Έγκλημα στα χιόνια, του Έριχ Χάρτμαν. Ραδιοφωνικό θέατρο.

  Καλησπέρα σας αγαπητοί φίλοι! Η Πολιτισμική Διαδρομή απόψε θα σας μεταφέρει στη χιονισμένη Αλσατία μιας περασμένης εποχής και θα σας παρουσιάσει το έργο του Έριχ Χάρτμαν "Έγκλημα στα χιόνια".

Η υπόθεση:

  Βρισκόμαστε στις παραμονές των Χριστουγέννων του 1915.

  Ο Ματίζ είναι ιδιοκτήτης ενός πανδοχείου σε και δήμαρχος ενός απομακρυσμένου χωριού στα βουνά της Αλσατίας. Επιτυχημένος επιχειρηματίας και οικογενειάρχης υπέρ άνω πάσης υποψίας ετοιμάζεται να παντρέψει την κόρη του Ανέτα με τον επικεφαλή της τοπικής αστυνομίας τον Κριστιάν.

Στο χωριό ο χειμώνας είναι πάντα βαρύς...

  Ένα χειμωνιάτικο βράδυ ο γέρο-Ματίζ σε μια κρίση μετά από ένα μεθύσι επαναφέρει ένα φρικτό έγκλημα που διεπράχθη 15 χρόνια πριν στις 23 Δεκεμβρίου του 1900 με θύμα έναν εύπορο Πολωνοεβραίο σιτέμπορα. Ο άτυχος άνδρας δολοφονήθηκε και το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

  Από το σημείο εκείνο και μετά ο Ματίς αρχίζει να κτίζει τη φήμη του πιο πλούσιου και πιο τίμιου ανθρώπου του χωριού...

  Οι κρίσεις του Ματίζ επαναλαμβάνονται ενώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν ο νεαρός αξιωματικός της χωροφυλακής ο Κριστιάν αρχίζει να σκαλίζει την υπόθεση της δολοφονίας του Πολωνού...

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ σε μια από τις ελάχιστες παρουσίες του στο ραδιοφωνικό θέατρο υποδύεται τον Κριστιάν

  Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό αστυνομικό θρίλερ εποχής που ταιριάζει απόλυτα με το χειμωνιάτικο κλίμα των ημερών...

Η μεταφορά του έργου έγινε από το κανάλι Ηχητικά βιβλία για Όλους.

Ο Άγιος Σπυρίδωνας στην Ά Οικουμενική σύνοδο...

Επ αφορμή της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα σας παραθέτουμε το ακόλουθο περιστατικό:

Ο Άγιος Σπυρίδων με το κύρος της αγίας και ηθικής ζωής του στην Α’ Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας (Μικρά Ασία) και στην οποία συμμετείχε, κατατρόπωσε τους Αρειανούς και αναδείχτηκε από τους λαμπρούς υπερασπιστές της Ορθόδοξης Πίστης. Αφού ομίλησε για λίγο στην Σύνοδο, κατόπιν έκανε το σημείο του Σταυρού και με το αριστερό χέρι στο οποίο κρατούσε ένα κεραμίδι, εις τύπον της Αγίας Τριάδος είπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός» και αναδύθηκε προς τα επάνω απ’ το κεραμίδι φωτιά, δια της οποίας είχε ψηθεί αυτό.
Όταν δε είπε: «Καὶ τοῦ Υἱοῦ», έρρευσε κάτω το νερό, δια του οποίου ζυμώθηκε το χώμα του κεραμιδιού.
Και όταν πρόσθεσε: «Καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» έδειξε μέσα στη χούφτα του μόνο το χώμα που απέμεινε.

Ο Άγιος Σπυρίδων κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ. και η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου.

Τι ήταν η Επτανησιακή σχολή;

 Μὲ τὸν ὄρο Επτανησιακη Σχολή εννοούμε τη λογοτεχνική 

παραγωγή των Ιονίων νήσων απο τὶς τελευταῖες δεκαετίας 

τοῦ 18ου αἱ. ἕως τὸ τέλος τοῦ 19ου αἱ.

 Ὁ ὅρος ἑπτανησιακὴ  σχολὴ εἰσήχθη ἀπὸ τον Ροΐδη

 καὶ τονΑσώπιο στο 2ο μισό 

του 19ου αἰῶνα καὶ τὸν υἱοθέτησε ἀργότερα ὀ Κωστὴς 

Παλαμάς στα κριτικὰ του δοκίμια για τοὺς ἑπτανήσιους 

ποιητες. Ἐπίκεντρο αὐτῆς τῆς ἀξιόλογης παραγωγῆς εἶναι 

ὀ Διονύσιος Σολωμός.

Σὲ αὐτὴ τὴν περίοδο -ἀντίθετα ἂπ΄ ὅ,τι συμβαίνει 

μὲ την ποίηση έχουμε μικρὴ παραγωγὴ πεζογραφικῶν 

κειμένων. Σὲ τούτη τὴ μικρὴ παραγωγὴ ξεχωρίζει ἠ Αυ-

τοβιογραφία, της Ελισάβετ Μουτζᾶν-Μαρτινέγκου 1831, 

τὸ πρῶτο ἑλληνικὸ γυναικεῖο πεζογράφημα, μαρτυρία 

γιὰ τὴν περιθωριοποιημένη θέση τῆς γυναίκας σὲ σχέση 

μὲ τὴν πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τῆς ἑπτανησιακής 

πολιτισμικης επικρατειας.

Στὸν ἀντίποδα τῆς πεζογραφικῆς παραγωγῆς βρί-

σκεται ἡ παραγωγὴ κριτικῶν δοκιμίων, φιλολογικῶν καὶ 

αἰσθητικῶν μελετῶν, ὅπως ὁ Διάλογος τοῦ Δ. Σολωμού, τὰ 

«Προλεγόμενα» τοῦ Ἰακ. Πολυλὰ στὴν ἔκδοση τοῦ ἔργου 

τοῦ Σολωμοῦ καὶ ἡ μελέτη τοῦ Καλοσγούρου γιὰ τὴ με-

τάφραση τοῦ σαιξπηρικού Αμλετ απο τὸν Ἰακ. Πολυλά. 

Δυναμικὸ ἐπίσης ἐμφανίζεται καὶ τὸ μεταφραστικὸ ἔργο 

σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία καὶ τὶς 

νεότερες δυτικὲς λογοτεχνίες. Ἐκπρόσωποι τέλος τῆς θεα-

τρικῆς παραγωγῆς γιὰ τὴν ἴδια περίοδο στὴν ἑπτανησιακὴ 

σχολὴ εἶναι οἱ θεατρικοὶ συγγραφείς Σαβογιας Ρούσμελης 

, ὁ Δ. Γουζέλης καὶ ὀ Ιωάννης Ζαμπέλιος.

Οι Έλληνες της Στρώμνιτσας διαλαλούν την Ελληνική τους καταγωγή το 1878.

Συνδέουν άμεσα την καταγωγή τους με τους αρχαίους Μακεδόνες, και αντιδρούν στην επιχειρούμενη βουλγαροποίηση τους...

                            

 Με  το  ξέσπασμα  του  ρωσοτουρκικού  πολέμου  τα  πάθη εντείνονται.  Ανήσυχοι,  οι  Έλληνες  της  Στρωμνίτσης,  δια  του  φιλεκπαιδευτικού συλλόγου  τους,  στις  12  Μαρτίου  1878,  προβαίνουν  σε  γραπτή  διαμαρτυρία,  στην  οποία, αφού  πρώτα  προβάλλουν  την  ελληνικότητα  της  πόλης  και  της  περιοχής  τους  («εν  τοις ιεροίς  ημών  ναοίς  ελληνιστί  ποιούμεν  τας  ιεροτελεστίας,  εν  τοις  σχολείοις  ημών  μόνη  η ελληνική  γλώσσα  διδάσκεται…»)  διατρανώνουν  στη  συνέχεια  την  αποφασιστικότητά τους  να  υπερασπίσουν  αυτήν  την  ελληνικότητά  τους,  έχοντας  ως  βάση  την  καταγωγή τους από το Φίλιππο και  τον  Αλέξανδρο.  

"Τέλος  πάντων  αισθανόμενοι  ότι  εις  τας  φλέβας  ημών  ρέει  το  αίμα  του  Φιλίππου  και  Αλεξάνδρου  και εμπεποτισμένοι  υπό  των  μεγάλων  παραδόσεων  της  ενδόξου  ημών  προγονικής  ιστορίας  και  υπό  του  αγήρου ελληνικού  πολιτισμού,  δεν  θέλομεν  να  συνενωθώμεν  μετά  Σλαύων,  προτιμώντες  οιανδήποτε  άλλην πεπολιτισμένην  αρχήν…¨

  («Η  Νεότερη  και  Σύγχρονη  Μακεδονία»,  επιμέλεια  Ιωάννης  Κολιόπουλος, Ιωάννης Χασιώτης, εκδόσεις  Παπαζήση  και  Παρατηρητής,  Θεσσαλονίκη,  τόμος  Β΄,  σελ.  366). 

ΑΜΑΝ, αγορά χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Ένας ανυποψίαστος πελάτης πηγαίνει σε ένα μαγαζί με χριστουγεννιάτικα είδη με σκοπό την αγορά χριστουγεννιάτικου δέντρου, και βρίσκει το μπελά του...

Ας κάνουμε ένα μικρό πέρασμα από μια παλια, ανεμελη και ευτυχισμένη εποχή

Τι σημαίνει ρωπογραφία;

Συμφωνα με το λεξικό Μπαμπινιωτη... 

 

Μια κουζίνα 2500 ετών...

 Μια παναρχαια κουζίνα... 

Σκίτσο

Φως💡 στο τούνελ... 
 

Μικρασιάτες και Αφγανοί. Τάκης Θεοδωρόπουλος

Μια ενδιαφέρουσα ανάπτυξη του γνωστού αρθρογράφου της Καθημερινής σχετικά με τον παραλληλισμό μεταξύ των ορδων των λαθρομεταναστών που καταφθάνουν στα νησιά μας και των Μικρασιατών προσφύγων προγόνων μας...

Μα είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η φτωχή Ελλάδα των τεσσάρων εκατομμυρίων ψυχών, μετά την εθνική καταστροφή του 1922 κατάφερε να αφομοιώσει ένα εκατομμύριο πρόσφυγες Μικρασιάτες. Είναι δυνατόν η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων να μην μπορέσει να αφομοιώσει το 2020 πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Συρία, το Σουδάν, την Αλγερία και όπου αλλού; Οι οποίοι, εξάλλου, δεν είναι πάνω από 100.000;
 Ο τελευταίος αυτός αριθμός, όπως όλα στη μικρή ή τη μικρομέγαλη Ελλάδα, είναι σχετικός. Καταγράφει τις αφίξεις προσφάτου εσοδείας που προστέθηκαν σε έναν ήδη υπάρχοντα πληθυσμό, ο οποίος ποτέ δεν έχει καταγραφεί. Η απογραφή των προσφύγων και μεταναστών ανά την επικράτεια είναι το πιο επείγον από τα επείγοντα.

Οσοι επιχειρηματολογούν συγκρίνοντας το ’22 με το σήμερα, και τους Μικρασιάτες με τους Αφγανούς, συνεχίζουν. Τον πρώτο καιρό οι γηγενείς πληθυσμοί υποδέχθηκαν τους Μικρασιάτες με δυσαρέσκεια, αν όχι με εχθρότητα. Με τον καιρό αυτή ξεπεράστηκε, με αποτέλεσμα οι πληθυσμοί που έρχονταν «από αλλού» να εμπλουτίσουν τη μικρή επαρχιακή Ελλάδα της εποχής με τα ήθη τους, την αξιοσύνη τους, τον κοσμοπολιτισμό τους. Τρία ονόματα φθάνουν: Ωνάσης, Σεφέρης, Συκουτρής. Η παροιμιώδης αντίδραση απέναντι στις «Σμυρνιές» δεν ήταν παρά η συμπλεγματική αντίδραση του επαρχιωτικού μικρόκοσμου απέναντι σε μια κοινωνία πολύ πιο ανοιχτή και δεκτική από ό,τι ήταν η Αθήνα της εποχής εκείνης.

Αντιμετωπίζω πάντα με καχυποψία τις ιστορικές αναλογίες. Είτε πρόκειται για την σύγκριση της σύγχρονης δημοκρατίας με την αθηναϊκή άμεση δημοκρατία είτε πρόκειται για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Οι πρόσφυγες δεν είναι παντού και πάντα ίδιοι, ούτε οι μετανάστες. Ο εκ πατρός παππούς μου έφυγε από τη γενέτειρά του ορεινή Αρκαδία το 1904 και μέσω Οδησσού κατέληξε στον Αγιο Φραγκίσκο των ΗΠΑ, αφού, εννοείται, πέρασε τη δοκιμασία του Ellis Island – έχω βρει τα στοιχεία του στα αρχεία. Εργάστηκε σκληρά και το 1919 επέστρεψε στην Ελλάδα για να κάνει οικογένεια. Δεν μπορώ να τον συγκρίνω με τον Αφγανό που βγαίνει σε μια ακτή της Λέσβου μόνο με ένα κινητό, χωρίς ταυτότητα και, το κυριότερο, χωρίς προοπτική. Οσο κι αν είναι σεβαστή η επιθυμία του να ξεφύγει από την εξαθλιωμένη πατρίδα του, δεν είναι το ίδιο.

Οι Μικρασιάτες ήσαν Ελληνες, θύματα της Μεγάλης Ιδέας. Εχασαν πολλούς δικούς τους, τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους και ήρθαν στην ελληνική επικράτεια για να ξαναβρούν τη ζωή που είχαν χάσει. Για τους εύπορους και για τους φτωχούς η Ελλάδα ήταν προορισμός, μπορεί καταναγκαστικός, όμως προορισμός. Δεν είναι η περίπτωση των μεταναστών και των προσφύγων που περνούν τα νερά του Αιγαίου σήμερα. Δεν ξέρουν τίποτε για τη χώρα όπου τους έριξε η μοίρα τους, δεν ενδιαφέρονται να μάθουν και αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Συνθήκες που εξουδετερώνουν κάθε προοπτική αφομοίωσης.

Ας προσθέσω σε όλ’ αυτά και την αφέλεια της ορθοπολιτικής σκέψης που εφαρμόζει τα δικά της προτάγματα. Οι ίδιοι, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και λοιποί έχουν εξορίσει τη θρησκευτική πίστη από τον ορίζοντά τους, τη θεωρούν αμελητέα, κάτι σαν γραφικό σκηνικό στο δράμα της ζωής. Ο μουσουλμανικός κόσμος τούς διαψεύδει καθημερινά. Η ύστατη αλαζονεία του δυτικού πολιτισμού είναι ότι δεν αντέχει τη διάψευση των αρχών του Διαφωτισμού, που ξεκίνησε ως υπέροχη πνευματική περιπέτεια και κατάντησε δόγμα πολιτικής ορθότητας.

Οι ιστορικές αναλογίες, οι συγκρίσεις που αγνοούν τις παραμέτρους της ανθρώπινης συνθήκης, είναι χαρακτηριστικά της ολοκληρωτικής σκέψης. Και το πρόβλημα με την ολοκληρωτική σκέψη είναι ότι ισοπεδώνει την πραγματικότητα, τον ύστατο κριτή μας. Η δε ισοπέδωση της πραγματικότητας, η λογοκρισία των κριτηρίων που μας επιτρέπουν να την αντιμετωπίσουμε, ακυρώνει τη δυνατότητά μας να την αντιμετωπίσουμε. Την εξορκίζουμε με ηθικολογίες του τύπου «κι εμείς υπήρξαμε πρόσφυγες, κι εμείς υπήρξαμε μετανάστες», όμως αδυνατούμε να τη διαχειρισθούμε.

Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να μην αποφεύγουμε το πρόβλημα με διάφορες ιστορικές αναλογίες και ηθικολογικές ακροβασίες. Και να μην ξεχνάμε ότι το μεταναστευτικό είναι το όπλο του Ερντογάν, αποτελεσματικότερο από οποιοδήποτε «θερμό επεισόδιο» στο Αιγαίο. Αθόρυβα, αργά ή λιγότερο αργά, πάντως σταθερά, οι νεοοθωμανοί της Αγκυρας στριμώχνουν τον ελληνικό πληθυσμό σε μια καταναγκαστική συμβίωση, η οποία κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει. Μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες, που λένε: Μετατρέπει την Ελλάδα σε Ellis Island της Ευρώπης και συγχρόνως εκθέτει την αδυναμία της Ευρώπης να προστατεύσει ένα κράτος-μέλος της.

Πηγή: Καθημερινή

Η τάπα του Τέρνερ στο Γκάλη

 Απίστευτη τάπα του μεγάλου Χένρι Τέρνερ στον τεράστιο Νίκο Γκάλη! 

Σεζόν 1992-93

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ-ΠΑΟ το ματς...