Φωτογραφία του 1948 που εμφανίζει στο κέντρο τον τότε οπλίτη καταδρομέα της ‘’Α΄ΜΟΊΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ’’ του ‘’45 ΛΟΚ’’, της ‘’3ης Δρίας’’, Σιδέρη Γεώργιο από την Απείρανθο–Νάξου νοσηλευόμενο στο ‘’421 ΓΣΝΕ’’, μετά τον βαρύ τραυματισμό που υπέστη ενεργώντας με αυτοθυσία και ηρωισμό για την διάσωση συναδέλφου του.
Πιο συγκεκριμένα, ο εν λόγω εικονιζόμενος καταδρομέας κατά την διάρκεια επιχειρήσεων κατά των κομμουνιστών στην περιοχή του Βιτσίου, και ενώ κινούνταν με την διμοιρία του υπό την διοίκηση του τότε Ανθυπολοχαγού (ΠΖ) Πλάτων Συναδινού, και ενώ ο Ανθυπολοχαγός την συγκεκριμένη στιγμή με άλλους δύο Υπαξιωματικούς προέβαιναν στην εκκαθάριση ναρκοπεδίου από το δρομολόγιο που κινούνταν, καταδρομέας της Διμοιρίας παρέκλινε του δρομολογίου, και εισήλθε σε ναρκοθετημένη περιοχή, με συνέπεια να πατήσει νάρκη και να ακρωτηριαστεί εντελώς, χάνοντας το ένα πόδι του. Πριν να αντιδράσει ο οποιοσδήποτε άλλος, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση ο εικονιζόμενος καταδρομέας (κέντρο φωτογραφίας) Σιδέρης Γεώργιος όρμησε στην επικίνδυνη ζώνη για να περισυλλέξει τον συνάδελφό του, όπου και αυτός πατώντας νάρκη ακρωτηριάστηκε στο δεξί πόδι του από τον αστράγαλο και κάτω, γεγονός όμως που δεν τον πτόησε, αφού έστω και με το ένα πόδι κατάφερε να μεταφέρει τον βαριά τραυματισμένο και ακρωτηριασμένο συνάδελφό του εκτός του ναρκοπέδιου, σε ασφαλή χώρο.
Οι δύο βαριά τραυματισμένοι και ακρωτηριασμένοι καταδρομείς μεταφέρθηκαν την επομένη αεροπορικώς όπως προαναφέρθηκε στην Αθήνα στο ‘’412 ΓΣΝΕ’’ όπου και η εν λόγω φωτογραφία.
Όπως αναφέρθηκε αρχικά ο εν λόγω καταδρομέας διακρίνεται στο κέντρο της φωτογραφίας, αγκαλιά με τον διμοιρίτη του (δεξιά) που τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο, τον τότε Ανθυπολοχαγό (ΠΖ) Πλάτων Συναδινό, και ακόμη έναν νοσηλευόμενο καταδρομέα αγνώστων στοιχείων.
Η παραπάνω αυτοθυσία και ηρωική πράξη του Γεώργιου Σιδέρη προς την διάσωση του συναδέλφου του καταδρομέα, καταδεικνύει το πνεύμα των Δυνάμεων Καταδρομών, που είναι ο άγραφος νόμος της συναδελφικότητας και της θυσίας που διέπει έως και σήμερα τον κάθε καταδρομέα, για τον κάθε συνάδελφό του, ο οποίος καταδρομέας έχει μάθει και έχει την ηθική υποχρέωση με κάθε κόστος να στηρίζει τον συνάδελφο του, και να μην αφήνει ποτέ κανέναν ‘’πίσω’’ στο πεδίο της μάχης.
Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας
Ο περίφημος φιλόσοφος σημειώνει:
«Ό έλληνορθόδοξος κλήρος, πού ένδιαφέρεται βαθιά γι' αύτό τό ζήτημα, πήρε θέση ύπέρ τοϋ status quo," δηλ. ύπέρ τής Πύλης. Διαμαρτύρεται en masse κατά της έπαπειλούμενης προστασίας, τήν όποία θέλει νά τούς έπιβάλει ό Ρώσσος αυτοκράτορας. Γενικά ό έλληνορθόδοξος πληθυσμός έπιθυμεϊ τήν ύποστήριξη της Ρωσσίας, όμως ΰπό τόν όρο, ότι δέν θά ύπάγεται στήν άμεση κυριαρχία της.
Τοϋ δημιουργεί άπέχθεια ή*σκέψη δτι ή 'Ανατολική 'Εκκλησία, ποΰναι ή μητέρα τής Ρωσσικής Εκκλησίας, θά μπορούσε ποτέ νά ύποταχθεΐ στήν τελευταία, πράγμα πού θά γινόταν όπωσδήποτε, άν γίνονταν δεκτά τά σχέδια τοΰ ύπουργικοΰ συμβουλίου τής Πετρούπολης».
Marx
Ηταν το δημοφιλέστερο σύνθημα της γενιάς μου. Κόμματα, ομάδες, γκρουπούσκουλα –έτσι λέγαμε τότε τις συλλογικότητες–, ορθόδοξοι φιλοσοβιετικοί κομμουνιστές, ευρωκομμουνιστές, θαυμαστές της πολιτιστικής επανάστασης, κουκουέ μουλού και μουλού κουκουέ, τροτσκιστές, εραστές του Μπάαθ, αγαπητικοί των Παλαιστινίων και του Γιασέρ Αραφάτ. Στη λαϊκή αγορά της Αριστεράς υπήρχε μεγάλη προσφορά προϊόντων, όμως το «Εξω οι Αμερικάνοι» όλοι το φώναζαν εν χορώ. «Εξω οι βάσεις του θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», έως το περίφημο εκείνο «αλλαγή νατοϊκής φρουράς» με το οποίο είχε υποδεχθεί ο Αντρέας τη Δημοκρατία. Δεν τους θέλαμε τους Αμερικανούς. Δεν τους θέλαμε στη Μεσόγειο, στο Βιετνάμ, στη Λατινική Αμερική. Ας πήγαιναν σπίτι τους και ας μας άφηναν μόνους μας να λύσουμε τις διαφορές μας. Οι «λαοί του κόσμου» είχαν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην αυτοδιαχείριση – παραλείπω χάριν ευπρεπείας την άλλη λέξη που μου έρχεται συνειρμικά. Ακούγαμε Ντίλαν, βλέπαμε το «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα, βλέπαμε Γαβρά και δεν είχαμε αμφιβολία ότι τη δυστυχία του κόσμου την οργάνωνε η CIA στα υπόγεια του Λάνγκλεϊ. Εκεί ακόμη και οι καθαρίστριες συνωμοτούσαν για να στήσουν δικτατορίες και να αναδείξουν τους λακέδες τους. «Αμερικανοκίνητη» ανεβοκατεβάζαμε τη χούντα μας.
Στου καφενείου του βοερου το μέσα μέρος
σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ´ενας γέρος•
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται ποσό λίγο χάρηκε τα χρονια
που είχε δυναμι, και λόγο, κι εμορφια.
Ξέρει που γέρασε πολύ•το νιώθει, το κοιτάζει.
Κι εντούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιεται η Φρόνησις πως τον εγελα•
και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλα! —
την ψεύτρα που έλεγε• «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»
Στήν Courrier de Marseille τής 24ης τ.μ. διαβάζουμε:
((Είμαστε σέ θέση να άνακοινώσουμε στούς άναγνώστες μας τό περιεχόμενο μιας διακοίνωσης πού έπιδόθηκε στήν 'Υψηλή Πύλη άπό τόν κ. ντε Όζέροβ άμέσως μετά τήν άναχώρηση τοΰ κόμη Leiningen καί πρίν άπό τήν ώμή sortie "ΐ" τοΰ πρίγκηπα Μέντσικοβ μπροστά στά μάτια τοΰ Ντιβανιοϋ.· Τά κύρια σημεία, στά όποια άναφέρεται ή διπλωματική αύτή διακοίνωση, είναι τά έξης. Ό κόμης Νέσσελροντ παραπονείται έντονότατα δτι ή Πύλη, παρά τήν έπίσημη ύπόσχεσή της νά μή χτυπήσει τούς Μαυροβουνίους, διεξήγαγε αίματηρό πόλεμο έναντίον αύτοΰ τοΰ λαοϋ, πράγμα πού προκάλεσε μέγιστη δυσαρέσκεια στό ύπουργικό συμβούλιο τής Πετρούπολης. Γιά νά έξασφαλίσει στούς Μαυροβουνίους έπαρκή προστασία καί νά τούς προφυλάξει άπό νέες συμφορές, ή Ρωσσία καλεί τήν Πύλη νά άναγνωρίσει τήν όνεξαρτηαΐα τοϋ Μανροβοννίον.
Ή διακοίνωση περιείχε έπίσης μιά διαμαρτυρία έναντίον τοΰ άποκλεισμοΰ τής άλβανικής άκτής καί κατέληγε προβάλλοντας τήν άπαίτησην' άπολύσει ό σουλτάνος τούς ύπουργούς, τών ό ποίων ή δραστηριότητα δημιούργησε πάντοτε παρανοήσεις μεταξύ τών δύο κυβερνήσεων. Λέγεται δτι ή Τουρκία μετά τήν λήψη τούτης της διακοίνωσης έδειξε, άν καί μέ λύπη της, τήν διάθεση νά υποχωρήσει ώς πρός τήν άπόλυση τών ύπουργών, Ιδίως τοΰ Φουάτ έφέντη, γαμπρού τοΰ σουλτάνου, πού άντικαταστάθηκε μέ τόν Ριφάτ πασά, φίλο της Ρωσσίας. 'Ωστόσο ή Πύλη άρνήθηκε τήν άναγνώριση τής άνεξαρτησίας τοΰ Μαυροβουνίου. Άκριβώς τότε ό πρίγκηπας Μέντσικοβ, χωρίς προηγούμενα ν' άποδώσει τΙς συνηθισμένες τιμές στόν ύπουργό έξωτερικών καί περιφρονώντας δλους τούς διπλωματικούς τύπους, παρουσιάστηκε στό Ντιβάνι· καί ζήτησε ξεδιάντροπα άπό τό σώμα αύτό νά υποχωρήσει στίς άπαιτήσεις του. Τότε ή Πύλη έπικαλέστηκε τήν βοήθεια της 'Αγγλίας καί της Γαλλίας».
……ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ….. Η ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ του ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ (Αθανάσιος Κλάρας), μέσα από τα αρχεία της ‘’Αστυνομίας Πόλεων’’, ο οποίος ως έγκλειστος στις φυλακές της Κέρκυρας για διάφορα αδικήματα που είχε διαπράξει, το 1939 χωρίς καμία αναστολή και πίεση υπέγραψε ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΚΥΡΗΞΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΎ, προκειμένου να τύχει ευμενούς μεταχείρισης από νόμο του Ιωάννη Μεταξά για να αποφυλακιστεί, όταν άλλοι έγκλειστοι σύντροφοί του δεν υπέγραψαν την σχετική δήλωση, και προτίμησαν να παραμείνουν εντός των φυλακών. Αξίζει να διαβαστεί το εν λόγω έγγραφο, και φυσικά να τονίσουμε πως το ΚΚΕ δεν του συγχώρησε ποτέ αυτή την ενέργειά του, και για αυτό ήταν γνωστός και ως ο ‘’ΔΗΛΩΣΙΑΣ’’.
Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας
 |
| Η Γιουλη Ζήκου |
Σ’ ένα απομονωμένο χωριό μιας μικρής πολιτείας, ζούσε μονάχος του ένας φτωχός χωρικός. Έτρωγε από αυτά που φύτευε στον μικρό του κήπο κι α...
