Μοιάζει χειμώνας ο καιρός μακριά από σένα, Του χρόνου που γοργά περνά, χαρά μου μόνη! Τι σκοτεινιά έχω νιώσει! όλα παγωμένα. Τι γύμνια του Δεκέμβρη! καθετί ερημώνει. Μα ήταν θέρος σα χωρίσαμε οι δύο, Και γόνιμο φθινόπωρο, καρπούς που κάνει, Εντός του είχε της άνοιξης λάγνο φορτίο, Σα μήτρα χήρα που έχει ο κύρης της πεθάνει. Για μένα όλη αυτή η σοδειά κι η ευεργεσία, Ελπίδα ορφανού, καρπός χωρίς πατέρα· Το θέρος είναι στη δική σου υπηρεσία, Κι αν λείπεις, τα πουλιά σωπαίνουν στον αέρα· Κι αν κελαηδήσουνε, η αρμονία θλιμμένη, Η φυλλωσιά χλωμή, χειμώνα λες προσμένει.
Μια μέρα πριν οι Αμερικάνοι κατακτήσουν τη Σελήνη, από το ακροατήριο Τραπεζούντας και το κέντρο ποντιακών διαστημικών μελετών επιχειρείται η κατάληψη της Σελήνης!!!
Το βίντεο προβλήθηκε στην εορταστική εκπομπή των Αμάν, της Πρωτοχρονιάς του 2000...
Η αντίληψη περί Πρωτοχρονιάς ήταν τελείως διαφορετική στη Θράκη (ελληνική-δυτική, βουλγαρική-βόρεια και τουρκική-ανατολική) από τη σημερινή.
Οι Θράκες λοιπόν πίστευαν ότι η πρώτη Μάρτη ήταν η απαρχή του νέου έτους, αλλά κυρίως ότι τη συγκεκριμένη ημερομηνία έχουμε την αρχή του καλοκαιριού.
Η αντίληψη αυτή έχει τις ρίζες της στους χρόνους του Βυζαντίου, όπου το πολιτικό – κοσμικό έτος άρχιζε την 1η του Μάρτη, ενώ το Εκκλησιαστικό έτος την 1η Σεπτεμβρίου.
Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλ- πω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβα- ρώσθαι Τυρρηνοίς ή Ρωμαίοις γεγονόσι και την τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τα τε πολλά των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιαν τινα αυ- τούς των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρ- χαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυ- ράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται ...ΑΘΗΝΑΙΟΣ
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.
Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Μοσχόπουλο Θωμά για την επιμέλεια του άρθρου...
Να πω πως μοιάζεις με καλοκαιριά; Μα ʼσύ ʼσαι πιο γλυκιά και μετρημένη. Τʼ άνθια του Μάη οι ανέμοι σα θεριά δέρνουν. Το θέρος γρήγορα πεθαίνει.
Βάνει φωτιές ο ήλιος το πρωινό και άλλοτε η χρυσή του ειδή χλωμιάζει -κάποτʼ η τύχη αστόλιστο, φτηνό κάνει να δείχνει αυτό που όμορφο μοιάζει.
Μα εντός σου ο ήλιος μέρα-νύχτα καίει κι ούτʼ ίχνος η ομορφιά σου δεν ξεφτίζει, κι ο θάνατος δε θα ʼχει να το λέει στα σκότη του πως ζεις και πως σʼ ορίζει.
Όσον ο κόσμος βλέπει κι ανασαίνει θα ζει το ποίημα αυτό, να σʼ ανασταίνει.
Η κυρία Αμαλία Ηλιάδη μας πληροφορεί για το γάμο και την οικογένεια στο βυζαντινό κόσμο:
Η ηλικία γάμου για τους Βυζαντινούς ήταν τα 15 με 25 περίπου χρόνια για τα αγόρια και τα 13 έως 16 για τα κορίτσια. Στην όλη διαδικασία του γάμου αποφασιστικό ρόλο έπαιζε η συναίνεση των δύο συζύγων και απαιτούνταν η προσωπική υπευθυνότητα του καθενός. Ωστόσο, ο γάμος δεν αποκτούσε πλήρη υπόσταση και ισχύ πριν αποδειχθεί η δυνατότητα της νύφης να συμπληρώσει τον αναπαραγωγικό σκοπό της οικογένειας, πριν γεννήσει δηλαδή ένα παιδί. Την τελευταία αυτή ρύθμιση υπαγόρευε το παλιό ρωμαϊκό δίκαιο. Και οι δύο σύζυγοι είχαν το δικαίωμα να ζητήσουν διαζύγιο. Οι γυναίκες σε περίπτωση μοιχείας ή παρανομίας ή διάπραξης ενέργειας που στρεφόταν εναντίον της ενώ οι άνδρες μπορούσαν να ασκήσουν το ίδιο δικαίωμα και σε ενδεχόμενη περίπτωση ανυπακοής ή ανάρμοστης συμπεριφοράς της συζύγου. Μέσα στην οικογένεια, το βασικό κύτταρο της βυζαντινής κοινωνίας, οι σύζυγοι, σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία όφειλαν να επιδεικνύουν αρετή και πίστη. Ιδιαίτερα οι γυναίκες είχαν ως αποκλειστικό σκοπό στη ζωή το γάμο και την τεκνοποιία ενώ η θέση τους μέσα σ’ αυτόν ήταν παραδοσιακά κατώτερη από του άνδρα. Οικονομική βάση της νέας οικογένειας ήταν η προίκα της γυναίκας.
Ο βυζαντινός γάμος
Όσο για τα παιδιά, τα αγόρια ήταν πιο καλοδεχούμενα γενικά από τα κορίτσια αφού τα τελευταία σήμαιναν για τους γονείς τη μελλοντική υποχρέωση προικοδότησης που ήταν ιδιαίτερα βαριά για οικογένειες με χαμηλό εισόδημα και μικρή ή ανύπαρκτη περιουσία. Ωστόσο, δεν μπορούμε να πούμε ότι τα κορίτσια αντιμετωπίζονταν αρνητικά αφού συμμετείχαν στις διάφορες οικογενειακές υποχρεώσεις εξισορροπώντας έτσι τα αρνητικά επακόλουθα της γέννησής τους. Στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού, οι προοπτικές που ανοίγονταν για ένα παιδί μέχρι τα χρόνια του Ιουστινιανού ήταν η πλήρης άρνηση και εγκατάλειψη από τους γονείς, η εκμετάλλευση (πρακτική εκμετάλλευση ή ακόμη και πώληση), και ο γάμος σε κάποια ηλικία ή η καταφυγή σε μοναστήρι.
Η Πολιτισμική Διαδρομή εναρμονισμένη με το πνεύμα των ημερών θα σας παρουσιάσει την κωμωδία του Νηλ Σάιμον "Ξυπόλητοι στο πάρκο" μεταφέροντας σας στο Γκρίνγουιτσ Βίλαντζ της Νέας Υόρκης των μέσων της δεκαετίας του 60'...
Σε μια πραγματικά ωραία εποχή...
Ο συγγραφέας του έργου υπήρξε ένας γίγαντας της κωμωδίας, ταλαντούχος και πολύγραφος καθιερώθηκε στο ΄β μισό του 20ου αιώνα ως ένας από τους κορυφαίους κωμωδιογράφους.
Το έργο γράφτηκε το 1963 και μεταφέρθηκε επιτυχημένα στη μεγάλη οθόνη το 1967.
Η υπόθεση:
Το έργο μας παρουσιάζει την αρχή της ζωής ενός νεόνυμφου ζευγαριού τη δεκαετία του '60 στη Νέα Υόρκη. Ο Πολ (ένας συντηρητικός δικηγόρος) και η Μάγκι (η ανάλαφρη σύζυγος) μετακομίζουν μαζί στο πρώτο τους διαμέρισμα. Καθώς η
νιρβάνα του μήνα του μέλιτος δίνει τη θέση της στην σκληρή πραγματικότητα της δημιουργίας ενός νοικοκυριού, ξεκινάνε και τα δύσκολα για το ζευγάρι αλλά και τα παράδοξα μεταξύ τους. Η
πεθερά γκρινιάζει επίμονα. Ο μεσόκοπος Λοθάριο, του από πάνω διαμερίσματος, φλερτάρει ασύστολα.
Η χαρά δίνει τη θέση της στο άγχος και σε μια σειρά τρελών κωμικών καταστάσεων.
Ο Σάιμον γράφει με γλυκόπικρο τρόπο, ψάχνει να βρει τη μέση λύση προκειμένου να αναπτύξει ορισμένες βαθυστόχαστες έννοιες και ταυτόχρονα να γεμίσει τα εισπρακτικά ταμεία...
Tο είπε άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας: “δεν μπορώ να σκεφτώ μια αστεία κατάσταση που να μην εμπεριέχει και λίγο πόνο"
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Προσαρμογή για το ραδιόφωνο: Μπίκα Μαρκατά
Ραδιοσκηνοθεσία: Δημήτρης Νικολαϊδης
Μουσική επιμέλεια: Ιφιγένεια Ευθυμιάτου-Σπύρου
Επιμέλεια ήχων: Χρήστος Κάσδαγλης
Ρύθμιση ήχου: Στέφανος Ευαγγελίου
Βάσω Μεταξά - Κόρι
Στέφανος Ληναίος - Πωλ
Σμάρω Στεφανίδου -Μητέρα της Κόρι
Αντώνης Αντωνίου - Τεχνίτης
Τώνης Γιακωβάκης - Υπάλληλος
Δήμος Σταρένιος - Βίκτωρ Βελάσκο
Επιμέλεια εκπομπής: Μάρα Καλούδη
Μια σύνθεση εξαιρετικών ηθοποιών θα υποδυθούν τους ρόλους...
Ο Δήμος Σταρένιος θα υποδυθεί τον Βίκτωρ Βελάσκο σε έναν πιο ανάλαφρο ρόλο από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει...
Η Βάσω Μεταξά θα υποδυθεί την Κόρι
Ο Στέφανος Ληναίος θα υποδυθεί το νεαρό δικηγόρο...
Η Σμαρώ Στεφανίδου θα υποδυθεί τη μητέρα της Κόρι
Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι globtv:
Καλή σας ακρόαση και χρόνια πολλά!
πηγές:greekradiotheater, elculture, Τρίτο πρόγραμμα,Θέατρο, Κοινωνία, Έθνος: από την Αμερική στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 2010.
