Από το παρών μπλογκ παρουσιάζονται κάθε Σάββατο βράδυ ραδιοφωνικές θεατρικές παραγωγές.
Το συγκεκριμένο θεατρικό είδος κατά το παρελθόν αποτέλεσε βασική διασκέδαση και πνευματική καλλιέργεια των ακροατών του ραδιοφώνου (αμιγώς κρατικού τότε) σε εποχές που δεν υπήρχε τηλεόραση και διαδίκτυο.
Ας διαβάσουμε με ενδιαφέρον την άποψη μιας μαθήτριας γυμνασίου (της δεσποινίδος Πετράκης Ιωάννας) σχετικά με τη λειτουργία του ραδιοφωνικού θεάτρου ως μέσου διασκέδασης...
Το Ραδιοφωνικο θέατρο παλαιότερα είχε βοηθήσει και στην εξέλιξη του θεάτρου. Στις θεατρικές αίθουσες παρατηρείται όξυνση και των δύο αισθήσεων, δηλαδή της όρασης και της ακοής .
Το οπτικό και ακουστικό πεδίο του κοινού περιορίζεται αφενός στις κινήσεις των ηθοποιών και αφετέρου στους διαλόγους και τη μουσική του έργου.
Στο ραδιόφωνο, όμως, έχουμε ένα "αόρατο" θέατρο. Το κοινό πρέπει να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατό πιο προσεκτικά την αίσθηση της ακοής.
Το αυτί λειτουργεί τώρα όπως λειτουργεί το μάτι στο κανονικό θέατρο ή στην τηλεόραση, καθώς καλείται να κατανοήσει τον ήχο για να δημιουργήσει μετά την εικόνα.
Έτσι, στο ραδιοφωνικό θέατρο η ακοή μεταμορφώνεται σε όραση, αφήνοντας τη φαντασία μας να παίξει το δικό της θέατρο με τα δικά της σκηνικά και τις δικές της φυσιογνωμίες.
Πολλές θεατρικές παραγωγές στο παρελθόν , όπως «Η Λιλιπούπολη», είχαν μεγάλη επιτυχία .
Δυστυχώς με την ανάπτυξη της τηλεόρασης, του διαδικτύου και γενικότερα της τεχνολογίας οι θεατρικές παραγωγές πια εκλείπουν.
Το συγκεκριμένο θεατρικό είδος κατά το παρελθόν αποτέλεσε βασική διασκέδαση και πνευματική καλλιέργεια των ακροατών του ραδιοφώνου (αμιγώς κρατικού τότε) σε εποχές που δεν υπήρχε τηλεόραση και διαδίκτυο.
Ας διαβάσουμε με ενδιαφέρον την άποψη μιας μαθήτριας γυμνασίου (της δεσποινίδος Πετράκης Ιωάννας) σχετικά με τη λειτουργία του ραδιοφωνικού θεάτρου ως μέσου διασκέδασης...
Το Ραδιοφωνικο θέατρο παλαιότερα είχε βοηθήσει και στην εξέλιξη του θεάτρου. Στις θεατρικές αίθουσες παρατηρείται όξυνση και των δύο αισθήσεων, δηλαδή της όρασης και της ακοής .
Το οπτικό και ακουστικό πεδίο του κοινού περιορίζεται αφενός στις κινήσεις των ηθοποιών και αφετέρου στους διαλόγους και τη μουσική του έργου.
Στο ραδιόφωνο, όμως, έχουμε ένα "αόρατο" θέατρο. Το κοινό πρέπει να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατό πιο προσεκτικά την αίσθηση της ακοής.
Το αυτί λειτουργεί τώρα όπως λειτουργεί το μάτι στο κανονικό θέατρο ή στην τηλεόραση, καθώς καλείται να κατανοήσει τον ήχο για να δημιουργήσει μετά την εικόνα.
Έτσι, στο ραδιοφωνικό θέατρο η ακοή μεταμορφώνεται σε όραση, αφήνοντας τη φαντασία μας να παίξει το δικό της θέατρο με τα δικά της σκηνικά και τις δικές της φυσιογνωμίες.
Πολλές θεατρικές παραγωγές στο παρελθόν , όπως «Η Λιλιπούπολη», είχαν μεγάλη επιτυχία .
Δυστυχώς με την ανάπτυξη της τηλεόρασης, του διαδικτύου και γενικότερα της τεχνολογίας οι θεατρικές παραγωγές πια εκλείπουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου