Ο Σωκράτης για την έπαρση...

 

Πλάνα από το εσωτερικό της όπερας της Ραβέννα...

 

Τα πλάνα τραβήχτηκαν μετά από παράσταση την 01-02-2020

Τουρκικό σχέδιο σε εξέλιξη

 Την προηγούμενη Κυριακή, 3 Οκτωβρίου, το πόνημα της στήλης είχε θέμα την ελληνογαλλική συμφωνία και τίτλο «Στόχος η αποτροπή, φόβος η επίσπευση», σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει το περιεχόμενο του κειμένου. Οτι, δηλαδή, η συμφωνία είναι καλή και αναγκαία, ότι μια τέτοια συμφωνία πάσχιζαν να βρουν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δίχως να το κατορθώνουν, ότι βασικός στόχος της συμφωνίας είναι η αποτροπή με την έννοια της αποθάρρυνσης της άλλης πλευράς να τολμήσει επιθετική ενέργεια εις βάρος της Ελλάδας, μαζί με την ευχή να μη χρειαστεί συμφωνία να δοκιμαστεί στην πράξη. Παράλληλα όμως στο ίδιο κείμενο διατυπωνόταν η επισήμανση / φόβος, μήπως η Τουρκία προχωρήσει σε επίσπευση πρόκλησης θερμού επεισοδίου πριν η Ελλάδα παραλάβει τα πλοία και τα αεροπλάνα που συμφώνησε να αγοράσει από τη Γαλλία προκειμένου να ενισχύσει την αποτρεπτική ισχύ της.

Στη σχετική φιλολογία που αναπτύχθηκε κατά την εβδομάδα από την περασμένη Κυριακή μέχρι σήμερα, το αποτρεπτικό στοιχείο της ελληνογαλλικής συμφωνίας τονίστηκε ιδιαίτερα, αλλά ταυτόχρονα άρχισε να παίρνει διαστάσεις το ενδεχόμενο πρόκλησης θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, ή κάπου αλλού, καθώς έγινε φανερό ότι η Αγκυρα κλιμακώνει ρητορική και ενέργειες, οδεύοντας πάλι σε σημείο έκρηξης. Χωρίς να κρύβει την οργή της για την υπογραφή της συγκεκριμένης συμφωνίας, αλλά και για άλλους λόγους εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Η επιστολή της Τουρκίας προς τον ΟΗΕ εκφράζει απειλή κατά της Ελλάδας, όχι απλά σε επίπεδο κυριαρ- χικών δικαιωμάτων, αλλά σε επίπεδο κυριαρχίας επί εδαφών.

Η επιστολή της Τουρκίας προς τον ΟΗΕ (που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο συνάδελφος Β. Νέδος στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης) είναι σαφές ότι εκφράζει σαφή απειλή κατά της Ελλάδας, όχι απλά σε επίπεδο κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά σε επίπεδο κυριαρχίας επί εδαφών. Αυτό σημαίνει και τίποτα λιγότερο η επίσημη κατάθεση της τουρκικής άποψης που υποστηρίζει ότι η αμυντική θωράκιση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου αφαιρεί το δικαίωμα ελληνικής κυριαρχίας σε αυτά, γιατί δήθεν παραβιάζονται οι όροι των Συνθηκών Λωζάννης του 1923 και Παρισίων του 1947. Πρόκειται για νησιά που είχαν περάσει στην ελληνική κυριαρχία στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων του 1912 και μόνο το γεγονός αυτό αποδεικνύει τη νεοοθωμανική πολιτική που ακολουθεί ο Ερντογάν επιχειρώντας συστηματικά την ακύρωση των προαναφερθεισών συνθηκών στο πλαίσιο του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Κατά τη γενική αντίληψη, η Τουρκία ανέβασε το επίπεδο των βλέψεών της απέναντι στην Ελλάδα αντιδρώντας στην ελληνογαλλική συμφωνία. Πιο σωστό είναι ότι επέσπευσε την ωμή διατύπωση αυτών των βλέψεων εξαιτίας της συμφωνίας. Ισως επειδή αποφάσισε να επιταχύνει την πορεία σταδιακών προκλήσεων με στόχο τη σύγκρουση. Η τουρκική επιστολή προς τον ΟΗΕ έχει ημερομηνία 30 Σεπτεμβρίου, ελάχιστες μέρες μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Μακρόν και την ανακοίνωση περί της συμφωνίας, και αποκλείεται η Αγκυρα να συνέλαβε το σχέδιο ανοιχτής αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στα μεγάλα νησιά του Αιγαίου μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, καθώς πρόκειται για θηριώδη ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση της αναθεώρησης του στάτους κβο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι εδώ και αρκετό καιρό η προπαγάνδα και οι απειλές της Αγκυρας έχουν επικεντρωθεί στη «στρατιωτικοποίηση» των νησιών, οπότε η σύνταξη και αποστολή από την Αγκυρα μιας τέτοιας επιστολής προς τον ΟΗΕ, μάλλον αποτελεί μέρος σχεδίου σε εξέλιξη. Η ελληνογαλλική συμφωνία απλά άλλαξε την ημερομηνία αποστολής της…

Σε κανονική χώρα με στοιχειώδη λογική και συλλογική συναίσθηση ευθύνης σε παρόμοιες συνθήκες, μια συμφωνία σαν την ελληνογαλλική θα υπογραφόταν και θα κυρωνόταν χωρίς πολλά «ταρατατζούμ» και με στήριξη όλης της πολιτικής τάξης. Στη δημιουργία υπερβολικού θορύβου έχει ευθύνη και η κυβέρνηση –πιθανότατα και ο Μακρόν ήθελε τον θόρυβο– αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκε τόσο αρνητικά απέναντι στη συμφωνία (το ίδιο ισχύει για ΚΚΕ και ΜέΡΑ25, παρότι δεν αποτελούν ίδια μεγέθη). Είναι άραγε τόσο μικρόνοες και τόσο αδιάβαστοι ο αρχηγός και τα ηγετικά στελέχη του κόμματος, ώστε να μην αντιλαμβάνονται την απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα; Ή μήπως είναι τόσο αναίσθητοι και αδιάφοροι, έτοιμοι να «ξεχάσουν» ανά πάσα στιγμή το εθνικό συμφέρον μπροστά σε υποθετικό μικροκομματικό όφελος (κάτι που είναι σίγουρα ανύπαρκτο σε αυτή την περίπτωση); Η απάντηση είναι ότι ισχύουν αμφότερα. Και μικρόνοες είναι και αδιάφοροι για τη χώρα σε μια περίοδο που η Τουρκία δημοσιοποιεί τις βλέψεις της!

Πηγή Καθημερινή

Σλουθ, του Άντονι Σάφερ. Ραδιφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα αρκετά ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ. Πρόκειται για το Σλουθ του Άντονι Σάφερ. Ο Σάφερ κατέκτησε παγκόσμια φήμη με το θεατρικό έργο του «Σλουθ» (1970), το οποίο σημείωσε μία από τις πιο εντυπωσιακές εισπρακτικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’70. 

Η υπόθεση:

Ο Σέφερ χωρίζει το έργο σε δύο νοητά μέρη. Στο πρώτο μέρος, ο ζηλόφθονος συγγραφέας ορίζει τους κανονισμούς της ιδιόρρυθμης πλεκτάνης που έχει σκαρφιστεί με σκοπό να κατατροπώσει τον ανταγωνιστή του. Στο δεύτερο μέρος, ο ανταγωνιστής ανατρέπει τους ισχύοντες κανόνες για να πάρει την ανορθόδοξη παρτίδα σκάκι στα χέρια του και να αποδείξει στον αντίπαλό του με τον πιο δαιμόνιο και μαζί ευρηματικό τρόπο πόσο πολύ τον είχε εξαρχής υποτιμήσει. Οι δύο άντρες θα περιπλανηθούν μέχρι τέλους στους πάμπολλους μυστικούς διαδρόμους που ακολουθεί η πλοκή του Σέφερ. Δυο άντρες στη σκηνή. Ο ένας καλεί στο σπίτι του τον εραστή της γυναίκας του, ο άλλος ανταποκρίνεται και τον επισκέπτεται.

Δυο μαχητές πρόσωπο με πρόσωπο. Και αρχίζει το παιχνίδι. Με πρόσχημα την γυναίκα, μια άλλη γυναικά, το χρήμα, την κοινωνική δύναμη, την ταξική θέση, την καταγωγή, την γοητεία, την ψυχική αντοχή, την συναισθηματική ανθεκτικότητα, το παιχνίδι θα εξελιχθεί άγριο αλλά και αστείο, αδυσώπητο, αλλά και κωμικό. Οι δυο παίχτες παίζουν το ρόλο του θύτη και του θύματος, του θηρευτή και του θηράματος εναλλάξ. Μεταμφιέζονται, αλλάζουν όψη, ψυχισμούς, συμπεριφορές και πεποιθήσεις. Τίποτα δεν μένει σταθερό, γιατί όλα υπηρετούν το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι του φωτός, μέσα στο αιώνιο σκοτάδι. Οι δυο μαχητές, όπως οι σκακιστές, προβλέπουν τις άμεσες αλλά και τις κατοπινές κινήσεις αγνοώντας ότι η ζωή, είναι τελικά ο πιο απρόβλεπτος παίχτης. Γι'αυτό και θα έχουν – στο έξοχο έργο του Άντονι Σάφερ – το τέλος που αξίζει στα απελπισμένα και γι’αυτό παιγνιώδη πνεύματα, αυτού του σκληρού αμετακίνητου κόσμου.

Επιπλέον στοιχεία για το έργο:

Σκοτεινό και ευφυές θρίλερ, το «Σλουθ» έχει ως ήρωα έναν συγγραφέα μυστηρίων που οδηγεί σε διαβολική παγίδα τον εραστή τής γυναίκας του. Το «Σλουθ», που είχε τιμηθεί το 1970 με το βραβείο Τόνι (καλύτερο έργο της χρονιάς), παιζόταν για 2.359 παραστάσεις στο Λονδίνο και για 2.000 παραστάσεις στη Νέα Υόρκη πριν μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη (1972) με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Κέιν και Λόρενς Ολίβιε (υποψήφιοι για Οσκαρ).

Το «Σλουθ» είχε παρουσιαστεί και στην Ελλάδα από αρκετά θεατρικά σχήματα με σημαντική εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Ανάμεσα στις ελληνικές παραστάσεις του «Σλουθ» θυμίζουμε το ανέβασμα με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Χορν και τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

Το «ΣΛΟΥΘ» δεν είναι μόνο ένα ψυχολογικό θρίλερ ούτε περιορίζεται σε μια ιστορία πάθους, μυστηρίου κι εκδίκησης. Πρόκειται για ένα τολμηρό έργο που διαποτίζεται από την ύπαρξη μιας πληθώρας ψυχολογικών και κοινωνιολογικών επιπέδων ενώ οι κωμικές καταστάσεις, το σασπένς, η αγωνία και οι συνεχόμενες ανατροπές κόβουν την ανάσα.

Η διεκδίκηση μιας γυναίκας γίνεται η αφορμή για τη μέχρι τελικής πτώσης σύγκρουση δύο ανδρών. Με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και την ατμόσφαιρα ενός στιβαρού αστυνομικού έργου, το συναρπαστικό θεατρικό έργο του Άντονι Σάφερ μετατρέπεται σε ένα συμφωνημένο μεταξύ των ηρώων «παιχνίδι» όπου όλα επιτρέπονται: οι ρόλοι εναλλάσσονται, τα όρια καταργούνται, η πραγματικότητα θολώνει.

Σε αυτήν την κωμικοτραγική αρένα που έχει στηθεί, η κοινωνική καταξίωση, το κυνήγι της επιτυχίας η αγωνία της φθοράς του χρόνου λειτουργούν τελικά ως καταλύτες και παρακινούν τους δύο άντρες σε ένα παιχνίδι…δίχως επιστροφή!

Το μυστηριώδες αυτό θεατρικό παιχνίδι που συνέθεσε πριν από περίπου 40 χρόνια ο Σάφερ, γοητεύει διαχρονικά τον θεατή. Γραμμένο το 1970, παρέμεινε το κορυφαίο του Βρετανού συγγραφέα και αυτό που τον έκανε διάσημο. Σύμφωνα με σημείωμα του ίδιου του Άντονι Σάφερ, το μυστικό της επιτυχίας του «ΣΛΟΥΘ» βρίσκεται στο ότι το έργο ουσιαστικά διακωμωδεί τις αστυνομικές ιστορίες κι εν γένει το αστυνομικό μυθιστόρημα ενώ ταυτόχρονα, όπως σημείωσε ο κριτικός Κλάιβ Μπαρνς της Νέας Υόρκης, «περιέχει και αναδεικνύει όλες τις αρετές του αστυνομικού θρίλερ παραμένοντας έτσι το καλύτερο δείγμα θρίλερ που γράφτηκε ποτέ».

Υπήρξε τέλος το πρώτο ώριμο έργο του Σάφερ, που προηγουμένως ο ίδιος είχε διατελέσει δικηγόρος και διαφημιστής.

Η ηχογράφηση έγινε το 1976, ενώ δύο μεγάλοι ηθοποιοί, ο Χρήστος Πάρλας και ο Νικήτας Τσακίρογλου πρωταγωνιστούν.

Ο Νικήτας Τσακίρογλου

Ο Χρήστος Πάρλας

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Πηγές:

Καθημερινή, GreekRadioTheater, athinorama, ert.gr, culturenow,

 

Κεφάλι Αμαζόνας Ρωμαϊκό αντίγραφο.

 Κεφαλή Αμαζόνας, ρωμαϊκό αντίγραφο Ελληνικού πρωτότυπου αγάλματος που  δημιουργήθηκε σε καλλιτεχνικό διαγωνισμό στην Έφεσο το 440-430 π.Χ. - Μουσεία Καπιτωλίου, Ρώμη.

🌍 Head of an Amazon Roman copy of Greek original produced in 440-430 BCE for artistic competition in Ephesus. Capitoline Museum, Rome, Italy.

🇬🇷 Σύμφωνα με τον Πλίνιο, οι πιο λαμπροί γλύπτες του 5ου αι. π.Χ., ο Πολύκλειτος, ο Φειδίας, ο Κρησίλας, ο Κύδων και ο Φράδμων, πήραν μέρος σε έναν διαγωνισμό γλυπτικής στην Έφεσο με σκοπό την ανάθεση ενός αγάλματος Αμαζόνας στο ναό της Άρτεμης. Οι αρμόδιοι τους ζήτησαν να εκτιμήσουν οι ίδιοι τα έργα τους. Όλοι φυσικά αξιολόγησαν το έργο τους ως το καλύτερο αλλά στην θέση του δεύτερου η Αμαζόνα του Πολύκλειτου έλαβε τους περισσότερους ψήφους κι έτσι αναδείχθηκε ο νικητής του διαγωνισμού. Ακολουθούσαν στη δεύτερη θέση η Αμαζόνα του Φειδία, στην τρίτη του Κρησίλα, στην τέταρτη του Κύδωνα και στην πέμπτη του Φράδμωνα.

Ο Ντέρεκ Χάμιλτον

 Την ίδια εποχή (Σεπτέμβριος του ’91) που ο Νίκος Φώσκολος παρουσίαζε στον ΑΝΤ1 τη «Λάμψη», ο πρωτότοκος γιος του Σπύρος, προπονητής στο Σπόρτιγκ τότε, εμφάνιζε στο ελληνικό μπάσκετ τον Αμερικανό φόργουορντ Ντέρεκ Χάμιλτον.

Ένα παιδί που είχε ήδη μάθει τι εστί ευρωπαϊκό μπάσκετ, σε χαμηλό επίπεδο βέβαια, και στην Ελλάδα ήρθε για ν’ αποδείξει ότι τα καταφέρνει εξίσου καλά σε αυξημένων απαιτήσεων μπάσκετ λανσάροντας εντυπωσιακά καρφώματα με περιστροφές.

Δύο εβδομάδες μετά την πρεμιέρα της οικογένειας Δράκου στο γυαλί, ο βασικός ξένος της ομάδας των Πατησίων σκόραρε 31 πόντους στο κλειστό του Παπάγου και υπέγραφε ένα μεγάλο διπλό επί των «στρατηγών».

Κατέληξε εκείνη τη σεζόν να είναι ο τρίτος σκόρερ του πρωταθλήματος και από τα 10.000.000 δραχμές να φτάσει στα 25 που του έδινε η ΑΕΚ για να την προτιμήσει.

Καταφατική η απάντησή του, όχι τόσο εκκωφαντικές πάντως οι εμφανίσεις του, χωρίς να σημαίνει πως αποδείχθηκε φούσκα. Πέρασε επίσης από τον Απόλλωνα Πάτρας, ενώ το 2001, βετεράνος πια, ήρθε στο Ηράκλειο. Άλλος παίκτης βέβαια τότε…

Μια συμμαχία για τη Μεσόγειο. Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Το «Ελλάς – Γαλλία συμμαχία» ακούστηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1974. Η χούντα του Ιωαννίδη είχε καταρεύσει, η δημοκρατία του Καραμανλή προσπαθούσε να ορθοποδήσει, η Τουρκία του Ετσεβίτ προχωρούσε στην Κύπρο, ο στόλος της αρμένιζε στο Αιγαίο και η υπερδύναμη δεν είχε καιρό να ασχοληθεί με τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Τον Αύγουστο του 1974 η προεδρία Νίξον ζούσε στον αστερισμό του Ουότεργκεϊτ. Ο Αγγελος Βλάχος, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Καραμανλή τότε, περιγράφει την κατάσταση στον τελευταίο όροφο της «Μεγάλης Βρεταννίας» όπου διέμενε ο πρωθυπουργός. Στο βιβλίο του «Αποφοίτηση 1974»αναφέρεται στις προσπάθειες να αποκαταστήσουν επαφή με την Ουάσιγκτον με στόχο τον σωφρονισμό του μικρομέγαλου εταίρου του ΝΑΤΟ. Σε απλά ελληνικά; Δεν τους έβγαιναν στο τηλέφωνο. Κι έτσι η Ελλάδα αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Μπορεί να ήταν λάθος, όμως ήταν ανθρώπινο λάθος, οφειλόμενο στον εκνευρισμό του Καραμανλή, που από τη μια είχε τα σπαράγματα των χουντικών, από την άλλη τους Τούρκους στο Αιγαίο και τη σιωπή των Αμερικανών. Η μόνη δύναμη η οποία ανταποκρινόταν στις εκκλήσεις του ήταν η Γαλλία του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν.

Μου αρέσει να φαντάζομαι τον Βλάχο ή τον Καραμανλή να μιλούν στο τηλέφωνο με τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Γαλλία υποστήριξε την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Και στον απόηχο όλων αυτών ήρθε το 1981. Η Γαλλία εξέλεγε τον πρώτο της σοσιαλιστή πρόεδρο από δεκαετίες και η Ελλάδα τον πρώτο της σοσιαλιστή πρωθυπουργό. Ο σοσιαλισμός του Μιτεράν ήταν ευρωπαϊκός και απεχθανόταν τις τριτοκοσμικές λέξεις του Παπανδρέου, η χημεία ανάμεσά τους δεν ήταν η καλύτερη, όμως τη σχέση την έσωζε ο λυρισμός. Ηταν η εποχή του Μίκη, της Μελίνας, του Ζακ Λανγκ. Θα προσέθετα στο σύντομο αυτό χρονικό και την περίοδο των μνημονίων. Οταν η Γαλλία του Σαρκοζί και του Ολάντ, αδυνατισμένη χωρίς αμφιβολία, προσπαθούσε να απαλύνει τη γερμανική ακαμψία απέναντι στην πτωχευμένη Ελλάδα.

Τα γράφω αυτά για να θυμηθούμε ότι η αμυντική συμφωνία που υπέγραψαν ο Μητσοτάκης με τον Μακρόν δεν είναι ευκαιριακή-«οπορτουνιστική» κατά το λεξιλόγιο της προοδευτικής Αριστεράς. Εχει τις ρίζες της στην Ιστορία και των δύο χωρών. Το 2021 δεν είναι 1974, ούτε 1981 θα μου πείτε, συμφωνώ. Σήμερα η Γαλλία είναι η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης. Η υπόλοιπη Ευρώπη κοιτάζει τη Μεσόγειο αφ’ υψηλού, σχεδόν σαν βάρος. Η Γαλλία είναι προσκολλημένη στη Μεσόγειο. Είναι κομμάτι της δικής της Ιστορίας από τον καιρό του Ναπολέοντα. Γι’ αυτό έχει σημασία η Ελληνο-Γαλλική Μεσογειακή συμμαχία. Τα υπόλοιπα είναι μπακαλική.

Πηγή: Καθημερινή

Συλλογική ευφυΐα..

 

Ιστορικά ψέματα των Αλβανών.

 Στην επίσημη αλβανική ιστοριογραφία υποστηρίζεται ότι όλοι οι Αλβανοί, πλην ορισμένων εξαιρέσεων που ήταν προδότες και εξαγορασμένοι χρηματικά από την Ελλάδα, πολέμησαν ενάντια στην ελληνική "κατοχή" της Νότιας Αλβανίας (Βορείου Ηπείρου) το 1913.

 Ρίχνοντας μια ματιά όμως στην αλβανική εφημερίδα "Dielli" με ημερομηνία έκδοσης Απρίλιος 1913, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτοί οι "Αλβανοί προδότες" δεν ήταν καθόλου εξαίρεση ανάμεσα στους Αλβανούς. Το αντίθετο μάλιστα! Ήταν πάρα πολλοί Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για 15000. Επίσης αν αναλογιστούμε ότι αυτοί οι "Αλβανοί" Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ήταν εκτός από "προδότες" και "πληρωμένοι" από την Ελλάδα, αμέσως γεννάται το ερώτημα: πως ένα τόσο φτωχό κράτος όπως η Ελλάδα που προ εικοσαετίας είχε κηρύξει μάλιστα πτώχευση, θα μπορούσε να εξαγοράσει 15000 άτομα? Κύριοι μην εθελοτυφλείτε! Η αλήθεια είναι εδώ και σας περιμένει από μια αλβανική εφημερίδα της εποχής. Δεν είναι λόγια δικά μας.

Στο υπογραμμισμένο τμήμα λέει:

U mblodhe n Erseke me teper se 15,000 spirt te krister e myslimane dhe bene tejakrim ne Londer qe jane te kenaqur me Greqine (Περισσότερες από 15.000 χριστιανικές και μουσουλμανικές ψυχές συγκεντρώθηκαν στην Ερσέκα και έγραψαν στο Λονδίνο ότι είναι ικανοποιημένες από την Ελλάδα).

Πηγή Ελλήνων Θέματα

Τεχνολογία...