Το έργο φέρει τον τίτλο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο και απεικονίζει μία σκηνή από τη ζωή της νεοελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Στο σαλόνι του αστικού σπιτιού μία οικογένεια κάθεται δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι η όψη μιας άλλης Ελλάδας, “ευρωπαΐζουσας” και δυτικότροπης που φαινομενικά δεν επικοινωνεί με την επαρχιακή εικόνα του πρώτου πίνακα.
Στην Ελλάδα, την χώρα της υπερβολής, τον έχουμε χαρακτηρίσει κατά καιρούς "γιδοβοσκό", "ατσούμπαλο", οτι έπαιζε μπάσκετ λόγω ύψους, πως ήταν άσχημος (!!!!!) και εννοείται πως μισήθηκε για την ακούσια αγκωνιά στον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Το γεγονός είναι πως με το ισχύον αθλητικό σύστημα της ΕΣΣΔ η καριέρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Σε κανένα βουνό δεν τον βρήκαν να κόβει ξύλα όπως αναφέρει ο αστικός μύθος και γνώριζαν πολύ καλά ποια θα ήταν η εξέλιξη του. Βαρύ κορμί όπως προϋπόθετε τότε το άθλημα αλλά με αξιοπρεπέστατο σουτ απο τα 5 μέτρα και πολύ καλές κινήσεις κοντά στο καλάθι, ενώ για το ύψος του ήταν αρκετά ταχύς, ιδίως στα χρόνια του στην Στρόιτελ. Αμυντικά μόνο από το ύψος του και τον όγκο του ήταν ο φόβος και ο τρόμος στην ρακέτα.
Mr Europa το 1979, ήταν ένας απο τους καλύτερους Ευρωπαίους σέντερ και μέχρι την εμφάνιση του Σαμπόνις ο κορυφαίος Σοβιετικός ψηλός. Ο αγαθός γίγαντας Βλαντιμίρ Τκατσένκο (και όχι Τσατσένκο όπως τον μάθαμε) κλείνει σήμερα τα 64 του χρόνια...
Το δημιούργημά του που θεωρείται, ίσως, το σπουδαιότερο, είναι η3η Συμφωνία σε Μι ύφεση μείζονα, Opus 55, γνωστή και ωςΗρωική Συμφωνία(Sinfonia Eroica). Πρόκειται για μία συμφωνία του η οποία σηματοδοτεί την μεσαία και δημιουργική περίοδο του συνθέτη.
Ο συνθέτης ξεκίνησε τη σύνθεση της 3ης, αμέσως μετά το τέλος της 2ης Συμφωνίας σε Ρε μείζονα, Op. 36, ολοκληρώνοντάς την στις αρχές του 1804. Στις 7 Απριλίου του 1805 γίνεται η πρώτη παρουσίαση της συμφωνίας στη Βιέννη. Η συγκεκριμένη συμφωνία ήταν αφιερωμένη στον Ναπολέοντα, ωστόσο αργότερα ο Μπετόβεν απέσυρε την αφιέρωση του.
Η πρώτη κυκλοφορία του 1806, βρίσκεται στο Lobkowicz Palace, στην Πράγα , μαζί με άλλα κειμήλια του Μπετόβεν. Ανάμεσά τους, χειρόγραφα από από την 4η Συμφωνία και την 5η Συμφωνία, τα οποία περιέχουν διορθώσεις και σχολιασμούς του Μπετόβεν για την παρουσίαση τους.
Ο λόγος που αρχικά η Τρίτη συμφωνία αφιερώθηκε στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ήταν επειδή ο δημιουργός της θαύμαζε το νέο σύνταγμα του Ναπολέοντα, που ήταν βασισμένο σε "αληθείς αρχές της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, στα ιερά δικαιώματα της ιδιοκτησίας, της ισότητας και της ελευθερίας". Το Μάιο όμως του 1804, όταν μαθεύτηκε ότι ο Ναπολέων ανακήρυξε τον εαυτό του Αυτοκράτορα, ο Μπετόβεν δήλωσε οργισμένος: "Ωστε κι αυτός δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν κοινό άνθρωπο. Τώρα θα βάλει κάτω απ’ την μπότα του όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Θα βάλει τον εαυτόν του πάνω απ’ όλους και θα γίνει ένας τύραννος!"Αμέσως, έσκισε τη σελίδα με την αφιέρωση "στον Βοναπάρτη" γράφοντας άλλη και δίνοντας τον τίτλο ΗΡΩΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ.
Αυτή η κορυφαία συμφωνία, σε συνδυασμό με το κείμενο που φέρει τον τίτλο Heiligenstadt Testament, δείχνει το πόσο απελπισμένος ήταν ο συνθέτης της, που είχε έρθει στο χείλος της αυτοκτονίας. Η λατρεία του για τη μουσική και η αφοσίωση στην τέχνη ήταν για εκείνον η σανίδα σωτηρίας του. Με τη μουσική και την τεχνική του, αναθεωρήθηκε η ιδέα του κάλλους στην μουσική. Ο Μπετόβεν κατάφερε κάτι εξαιρετικό: να μοιραστεί μαζί μας το συναισθηματικό κόσμο. Τις χαρές και τις λύπες με τη μουσική του. Με την Ηρωική συμφωνία, ξεσπά η δημιουργική ενέργειά του που άλλαξε σημαντικά την συμφωνική μουσική.
Οι αναλυτές κρίνουν ότι η αρχική αφιέρωση της συμφωνίας στον Βοναπάρτη εγκυμονούσε αρκετούς κινδύνους...
Ο Μπετόβεν με αυτήν του την κίνηση, ήταν ξεκάθαρος στην προτίμησή του προς τις λαϊκές αρχές, ζώντας στην Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία. Και χωρίς αμφιβολία, η συγκεκριμένη αφιέρωση θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή προτίμησε την Επανάσταση και δεύτερον, αν άφηνε την αφιέρωση , τότε θα έδειχνε προτίμηση προς την Γαλλική Αυλή. Όποια και να ήταν η περιπτώση, ο Μπετόβεν θα ήταν υποχρεωμένος να εγκαταλείψει την Βιέννη.
Τελικά, η Ηρωική Συμφωνία αφιερώθηκε στον Πρίγκιπα Lobkovitz θαυμαστή, χορηγό του σπουδαίου συνθέτη, αλλά και λάτρη των τεχνών.
Γράφτηκε, λοιπόν: Sinfonia Eroica, composta per festeggiare il Souvenire di un grand` Uomo,
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ημερολόγιο τσέπης της ‘’Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής’’ για το έτος 1971, και ΔΕΞΙΑ ημερολόγιο τσέπης της ‘’Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής’’ για το έτος 1969 που εμφανίζει τις Παιδικές Κατασκηνώσεις της Χωροφυλακής.
ΟΙ ΣΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ.
24-12 Παραμονές Χριστουγέννων και οι Καλικάντζαροι ετοιμάζονται να βγουν από τα έγκατα της γης και να επιτεθούν στον πάνω κόσμο.
Απόσπασμα από την παράδοση των Σκιαθιανών...
Από την πρώτη μέρα του σαραντάημερου ετοιμάζουν τα σκαλικαντζούρια το καράβι τους για να ΄ρθουν στο νησί. Την πρώτη μέρα κόβουν τα ξύλα στο δάσος και τα ετοιμάζουν , και ακούονται οι κούφιοι χτύποι που καρφώνουν τα μαδέρια. Όταν κοντεύουν τα Χριστούγεννα , το πισσώνουν , το καλαφατίζουν και την τελευταία ημέρα το ρίχνουν στον γιαλό. Έρχονται τη νύχτα του Χριστού, και από τότες ως τα Φώτα, κανείς δεν τολμά να βγει τη νύχτα στους δρόμους, γιατί θα τον πειράξουν , ούτε κανένα κορίτσι να κάμει νυχτέρι με το λυχνάρι , γιατί ο σκαλικάντζαρος από τον καπνολόγο επάνω κυνηγάει το φως , και η κόρη που δουλεύει θα βουβαθεί ή θα σακατευτεί. Και την παραμονή των Φώτω, γέροι άντρες , γυναίκες παιδιά , όλη η φαμίλια των σκαλικαντάρων , όπου φύγει φύγει. Φοβούνται μη τους προφτάσει ο παπάς με τον αγιασμό και τους ζεματίσει , γιατί θαρρούν πως η παπαδιά έχει θερμό τον αγιασμό, και ακολουθεί τον παπά που κρατεί τον σταυρό. Οι γέροι αργά αργα λέν στους άλλους με τη χοντρή φωνή τους , για να τους παρακινήσου ν να τρέξουν. Φεύγετε να φεύγουμε Να παπάς με το σταυρό Παπαδιά με το θερμό . Και όταν οι μεγάλοι , ακούγεται και η φωνή του μικρότερου παιδιού , που έμεινε πίσω γιατί δεν πρόφτασε να δέσει το τσαρουχάκι του , και τους φωνάζει: «Καρτέρι κι εμέ να βάνω το τσαρ’ χάκι μ’ ! ΣΚΙΑΘΟΣ
Χειμερινό πηλήκιο (τζόκεϊ) υπηρεσίας της ‘’Ελληνικής Χωροφυλακής’’ το οποίο έφεραν όσα στελέχη υπηρετούσαν μετά το 1975 έως και το 1984 στις ‘’Μηχανοκίνητες Μονάδες’’ και στα ‘’Μ.Α.Τ.’’(δωρεά Αντωνίου Ντόντου Μοιράρχου ε.α.).
Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας και καλές γιορτές. Απόψε θα σας μεταφέρω στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του μπαρ-τζαζ "Blue Hell" και θα σας παρουσιάσω το έργο του Βασίλη Δανέλλη "Θα σε δω στην κόλαση γλυκιά μου" σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Πρόκειται για ένα από τα πέντε έργα που διακρίθηκαν στο φεστιβάλ (μεταξύ άλλων) επανεκκίνησης ραδιοφωνικού θεάτρου, "Αθηνών και Επιδαύρου" το 2020.
Το έργο αποτελεί ραδιοφωνική διασκευή ενός νουάρ διηγήματος του συγγραφέα έργων αστυνομικής λογοτεχνίας Βασίλη Δανέλλη, του οποίου ο αρχικός τίτλος ήταν "Εις το επανειδείν γλυκιά μου" και δημοσιεύθηκε στη σειρά "Ελληνικά εγκλήματα" των εκδόσεων Καστανιώτη. Είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται στη σημερινή Αθήνα.
Τι είναι όμως το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου; Θέατρο, χορός, μουσική, εικαστικά, δράσεις σε όλη την πόλη, συνθέτουν ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα, που περιλαμβάνει ελληνικές και διεθνείς παρουσίες. (culturenow).
Η υπόθεση:
Η
ακαταμάχητη Αλεξάνδρα, που
εργάζεται στην υποδοχή του
μαγαζιού, ακροβατεί ανάμεσα στο
φλερτ του επιχειρηματία Δημήτρη
Σίμογλου και του συνεσταλμένου
νεαρού Μάριου. Και οι δύο τη
διεκδικούν και συγκρούονται για να
την κατακτήσουν.
Μόνο αφού η
Αλεξάνδρα υποκύψει στο φλερτ του
Σίμογλου, αποκαλύπτονται και τα
πραγματικά της κίνητρα. Η συμπαθής,
κατά τα άλλα, ηρωίδα δεν είναι παρά
μια συστηματική και αδίστακτη
εκβιάστρια. Πολύ γρήγορα, όμως,
φαίνεται πως έχει υπερεκτιμήσει τις
δυνάμεις της και οδηγείται σε μια
παγίδα.
Ανακαλύπτει πως οι
άνθρωποι που θεωρούσε συμμάχους
της είναι τελικά εχθροί και
παλεύοντας αγωνιωδώς να ξεφύγει,
έρχεται αντιμέτωπη με την απόλυτη
φρίκη. (lifo.gr)
Και άλλα στοιχεία για το έργο:
Το έργο είναι βασισμένο σε ένα διήγημα που σαφώς κινείται στη σφαίρα της αμερικάνικης εγκληματολογικής λογοτεχνίας, με έμφαση στην ατμόσφαιρα και τον αφηγητή. Η ατμόσφαιρα είναι αυτή που τελικά καθηλώνει τον ακροατή ή αναγνώστη, μια ατμόσφαιρα που συνδυάζει με επιτυχία την τζαζ μουσική με το έργο (κάτι που σίγουρα δεν είδαμε στο προηγούμενο έργο που παρουσιάσαμε το Σεπτέμβριο, στον Ξένο Αθηνάς Κακούρη), με φόντο, το σκοτεινό περιβάλλον του τζαζ κλαμπ Bar Hell. Η πρωτότυπη και όχι συνηθισμένη σε εμάς τζαζ μουσική δένει απόλυτα με αυτό το σκοτεινό και τρομακτικό έργο.
Όπως σημειώνει ο Γρηγόρης Ιωαννίδης για το έργο: "Είναι μια κάπως αυστηρή φορμαλιστική λογοτεχνία με λίγα -μα και γι’ αυτό άκρως ενδιαφέροντα- περιθώρια ευελιξίας εκ των έσω. Όπως γίνεται για παράδειγμα εδώ, στο «Καλωσόρισες», όπου ο τυπικός αφηγητής μετατρέπεται σταδιακά από ντετέκτιβ στον θύτη και το θύμα της ίδιας πλοκής, πάντα εντός του δεδομένου πλαισίου του είδους, που επιβάλλει αισθησιασμό, άφθονο κυνισμό και την περιρρέουσα μέθη της παρακμής".
Η πρωταγωνίστρια του έργου (Αλεξάνδρα) είναι η μοιραία γυναίκα που εξιστορεί τα γεγονότα από την πλευρά του θύτη-θύματος (και μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας εξομολόγησης, που κάνει για πρώτη φορά σε ένα Ιερωμένο). Είναι η σαγηνευτική γυναίκα-δηλητήριο (δουλεύει στο μπαρ ως σερβιτόρα), το έξυπνο "πουλί" της νύχτας που τελικά μπλέκετε σε ένα επικίνδυνο δίχτυ με φρικτά αποτελέσματα. Έχει σίγουρα υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες της με συνέπεια να οδηγηθεί σε παγίδα. Η Αλεξάνδρα όμως παρά το δολοπλόκο μυαλό της είναι συμπαθής και εν τέλει επιβιώνει πληρώνοντας το τίμημα της πράξης της μα το ίδιο νόμισμα. Το έργο είναι ένα ψυχογράφημα της Αλεξάνδρας.
Η Άλκηστης υποδύεται με επιτυχία το ρόλο της Αλεξάνδρας
Η ψυχολογική και σωματική βία καθώς και οι περιγραφές των κόσμων του θηλυκού και του αρσενικού "κυνηγού" αναπτύσσονται με επιτυχία από το συγγραφέα στο κείμενο και από τους ερμηνευτές στη σκηνή. Η εξέλιξη του έργου προκαλεί ρίγος (κυρίως όμως από την ατμόσφαιρα). Στο τέλος ο Δανέλλης ανατρέπει τα μοτίβα, με μαεστρία, σύμφωνα πάλι με το Γρηγόρη Ιωαννίδη, που μέχρι εκείνη τη στιγμή επένδυε η προσληπτική μας αφέλεια. Η αναπάντεχα μεγάλη ανατροπή στο φινάλε κόβει την ανάσα του ακροατή, που αφήνει τελικά το έργο ταραγμένος.
Κατά την άποψη μου το έργο ήταν το καλύτερο από τα πέντε που διακρίθηκαν στο φεστιβάλ, η νουάρ ατμόσφαιρα, οι ερμηνείες των ηθοποιών και η τζαζ μουσική παρασύρουν και σαγηνεύουν τον ακροατή. Στο υπόγειο μπαρ τζαζ κάθε άνθρωπος μπορεί ίσως να βρει στοιχεία από το δικό του υπόγειο...
Στις 5 Δεκεμβρίου του 1993 ο ΠΑΟΚ υποδεχόταν τον Ολυμπιακό και το Αλεξάνδρειο θύμιζε καμίνι που οι φλόγες του πυρώνονταν και το μόνο που έμενε ήταν πότε θα γίνει η έκρηξη.
Και αυτή δεν άργησε όταν οι Ερυθρόλευκοι μπήκαν στο παρκέ και ανάμεσα τους με το νούμερο 10 στη φανέλα του βρισκόταν και ο άνθρωπος που ήταν ο κυριότερος λόγος και στόχος για τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Την ώρα που αντίκρισαν τον Παναγιώτη Φασούλα, 5.000 ασπρόμαυρα λαρύγγια άρχισαν να βρίζουν εν χορώ τον κάποτε αρχηγό τους, τα τυπωμένα με το πρόσωπο του Φασούλα πεντοχίλιαρα εκτοξεύονταν κατά εκατοντάδες ενώ την παράσταση έκλεψε το πανό με τον Μέγα Αλέξανδρο να επιτιμεί την "Αράχνη" για τα γεγονότα του καλοκαιριού.
Πως όμως έφτασαν στις αίθουσες των δικαστηρίων δύο πλευρές που βάδισαν μαζί για δώδεκα χρόνια σε μία σχέση με τα πάνω της και τα κάτω της; Σύμφωνα με δηλώσεις του Φασούλα, τα πρώτα πυρά τα δέχτηκε το 1985 μετά από μια ήττα με τον Σπόρτιγκ ενώ ήταν και το ένα μέλος του διδύμου -ο Μάνθος Κατσούλης ήταν ο άλλος- που ο τότε προπονητής του ΠΑΟΚ ο Γιουγκοσλάβος Γιόζιπ "Πίνο" Τζέρτζα, αποκαλούσε σκωπτικά "Μέριλιν Μονρόε και Μαρία Κάλλας" χρεώνοντας τους τάσεις βεντετισμού και τεμπελιάς.
Το ίδιο καλοκαίρι είχε και την πρώτη σύγκρουση με τον Νίκο Βεζυρτζή όταν ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ αρνήθηκε την συνέχιση της καταβολής από το ταμείο της ομάδας των 130.000 δραχμών μηνιαίως που έπαιρνε ο παίχτης και προστίθενταν στις 70.000 που έδινε ο ερασιτέχνης για να συμπληρώνεται το τελικό ποσό των 200.000.
Ο Φασούλας πίεσε την κατάσταση με τη φυγή του στην Αμερική και το Νόρθ Καρολάινα Στέιτ, αφήνοντας τον ΠΑΟΚ αλλά και την εθνική ομάδα "γυμνούς" κάτω από τα καλάθια. Όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 86 ήταν αυτός που είχε τώρα το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις αφού η ομάδα αν και προσπάθησε να καλύψει το κενό με τη μεταγραφή του Καρατζουλίδη και την ενεργοποίηση του νεαρού Καλόγηρου, δεν τα κατάφερε και έμεινε στην πέμπτη θέση του πρωταθλήματος. Ο Φασούλας υπεγράψε νέο τριετές συμβόλαιο με αυξημένες αποδοχές μέχρι το καλοκαίρι του 89 όταν κλήθηκε για νέες συζητήσεις με σκοπό την ανανέωση της συνεργασίας.
Ομάδα και παίχτης συμφώνησαν στα 40.000.000 δραχμές τον χρόνο αλλά όταν ο Φασούλας πληροφορήθηκε τις αποδοχές του Άντονι Κουκ που θα έπαιρνε 107.000.000 πήγε σε έξαλλη κατάσταση στα γραφεία και απαίτησε αύξηση με την ατάκα "δεν σέβεστε την προσφορά μου, με εξαπατήσατε" και τελικά να λαμβάνει 37.000.000 δραχμές ακόμα.
Εκεί που όλα έδειχναν πως ο αρχηγός θα έφευγε από τον Δικέφαλο του Βορρά, ήταν το 1991 τη χρονιά που ο ΠΑΟΚ αναδείχθηκε Κυπελλούχος Ευρώπης στη Γενεύη χωρίς όμως τη βοήθεια του Παναγιώτη που αποβλήθηκε με 5 φάουλ από το 26ο λεπτό, αφήνοντας τον Μπάρλοου με τον Μακαρά και τον Παπαχρόνη να παλεύουν. Η κατάκτηση του τροπαίου έβαλε για λίγο φρένο στους ψίθυρους της εξέδρας αλλά η κακή του εμφάνιση στον τελικό Κυπέλλου με τον Πανιώνιο έκανε το ψιθύρισμα μουρμούρα και η μουρμούρα έγινε φωνές διαμαρτυρίας στους τελικούς του πρωταθλήματος με αντίπαλο τον Άρη, όταν στον τρίτο αγώνα ο Φασούλας ήταν ανύπαρκτος με μηδέν πόντους 0/8 σουτ ενώ στον τέταρτο τελικό και εκεί που κρίθηκαν όλα είναι αυτός που αστοχεί σε 1+1 και μετά κάνει την λάθος πάσα προς τον Πρέλεβιτς που δίνει τη μπάλα στον Άρη για την καθοριστική επίθεση που οδηγεί στο καλάθι και φάουλ του Σέλερς.
Πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια ο Φασούλας θα γίνει αποδέκτης έντονων αποδοκιμασιών προς το πρόσωπο του από οπαδούς του ΠΑΟΚ που τον κατηγορούν για αδιαφορία και ο παίχτης αντιδρά εξίσου έντονα απαντώντας προς την κερκίδα με την ατάκα "Φύγετε από εδώ ρε, να σας δώσω ένα χιλιάρικο να πάτε να φάτε ένα σάντουιτς".
Την επόμενη μέρα σε δηλώσεις του εξοργισμένος θα πει πως σταματάει το μπάσκετ ενώ λίγο αργότερα σε συνέντευξη του στο "Τρίποντο" θα θέσει το ζήτημα της μεταγραφής του σε άλλη ελληνική ομάδα ή στην εσχάτη των περιπτώσεων στο εξωτερικό αφού όπως έλεγε δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στη Θεσσαλονίκη όπου ήταν στοχοποιημένος και κάθε φορά ο αποδιοπομπαίος τράγος (συνθήματα με σπρέι έξω από το σπίτι του, σπασμένο αυτοκίνητο κατά τον ίδιο).
Ο Βεζυρτζής που μαθαίνει τις δηλώσεις, πικραμένος και εκνευρισμένος σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο μεταγραφής ενώ φουντώνουν οι φήμες πως ο Ιωαννίδης που έχει πιάσει λιμάνι, προτείνει την ανταλλαγή Παπαδάκου- Φασούλα. Και ενώ όλα δείχνουν πως ο Παναγιώτης θα αλλάξει φανέλα, παρεμβαίνει ο νεοπροσληφθεις Ίβκοβιτς που θέτει βέτο στον Βεζυρτζή λέγοντας του πως στηρίζει το αγωνιστικό πλάνο στην "Αράχνη" ενώ καταφέρνει να πείσει και τον ίδιο να παραμείνει στη Θεσσαλονίκη.
Η περίοδος 91-92 ήταν από τις πιο ήρεμες στη σχέση ΠΑΟΚ και Φασούλα. Φυσικά υπήρξε η πίκρα της Ναντ όπου το τρόπαιο χάθηκε από ακόμα ένα λάθος του αλλά η εμφάνιση του στον τελικό και κυρίως η κατάκτηση του πολυπόθητου πρωταθλήματος, έθαψαν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Τα πάντα όμως αντιστράφηκαν την επόμενη χρονιά. Το δέλεαρ της συμμετοχής στο Πρωταθλητριών και ενδεχομένως η κατάκτηση του τροπαίου δεν επέτρεψαν αρχικά στη σπίθα να βάλει φωτιά στα ασπρόμαυρα αποδυτήρια αλλά ήταν πολύ δύσκολο να κρυφτεί η δυσκολη συμβίωση του προπονητή με τον παίχτη. Ο Φασούλας ξεκίνησε από νωρίς τη μουρμούρα για τις επιλογές του Ντούντα και το αποκορύφωμα ήρθε με εκείνη την περίφημη δήλωση στο Πο "ρωτήστε τον σοφό". Το φιτίλι είχε ανάψει, ήταν θέμα χρόνου πότε θα έσκαγε η βόμβα. Και έσκασε τη χειρότερη δυνατή χρονική περίοδο, όταν ο ΠΑΟΚ προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του μετά την ήττα στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ από τη Μπενετόν Τρεβίζο και άλλη μία κακή εμφάνιση του Φασούλα σε κρίσιμο παιχνίδι.
Ο Δικέφαλος του Βορρά που δεν έχει προλάβει να συνέλθει από το σοκ της απώλειας του Πρωταθλητριών και ο,τι αυτό επισύρει σε οικονομικό επίπεδο (χορηγία από την Coca Cola ύψους ενός δισεκατομμυρίου δραχμών) θα πέσει θύμα του Ολυμπιακού στα ημιτελικά του πρωταθλήματος και θα βρεθεί πεσμένος στο καναβάτσο. Τα μαχαίρια θα βγουν στα αποδυτήρια όταν ο Φασούλας θα κατηγορήσει τον Μπάνε πως δεν παίζει όπως μπορεί και ο Πρέλεβιτς θα απαντήσει λέγοντας του "εγώ έπαιζα όλον τον χρόνο, παίξε εσύ τώρα" και κατά την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη ο αρχηγός του ΠΑΟΚ θα ξεσπάσει με αιχμηρές δηλώσεις κατά του Ίβκοβιτς στον οποίο χρεώνει τις ευθύνες.
"Εγώ είμαι κομπάρσος, άλλοι είναι οι πρωταγωνιστές. Αλλά πάλι εγώ θα την πληρώσω, συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια. Τι να κάνω όμως, ο Ίβκοβιτς με κατέστρεψε, με έκανε σαν τον Βαλαβανίδη. Με βάζει να μαρκάρω στο τρίποντο και στην επίθεση να παίζω τριάρι για να κάνω σκριν στους σουτέρ. Δεν έχω πια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ούτε οι συμπαίχτες μου σε εμένα". Πιο ξεκάθαρα νομίζω δεν μπορούσε να το πει ο Φασούλας πως με τον Ίβκοβιτς ήταν "σκοτωμένοι" και αυτό δεν το έκρυβε και ο Ντούντα που αμφισβητούσε την προσήλωση και την αφοσίωση του Παναγιώτη στην ομάδα. Ένας από τους δύο έπρεπε να φύγει, ήταν πια ολοφάνερο.
Στις 21 Μαΐου ο Φασούλας συναντιέται με τον Βεζυρτζή για να συζητήσουν τα πάντα, από χρωστούμενες δόσεις συμβολαίου μέχρι τη συνύπαρξη με τον Ίβκοβιτς. Ο ισχυρός άνδρας του ΠΑΟΚ ζητάει από τον παίχτη να δεχτεί μείωση αποδοχών από τα 340.000.000 στα μισά και τα χρωστούμενα σε εξάμηνες επιταγές. "Έχουμε οικονομικό πρόβλημα Παναγιώτη, δε γίνεται να πάρεις αυτά τα λεφτά. Σκέψου και το άλλο, αν ο Πρέλεβιτς που παίρνει 80 μάθει ότι εσύ παίρνεις 340 πόσα θα μου ζητήσει;" είπε ο Βεζυρτζής σε μια προσπάθεια να πείσει τον παίχτη. Ο Φασούλας δεν απαντά και τρεις μέρες αργότερα καταθέτει στην ΕΕΟΔΑΚ (Επιτροπή Επίλυσης Οικονομικών Διαφορών Αθλητών Καλαθοσφαίρισης) προσφυγή κατά του ΠΑΟΚ για οφειλή δεδουλευμένων ύψους 114.000.000 δραχμών, ζητώντας τη λύση του συμβολαίου του με υπαιτιότητα της ομάδας.
Ο Φασούλας υποστηρίζει πως υπέστη μείωση της προσωπικότητας του και ο Βεζυρτζής ανταπαντά με την κατηγορία πως ετοίμαζε την προσφυγή από τον Μάρτιο επειδή είχε ήδη συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό. Η επιτροπή συνεδριάζει στις 6 Ιουλίου και με ψήφους 5-0 δικαιώνει την "Αράχνη" και το αποτέλεσμα της διαδικασίας δεν θα αλλάξει ούτε στη δευτεροβάθμια επιτροπή της τότε ΕΣΑΚ που στη συνεδρίαση της 16ης Αυγούστου επικυρώνει την απόφαση και δίνει την ελευθέρας στον παίχτη. Τρείς μέρες αργότερα, στις 19 Αυγούστου ο Φασούλας υπογράφει τριετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό με κλιμακούμενες αποδοχές ύψους 250, 285 και 340 εκατομμυρίων δραχμών αντίστοιχα.
Με αυτή την υπογραφή ο Παναγιώτης Φασούλας έβαλε τέλεια στην σχέση του με τον ΠΑΟΚ που ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι τι είδους σχέση ήταν. Αγάπης και μίσους; Συμφερόντων; Ή μήπως όλα μαζί; Το σίγουρο είναι πως μαζί δεν μπορούσαν και ίσως ήταν καλύτερο και για τους δύο που χώρισαν οι δρόμοι τους...
Ανολοκλήρωτο συμφωνικό έργο του Φραντς Σούμπερτ (1797-1831), σύμφωνα με την πλειονότητα των μουσικολόγων. Υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που θεωρεί το έργο ολοκληρωμένο. Ο πρωτότυπος τίτλο του είναι Συμφωνία αρ. 8 σε Σι ελάσσονα και φέρει τον αριθμό 759 στον κατάλογο Ντόιτς με τα έργα του σπουδαίου αυστριακού συνθέτη. Παρά τις διιστάμενες απόψεις, η Ημιτελής Συμφωνία παραμένει ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα στον χώρο της συμφωνικής μουσικής.
Το 1822 ήταν μια μεστή χρονιά για τον Σούμπερτ, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Συνέθεσε πολλά και αξιόλογα έργα (Λειτουργία σε λα ύφεση, Φαντασία του Οδοιπόρου, λίντερ σε ποίηση Γκέτε, Ένγκελχαρτ, Μπρούχμαν και Σόμπερ), ενώ σε προσωπικό επίπεδο συμφιλιώθηκε με τον υπερπροστατευτικό πατέρα του, με τον οποίον τα είχε «τσουγκρίσει» πριν από τέσσερα χρόνια. Στις 30 Οκτωβρίου άρχισε να συνθέτει τη Συμφωνία σε Σι ελάσσονα, που δημιούργησε αμφισβητήσεις, προβλήματα και δίχασε τους ιστορικούς της μουσικής.
Ονομάστηκε «Ημιτελής» επειδή αποτελείται από δύο μέρη (Allegro moderato - Andante con moto) αντί των τεσσάρων μιας συνηθισμένης συμφωνίας του καιρού του. Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες, όπως ότι ο Σούμπερτ δεν μπόρεσε να εμπνευστεί περισσότερα μέρη, ισάξια με τα δύο πρώτα ή ότι ολοκλήρωσε το έργο, αλλά τα δύο τελευταία μέρη χάθηκαν ή ακόμη ότι συνήθιζε να αρχίζει μία σύνθεση, να την ξεχνάει σ’ ένα συρτάρι και να καταπιάνεται με μια νέα.
Πάντως, υπάρχει ένα προσχέδιο «σκέρτσο» για την αρχή του τρίτου μέρους, με βάση το οποίο διάφοροι συνθέτες επιχείρησαν να τη συμπληρώσουν, χωρίς όμως επιτυχία.
Το ερώτημα αν τελικά πρόκειται για ανολοκλήρωτη συμφωνία ή όχι δημιούργησε το γεγονός ότι ο Σούμπερτ την προσέφερε και την αφιέρωσε στη Μουσική Εταιρεία της Στυρίας για την τιμή που του είχε κάνει ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο μέλος της. Οι μουσικολόγοι, λοιπόν, που αντιτίθενται στο όρο «Ημιτελής», προβάλλουν το επιχείρημα ότι θα ήταν αδιανόητο ο συνθέτης να προσφέρει σε ένα μουσικό ίδρυμα ένα ατελές έργο του. Έτσι, οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι ο συνθέτης την είχε συλλάβει στη μορφή που την παρουσίασε, δηλαδή με μόνο δύο μέρη.
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1865 στη Βιέννη, 34 χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του συνθέτη. Η Ημιτελής παρουσιάζεται εξαιρετικά σκοτεινή με έντονα δραματικά στοιχεία και διαμετρικά διαφορετική από τις υπόλοιπες συμφωνίες του συνθέτη. Γι’ αυτό θεωρείται ως η πρώτη ρομαντική συμφωνία του Σούμπερτ.
Με ύψος 1 μέτρο και 98 εκατοστά, άριστη γνώση των βασικών του αθλήματος, άψογος οργανωτής αλλά και συνεπής σκόρερ όποτε το χρειαζόταν η ομάδα του και φυσικά αμυντικός που έβγαζε τα συκώτια στον αντίπαλο, ο μεγάλος Γιούρι Ζντόβτς ήταν ένας παίχτης που λόγω της αδιαμφισβήτητης ποιότητας του μπορούσε να καλύψει με την ίδια άνεση και τις τρεις θέσεις της περιφέρειας.
Δεν είναι τυχαίο πως σε μια Γιουγκοσλαβία που έσφυζε από ταλέντο, ο Ντούντα τον καθιέρωσε ως βασικό δίπλα στον Ντράζεν βλέποντας και αυτός την πολύπλευρη προσφορά του Γιούρι στο παρκέ σε άμυνα και επίθεση. Το "Ξανθό Σκυλί" ευτυχήσαμε να το δούμε και στη χώρα μας πρώτα με τη φανέλα του Ηρακλή και κατόπιν με τα κυανέρυθρα του Πανιωνίου, Ιβανώφειο και Νέα Σμύρνη απόλαυσαν τον μπασκετμπολίστα-κομπιούτερ.
Τα πεπραγμένα του Γιούρι όμως στα ελληνικά γήπεδα είναι γνωστά, η καταγραφή τους δεν είναι ο σκοπός της αναρτήσεως μου. Δεν θα σας κουράσω άλλο, θα σας γράψω ευθύς αμέσως τον λόγο. Θα ήθελα να κάνουμε ένα άλμα πίσω στον χρόνο και με όλον τον σεβασμό προς τον ιστορικό "Γηραιό", να βάλουμε τον Γιούρι στο ρόστερ δύο άλλων ελληνικών ομάδων και ας δούμε τι θεωρείτε εσείς πως θα είχαν καταφέρει με το πολυεργαλείο από τη Σλοβενία.
Ας ξεκινήσουμε με το καλοκαίρι του 92 και τον ΠΑΟΚ, εκεί όπου ο Ντούσαν Ίβκοβιτς σχεδίαζε την ομάδα που θα ριχνόταν στη μάχη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με απώτερο σκοπό την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ του ΣΕΦ και κατ' επέκτασιν το τρόπαιο. Μετά λοιπόν τον τραυματισμό του Ερλ Χάρισον και προτού οι τότε πρωταθλητές Ελλάδος καταλήξουν στη λύση του Κλίφ Λέβινγκστον, ο Ντούντα έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Ζντόβτς που μόλις είχε φύγει από τη Μπολόνια και έψαχνε νέα επαγγελματική στέγη, λέγοντας στον παλιό του προπονητή πως ήθελε να ξαναπαίξει για αυτόν.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα κρίνει τον Ντούντα, δεν έχω ούτε το ειδικό βάρος αλλά και τις γνώσεις για να το κάνω. Απλά όμως φανταστείτε την περιφέρεια του ΠΑΟΚ με Κόρφα, Μπάνε και Ζντόβτς και τον Μπάρλοου στη φυσική του θέση. Με τον Γιούρι πάνω στον Κούκοτς από την αρχή αλλά και αργότερα με το κρεσέντο τριπόντων από τον Μάσιμο Ιακοπίνι, τολμώ να γράψω πως ο ημιτελικός δεν θα έφτανε να κριθεί στο ένα σουτ, θα είχε τελειώσει νωρίτερα υπέρ του ΠΑΟΚ.
Από την πραγματικότητα όμως ας περάσουμε στη φαντασία και μία χρονιά αργότερα. Ας πάμε στον Παναθηναϊκό του 1993 που ως γνωστόν εκείνο το καλοκαίρι ο πρώτος του στόχος ήταν ο "Μότσαρτ" του παγκόσμιου μπάσκετ, ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Η μοίρα μας άφησε με την γλυκιά και ταυτόχρονα πικρή προσμονή της σύμπραξης στην ίδια ομάδα του Ντράζεν με τον "Γκάνγκστερ", δεν ήταν γραφτό να τους δούμε να μαγεύουν στον δικό μας μπασκετικό μικρόκοσμο.
Μετά την τραγωδία της 7ης Ιουνίου, τα πλάνα του Παβλίσεβιτς άλλαξαν εν μία νυκτί και αντί περιφερειακού αποκτήθηκε ψηλός, ο Αλεξάντερ Βολκόφ. Τι θα γινόταν όμως αν ο Κροάτης επέμενε στα αρχικά του σχέδια και αντί για τον Σάσα, ζητούσε από τον Γιαννακόπουλο το "Ξανθό Σκυλί" ; Με έναν Ζντόβτς να απελευθερώνει από τα οργανωτικά καθήκοντα που πολλές φορές αναλάμβανε ο Γκάλης και να ενισχύει στον μέγιστο βαθμό την αμυντική συνοχή, ο Παναθηναϊκός θα είχε καλύτερη τύχη στο Τέλ Αβίβ;
Απογευματινά διλήμματα αγαπητοί μπασκετόφιλοι και όπως πάντα, σας ζητώ να καταθέσετε την δική σας άποψη με επιχειρήματα και τον κόσμιο τρόπο που μας έχετε συνηθίσει...
Φωτογραφία και ‘’Πιστοποιητικό Τύπου Α΄’’ (με όλες τις στρατολογικές μεταβολές) του Λοχία Τσιφλίδη Κων\νου του Ιωάννη, ο οποίος γεννήθηκε στην Λυκογγιάννη-Βέροιας το 1911, και υπηρέτησε το 1940-1941 στο ''9ο Σ.Π.'', και ο οποίος σκοτώθηκε ηρωικά μαχόμενος την 21-01-1941 στην περιοχή της Κλεισούρας στην Βόρειο Ήπειρο. Ήδη τα εν λόγω ατομικά έγγραφα και φωτογραφίες του Λοχία Τσιφλίδη Κων\νου τοποθετήθηκαν στο ‘’ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΕΙΟ’’ μουσείο δίπλα στους υπόλοιπους νεκρούς Βεροιώτες συμπολίτες μας, ως ελάχιστο δείγμα τιμής προς το πρόσωπό του.
Επ αφορμή της επετείου της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα σας παραθέτουμε το ακόλουθο περιστατικό από το βίο του Αγίου...
Κάποτε μια μη Ορθόδοξη μάνα, έφερε το νεκρός μωρό της, στον Άγιο Σπυρίδωνα, να το αναστήσει.
Ο Άγιος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, γιατί το μωρό ήταν αβάπτιστο και θεώρησε σωστό να ρωτήσει τον βοηθό διάκονό του (δείτε τί ταπείνωση είχε ο Άγιος!), για το τί έπρεπε να κάνει. Εκείνος του είπε:
- Γέροντα να κάνεις, ό,τι κάνεις και στα άλλα ζητήματα, να κάνεις δηλαδή προσευχή.
Πράγματι ο Άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και το μωρό αναστήθηκε!
Η μάνα βλέποντας το μωρό της, να επανέρχεται στη ζωή, τόσο πολύ χάρηκε και συγκινήθηκε, που δεν άντεξε και πέθανε!
Προσεύχεται τότε ο Άγιος και γι' αυτήν και την ανασταίνει! Στη συνέχεια την κατηχεί και βαπτίζεται η μάνα, μαζί με το μωρό της.
Αυτός ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας!
Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας
Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει το έργο του Κένεθ Σώγιερ Γκούντμαν, ΄Η σκόνη του δρόμου". Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο έργο, καθώς ανασταίνει τον γνωστό Ιούδα Ισκαριώτη και τον περιφέρει από σπίτι σε σπίτι και από εποχή σε εποχή...
Το έργο δε διαδραματίζεται όπως θα περίμενε κανείς τη Μεγάλη Εβδομάδα αλλά παραμονές Χριστουγέννων.
Η υπόθεσή του, η οποία εξελίσσεται ένα κρύο βράδυ παραμονής Χριστουγέννων των νέων καιρών, έρχεται να σκάψει στο βάθος των διλημμάτων εκείνων που καθορίζουν τον βίο ενός ανθρώπου ή την ιστορία μιας εποχής. Ίσως κιόλας κάθε ανθρώπου, κάθε εποχής.
Η υπόθεση:
Είναι η νύχτα της παραμονής Χριστουγέννων.
Σε ένα πλούσιο αγροτόσπιτο κάνουν την εμφάνιση τους δυο παράξενοι επισκέπτες. Ο ένας χλωμός, πληγωμένος και σιωπηλός έρχεται πρώτος και τον διώχνουν. Ο δεύτερος τρυπώνει μόνος του μέσα και τρομάζει την αγέρωχη και σκληρή Προύντενς. Όταν αργότερα φτάνει στο σπίτι και ο άντρας της, ο Πίτερ, ο επισκέπτης αποκαλύπτει μυστικά, που το αντρόγυνο κρατούσε κρυφά, χρόνια τώρα, και ζητάει να αποτραπεί η αδικία που ετοιμάζονται να κάνουν.
Ο άγνωστος γνωρίζει τα πάντα. Ξεγυμνώνει την ψυχή του Πίτερ Στιλ και τελικά αποκαλύπτει την δική του ταυτότητα. Είναι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, που κάθε νύχτα της Ανάστασης πλανιέται στον κόσμο, προσπαθώντας να ξεπληρώσει το δικό του χρέος σε Εκείνον που πρόδωσε. Γνωρίζοντας πως ο Πίτερ Στιλ σκοπεύει να προδώσει έναν νεκρό φίλο, που χρόνια τώρα του είχε εμπιστευθεί χρήματα να δώσει στο παιδί του, έρχεται να τον αποτρέψει. Ένα μόριο σκόνης, η κάθε προδοσία, που δεν πραγματοποείται θα τον βοηθήσει σιγά-σιγά να ισοσκελίσει στη ζυγαριά το βάρος του δικού του κρίματος.
Ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο του αμερικανού Kenneth Sawyer Goodman, διάρκειας 40΄, που
γράφτηκε το 1912.
(Το μονόπρακτο παίζεται σε μία μόνο πράξη ή μία σκηνή)
Ο Γκούντμαν έγραψε ένα μεγάλο αριθμό μονόπρακτων, αλλά επίσης και κάποια
μεγάλα θεατρικά έργα μαζί με τον Μπέν Χέχτ και τον Τόμας Γούντ Στήβενς.Η «Σκόνη
του δρόμου» (Dust of the road) είναι ένα από τα λίγα έργα του, που άντεξε στο χρόνο,
ίσως γιατί τα διλήμματα που θέτει δεν έχουν πάψει να απασχολούν τον άνθρωπο.
O Ντράζεν σεβόταν απεριόριστα τον Ντούντα, τον θεωρούσε δάσκαλο και τον καλύτερο προπονητή που είχε ποτέ. Από την άλλη ο Ίβκοβιτς λάτρευε την εργατικότητα και την προσήλωση του "Mότσαρτ" στον στόχο, έλεγε πως δεν είχε δει άλλον παίχτη να προπονείται πιο σκληρά.
Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά το 1983 στην Πανεπιστημιάδα του Έντμοντον με την KSJ να έχει δώσει τα κλειδιά της νεανικής ομάδας των Πλάβι στον Ίβκοβιτς με παίχτες όπως ο Τσβετιτσιάνιν, ο Γκρμπόβιτς και ηγέτη τους μέσα στο παρκέ τον νεαρό από το Σίμπενικ που κάνει τα πάντα, σκοράρει, πασάρει και καθοδηγεί με ωριμότητα βετεράνου τους συμπαίχτες του.
Στον Καναδά οι Γιουγκοσλάβοι θα εντυπωσιάσουν νικώντας ακόμα και τους Αμερικανούς των Μπάρκλεϊ, Μαλόουν για να υποκύψουν στον τελικό απέναντι στους γηπεδούχους. Με την επιστροφή στο Βελιγράδι και ενώ όλοι περιμένουν πως ο Ίβκοβιτς θα αφήσει τη Ραντνίσκι που είχε υποβιβαστεί την προηγούμενη χρονιά με τίμημα την ανανέωση στην οποία προέβη ο Ντούντα, αυτός θα τους εκπλήξει παραμένοντας στο Σούμιτσε και οδηγώντας την ομάδα ξανά στα σαλόνια της πρώτης κατηγορίας. Την ίδια περίοδο ο Πέτροβιτς υπηρετούσε τη θητεία του στο Ναυτικό με ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία να περιμένει την απόφαση του για τον επόμενο επαγγελματικό του σταθμό, το Σίμπενικ ήταν πια πολύ μικρό για το ταλέντο του.
Οι επικεφαλής των Narančasti εκτός από τη διαφαινόμενη αποχώρηση του Ντράζεν είχαν να αντιμετωπίσουν και αυτή του προπονητή, ο Τζούροβιτς έφυγε για τη Μπούντουτσνοστ. Ο Ίβκοβιτς ήταν η λύση που προκρίθηκε και υπέγραψε αλλά με το που έφτασε στο Μπαλντέκιν, ενημερώθηκε πως ο Πέτροβιτς θα έφευγε για το Ζάγκρεμπ και την Τσιμπόνα. Ακολουθώντας πιστά το δόγμα του Πίβα, ο Ντούντα έπρεπε να φτιάξει μια ομάδα χωρίς το μεγαλύτερο αστέρι της που εξαρτιόταν αποκλειστικά από αυτόν. Και τα κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο όπως δείχνουν τα αποτελέσματα στα τρία χρόνια που έκατσε στον πάγκο της Σιμπένκα, βγάζοντας την δύο φορές στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Η KSJ που είχε τα μάτια της στραμμένα πάνω του τον έχρισε το 86 βοηθό του Τσόσιτς και το 87 αν και εκείνη την περίοδο βρισκόταν στο Νόβισαντ για τη Βοϊβοντίνα της δεύτερης κατηγορίας, απέπεμψε τον Κρέζο και έδωσε το χρίσμα στον Ντούντα με την εντολή να προετοιμάσει τους Πλάβι για το Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ.
Ο Ίβκοβιτς ξέρει τι να κάνει και είναι αποφασισμένος να το πετύχει ακόμα και αν πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Κόβει από το ρόστερ βετεράνους όπως ο Ραντοβάνοβιτς και παίχτες σαν τον Γκρμπόβιτς αλλά κυρίως αφήνει εκτός τον Αλεξάντερ Πέτροβιτς με κίνδυνο να συγκρουστεί με τον Ντράζεν. Όμως τίποτα δεν συμβαίνει, ο Ντούντα εμπιστεύεται τον "Μότσαρτ" δίνοντας του απόλυτη ελευθερία κινήσεων και εκείνος που βλέπει πως έχει τη μεγάλη ευκαιρία να κατακτήσει ένα μεγάλο τρόπαιο με την εθνική ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες του.
Η συνέχεια θα είναι η πιο τρανή δικαίωση και για τους δύο, στη Σεούλ η Γιουγκοσλαβία δεν ήταν ακόμα έτοιμη αλλά στο Ζάγκρεμπ και την Αργεντινή οι Πλάβι παρέδωσαν μαθήματα ολοκληρωτικού μπάσκετ. Ο Ντούντα είχε κερδίσει την αγάπη του Ντράζεν αλλά και κάτι ακόμα πιο δύσκολο, τον σεβασμό.
Ο Ίβκοβιτς μεγάλωσε και ωρίμασε μπασκετικά αυτά τα παιδιά, την τελευταία χρυσή γενιά της σπουδαιότερης ευρωπαϊκής σχολής, αυτής που είχε την τύχη να διαθέτει την σοφία και το μυαλό του Ντούντα στον πάγκο και το θεόσταλτο ταλέντο του Ντράζεν στο παρκέ. Ευλογημένα χρόνια...
Ο Οδυσσέας ναυαγός, ταλαιπωρημένος, εξαθλιωμένος και θεόγυμνος ξεβράζεται στην παραλία της Σχερίας, του νησιού των Φαιάκων, ύστερα από πάλη με τα κύματα τριών ημερών.
Τον περιθάλπει η Ναυσικά, κόρη του βασιλιά Αλκίνοου (αλκή = δύναμη + νους), που παίζει με τις υπηρέτριές της στην παραλία, δίπλα σ’ ένα ποτάμι.
Οι Φαίακες προσφέρουν εξαιρετική φιλοξενία στον Οδυσσέα, προτού τον ρωτήσουν καν ποιος είναι, και την επομένη διοργανώνουν αθλητικές και χορευτικές εκδηλώσεις για να τον ευχαριστήσουν.
Ο θείος Όμηρος ονοματίζει αρκετούς νέους Φαίακες που συναθροίστηκαν για τα αθλήματα.
Αξίζει να ετυμολογήσουμε τα ονόματα αυτά, για να πάρουμε μια μικρή γεύση από τη σοφία του ποιητή αλλά και του μοναδικού, υψηλού επιπέδου πολιτισμού των προγόνων μας, όπως διαφαίνεται στα έπη, αν τα εξετάσουμε λίγο βαθύτερα.
Προσέξτε. Σε όλα τα ονόματα ένα από τα συνθετικά ή απευθείας το όνομα σχετίζεται είτε με τη θάλασσα είτε με τα πλοία.
Πρέπει να λεχθεί ότι οι Φαίακες ζουν αποκλειστικά με τη θάλασσα και από τη θάλασσα, γι αυτό και είναι άριστοι ναυτικοί. Προσφέρουν αφιλοκερδώς βοήθεια στους ναυαγούς με τα έξυπνα πλοία τους που οδηγούνται αυτόματα, με τη σκέψη…
- Ωκύαλος = ωκύς + αλς = θάλασσα. Ο ταχύς σαν τη θαλάσσα.
- Ναυτεύς = ο ναύτης, εκ της λέξεως «ναυς» = πλοίο.
- Πρυμνεύς = πρημνός = το τελευταίο, έσχατο τμήμα του σκάφους.
- Ερετμεύς = ο κωπηλάτης, εκ του ρήματος ερέσσω. Ερετμόν είναι το κουπί.
- Ποντεύς = πόντος = θάλασσα.
- Πρωρεύς = πρώρα, πλώρη.
- Θόων = ο ταχύς, εκ του ρήματος θέω = τρέχω.
- Αναβισήνεος = ανά + βαίνω + ναυς = πλοίο. Ο ευρισκόμενος επί της νηός = του πλοίου).
- Αμφίαλος = αμφί + αλς = θάλασσα. Κείμενος μεταξύ δυο θαλασσών.
- Πολύνηος = πολύ + ναυς. Ο κάτοχος πολλών πλοίων.
- Τεκτονίδης = τεκταίνομαι = κατασκευάζω, φτιάχνω. Ο υιός του τέκτονος, του ναυπηγού που κατασκευάζει πλοία.
- Ευρύαλος = ευρύς + αλς. Ο ταξιδεύων στην πλατειά θάλασσα.
- Ναυβολίδης = ο υιός του Ναυβόλου: ναυς + βάλλω. Ο επιτυχώς ναυτιλλόμενος. Ο εμβάλλων φορτίο επί του πλοίου.
- Κλυτόνηος = ο κλυτός, ξακουστός λόγω των νεών του (των πλοίων του).
- Άλιος = ο θαλασσινός, εκ της λέξεως αλς = θάλασσα.
Το φαινόμενο είναι ασύγκριτο και ανεπανάληπτο αν σκεφτούμε ότι οι άλλοι λαοί της εποχής εκείνης συνεννοούνταν, όσο συνεννοούνταν, με άναρθρες κραυγές ή το πολύ με μερικές εκατοντάδες κακόηχες λέξεις, γι αυτό και οι πρόγονοί μας τους ονόμασαν βαρβάρους.
William McGregor Paxton, “Ναυσικά”. Wikimedia Commons
Η Χιόνη ήταν θυγατέρα του ποτάμιου θεού Νείλου και της Ωκεανίδας Καλλιρρόης.
Ζούσε στους αγρούς και κάποτε κακοποιήθηκε από κάποιο γεωργό. Για το λόγο αυτό, μεταμορφώθηκε από το θεό Ερμή, μετά από εντολή του θεού Δία, σε νεφέλη χιονιού, το οποίο πέφτοντας καταστρέφει τα σπαρτά.
ΣΠΑΝΙΑ αφίσα της ΟΝΝΕΔ (Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας) περιόδου 1983-1984, η οποία προσκαλεί τον κόσμο για πορεία προς του ‘’ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ’’, για να τιμηθούν οι αγώνες των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στα ‘’Δεκεμβριανά’’ του 1944 κατά της ανταρσίας των κομμουνιστών.
Αγαπητοί φίλοι απόψε πρόκειται να σας μεταφέρω σε μία περίεργη παραθαλάσσια πανσιόν και να σας παρουσιάσω το εφιαλτικό έργο του Χάρολντ Πίντερ: Το πάρτι γενεθλίων.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1958 και αποτέλεσε το τρίτο στη σειρά έργο του Πίντερ, ενώ ήταν και το πρώτο τρίπρακτο του. Η πρόσληψη του από το κοινό και την κριτική υπήρξε επεισοδιακή. Όταν παίχτηκε το έργο στην αγγλική τηλεόραση έκανε τους θεατές να τα χάσουν και τάραξε την ησυχία για πολλές ημέρες, για πολλές ημέρες ήταν θέμα συζήτησης.
Το Πάρτι γενεθλίων ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία έργων του ¨Θεάτρου του παραλόγου¨. Το Θέατρο του Παραλόγου (γαλλικά: Le Théâtre de l'Absurde) είναι φράση που χρησιμοποιείται σε αναφορά σε συγκεκριμένα έργα γραμμένα από έναν αριθμό βασικά Ευρωπαίων θεατρικών συγγραφέων στις δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960, καθώς και στο στυλ θεάτρου που εξελίχθηκε από το έργο τους. Ο όρος επινοήθηκε από τον κριτικό Μάρτιν Έσλιν, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φράση ως τίτλο σε ένα βιβλίο του 1962 πάνω στο θέμα αυτό. Ο Έσλιν θεώρησε πως το έργο των συγγραφέων αυτών δίνει καλλιτεχνική άρθρωση στην φιλοσοφία του Αλμπέρ Καμύ πως η ζωή είναι έμφυτα χωρίς νόημα, όπως επεξηγείται στο έργο του Ο Μύθος του Σισύφου. Το Θέατρο του Παραλόγου θεωρείται πως κατάγεται από τον Ντανταϊσμό, ανόητη ποίηση και αβάν-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Ωστόσο, το είδος αυτό του θεάτρου κατάφερε να γίνει δημοφιλές αφού ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τόνισε την αβεβαιότητα και επισφαλή θέση της ανθρώπινης ζωής. Η έκφραση Θέατρο του Παραλόγου έχει γίνει στόχος κριτικής από μερικούς συγγραφείς, και έτσι συναντάμε και τους όρους «Αντι-Θέατρο» και «Νέο Θέατρο». (Βίκιπέδια)
Η υπόθεση
H ιστορία διαδραματίζεται σε μία μίζερη παραθαλάσσια πανσιόν και διαρκεί μία ημέρα. Στην πανσιόν αυτή, την οποία διατηρεί η Mεγκ, μια καλοσυνάτη γυναίκα με τον σύζυγό της Πητ, έχει βρει καταφύγιο ο Στάνλεϋ, ένας πρώην πιανίστας. Mοναδικός ένοικος της πανσιόν μέχρι τη στιγμή που καταφθάνουν δύο μυστηριώδεις τύποι για να τον πάρουν μαζί τους. Mετά από μια παράλογη και εξοντωτική ανάκριση του οργανώνουν ένα «πάρτι γενεθλίων», το οποίο σταδιακά μετατρέπεται σε καφκικό εφιάλτη. Όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ, έτσι και ο Πίντερ αρνείται να παράσχει λογικές εξηγήσεις για τις ενέργειες των χαρακτήρων του. Το νόημα του έργου δεν εξαρτάται από το να γνωρίζουμε τί έκανε ο Στάνλεϊ. Αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι σε κάποιο σημείο του παρελθόντος του αυτός, όπως όλοι μας, έκανε κάτι, είναι ένοχος. (culturnow)
Επιπλέον στοιχεία για το έργο
Η υπόθεση του έργου είναι υποτυπώδης, όπως σε όλα τα έργα του συγγραφέα. Μια μικρή ομάδα ζει σε ένα μικροαστικό εγγλέζικο σπίτι και κάποια στιγμή οργανώνεται ένα πάρτι γενεθλίων. Ιστορικός χρόνος δεν υπάρχει.
Παρά τα πολλά κωμικοτραγικά γεγονότα το έργο παραμένει αινιγματικό και τρομακτικό. Ο θεατής παρατηρεί μια φαινομενικά κοινότυπη κατάσταση να φορτίζεται απότομα και επικίνδυνα με στοιχεία απειλής, τρόμου και μυστηρίου, παράλληλα με τη λεπτομερή αποτύπωση των διακυμάνσεων και την ηθελημένη παράλειψη μιας εξήγησης ή ενός κινήτρου της δράσης. Η παραθαλάσσια πανσιόν της Μεγκ και του Πητ είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο συμβαίνουν όλα αυτά. Πίσω από φαινομενικά απλούς ανθρώπους κρύβονται θύελλες που όταν ξεσπούν τους σαρώνουν.
Οι διάλογοι είναι απλοί (αποδραματοποιημένοι) και συνθέτουν κλιμακωτά μια ιδιότυπη και πολυεπίπεδη δραματουργική δομή που τελικά επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Λιτές περιγραφές με λέξεις ουτοπικές και δίσημες που οδηγούν σε μία ψυχαναγκαστική διαδικασία και δράση. Οι υποτυπώδεις συνεννοήσεις και επικοινωνίες καταλήγουν γρήγορα σε πλήρη αποτυχία.
Η υπόθεση είναι υποτυπώδης όπως σε όλα τα έργα του. Μία ομάδα ζει σε ένα μικροαστικό εγγλέζικο σπίτι και κάποια στιγμή οργανώνεται ένα πάρτι γενεθλίων. Ιστορικός χρόνος δεν υπάρχει. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού έχει προϋπάρξει, ήταν αυτή που συνάρμοζε τα άτομα προγενέστερων εποχών σε ένα σύνολο φαινομενικά ενιαίο, ένα σύνολο που αντιμετώπιζε με αίσθημα συλλογικής ευθύνης κάθε κοινό πρόβλημα. Αυτό το σύνολο έχει δώσει τώρα τη θέση του στον κατακερματισματισμένο άνθρωπο.
Στη βάση του το Πάρτι γενεθλίων, σύμφωνα με τον Κερ, μοιάζει να περιέχει όλα «τα αναγνωρίσιμα συμπαρομαρτούντα ενός παλιομοδίτικου θεατρικού μελοδράματος ή μιας ταινίας αγωνίας». Παρακολουθούμε «ένα θύμα που εγκλωβίζεται από επίδοξους γκάνγκστερ που θέλουν να ‘τον πάνε μια βόλτα’, ενώ ο εγκλωβισμός του συμβαίνει φανερά επί σκηνής». Ο Κερ προσεγγίζει το έργο στα πλαίσια μιας υπαρξιστικής προβληματικής. Ο κάθε άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο βρίσκεται σε ένα «κενό» και προσπαθεί μέσα από τις πράξεις του να ανακαλύψει την ταυτότητά του. Η πορεία ανακάλυψης και δόμησης της ταυτότητας είναι μια διαδικασία που δεν υπακούει σε κάποιο «προϋπάρχον σχέδιο, είναι μια διαδικασία δοκιμής και λάθους». Δεν είναι μια συνειδητή απόφαση, αλλά εγγενής στην ίδια τη φύση του ανθρώπου. Από την άλλη, όμως, ο κάθε άνθρωπος «δεν είναι ο μοναδικός κάτοικος του κενού». Αυτή η συγκατοίκηση μπορεί ενδεχομένως να προκαλέσει τη συνάντηση μεταξύ των διαφορετικών υπάρξεων, μέσα από την οποία παράγεται
αναπόφευκτα η σύγκρουση. Φαινομενικά είναι μια πάλη για την εξουσία, στην πραγματικότητα όμως είναι μια πάλη για τον καθορισμό της ταυτότητας και τα αποτελέσματά της μπορεί να είναι καταστροφικά για τον έναν ή και για όλους τους παράγοντες που εμπλέκονται σε αυτήν. Έτσι, το Πάρτι γενεθλίων μπορεί να ειδωθεί ως μια περιγραφή αυτής της αιφνίδιας, τυφλής, μυστηριώδους σύγκρουσης ανάμεσα στις αντίρροπες δυνάμεις που εκπροσωπούνται από τον Στάνλεϊ και από τους
Γκόλντμπεργκ και Μακάν, με το αποτέλεσμά της να παραμένει ακαθόριστο. «Το τελευταίο πράγμα που ακούμε είναι ο ήχος ενός αυτοκινήτου που απομακρύνεται».
Το έντονο χιούμορ είναι εμπλουτισμένο με τραγικά στοιχεία και οδηγεί σε πολιτικά και φιλοσοφικά μηνύματα. Η μελέτη του έργου, επίσης, αποκάλυψε τα «σκοτεινά στοιχεία κι’ έφτασε στα άδυτα της ψυχής» όπου ελλοχεύει ο φόβος, ο πόνος και η αβεβαιότητα του παρόντος και του μέλλοντος. Όπως και ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο συγγραφέας αρνείται να παράσχει λογικές εξηγήσεις. Η παράσταση αρχίζει και τελειώνει με τα ίδια τετριμμένα λόγια ανάμεσα στο ζευγάρι (Μεγκ και Πητ), που του λείπει η ουσιαστική επαφή και σχέση.
Οι πρωταγωνιστές…
Όσον αφορά τον κεντρικό ήρωα (Στάνλεϋ) Ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητά του, εγείρονται και για τον κεντρικό ήρωα του έργου, τον Στάνλεϊ, αποδέκτη της βίας των δύο «μυστηριωδών» κακοποιών, τον οποίο πολλοί μελετητές είδαν ως απόγονο του Γιόζεφ Κ. της Δίκηςτου Κάφκα (Franz Kafka).
Αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι, ο πρωταγωνιστής μας σε κάποιο σημείο του παρελθόντος έκανε κάτι, είναι όπως όλοι μας ένοχος. Ο Στάνλεϋ στην πορεία καταρρέει σωματικά με συνακόλουθο την απάλειψη της ανθρώπινης συνείδησης και την αχρήστευση του ανθρώπινου μυαλού, θέματα που βρίσκονται στο επίκεντρο του πιντερικού ενδιαφέροντος.
Εχθρικός προς τον έξω κόσμο, τελικά η πραγματικότητα θα εισβάλει, η απειλή θα εισβάλει στην επίπλαστη πραγματικότητα του. Η βραδιά έχει τελικά τρομερό αντίκτυπο σ’ αυτόν, γεγονός που διαπιστώνεται το επόμενο πρωί. Οι δύο κύριοι αποχωρούν πέρνοντας μαζί τους τον σπαραλιασμένο Στάνλεϋ και αφήνοντας τη Λούλου σε μια οδυνηρή εμπειρία.
Σε προγενέστερο χρόνο ο Στάνλεϋ εκμεταλλεύεται την προθυμία των ιδιοκτητών και ιδιαίτερα της Μεγκ που του αφοσιώνεται. Ο σύζυγος της, ο Πητ πηγαινοέρχεται στην ασήμαντη δουλειά του χωρίς να δίνει την πρέπουσα προσοχή στη Μεγκ και στην κακότροπη συμπεριφορά του Στάνλεϋ.
Ο Πίντερ αρνείται να παράσχει λογικές εξηγήσεις για τις ενέργειες των χαρακτήρων του. Οι φορείς απειλής στο έργο του είναι οι δύο άγνωστοι Γκόλτεμπεργκ και Μακάν. Είναι οι δύο άνδρες όντως απεσταλμένοι κάποιας μυστικής οργάνωσης την οποία έχει προδώσει ο Stanley ή μήπως πρόκειται για άντρες νοσοκόμους που στάλθηκαν για να φέρουν τον ήρωα πίσω σε ένα άσυλο από το οποίο έχει δραπετεύσει; Το ερώτημα όμως δεν θα πάρει ποτέ απάντηση. Αντ ΄αυτού, οι δύο άνδρες οργανώνουν ένα πάρτι γενεθλίων για έναν τρομοκρατημένο Στάνλεϋ, ο οποίος επιμένει ότι δεν είναι τα γενέθλιά του.
Τα δύο αυτά πρόσωπα, που κατά βάση λειτουργούν ως θύτες στο έργο, παρουσιάζουν και κάποιες στιγμές αδυναμίας που αυτόματα τους προσδίδουν την ιδιότητα του θύματος, όπως επισημάνθηκε από διάφορους μελετητές. Ας μην παραλείψουμε και τη λιγότερο προφανή προσέγγισή τους, ως του κωμικού ζευγαριού των γκάνγκστερ που «ανάμεσα στις ανακρίσεις προβαίνουν σε διασκεδαστικά σχόλια για την παράδοση, τη νεωτερικότητα, και τις δυσκολίες της εργασιακής καθημερινότητας»
Η σκηνή της τυφλόμυγας
Στη σουρεαλιστική σκηνή [της τυφλόμυγας] όπου ο Στάνλεϊ προσπαθεί να στραγγαλίσει τη Μεγκ και να βιάσει τη Λούλου, η χωρίς προσχήματα επιθετικότητά του και η αδικαιολόγητη –με ρεαλιστικούς όρους– βία κατά των γυναικών υποδηλώνουν ότι οι δύο γυναίκες έχουν μεταμορφωθεί στο διαταραγμένο μυαλό του Στάνλεϊ σε απειλητικά σύμβολα της θηλυκότητας. Ολόκληρη η σκηνή παίρνει τη μορφή αρχαίας φυλετικής τελετουργίας, περιεχόμενο της οποίας είναι ο εξορκισμός του κινδύνου που αντιπροσωπεύει το θηλυκό στοιχείο.
Το έργο εντέλει αποτελεί αντικείμενο ενός μεγάλου αριθμού αναλύσεων και ερμηνειών, θεωρητικών όπως και σκηνοθετικών, ο ίδιος ο Πίντερ, από δηλώσεις του, φαίνεται ότι αυτό που τον ενδιαφέρει να δει στο έργο είναι «η καταδίωξη ως φαινόμενο που επαναλαμβάνεται σε όλη την ανθρώπινη ιστορία».
