Ο Μέγας Αλέξανδρος εικονίζεται μεταξύ των
Αγίων στο Άγιον Όρος και σε άλλες ορθόδοξες εκκλησιές.
Στην Καθολική Δύση η γέννησή του εντάσσεται σε χριστιανική σκηνή
του Ευαγγελίου.
Το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο κύρηξε ο Χριστός και κατόπιν διαδόθηκε ο Χριστιανισμός είχε τις βάσεις του στο οικοδόμημα που πρόλαβε να χτίσει ο Μέγας Αλέξανδρος.
Στην αλεξανδρινή οικουμενική κληρονομιά,
που αναδέχθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, εκήρυξε ο Ιησούς Χριστός.
Και στην ελληνική γλώσσα προσέλαβε η Οικουμένη τον σωτήριο Θείο Λόγο.
Γι’ αυτό, όταν πληροφορήθηκε ότι
ήλθαν να Τον ακούσουν Έλληνες,
ο Κύριος είπεν: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου».
Η Διαδρομή αυτό το Σάββατο θα σας αποκλείσει σε έναν απομακρυσμένο σιδηροδρομικό σταθμό και θα σας φέρει κοντά στον κόσμο τον φαντασμάτων...
Η υπόθεση του έργου:
Εξι άνθρωποι αναγκάζονται να περάσουν το βράδυ τους σ' ένα σιδηροδρομικό σταθμό. Ο σταθμάρχης τούς
συμβουλεύει να φύγουν, γιατί, σύμφωνα με το θρύλο, πριν πολλά χρόνια ένα τρένο χάθηκε σε ένα δυστύχημα, που στοίχισε τη ζωή σε έξι
άτομα, το "φάντασμα" του τρένου περνά καμιά φορά τα βράδια κι όποιος το αντικρίσει πεθαίνει...
Την 22 Νοεμβρίου του 1920 διεξήχθει με πρωτοβουλία της νεοεκλεγείσας Αντιβενιζελικής κυβερνητικής παράταξης της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης το δημοψήφισμα σχετικά με την επιστροφή του εξόριστου από τη βενιζελική κυβέρνηση βασιλιά Κωνσταντίνου.
Η εφημερίδα ΣΚΡΙΠ προεξοφλώντας ουσιαστικά την επιτυχή για το βασιλιά έκβαση του δημοψηφίσματος συνέτασσε άρθρα με πανηγυρικό χαρακτήρα...
Όπως μας πληροφορεί ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου:
Στις 22 Νοεμβρίου 1920, ημέρα του δημοψηφίσματος για την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου, η κορυφαία αντιβενιζελική εφημερίδα «Σκριπ» δημοσίευε στο πρωτοσέλιδό της φωτογραφία του και ολοσέλιδο άρθρο,χαρακτηριστικό της δύναμης των συναισθημάτων που προκαλούσε το μεγάλο αντιβενιζελικό σύμβολο.
«Η Μεγαλειότης ενός ελευθέρου λαού προσκαλεί τον βασιλέα Κωνσταντίνον εις τον Θρόνον», δήλωνε ο τίτλος.Το όνομα του βασιλιά, γραμμένο στο άρθρο πέντε φορές με κεφαλαία πλάγια γράμματα, πλαισίωνε τη φωτογραφία: «Τα βουνά της Ηπείρου, αι Μακεδονικαί πεδιάδες αντήχησαν από τον παιάνα της Νίκης και ο παιάν αυτός ήτο εν όνομα: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ».
Η εικόνα του στρατηλάτη που έμπαινε έφιππος στη Θεσσαλονίκη και στα Ιωάννινα μπορούσε να κάνει τον μέσο άνθρωπο του 1920 να αναλυθεί σε δάκρυα.
Κατόπιν ερχόταν η μνήμη των περιπετειών του βασιλιά μετά την αγγλογαλλική παρέμβαση εναντίον του το 1916-17: «Και μίαν ημέραν κατά την οποίαν ετέλει την μνήμην της θυσίας ενός άλλου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ [ηαποχώρηση έγινε στις 30 Μαΐου 1917], ο Βασιλεύς, υποχωρών χάριν της σωτηρίας του λαού Του εις την βίαν την ξένην, άφινεν ορφανήν την Ελλάδα, καμφθείσαν υπό μίαν μακράν τυραννίαν. […] Και μόλις [ο λαός] απέσεισε τα δεσμά του και το φίμωτρον, μία και μόνη φωνή ανεπήδησεν ως ευχαριστία προς τον Μέγαν θεόν της Δικαιοσύνης: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ». Και υψωνόταν τώρα, τόνιζε το «Σκριπ», «κυριαρχική και παντοκράτειρα της Ελλάδος η φωνή. Φωνή απευθυνομένη προς τους ισχυρούς της γης. Προς τους λαούς, οι οποίοι εγνώρισαν πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι. Προς την ηθικήν της Ανθρωπότητος. Προς την Δικαιοσύνην.Προς την Ιστορίαν. Προς τους παρελθόντας Ελληνικούς αιώνας και προς το αγέννητον Μέλλον. Και η φωνή αυτή – φωνή λαού – Κυρίου φωνή – δονείται από εν όνομα».
Μια φορά ήταν ένας φτωχός ψαράς, κι όλη νύχτα αγωνιζόταν να πιάσει ψάρι και δεν έπιανε. Κόντεψε τέλος η αυγή, έριξε πάλι τ’ αγκίστρι του κι έλεγε απομέσα του: «Ω, Θεέ μου, δυστυχία! σήμερα θα πεθάνουν τα παιδιά μου απ’ την πείνα». Του φάνηκε τότε πως τσίμπησε ψάρι και τράβηξε τ’ αγκίστρι. Τι να δει! Ένα ψαράκι χρυσό! Έκανε να το βγάλει απ’ τ’ αγκίστρι κι άκουσε μια φωνή να του λέει: «Ρίξε το ψαράκι το χρυσό στο γιαλό, και θα δεις καλό». – Ε, λέει με το νου του, να το ρίξω! έτσι κι έτσι δεν θα μου κάμει τίποτε ένα ψαράκι. Και το ’ριξε στη θάλασσα. Πάλι ακούει την ίδια φωνή να του λέει: – Τι καλό θέλεις να σου κάμω; – Ε, λέει, να πάω στο σπίτι μου και να βρω ψωμιά και φαγιά. Σαν πήγε στο σπίτι του, τα ήβρεν όλα όπως του είπε η φωνή. Είπε την ιστορία όλη στη γυναίκα του. – Αχ, καλέ, του λέει αυτή, αντί να ζητήσεις, τίποτε καλό, ζήτησες ψωμιά και φαγιά; – Ε, καλά, της λέει αυτός. Αν το ξαναπιάσω, τι θέλεις να του ζητήσω; Η γυναίκα τού είπε να ζητήσει παλάτια! Επήγεν ο καημένος ο ψαράς, έριξε το δίχτυ κι έπιασε πάλι το χρυσόψαρο. Έκανε να το βγάλει πάλι απ’ τ’ αγκίστρι και άκουσε τη φωνή: «Ρίξε το ψαράκι το χρυσό στο γιαλό, και θα δεις καλό». Το έριξε, κι άκουσε πάλι τη φωνή: «Τι καλό θέλεις να σου κάμω;» κι αυτός εζήτησε παλάτια. Πάει στο σπίτι του και τι να δει; παλάτια ωραιότατα! – Αχ, του λέει η γυναίκα του, να πά’ να το ξαναπιάσεις και να του ζητήσεις συ να γίνεις βασιλιάς κι εγώ βασίλισσα. Επήγε πάλι κι έκαμεν όπως έκαμνε και τις άλλες φορές, άκουσε τη φωνή και ζήτησε ό,τι του είπε η γυναίκα του. Μα πάει κατόπι στο σπίτι του, και τι να δει; Μια καλύβα όπως πρώτα, και τα παιδιά του πεινασμένα.
