να της αποκαλύψει τον τρόπο που θα σβήσει την αμαρτωλή ζωή της.
Μνήμη Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας, 1η Απριλίου
να της αποκαλύψει τον τρόπο που θα σβήσει την αμαρτωλή ζωή της.
Οι πυρκαγιές, του Φιλίπι Λεβίν.
Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς εξιχνίασης εμπρησμών του Φιλίπ Λεβίν, τις Πυρκαγιές.
Η υπόθεση:
Δύο Λονδρέζοι επιχειρηματίες, ο Κάρτερ και ο Μάρτιν, συνταξιδεύουν ως επιβάτες σε ένα τρένο. Ο Ένας είναι χονδρέμπορος χαρτιού και ο άλλος επιπλοποιός.
Οι δουλειές και των δύο δεν πάνε καλά, αμφότεροι έχουν ασφαλίσει τα εμπορεύματα των επιχειρήσεων τους με μεγάλα ποσά για αποζημίωση από πυρκαγιές. Αποφασίζουν να θέσουν σε εφαρμογή μία χιτσκοκική μέθοδο, να κάψει ο ένας τα εμπορεύματα του άλλου, να ανταλλάξουν δηλαδή πυρκαγιές.
Λίγες μέρες αργότερα συναντιούνται πάλι στο Χάιντς Παρκ του Λονδίνου και δίνου οριστικά τα χέρια. ο Μάρτινς ενεργεί πρώτος...
Ο ντεντέκτιβ Κιου αναλαμβάνει δράση για λογαριασμό της ασφαλιστικής εταιρείας του Κάρτερ, βλέπει τον Κάρτερ και κάτι δεν του αρέσει...
Ο Κάρτερ δειλιάζει να ενεργήσει τον εμπρησμό της εταιρίας του Μάρτινς και αυτός του στήνει μια σατανική παγίδα...
Μία ακόμη ενδιαφέρουσα περιπέτεια εξιχνίασης εμπρησμού...
Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:
Ο Ο
Οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες που μπαίνουν στη Σμύρνη
Ιστορική φωτογραφία. Τα τελευταία καταπονημένα ελληνικά στρατεύματα που εισήλθαν στην ιστορική πόλη...
Τι ακριβώς είναι ο αναρχοκομμουνισμός.
Μία από τις σημαντικότερες εκδοχές του αναρχισμού είναι αυτή του αναρχοκομμουνισμού.
Σύμφωνα με τις αρχές του, τονίζει την κοινωνική διάσταση της φύσης του ανθρώπου, στον αντίποδα ατομικιστικών θεωρήσεων. Οι άνθρωποι είναι συνεργατικά και συμβιωτικά όντα. Όταν αφήνονται να αναπτύξουν τη φύση τους, θα δημιουργήσουν δεσμούς αλληλεγγύης, τους οποίους και θα απολαύσουν. Κατά προέκταση και ο πλούτος που παράγουν πρέπει να θεωρηθεί κοινωνικός.
Η ατομική ιδιοκτησία εμφανίζεται αντιθέτως αυθαίρετη, καθώς πρόκειται για απόσπαση και ιδιοποίηση τμήματος του κοινωνικού πλούτου. Επιπλέον, αντίκειται στα αισθήματα αγαθής κοινωνικότητας, διότι τροφοδοτεί την κτητικότητα, τον ανταγωνισμό και την ιδιοτέλεια. Εξ ου και οι αναρχοκομμουνιστές θεωρούν την ιδιοκτησία κλοπή και έκφραση της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Μολονότι ο αναρχοκομμουνισμός είναι πολύ κοντά στον κολεκτιβιστικό αναρχισμό, καθώς και οι δύο είναι εξίσου υπέρ της κοινοκτημοσύνης των μέσων παραγωγής, παρατηρείται ωστόσο μια κρίσιμη διαφορά μεταξύ τους: Ο κολεκτιβιστικός αναρχισμός τάσσεται υπέρ της αναλογικής αμοιβής του εργαζομένου, με βάση την ποσότητα και το είδος της εργασίας που παράγει.
Αντίθετα, ο αναρχοκομμουνισμός επεκτείνει την αρχή της κοινοκτημοσύνης και στο προϊόν της εργασίας, δηλαδή δίνει στην κοινωνία συλλογικά την αρμοδιότητα να κατανέμει τα παραγόμενα αγαθά σύμφωνα με τις ανάγκες. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο –«από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»– χαρακτηρίζεται ως κομμουνιστικός αναρχισμός.
Ένα επιχείρημα υπέρ της δεύτερης διευθέτησης είναι ότι, εάν εφαρμοζόταν ο κολεκτιβιστικός αναρχισμός και ο καθένας αμειβόταν ανάλογα με την αξία που παρήγε, τότε ουσιαστικά θα παρέμεναν ενεργά ο ρόλος του χρήματος και η συσσώρευση πλούτου και εν τέλει κεφαλαίου μαζί με τις σχετικές ανισότητες που θα προέκυπταν. Επομένως, θα δημιουργείτο εκ νέου ένας φαύλος κύκλος που θα οδηγούσε στο αίτημα δημιουργίας κράτους κ.ο.κ. Άρα, ο αναρχισμός, για να λειτουργήσει αυθεντικά και αποτελεσματικά, δεν μπορεί παρά να είναι κομμουνιστικός.
Ο Kropotkin μπορεί να χαρακτηριστεί ως αναρχοκομμουνιστής, εφόσον ρητά υποστηρίζει, στο πλαίσιο που προσδιορίζουν η γενική αρχή της αλληλοβοήθειας και ο σκοπός της κάλυψης των αναγκών του καθενός, την εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας, του μισθού, του χρήματος και των εμπορικών συναλλαγών.
Έτσι, οραματίζεται εθελοντικές ενώσεις, λίγο-πολύ αυτάρκη κοινόβια, που συνεργάζονται μεταξύ τους σε ένα μη ιεραρχικό πλαίσιο, και προσδοκά ότι σταδιακά με τη δημιουργία συνθηκών ευημερίας θα ικανοποιούνται ολοένα και περισσότερες ανάγκες, πνευματικές πλέον, και όχι μόνο .
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ Λέκτορας Πολιτικής Επιστήμης Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ,Εισαγωγή στις Πολιτικές Ιδεολογίες
Κατσαντώνης, το λιοντάρι της Κλεφτουριάς, του Κωνσταντίνου Ράμφου. Ραδιοφωνικό Θέατρο
Ο Κατσαντώνης σκοτώνει το Βεληγκέκα. |
Υ.Γ: Το τέρας που λέγονταν Άλη Πασάς εκτίθεται σε πλήρη ανάπτυξη στο εν λόγω έργο. Απορεί ο ακροατής για το φαινόμενο αυτό και ψάχνει να βρει σημείο επαφής του Αλή Πασά ή Τεπενλή με το ανθρώπινο είδος...
Πόσο επιτυχημένη ήταν η ελληνική επανάσταση; Καθηγητού Αριστείδη Χατζή.
* Ο κ. Αριστείδης Χατζής είναι καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντής Ερευνών στο Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ). Η σειρά άρθρων με θέμα τα φιλελεύθερα, δημοκρατικά και νεωτερικά χαρακτηριστικά της Επανάστασης του 1821 αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος του ΚΕΦίΜ με θέμα: «Ελλάδα 2021: Διακόσια χρόνια από τη Φιλελεύθερη Επανάσταση».
Γιατί αυτονόητη η εθελοδουλεία; Χρίστος Γιανναράς
Μιλάμε για Διεθνές Δίκαιο, αλλά Διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχει. Κάθε Δίκαιο είναι μια σύμβαση και η σύμβαση υπάρχει μόνο όταν (και όσο) οι συμβαλλόμενοι τη δέχονται και την τηρούν. Από μόνη της (καθεαυτήν) μια σύμβαση (κάθε Δίκαιο) δεν συνιστά αξία υποχρεωτική για όλους, δεν έχει ισχύ αυθεντίας, εγκυρότητα αυταξίας, υπερβατική ιερότητα. Για να λειτουργήσει μια σύμβαση προϋποθέτει την καλή θέληση των συμβαλλομένων, την ενεργό τους συναίνεση.
Κάθε κράτος έχει το δικό του σύστημα Δικαίου συνοδευμένο οπωσδήποτε από λειτουργικούς θεσμούς για την επιβολή του: Εχει τα δικαστήρια, που κρίνουν ποιος συμμορφώνεται και ποιος παραβιάζει την κοινή σύμβαση Δικαίου, έχει και το σωφρονιστικό σύστημα που τιμωρεί (απομονώνει από το κοινωνικό σώμα) όσους αθετούν το τεθειμένο Δίκαιο.
Εγινε προσπάθεια στη Νεωτερικότητα να δημιουργηθούν ανάλογοι θεσμοί δικαστικής κρίσης και επιβολής σωφρονιστικών ποινών, που να καθιστούν και το Διεθνές Δίκαιο «αναγκαστό κατά πάντων». Η επιτυχία ήταν ελάχιστη έως μηδενική. Παρά την ευφυΐα της οργάνωσης, την καθαρότητα (συχνά) των προθέσεων, τον ενθουσιασμό των αφελέστερων, οι θεσμικές απόπειρες να πειθαρχήσουν σε κανόνες Διεθνούς Δικαίου κράτη αυτεξούσια, αυτόνομα, ανεξάρτητα, αποδείχθηκαν ουτοπικές. Η πολεμική υπεροπλία ή η ισορροπία του τρόμου αποτρέπουν (ή απλώς αναβάλλουν) ολοκληρωτικούς πολέμους. Οι τοπικοί πόλεμοι συνεχίζουν να υπάρχουν, ελεγχόμενοι από το εμπόριο όπλων, που είναι αποκλειστικότητα των Υπερδυνάμεων.
Κοινοί τόποι όλα τα παραπάνω, προσιτά όλα και κατανοητά σε κάθε άνθρωπο επαρκούς ευφυΐας. Ομως οι Νεοέλληνες, μόνοι εμείς («αεί παίδες») ασκούμε τις διεθνείς σχέσεις μας «καθ’ υπαγόρευσιν: Υποταγμένοι, «χωρίς αιδώ ή λύπην», στο καραμανλικό θέσφατο (φράση-σύμβολο της εκούσιας ιστορικής παρακμής μας) ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», πιστέψαμε «ανεπαισθήτως» για χρέος μας «να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι, για να γίνουμε κάποτε άνθρωποι»! Με αυτή την αλλοτριωτική ξιπασιά δεχθήκαμε να μας υπαγορεύουν οι ΗΠΑ την εξωτερική μας πολιτική ώς την πιο παραμικρή λεπτομέρεια – ώς την έσχατη ντροπή της σημιτικής «νύχτας των Υμίων».
Πιο πριν, όσο υπήρχε ο εφιάλτης του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, οι Ελληνες, φορτωμένοι και την πείρα της ζαχαριαδικής κακουργίας, είχαμε με την ψήφο μας επιλέξει τη συστράτευση στο αμερικανικό και της ευρωπαϊκής Δύσης όραμα ελευθερίας. Ως και στην Κορέα στείλαμε Ελληνόπουλα να θυσιαστούν για τις «αξίες» της Δύσης. Το ευχαριστώ που εισπράξαμε, ήταν να χαρίσει το ΝΑΤΟ το μισό νησί τής, πανάρχαια ελληνικής, Κύπρου στην εξισλαμισμένη μειονότητα (18%) που συγκρότησε αμέσως ένα τάχα και κράτος, δεύτερο πάνω στο νησί.
Επόμενος μπουναμάς της «Δύσης» στην ανίατα αφελή «σύμμαχό» της Ελλάδα ήταν να παραδώσει την επίσης ελληνική Βόρεια Ηπειρο στους οψιφανείς στα ελληνικά χώματα Αλβανούς και, λίγο μετά, να χαρίσει το όνομα της Μακεδονίας στους σλάβους εισβολείς της περιοχής Μοναστηρίου (Πελαγονίας).
Τα παραδείγματα κραυγάζουν ότι το Διεθνές Δίκαιο, για τους Δυτικούς που το γέννησαν, δεν λογαριάζεται ούτε καν σαν σύμβαση χρηστική, είναι μόνο πρόσχημα. Το επικαλούνται μόνο όταν και για όσο τους βολεύει. Γεννιέται, λοιπόν, αμέσως το ερώτημα – το γεννάει η κοινή λογική και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης: Γιατί εμείς, οι σημερινοί Ελληνώνυμοι, επιμένουμε να υποτασσόμαστε πειθήνια στα βίτσια των «ισχυρών» της Δύσης, κυρίως των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με προσχηματική δικαιολογία τον σεβασμό μας στο Διεθνές Δίκαιο, που οι «ισχυροί» το λοιδορούν απροκάλυπτα;
Και τα ερωτήματα της απλής λογικής πληθαίνουν: Ξέρουμε ότι η Δύση καυχάται για τον πολιτισμό της, που είναι γέννημα του «Διαφωτισμού». Γι’ αυτό και το Δίκαιο δεν θωρακίζεται με το κύρος μεταφυσικής αυθεντίας, συνιστά μόνο μια σύμβαση για την εξυπηρέτηση αναγκών.
Ο «Διαφωτισμός» θέλησε να είναι ένας συνεπής μηδενισμός, άρνηση κάθε «νοήματος» (αιτίας και σκοπού) της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας. Πώς να στηθεί όμως Δίκαιο στο κενό, δίχως «νόημα» – μόνη η χρησιμότητα οδηγεί νομοτελειακά στην αυθαιρεσία.
Οι Ελληνες, μικροί, αδύναμοι και σε δραματική παρακμή, επιμένουμε να εμπιστευόμαστε την ιστορική μας επιβίωση στην αμερικανική Υπερδύναμη, παρά τις αρνητικές εμπειρίες και απογοητεύσεις μας. Η εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν ο Πούτιν; Πάντως αυτός, ίσως από ειλικρίνεια, ίσως από υποκρισία (κανείς ποτέ δεν θα το μάθει), επιδείχνει, όχι προκλητικά, ότι σώζει τον σεβασμό του «ιερού», αρνείται τον αθεϊσμό του Διαφωτισμού – σταυροκοπιέται, ασπάζεται εικόνες, εκκλησιάζεται, όπως κάθε Χριστιανός στην πατρίδα του.
Ας δεχθούμε, ότι ο Πούτιν είναι μέγας υποκριτής, αδίστακτος συμφεροντολόγος. Δεν θα άξιζε, έστω και μόνο να διακριβώσουμε, αν το σταυροκόπημά του έχει κάποιες, έστω ελάχιστες επιπτώσεις στην αντίληψή του για το Διεθνές Δίκαιο; Αν το ένα δέκατο των πολεμικών διευκολύνσεων που προσφέρουμε στις ΗΠΑ το παραχωρούσαμε στους Ρώσους, ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις για το κράτος και την κοινωνία την ελληνική;
Το να επιλέγουμε τους φίλους και συμμάχους μας, δεν σημαίνει ότι γινόμαστε υποτελείς τους. Η διαστροφή των ελληνο-αμερικανικών σχέσεων σε ταπεινωτική υποτέλεια των Ελλήνων δεν είναι απαραίτητο να επαναληφθεί με τους Ρώσους.
Πηγή:Καθημερινή
Η κατάντια ενός φτωχού χωρικού. Παραδοσιακό παραμύθι από την Σερβία – Απόδοση: Χρήστος Τσίρκας.
Σ’ ένα απομονωμένο χωριό μιας μικρής πολιτείας, ζούσε μονάχος του ένας φτωχός χωρικός. Έτρωγε από αυτά που φύτευε στον μικρό του κήπο κι α...
-
Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω το έργο του Αλεξάνδρου Δουμά (πατρός) "Ο Πύργος του Νελ", ένα έργο που γράφτηκε το 1832, ...
-
Σ’ ένα απομονωμένο χωριό μιας μικρής πολιτείας, ζούσε μονάχος του ένας φτωχός χωρικός. Έτρωγε από αυτά που φύτευε στον μικρό του κήπο κι α...
-
Τα παραμύθια δεν είναι μόνο ψυχαγωγία για τα παιδιά, αλλά και ο πιο άμεσος τρόπος για να οδηγηθούν με ασφάλεια στην ωριμότητα, υποστηρίζει...