Στο χωριό Καλλιθέα Δράμας, σύμφωνα με μαρτυρία κατοίκου το 1964, υπήρχε μια πέτρα, πάνω στην οποία έμεινε το αποτύπωμα από το πέταλο του αλόγου του Αλέξανδρου, όταν πέρασε από κει (Αικατερινίδης 2013: 1552).
Κοντά στο χωριό Μεσολούρι Γρεβενών δείχνουν τον πετρωμένο Βουκεφάλα, που πέθανε εκεί και πέτρωσε επί τόπου. Επίσης, στο Δοτσικό Γρεβενών δείχνουν τα ίχνη από τα πέταλα του Βουκεφάλα πάνω στο βράχο και στον ποταμό Βενετικό, κοντά στο Ελευθεροχώρι Γρεβενών, δείχνουν ένα βαθούλωμα στη γη, που άνοιξε όταν εκεί πήδησε ο Βουκεφάλας.
Αντίστοιχα, τα ίχνη από τα πέταλα του Βουκεφάλα δείχνουν και στα χωριά Μανδήλι και Σφελινό του νομού Σερρών.
Παρόμοια παράδοση υπάρχει και στο Δραγοβίτσι της Καλαμπάκας στη Θεσσαλία, όπου μάλιστα τα ίχνη του Βουκεφάλα σχετίζονται και με το όραμα ενός όμορφου καβαλάρη που περνά από κει τις νύχτες, τον οποίο κάποιοι τον ταυτίζουν με τον Άγιο Γεώργιο, άλλοι όμως με τον Αλέξανδρο.
Σε άλλες τοπικές παραδόσεις η πατημασιά που αποτυπώθηκε στο βράχο είναι ανθρώπινη και είναι του ίδιου του Αλέξανδρου, όπως λένε στην Κορμίστα Σερρών και στην Καλλιπεύκη του Ολύμπου.
Μια παλιά βρύση στο Ροδολείβος Σερρών, στη θέση «Γουρνίκια», είναι κατά παράδοση το σημείο που ξεκουραζόταν ο Αλέξανδρος καθ’οδόν για το δάσκαλό του τον Αριστοτέλη, στα Στάγειρα (Σπυριδάκης 1953: 388-389, Spyridakis 1973: 191-192, Αικατερινίδης 1996: 11, 13-14).
Τέλος, η ελληνική τηλεόραση το 1978 κατέγραψε σε ντοκιμαντέρ μαρτυρίες κατοίκων της Μακεδονίας, που έκαναν λόγο για διάφορες παλιότερες ή και ζωντανές ακόμη παραδόσεις. Έτσι, σύμφωνα με αυτές τις καταγραφές, στη Μίεζα, στη Σχολή του Αριστοτέλη, οι γέροντες έλεγαν παλιότερα πως ήταν «το σπήλαιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Στο χωριό Παλιά Πέλλα ο Αλέξανδρος είχε το βασίλειό του και η βρύση του χωριού κατονομάστηκε ως «η βρύση του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Όσο για την Έδεσσα με τους καταρράχτες της, εκεί ήταν τα θερινά λουτρά του Αλέξανδρου. Στην περιοχή της Αριδαίας, εξω από το χωριό Άλωρο, σε απόσταση περίπου 1000 μέτρων, διασώζονται τα ερείπια μιας γέφυρας που η τοπική παράδοση, ακόμη και σήμερα, ονοματίζει ως «γέφυρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Η ονοματοδοσία περιοχών και τοπωνυμίων με τον Αλέξανδρο, όσο απλοϊκή κι αν φαίνεται σήμερα, έχει τη σημασία της για τους αγράμματους χωρικούς, τους φορείς της νεοελληνικής παράδοσης των παλιότερων εποχών.
Όπως εύστοχα παρατήρησε ο Βελουδής, «δείχνει την προσπάθειά τους να συνδεθούν με τον κόσμο που τους περιβάλλει, την προσπάθειά τους δηλαδή να βεβαιώσουν και να ενδυναμώσουν την ιστορικοκοινωνική τους συνείδηση» (Βελουδής 1989 (1977): πδ΄).
Και ποια άραγε πιο αντιπροσωπευτική μορφή για την ιστορική συνείδηση του Νεοέλληνα από το Μακεδόνα βασιλιά, που εμπεριέχει καί τον Αχιλλέα καί τον Αριστοτέλη;
Πηγή: Κουγιουμτζόγλου, Ο Μέγας Αλέξανδρος του Ελληνισμού.
