χριστιανών, βιβλία, σταυρούς και κομποσχοίνια, που τα μοίραζε στους πιστούς ως ευλογία.

Ο άγιος Κοσμάς απολάμβανε μεγάλου σεβασμού από τους Τούρκους, οι όποιοι ήταν ακροατές των διδαχών του και δωρητές του. Τον μισούσαν όμως θανάσιμα οι Εβραίοι, επειδή μετέφερε τα παζάρια των χριστιανών από την Κυριακή στο Σάββατο. Τον συκοφάντησαν στις τουρκικές αρχές και με πολλά χρήματα προς τον Κούρτ Πασά του Βερατίου κατόρθωσαν να επιτύχουν τη θανάτωση του. Ο άγιος με χαρά άκουσε την καταδίκη του.

Τον κρέμασαν από ένα δένδρο στο χωριό Κολικόντασι και το λείψανο του το έριξαν στα νερά του πόταμου Άψου. Παρά την πέτρα που του είχαν δέσει στον λαιμό, το λείψανο επέπλεε. Βρέθηκε από τον ιερέα Μάρκο κι ενταφιάσθηκε στη μονή της Θεοτόκου Αρδονίτσας Β. Ηπείρου, όπου και ανευρέθη.

Η κανονική πράξη της αναγνωρίσεως του ως αγίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 20.4.1961. Ακολουθία και βίο του έγραψαν ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Σαπφείριος Χριστοδουλίδης, ο Θωμάς Πασχίδης και ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Πολλοί νεώτεροι συγγραφείς ασχολήθηκαν με τον βίο και το έργο του μεγάλoυ αγίου. Πλήθος εικόνων, χαλκογραφιών, ζωγραφιών και σχεδίων φανερώνουν την τιμή και την ευγνωμοσύνη του Γένους για τον λαμπρό αστέρα του Αγίου Όρους. Η μνήμη του τιμάται στις 24 Αύγουστου.

Ἀπολυτίκιον

Τὸν μέγαν ἀθλητήν, ὀρθοδόξων τὸ κλέος, Χριστοῦ τὸν μιμητὴν καὶ διδάσκαλον θεῖον, Κοσμᾶν τὸν ἰσαπόστολον, Αἰτωλίας ἀγλάϊσμα, τὸν παιδεύσαντα τὸ δοῦλον Γένος ἐνθέως καὶ συντρέξαντα εἰς τὴν ἀνάστασιν τούτου ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν.

Patrum Scuta Η Εκπαίδευση των Στρατιωτών του Βελισσαρίου !!

  Ο Βελισάριος όπλισε τους άντρες του με λόγχη και σκληρό τόξο, που τόξευε μεν αργά αλλά, αλλά είχε μεγάλη δύναμη και τα βέλη του μπορούσαν εύκολα να τρυπήσουν οποιονδήποτε θώρακα. Τους όπλισε και με μια μικρή βολική ασπίδα που έδενε στο βραχίονα και λειτουργούσε ταυτόχρονα ως θήκη έξι κοντών μυτερών δοράτων. Τα δόρατα αυτά θα χρησίμευαν για τις συγκρούσεις σώμα με σωμα. Τα έπιανες από τη φτερωτή τους άκρη, τα σήκωνες σαν πυρσό και τα έριχνες με μια κίνηση προς τα κάτω. Οι αιχμές τους ήταν βαρύτερες και τα φτερά κρατούσαν την πορεία τους σταθερή. Τέλος για την περίπτωση που η λόγχη θα αποδεικνυόταν ανεπιτυχής, είχαν κρεμασμένη σε θήκη στον αριστερό μηρό μια βαριά φαρδιά σπάθα.

 Για να μπορεί κανείς να χειρίζεται με ευχέρεια όλα αυτά τα όπλα ιππεύοντας, απαιτούνταν πολύμηνη εκπαίδευση. Το τόξο, για παράδειγμα, θέλει να δουλεύουν και τα δυο χέρια. Ο Βελισάριος λοιπόν γύμνασε τους άνδρες του, καθιστώντας τους ικανούς να οδηγούν το άλογό τους χωρίς να πιάνουν τα χαλινάρια, παρά μονάχα πιέζοντας τα γόνατα και τις φτέρνες. Εισήγαγε επίσης το νεωτερισμό των ατσάλινων αναβολέων που αιωρούνταν από τη σέλα με αρτάνες και βοηθούσαν πολύ στην ανάβαση και στο κουμαντάρισμα των μεγαλόσωμων αλόγων που είχε προκρίνει. Μολονότι αρχικά οι αναβολείς περιφρονήθηκαν επειδή θεωρήθηκαν κατάλληλοι μόνο για τις γυναίκες, κατόπιν άρχισαν να χρησιμοποιούνται από όλο το στρατό ανεξαιρέτως. Επιπλέον φρόντισε να προμηθεύσει στους άντρες του μεγάλες καλογεμισμένες  σέλες με ιμάντες στο μπροστινό τους μέρος, για να μπορούν να δένουν σε αυτούς τα μάλλινα πανοφώρια που είχαν για το κρύο και το βροχερό καιρό, όταν δεν τα φορούσαν. Είχαν μεταλλικούς θώρακες χωρίς μανίκια που έφθαναν ως τους μηρούς τους και στιβάλια από ακατέργαστο δέρμα. Όταν δε χρησιμοποιούσαν τα τόξα τους, τα είχαν κρεμασμένα από την πλάτη και φύλαγαν τα βέλη τους σε μια φαρέτρα που βρισκόταν στο πλάι του πλατύστομου σπαθιού τους. Η λόγχη τους ήταν περασμένη από μια υποδοχή δερμάτινη στο δεξιό μέρος.

Με την εκπαίδευση ο νεοσύλλεκτος μάθαινε να ενεργεί μεθοδικά και στο τέλος οι κινήσεις τους γίνονταν αυτόματα. Για παράδειγμα η έφιππη τοξοβολία διδάσκονταν στην αρχή με το άλογο σε διασκελισμό, στη συνέχεια σε τριποδισμό και στο τέλος σε καλπασμό. Το δεξί χέρι ελευθέρωνε το τόξο από τη πλάτη και το έφερνε εμπρός ακουμπώντας την άκρη με τη δεμένη νευρά πάνω στο δεξί πόδι, όπου το λύγιζε πιέζοντας το με δύναμη. Το αριστερό χέρι που είχε βγάλει ήδη το βέλος από τη φαρέτρα, έλυνε τη θηλιά της νευράς και τη περνούσε στο άγκιστρο. Ύστερα έπιανε το δοξάρι από τη μέση, μεταφέροντας το βέλος στο δεξί χέρι και το  τόξο ήταν έτοιμο για δράση. Την μέθοδο αυτή ο Βελισάριος την είχε μάθει από τους Ούνους. Από τους Γότθους είχε μάθει τον αποτελεσματικό χειρισμό της λόγχης και της ασπίδας και τον δίδαξε στους άντρες τους βάζοντάς τους να χτυπιούνται μεταξύ τους με ελαφρά δόρατα χωρίς αιχμές.

 Η άσκηση που ολοκλήρωνε τον κύκλο της εκπαίδευσης απαιτούσε από τον έφιππο καταδρομέα να διασχίζει καλπάζοντας μια επικλινή πλαγιά, από την άλλη άκρη της οποίας προχωρούσε εναντίον τους ο <<κρεμασμένος>>. Αυτός ήταν ένα παραγεμισμένο ανδρείκελο που κρεμόταν από ένα ικρίωμα που στηριζόταν σε ένα χαμηλό βαγονέτο. Το βαγονέτο κυλούσε στην κατηφόρα και ο ιππέας, καλπάζοντας, έπρεπε να προλάβει να τεντώσει το τόξο του, να ρίξει τρία βέλη που θα πετύχαιναν τον κινούμενο στόχο και κατόπιν να βγάλει τη λόγχη ή τα κοντά δόρατα για τη συνέχεια. Ανάλογα με τις επιδόσεις σ΄ αυτή  και στις άλλες ασκήσεις ήταν και τα σιτηρέσια, οι μισθοί και οι βαθμοί που θα απονέμονταν.

 Ο Βελισάριος απαιτούσε από τους επιτελείς του ξεχωριστές ικανότητες: αξιοποίηση της δυνατότητας ελιγμών στο πεδίο, ταχύτητα και ακρίβεια στις κινήσεις και στις πληροφορίες και αναφορές στους ανωτέρους, αστραπιαία εκτίμηση των δυσκολιών ή των πλεονεκτημάτων μιας συγκεκριμένης τακτικής,αλλά, πάνω από όλα, την ικανότητα να επιβάλλονται στους άντρες τους, παρατεταγμένους ή όχι. Αυτή είναι μια ικανότητα που ορισμένοι την έχουν από φυσικού τους περισσότερο από άλλους και κανείς από όσους δεν έχουν κερδίσει το σεβασμό των στρατιωτών τους με ανδραγαθήματα δεν μπορεί να την αποκτήσει. Γι αυτό και ο Βελισάριος θεωρούσε προϋπόθεση για τον αξιωματικό να κατέχει το τόξο, τη λόγχη, τα κοντά δόρατα, τη σπάθα, και την ιππασία τουλάχιστον στο βαθμό που τα κατέχουν οι αξιότεροι άνδρες του.

Γιατί νικήσαμε τους Ιταλούς το 1940-41

 Λέγεται συχνά, εντελώς λανθασμένα, ότι οι Ιταλοί το 1940-41, ήταν δειλοί, ότι τρέπονταν σε φυγή έναντι των Ελλήνων, ότι δεν ήθελαν να πολεμήσουν, ακόμα και ότι επίτηδες έχασαν για να φέρουν τους Γερμανούς στα Βαλκάνια ! Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, εκτός και αν δεχθούμε ότι οι Έλληνες που έπεσαν στην Αλβανία σκοτώθηκαν μόνοι τους. Οι Ιταλοί, ούτε δειλοί ήταν, ούτε το έβαζαν στα πόδια όταν άκουγαν την ιαχή «Αέρα». Πολέμησαν και μάλιστα φανατικά, σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα τα επίλεκτα τμήματα Αλπινιστών και Βερσαλλιέρων.

Η εξήγηση για την ιταλική ήττα δεν έχει να κάνει με το θάρρος των Ιταλών στρατιωτών, αλλά με την ευφυΐα της ηγεσίας του και την εν γένει θεώρηση του κατά της Ελλάδας πολέμου από την φασιστική ιταλική ηγεσία, με το επίπεδο εκπαίδευσης του Ιταλικού Στρατού και με την ηθική προπαρασκευή του στρατού αυτού ενόψει της εισβολής στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τους «φωστήρες» τους φασισμού (Μουσολίνι, Τσιάνο, Γκάιντα, Ντε Βέκκι, Πράσκα, Σοντού) η Ελλάδα θα ήταν εύκολη λεία. Οι Έλληνες πίστευαν, δεν θα πολεμούσαν, γιατί ήταν διχασμένοι πολιτικά και ανοργάνωτοι στρατιωτικά. Την άποψή τους δε αυτή φρόντισαν να τη διοχετεύσουν και σε όλα τα κλιμάκια του στρατεύματος. Δυστυχώς για αυτούς τίποτα από τα δύο δεν συνέβαινε. Οι Έλληνες μόνο διχασμένοι δεν υποδέχθηκαν τους Ιταλούς και κάθε άλλο παρά ανοργάνωτοι στρατιωτικά ήταν.

Η κυβέρνηση Μεταξά είχε εγκαταστήσει ένα εξαίρετο δίκτυο πληροφοριών, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να γνωρίζει πολλά. Για παράδειγμα οι ελληνικές υπηρεσίες γνώριζαν ότι επίκειται η κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς, πριν καν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι το υποψιαστούν. Επίσης η πολιτική χαμηλών τόνων που ακολούθησε η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στις εκατοντάδες ιταλικές προκλήσεις, αποκοίμισε τρόπο τινά τους Ιταλούς, κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι δεν θα αντιμετωπίσουν αντίσταση. Έτσι οι Ιταλοί αποτόλμησαν την επίθεση με δυνάμεις σαφώς ανεπαρκέστερες αυτών που θα μπορούσαν να διαθέσουν (9 μόλις μεραρχίες σε ολόκληρη την Αλβανία). Από δε τις δυνάμεις αυτές περίπου τις μισές (4 μεραρχίες) τις ανέπτυξαν αμυντικά, στην Δυτική Μακεδονία και στα γιουγκοσλαβικά σύνορα.

Η ιταλική στρατιωτική ηγεσία πίστευε ότι θα μπορούσε να εφαρμόσει και εναντίον της Ελλάδας τα γερμανικά διδάγματα περί κεραυνοβόλου πολέμου. Στη θεώρηση της αυτή όμως παρέλειψε να μελετήσει τρεις σημαντικούς παράγοντες. Πρώτον, το ορεινό του ελληνικού εδάφους, ειδικά στον τομέα της Ηπείρου. Δεύτερον τις ελληνικές προετοιμασίες και την άριστη οργάνωση του εδάφους από τις ελληνικές δυνάμεις της πρώτης γραμμής κα τρίτον, τέλος, το ηθικό του Ελληνικού Στρατού που ήταν άριστο, όχι μόνο γιατί πολεμούσε για το δίκιο, αλλά και γιατί ο Ελληνικός Στρατός της εποχής ήταν πραγματικά άριστα εκπαιδευμένος, διαθέτων εξαίρετους και το κυριότερο εμπειροπόλεμους αξιωματικούς – σχεδόν όλοι οι αξιωματικοί από τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη και πάνω ήταν βετεράνοι τουλάχιστον ενός πολέμου, αρκετοί δεν ανώτατοι αξιωματικοί ήταν βετεράνοι μέχρι και 5 πολέμων (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος, Β’ Βαλκανικός Πόλεμος, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Ουκρανική Εκστρατεία, Μικρασιατική Εκστρατεία).

Σε αντιστάθμισμα αυτού οι Ιταλοί στρατιωτικοί είχαν πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατόπιν στην Ισπανία, χωρίς να διακριθούν ιδιαίτερα και στην Αιθιοπία, όπου χρειάστηκαν μέχρι χημικά αέρια για να συντρίψουν τους άτακτους Αφρικανούς αντιπάλους τους. Το γεγονός αυτό, της καταλυτικής υπεροχής των Ελλήνων έναντι των αντιπάλων τους αξιωματικών, δυστυχώς παραβλέπετε από τους περισσότερους – οπαδούς συγκεκριμένων πολιτικών θεωριών – ιστορικούς. Και όμως ήταν σαφώς ένας από τους κύριους παράγοντες της ελληνικής νίκης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Ελληνικός Στρατός παρουσίασε μεταξύ των εμπολέμων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σχεδόν την υψηλότερη αναλογία νεκρών αξιωματικών. Οι Έλληνες αξιωματικοί της εποχής δεν περιορίζονταν να διοικούν τα τμήματά τους, εκ του ασφαλούς, όπως έπρατταν οι Ιταλοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Από ανθυπολοχαγό μέχρι στρατηγό βρίσκονταν κοντά στους άνδρες τους, συμμερίζονταν τις κακουχίες τους και σε πολλές περιπτώσεις πέθαιναν μαζί τους.

Ο Έλληνας στρατιώτης του ’40 επίσης υπερείχε του αντιπάλου του, σε εκπαίδευση και κατά συνέπεια σε ηθικό. Ο Ιταλός στρατηγός Πράσκα, έκπληκτος από την αποτελεσματικότητα των ελληνικών πυρών όλμων, εξέφρασε την άποψη ότι οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν ειδικά πυρομαχικά. Φυσικά κανένα ειδικό πυρομαχικό δεν χρησιμοποιήθηκε. Απλώς οι άνδρες είχαν υποστεί τόσο εντατική εκπαίδευση που χρησιμοποιούσαν τον οπλισμό τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για τους Έλληνες πυροβολητές, που με την ευστοχία τους τρόμαξαν ακόμα και τους Γερμανούς βετεράνους. Ο Ελληνικός Στρατός, πτωχός όπως και η πατρίδα του δεν είχε κανένα περιθώριο σπατάλης. Η κάθε σφαίρα, η κάθε οβίδα έπρεπε να πιάνει τόπο. Και αυτό μόνο με την εκπαίδευση επιτυγχάνεται.

Επίσης η σκληρή εκπαίδευση είναι καταλυτικός παράγοντας ανάπτυξης υψηλού ηθικού, εφόσον ο καλά εκπαιδευμένος στρατιώτης γνωρίζει τις δυνατότητές του και έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Πέραν αυτών ο Έλληνας στρατιώτης, διαχρονικά στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του υπήρξε πείσμων στην άμυνα, αλλά και εξαίρετος στην επίθεση, διαθέτοντας κάτι παραπάνω από θάρρος, ένα ακατανόητο αίσθημα αυτοθυσίας και φιλοτιμίας. Αυτές ακριβώς τις αρετές του, που γνώριζαν καλά χάρη στην εμπειρία τους, ανέπτυξαν και εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο οι διοικήσεις, με αποτέλεσμα να επιτύχουν όσα πέτυχαν. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία αιφνιδίασαν τους Ιταλούς, ηγεσία και στράτευμα.

Αντί να δουν τους αντιπάλους τους να τρέπονται σε άτακτη φυγή ενώπιον των αρμάτων τους, του όγκου του πυροβολικού τους και των εκατοντάδων αεροσκαφών τους, αντίκρισαν έναν αντίπαλο που εφορμούσε και σταματούσε τα άρματα με κουβέρτες, που αγνοούσε τα πυρά και πυροβολούσε τα αεροσκάφη, ακόμα και με τα τυφέκιά του. Ο αιφνιδιασμός των Ιταλών κορυφώθηκε δε όταν, σύμφωνα με την περιγραφή Ιταλού αξιωματικού, «είδαν αυτούς τους δαίμονες να ορμούν ουρλιάζοντας, με εφ’ όπλου λόγχη» ! Οι Ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα σίγουροι για την επιτυχία τους, εφόσον – όπως έγραφαν οι εφημερίδες τους – «ο πόλεμος δεν γινόταν πλέον με δόρατα και σπαθιά, αλλά με άρματα και βαρύ πυροβολικό». Οι Έλληνες όμως τους απέδειξαν ότι η νέα έκδοση του δόρατος, η ξιφολόγχη, αλλά και η σπάθη του ιππικού, δεν είχαν χάσει καθόλου, μα καθόλου, την αξία τους.

Οδός Αδιεξόδου, του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας. Απόψε θα σας παρουσιάσω το τρίτο από τα τέσσερα έργα ραδιοφωνικού θεάτρου του συγγραφέα Γρήγορη Χαλιακόπουλου: Την Οδό Αδιεξόδου.

Η υπόθεση:

Ένα συνηθισμένο παντρεμένο ζευγάρι βρίσκεται στο αυτοκίνητο του και κινείται μέσα στην πόλη. Οι δύο σύζυγοι κουβεντιάζουν και η συζήτηση τους είναι φαινομενικά απλή. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής καταλήγουν σε αδιέξοδο, πρόκειται για αδιέξοδο ζωής...;

Το έργο αποτελεί θεατρική διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του συγγραφέα. Η ραδιοφωνική διασκευή έγινε το 2015. Είναι σύντομο και μονόπρακτο, δηλαδή εξελίσσεται σε μία μόνο σκηνή.

Σύντομο και ενδιαφέρον έργο...

Παίζουν: Δημήτρης Βερύκιος, Νταίζη Σεμπεκοπούλου.

Μουσική: Φίλιππος Περιστέρης

Η Νταίζη Σεμπεκοπούλου

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Filippos Peristeris:

Ο θρίαμβος του Άρη στο Τορίνο.

 Αν ρωτήσουμε μερικούς τυχαίους περαστικούς στον δρόμο τι γνωρίζουν για την πόλη του Τορίνο, οι απαντήσεις θα είναι ποικίλες. Οι λάτρεις των τεσσάρων τροχών θα απαντήσουν ότι είναι η πατρίδα της FIAT. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα σου υπενθυμίσουν ότι εκεί εδρεύουν δύο από τις πιο ιστορικές ομάδες, η Γιουβέντους και η Τορίνο. Όσο για τους λίγο πιο ψαγμένους; Αυτοί θα σε εκπλήξουν λέγοντας σου ότι η πόλη αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας.

Για τους φίλους του Άρη όμως η σπουδαία πόλη του ιταλικού βορρά, θα τους θυμίζει πάντα τον θρίαμβο της 16ης Μαρτίου του 1993. Τότε που ο "Αυτοκράτορας" μπόρεσε επιτέλους να ξορκίσει τους εφιάλτες των Φάιναλ Φορ  και μέσω του δευτέρου τη τάξει ευρωπαϊκού θεσμού, το Κύπελλο Κυπελλούχων, να λυτρωθεί για τα χρόνια της περιπλάνησης. Η ομάδα που την προηγούμενη δεκαετία ήταν ο Άρης όλης της Ελλάδας είχε μπει στον αστερισμό της νέας εποχής μετά από 13 χρόνια. Το καλοκαίρι του 92 θα έβρισκε τον  "Αυτοκράτορα" αντιμέτωπο με πρωτόγνωρες  καταστάσεις που είχε πολλά  χρόνια να ζήσει.

Το πρωτάθλημα είχε αλλάξει χέρια ταξιδεύοντας στην ασπρόμαυρη πλευρά του Παλέ ντε Σπορ και η αποτυχία της εξόδου στο Κύπελλο Πρωταθλητριών έθετε νέα δεδομένα, αγωνιστικά και οικονομικά. Το μεγαλύτερο σοκ όμως προήλθε από την απόφαση της διοίκησης Μητρούδη για την αποπομπή του Γκάλη. Ο Γκάνγκστερ κατηφόρισε προς την Αθήνα και ο νέος Άρης του Στηβ Γιατζόγλου ετοιμαζόταν για την μετά Νικ εποχή. Ο Μητρούδης θέλοντας να κατευνάσει την οργή του κόσμου και με την βοήθεια του Στηβ θα φέρει στην ομάδα ένα τεράστιο όνομα. Ο αλησμόνητος Ρόι Τάρπλεϊ ήταν αυτός που θα προσπαθούσε να κάνει τους Αρειανούς να ξεχάσουν τον Γκάλη. Για τη θέση του δεύτερου ξένου επιλέχθηκε ένας βετεράνος των ευρωπαϊκών γηπέδων με σπουδαία καριέρα στην Ιταλία, ο Τζέι Τζέι Άντερσον.

Η χρονιά ξεκίνησε ιδανικά με μεγάλες νίκες και μαγικές εμφανίσεις απο τον Ρόι που στις καλές και ξεμέθυστες μέρες του έκανε πραγματικά πλάκα. Μέχρι τον τραυματισμό του και την εμφάνιση των οικονομικών προβλημάτων, η ομάδα έδειχνε ικανή για μεγάλα πράγματα. Στα μέσα της σεζόν έκανε μια κοιλιά και ο Γιατζόγλου πλήρωσε το μάρμαρο. Στη θέση του προσλήφθηκε ένας παλιός γνώριμος του Άρη, ο Ισραηλινός Σβι Σέρφ. Ο έμπειρος "Τσβίκα" επανέφερε την ηρεμία  και ο "Αυτοκράτορας" που εξαρχής θεωρούνταν από τα φαβορί για το Κύπελλο Κυπελλούχων συνέχισε την πορεία προς τον τελικό. Προκρίθηκε πανεύκολα απο τον όμιλο με μία μόλις - άνευ σημασίας - ήττα από τη Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν στο Ισραήλ. Η ισπανική Σαραγόσα του Κίκε Αντρέου ήταν το τελευταίο εμπόδιο για το εισιτήριο του τελικού.Ο Δράκος μπήκε μπροστά  στα δύο παιχνίδια και με 29 και 32 πόντους αντίστοιχα οδήγησε τον Άρη σε δύο νίκες και την πρόκριση, την πρώτη σε έναν ευρωπαϊκό τελικό.

Εκεί που τον περίμενε μία σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό ομάδα που όμως λόγω της καταγωγής της τοποθετούσε την αναμέτρηση σε άλλη κλίμακα από αυτήν ενός απλού αγώνα μπάσκετ. Η τουρκική Εφές Πίλσεν - ο πρόγονος της Αναντολού - ήταν η ανερχόμενη δύναμη της χώρας της και ονειρευόταν να γίνει η πρώτη ομάδα της γείτονος που θα κατακτούσε έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Το μεγάλο αστέρι της ήταν ο δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη φανέλα της Γιουγκοπλάστικα, ο Πέταρ Ναουμόσκι.

Ο Σκοπιανός γκαρντ είχε βρεθεί κοντά στη μεταγραφή του στον Άρη το 1991 κατόπιν εισήγησης του Λάζαρο Λέσιτς αλλά λόγω διαφοράς στο οικονομικό η μετακίνηση του παίχτη δεν ευοδώθηκε. Στις υπόλοιπες θέσεις οι Τούρκοι διέθεταν τον ανερχόμενο 

Ουφούκ Σαρίτσα και τον σουτέρ Βολκάν Αϊντίν, ενώ το δίδυμο της ρακέτας απαρτιζόταν από τον Ταμέρ Οϊγκούτς και τον Αμερικανό power forward Λάρι Ρίτσαρντ με το περίεργο στυλ στις ελεύθερες βολές. Καθοδηγητής της από τον πάγκο, ο καλύτερος Τούρκος προπονητής εκείνη την εποχή, ο Αϊντίν Ερς.

Παρόλες τις προσπάθειες των παραγόντων των δύο ομάδων για εκτόνωση του κλίματος, η έξαρση του Μακεδονικού ζητήματος -η Ομοσπονδία δεν έδωσε την άδεια στον Άρη για να φορέσουν οι παίχτες τη φανέλα με τον Ήλιο της Βεργίνας - και οι ανέκαθεν τεταμένες σχέσεις μας με την Τουρκία, είχαν θέσει τους αξιωματούχους της FIBA σε συναγερμό. Ιδιαίτερα όταν έγινε γνωστή η παρουσία 5500 οπαδών του Άρη και μόλις 500 της Εφές, η ιταλική αστυνομία τοποθέτησε σε καίρια σημεία του γηπέδου 800 καραμπινιέρους. Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι κερκίδες του Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ, στις 16 Μαρτίου 1993 δονούνταν από τον "κιτρινόμαυρο σεισμό".

Ο Άρης ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί αλλά έπρεπε να το επιβεβαιώσει και στο παρκέ. Η τακτική απομόνωσης και η μίνι δεκαήμερη προετοιμασία που επέλεξε ο Σέρφ στα βουνά του Μπόρμιο είχε βαρύνει το μυαλό και τα πόδια των παιχτών του Άρη. Και αυτό ήταν κάτι που φάνηκε σχεδόν από την αρχή του μεγάλου τελικού. Οι Τούρκοι γνώριζαν από την κατασκοπεία ότι αν πήγαινε το παιχνίδι σε γρήγορο ρυθμό και υψηλό σκορ, ήταν χαμένοι από χέρι έχοντας απέναντι τους μία ομάδα με μέσο όρο 88 πόντους στην επίθεση. Αργό τέμπο λοιπόν, πιεστική άμυνα και αρχικά φαινόταν να πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι παίχτες του "Αυτοκράτορα" μπήκαν σαν υπνωτισμένοι στο παρκέ, προηγήθηκαν 1 - 11 στα πρώτα λεπτά. Ο Άντερσον ήταν ο πρώτος που ξύπνησε και  δεν επέτρεψε στην Εφές να ξεφύγει ακόμα περισσότερο στο σκορ. Τα καλά νέα ήρθαν από την πλευρά του Οϊγκούτς που επωμιζόμενος το μαρκάρισμα του Τάρπλεϊ, χρεώθηκε γρήγορα με 3 φάουλ αλλά οι Τούρκοι βρήκαν τις λύσεις στο πρόσωπο του Αϊντίν, που έκανε τη ζημιά στο πρώτο μέρος.Το ημίχρονο έληξε με 32 - 29 υπέρ της Εφές και όλοι περίμεναν το ξέσπασμα του Άρη.

Διαψεύδοντας όμως τις προσδοκίες  ο "Αυτοκράτορας" συνέχισε την αστοχία του, πνιγμένος στο άγχος. Ο Ρόι θα πάρει τη σκυτάλη από τον Άντερσον και θα βάλει στα καλάθια τον Ρίτσαρντ, ενώ οι Τούρκοι προσπαθούν με τον Σαρίτσα αφού ο Ναουμόσκι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα από την εξουθενωτική άμυνα του Μέμου Ιωάννου και του Βουρτζουμη.  Και οι δύο ομάδες είναι εκνευριστικά άστοχες και ιδιαίτερα ο Άρης που θα τελειώσει το παιχνίδι χωρίς να ευστοχήσει σε προσπάθεια για τρίποντο. Μετά το 4ο φάουλ, ο Ερς θα τραβήξει τον Αϊντίν στον πάγκο και οι Αρειανοί θα πάρουν επιτέλους το προβάδισμα με 42 - 40 στο 30ο λεπτό. Έλληνες και Τούρκοι βλέπουν το καλάθι σαν την τρύπα της βελόνας και στο 37' το σκορ θα γίνει 50 - 45 υπέρ του Άρη με καλάθι του Άντερσον, κάνοντας τους οπαδούς να πιστεύουν ότι η ομάδα θα δείξει επιτέλους την ανωτερότητα της.

Το εύστοχο τρίποντο του Σαρίτσα θα επαναφέρει το άγχος και την αγωνία. Στον χρόνο που απομένει και οι δύο θα δώσουν ρεσιτάλ αστοχίας και λαθών. Με ένα τέτοιο - κάνοντας βήματα  - 18" πριν την εκπνοή, ο Γιαννάκης που δεν θύμιζε σε τίποτα τον Δράκο των ημιτελικών, θα αναπτερώσει τις ελπίδες της Εφές. Το παιχνίδι και το τρόπαιο κρέμονται από μια κλωστή και την τελευταία επίθεση από τα χέρια του Ναουμόσκι. Ο Σκοπιανός με τον Ιωάννου να τον επιτηρεί θα διεισδύσει στην ελληνική ρακέτα, θα προσποιηθεί και θα σουτάρει με ταμπλό. Η μπάλα θα κάνει το χατίρι του Άρη και ολοκλήρου του ελληνικού μπάσκετ και δεν θα μπει στο καλάθι αλλά θα βρεθεί στα χέρια του Μισούνοφ που άρπαξε το ριμπάουντ.

Ήταν η δικαίωση των κόπων της ομάδας που από το 1985 πρωταγωνιστούσε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έβαλε το άθλημα στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Με το σφύριγμα της λήξης επικράτησε πανδαιμόνιο. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι καραμπινιέροι εξαφανίστηκαν από το γήπεδο και το παρκέ γέμισε με πανηγυρίζοντες οπαδούς του Άρη. Την ώρα που ο Βαγγέλης Βουρτζούμης έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον κόβοντας το διχτάκι της μπασκέτας, εκείνη την ίδια ώρα της γιορτής ξεκινούσε ο πόλεμος.

Ένα μπουκάλι που πετάχτηκε από την πλευρά των Τούρκων και η "στενή επαφή" του Λάρι Ρίτσαρντ με έναν Έλληνα οπαδό άναψαν τη σπίθα. Μαινόμενοι οι Αρειανοί, επιτέθηκαν στους Τούρκους που φυσικά δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Πυρομαχικά άλλωστε υπήρχαν μπόλικα. Καρέκλες, πάγκοι, μπουκάλια εκτοξεύονταν εκατέρωθεν με στόχο τα κεφάλια των "εχθρών". Τελικά και αφού το παρκέ θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο, οι Ιταλοί εδέησαν να παρέμβουν και οι πιο ψύχραιμοι εξομάλυναν την κατάσταση. Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και η απονομή παρόλη την άρνηση του επικεφαλής της FIBA Europe, του Άλντο Βιτάλε. Ο Ιταλός πείστηκε να παραδώσει το Κύπελλο μετά το ακράδαντο επιχείρημα των ανθρώπων του Άρη ότι αν επιμείνει, δε μπορούν να εγγυηθούν για τις "αντιδράσεις" των οπαδών.

Ο πέλεκυς έπεσε βέβαια βαρύς, αρχικά με απουσία δύο χρόνων από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση που τελικά με παρέμβαση του Γιώργου Βασιλακόπουλου μετετράπη σε αποκλεισμό της έδρας την επόμενη χρονιά, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε εκείνο το βράδυ. Αυτό που μετρούσε ήταν η μεγάλη στιγμή του Άρη που επιτέλους κατάφερνε να εκπληρώσει την αναζήτηση του "χαμένου θησαυρού" έχοντας πάντα στο πλευρό του τους οπαδούς του, που στο Τορίνο όπως και σε κάθε ευρωπαϊκό γήπεδο δεν σταμάτησαν λεπτό να χοροπηδάνε στους ρυθμούς του "ΑΡΗ ΘΥΜΗΣΟΥ"... 

Antreas Tsemperlidis

Μαρμάρινο άγαλμα του Oδυσσέα, από το Ναυάγιο των Αντικυθήρων Έργο της ύστερης ελληνιστικής εποχής, γύρω στο 100 π.X.

 Μαρμάρινο άγαλμα του Oδυσσέα, από το Ναυάγιο των Αντικυθήρων Έργο της ύστερης ελληνιστικής εποχής, γύρω στο 100 π.X.

Ο ήρωας παριστάνεται σε διασκελισμό προς τα δεξιά, ενώ στρέφει το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Φορεί χιτωνίσκο και ιμάτιο και στο κεφάλι πίλο. Tο έργο ίσως προέρχεται από σύνταγμα αγαλμάτων, που απεικόνιζε την αρπαγή του Παλλαδίου κατά την άλωση της Tροίας από τους Αχαιούς. Ύψος 1,25 μ.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

PRIAPUS. Fresco in the House of The Vettii, Pompeii. Casa dei vettii, vestibolo, priapo che poggia il fallo sulla bilancia.

 Priapo è un personaggio della mitologia greca, figlio di Dioniso e di Afrodite, per altri di Afrodite ed Ermes, o Ares, o Adone o Zeus. Hera, gelosa del marito, si sarebbe vendicata dando al bimbo un aspetto grottesco ed un enorme fallo.

Il culto di Priapo risale ai tempi di Alessandro Magno, proveniente dall'Ellesponto o dalla Propontide, simbolo della forza sessuale maschile e la fertilità della natura. Fu cacciato dall'Olimpo perchè incontenibile. Da ubriaco infatti tentò di stuprare la Dea Vesta. Anche l'asino, simbolo di lussuria, gli ragliò contro per farlo scappare.

Priapo rappresentava l'eros selvaggio, istintivo, quello che la mente razionale aveva fatto tanta fatica a dominare, non solo come sesso indiscriminato, ma pure come libertà di percepire i propri sentimenti, come quello verso la donna che fu un istinto fortemente represso sia in Grecia che a Roma, soprattutto in età repubblicana. Pure il saggio Aristotele sosteneva che il principio generativo risiedesse esclusivamente nell'uomo. Le donne erano secondo lui sterili, accoglievano il seme maschile ma non partecipavano alla fecondazione.

Il suo animale era l'asino, per l'importanza che aveva nella vita contadina, e per l'analogia dei membri smisurati. Narra il mito che Priapo insidiasse la ninfa Lotide dormiente, ma il ragliare di un asino svegliò la ninfa impedendo l'accoppiamento, il mito sostiene che il Dio, per vendetta, pretendesse il sacrificio annuale di un asino. In realtà l'animale sacrificato rappresentava un aspetto della stessa divinità nei tempi più antichi, era un Dio molto orgoglioso del suo sesso:

"La massima piacevolezza del mio pisello,

è che nessuna donna gli è mai troppo larga."

Pertanto Priapo è istinto ma un po' distorto da una ebbrezza di potenza virile: l'ipervalutazione del fallo. In questa euforia il culto fu ricollegato ai riti e alle orge dionisiache, che erano ebbrezza della natura non del sesso, o non nel potere del sesso, ma in quanto espressione della natura, quindi un potere impersonale. Il fatto però che il Dio fosse così brutto e deforme riduceva il lato sacrale riportandolo a livello terreno e non più aulico.

Il suo culto era associato al mondo agricolo ed alla protezione delle greggi, dei pesci, delle api, degli orti. Spesso infatti, cippi di forma fallica venivano usati a delimitare gli agri di terra coltivabile. Tradizione proseguita nonostante il cristianesimo. Ancora oggi troviamo cippi fallici in Italia, nelle campagne di Sardegna, Puglia e Basilicata o nelle zone interne di Spagna, Grecia e Macedonia.

Amato dalle donne come propiziatore di fertilità, il Dio fu poi per questo esiliato da Lampsasco, sua città natale, per volere dei mariti gelosi. Gli Dei intervennero rendendo impotenti i maschi della città, così Priapo venne richiamato e venerato come Dio dei giardini, per allontanare ladri e malocchio, e propiziare la fecondità dell'orto.

Nelle Falloforie, feste in onore di Dioniso e poi di Priapo, fu collegato ai riti e alle orge dionisiache.

« Ritiratevi, fate posto

al dio! perché egli vuole

enorme, retto, turgido,

procedere nel mezzo. »

Nelle falloforie propiziatorie del raccolto, molto diffuse nel mondo agricolo dell'antica Grecia e poi in Italia e nei territori dominati dai Romani, le processioni con il fallo terminavano con una pioggia di acqua mista a miele e succo d'uva, indirizzata verso i campi, che rappresentava l'eiaculazione del seme origine della vita e quindi propiziava l'abbondanza del raccolto.

Ο Μάριο Μπόνι

 Καλημέρα μπασκετόφιλοι...

Με τους γείτονες μας Ιταλούς υπάρχει μία φράση που μας χαρακτηρίζει, το γνωστό una faccia una razza. Στην περίπτωση του μπάσκετ δεν υπάρχει πιο ενδεδειγμένη περίπτωση από τη σχέση του Μάριο Μπόνι με τον Άρη.

Ο "τρελλός ο Ιταλός" που γιορτάζει σήμερα τα 59 του χρόνια δεν γεννήθηκε Έλληνας αλλά αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο πολύ απο τον κόσμο του "Αυτοκράτορα" που ακόμα και σήμερα θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίχτες που φόρεσε τη φανέλα με τον θεό του πολέμου. 

Όταν το καλοκαίρι του 96, ο Μάριο έφτασε στη Θεσσαλονίκη εκμεταλλευόμενος τον νόμο Μποσμάν, είναι αλήθεια πως η απόκτηση του προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των φιλάθλων που έσπευσαν να τον αποθεώσουν κατά την άφιξη του στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" αλλά και σκεπτικισμό σε όσους παρακολουθούσαν την πορεία  του "mitraglia" (πολυβόλο) στα μονοπάτια της ιταλικής λίγκας τα προηγούμενα χρόνια. 

Οι ενδοιασμοί δεν προέρχονταν από την αδιαμφισβήτητη αγωνιστική αξία του Μπόνι αλλά από το γεγονός πως δύο χρόνια νωρίτερα, ο παίχτης είχε βρεθεί θετικός σε τεστ που του έγινε για χρήση απαγορευμένων ουσιών και συγκεκριμένα ναδρολόνης. Η ιταλική ομοσπονδία παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Μάριο, τον τιμώρησε με δύο χρόνια αποκλεισμό χαρακτηρίζοντας ως γελοίες τις δικαιολογίες πως ένα φάρμακο που πήρε ο Μπόνι για τον πυρετό, περιείχε την παράνομη ουσία.

Ήταν μία σκληρή απόφαση για έναν αθλητή με το βιογραφικό του Μπόνι που επι εννέα χρόνια με τη φανέλα της Μοντεκατίνι και παρέα με τον "δίδυμο" όπως τους αποκαλούσαν οι γείτονες,  Αντρέα Νικολάϊ βομβάρδιζαν τα ιταλικά καλάθια. Διωγμένος πλέον από την Ιταλία, ο Μάριο μετακόμισε στην Αμερική και το ημιεπαγγελματικό USBL για να μπορέσει να παίξει μπάσκετ, μέχρι τον Ιούνιο του 95 που η ποινή του μειώθηκε σε δεκαοχτώ μήνες και έτσι επέστρεψε στην αγαπημένη του Μοντεκατίνι που χωρίς αυτόν και τον Νικολάϊ, βρισκόταν πια στην Α2. Τα οικονομικά δεδομένα είχαν αλλάξει και ο βετεράνος Μπόνι μαζί με το βαρύ συμβόλαιο του δεν είχαν θέση στον σχεδιασμό της νέας περιόδου.

Στα 33 του, ο Μάριο αποδέχθηκε την πρόταση του Άρη βρίσκοντας τον δρόμο του για τη βασική πεντάδα ακόμα και αν οι πρώτοι  μήνες δεν ήταν εύκολοι. Ο Μαρκόπουλος δεν τον εμπιστευόταν και έπρεπε να έρθει ο Σούμποτιτς για να μπορέσει ο Μπόνι να ξεδιπλώσει στο παρκέ το επιθετικό του ταλέντο. Με ηγέτη τον Ιταλό, ο Άρης θα γνωρίσει την πιο γλυκιά ήττα στο Τρεβίζο από την Μπενετόν και θα πάρει την πρόκριση για τους τελικούς του Κόρατς. Στον πρώτο αγώνα του Αλεξάνδρειου ήταν από τους λίγους που βρέθηκε σε καλή μέρα στην ήττα από τους Τούρκους της Τόφας και στη ρεβάνς της Προύσσας μαζί με όλη την υπόλοιπη ομάδα κατέθεσε την ψυχή του εκτός από τους 20 πόντους για να σηκώσει ο "Αυτοκράτορας" το τρόπαιο μέσα στην Τουρκία.

Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με όνειρα για τον Άρη αλλά τα δυσθεώρητα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν παίχτες και προπονητές να εγκαταλείψουν το καράβι που βυθιζόταν. Αυτοί που έμειναν όμως, έγραψαν ιστορία. Ανάμεσα τους και ο "Σούπερ Μάριο" που αν και ξένος και με μόλις μιάμιση χρονιά στην ομάδα, έβαλε το συναίσθημα πάνω από τα χρήματα. "Μείνε να πάρουμε το Κύπελλο" του ζήτησε η αντιπροσωπεία των οπαδών που τον επισκέφθηκε στο σπίτι του μία ημέρα προτού ο Ιταλός πάρει το αεροπλάνο για την πατρίδα του και συγκινημένος από την κίνηση των παιδιών του Super 3, δέχτηκε να αναβάλει την αναχώρηση του χαρίζοντας τα χρωστούμενα της τότε διοίκησης Χατζόπουλου.

Στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου, οι απλήρωτοι μπασκετμπολίστες του Χρήστου Μαγκώτσιου έπαιξαν για τους εαυτούς τους, τον εγωισμό τους και τη βαριά φανέλα του "Αυτοκράτορα". Ξεπέρασαν με άνεση το εμπόδιο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και στον τελικό με την ΑΕΚ του Ιωαννίδη έδειξαν πως στο μπάσκετ εκτός από ταλέντο χρειάζεται να έχεις και μπόλικα ψυχικά αποθέματα για να τα βγάλεις στο παρκέ. Ο Άρης πήρε το Κύπελλο και ο Μπόνι έφυγε την επόμενη μέρα από τη Θεσσαλονίκη με δύο τίτλους και την παντοτινή αγάπη της κιτρινόμαυρης εξέδρας.

Γιατί ο Μάριο Μπόνι εκτός από ένας μεγάλος σκόρερ ήταν και ένας αθλητής που με τις πράξεις του εντός και εκτός παρκέ μίλησε στην καρδιά των φιλάθλων, που ποτέ δεν ξέχασαν την εικόνα του να χτυπάει το τύμπανο στον ρυθμό της αποθέωσης. Χρόνια Πολλά ρε τρελλέ...

Antreas Tsemperlidis

Οι Έλληνες πολιορκούν το Πολατλί

 18 Αυγούστου 1921, Η VII Μεραρχία φτάνει πρώτη στον οδικό κόμβο της κωμόπολης του Πολατλί, απέχει μόλις 48 χιλιόμετρα απο την άγκυρα. Ο κεμάλ σκέφτεται σοβαρά την εκκένωση της άγκυρας καθώς και την μετακίνηση ανατολικότερα, κάτι τέτοιο όμως θα ισοδυναμούσε με καταστροφή καθώς θα χανόταν η βάση του ανεφοδιασμού του που ήταν απαραίτητη για την συνέχιση των επιχειρήσεων εναντίον της Στρατιάς μας. 

Ο Ελληνικός Στρατός φάνηκε αντάξιος της ιστορίας του καταφέρνοντας να σπάσει τις 2 απο τις 3 αμυντικές γραμμές των τούρκων και να κινηθεί ανατολικά του Σαγγάριου ποταμού, απέμενε η τελευταία έξω απο την άγκυρα. Η Κωμόπολη του Πολατλί έμελε να είναι το έσχατο σημείο του αποκορυφώματος της προέλασης του  Στρατού μας, εδώ απο το  Πολατλί φαινόταν τα φώτα της άγκυρας, εδώ γράφτηκε ένα Έπος με χίλιες δύο δυσκολίες. Αθάνατοι!! ( Στην φώτο το Ελληνικό πυροβολικό σφυροκοπάει τις θέσεις των κεμαλικών κατα την προέλαση).

Πηγή Ελληνική στρατιωτική ιστορία.