Το γνωστό και άγνωστο πρόβλημα του Ερντογάν. Βασιλείου Ταλλαμάγκα

 Μερικές ενδιαφέρουσες απόψεις ενός γνωστού αρθρογράφου για την τουρκική οικονομία και τους Αλεβίτες...

Οι τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο και το Αιγαίο έχουν μονοπωλήσει τον τελευταίο καιρό την επικαιρότητα για τις σχέσεις της Τουρκίας του Ερντογάν με γείτονες και συμμάχους. Υπάρχουν όμως δυο ζητήματα που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσουν το προσεχές διάστημα.

H κατάσταση της τουρκικής οικονομίας και οι Αλεβίτες είναι παράγοντες που μπορούν να αποτελέσουν την γενεσιουργό αιτία σημαντικών εξελίξεων.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια η οικονομία της Τουρκίας έτρεχε με γρήγορους ρυθμούς. Η ανάπτυξη ήταν υψηλή, η ιδιωτική κατανάλωση ενισχυμένη, ο πληθωρισμός διατηρείτο σε σχετικά χαμηλά επίπεδα και η λίρα ήταν ένα σχετικά ισχυρό νόμισμα. Τα παραπάνω στοιχεία αντιστάθμιζαν τις επιπτώσεις από το υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα, και το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο.

Σήμερα η οικονομία έχει τραβήξει χειρόφρενο, παγιδεύτηκε σε ύφεση, ενώ δυσοίωνες είναι επίσης οι προβλέψεις για την πορεία της στο διάστημα του τρέχοντος έτους. Το τουρκικό νόμισμα έχει χάσει περίπου το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου, πέφτοντας θύμα της οικονομικής πολιτικής του Ερντογάν, ωθώντας στην φτωχοποίηση μικρές επιχειρήσεις και χαμηλών εισοδημάτων τουρκικά νοικοκυριά.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει στην Τουρκία σήμερα, μια αξιοπρόσεκτη θρησκευτική μειονότητα, οι Αλεβίτες.

Η ιστορία τους δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, παρά το γεγονός ότι αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της χώρας: υπολογίζεται ότι φτάνουν τα 15 εκατ., αντιστοιχώντας περίπου στο 1/5 του συνολικού πληθυσμού.

Το όνομά τους προέρχεται από τον Αλί, ξάδερφο του Μωάμεθ και σύζυγο της κόρης του, Φατιμά. Η βάση του αλεβιτισμού, μιας θρησκείας αιώνων, παραπέμπει στους σιίτες, αλλά με επιρροές από τη φιλοσοφία των Σούφι, του μυστικισμού και του ζωροαστρισμού, αλλά και από την ορθόδοξη πίστη και τους αρχαίους Έλληνες, ένας φαινομενικά παράδοξος συνδυασμός, με έμφαση σε ουμανιστικές αξίες, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ισότητα των δύο φύλων.

Oι γυναίκες δεν καλύπτουν τα μαλλιά τους και προσεύχονται μαζί με τους άνδρες στους δικούς τους τόπους λατρείας. Κάποιοι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους μουσουλμάνους, ενώ άλλοι νιώθουν ότι αποτελούν παρακλάδι του Ισλάμ. Στην πορεία τους στον 20ό αιώνα, οι συνήθως υπό διωγμό Αλεβίτες βρήκαν τη θέση τους στη δημόσια ζωή του κοσμικού κράτους του Κεμάλ. Σταδιακά, όμως, πέρασαν ξανά στο περιθώριο. Τη δεκαετία του ’70 στράφηκαν προς την Αριστερά, γεγονός που ενίσχυσε την κόντρα τους με εθνικιστικές δυνάμεις της Τουρκίας, μια περίοδος που σημαδεύτηκε από τη μαζική σφαγή εκατοντάδων Αλεβιτών από τους Γκρίζους Λύκους στην πόλη Καχραμανμαράς το 1978.

Οι Αλεβιτες ήταν πάντα «κλεισμένοι» στις πολιτιστικές τους κοινότητες και κινούνταν ηθελημένα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια αξιοπρόσεκτη κινητικότητα, χρησιμοποιώντας τα ιδιόμορφα θρησκευτικά τους χαρακτηριστικά και εκφράζοντας πιο έντονα πολιτικές θέσεις. Το πανίσχυρο τουρκικό κράτος προβληματίζεται μήπως κάποιος ξένος δάκτυλος τους οργανώνει. Και αν τους οργανώνει με ποιο στόχο;

Με δεδομένη την προεκλογική περίοδο στις ΗΠΑ σίγουρα δεν είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες ο υποβολέας. Οι συγκεχυμένες πληροφορίες δείχνουν προς τα μικρά κρατίδια του αραβικού κόλπου.

Παρά την παντοκρατορία Ερντογάν η εσωτερική ζωή της Τουρκίας μοιάζει με κινούμενη άμμο.

Πηγή: cnn.gr

Παγόβουνο στην Αλάσκα...

Σεληνιακό τοπίο... 

 Κάπου στη μακρινή Αλάσκα... 

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Γ

 Ήταν  φυσικό  η  πλούσια  χώρα  της  Αιγύπτου,  να  ήταν  απ’  τα             πιο  δημοφιλή  μέρη  για  λαφυραγώγηση  κι  αυτή  δέχτηκε  πράγματι,  τα περισσότερα  κύματα  των  αμέτρητων  κουρσάρων. 

 Τα  Αιγυπτιακά  αρχεία και  οι  απεικονίσεις  στο  ναό  του  Medinet  Habu,  το  ναό  της  νίκης  του Ραμσή  Γ΄,  κάνουν  λόγο  για  τις  επιδρομές  στη  χώρα  τους  των  «λαών  της θάλασσας».  Όλους  αυτούς  τους  εχθρικούς  εισβολείς,  τους  ονομάζουν συχνά  «Αχαϊβάσα»(Αχαιοί),  «Ντενιέν»(Δαναοί)  ή  «Χανεμπού»,  ενώ  τους δίνουν  και  άλλα  ονόματα  που  φαίνεται  να  αντιστοιχούν  σε  γνωστούς λαούς,  όπως  τους  Λυκίους  και  τους  Φιλισταίους  –  Κρήτες.  Αναφέρουν επίσης,  συγκεκριμένες  επιδρομές  το  1221π.Χ.,  το  1194π.Χ.,  το  1192π.Χ. και  το  1187π.Χ,  με  μεγαλύτερες  την  πρώτη  και  την  τελευταία.Με  βάση αυτά  τα  ακριβή  αρχεία,  μπορούμε  να  πιθανολογήσουμε  την  οργανωμένη καταδρομή  στην  Αίγυπτο  απ’  τον  Μενέλαο  και  τους  άλλους  Αχαιούς  που επέστρεφαν  απ’  την  Τροία,  το  1221π.Χ.  Άρα,  σύμφωνα  με  τη  δεκαετή διάρκεια  του  Τρωικού  πολέμου,  θα  καταλήξουμε  στο  συμπέρασμα  πως αυτός  πραγματοποιήθηκε  μεταξύ  1231  -  1221  π.Χ.  

Οι  άλλες  τρεις χρονολογικές  αναφορές  των  Αιγυπτίων,  που  απέχουν  τριάντα  περίπου χρόνια  απ’το  πρώτο  μεγάλο  κύμα  επιδρομέων,  θα  πρέπει  να  αντιστοιχούν στις  πειρατικές  επιθέσεις,που  έγιναν  στα  πλαίσια  της  γενικής  αναταραχής στο  χώρο  της  ανατολικής  Μεσογείου. 

Η ανεξέλεγκτη  μαζική  αναρχία,επέφερε  τη  μεταβολή  στον  τρόπο  ζωής των  Αχαιών  και  φυσικά  τη  διακοπή  των  ελεύθερων  εμπορικών  σχέσεων. Οι  επιζήσαντες  κάτοικοι  των  πληγέντων  κι  αποδεκατισμένων  πόλεων, υπό  τον  συνεχή  κίνδυνο,  τις  εγκατέλειψαν  προσπαθώντας  να  επιβιώσουν. 

Η  ελίτ  της  μυκηναϊκής  κοινωνίας,  μαζί  με  τους  εναπομείναντες,  πιστούς σ’  αυτήν  υπηκόους  της,  αναζήτησαν  καλύτερη  τύχη  μεταναστεύοντας  σε νέα,  παρθένα  εδάφη.  Εκεί,  ήλπιζε  η  αριστοκρατία  τάξη  πως  θα  μπορέσει να  ανασυντάξει  το  χαμένο  της  βασίλειο  και  να  ανακτήσει  την  παλαιά ηγετική  και  αρχοντική  της  αίγλη,  μεταφέροντας  μαζί  της  και  τους κατοίκους  των  αρχαίων  μυκηναϊκών  κέντρων.  Έτσι  εγκαινιάστηκε  η  Α΄ μεταναστευτική  περίοδος  για  την  Ελλάδα,  στα  μέσα  περίπου  του  12ουπ.Χ. αιώνα,  με  την  περιοχή  που  ονομάστηκε  Ιωνία,  να  δέχεται  το  μεγαλύτερο πλήθος  των  αποίκων.  

Ήταν  μια  πολλά  υποσχόμενη  γη  του  ανατολικού Αιγαίου,  που  είχε  μείνει  μακριά  από  την  επήρεια  των  τραγικών γεγονότων  και  μόλις  είχε  απαλλαγεί  απ’  το  δυναστικό  ζυγό  των Χετταίων.  Αυτός  ο  χώρος,  μετά  την  αποκατάσταση  της  ασφάλειας  και της  ειρήνης,  έμελλε  να  επαναφέρει  τον  ελληνικό  πολιτισμό  στα  υψηλά επίπεδα  του  παρελθόντος,  καθώς  διατήρησε  άσβεστη  τη  φλόγα  του πνευματικού  φωτός  που  έλαμψε  στα  μυκηναϊκά  χρόνια.  Μια  πολύτιμη κληρονομιά,  που  η  διάσωσή  της  και  η  μεταβίβασή  της  στις  επόμενες γενεές,  καθόρισε  την  τύχη του  μετέπειτα  ελληνισμού. 

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ. 

Το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο. Πάσχου Μανδραβέλη

Ο γνωστός αρθρογράφος της "καθημερινής" στηλιτεύει τις αριστερες απόψεις σχετικά με την εκπαίδευση, απόψεις και στρατηγικές που προωθούν την αναξιότητα.

Για να έχουμε το καλό ερώτημα: το «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο», που επικαλείται ο κ. Νίκος Φίλης, ποιοι το υπέγραψαν και τι άλλους όρους περιλαμβάνει, εκτός από το να μένουν τα παιδιά αγράμματα;

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο του δεν λέει τίποτε για το νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση που ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή. Απλώς διεκδικεί αντιμνημονιακές δάφνες. Γράφει ότι «κάθε λέξη από τον νόμο της κ. Κεραμέως είναι πιστή αντιγραφή των τότε επιθυμιών της τρόικας» και ότι ο ίδιος, «εν μέσω μνημονίου τόλμησα να αγνοήσω τον Κοστέλο και τους σχολάρχες μυστικοσυμβούλους του και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε έναν νόμο - τομή για την ιδιωτική εκπαίδευση» («Τα Νέα» 30.7.2020).

Καλά όλα αυτά. Εχει όμως ο κ. Φίλης κάποια εξήγηση γιατί μετά την «τομή» τα Ελληνόπουλα εξακολουθούν να πατώνουν στους παγκόσμιους δείκτες PISA; Η χώρα είναι 32η στις 35 του ΟΟΣΑ και το 35,8% των μαθητών έχει πρόβλημα να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις. Σίγουρα φταίει η «κακούργα καπιταλιστική κενωνία», αλλά καμία από τις 34 χώρες που προηγούνται δεν είναι η πατρίδα του σοσιαλισμού. Σίγουρα κάτι καλύτερο κάνουν, στη Σιγκαπούρη, στο Μακάο(!), στη Βρετανία, ακόμη και αν θεωρήσουμε δεδομένους τους περιορισμούς του ασφυκτικού καπιταλισμού. Μάλλον εκεί δεν θα έχουν «μεταπολιτευτικά κοινωνικά συμβόλαια» και γι’ αυτό στην κατανόηση κειμένου τα Αμερικανάκια βρίσκονται 29 θέσεις πάνω από τα Ελληνόπουλα.

Βεβαίως, την εποχή του αλήστου μνήμης υπαρκτού υπήρχε στις κομμουνιστικές κοινωνίες ένα άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο. Οπως συνήθιζαν να λένε οι Σοβιετικοί υποτελείς, «αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν κι εμείς προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε». Στην εποχή της σοβιετικού τύπου παιδείας το ελληνικό κράτος προσποιείται ότι εποπτεύει την εκπαίδευση (ενώ επί της ουσίας ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε τομέα) και οι μαθητές προσποιούνται ότι μαθαίνουν. Προωθεί την ισότητα στον πάτο. Αντί να βοηθάει και να βελτιώνει τις συνθήκες για όσους δεν τα πάνε καλά, ψαλιδίζει κάθε βλαστάρι που ξεπετάγεται, καταπολεμώντας με νύχια και δόντια τη μισητή αριστεία.

Ισως αυτό να εννοεί ως «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο» ο κ. Φίλης. Το δόγμα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, της ήσσονος προσπάθειας για ένα χαρτί που εξασφαλίζει διορισμό στο Δημόσιο. Ο νόμος που πέρασε η κ. Νίκη Κεραμέως αποτελεί τομή, διότι στην Ελλάδα επαναστατικό είναι το αυτονόητο: δεν πρέπει το κράτος να χώνει την ουρίτσα του παντού σε κάθε πτυχή του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου. Οφείλει να εποπτεύει την ιδιωτική Παιδεία, να ενισχύει τη δημόσια, να διασφαλίζει ότι δεν θα δημιουργηθούν ολιγοπωλιακές δομές, να προασπίζει τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων αδιακρίτως. Κι όταν λέμε «αδιακρίτως», εννοούμε χωρίς αρνητικές ή θετικές διακρίσεις...

Πηγή: καθημερινή

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Β

Ο  μύθος  που  έχει  καθιερωθεί,  πως  οι  Δωριείς  ήταν  αυτοί  που εξοπλισμένοι  με  σιδερένια  όπλα  κατέλυσαν  το  μυκηναϊκό  πολιτισμό, είναι  ανακριβής  και  τα  αρχαιολογικά  τεκμήρια  εύκολα  τον  ανατρέπουν. 

Σίγουρα  αυτή  η  μικρή  πληθυσμιακά,  περιθωριακή  και  νομαδική  φυλή  της αρχαίας  Ελλάδας,  μετακινήθηκε  και  διαφοροποιήθηκε  την  εποχή  της αναστάτωσης,  εγκαταστάθηκε  και  αναπτύχθηκε  σε  παραδοσιακά  εδάφη των  Αχαιών,  αλλά  δεν  ήταν  οι  Δωριείς  που  προκάλεσαν την  καταστροφή. Η  σταδιακή  άνοδός  τους  και  οι  διεκδικήσεις  τους  στον  Ελλαδικό  χώρο, ήταν  μια  φυσική  συνέπεια  της  πτώσης  των  Μυκηναίων  και  όχι  η  αιτία της. 

 Οι  πραγματικοί  ένοχοι,  ήταν  το  πλήθος  των  αδίστακτων  εκτελεστών μιας  πανάρχαιας  μάστιγας.  Ήταν  οι  κουρσάροι  της  Μεσογείου,  που καθώς  το  φαινόμενο  ήταν  γενικευμένο,  τα  τμήματά  τους  δεν απαρτίζονταν  μόνο  από  Αχαιούς,  αλλά  κι  από  άλλους  λαούς,  γνώστες  της ναυτικής  και  πολεμικής  τέχνης.  Η  περίπτωση  των  Λυκίων,  οι  οποίοι ζούσαν  κοντά  στις  ακτές  της  νότιας  Μικράς Ασίας,  είναι χαρακτηριστική. Αυτοί,  παρότι  το  Ίλιον  βρισκόταν  τόσο  μακριά  απ’  την  χώρα  τους,  όπως και  οι  ίδιοι  παραδέχονται  μέσα  στο  έπος,  πολέμησαν  με  γενναιότητα  στο πλευρό των Τρώων και  ενάντια  στους  Αχαιούς.

 «Τώρα μονάχα ὅσοι  βρεθήκαμε συμμάχοι  πολεμοῦμε˙ τί  σύμμαχος  κι  ἐγώ  εἶμαι  κι ἔφτασα  μακριάθε ξεκινώντας τί  εἶναι  μακριά ἡ  Λυκία, στό  στρουφιχτό  τοῦ  Ξάνθου  ρέμα πάνω, κι  ἔχω  ἀφημένο  ἐκεῖ  τό  ταίρι μου  καί  τό  μωρό τό  γιό  μου καί  βιός  πολύ,  πού  θα το  ζήλευε κάθε φτωχός.  Μά κι  ἔτσι γκαρδιώνω  τους  Λυκιῶτες  ἄπαυτα καί  λαχταρῶ κι  ἀτός  μου νά  κονταροχτυπιέμαι,  τίποτα  δῶ  πέρα  ἄς  μην  ὁρίζω, γιά  βιός  οἱ  Ἀργίτες νά μοῦ  πάρουνε  γιά ζά να  μοῦ  ξεκόψουν» (Ιλιάδα.  Ε  477-484) 

Αυτοί  οι  πολύτιμοι  σύμμαχοι  των  Τρώων,  σε  διάφορα  μέρη  της Ιλιάδας,  παρουσιάζουν  ιδιαίτερη  ορμητικότητα  και  οι  Λύκιοι  ήρωες, Σαρπηδόνας,  Γλαύκος  και  Πάνδαρος  έχουν  εξέχοντα  ρόλο.  Η  μόνη εξήγηση,  που  μπορεί  να  δοθεί  για  την  παράξενη  συμμετοχή  τους,  σε αυτόν  τον  κανονικά  αδιάφορο  γι’  αυτούς  πόλεμο,  είναι  ότι  μάχονταν  ως μισθοφόροι,  κι  οι  Τρώες  σ’  εκείνες  τις  δύσκολες  στιγμές,  είχαν προσλάβει  για  ενίσχυση  αρκετούς  τέτοιους  τυχοδιώκτες,  οι    οποίοι ξεχώριζαν  για  την  μαχητικότητα  τους.  Οι  Λύκιοι,  αυτήν  την  πολεμική τους  δεξιοτεχνία,  την  διατήρησαν  και  σίγουρα  την  εκδήλωσαν  στα  βίαια χρόνια  που ακολούθησαν μετά  τον πόλεμο  της  Τροίας.

 Ακολουθώντας  την  τόσο  οικεία  για  όλους  τακτική  της  πειρατείας,  για πρώτη  ίσως  φορά  στην  παγκόσμια  ιστορία,  μικρά  ή  πολυάριθμα  ναυτικά –στρατιωτικά τμήματα ατρόμητων ανδρών, απ’ όλη την ανατολική Μεσόγειο, ανεξάρτητα ή συνασπισμένα κάτω από έναν ανίερο σκοπό, σαν λαίλαπα απλώθηκαν στη γύρω περιοχή κι επιδόθηκαν σ’ένα ξέφρενο κυνήγι λαφύρων. Έναν αδυσώπητο αγώνα αναζήτησης κι αρπαγής πολύτιμων αγαθών, με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τις εύπορες πόλεις και τους ευκατάστατους πολιτισμούς, που είχαν τη φήμη της ευημερίας και του συσσωρευμένου πλούτου. 

 Μια φήμη που διαδιδόμενη από στόμα σε στόμα, πολλές φορές παραμόρφωνε την αλήθεια και γιγαντωνόταν, εξάπτοντας το πάθος των δραστών ακόμα πιο πολύ.

  «τί ὅσο ἡ ζωή μου ἀξίζει, ἀλάκερα τά πλούτη δέν άξίζουν πού ἔκρυβε, λένε, τό πολύκοσμο τῆς Τροίας ἐντός του κάστρου» (Ιλιάδα. Ι 401-402) «τοῦ Ὀρχομενοῦ τά πλούτη ἄν μοῦ ’δινε καί τῆς αἰγύπτιας Θήβας, πού θησαυρος κεῖ πέρα ἀρίφνητους τό κάθε σπίτι κρύβει,» (Ιλιάδα. Ι 381-382) 

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ. 

Έλληνες στρατιώτες φωτογραφίζονται στο ιστορικό γεφύρι της Άρτας.

Από τον Ιστορικό Συλλέκτη Βέροιας....

Πρόκειται για Αρτινούς στρατιώτες που φωτογραφίζονται λίγο πριν παν στην κόλαση του πολέμου...

Ο αφανισμός της χαλκινης γενιάς. Μέρος Ά

Μέσα απ’ το έπος της Οδύσσειας, μπορούμε να αντλήσουμε σημαντικές πληροφορίες, για τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά την αιματοκυλισμένη λεηλασία της Τροίας.




Εύκολα αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες που είχε ο μεγάλος και νικηφόρος πόλεμος, ο οποίος σίγουρα ανέδειξε ηρωικές μορφές στο πεδίο των μαχών, αλλά τελικά δεν πέτυχε τον κύριο σκοπό του, αφού δεν προσέφερε στους Αχαιούς τα αναμενόμενα πλούσια λάφυρα. Αντίθετα, ο θάνατος πολλών ευγενών και βασιλέων, μαζί με τη μεγάλη οικονομική καταστροφή που προκάλεσε η μακροχρόνια εκστρατεία, επέφερε τη μείωση του κύρους και της δύναμης της αριστοκρατικής τάξης.




Η αδυναμία άσκησης από τους βασιλείς, της δεδομένης απολυταρχικής εξουσίας του παρελθόντος, δημιούργησε αναστάτωση και πολιτικές ανακατατάξεις σε αρκετές αρχαίες πόλεις. Η βίαιη μνηστηροφονία απ’ τον Οδυσσέα, εντάσσεται καθαρά μέσα στα πλαίσια, της απεγνωσμένης προσπάθειας για την αποκατάσταση αυτής της διαταραγμένης διοικητικής τάξης, η οποία ήταν φυσιολογική, μετά από τόσο χρόνο ανεξέλεγκτης λειτουργίας του κράτους. Κάποιοι άλλοι όμως ηγεμόνες, δεν κατάφεραν να σταθούν ξανά στο θρόνο τους. Η κτηνώδης δολοφονία του Αγαμέμνονα, ύστερα από προδοσία καθώς επέστρεφε στο σπίτι του, σήμαινε λογικά και το τέλος εποχής για τη συνομοσπονδία των Ελληνικών κρατών, όπως και για την ηγεμονία των Μυκηνών.




Η παρακμή του μυκηναϊκού πολιτισμού είχε αρχίσει και δε θα αργούσε η πλήρης κατάρρευσή του. Η ολέθρια τακτική των πειρατών, με την κλοπή ξένης περιουσίας και την εξόντωση των νόμιμων ιδιοκτητών, ήταν αυτή που τελικά έδωσε το καίριο χτύπημα, σε έναν ήδη λαβωμένο κόσμο. Ήταν μία κακή συνήθεια, που αποσκοπούσε μεν στη διατήρηση των πρωτευόντων στοιχείων της μιλιταριστικής κοινωνίας των Αχαιών, αλλά μοιραία εστράφη εναντίον των βασικών θεσμών συνοχής της, αφού πλέον η ζωή δε στηριζόταν στην Δίκην, σε μια ηθική ισορροπία που με γνώμονα την ευτυχία του συνόλου, ο άνθρωπος αναλαμβάνει δράση στα πλαίσια της δικαιοσύνης. Αντίθετα, η κάθε μορφή δύναμης, όπως και το κάθε άτομο ξεχωριστά, ενδιαφερόταν αποκλειστικά για το προσωπικό όφελος, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή κάποιο νομικό φραγμό.




Η επιβίωση ήταν το μόνο που είχε σημασία, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την εξόντωση όλων των άλλων, ξένων ή ομοφύλων. Έτσι, προοδευτικά επικράτησε η αναρχία και μια γενικευμένη αναταραχή. Υπήρχαν παντού μόνο στρατιωτικοί στόχοι,με πολλούς επίδοξους ληστές για την λεηλασία τους, ώστε τελικά όλοι να στραφούν εναντίον όλων.




Η τιμωρία των θεών του Ομήρου, για την άδικη και απάνθρωπη συμπεριφορά αυτού του κόσμου, προήλθε εκ των έσω. Απ’την ανάμνηση του τραγικού αυτού γεγονότος, ο Ησίοδος αργότερα θα μιλήσει για την πολεμόχαρη γενιά των ανθρώπων την Χάλκινη, που όπως κι αυτή των ηρώων, παρόλο ότι την αποτελούσαν τρομεροί πολεμιστές, λόγω της Ὓβρις τους, της ασέβειας και της υπερβολής τους, στο τέλος αυτοκαταστράφηκαν, νικήθηκαν στις μεταξύ τους μάχες από τα ίδια τους τα χέρια και κατρακύλησαν στον Άδη.

Πηγή: Ομηρική Ιθάκη. Το τέλος του ταξιδιού, Αθανάσιος Δανιήλ. 

Oταν ο Ερντογάν μάγευε τους Eλληνες. Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τι να σκέφτονται άραγε σήμερα όλοι εκείνοι που κάποτε μαγεύονταν από τον Ερντογάν; Και δεν αναφέρομαι στους οπαδούς της πρώιμης περιόδου, σε όσους πίστευαν πως ο πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης ήταν ο άνθρωπος που είχε τον τρόπο να μιλάει στην τουρκική ψυχή και να τη φέρει με τη φωνή του μουεζίνη πιο κοντά στην Ευρώπη. Τότε που η «κουμπαριά» του Καραμανλή μαζί του αντιμετωπιζόταν ως πολιτικό κεφάλαιο. 

Τότε που περιμέναμε ώς την τελευταία στιγμή να εμφανιστεί στα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Τι να σκέφτονται βλέποντας τα πανιά που σκεπάζουν τα ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας, τα «είδωλα των απίστων»; Ας πούμε όμως ότι ο πολλά υποσχόμενος Τούρκος ηγέτης άλλαξε μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, κι ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η μετάλλαξη του δημοκρατικού ηγέτη σε δεσπότη ασιατικού τύπου.

Η απόπειρα πραξικοπήματος όμως έγινε το 2016, σήμερα έχουμε 2020 και μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια μπορεί ο θαυμασμός να έδωσε τη θέση του στην αναμονή, όμως είχε αφήσει τα απόνερά του. «Να δούμε ώς πού θα το πάει» και εν τω μεταξύ γέμιζε τις φυλακές, άρπαζε τις εφημερίδες και τα κανάλια και καταδίωκε με ασιατική αγριότητα τις ελίτ της χώρας του. Κυνηγούσε ακόμη και δασκάλους σχολείων. 

Τι να σκέφτεται ο κ. Κοτζιάς που ως υπ. Εξωτερικών μας παρότρυνε «να μην είμαστε μοναχοφάηδες»; Τι να σκέφτεται ο κ. Τσίπρας που, αν και δεν το παραδέχθηκε ποτέ, φαίνεται πως δέχθηκε να του επιστρέψει τους οχτώ φυγάδες, όπως το ομολόγησε εξάλλου ο κ. Αποστολάκης. Τι να σκέφτεται ο κ. Γιανναράς που από τη στήλη του σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα τον αναγόρευε σε αξιόμαχο αντίπαλο δέος στην ορθολογική δύση; Και τι να σκέφτονται οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Αρβανίτηδες και κομπανία, που κατήγγειλαν την Ελλάδα επειδή αντέδρασε στην οργανωμένη από τον Ερντογάν εισβολή μεταναστών στον Εβρο.

Oλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, στην παρερμηνεία. Το ζητούμενο είναι να απαλλαγεί ο δημόσιος βίος από την αβάσταχτη ελαφρότητά του η οποία δεν απέχει από την ανευθυνότητα και την ανεντιμότητα. Λες κάτι, παίρνεις μια θέση και είσαι ήσυχος ότι κανείς δεν πρόκειται να σου ζητήσει την ευθύνη της γιατί θα έχει ξεχαστεί. Ας μας εξηγήσει ο κ. Τσίπρας για ποιον λόγο δέχθηκε να παραδώσει τους οχτώ και μετά ας ζητήσει όσα συμβούλια πολιτικών αρχηγών θέλει. Ολοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, όμως έχουμε και την υποχρέωση να το αναγνωρίζουμε. Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι σκέφτονται οι κάποτε θαυμαστές του για τον συνδυασμό ισλαμικής επιθετικότητας και στρατιωτικής ισχύος τον οποίον προσπαθεί να ενσαρκώσει ο Ερντογάν. 

Μόνον έτσι θα μπορέσει ο δημόσιος βίος να γλιτώσει από τις αγκυλώσεις της προσχηματικής συναίνεσης. Είναι ζήτημα εντιμότητας. Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνον για μας. Ισχύει για όλες τις ευρωπαϊκές πολιτικές και πνευματικές ελίτ.

Πηγή: Καθημερινή

Τα αρχαία μυστήρια

Τα  αρχαία  μυστήρια  ήταν,  ίσως,  η  ανώτερη  πνευματική  κληρονομιά  στην αρχαία  Ελλάδα.  Ήταν  κρυφές  τελετές,  όπου  έπρεπε  πρώτα  κανείς  να  μυηθεί,  δηλαδή να  εισαχθεί. 

Ο  οπαδός  αυτής  της  λατρείας  λεγόταν  Μύστης,  ενώ  αυτός  που  τον εισήγαγε  Μυσταγωγός.  Κάθε  μυστηριακή  κοινότητα  είχε  ιεροτελεστίες  κι  αυτοί  που συμμετείχαν  στα  ίδια  δρώμενα  ένιωθαν  ενωμένοι  για  πάντα.

  Η  λέξη  μυστήριο  στην  αρχαία  Ελλάδα  σήμαινε  το  απόρρητο,  το  μυστικό,  το άρρητο  μέρος  μιας  τελετής  ή  λατρείας,  η  οποία  δεν  γινόταν  φανερή  σε  όσους  δεν είχαν  μυηθεί.  Ετυμολογικά  η  λέξη  προέρχεται  από  το  ρήμα  Μυείν,  δηλαδή  κλείνω, και  αναφέρεται  κυρίως  στα  μάτια  και  τα  χείλη.  Εκείνοι  που  μυούνται  στα  μυστήρια του  υπερβατικού,  απαγορεύεται  να  τα  ανακοινώσουν  σε όποιον  μη  μυημένο. 

 Στην  εσωτερική  τους  έννοια  παρουσίαζαν  τις  αιώνιες  αλήθειες,  είτε  φυσικές είτε  πνευματικές,  που  διατηρήθηκαν  με  το  πέρασμα  χιλιάδων  ετών.  Απ΄  όσα  είναι γνωστά,  φαίνεται  ότι  παρουσίαζαν  αναπαραστάσεις  που  συμβολίζουν  τα  πεπρωμένα των  ψυχών  μετά  θάνατον,  το  νόμο  και  την  ενότητα  που  συνδέουν  όλα  τα  όντα. Ακόμα, ήταν  τελετουργίες  για  την  ευκαρπία  της  γης, την  πολυπόθητη  βροχή. 

 Στα  μυστήρια  όλων  των  εποχών  και  θρησκειών,  οι  άνθρωποι  επιδιώκουν  τη βοήθεια  του  θεού.  Και  την  επιδιώκουν  από  τη  στιγμή  που  μπόρεσαν  να  συλλάβουν την  ιδέα  των  πανίσχυρων  θεών  και  του  υπερβατικού  τους  κόσμου.  Τα  μυστήρια  εκ των  πραγμάτων,  εμφανίζονται  σ’  ένα  αρκετά  ανεπτυγμένο  πολιτιστικό  στάδιο  του ανθρώπου  -  η  σύλληψη  της  έννοιας  των  θεών,  των  πνευμάτων,  ενός  κόσμου  που υπάρχει  πέρα  από  τις  ανθρώπινες  αισθήσεις,  αποτελεί  αναγκαία  προϋπόθεση  για  την ύπαρξή  τους. 

 Σύμφωνα  με  την  Στεργίου  (1996)  στα  μυστήρια  μπορούσαν  να  λάβουν  μέρος μόνο όσοι  πετύχαιναν  μέσα  από προετοιμασίες  δοκιμασιών  και  υποσχέσεων  (π.χ.  περί εχεμύθειας),  για  να  βεβαιωθούν  για  το  ισχυρό  του  χαρακτήρά  τους  και  μόνο  τότε γίνονταν  δεκτοί  στο  χώρο  των  μυημένων.  Στους  χώρους  εκείνους,  που  υπήρχε εσωτερική  και  εξωτερική  λειτουργία,  ιδιαίτερη  έμφαση  δινόταν  στην  ψυχική ανύψωση  του  ανθρώπου  προς  την  πνευματική  του  ολοκλήρωση  και  τελειοποίηση μέσω  του  εξαγνισμού  και  του  καθαρμού,  για  να  κατακτήσει  ο  μυημένος  με  την  ψυχή του  την  αγάπη  και  την  πνευματική  ελευθερία.

Πηγή: Παρθενόπη Ιωαννίδου

Οπαδοί της Μαρσέιγ σχηματίζουν ελληνική σημαία στην κερκίδα!

"Εμείς δεν αρνουμαστε την καταγωγή μας"  γράφουν στο πανό τους!!

Σε αγώνα πρωταθλήματος με τη Λιλ...

Η Μασσαλία ιδρύθηκε από τους Φωκαείς το 600 π. Χ.