Πως ξεκίνησε το ραδιοφωνικό θέατρο.

Όλοι γνωρίζουμε το θέατρο με τη μορφή που έχει σήμερα. Την σκηνική παρουσίαση ενός έργου με την παρουσία κοινού. Επί πολλά χρόνια, ωστόσο, το κοινό απολάμβανε και μια διαφορετική μορφή θεάτρου. Το θέατρο στο ραδιόφωνο, που υφίσταται ακόμα και σήμερα, αν και δεν είναι πια τόσο δημοφιλές.



Το θέατρο στο ραδιόφωνο έκανε την εμφάνισή του γύρω στο 1880. Ο Γάλλος εφευρέτης Κλεμάν Αντέρ εφηύρε το θεατρόφωνο, ένα σύστημα τηλεφωνικής μετάδοσης, το οποίο έδινε τη δυνατότητα για στερεοφωνική εκπομπή των φωνών των ηθοποιών. Χάρη σε αυτό έγινε η πρώτη μετάδοση όπερας σε απόσταση άνω των 3 χλμ.

Στις ΗΠΑ, η αρχή έγινε με το A Rural Line on Education, ένα σκετς που γράφτηκε ειδικά για το ραδιόφωνο το 1921. Το 1922, στη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε η εβδομαδιαία μετάδοση ολόκληρων θεατρικών έργων. Ένα γαλλικό βραβευμένο έργο με τίτλο «Marémoto», μεταφράστηκε και μεταδόθηκε σε Γερμανία και Αγγλία. Στην Γαλλία, ωστόσο, απαγορεύθηκε για αρκετά χρόνια. Ήταν μια ρεαλιστική αναπαράσταση της βύθισης ενός πλοίου. Οι ηθοποιοί έπαιζαν τον ρόλο των επιβαινόντων. Οι γαλλικές αρχές θεώρησαν ότι θα μπορούσε να το κοινό να το εκλάβει ως αληθινό γεγονός και να προκληθεί πανικος.

Το θέατρο στο ραδιόφωνο παρουσίασε μεγάλη άνθηση τις δεκαετίες ’30-΄60. Αξιοσημείωτο παραμένει το θεατρικό έργο του Orson Welles με τίτλο The War of the Worlds. Ο ηθοποιός και συγγραφέας έπεισε με το έργο του το κοινό ότι συνέβαινε μια πραγματική εξωγήινη εισβολή. Την ίδια περίοδο, οι παραγωγοί συνειδητοποίησαν ότι δεν αρκούσε να προσαρμόζουν θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο. Έπρεπε να γραφτούν καινούρια έργα, τα οποία θα αξιοποιούσαν στο έπακρο τις συγκεκριμένες δυνατότητες αυτού του μέσου.

Στην Αγγλία, το BBC παρουσίασε πολλά θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο. Αρχικά επέμενε σε πιο κλασικό περιεχόμενο. Τελικά, όμως, υιοθέτησε το παράδειγμα της Αμερικής και προχώρησε σε θεατρικές «σαπουνόπερες». Μία, μάλιστα, το The Archers, παίζεται ακόμα και σήμερα.

Το θέατρο στο ελληνικό ραδιόφωνο

Στις 21 Μαΐου 1938, έγινε η πρώτη μετάδοση της ελληνικής ραδιοφωνίας. Στη διάρκεια της Κατοχής, κάνει την εμφάνισή του και το θέατρο στο ραδιόφωνο. Η Αντιγόνη Μεταξά, γνωστή ως “Θεία Λένα”, παρουσίασε πολλές θεατρικές παραστάσεις για παιδιά στο ραδιόφωνο. Μεγάλωσε πολλές γενιές Ελλήνων, συντροφεύοντας την παιδική τους ηλικία.

Αρχικά στο ελληνικό ραδιόφωνο παρουσιάζονταν κλασικά έργα. Έργα του Σαίξπηρ, αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, έργα του Ο’Νιλ ή του Τσέχοφ, αλλά και των Εφταλιώτη, Χορν, Τσιφόρου, Ψαθά και Πολέμη. Στην πορεία, άρχισαν να γράφονται και έργα ειδικά για το ραδιόφωνο. Όλα ερμηνεύτηκαν από καταξιωμένους Έλληνες ηθοποιούς της εποχής: Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Άννα Συνοδινού, Βασίλη Διαμαντόπουλο, Αντιγόνη Βαλάκου, Μάνο Κατράκη, Κυβέλη, Μαίρη Αρώνη, κα.

Σίγουρα στο θέατρο παίζει τεράστιο ρόλο η εικόνα, η σκηνή, η παρουσία του ίδιου του ηθοποιού. Το θέατρο, ωστόσο, έκανε πιο προσιτή αυτή την τέχνη. Βοήθησε το κοινό, ειδικά παλιότερα, να έρθει σε επαφή με σπουδαία έργα. Βοήθησε τους ανθρώπους να εξασκήσουν τη φαντασία τους και να μαγευτούν από το παραμύθι. Κι ο άνθρωπος πάντα έχει ανάγκη να ακούει όμορφες ιστορίες.

Για όποιον θέλει να πάρει μια ιδέα του τι σημαίνει θέατρο στο ραδιόφωνο, υπάρχουν πολλές σελίδες που μπορεί να επισκεφθεί. Με μια αναζήτηση «Θέατρο στο Ραδιόφωνο» στο YouTube, μπορείτε να βρείτε δεκάδες links και να ακούσετε αποσπάσματα ή και ολόκληρες ραδιοφωνικές παραστάσεις.

Πηγή https://www.maxmag.gr/theatro/pos-xekinise-to-theatro-sto-radiofono/

Βάσεις του ΔΣΕ σε όμορες χώρες


 Χάρτης ο οποίος καταδεικνύει με κάθε λεπτομέρεια την οργάνωση και τις βάσεις στήριξης που είχαν οι κομμουνιστές κατά την περίοδο 1946-1949 από τις τότε όμορες κομμουνιστικές χώρες, ενώ από τον χάρτη αυτόν γίνετε άμεσα αντιληπτό και με κάθε σαφήνεια πως ο ‘’ΔΣΕ’’ μέσω του ΚΚΕ ήταν ξενοκίνητος και με ανθελληνικούς σκοπούς .

Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Όνειρα: Μαρκ Σαγκάλ (1887-1985), The Flying Carriage, 1913

 Αυτός ο περίτεχνος πίνακας που απεικονίζει έναν άνδρα με ένα άλογο να απογειώνονται από το έδαφος δίπλα σε ένα μικρό σπίτι, όπως και πολλά από τα έργα του, έχει μια ονειρική ποιότητα τόσο στις αέρινες πινελιές του όσο και στο αντικείμενο που παρουσιάζει. Ο πίνακας Ο Βιολιστής του Σαγκάλ, ομοίως, που απεικονίζει το Βιολιστή στη Στέγη που ενσαρκώνει το ομώνυμο μιούζικαλ, αναδεικνύει επίσης μια εξέχουσα αλληλουχία ονείρων. Ο Σαγκάλ, αποτυπώνοντας στον καμβά εικόνες από τη νιότη του, μας περνάει μέσα από τις πρώτες αναμνήσεις του, οι οποίες μπορεί να συνέθεσαν και πολλά από τα όνειρά του.


Πηγή https://www.psychologynow.gr/psyxologia-texni/eikastika/4593-15-spoudaia-erga-texnis-pou-syndeontai-me-tin-psyxologia.html


Aνάλυση: Το ουκρανικό σε έναν κόσμο λιγότερο ασφαλή. Γιώργος Ν. Τζογόπουλος

 Το 1998, στα 94 του χρόνια, ο Τζορτζ Κένναν, αρχιτέκτονας της αμερικανικής πολιτικής ανάσχεσης της Σοβιετικής Ένωσης, διαφωνούσε έντονα με την τότε διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Προέβλεπε σταδιακή ρωσική αντίδραση και έκανε λόγο για έναρξη ενός νέου ψυχρού πολέμου. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 2013, η έναρξη της ουκρανικής κρίσης άνοιξε, πράγματι, ένα καινούριο κεφάλαιο στις σχέσεις Δύσης-Ρωσίας. Η περίοδος σχετικά αρμονικής συνεργασίας τελείωσε, και η αντιπαλότητα άρχισε να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό, ιδίως μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014.





Οι συμφωνίες Μίνσκ Ι και ΙΙ συνέβαλαν στη μείωση των εντάσεων στην Ουκρανία, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, αλλά δεν αντιμετώπισαν το ουσιαστικό πρόβλημα. Η φιλοδυτική πορεία της Ουκρανίας θα αποτελούσε για τη Ρωσία κίνδυνο για την εθνική της ασφάλεια, ιδίως εάν συνδυαζόταν με εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας της Ουκρανίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και με εντατικοποίηση των ζυμώσεων για μελλοντική ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Από τη δική τους πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν την άσκηση αυξανόμενης πίεσης προς τη Ρωσία – μεταξύ άλλων μέσω αυστηρών κυρώσεων – ελπίζοντας στη μεταμόρφωση της συμπεριφοράς της σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και στην αναγκαστική προσαρμογή της σε μία αρχιτεκτονική ασφάλειας, η οποίας θα καθοριζόταν από την πιο επιτυχημένη στρατιωτική συμμαχία στην σύγχρονη ιστορία των διεθνών σχέσεων, το ΝΑΤΟ. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Η Ρωσία, έχοντας ήδη ενισχύσει και εκσυγχρονίσει τις ένοπλες δυνάμεις της, φαίνεται αποφασισμένη να αντιδράσει, ώστε να προλάβει το ενδεχόμενο καινούριας διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και εγκατάστασης αμερικανικών οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία. Τα τύμπανα πολέμου ακούγονται εδώ και αρκετές βδομάδες, ενώ αμερικανικά περιοδικά, όπως το Foreign Affairs, επεξεργάζονται σενάρια εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, και τρόπους αμερικανικής και γενικότερα νατοϊκής αντίδρασης. Η Μόσχα εμφανίζεται αρκετά απαιτητική στις συζητήσεις με την Ουάσιγκτον, ζητώντας εγγυήσεις ασφάλειας, όπως τη διακοπή της διαδικασίας περαιτέρω διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, που η δεύτερη δεν αποδέχεται. Η συνέχιση του διαλόγου, ιδίως πίσω από κλειστές πόρτες, είναι ιδιαίτερα σημαντική με στόχο την εκτόνωση της κρίσης. Την σύγχρονη εποχή, που δεσπόζει ο πόλεμος της πληροφορίας, το ενδεχόμενο ένοπλης σύρραξης παρουσιάζεται ως πολύ πιθανό στη δημόσια σφαίρα. Ωστόσο, η πραγματική διπλωματία είναι διαφορετική από τη δημόσια ρητορική. 

Μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, βασικό ερώτημα που απασχολεί τη διεθνή κοινότητα, ιδίως τους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι ποιος μπορεί να είναι ο μελλοντικός τρόπος αντίδρασής τους σε ενδεχόμενο καινούριων κρίσεων. Η περίπτωση της Ουκρανίας ίσως δώσει απάντηση. Από ένα άλλο πρίσμα, όμως, δεν αποκλείεται η Ρωσία να εμφανίζεται απαιτητική και στιβαρή μέχρι στιγμής, επειδή, σύμφωνα με τη δική της ανάγνωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολύ δύσκολα θα δείξουν στη πράξη την πυγμή του παρελθόντος. Το στοίχημα, λοιπόν, για την αμερικανική διπλωματία είναι να αποτρέψει μία πιθανή ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, πείθοντας τη Μόσχα ότι οι συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας θα είναι μεγαλύτερες από τα όποια οφέλη. Θα φανεί στο επόμενο διάστημα, αν μπορεί να το πετύχει. Σίγουρα, έχει τις δυνατότητες και την εμπειρία να το πράξει. 

Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος του 2022 κάθε άλλο παρά είναι ασφαλής. Η περιορισμένη συνεργασία των μεγάλων δυνάμεων για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της ανθρωπότητας, όπως η συνεχιζόμενη πανδημία, δημιουργούν ερωτήματα στην παγκόσμια κοινότητα για την μελλοντική πορεία του κόσμου. Σενάρια πολέμου, προοπτικές διχοτόμησης και μια διαρκής κακοφωνία, επιδεινώνουν την κατάσταση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η μοναδική υπερδύναμη αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να ηγηθούν στον 21ο αιώνα προβληματίζει συχνά ακόμα και τους συμμάχους τους. Η ειρηνική διαχείριση της ουκρανικής κρίσης πρέπει να αποτελεί μονόδρομο για την Ουάσιγκτον. Ένας πόλεμος στην Ουκρανία, άλλωστε, θα πλήξει πολύ περισσότερο την Ευρώπη και τους πολίτες της παρά την Αμερική – λόγω γεωγραφικής απόστασης. Έχει έλθει η ώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιστρέψουν στο δρόμο των επιτυχιών, που παλαιότερα εμφυσούσαν εμπιστοσύνη και ενέπνεαν. 

* O Δρ. Γιώργος Ν. Τζογόπουλος είναι Senior Fellow στο ΕΛΙΑΜΕΠ και το Begin Sadat Centre του Ισραήλ, και λέκτορας διεθνών σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο της Νίκαιας.

Πηγή: Καθημερινή

Ο ασπρισμένος στρατιωτης, Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Ραδιοφωνικό Θέατρο.

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω μία ακόμη περιπέτεια του διάσημου ντεντέκτιβ Σέρλοκ Χολμς, με τίτλο "Ο απρισμένος στρατιώτης"




Ο Χολμς δέχεται την επίσκεψη ενός άνδρα στο γραφείο του. Από την πρώτη στιγμή ο ντεντέκτιβ καταλαβαίνει ότι ο άνδρας αυτός είναι στρατιωτικός.

Ο Ντοπ, όπως ονομάζεται, αναφέρει στο Χολμς ότι ένας συνάδελφος του (γιος Συνταγματάρχη) μαζί με τον οποίον είχαν πολεμήσει στη Νότια Αφρική έχει εξαφανιστεί. Επρόκειτο για έναν γενναίο άνδρα. Υστερα από επίσκεψη του στον πατέρα του συναδέλφου του στο Τάξπερι, συνεχίζει ο Ντοπ, ο ίδιος ο πατέρας του του αναφέρει γενικά και αόριστα ότι "ο γιος του έχει φύγει μακριά". Λόγω του προχωρημένου της ώρας της επίσκεψης ο Ντοπ δέχεται να διανυκτερεύσει εκεί, και τυχαία μαθαίνει από έναν υπηρέτη ότι κάτι άλλο έχει συμβεί με τον εξαφανισθέντα στρατιώτη... Και ξαφνικά βλέπει στο παράθυρο το φίλο του κατάχλωμο σα νεκρό!!!


Ο Χολμς αποφασίζει να πάει στο Τάξπερι, ξέρει τι έχει συμβεί από την αρχή!


Κατά την προσφιλή του τακτική ο Σέρλοκ Χολμς αποκλείει όλα τα μη πιθανά ενδεχόμενα και βρίσκει με συλλογιστικό τρόπο τη λύση, όσο απίθανη και αν είναι αυτή...


Πρόκειται για παραγωγή του ΡΙΚ



Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Ραδιοφωνικό Θέατρο:







📖Ιστορίες από το ράφι της Βιβλιοθήκης της ΕΣΤΙΑΣ Νέας Σμύρνης! 📌20 Αυγούστου 1922 - Πέφτει η τελευταία αυλαία στη Σμύρνη

 Aπό τα μέσα Ιουλίου του 1922, δε παίζει πια ελληνικός θίασος. Η άλλοτε κοσμοπολίτις, η εύθυμη, η θεατρόφιλη Σμύρνη έχει χάσει τη χαρά και τον ζωντανό εκείνο  παλμό, χαρακτηριστικό του αισιόδοξου και θυμόσοφου ελληνισμού της Ιωνίας . Η πολιτική κατάσταση ασαφής και σκοτεινή. Η στρατιωτική, αινιγματική και αβέβαιη. Η ζωή άτονη, φοβισμένη... 



Δυο εβδομάδες πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, καταφτάνει στη Σμύρνη ιταλικός μελοδραματικός θίασος με τον διάσημο τενόρο Ντέλ Ρύ και την φημισμένη υψίφωνο Σαρατζάνη. Αρχίζει τις παραστάσεις στις 12 Αυγούστου, ο θίασος της Κυβέλης Ανδριανού . Το εισιτήριο της πρώτης θέσης 200 γρόσια, 150 γρόσια της δεύτερης και 75 γρόσια του εξώστη. Ο θίασος ανεβάζει το «Τροβατόρε», την «Τόσκα», τον «Ερνάνη» τους «Παλιάτσους» την «Καβαλλερία Ρουστικάνα» τον «Αντρέ Σενιέ», το «Ριγκολέττο», τον «Φάουστ». Στις 20 Αυγούστου – τελευταία παράσταση- λαμβάνει μέρος κι ο βαθύφωνος Βλαχόπουλος. 


Το φιλόμουσο όμως σμυρναϊκό κοινό αραιό! Ο βραχνάς της επικείμενης θύελλας, βαρύς, καταθλιπτικός … Η ελληνική άλκη καταπονημένη καταβάλλει την ύστατη προσπάθεια.  


Το Μέτωπο καταρρέει. Η ατσάλινη ασπίδα των Ακριτών λυγίζει. Απ’ τις λευτερωμένες με τόσο αίμα πόλεις της Ανατολής, μαύρος χείμαρρος, αρχίζουν να οδεύουν προς τη Σμύρνη τα καραβάνια των προσφύγων. Οι στρατιώτες μας, που πριν τριάμισι χρόνια, έφερναν, κάποιο πρωινό του Μάη, με τον αγνό τους ενθουσιασμό την Ανάσταση του Γένους, γυρνούν από τους δρόμους των Θριάμβων και των Τροπαίων τσακισμένοι, ηττημένοι. 



Η Ελληνική Σμύρνη ψυχορραγεί. Βαρύ και εφιαλτικό κάποιο σύννεφο θα περάσει σε λίγο για να καλύψει κάθε ίχνος, κάθε σημάδι, το κάθε τι της αιώνια ελληνικής Σμύρνης. 


Το ψιθύρισμα της Μελπομένης και της Θάλειας για τελευταία φορά θα ακουστεί στο θέατρο «Σπόρτινγκ». 


20 Αύγουστου 1922 


Παίζεται η «Αΐντα» του Βέρντι. Συμβολικότερο έργο και ιδιαίτερα συμβολικότερο φινάλε δε θα μπορούσε να σταθεί για την άτυχη πρωτεύουσα της Ιωνίας. Η σκλάβα  που πεθαίνει στο υπόγειο, δεν θα είναι τούτη τη φορά η σκλάβα της Αιθιοπίας. Θα είναι η πεντάμορφη Ιωνική Κόρη, που θα οδεύσει στον τάφο με τον υπέροχο επιθανάτιο ύμνο: 


    «Χαίρε, γη!...» 


(από το βιβλίο «Το Θέατρο στη Σμύρνη 1657-1922» / Χρήστου Σωκρ. Σολομωνίδη, Αθήνα,1954)


#estianeassmyrnis #estianeassmirnis #neasmyrni #neasmirni #mikrasiates #kivotosmikrasiaton #kivotospolitismou #mikrasiatikikivotos #megaroestias #library #museums #art #history #mikrasiatestoukosmou #smyrni1922 #neasmyrni1930 #ionikospolitismos #culture #greekculture #asiaminor #greekculturalcenter

Αφίσα της εποχής του εμφυλίου με εικόνα οπλίτη της Βασιλικής Χωροφυλακής

 Φωτογραφία-αφίσα εποχής με την εικόνα  οπλίτη της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής συνοδευόμενη από ένα ‘’ιδιαίτερο’’ κείμενο (αξίζει να διαβαστεί) που εκδόθηκε από το Αρχηγείο της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1946-1949, και η οποία αφίσα κοινοποιήθηκε προς όλους τους Σταθμούς, διοικήσεις και Τμήματα της Χωροφυλακής της Ελλάδος προκειμένου αυτή να αναρτηθεί εντός αυτών, δείχνοντας την πραγματικά σοβαρή επικρατούσα κατάσταση κατά την συγκεκριμένη εμπόλεμη περίοδο. Άκρως εντυπωσιακό του κειμένου που συνοδεύει την φωτογραφία είναι το γεγονός που προειδοποιεί το στέλεχος της Χωροφυλακής ποια τύχη το περιμένει εάν αιχμαλωτιστεί από τους κομμουνιστές...



Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας.

Στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων. Από τη συλλογή διηγημάτων της Σοφίας Γκούσιου Τα μεταμεσονύχτια, (2012)

 Στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων η μουσική παίζει τις νύχτες – οι παλιές αγάπες αναβιώνουν – οι στίχοι γράφονται στους τοίχους... για ένα βράδυ, μόνο για ένα βράδυ ο καθένας, στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων.

Πώς έφτασες δεν είναι σίγουρο, μόνο κοιτάς αφηρημένα το κορίτσι που σου προτείνει τα κλειδιά για κάποιο δωμάτιο που δε θυμάσαι να ζήτησες.

- Σας έβαλα στο 201.

Και σου κλείνει το μάτι συνωμοτικά. Τα χείλη της – συνειδητοποιείς καθώς απομακρύνεσαι από τη ρεσεψιόν – δεν άνοιξαν ποτέ. Διατήρησαν το σχήμα τους – σαν κόκκινη λεπτή γραμμή - το σύνορο μεταξύ Κόλασης και Παράδεισου – από την πρώτη ματιά μέχρι την τελευταία. Κι όμως θυμάσαι τον αριθμό του δωματίου ξεκάθαρα και τη φωνή της ν’ αντηχεί στ αυτιά σου.

Πριν βάλεις το κλειδί στην πόρτα – μπρούτζινα γράμματα που αντανακλούν στο φως του διαδρόμου – νιώθεις το παιδί με τις βαλίτσες πίσω σου. Έφερες βαλίτσες; Από πού; Καθώς του δίνεις ένα μικρό φιλοδώρημα – ό,τι βρήκες στις τσέπες του παντελονιού σου – σε ενημερώνει επί του ορόφου

- Απέναντι σας μένει πάντα ο Τζιμ Μόρισον. Δεν δίνουμε ποτέ το δωμάτιό του σε επισκέπτες. Τους ενοχλεί, ξέρετε, όλη νύχτα απαγγέλλει ποιήματα. Αν δεν μπορέσετε να κοιμηθείτε ειδοποιήστε τη ρεσεψιόν σας παρακαλώ.

Τον ευχαριστείς με ένα νεύμα – αβέβαιος πώς μπορείς να απαντήσεις.

Παρακολουθείς τα πάντα μουδιασμένα, από μια σκοτεινή γωνία – κρυμμένη κάπου στις πτυχές της δειλής σου ύπαρξης. Ακόμα και τον εαυτό σου που κλείνει την πόρτα απαλά. Κρυφοκοιτάς το σκουρόχρωμο κορμί, τον τρόπο που περπατάς κάπως σκυφτός, κάπως όρθιος – ενδιάμεσα. «Η ζωή σου κρίθηκε στα ημίμετρα», σιγοτραγουδάει το χαιρέκακο κομμάτι σου καθώς ανοίγεις τις κουρτίνες και χαζεύεις ένα δάσος σκοτεινό, ριγμένο κάπως άτακτα πέρα από τις μαρμάρινες αυλές και το μισογεμάτο σιντριβάνι. Τα βατράχια στήνουν χορό στα ξεχασμένα νερά.

Στο τραπέζι περιμένει ένας δίσκος με φαγητό – μήπως το παρήγγειλες και δεν το θυμάσαι; Δεν πεινάς, πείθεις τον εαυτό σου, και μπαίνεις στο μπάνιο. Στον καθρέφτη, το κορμί σου φαίνεται θολό μέσα από τους υδρατμούς, κι αυτή την ουλή στο στήθος σου δεν τη θυμάσαι καθόλου. Περνάς τα δάχτυλα σου πάνω από το ροζ σημάδι, από το λαιμό σου, στη θηλή σου, στα πλευρά σου, μία γραμμή λεπτή – πολύ λεπτή – όπως τα χείλη του κοριτσιού στη ρεσεψιόν – το σύνορο μεταξύ Κόλασης και Παράδεισου.

Στάλες νερό στολίζουν το χαλί καθώς τινάζεις τα μαλλιά σου πίσω. Στον καθρέφτη ρίχνεις μια φευγαλέα ματιά και καθώς έρχεται το αναμενόμενο χτύπημα στην πόρτα, το είδωλο σου σηκώνει το αριστερό του φρύδι στον καθρέφτη. «Στα ημίμετρα!» – ψιθυρίζει το επίμονο κομμάτι σου καθώς βάζεις το χέρι σου στο πόμολο και το γυρνάς αργά.

Το χέρι της είναι ακόμα στον αέρα, το στόμα της είναι μισάνοιχτο – επιτέλους ένας κύκλος παρά μια κόκκινη γραμμή – και τα μάτια της κοκκινίζουν σχεδόν αστραπιαία. Αυτόματα θυμάσαι, βγαίνεις σαν μισοπνιγμένος από την ομίχλη και βάζεις το χέρι σου στο στόμα της.

- Χωρίς ονόματα. Αν το πεις χάθηκα.

Και την τραβάς μέσα.

Στα λινά σεντόνια το δέρμα της είναι ακόμα το ίδιο τρυφερό, το ίδιο σκούρο, το ίδιο... με το δικό σου. Κλαίει ονειρικά στην αρχή, κυλάνε αλμυρά δάχτυλα στον τρυφερό λαιμό της. Χωρίς κουβέντα– την κρατάς αγκαλιά από πίσω, σαν παιδί, την ασφαλίζεις ανάμεσα στα πόδια σου και δένεις τα χέρια σου μπροστά στο στήθος της.

Τη γαμάς απλά και γρήγορα. Δεν υπήρχε άλλωστε ποτέ καλύτερο κρεβάτι μεταξύ σας. Και τραβάς νοητή γραμμή κάτω από την πρόταση. Ποτέ καλύτερο κρεβάτι. Γραμμή. Λεπτή και κόκκινη - το σύνορο μεταξύ Κόλασης και Παράδεισου.

Φιλάς τα άγια της δάχτυλα και κλείνεις τα μάτια της με το χέρι σου, καθώς κοιμάται. Τα τσιγάρα είναι στην τσέπη σου – δεν είχες σκεφτεί το κάπνισμα μέχρι τώρα – και ο αναπτήρας αφημένος σε ένα από τα τραπεζάκια του δωματίου. Ανοίγεις την πόρτα αλλά δεν κοιτάς πίσω – ξέρεις, πολύ βαθιά και πολύ σίγουρα, ότι το κορμί δεν είναι πια εκεί αν και η μυρωδιά παραμένει.

Στέκεσαι στο παράθυρο του διαδρόμου, τα φώτα κάπως χαμηλωμένα και, καθώς ο καπνός σου στροβιλίζει στον αέρα, οι μπότες του Τζιμ Μόρισον αντηχούν στο διάδρομο και η φωνή του μελωδικά διώχνει το φως. Από τις σκιές του διαδρόμου σε ρωτάει νυσταγμένα:

- Ακόμα εδώ;

- Ακόμα.

- Ήρθε;

- Κι έφυγε ήδη.

Απλώνει το χέρι του μέσα από το σκοτάδι και σε χτυπάει στον ώμο.

Σηκώνεις το τσιγάρο στα χείλη σου και η μυρωδιά της – που έχει μείνει στα δάχτυλά σου – εισβάλει βίαια και γρήγορα και ανατινάζει το σώμα σου.

- Είναι κρίμα που δεν γράφεις μουσική – ψιθυρίζει ο Τζιμ Μόρισον από τις σκιές – ίσως να περνούσε ο καιρός γρηγορότερα, κι απομακρύνεται απαγγέλλοντας το Shaman’s Blues.

Εσύ, ο Τζιμ Μόρισον και ο Μαρά – γεμάτοι ουλές που έκλεισαν εδώ και χρόνια, μόνιμοι κάτοικοι στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων. Ο Τζιμ δέχτηκε την επίσκεψή του πολύ πριν φτάσεις και δεν μιλάει ποτέ γι αυτήν. Ο Μαρά σου είπε μια νύχτα μεθυσμένος ότι ο επισκέπτης άφησε καινούριες ουλές στον τρυφερό Καλιφορνέζο ποιητή. Άλλες λεπτομέρειες δεν έμαθες. Ο Μαρά ακόμα περιμένει τη δική του – αιώνες μετά. Υποπτεύεσαι καμιά φορά, τις λευκές νύχτες της ανίας, ότι η επίσκεψή του ήρθε και πέρασε αιώνες πριν ενώ αυτός χασομερούσε κάπου πνιγμένος στο ποτό και τις τύψεις.

Όλοι οι άλλοι περνάνε και φεύγουν. Άλλοι μια νύχτα, άλλοι δύο. Εσύ σταμάτησες να μετράς εδώ και καιρό. Περίμενες χωρίς αιτία, μπεκρόπινες με τους ποιητές της επανάστασης και συζητούσες στίχους και γυναίκες με την ίδια απάθεια.

Τώρα που ήρθε κι έφυγε η επίσκεψή σου – σε μια στιγμή κατάλαβες, σε μια στιγμή απόκτησες, σε μια στιγμή έχασες. Θα περιμένεις. Εσύ... επισκέπτης στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων. Μόνιμος κάτοικος. Στο μεταίχμιο, στο μεταξύ, στο ημίμετρο. Στη λεπτή και κόκκινη γραμμή - το σύνορο μεταξύ Κόλασης και Παράδεισου.

Στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων η μουσική παίζει τις νύχτες – οι παλιές αγάπες αναβιώνουν – οι στίχοι γράφονται στους τοίχους... για ένα βράδυ, μόνο για ένα βράδυ ο καθένας, στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων.

 


Δημοσιεύθηκε στο blog Φιλοξενείο

Ο Εαυτός (η εικόνα του Εαυτού): Ρενέ Μαγκρίτ (1898-1967), The False Mirror, 1928

 Πρόκειται για μια ισχυρή εικόνα ενός ματιού που κοιτάζει τον θεατή, με σύννεφα να διέρχονται από την ίριδα του ματιού. Θεωρούμε τα μάτια ως τα παράθυρα της ψυχής ή ότι μας παρέχουν πληροφορίες για την προσωπικότητα κάποιου. Η σουρεαλιστική εικόνα της εμφάνισης των σύννεφων αντί της ίριδας, μπορεί να σημαίνει ότι κοιτάζουμε τον εαυτό μας ή κοιτάζοντας προς τα έξω διερευνώντας το μάτι και το μυαλό κάποιου άλλου. Εναλλακτικά, αυτός ο πίνακας θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο, εναλλακτικό ξεκίνημα σε μια διάλεξη ψυχολογίας σχετικά με την εικόνα του εαυτού. Και στις δύο περιπτώσεις, η εικόνα είναι μια συναρπαστική εικόνα που παίζει με την επιθυμία μας να κατανοήσουμε τους άλλους, αν όχι τους εαυτούς μας, κοιτάζοντας τα μάτια τους.



Η δύναμη του Παραμυθιού. Ηρώ Ντιούδη

  Τα παραμύθια δεν είναι μόνο ψυχαγωγία για τα παιδιά, αλλά και ο πιο άμεσος τρόπος για να οδηγηθούν με ασφάλεια στην ωριμότητα, υποστηρίζει...