Ένα σονέτο του Λορέντζου Μαβίλη.

 Ψυχοφίλημα 

Χρυσάρμενα ονείρατ΄ αργοπλένε 

στο πέλαγο του πόθου οι φαντασίες

 και κατακεί αρμενίζουν όπου επήες,

 όπου τα δυο σου μάτια γελοκλαίνε,

 όπου απάρθενος φέγγεις, λατρεμένε

 κρίνε της ομορφιάς, κ΄ οι μελωδίες 

των τραγουδιών σου σμίγουν τες μαγείες,

 που μες τ΄ αγνά σου χείλια σιγοπνένε.

 Χάρου, καρδιά μου θλίβερη, κι αγάλλου! 

Πέρασε η μαύρη νύχτα κ΄ η άγρια μπόρα. 

Άνθι και συ μικρό μες του μεγάλο

 Κόσμου το περιβόλι άνοιξε τώρα.

 Δεν ήξερε η ψυχή μου να φιλήσει

τώρα ξέρει. Ω πανάχραντο μεθύσι.