Από τα γερμανικά επίκαιρα της εποχής...
Μουντομπάσκετ 1990 στη Βραζιλία, εναρκτήριο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας.
Οταν η εγνωσμένου κύρους διανοουμένη κ. Ζορμπά αδυνατεί να βρει περιεχόμενο στους εορτασμούς, ο πτωχός τω πνεύματι οφείλει να καταπιεί τη συγκίνησή του. Διότι το έλλειμμα που επισημαίνει δεν είναι μόνον αισθητικό. Είναι έλλειμμα αλήθειας. Τόσους καβαλάρηδες είδαμε να παρελαύνουν με φουστανέλες και φέσια. Πώς είναι δυνατόν να λείπει από την καβαλαρία ο Αρης Βελουχιώτης; Ποιος άρρωστος νους αποφάσισε να αποκλείσει τους μαυροσκούφηδες από το περιεχόμενο του Εθνους; Υποθέτω, δε, ότι η κ. Ζορμπά δεν αναφέρεται μόνο στο παρελθόν. Στηλιτεύει και την αναπαράσταση του παρόντος. Η παρέλαση ήταν γεμάτη Ελληνες. Απουσίαζαν κραυγαλέα οι νέες δυνάμεις του Εθνους, αυτοί που έχουν μεταμορφώσει την Ελλάδα σε πολυπολιτισμικό θαύμα. Το έκτο διαμέρισμα είναι γεμάτο με Αφγανούς και Πακιστανούς. Χάθηκε ο κόσμος να μαζέψουν μερικούς από δαύτους, να τους βάλουν στη σειρά με τις χαρακτηριστικές πιτζάμες τους και τις παντόφλες τους και να τους προσθέσουν ως περιεχόμενο στα άνευ περιεχομένου πεζοπόρα τμήματα των πεζοναυτών; Είναι δυνατόν στην ανεξίθρησκη χώρα μας να παρελαύνουν τόσες σημαίες με τον σταυρό και να μην υπάρχει ούτε μία με την ημισέληνο; Ετσι για το καλό, μωρέ παιδιά.
Η κ. Ζορμπά υπήρξε υπουργός Πολιτισμού επί Συριζανέλ. Μια εκρηκτική παρουσία που έδωσε περιεχόμενο στη λέξη «πολιτισμός». Υπουργός Πολιτισμού υπήρξε και ο κ. Ξυδάκης. Αυτός προέβη σε μια σιβυλλική δήλωση, η οποία ήδη απασχολεί τους ερμηνευτές του λυρισμού του. Είπε ότι η Ελλάδα σήμερα είναι σαν τη δημοκρατία του Σαλό. Δεν ξέρω αν εννοεί το πρόσκαιρο κρατίδιο των υπολειμμάτων του μουσολινισμού ή την ταινία του Παζολίνι που στηρίχθηκε στις «120 μέρες στα Σόδομα» του σκοτεινού Μαρκησίου ντε Σαντ – η ελληνική μετάφραση του έργου φέρει την υπογραφή μου. Εχω και εγώ τα ελαττώματά μου. Σας συνιστώ να μη διαβάσετε το βιβλίο και να μη δείτε την ταινία. Είναι και τα δύο αφόρητα και τραβάνε σε μάκρος. Μη γυρίσετε όμως την πλάτη σας στο δράμα του Ξυδάκη, στο δράμα ενός ανθρώπου που θέλει να εκφραστεί, όμως δεν έχει τι να εκφράσει. Γι’ αυτό υπάρχουν και οι φίλοι. Κάποιος θα του είπε, αφού δεν έχεις τι να πεις, πεςα για τη δημοκρατία του Σαλό. «Τι είναι αυτό; Ωραίο μου ακούγεται», απάντησε ο πρώην υπουργός.
Ετσι, για να πάρουμε μια ιδέα από το ρεζιλίκι που γλιτώσαμε χάρη στην ψήφο μας. Ακόμη και αν δεν το αντιλαμβάνονταν οι «αγγαρεμένοι» προσκεκλημένοι –πάντα κατά την κ. Ζορμπά– θα το νιώθαμε εμείς. Και δεν είναι ό,τι καλύτερο να ντρέπεσαι για τη χώρα σου. Θα μου πείτε, το ζήσαμε και αυτό.
Αγαπητοί αναγνώστες καλησπέρα σας, απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα θεατρικό έργο που ανήκει στην κληρονομιά του καλού εγγλέζικου θεάτρου. Πρόκειται για το έργο του Τζων Πρίσλεϊ Μπόουτον ¨Ο Επιθεωρητής έρχεται¨, έργο από τα πιο πολυανεβασμένα των τελευταίων 50 ετών.
Το έργο γράφτηκε το 1912, στην ακμή του βρετανικού ιμπεριαλισμού, λίγο πριν την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κεντρικός ήρωας του έργου, όπως μπορεί
κανείς να διαπιστώσει και από τον τίτλο, είναι ο ¨Επιθεωρητής¨, ο οποίος έχει
χαρακτηριστεί και σαν άγγελος από το μέλλον, καθώς ο ερχομός, η παρουσία του
και η αποχώρηση του από το έργο ακολουθούν μία κυκλική σειρά.
Αυτός επιβάλλει το κλίμα της παράστασης, ψυχρός, απόμακρος, με μια ανέκφραστη μάσκα κινείται ανάμεσα στους αστούς λες και γλίστρησε μέσα από αυτούς ή μπαίνει μέσα τους εντελώς αθόρυβα βγάζοντας με την ξερή και άχρωμη ομιλία του το πραγματικό πρόσωπο τους.
Η υπόθεση του έργου:
Μια ανοιξιάτικη
νύχτα στην αγγλική επαρχία του 1920 η πλούσια οικογένεια του Άρθουρ Μπέρλινγκ, γιορτάζει
τους αρραβώνες της κόρης τους με τον εξίσου πλούσιο νέο Τζέραλντ Κρόφτ. Η εορταστική ατμόσφαιρα χαλάει από μια ξαφνική, δυσάρεστη είδηση: πρόκειται
για την αυτοκτονία της νεαρής κοπέλας της Εύας Σμιθ που εργάστηκε κάποτε στην εταιρία
των Μπέρλινγκ.
Ο Eπιθεωρητής Γκοούλ, ένα πρόσωπο μυστηριακό,
αυταρχικό και σίγουρο στις κινήσεις του ελέγχει τις συνειδήσεις της αστικής τάξης
και έρχεται αποφασιστικά για να αναγγείλει αυτή την είδηση. Ύστερα από ανάκριση,
αποκαλύπτεται ότι όλα τα μέλη της οικογένειας, είναι υπεύθυνα για την αυτοκτονία
αυτού του κοριτσιού. Ο καθένας αντιδρά με το δικό του τρόπο, όμως στο τέλος οι απολογίες
τους περνούν στην εξομολόγηση.
Τα μέλη της οικογένειας πέφτουν θύματα
της ακόρεστης αλαζονείας τους, της έλλειψης ηθικής, ανθρωπιάς και μέτρου. Ο συντηρητισμός
και η φαινομενικά αυστηρή ηθική που αρχικά χαρακτηρίζει την οικογένεια, αποδεικνύεται
πέρα για πέρα ψεύτικη. Μολονότι ποινικές ευθύνες ή διώξεις δεν προκύπτουν κατά την
έρευνα, οι ηθικές κυρώσεις είναι μεγάλες. (πηγή: e-la-theatro.gr)
Επιπλέον στοιχεία για το έργο
Η ¨ατομική
ευθύνη¨ αποτελεί το ζήτημα που πραγματεύεται το έργο, η ¨ευθύνη¨ σε συνδυασμό
με την ¨ανευθυνότητα¨ εκείνου του ανθρώπου που δε νοιάζεται για το συνάνθρωπο
του.
Ο Πρίσλεϊ
επιλέγει να μιλήσει για το ζήτημα της ατομικής ευθύνης στήνοντας σε πρώτο
επίπεδο ένα αστυνομικό έργο. Ο τρόπος γραφής, η δημιουργική δομή και οι
χαρακτήρες των ηρώων είναι υλικό που δίνει λαβή για συζητήσεις, παραδοχές και
αμφισβητήσεις. Το έργο έχει κοινωνικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο με ένταση
αστυνομικού μυθιστορήματος.
¨Δεν είμαστε μόνοι, είμαστε
μέλη ενός σώματος, είμαστε υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον¨, φωνάζει στο τέλος ο ανακριτής.
Μουσική επιμέλεια: Ισμήνη Μεντάκη
Ραδιοσκηνοθεσία: Κώστας Κροντηράς
Τεχνική επιμέλεια: Θανάσης Πολίτης
Παίζουν: Βασίλης Παπανίκας, Γιώργος Χριστόπουλος, Βούλα Χαριλάου, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Νίκος Πιλάβιος, Ράνια Ιωαννίδου, Νίκος Τζόγιας
 |
| ο Νίκος Τζόγιας στο ρόλο του Επιθεωρητή |
 |
| Ο Βασίλης Παπανίκας |
Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Μάγκι Π.:
Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω το έργο του Αλεξάνδρου Δουμά (πατρός) "Ο Πύργος του Νελ", ένα έργο που γράφτηκε το 1832, ...
