Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ορθόδοξη Εκκλησία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ορθόδοξη Εκκλησία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο Ιούδας, του Σπύρου Μελά. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

 Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.

  Φίλες και φίλοι, με αφορμή τη μεγάλη χριστιανική εορτή, πρόκειται να σας αναλύσω τον Ιούδα, του Σπύρου Μελά. Ο Ιούδας, ως θέμα, είναι επίκαιρος στη  διαδρομή της Μεγάλης Πέμπτης.





  Ο Ιούδας έκανε πρεμιέρα στις 3 Οκτωβρίου του 1934, ως το εναρκτήριο έργο  της χειμερινής περιόδου του Εθνικού Θεάτρου. Η σκηνοθεσία ήταν του Φώτου Πολίτη, η σκηνογραφία του Κ. Κλώνη, ενώ ενδυματολόγος ήταν ο Α. Φωκάς. Η διανομή του έργου περιελάμβανε εξήντα επτά πρόσωπα. Επρόκειτο για έργο πολυπρόσωπο και θεαματικό, το οποίο έδινε τη δυνατότητα για χρήση μεγάλου αριθμού ηθοποιών.

  Το έργο ήταν αρχικά να ανέβει από το Ελεύθερον Θέατρον, και ειδικότερα από το νεοσύστατο θίασο συνεργασίας της Κοτοπούλη με την Κυβέλη, σε σκηνοθεσία του ίδιου του Μελά. Η παράσταση είχε εξαγγελθεί την Άνοιξη του 1934 ως εναρκτήρια του θιάσου. Το Σεπτέμβριο, όμως, του 1934, εμφανίστηκαν τα πρώτα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία ο Ιούδας θα ήταν το εναρκτήριο έργο του Εθνικού Θεάτρου. Δύο χρόνια νωρίτερα, ο Μελάς είχε διαμαρτυρηθεί τόσο στο Ελεύθερο όσο και στο Εθνικό Θέατρο ότι απόκλειαν έργα Ελλήνων συγγραφέων. Το ανέβασμα τελικά της παράστασης αποτέλεσε ένα είδος δικαίωσης για το Μελά.



  Δέκα χρόνια μετά ανέβηκε πάλι από το Εθνικό. Το έργο ανέβασε ένας πολέμιος του Μελά, ο Πολίτης. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε μια έμπρακτη αναγνώριση του συγγραφέα από τον πιο σφοδρό επικριτή του. Στο ρόλο του Ιούδα έχει παίξει και ο Μινωτής.

 

Ο δραματικός μύθος:

  Ο Ιούδας, ένας από τους πιο πλούσιους νέους της Ιερουσαλήμ, μισεί τους Ρωμαίους ιδιαίτερα, καθώς στρατιώτες των κατακτητών έχουν βιάσει και σκοτώσει την αδελφή του. Ζει απομονωμένος στο σπίτι του στην εξοχή μαζί με την παλιά σταθερή ερωμένη του Ζελφά και το νέο έρωτα του, τη Μαγδαληνή.

 Ύστερα από απόφαση της Μαγδαληνής να τον εγκαταλείψει και να ακολουθήσει τον Ιησού, μετά από την αποτυχία του Ιούδα να ηγηθεί επανάστασης κατά των Ρωμαίων, ο νεαρός πατριώτης πείθεται ότι μόνο ο Ιησούς θα μπορούσε να ξεσηκώσει τα πλήθη σε μια επανάσταση εναντίων της ρωμαϊκής κατοχής. Σπεύδει λοιπόν να ενταχθεί στον κύκλο των μαθητών του.



 Κάποια στιγμή, ο Ιούδας διαπιστώνει ότι η διδασκαλία του δεν αποβλέπει στη δημιουργία ενός κοσμικού κράτους αλλά στην εξασφάλιση της βασιλείας των ουρανών, απογοητεύεται και μάλιστα τον προδίδει θεωρώντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα άνοιγε ο δρόμος για την έλευση ενός πραγματικού Μεσσία. Όταν η προδοσία του τον γεμίζει τύψεις, ιδιαίτερα από τη στιγμή που μαθαίνει από τη Μαγδαληνή και τον Πέτρο ότι Εκείνος τον έχει συγχωρήσει, γιατί δεν είχε κατανοήσει το αληθινό νόημα της διδασκαλίας Του, αυτοκτονεί.

 

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

  Τα πρόσωπα, η κίνηση τους, το καντράρισμα, μοιραία φέρνουν στο νου την εικόνα του Μυστικού Δείπνου. Επιλέχθηκε ένα θρησκευτικό θέμα, γεγονός που αποτέλεσε έκπληξη.

  Ο Μελάς είχε ομολογούμενο ενδιαφέρον για τα θρησκευτικά θέματα. Ο συγγραφέας θεωρούσε τη Βίβλο, βιβλίο της ανθρωπότητας, έλεγε ότι μαζί με τα έργα του Σαίξπηρ, του Ομήρου και των τραγικών ποιητών, άξιζε να περισωθούν σε περίπτωση καταστροφής. Η αινιγματική μορφή του Ιούδα απασχολούσε επί χρόνια το Μελά. Τον ανέφερε σε εορταστικά-με αφορμή το Πάσχα- άρθρα του, ήδη από το 1918.



  Το έργο μπορεί να φανεί κουραστικό, με τη σωστή μελέτη του όμως είναι βαθυστόχαστο. Στον Ιούδα ο Μελάς εξέτασε τα αίτια της προδοσίας. Υιοθέτησε τη θεωρία που πρωτοδιατύπωσαν οι Σαμπατιε και Ρενάν στα θεολογικά έργα τους: Ότι η προδοσία του Ιούδα οφείλεται στην πλάνη του, ως προς το ιδεολογικό μήνυμα του κηρύγματος του Ιησού. Απεικόνισε την ιδεολογική αντίθεση ανάμεσα στην ¨υλιστική¨ ηθική του Ιούδα και την ιδεαλιστική ηθική του Χριστού. Ο Ιούδας συντρίφτηκε στη σύγκρουση με το θείο. Στο έργο ο Σπύρος Μελάς αναγιγνώσκει τους ρόλους του δικού του Ιούδα.

  Ο συγγραφέας φιλοδοξούσε να γράψει μια μοντέρνα τραγωδία, σε πεζό λόγο, μια σύγχρονη τραγωδία. Είχε υψηλές φιλοδοξίες, καθώς συνέκρινε τον Ιούδα με το μέγεθος ενός Προμηθέα, ενός Κρέοντα και ενός Οιδίποδα. Οι σκηνές πλήθους παραπέμπουν σε πολυπληθείς σαιξπηρικές δραματικές τοιχογραφίες, όπως επίσης και στα σύνθετα πολυπρόσωπα του Τολστόι, που τόσο θαύμαζε ο Μελάς.



  Ο Ιούδας κατατάσσεται  στο Ιδεολογικό Θέατρο του Μελά και διαχωρίζεται από τα άλλα ιστορικά έργα του (Παπαφλέσσας και Ρήγας), Ο Καραγάτσης το χαρακτηρίζει ως «δράμα ιδεών», ενώ οι άλλοι μελετητές ως ιστορικό δράμα.

 

 

Λιγα λόγια για το συγγραφέα:

  Ο Σπύρος Μελάς γεννήθηκε στη Ναύπακτο, αλλά μεγάλωσε στον Πειραιά όπου μεταφέρθηκε με την οικογένειά του μετά το θάνατο του πατέρα του. Σπούδασε στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν άσκησε όμως το επάγγελμα καθώς στράφηκε στη δημοσιογραφία και τη θεατρική τέχνη.

  Στο ενδιαφέρον του για το θέατρο, σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα συχνά ταξίδια του στο Παρίσι (πρώτη φορά πηγαίνει το 1917 και έκτοτε επιστρέφει πολλές φορές). Μάλιστα, στη διάρκεια ενός τέτοιου ταξιδιού, το 1928, παρακολούθησε μαθήματα σε σκηνοθετικά εργαστήρια.

  Εργάστηκε  ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και καθηγητής δραματολογίας ενώ σημαντική είναι η συμβολή του ως δημοσιογράφου και κριτικού. Ο Μελάς δημοσιεύει σε μια σειρά από εφημερίδες (Ακρόπολη, Άστυ, Εμπρός, Καθημερινή, Έθνος, Αθηναϊκά Νέα, Ημερολόγιον Σκώκου) άρθρα, κριτικές, διηγήματα και χρονογραφήματα. Επιπλέον αρθρογραφεί και στην εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα όπου υπογράφει ως Φορτούνιο. Επίσης, εκδίδει δύο περιοδικά: το περιοδικό Ιδέα (1933-1934) και την Ελληνική Δημιουργία (1948-1954).

  Γράφει τρεις τόμους με τίτλο: Από τα ταξίδια μου, Πολεμικές Σελίδες, Αμερική, προκειμένου να περιγράψει τις εμπειρίες του από την περίοδο που ήταν πολεμικός ανταποκριτής και λοχίας στο μέτωπο, αλλά και από τα διάφορα ταξίδια του. Σταθμός στη δράση του υπήρξε το έτος 1925, οπότε και ιδρύει το Θέατρο Τέχνης. Λίγο αργότερα ιδρύει την Ελεύθερη Σκηνή μαζί με τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το Δημήτρη Μυράτ, ενώ το 1935 αναλαμβάνει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Καινούργιο Θέατρο της Αλίκης και του Κώστα Μουσούρη. Στόχος του ήταν η ανανέωση της εγχώριας σκηνής και η συμπόρευσή της με την ευρωπαϊκή σκηνή.

  Σε άρθρα που γράφονται για το Σπύρο Μελά, ο τελευταίος παρουσιάζεται από τους σύγχρονούς του ως μία αρκετά δραστήρια και παράλληλα αρκετά αντιφατική προσωπικότητα, ιδίως όσον αφορά τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Παράλληλα με την ενασχόλησή του με τη σκηνοθεσία, ο Μελάς εκδηλώνει μεγάλο ενδιαφέρον για την περίοδο της ελληνικής Επανάστασης και γράφει ιστορικές μελέτες (Το Εικοσιένα και η Κρήτη, Φιλικοί: Οι πρόδρομοι του ’21. Οι άντρες που άνοιξαν στο γένος το δρόμο της λευτεριάς) αλλά και βιογραφίες (Ο γέρος του Μωριά, Ο Ναύαρχος Μιαούλης). Γράφει επίσης, εκτός από δοκίμια, και πολλά θεατρικά έργα με κοινωνικές προεκτάσεις.

  Για τη συμβολή του στα Γράμματα τιμήθηκε με το αριστείο των Γραμμάτων, ενώ για τη συμμετοχή του στους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική εκστρατεία τιμήθηκε με τον πολεμικό σταυρό. Ο Μελάς πέθανε στην Αθήνα στις 2 Απριλίου 1966.

 

 

Ο Σπύρος Μελάς.

 

 

Πηγές:

1)    ΧΑΤΖΗΠΑΝΤΑΖΗΣ, Το ελληνικό ιστορικό δράμα από το 19ο στον 20ο αιώνα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2006.

2)    ΚΑΡΡΑ Κ., Ο Σπύρος Μελάς και το θέατρο της εποχής του. Συμβολή στη μελέτη της δραματουργίας του, Διδακτορική Διατριβή,  Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη 2010.

3)    ΔΕΒΑΡΗΣ Δ. Σ., Ο Ιούδας του Σπύρου Μελά εις τας πλατείας και τους εξώστας, Καθημερινή, 5-10-1934.

4)    Η αποψινή πρώτη στο θέατρο Αλίκης, Αθηναϊκά Νέα, 25-07-1936.

5)    Το σημειωματάριο μου. Ταβέρνα, Καθημερινή 28-04-1941

6)    ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ Γ., Η κριτική για τον Ιούδα θαυμασμός, Νέα Εστία τχ. 16, 1-11-1934.

7)    ΧΑΡΗΣ Π., Το θέατρο, περιοδικό Αθήναι τχ. 2, Νοέμβριος 1934.

8)    https://www.kathimerini.gr/opinion/687938/gia-ton-ioyda-toy-sp-mela/

9)    http://theatrokaiparadosi.thea.auth.gr/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%82.html


Η μεταφορά έγινε από το κανάλι: 80sMusicDiamonds

                             


-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.

Αναζητώντας τη Ρωμιοσύνη. Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

 Τα τελευταία περίπου εξήντα χρόνια, την εποχή της εκρηκτικής τεχνολογικής ανάπτυξης, που οδήγησε σε συγκεκριμένους τρόπους ζωής και που σήμερα έχει περάσει θριαμβευτικά στην επόμενη φάση της εξέλιξής της, έχουν εμφανιστεί πολλές φωνές, διαφορετικών προϋποθέσεων, που υποστηρίζουν ότι ο κυρίαρχος πλέον δυτικός πολιτισμός ακολουθεί εντελώς στραβό δρόμο – έναν δρόμο, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τους ανθρώπους (τα «άτομα») στην αποξένωση μεταξύ τους και από το φυσικό περιβάλλον, στην απομόνωσή τους, την κατάθλιψη και τη δυστυχία, την κοινωνία στην αποσύνθεση και τον πλανήτη στον όλεθρο.



Τέτοιες φωνές έχουν προέλθει στο παρελθόν από τους χίππις, διάφορες εκφάνσεις του ειρηνιστικού κινήματος, διάφορες νεανικές «υποκουλτούρες», οικολογικά κινήματα, αλλά και θρησκευτικές κινήσεις, μεταξύ των οποίων και ορθόδοξοι χριστιανοί, κυρίως άνθρωποι δυτικών κοινωνιών που μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία βρίσκοντας σ’ αυτήν εκείνο που αναζητούσαν και οι οποίοι εξέφρασαν τον προβληματισμό τους μέσω της σοφίας των Πατέρων της Εκκλησίας (π.χ. ο π. Σεραφείμ Ρόουζ στην Καλιφόρνια).

Άλλοι βεβαίως έχουν εντρυφήσει στη σοφία άλλων πολιτισμών, που κατά κανόνα συνδέεται και με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους, όπως των ιθαγενών της Αμερικής, των Ινδών, των Κινέζων ή των αρχαίων Ελλήνων. Όλοι αυτοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην εξέλιξη του δυτικού κόσμου παρατηρείται πλεόνασμα επιστημονικής και τεχνικής γνώσης, αλλά θλιβερό έλλειμμα σοφίας.

Ακόμη και το αίτημα ακαδημαϊκών κύκλων για μια θέση των φιλοσοφικών σπουδών στα σύγχρονα πανεπιστήμια, που επιμένουν παρότι οι σπουδές αυτές δεν δίνουν ώθηση στην επιστημονική, τεχνολογική και κατ’ επέκτασιν οικονομική ανάπτυξη, ουσιαστικά εντάσσεται στον ίδιο προβληματισμό.

Ξεκινώντας από τον Ψυχρό Πόλεμο, που σε αρκετές περιπτώσεις έγινε θερμός (με αποκορύφωμα το Βιετνάμ), προχωρώντας στην απειλή του πυρηνικού ολέθρου, η οποία μετασχηματίστηκε στη βεβαιότητα για τη μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος, για να περάσουμε σήμερα στο συναγερμό για την κλιματική αλλαγή, η ανθρωπότητα ζει έναν φόβο, εν πολλοίς δικαιολογημένο, που ωστόσο χρησιμοποιείται και από τους ισχυρούς για την εδραίωση και ενίσχυση της εξουσίας τους, ώστε να μιλάμε επίσης για ιμπεριαλισμό, νέα αποικιοκρατία και «δημοκρατία των πολυεθνικών» (σαρκαστικά). Πάντως, εκείνο που ενδιαφέρει αυτό το άρθρο είναι το αίτημα που εκφράζεται από πολλές κατευθύνσεις για αλλαγή «πολιτισμικού παραδείγματος», δηλ. μια διαφορετική πορεία στον παγκόσμιο πολιτισμό. Και κάθε μορφή έκφρασης αυτού του αιτήματος αντιστοιχεί σε μια ουτοπία – αλλά όταν ένα ουτοπικό αίτημα προκαλεί ένα κίνημα, ενίοτε προκαλεί κραδασμούς στις παγιωμένες καταστάσεις. Κραδασμούς, που ωστόσο – ας το επισημάνουμε και αυτό – οι «έχοντες και κατέχοντες» συνήθως φροντίζουν να τους απορροφήσουν και, πριν προλάβουν να γίνουν ανατρεπτικοί, να τους αξιοποιήσουν προς όφελός τους.

Ένα παρόμοιο αίτημα έχει εκφραστεί και στην Ελλάδα κατά το παρελθόν ως «επιστροφή στις ρίζες», με την ενασχόληση χιλιάδων νέων ανθρώπων με τη μουσικοχορευτική μας παράδοση (συμπεριλαμβάνοντας και τη μικρασιατική μουσική και το ρεμπέτικο και ακολουθώντας ενίοτε και έντεχνους δρόμους), αλλά και τη βυζαντινή μουσική, την αγιογραφία, την παραδοσιακή μαγειρική κ.λ.π.

Αυτό νομίζω ότι μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως και το αίτημα που εκφράζεται στην Ελλάδα σήμερα για μια «επιστροφή» στις πολιτισμικές ρίζες μας, λαμβάνοντας και πολιτική χροιά (όπως έχει σαφή πολιτική χροιά το αίτημα για παγκόσμια ειρήνη, αφοπλισμό των υπερδυνάμεων του παρελθόντος, αναστροφή της καταστροφής του περιβάλλοντος ή πλέον της κλιματικής αλλαγής κ.λ.π.), σωστό είναι να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και όχι με περιφρόνηση και να διερωτηθούμε μήπως έχει κάτι να προσφέρει στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, αλλά και στην αναγέννηση της πολιτικής ζωής και δεν προέρχεται από ανόητους και αιθεροβάμονες ουτοπιστές, ούτε από βίαιους ακροτασικούς («εξτρεμιστές») ή ψυχασθενείς «ψεκασμένους».

Φυσικά, όπως κάθε κίνημα, έτσι κι αυτό συγκεντρώνει ρεύματα διαφόρων τάσεων. Όμως η σύνεση επιτάσσει, κατά τη γνώμη μου, να αναγνωρίσουμε τη σοβαρότητα αρκετών διανοητών του συγκεκριμένου κινήματος και ν’ αντλήσουμε από τη σκέψη τους ωφέλιμους καρπούς.

Οι πολιτισμικές ρίζες, που εννοώ, είναι αυτό που χαρακτηρίζεται «Ρωμιοσύνη» και εκ πρώτης όψεως εννοεί τη βυζαντινή ιστορία και τον βυζαντινό πολιτισμό, τόσο κατά την περίοδο της ιστορικής ύπαρξης της βυζαντινής αυτοκρατορίας όσο και μετέπειτα.

Ότι η αναζήτηση της Ρωμιοσύνης γίνεται πλέον κίνημα με πολιτικό ενδιαφέρον θα το διαπιστώσουμε αμέσως με μια πρόχειρη έρευνα στο Διαδίκτυο, όπου θα εντοπίσουμε πλήθος ιστοσελίδων, ιστολογίων, ομάδων επικοινωνίας κ.λ.π. που επικαλούνται τη ρωμαίικη ταυτότητα των μελών τους ή αναφέρονται σε εμβληματικές προσωπικότητες του πολιτισμού μας, που διαθέτουν και πολιτικές προεκτάσεις, όπως ο άγιος αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Φεραίος ή ο Ιωάννης Καποδίστριας. Παραδείγματα, για να περιοριστώ σε λίγα στοιχεία, οι ιστοσελίδες ή ιστολόγια «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» (του ομώνυμου δραστήριου συλλόγου), «Ρωμιοί της Πόλης», «Ρωμιοί της Ανατολής», «Ρωμηός», «Ρωμαίικο Οδοιπορικό», «Το Ρωμαίικο», «Άγιος Ιωάννης Βατάτζης», «Φίλοι του αγίου Ιωάννη Βατάτζη» (στο Viber) κ.π.ά. Αναζητήστε στο Διαδίκτυο φωτογραφίες από εικόνες του αγίου Ιωάννη Βατάτζη, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του οσίου Χριστοφόρου του Παππουλάκου, αλλά ακόμη και προσωπογραφίες του Μακρυγιάννη, του Καποδίστρια κ.λ.π. και το πλήθος των φωτογραφιών που θα βρείτε νομίζω πως θα καταδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία τη δίψα και τον πόθο των συμπατριωτών μας, που αισθάνονται υποτελείς και ταπεινωμένοι, για ελευθερία και αξιοπρέπεια!

Εξίσου ενδεικτικό είναι και το πλήθος των αναρτήσεων (και των εκδηλώσεων) που θα εντοπίσουμε κάθε χρόνο περί τις 29 Μαΐου για την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Ο κινητήριος μοχλός αυτής της αναζήτησης είναι η επίγνωση ότι κάποτε ο ελληνισμός βρισκόταν στο τιμόνι μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας, που, παρά τα προβλήματά της, έχει να παρουσιάσει πολύ υψηλό δείκτη πολιτισμού (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, καλλιτεχνικά αριστουργήματα, αξιοζήλευτα αρχιτεκτονήματα…), ισχυρή κρατική, στρατιωτική και οικονομική οργάνωση, υπερχιλιετή ζωή, τεράστιο πλήθος πνευματικών ανθρώπων (αγίων, ανδρών και γυναικών, πολλοί από τους οποίους ήταν συνάμα και φιλόσοφοι, επιστήμονες της εποχής τους, αναλυτές της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς, εμβριθείς μελετητές της κοινωνίας, ασυμβίβαστοι κοινωνικοί αγωνιστές, λογοτέχνες και καλλιτέχνες) και – κάτι αναπάντεχο – συνέχισε να ζει μέσω του πολιτισμού της ακόμη και πεντακόσια χρόνια μετά την ολοκληρωτική άλωσή της από βαρβάρους επιδρομείς!

Είναι φυσικό να συγκρίνουμε αυτό το ιστορικό παρελθόν μας με το παρόν, στο οποίο η χώρα μας διοικείται από πολιτικούς, τους οποίους θεωρούμε διεφθαρμένους, ο λαός μας είναι εξουθενωμένος και εξαθλιωμένος («φτωχοποιημένος»), είμαστε ουραγοί της Ευρώπης, υπερχρεωμένοι, απολύτως εξαρτημένοι οικονομικά και αναγκασμένοι να υπακούμε τυφλά σε εντολές ξένων κέντρων εξουσίας, των διαδόχων των αποικιοκρατών που κάποτε αιματοκύλησαν τον πλανήτη και ακόμη και σήμερα τον εξουσιάζουν. Η σύγκριση αυτή δεν μπορεί παρά να ανεβάζει το αίμα πολλών στο κεφάλι  και να προκαλεί σκέψεις ανατροπής του πολιτικού κατεστημένου της εποχής μας και αναγέννησης του ισχυρού παρελθόντος μας από την τέφρα του. Ενός παρελθόντος που δεν είναι τόσο μακρινό όσο η κλασική Ελλάδα και, το κυριότερο, είναι ακόμη ζωντανό – ζει, τόσο στις βυζαντινές εκκλησίες μας, όπου τελούνται οι βυζαντινές ακολουθίες της Ορθοδοξίας, όσο και στα παραδοσιακά τραγούδια και τους χορούς μας, καθώς και στις μνήμες των αγώνων που έδωσαν με αυτοθυσία οι πρόγονοί μας για την ελευθερία μας, ήρωες που προτίμησαν να πεθάνουν αντί να παραδοθούν ή να προσκυνήσουν, προσφέροντας σε ολόκληρο το λαό τους (το λαό μας) συναισθήματα αξιοπρέπειας, αυτοπεποίθησης και ελπίδας για το αύριο. Ένας τέτοιος ήρωας – όπως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, που ακολούθησε το δρόμο του Λεωνίδα – αρκούσε για να τροφοδοτήσει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού επί αιώνες.

Ζητούμε λοιπόν έναν νέο άγιο Ιωάννη Βατάτζη, έναν νέο Παλαιολόγο, έναν νέο Ρήγα Φεραίο, έναν νέο Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μάρκο Μπότσαρη, μια νέα Μαντώ Μαυρογένους και Μπουμπουλίνα, έναν νέο Καποδίστρια. Έχει ατονήσει η ιδέα ότι ζητούμε «έναν νέο Βενιζέλο». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εντάσσεται στη σύγχρονη, δυτική πολιτική σκέψη, σε ένα πλαίσιο που δεν μας βγήκε σε καλό, ούτε νιώθουμε να ύψωσε τα δικά μας αναχώματα απέναντι στην εξάρτηση από τους ισχυρούς. Οι ηγέτες που αναζητούμε είναι εκείνοι που διέθεταν και ευφυΐα και φιλοπατρία, αλλά και πίστη στον Θεό των πατέρων μας, εκτίμηση για τον πολιτισμό μας, δυναμισμό και διάθεση να θυσιάσουν τα πάντα για το λαό και την πατρίδα. Και, όταν αποτύγχαναν, πέθαιναν αγωνιζόμενοι. Δεν αναζητούμε τεχνοκράτες, αλλά ήρωες.

Φυσικά μια άλλη τάση στον ελληνικό λαό αναζητά τεχνοκράτες και απορρίπτει με έμφαση τα παραπάνω. Για μια ακόμη φορά «ενωτικοί» και «ανθενωτικοί» συγκρούονται, «διαφωτιστές» και «κολλυβάδες» ανταγωνίζονται ποιοι επιτελούν την πραγματική υπηρεσία στην πατρίδα – στη χώρα ή «στο γένος». Είναι γνωστό ότι από τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ού σημειώθηκε έντονη διαμάχη στον πνευματικό κόσμο της σχετικά νεαρής ακόμη Ελλάδας για το αν είναι σωστό να αυτοαποκαλούμαστε «Ρωμιοί» ή μόνον «Έλληνες». Η διαμάχη αυτή έχει επανέλθει και η αναζήτηση της Ρωμιοσύνης αναδύεται ως μια άλλη απελευθερωτική πρόταση, διαφορετική και εν πολλοίς αντίθετη από τον εθνικισμό, ο οποίος μέχρι πρότινος είχε τα πρωτεία στον αντισυστημικό πατριωτικό λόγο και ακόμη και σήμερα δεν εξέλειπε.

Μέσα σε όλα αυτά, η νέα γενιά φαίνεται εντελώς παραδομένη σε μια σύγχρονη αποικιοκρατική αλλοτρίωση, όπου οι αγωνίες και τα όνειρά της δεν έχουν απάντηση πέρα από την πλήρη ενσωμάτωσή της στο πολιτισμικό μοντέλο των εξουσιαστών μας – αυτό, που τόσο αγωνίστηκαν και αγωνίζονται να αποτινάξουν όλοι εκείνοι που προσπαθούν για την αλλαγή πολιτισμικού παραδείγματος που προαναφέραμε. Η πολιτική της θέση είναι η άρνηση της πολιτικής. Με πλήρη άγνοια πλέον (την οποία επιδεινώνει το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα) της ιστορίας και του πολιτισμού μας, χάνονται οι δυνάμεις μιας πραγματικά δικής μας αναγέννησης – και βαθαίνει το πικρό συναίσθημα της προδοσίας από την ίδια την ηγεσία της χώρας μας, που, αντί να φροντίζει για την αναγέννηση αυτή, προωθεί την πολιτική και κοινωνική «ατζέντα» των ξένων ισχυρών.

Από τα βιβλία στο Κοινοβούλιο

Aν και ίσως πρέπει να μνημονεύσουμε, ως προδρόμους αυτού του κινήματος, τη Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου (1954) και τις σχετικές αναφορές του Φώτη Κόντογλου, καθοριστική στην ανάκληση της Ρωμιοσύνης στη συλλογική μνήμη των συμπατριωτών μας ήταν η συμβολή πανεπιστημιακών του πρόσφατου παρελθόντος, κάποιοι από τους οποίους ήταν και κληρικοί, όπως ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και ο Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν. Τη σκυτάλη παρέλαβαν νεότεροι συγγραφείς, όπως ο Αναστάσιος Φιλιππίδης (Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα), ο Ηλίας Καλλιώρας (Ρωμιοσύνη: Το οδοιπορικό της Ρωμανίας-Βυζαντίου), ο Ιωάννης Νεονάκης (Οικουμενική Ρωμανία) κ.ά.

Εσχάτως ο λόγος περί Ρωμιοσύνης εισήλθε για πρώτη φορά στην ελληνική Βουλή, με το πολιτικό κίνημα της Νίκης, ο πρόεδρος και τα στελέχη του οποίου, όχι μόνο μιλούν για Ρωμιοσύνη και «πονεμένη Ρωμιοσύνη» (η φράση από το ομώνυμο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου) και προβάλλουν ως πρότυπα πολιτικού ήθους τον Βατάτζη, τον Καποδίστρια κ.τ.λ., αλλά και – στις δημοσιευμένες θέσεις του κινήματος – απλώνουν γέφυρες προς τις άλλες βαλκανικές χώρες (ακόμη και προς εκείνες, από τις οποίες μας χωρίζουν ιστορικές διαφορές, όπως η Βουλγαρία και τα Σκόπια), βασισμένες στην Ορθοδοξία, την κοινή πολιτισμική κληρονομιά των περισσότερων βαλκανικών λαών (αν όχι όλων, στο απώτερο παρελθόν, ακόμη και εκείνων που σήμερα είναι κατά πλειοψηφία ρωμαιοκαθολικοί ή μουσουλμάνοι). Αυτή είναι πολιτική αντίληψη, θα λέγαμε, «καθαρά βυζαντινή» (ρωμαίικη), γι’ αυτό και ακατανόητη από τους πολλούς, που σοκάρονται και μιλούν για νοοτροπία που προέρχεται από το Μεσαίωνα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ ο εθνικισμός είναι άμεσα κατανοητός και εύκολα διαχειρίσιμος και ταξινομημένος στην ελληνική πολιτική σκηνή, η ρωμαίικη πολιτική ιδέα προκάλεσε σύγχυση ως προς την κατάταξή της στο πολιτικό φάσμα και επιχειρήθηκε να αποδομηθεί με τον χαρακτηρισμό του φορέα της ως δούρειου ίππου της κυβέρνησης, δούρειου ίππου της Ρωσίας (εκ διαμέτρου αντίθετα), δάκτυλου αγιορείτικων μονών (που δήθεν επιχειρούσαν να παρέμβουν στην πολιτική ζωή της χώρας), υποκινούμενου από Έλληνες επιχειρηματίες, παραθρησκευτικής ομάδας, οργάνωσης που… «ξεπλένει χρήματα», και των μελών της ως επικίνδυνων κρυπτοφασιστών, υποκριτών, γραφικών, «ψεκασμένων» κ.π.ά.

Ας επισημάνουμε εδώ ότι ο λόγος περί Ρωμιοσύνης δεν είναι «δεξιός» πολιτικός λόγος. Ο Γιάννης Ρίτσος και ο Μίκης Θεοδωράκης (που μελοποίησε τη Ρωμιοσύνη) προφανώς ήταν αριστεροί. Για τον Φώτη Κόντογλου διαβάζουμε:  «Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ασημάκη Πανσέληνου ο Κόντογλου, “στην πολιτική το ίδιο ατζαμής, δημοκράτης, θεωρούσε τον εαυτό του κομμουνιστή παρ’ όλες τις θεοκρατικές του αυταπάτες, και έβρισκε πως και τα δύο συμβιβάζονται και υποστήριζε πως ο ρούσσικος κομμουνισμός είναι έκφραση της χριστιανικής ψυχής των Ρώσων”. Το καλοκαίρι του 1945 στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα δημοσιεύθηκε κείμενο διαμαρτυρίας κατά των δεξιών εξτρεμιστικών επιθέσεων σε βιβλιοπωλεία, θέατρα, εφημερίδες. Μεταξύ των διανοουμένων που υπογράφουν είναι και ο Κόντογλου. Τέλος, ο Κόντογλου δεν υπέγραψε τη “Δήλωσιν Ελλήνων Επιστημόνων, Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών” που δημοσιεύθηκε ως παράρτημα της Διακήρυξης της Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων το 1946 καθώς είχε διχαστικές και εμφυλιοπολεμικές προεκτάσεις» (Βικιπαίδεια, λήμμα «Φώτης Κόντογλου»). Εξάλλου, στις 22.9.23, στη συζήτηση της ολομέλειας της Βουλής για το εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, κυβερνητικό στέλεχος χαρακτήρισε τις θέσεις της Νίκης για τα εργασιακά «ακραίες αριστερές, πέρα ακόμη και από την αριστερά» [1].

Ρωμανία εναντίον Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Ρωμανία («Βυζάντιο»), για τους θιασώτες της Ρωμιοσύνης, συνιστά το αντίπαλο δέος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ένα οικουμενικό κράτος με πολλές εθνότητες, που συνυπάρχουν ισότιμα και, ενώ διατηρούν τη γλωσσική και πολιτισμική τους ιδιοπροσωπία, συνδέονται με δεσμούς πρωτίστως πολιτισμικούς και πνευματικούς – μια «οικουμένη των λαών», αντίθετα με την Ευρωπαϊκή Ένωση των πολυεθνικών (και όχι «των λαών», όπως ήταν το αρχικό πανευρωπαϊκό όραμα), που έχει συνδετικό κρίκο την επιθυμία για διαρκή οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη και καταναλωτική ευμάρεια.

Αυτός ο συνδυασμός πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας και κοινού υπόβαθρου φαίνεται στον πολιτισμό (λόγιο και λαϊκό) των διαφόρων ρωμαίικων πληθυσμών, που πέρασαν στην επόμενη φάση της Ιστορίας, μετά την κατάκτησή τους είτε από τους Άραβες, είτε από τους δυτικούς, είτε από τους Τούρκους. Σημειώνω ότι «Ρωμιοί» υπάρχουν ακόμη και σήμερα στις χώρες που κατακτήθηκαν από τους Άραβες αιώνες πριν, τόσο στην Παλαιστίνη, όσο και στο Λίβανο, τη Συρία ή την Αίγυπτο. Είναι κυρίως οι λεγόμενοι «Ελληνορθόδοξοι», όπου το συνθετικό «ελληνο-» κατ’ ουσίαν δεν έχει εθνολογικό χαρακτήρα (αφού μπορεί να είναι Σύροι, Λιβανέζοι, Παλαιστίνιοι ή Αιγύπτιοι), αλλά εννοεί «Ρωμαίοι» (Βυζαντινοί, Ρωμιοί)· οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «Ρουμ Ορτοντόξ» (Ορθόδοξοι Ρωμιοί) [2].  Το ελληνικό κράτος δεν τους δίνει σημασία, οι εθνικιστές δεν τους καταλαβαίνουν, αλλά οι θιασώτες της Ρωμιοσύνης, χωρίς να θέλουν να τους αφομοιώσουν, τους θεωρούν αδέρφια τους.

Επίσης η Ρωμανία (παρότι η Ιστορία της περιέχει πολλές αιματηρές σελίδες, πολλούς άδικους άρχοντες, αρκετή σκληρότητα και εμφύλιους σπαραγμούς) δεν βαρύνεται ιστορικά και ηθικά με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως οι σταυροφορίες, η αποικιοκρατία ή οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι· ούτε φυσικά ο Ψυχρός Πόλεμος, η πυρηνική απειλή, η σύγχρονη αποικιοκρατία των πολυεθνικών ή η αλλοτρίωση των λαών, που βαραίνουν τους απογόνους των χθεσινών σταυροφόρων, κονκισταδόρων και αποικιοκρατών. Έτσι, μοιραία, σ’ έναν κόσμο που ψάχνει να βρει τον εαυτό του, η Ρωμιοσύνη ως πολιτική πρόταση παρέχει ελπίδα για ένα διαφορετικό πρότυπο εξέλιξης, που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο.

Σημειώσεις

[1] Βλ. την απάντηση του βουλευτή Αχαΐας Σπύρου Τσιρώνη, που απάντησε ότι οι θέσεις αυτές βασίζονται «στις αξίες της Ρωμιοσύνης», που είναι παλαιότερες από τους όρους «δεξιά» και «αριστερά» και τους υπερβαίνουν: https://www.youtube.com/watch?v=g_iLn9dDWpg.

[2] Βλ. ενδεικτικά, Παναγιώτης Σαββίδης, «Το Ισλαμικό Κράτος και οι Ρουμ Ορτοντόξ της Ανατολής», Πρώτο Θέμα 27.9.2014, https://www.protothema.gr/blogs/panagiwtis-sabbidis/article/413626/to-islamiko-kratos-kai-oi-roum-ortodox-tis-anatolis


Πηγή:https://cognoscoteam.gr/archives/43308

ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ (ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ τῆς Ο.Ο.Δ.Ε. = ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΗΣ)

Πρν πομε τιδήποτε γι τ θρησκεί ατή, πρέπει ν κάνουμε μία διάκρισι: λλο πργμα εναι ο λεγόμενοι «Μάρτυρες του εχωβ», κα λλο πργμα «διοίκησι τς Σκοπις» πο τος πλαν. Ο ατοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες το εχωβ», εναι ο παδο τς ργάνωσης τς «Σκοπις». δ «Σκοπιά», εναι τ νομα το «νομικο προσώπου» τς κδοτικς ταιρίας τς ργάνωσης ατς.



Διαφορετικ πρέπει ν βλέπ νας Χριστιανς τος παδος μις αρέσεως, κα διαφορετικ τν δια τν αρεσι. νας παδς τς αρέσεως, εναι, κα πρέπει ν ντιμετωπίζεται ς «πλανημένο πρόβατο». ντιθέτως, αρεσι πο τν πλαν πρέπει ν ντιμετωπίζεται ς χθρς το Θεο κα τς κκλησίας.

Πρτα πρέπει ν ξηγήσουμε, τι τ νομά τους δν εναι οτε: «Γιεχωβδες», οτε «Χιλιαστές». Τ «Γιεχωβδες» εναι παράδεκτη παραποίησι το νόματος το Θεο, πο στν Παλαι Διαθήκη μφανίστηκε ς «Γιαχβέ». Χιλιασμς πάλι, εναι μία μεγάλη μάδα θρησκειν, πο πιστεύουν τι Χιλιετς Βασιλεία τς γίας Γραφς εναι μελλοντική. Χιλιαστς εναι ο παδο τν περισσοτέρων Προτεσταντικν μάδων στ χώρα μας, πως ο Εαγγελικο κα ο Πεντηκοστιανοί. Ο διοι ο παδο τς Σκοπις, θέλουν ν λέγονται: «Μάρτυρες το εχωβ», πειδ δθεν «μόνο ατο μαρτυρον τι τ νομα το Θεο εναι εχωβ». Ατς εναι κα λόγος πο ο Χριστιανο δν μπορον ν δεχθον να τέτοιο νομα ς γκυρο, καθς χι μόνο δν εναι ο μόνοι πο μαρτυρον τ νομα ατό, λλ τ διαστρεβλώνουν πίσης. Γι τ λόγο ατό, ποτε ναφέρουμε τ νομα ατό, τ βάζουμε σ εσαγωγικά, στε ν δηλώσουμε τι δν τ ποδεχόμαστε, λλ τ χρησιμοποιομε «συμβατικ», «καταχρηστικ» κα «συγκαταβατικά» γι γινόμαστε νοητοί. ς καλύτερη περιγραφή τους θ ταν ρος: «Μάρτυρες τς Σκοπις», πως θ διαπιστώσετε στ παρακάτω.

 

Σύντομη στορία τς ργανώσεως.

δρυτς τς ταιρίας Σκοπιά, ταν Σκοτσεζο-ρλανδικς καταγωγς, μερικανς Κάρολος Τέϊζ Ῥῶσσελ. Πλούσιος μπορος, κα πιθανότατα μελλοντικ μέλος τς Μασονικς Στος, δρυσε ρχικ ναν μιλο μελέτης τς γίας Γραφς τ 1870 στ λεγγένι τν ΗΠΑ, σ λικία 17 περίπου τν. ν κα ταν πανέξυπνος, πειρία του τν κανε ν σπασθ τς πόψεις κραίων Προτεσταντικν κα ποκρυφιστικν μάδων πο δροσαν τότε στν Πενσυλβανία. γέτης μις τέτοιας κραίας ντβεντιστικς μάδας, Νέλσον Μπάρπουρ, τν προσηλύτισε, κα τν πεισε τι μποροσε ν προβλεφθ τ τέλος του κόσμου.

Ῥῶσσελ μ τ χρήματα πο διέθετε, γινε τότε συνεκδότης το περιοδικο: «Κήρυκας τς Πρωΐας» πο ξέδιδε Μπάρμπουρ, κα κήρυτταν τι τ τέλος το κόσμου θ ρθ τ 1874. ταν ψευδοπροφητεία ατ διαψεύστηκε, Ῥῶσσελ γκατέλειψε τν Μπάρμπουρ, κα τ 1879 ξέδωσε τ δικ του περιοδικό: « Σκοπι τς Σιν κα κρυξ τς το Χριστο Παρουσίας», τ σημεριν «Σκοπιά». τσι, κατάφερε ν οκειοπηθ τος ναγνστες το Μπάρμπουρ, κα ν δρύσ σ διάφορες περιοχές, μάδες μελέτης τς γίας Γραφς, πο νόμαζε «Σπουδαστς τς Γραφς».

Ο μάδες ατς αξήθηκαν σ ριθμ κα μέλ, κα θεωροσαν τν Ῥῶσσελ ς δάσκαλό τους γι «τ λόγο το Θεο». Ῥῶσσελ στ βιβλία κα τ περιοδικά του, με-ταξ λλων αρετικν θέσεων, δίδασκε ποκρυφιστικς διδασκαλίες γι τς πυραμί-δες, κα ρισε ς νέα μερομηνία το τέλους τ 1914. Κα ατ μως μερομηνία πέ-ρασε, πως ταν πόμενο, καθς κα νέα πο ρισε, τ 1918. τσι, ς τν θάνατό του, παρέμεινε ψευδοπροφήτης, χωρίς ποτ ν κπληρωθ καμιά του προφητεί.

 ς χαρακτήρας ταν περήφανος, κα θεωροσε τν αυτό του «πιστ κα συ-νετό». μως ζωή του δν ταν σύμφωνη μ σα διδάσκε. Τ διαζύγιο π τ γυνακα του βγκε ες βάρος του, διότι κείνη φανέρωσε στ δικαστήριο τι τν εχε πιάσει στ δωμάτιο τς πηρέτριας κα τι εχε σχέσεις μ μία ψυχοκόρη τους 16 τν, στενο-γράφο τς «Σκοπις» πο φιλοξενοσαν στ σπίτι τους, κα τν ποία λεγε: «μικρ του σύζυγο». Σ ατν φησε μέρος τς περιουσίας του μετ τν θάνατό του. Σήμερα τν τάφο του κοσμε μία πυραμίδα μ τ σύμβολα το 33ου βαθμο τν Μασόνων.

Παρλα ατά, πιθανν Ῥῶσσελ ν πίστευε ληθιν σα δίδασκε. Πργμα μως δυσκολο ν τ ποθέσουμε γι τν διαδοχό του, τν «δικαστ» ούδερφορδ.

ούδερφορδ, κυριολεκτικ ρπαξε τν περιουσία του Ῥῶσσελ. ταν ρχικ δικηγόρος στν ποο εχε νατεθ διαθήκη το Ῥῶσσελ. μως κμεταλλευόμενος τν μπιστοσύνη τν νομίμων κληρονόμων, χρησιμοποίησε νομικ παραθυράκια κα κράτησε τν κδοτικ ταιρία «Σκοπι» το Ῥῶσσελ γι τν αυτό του, κα φο χαρακτήρισε τος παδος το Ῥῶσσελ ς «Πονηρος Δούλους», τος διωξε. Σήμερα ατο εναι γνωστο ς «Σπουδαστς τς Γραφς», κα διατηρον τ δόγματα το Ῥῶσσελ, σ ντίθεσι μ τν ούδερφορδ, πο λλαξε σχεδν τ πάντα, κα κανε τ Σκοπι μία δικτατορικ ργάνωσι. Ατς τος νόμασε: «Μάρτυρες του εχωβ».

Μ τ σειρά του, θεσε μερομηνίες γι τ τέλος του κόσμου, κα φυσικ διαψεύστηκε σ τιδήποτε εχε προφητεύσει. Μεγάλο μέρος τς προεδρίας του, τ πέρασε σ μία βίλα μ τ νομα «Μπθ Σαρίμ», πο γοράστηκε δθεν γι τν βραμ τν σακ κα τν ακβ πο λεγε τι θ νασταίνονταν τότε. πολιτική του τν δήγησε κόμα κα ν ζητήσ τν ενοια το Χίτλερ στν ΒΠαγκόσμιο Πόλεμο, κα ν ξυψώσ τ Χιτλερικ άιχ, τν καιρό πο ο παδο τς ργάνωσής του βασανίζονταν στ ναζιστικ στρατόπεδα.

δικτατορικ διακυβέρνησι πο πέβαλε στν ργάνωσι τς Σκοπις ούδερφορδ, συνεχίστηκε κα π τς προεδρίας το διαδόχου του, το Νάθαν Νόρ, κα συνεχίζεται ς σήμερα, παρ τ τι πλέον διοικεται π να «Κυβερνν Σμα» περηλίκων κυρίως γετν. Σήμερα Σκοπι εναι μία παγκόσμια Σέκτα (λέξ πο κφράζει ατό πο λέμε: «καταστροφικς λατρεες») κα ριθμε πάνω π 7 κατομ-μύρια μέλη. Στ χώρα μας εναι περίπου 27.000. Ο παδοί της εναι ποχρεωμένοι ν δέχωνται λα σα τος λέει «Σκοπιά», κόμα κα τς διαρκες δογματικς λλαγς τς ργάνωσης. Δικαιολογον τσι κόμα κα τς συνεχιζόμενες ψευδοπροφητεες τς «Σκοπις», πως π.χ. τς τελευταες που τ τέλος πο κήρυτταν γι τ 1975 δν ρθε, παρλθε δ κα γενι το 1914 πο λεγαν τι δν θ παρέλθ πρν ρθ τ τέλος.

ποιαδήποτε μφισβήτησι, τιμωρεται μ «ποκοπή», κα στν ποκεκομμένο παγορεύεται κόμα κα ν μιλον τ λλα μέλ, γι ν μν ποκοπον κα ατοί. τσι καταστρέφονται οκογένειες, διαλύονται φιλίες κα συγγένειες, χάνονται ργασίες, κα πολλ θύματα τς ργάνωσης ατς, ποφέρουν π ντονα ψυχολογικ προβλήματα κα φοβίες. Μ τς πολυταρχικς ατς μεθόδους, λέγχει κα ξαναγκάζει τος δυστυχες παδούς της ν ποτάσσωνται στς διαταγς της, ετε πειδ τος πειλε μ θάνατο π τν Θε στν «ρμαγεδνα», ετε πειδ φοβονται τν ποκοπή, κα πολλο παραμένουν κε, παρ τ θέλησί τους, γι ν μ διαλυθ οκογένειά τους. Μ τν παγόρευσι ν μιλον ο παδοί της στ πρώην μέλη της, πομονώνει τος παδούς της, ν μ μάθουν τν λήθεια γι τ σα παραποιημένα διδάσκει, τόσο γι τν στορία της, σο κα γι τ δόγματά της.

Βλέπε στοσελίδα μ πιστολς ποσκιρτησάντων κα θυμάτων τς αρέσεως :

http://ierapostoli.wordpress.com/2010/07/25/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%82%CF%80%CF%81%CF%8E%CE%B7%CE%BD%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89/


Τ σπουδαιότερα σημεα τς διδασκαλίας τς :

Σκοπι χει κάνει δική της μετάφρασι τς γίας Γραφς, (τ «Μετάφρασι Νέου Κόσμου»), που χει διαστρέψει κα λλοιώσει λα τ σημεα τς γίας Γραφς πο διαφωνον μ τς πλάνες της. Τ βασικά της δόγματα σήμερα, εναι τ ξς:

π τ 1914 γινε οράτως (!!!) παρουσία το Χριστο, κα περιμένουμε τν λευσί του «σύντομα». κόσμος πάει π τ κακ στ χειρότερο, κα λίγους μνες μετ τν (όρατη κι ατ) οράνια ναστάσι τν «γίων» πο γινε τ 1918, Θες διάλεξε τν ργάνωσι τς Σκοπις ς «τν γωγό» πο θ δίν στος Χριστιανος τν «λήθεια». «λήθεια» πο πρέπει ν πιστεύουν ο παδοί της, δν εναι κάτι σταθερό, λλ κάτι πο λλάζει νάλογα μ τ «νέο φς» πο δίνει Σκοπι μέσ τν ντύπων της. πειδ λοιπν τ τέλος εναι κοντά, ο παδο τς Σκοπις φείλουν ν κηρύττουν τι τ νομα το Θεο εναι εχωβ, κα τι θ «καταστρέψ» τος κακούς. Ατ τ κάνουν σ κάθε εκαιρία, γι ν σώσουν τος συνανθρώπους τους. Γιατ ν τ τέλος τος βρε ξω π τν ργάνωσι, (δηλαδ κοσμικούς), τότε θ τος σκοτώσ διος Θεός. σοι μως εναι στν ργάνωσι, θ πιζήσουν, κα θ καλοπερννε σ ναν πίγειο φθαρτ παράδεισο, χωρς ν πεθάνουν ποτέ. κε θ ναστηθον λοι ο πόλοιποι νεκρο πο προορίζονται γι τ γ. ξαίρεσι σ ατ τν «εδυλλιακ» εκόνα, ποτελον σοι στ τέλος τν 1000 τν βασιλείας, θ παναστατήσουν στν Θεό, κα θ φανιστον γι πάντα. 

Σκοπι χωρίζει τος πιστος σ δύο «τάξεις». Στος 144.000 πο θ πνε στν ορανό, κα στν μέτρητο «Πολ χλο» πο θ μείν στ γ. Τν Χριστ τν θεωρον «δημιούργημα» το Θεο, κα τν ταυτίζουν μ τν ρχάγγελο Μιχαήλ, κα δν τν νομάζουν κι ατόν: «Γιαχβ» πως ο Χριστιανοί. Τν Θε τν θεωρον ς κάτι μ σμα, πο δν εναι «πανταχο παρν», λλά πο ντιλαμβάνεται μ τν «γκέφαλό» του τ γεγονότα, μέσ μις πρόσωπης δύναμης, πο τν ταυτίζουν μ τ γιο Πνεμα, τ ποο ρνονται τι εναι πρόσωπο.

ρνονται κομα κα τν κατ χάριν θανασία τς ψυχς, κα γιατος θάνατος εναι πλήρης κμηδένισι. Ο δυστυχες παδο τς Σκοπις, προτιμον ν πεθάνουν γι ν μν κάνουν μετάγγισι αματος, γιατ παρερμηνεύουν τν «ποχ π αμα» τς γίας Γραφς, ποία στν πραγματικότητα μιλάει μόνο γι τ βρσι αματος. ν κα ο διοι ρνονται τ στράτευσι, Σκοπι εναι μέτοχος ταιριν πο συνεργάζονται μ τ Στρατ τν ΗΠΑ ν γνοί τν παδν τους. τσι κερδίζει κάθε χρόνο κατομμύρια δολάρια, πο μαζ μ τς εσφορς τν παδν της, τν κάνει μία π τς πλουσιότερες πιχειρήσεις. μοίως, ν ο παδοί της πιστεύουν τι ΟΗΕ εναι «τ θηρίο» τς ποκαλύψεως, ργάνωσι τς Σκοπις, γι κάποιο διάστημα σχετικ πρόσφατα, εχε γίνει μέλος του, ν γνοί τν παδν της.

Κάθε βδομάδα, ο παδοί της παρακολουθον τουλάχιστον 5 ρες κατήχησης, σ 3 διαφορετικς «συναθροίσεις», που διδάσκονται πιχειρηματολογία κα «μάρκετινγκ», πς ν μιλον κα ν πείθουν τος λλους. Σκοπιά, τος ντυπωσιάζει μ τ ψηλ κα πολυτελ της κτίρια, μ τ περσύγχρονα τυπογραφεα της, κα μ τς ξαιρετικς ποιότητας κτυπώσεις της. Προσπαθον πίσης ν ντυπωσιάσουν τος λλους, φα-νερώνοντας μία «βιτρίνα» θικς καθαρότητας γι τν ργάνωσί τους, καθς ποιον νακαλύψουν ν παραβιάζ τος κανόνες θικς, τν διώχνουν π τν ργάνωσι, μ λα τ πακόλουθα. Δν πάρχει οκτος, οτε νδιαφέρον γι τν διωγμένο. Ατό πο μετράει εναι καλ εκόνα τς ργάνωσης, γιατ τος παδούς της τος βλέπει ς ριθμούς, κα χι ς πρόσωπα. Γι ν τος κρατήσ, πεπεισμένους στ δόγματά της, ργάνωσι φροντίζει ν τος χ διαρκς πασχολημένους μ δικά της ντυπα, στε ν μν μπορον ν διαβάσουν διδασκαλίες λλων θρησκειν.


Περιληπτικ ναίρεσι μερικν κακοδοξιν τς Σκοπις  

ν κα τ θέματα εναι τεράστια, θ δώσουμε δ πλς μία δέα τν δογματικν σφαλμάτων τς Σκοπις.

Θες δν μπορε ν ζ μέσα στ σύμπαν, οτε ν περιορίζεται στ χρο κα στ χρόνο φο εναι Δημιουργς τους. Τ διο σχύει κα μ τν ησο Χριστό, φο «λα γιναν διατο, κα χωρς ατν δν γινε τίποτα π’ σα γιναν» (ωάν. α’ 3). Τ τι εναι υἱὸς το Θεο, δν σημαίνει τι εναι μικρότερος στ χρόνο, λλ κατ τν ατία. Γιατ ατία κα το Υο κα το γίου Πνεύματος εναι Πατήρ. Ο ναφορς πο δείχνουν τν Χριστ ν συμπεριφέρεται ς κατώτερος σ λλα ζητήματα, εναι πειδ μιλάει ς νθρωπος. ς Θες μως εναι σος σ λα κτς π τν ατία. Κα φυσικ δν εναι γγελος (βρ. α’ 5-8).

μοίως τ γιο Πνεμα δν εναι δύναμι, (ΒΚορ. ς’ 4-7), λλ Πρόσωπο (ωάν. ιδ’ 26. ις’ 13,14. ωμ. η’ 26,27 κλπ). σο γι τ νομα το Θεο, εναι «Γιαχβ» κα χι «εχωβ», κα σημαίνει: « ν», « Εναι». μως γι τος Χριστια-νούς, Χριστς επε τι πρέπει ν τν λέμε «Πατέρα», κα χι μ τ νομά του, πως κα τν νθρώπινο πατέρα μας τν ποκαλομε «πατέρα», κα χι μ τ νομά του.

Ο 144.000 δν εναι π’ λα τ θνη πως λέει Σκοπιά, λλ μία μάδα σραηλιτν πο θ πιστέψουν στν Χριστ λίγο πρν τν παρουσία το Χριστο (ποκ ζ’ 1-6 κλπ). «Πολς χλος», δν εναι πίγεια, λλ οράνια τάξι γίων, πως φαίνεται στν ποκά-λυψι ιθ’ 1 κλπ. Κα ο 144.000 κα «Πολς χλος», φο ς ψυχς θ νεβον στν οραν κατ τν θάνατό τους (ποκ. ς’ 9-11), θ λάβουν σώματα στν νάστασι, κα θ ζήσουν στ γ ς φθαρτοι νθρωποι (ποκ. κα’ 1-5 κλπ). γ κα πόλοιπη κτίσι, θ γίν πίσης τότε φθάρτη (ωμ. η’ 19-24 κλπ) καθς θ λλάξουν ο φυσικο νόμοι (ΒΠέτ. γ’ 10-13 κλπ). Στν δ νάστασι, θ ναστηθον λοι, κα χι μόνο λίγοι, πως λέει Σκοπι (ωάν. ε’ 28,29).

Τ 1914 δν γινε 2α Παρουσία, πειδ λέξη «Παρουσία» στν ποχ το Χριστο, δν εχε ννοιολογικ σημασίασταμαι παρν» στω κα όρατα), λλ ταν τεχνικς ρος πο δήλωνε τν ρχομ μφανς κα μ δόξα, νς ρχοντα (π.χ. νομίσματα μ τν πετειακ πιγραφή: «π παρουσί Τιβερίου» κλπ). πίσης, κόμα κα μερομηνία ατ εναι λάθος, γιατ πολογίζεται μ βάσι τν πτσι τς ερου-σαλήμ, πο κατ τ Σκοπιά γινε τ 607 π.Χ. ντιθέτως, ο στορικοί, ναφέρουν τι πτσι γινε τ 587 π.Χ. βάσει στορικν (λλ κα γιογραφικν) ποδείξεων. τσι καταῤῥίπτεται κα σχυρισμς τς Σκοπις τι τ 1918 γινε όρατα νάστασι τν γίων, (πίσης ατ καταῤῥίπτεται, κα π τ δάφιο ΑΘεσσαλονικες δ’ 16,17, πο δείχνει τι νάστασι τν γίων, θ γίν ταυτόχροναμα») μ τν ρπαγ τν ζώντων γίων). μοίως εναι παραποιημένα κα τ στατιστικ στοιχεα πο ναφέρει Σκοπιά, τι δθεν μετ τ 1914 εχαμε περισσότερη πενα, ἀῤῥώστιες, σεισμος κλπ. Μία ματι στν στορία, θ μς πείσ τι χειρότερος αἰῶνας ταν 14ος κα χι 20ος. Ατ φαίνεται λλωστε κα π τν αξησι το παγκοσμίου πληθυσμο, λόγ μικροτέρας θνησιμότητος. λλ οτε Χριστς νέφερε τι αξησι τν παθημάτων στν στορία θ ταν μεση γγύτητα το τέλους. ντιθέ-τως, επε: «ταν θ τ δετε ατά, μ ταραχθετε, γιατ λα ατ πρέπει ν γίνουν, λλ δν εναι κόμα τ τέλος» (Ματθ. κδ’ 6). Κα επε κόμα: «προσέξτε μ πλανηθετε. πειδ πολλο θ πον καιρς πλησίασε. Μ τος κολουθήσετε» (Λουκ. κα’ 8).

Τ φαινόμενο τς «Σκοπις» εναι πόῤῥοια τς πλανεμένης ρχς κα διδασκαλί-ας : «Sola Scriptura» πο θέλει τν γία Γραφ νεξάρτητη κα ποκεκομμένη π τ φυσικόν της περιβάλλον τν κκλησία, μ τν ποίαν τυγχάνει ρρηκτα συνδεδεμένη.

 

ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΑΙ τς ΑΙΡΕΣΕΩΣ τς «ΣΚΟΠΙΑΣ» κα τν «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»

  Κάρολος Τέηζ Ῥῶσσελ (Charles Taze Russell 1852-1916) ερύτερα γνωστς κα ς «Πάστορας Ῥῶσσελ» ταν μερικανς Εαγγελιστς π τ Πίτμσπουργκ τς Πενσυλβανίας. Δημιούργησε τ κίνημα τν «Σπουδαστν τς Γραφς» κα τ περιοδικό : « σκοπι τς Σιν κα Κρυξ τς το Χριστο Παρουσίας». Τ 1908 τ βιβλία του διεκδικοσαν τν 3η θέσι τν παγκοσμίων κδόσεων μετ τν γία Γραφ κα τ Κινέζικο λμανάκ. πηρεάστηκε πολ π τν Νέλσον Μπάρμπουρ μ τν ποο συνεργάσθηκε γι να διάστημα λλ στερα τν γκατέλειψε. Δν πίστευε στ δόγμα τς γίας Τριάδος. θεότης το Χριστο γκειτο στν θανασία πο λαβε π τν Θε ς νταμοιβ μετ τν μαρτυ-ρικό του θάνατο. Πίστευε τι Δευτέρα Παρουσία γινε τ 1874 μ όρατο τρόπο. πρξε π τος πρώτους εροκήρυκες πο προώθησαν τν βραϊκ «Σιωνισμ» λέγοντας τι χάρις το Θεο πανλθε στος βραίους τ 1879 κα δν ταν νάγκη ν σπασθον τν Χριστιανισμό. Πίστευε τι Μεγάλη πυραμίδα τς Γκίζας κτίσθηκε μ θεϊκ κατεύθυνσι γι τν διδασκαλία μας.

Νέλσον Μπάρμπουρ (Nelson H. Barbour 1824-1905) π τ μπρν τς Νέας όρκης. Σ λικία 15 τν ρχισε τν φοίτησί του στ Temple Hill Academy τς Μεθοδιστικς πισκοπελιανς κκλησίας, π’ που πεμακρύνθη νεκα τν προσωπικν του ντιλήψεων περ «πολύτου Προορισμο» κα «Παγκοσμίου Σωτηρίας» δεδομένου τι εχε μεγαλώσει σ να περιβάλλον Πρεσβυτεριανν. ξέδωσε τν φημερίδα «Κρυξ τς Πρωΐας» γι να διάστημα σ συνεργασία μ τν Ῥῶσσελ. Πίστευε τι ΒΠαρουσία γινε οράτως τ 1874 κα σ λίγο Χρι-στς θ μφανιζόταν γι ν κρίν τν κόσμο. ργότερα θ μεταφέρ ατ τ γεγονς γι τ 1896, που μως Χριστς θ πέστρεφε ρατς ατν τν φορά, λλ μετ κα τν καινούργια παγοήτευσι ρισε ς τελικ πλέον χρονολογία τ 1907, λλ δν πέζησε γι ν διαπιστώσ τι διεψεύσθη γι μία κόμα φορά. 

Δικαστς ούδερφορδ (Joseph Franklin Rutherford 1862-1942) ρχικ νας π τος πτ διευθυντς τς Σκοπις. Μετ τν θάνατο το Ῥῶσσελ, κατόρθωσε ν πικρατήσ κα ν διευθύν μόνος τν ργάνωσι αταρχικ θ νομάσ δ τ σύστημα διοικήσεώς του «θεοκρατία». Σ ατν φείλεται κα τ δεύτερο περιοδικ «Ξύπνα». Τ 1931 θ πιβάλλ τ νομα «Μάρτυρες το εχωβ» γι ν πομακρύν τος πιστούς του π τς διάφορες μάδες «Σπουδαστν τς Γραφς» πο εχαν παραμείνει πιστς στν Ῥῶσσελ. Πρε ποστάσεις π πολλς θέσεις το Ῥῶσσελ, πως π.χ. «Σιωνισμς» τν δ πυραμίδα τς Γκίζας τν θεωροσε κατασκευ το Σαταν. Συστηματοποίησε τν διάδοσι τς Σκοπις π πόρτα σ πόρτα ς ποχρεωτικ π’ λους τος πιστούς, ο ποοι φειλαν πίσης ν συμπληρώνουν δελτία μ τν πίδοσι κα τ ποτελέσματα το προσηλυτισμο πο σκοσαν. Κάθε βδομάδα φειλαν ν παρακολουθον μαθήματα πιχειρηματολογίας. Τ 1927 πέῤῥιψε τν ορτ τν Χριστουγέννων ς εδωλολατρική, τ δ 1936 κήρυξε τι Χριστς δν προσηλώθη πάνω σ ναν σταυρ λλ πάνω σ να δέντρο.

Νάθαν Κνρ (Nathan H. Knorr 1905-1977) μετ τν θάνατο το ούδερφορντ, ς ντιπρόεδρος τς Σκοπις, συνέστησε ν γίν διαίτερη προσευχ κα συλλογισμς στε εχωβ ν τος φωτίση ν κλέξουν τν κατάλληλο διάδοχό του, κα φαίνεται «εχωβς» τους τος φώτισε ν κλέξουν τν διο τν Κνόρ. Κνρ πίστευε τι «θεοκρατικ ργάνωσι» θ νδυναμοτο ν τ μέτρ που θ νδυναμοτο τ καθένα π τ μέλη της. τσι προέβη στν ναδιοργάνωσι το συστήματος που κάθε χώρα θ χωρίζετο σ ζνες κα σ κάθε ζώνη θ λειτουργοσαν εκοσι κοινότητες στς ποες κα θ γινόντουσαν ο συναθροίσεις. Σ κάθε ζώνη πρχε νας πηρέτης πιφορτισμένος μ τ καθκον ν πισκέπτεται κ περιτροπς λες τς κοινότητες. ταν να σύστημα πο πέτρεπε ναν καλύτερο λεγχο παγκοσμίως. γεσία το Κνρ συμπίπτει μ τν ΒΠαγκόσμιο Πόλεμο πργμα πο δημιουργοσε στος πιστούς του τ συναίσθημα τι πλησιάζουν πρς τν «ρμαγεδνα».

 

Νομικ ταιρεία «Σκοπι» εναι να σύνολο σωματεί-ων τν «Μαρτύρων το εχωβ» πο χρησιμοποιονται γι τν κυριότητα τν περιουσιακν στοιχείων πο σχετίζο-νται μ τς θρησκευτικές τους δραστηριότητες, γι τν κδοσι κα κυκλοφορία τν ντύπων τους, γι τ νομικ κπροσώπησι κα περάσπισί τους νώπιον τν ρχν κα γι ποιαδήποτε λλα ζητήματα κα δραστηριότητές πο παιτον ννομη νομικ πόστασι. Στν διπλαν φωτο-γραφία βλέπουμε τ κεντρικ γραφεα στ Μπρούκλιν τς Νέας όρκης. Ο εκτήριοι οκοι των δν νομάζονται «ναο» «κκλησίες» λλ «Αθουσες Βασιλείας» (Kingdom Hall) καθπόδειξιν το ούδερφορδ τ 1935.

 

Πηγ : Ο.Ο.Δ.Ε. http://www.oodegr.com/paratir/mti.htm Date of access : 9.3.2014

Διασκευή-πιμέλεια : Βασίλειος Μ. Σακκς - Λευκωσία, Μάρτιος 2014

Ο Βύρων Πάλλης. Μια σπουδαία μορφή του ραδιοφωνικού θεάτρου.

 Ο Βύρων Πάλλης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της παλιάς γενιάς. Πόσοι δεν τον θυμούνται ως Θανασάκη στο Θανασάκη τον Πολιτε...