Το αρχαίο ελληνικό θέατρο της Ιεράπολης

 Το Αρχαιο Ελληνικό Θέατρο της Ιεράπολης στην Φρυγία. Ένα απο τα πιο καλοδιατηρημένα Αρχαία Ελληνικά θέατρα.

Χωρητικότητας 12000 θεατών. 

Τα λόγια περιττά!

Οι Τουρκοι το λένε Παμούκκαλε...

Ελλάς Παντού...

Ο δολοφόνος σκότωνε τα μεσάνυχτα, Τζον Ντίξον Καρ. Ραδιοφωνικό θέατρο

Αγαπητοί φίλοι του ραδιοφωνικού θεάτρου απόψε θα σας παρουσιάσω μια ενδιαφέρουσα αστυνομική ιστορία, το έργο του Τζον Ντίξον Καρ Ο δολοφόνος σκότωνε τα μεσάνυχτα.

Η υπόθεση:

Ένας άντρας δολοφονείται λίγες ώρες μετά τον γάμο του. Βρίσκεται μαχαιρωμένος στον χώρο όπου γίνεται μία γαμήλια δεξίωση και οι ύποπτοι είναι πολλοί. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν, ο φόνος έγινε ακριβώς τα μεσάνυχταυχτα.

Ξεκινούν οι ερευνες, αλλά τον πρώτο φόνο ακολουθεί δεύτερος, πάλι με μαχαίρι και πάλι την ώρα που το ρολόι χτυπά μεσάνυχτα.

Ιντριγκες, έντονα ερωτικά πάθη, πλαστοπροσωπίες, μια γυναίκα χαλαρών ηθων σε ρόλο - κλειδί για την υποθεση, και ένα τρίτο πτώμα, αυτή τη φορά χτισμένο στο κελάρι του σπιτιού του πρώτου θύματος, περιπλεκουν το μυστήριο ακομα περισσότερο.

 Όμως ο αστυνόμος Γκαστόν Φορέ, εξετάζει την κάθε λεπτομέρεια και σύντομα θα βρει τη λύση...

Ο Σπύρος Καλογήρου

Ο Τζων Ντίξον Καρ διακρίθηκε ιδιαίτερα στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Μεταδόθηκε ραδιοφωνικά πρώτη φορά από την εκπομπή «Θρίλλερ στο Β΄ Πρόγραμμα» της Ελληνικής Ραδιοφωνίας τον Οκτώβριο του 1977.

 Ραδιοφωνική Διασκευή: Χρήστος Αντωνιάδης

Μουσική Επιμέλεια: Αρίστη Γεωργοπούλου

Επιμέλεια Ήχων: Ζήνα Υφαντή

Τεχνική Επιμέλεια: Δημήτρης Πουλόπουλος

Ραδιοσκηνοθεσία: Βύρων Πάλλης

Ακούγονται οι ηθοποιοί:

Γιώργος Γεωγλερής – γιατρός Ράινχαρντ Μάκης Ρευματάς – αστυνόμος Γκαστόν Φορρέ Αφροδίτη Γρηγοριάδου – κόμισσα Σεσίλ ντε Μπλινύ Τρύφων Καρατζάς – Ζεράρ Μερλιέ Θόδωρος Δημήτριεφ – μπάρμαν Σπύρος Καλογήρου – Λουίτζι Νίκος Λυκομήτρος – Τζον Γκίμπσεν Άννυ Παπακωνσταντίνου – Βέρα Νίλσεν Δημήτρης Ζακυνθινός – δικηγόρος Μπονουέλ Βύρων Πάλλης – αφηγητής

Επιμέλεια Εκπομπής: Μάρα Καλούδη

Ο Μάκης Ρευματάς

Η μεταφορά του έργου έγινε από το κανάλι "Ναταλία Δεδουσοπούλου":

Πηγές:

https://webradio.ert.gr/trito-programma/19sep2017-i-astynomiki-logoetchnia-sto-trito-programma-o-dolofonos-skotone-ta-mesanychta-tou-john-dickson-carr-ora-2200/

Ο Γέρας. Ο δαίμονας των γηρατειών...

 Ο Γέρας ήταν ο δαίμονας των Γηρατειών που μας οδηγεί στο θάνατο ένα από τα κακόβουλα πνεύματα που γεννήθηκαν από τη θεά Νύξ (Νύχτα). Ο Γέρας εμφανίζεται περιστασιακά με τον Ηρακλή σε ζωγραφιές αγγείων ως λυγισμένος και αδυνατισμένος γέρος. Ο Ηρακλής, ο οποίος τελικά ξεπέρασε την ηλικία και τον θάνατο για να πετύχει την αθανασία, τον κρατάει στον κόλπο απειλώντας τον με το ρόπαλο του. 

Η πελίκη δείχνει τον Ηρακλή να απειλεί τον Γέρα με το ρόπαλο του. Ο γέρο δαίμονας απεικονίζεται με το μπαστούνι του. Αττική ερυθρόμορφη πελίκη, φταιαγμένη στηνν Αθήνα και αποδιδεται στον ζωγράφο του Γερα, 480 -470 π.Χ. Βρέθηκε στην Κάπουα της Ιτλίας. Μουσείο Λούβρου

Wikimedia

Η σταύρωση της Μακεδονίας.Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Πολύ συχνά εμφανίζονται γεωπολιτικές σκοπιμότητες που επιτρέπουν σε γειτονικές και επεκτατικές δυνάμεις να δημιουργούν ψευδείς ‘συνειδήσεις μειονότητας’ και ‘τεχνητές εθνικές ταυτότητες’, ως προγεφυρώματα για αλυτρωτισμούς και ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις που φτάνουν μέχρι την βίαιη διάλυση χωρών. Περίπτωση τεχνητής εθνικιστικής ταυτότητας αποτελεί η μουσουλμανική θρησκευτική μειονότητα των Ελλήνων πολιτών της Δυτικής Θράκης, όπως ορίζεται στην Συνθήκη της Λωζάνης (1923), την οποία η Τουρκία προσπαθεί με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο και τρόπο να την εμφανίσει, στην διεθνή κοινότητα και παρά τις διεθνείς συνθήκες, ως τουρκική μειονότητα με απώτερο στόχο την προσάρτησή της, όπως ακριβώς έκανε και με τους, εθνοτικά Τούρκους, πολίτες της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου, μέλους του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.

Χαρακτηριστική περίπτωση, σφετεριστή εθνικής ταυτότητας αποτελεί η πολιτική ηγεσία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (π.Γ.Δ.Μ.), της σήμερα, ελέω ιμπεριαλιστικής πίεσης σε βάρος της Ελλάδας, λεγόμενης ‘Βόρειας Μακεδονίας’, που επανάφερε στο προσκήνιο αλλά με εντελώς διαφορετικό φορτίο το παλιό ‘Μακεδονικό Ζήτημα (ΜΖ)’.

Εκείνο το ΜΖ ήταν μέρος του ‘Ανατολικού Ζητήματος’, ως πρόβλημα διαμελισμού της παραπαίουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας και ξεκινάει περίπου από το 1870 ως σύγκρουση της Βουλγαρικής και της Σέρβικης εθνικής ταυτότητας που διεκδικούσαν εδάφη από την περιοχή που την θεωρούσαν ως περιοχή της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας με συνέπεια την σύγκρουσή τους με την Ελληνική ταυτότητα. Τελικά με τους βαλκανικούς πολέμους που μεσολάβησαν και την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας το παλιό Μακεδονικό Ζήτημα έκλεισε με την συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 και του Νεϊγί το 1919, με ανταλλαγή πληθυσμών και ορισμό των συνόρων.

Με την νέα του μορφή, ως ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος, το άνοιξε η Σοβιετική Ένωση, (ΕΣΣΔ), στην προσπάθειά της να δημιουργήσει, κόντρα στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Γερμανία και τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, ελεύθερη και ασφαλή διέξοδο στο Αιγαίο και από εκεί στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό. Αυτό το έργο η ΕΣΣΔ το ανάθεσε στην από το Κρεμλίνο ελεγχόμενη Κομμουνιστική Διεθνή (Komintern) και αυτή με τη σειρά της το ανάθεσε στην περιφερειακή Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία. «Οι αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, για την ίδρυση ενός αυτόνομου μακεδονικού κράτους, προκάλεσαν γενική αναστάτωση στην ελληνική αριστερά, τόσο κατά τη διεξαγωγή του 5ου Συνεδρίου της Διεθνούς, το καλοκαίρι του 1924, όσο και μετά την ανακοίνωση της απόφασης της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Το ΣΕΚΕ(κ) διακοίνωσε προς κάθε κατεύθυνση την απορριπτική του θέση. Μάλιστα, εμπόδισε την κοινοποίηση των αποφάσεων αυτών στα κομματικά μέλη και έστειλε έγγραφη διαμαρτυρία στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία. Ακόμη και στην ίδια την ηγεσία του κόμματος, τόσο ο Γραμματέας, Θ. Αποστολίδης όσο και ο δεύτερος τη τάξει Γιάννης Κορδάτος απέρριπταν χωρίς δεύτερη συζήτηση το σύνθημα περί ανεξαρτησίας της Μακεδονίας. Λίγο πριν διεξαχθεί το Έκτακτο Συνέδριο του Κόμματος στα τέλη Νοεμβρίου του 1924, έδωσαν τελικά στη δημοσιότητα τις Αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Συνδιάσκεψης, με μοναδικό στόχο να προετοιμαστούν καλύτερα τα μέλη για να τις αντικρούσουν. Ωστόσο, λόγω του γεγονότος ότι στο Συνέδριο θα συνεχιζόταν αυτό που οι Σοβιετικοί θεωρούσαν ως ελληνική ‘ανταρσία’, η Κομιντέρν έστειλε τα μέλη της εκτελεστικής της επιτροπής, Ντ. Μανουηλίσκι και Ριχ. Σμέραλ, προκειμένου να επέμβουν, αν παρίστατο ανάγκη. Υπό την επιθετική παρέμβαση του Μανουηλίσκι, εν μέσω έντονων αντιδράσεων, το Συνέδριο όχι μόνο αποδέχθηκε την «μπολσεβικοποίηση» του κόμματος, και την απόλυτη υπαγωγή του στην Κομμουνιστική Διεθνή, αλλά υιοθέτησε και την πολιτική της Κομιντέρν για το Μακεδονικό. Και αυτό, παρά την επιμονή των διαφωνούντων ότι στο ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας δεν ήταν δυνατό να έχει υπόσταση η πολιτική της Διεθνούς. Η Απόφαση περί Ανεξάρτητου Μακεδονικού Έθνους δόθηκε στη δημοσιότητα στις 6-7 Φεβρουαρίου του 1925, στην οποία δηλωνόταν ότι το ΚΚΕ θεωρούσε ως απόλυτα αποδεκτό το δικαίωμα των «λαών» της Μακεδονίας για αυτοδιάθεση. Μόλις δημοσιεύθηκε ξέσπασε ένα κύμα διώξεων εις βάρος των μελών του κόμματος ενώ στην ελληνική Μακεδονία επικράτησε πραγματικό χάος με κύριο αποτέλεσμα την ένταση των εθνικιστικών προστριβών. Εξαιτίας της κατάστασης αυτής δύο μήνες αργότερα, η ΚΕ του ΚΚΕ έστειλε εγκύκλιο στην οργάνωση Μακεδονίας που αναφερόταν στο χάος που επικρατούσε εκεί και στην ουσία υιοθετούσε την άποψη ότι το κόμμα παρασύρθηκε λόγω επαναστατικού ρομαντισμού. Μάλιστα, από τη στιγμή εκείνη και ύστερα ξεκίνησε μια διαρκής, δημόσια σε αρκετές περιπτώσεις, συζήτηση για την ορθότητα της απόφασης αυτής. Ακόμη και ο ίδιος ο Γραμματέας του ΚΚΕ Παντελής Πουλιόπουλος παραδέχθηκε από τις στήλες του Ριζοσπάστη, στα 1927, ότι η πολιτική του ΚΚΕ ήταν απολύτως εσφαλμένη. Σε ανάλογη αρθρογραφία είχαν επιδοθεί και τα ιστορικά στελέχη Αποστολίδης, Κορδάτος και Μάξιμος».

Ο, δια Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και Μπορίς Γέλτσιν ιστορικός συμβιβασμός του σοβιετικού, κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή της σοβιετικής νομενκλατούρας, με τον ηγεμόνα του Δυτικού καπιταλισμού για το ‘ειρηνικό πέρασμα’ στην οικονομία της ‘ελεύθερης’ αγοράς, άφησε ελεύθερο το πεδίο άσκησης γεωπολιτικής ισχύος στον, κατά τα φαινόμενα, μοναδικό παίκτη στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής. Έτσι η υπόθεση της γεωπολιτικής ισορροπίας επανασχεδιάζεται, αλλά τώρα με στόχο να περιοριστεί η επιρροή της Ρωσίας στα Βαλκάνια και να εμποδιστεί ‘η έξοδός της στο Αιγαίο’. Η σύγχρονη ‘Βόρεια Μακεδονία’ αποτελεί αντικείμενο σχεδιασμού δεκαετιών του ΝΑΤΟ και των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, με σκοπό, πέρα από τον αποκλεισμό της Ρωσίας, την αποδυνάμωση, την προτεκτορατοποίηση και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας η οποία πάσχιζε και πασχίζει να οριστικοποιήσει την εθνική ταυτότητά της ως μια ανεξάρτητη χώρα στα πλαίσια μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα δύσκολο γιατί η ΕΕ δεν απόκτησε ακόμα τη δική της ταυτότητα και παραπαίει μεταξύ νεογερμανισμού και αμερικανισμού.

Το ιδεολογικό περιτύλιγμα για τον σφετερισμό της ιστορίας της Μακεδονίας, υπήρξε το κακότεχνο κατασκεύασμα περί ‘μακεδονικής εθνικότητας και μακεδονικής γλώσσας’. Επειδή, όμως, δεν υπήρχε ούτε στην σοβιετική, αλλά ούτε και στην αμερικανική εκδοχή ‘μακεδονική εθνικότητα’ ούτε και ‘μακεδονική γλώσσα’, αυτά έπρεπε να δημιουργηθούν. Ωστόσο η αρχαία Μακεδονία ένα από τα πολλά ελληνικά κράτη της αρχαιότητας, με ελληνική εθνότητα και ελληνική γλώσσα και ελληνικό πολιτισμό δεν προσφέρονταν ως ‘πατρίδα’ ενός σλάβικου πληθυσμού που ήρθε στην περιοχή των Βαλκανίων περίπου οκτακόσια χρόνια μετά, από τότε που τα ελληνικά κράτη της αρχαιότητας υποτάχτηκαν στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με την αρχαία Ελλάδα. Γεγονός που το ομολογεί τόσο ο ίδιος ο πρώτος πρόεδρος της λεγόμενης ‘πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας’ Κύρο Γκλιγκόρωφ, όσο και ο πρώην υπουργός εξωτερικών της πΓΔΜ. Και το χειρότερο ονομάζουν ‘Μακεδονία’ μια περιοχή που στην αρχαιότητα ήταν γνωστή ως Παιονία και αργότερα ως Vardarska, η οποία ουδέποτε ανήκε στην επικράτεια της αρχαίας Μακεδονίας με εξαίρεση την μικρή περιοχή ‘Μοναστήρι’ (Bitola).

Φαίνεται όμως πως η τακτική κίνηση του Τίτο, το 1944, να ονόμασει την Vardarska σε ‘Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας’, προφανώς βάσει μακροπρόθεσμων σχεδιασμών, γεγονός που εντάσσεται στην στρατηγική επιλογή του, για να διαχωρίσει τη θέση του από την Βουλγαρία που προσχώρησε στο σοβιετικό μπλοκ, με αντάλλαγμα την ανοχή και την εύνοια της Δύσης προς το γιουγκοσλαβικό καθεστώς. Έτσι με την βοήθεια της δυτικής προπαγάνδας, δημιουργήθηκε το έδαφος για την ανάπτυξη ζιζανίων στο σώμα της Βαλκανικής Χερσονήσου και ιδιαίτερα στο τρίγωνο Σκόπια, Βουλγαρία και Ελλάδα. Πάνω σε αυτό το έδαφος η αμερικανοκαθοδηγούμενη συμμορία Γκρουέφσκι σκέφτηκε ότι, για να μοιάζουν οι σκοπιανοί με τους αρχαίους Μακεδόνες, που μιλούσαν κι’ έγραφαν την ελληνική γλώσσα, θα έπρεπε να απεκδυθούν τα χαρακτηριστικά της βουλγάρικης ενθότητάς τους και να μετονομάσουν την βουλγάρικη διάλεκτό τους σε ‘μακεδονική γλώσσα’, της οποίας το πρώτο αλφάβητο δημιουργήθηκε, κάπου μεταξύ των μεταναστών στις ΕΠΑ και στον Καναδά, πριν από μόλις 75 χρόνια, δηλαδή μετά την ενέργεια του Τίτο, σύμφωνα με πρόσφατη ομολογία του Zoran Zaev. Ένας άλλος πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων ο Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι διερωτάται, «γιατί δεν γράφεται πουθενά, δεν συζητείται πουθενά και γιατί έχει παραμείνει κρυφό, ότι πριν από την κωδικοποίηση της ‘μακεδονικής’ γλώσσας, μιλούσαμε τη βουλγαρική γλώσσα;» Κάπως έτσι κατασκευάζονται πλαστές, νόθες και τοξικές εθνικές ταυτότητες, οι οποίες για να επιβιώσουν χρειάζεται να τραφούν με αίμα, καταστροφές και υποδούλωση στους λαθροκατασκευαστές ψεύτικων εθνικών ταυτοτήτων. Να σημειωθεί μάλιστα ότι περισσότεροι από το 35% του πληθυσμού αυτής της ‘χώρας’ δεν είναι σλάβοι και το 25% είναι Αλβανοί που εκπροσωπούνται από αλβανικά πολιτικά κόμματα, έχουν επιβάλλει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα την αλβανική γλώσσα με ξεχωριστό αλβανικό πανεπιστήμιο και αρνούνται ότι είναι σλάβοι.

Η τεχνητή κατασκευή ‘εθνών’ και πλαστών εθνικών ταυτοτήτων γίνεται κατανοητή ως γεωπολιτικό κατασκεύασμα, ως επιλογή των επίδοξων παγκόσμιων ηγεμόνων, αλλά ακατανόητη, όταν την νομιμοποίηση αυτής της ‘κλεψίτυπης εθνικής ταυτότητας’ την αναλαμβάνουν εργολαβικά, για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών, με αντάλλαγμα την κομματική νομή της πολιτικής εξουσίας, ελληνικές κυβερνήσεις, στο όνομα της σύγχρονης Ελλάδας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αφού είναι βέβαιο ότι τέτοιες ‘κατασκευές’ φτιάχνονται για να κουβαλάνε μαζί τους αλυτρωτισμούς, όπως υποστηρίζει ο Stefan Troebst, καθηγητής της Πολιτιστικής Ιστορίας της Ανατολικής Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, που αναλύει πως όπου «υπάρχει μια βόρεια Μακεδονία, αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχει και μια νότια. Αυτό εγείρει το ερώτημα κατά πόσο και οι δύο πρέπει κατά κάποιον τρόπο να ανήκουν μαζί και πρέπει να ενωθούν ανάλογα», ως ένα ενιαίο κράτος με ‘εθνική μακεδονική ταυτότητα’ και την αναγνώριση μιας βουλγάρικης διαλέκτου ως ‘εθνικής μακεδονικής γλώσσας’, που ιστορικά δεν υπήρχαν αλλά αυθαίρετα δημιουργήθηκαν με την λεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών. Απάντηση, βέβαια στο ερώτημα του Stefan Troebst θα δώσει η συνεχώς πλαστογραφούμενη ιστορία, κι’ αν τα καταφέρει, μέχρι τότε όμως το ερώτημα παραμένει γιατί μια χώρα, όπως η Ελλάδα, παραχωρεί ανύπαρκτες ταυτότητες και μάλιστα σε βάρος της ίδια της ιστορίας και της υπόστασής της;

Κι’ επειδή ενός κακού μύρια έπονται, τα πράγματα μπερδεύονται συνεχώς, μέχρι που η Βουλγαρία απευθυνόμενη στους Σκοπιανούς τους κουνάει το δάχτυλο και τους απειλεί ότι θα ασκήσει βέτο, αρνούμενη την είσοδο της λεγόμενης ‘Βόρειας Μακεδονίας’ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταγγέλλοντάς τους «ότι δεν είναι αυτό που νομίζουν και ισχυρίζονται». Εναπόκειται στα ‘μεγάλα αφεντικά’ να λύσουν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο και αυτό τον βιασμό της ιστορίας, προφανώς με αναγνώριση από την μεριά της Βουλγαρίας της ‘μακεδονική γλώσσας’ ως μια από τις επίσημες γλώσσες της χώρας, καθώς και της ‘μακεδονικής ταυτότητας’ αφού τα Σκόπια αναγνωρίσουν ότι η γλώσσα τους είναι τεχνητή και η εθνοτική τους ταυτότητα είναι βουλγαρική.

Μπερδεμένη ιστορία θα σκεφτείτε. Κι’ έχετε δίκιο, γιατί η ιστορία γράφετε και από κομπογιαννίτες και γύπες και άλλα αρπακτικά. Για ένα από αυτά μας ενημερώνει η γνωστή βυζαντινολόγος, Ελένη Γλύκαντζη-Αρβελέρ, στο βιβλίο της «Μια ζωή χωρίς άλλοθι»: «Βρίσκομαι στο σπίτι του εφοπλιστή Γιάννη Λάτση. Είναι η εποχή του ‘Μακεδονικού’. Πάνω στην κουβέντα λέω, γελώντας, του Γιάννη: “Καπετάνιε, τι γίνεται μ’ αυτά τα Σκόπια; Δεν τ’ αγοράζεις, να ησυχάσουμε;”. Μου λέει: ‘Έτσι όπως τα ’χουν κάνει, δεν πωλούνται πια. Τα έχει αγοράσει άλλος’. Ποιος; τον ρωτώ. ‘Ο Σόρος τα έχει αγοράσει. Ειδάλλως, θα τα είχα αγοράσει εγώ και θα ησυχάζαμε’». Από άλλη πηγή μαθαίνουμε ότι: «Πουθενά αλλού δεν αναλώνει ο Σόρος περισσότερα χρήματα και ενέργεια για την υποστήριξη μιας κυβέρνησης απ’ ό,τι στην πΓΔΜ. Ο Σόρος είναι ο σωτήρας της ‘Μακεδονίας’. Η ίδια η Connie Bruck, σε άλλη ευκαιρία, μας πληροφορεί για το πότε, πού και πώς ξύπνησε το φιλανθρωπικό ενδιαφέρον του ‘σωτήρα της Μακεδονίας’: «Όταν ο Σόρος έφτασε στα Σκόπια τον Σεπτέμβριο του 1992, στο πλαίσιο μιας περιοδείας του για την επέκταση του ιδρύματός του σε όλα τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ. Προτού πάει εκεί, βρισκόταν στη Βουλγαρία, όπου ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ιδρύματός του στη Σόφια τού παρουσίασε την κυρίαρχη βουλγαρική άποψη για το θέμα: Δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και οι έντονες προσπάθειες να εδραιωθεί αυτή η ταυτότητα κρύβουν τις κληρονομημένες από τον Τίτο αλυτρωτικές διαθέσεις». Έτσι βρέθηκε η ευκαιρία που ζητούσε ο Σόρος και φυσικά την άρπαξε.

Τελικά, φαίνεται πως όταν οι συνειδήσεις των δημιουργών της ιστορίας, δηλαδή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή, της εργαζόμενης κοινωνίας/ανθρωπότητας ‘ξεκουράζονται’, τότε πιάνουν δουλειά οι μάγειροι, δηλαδή οι πλαστογράφοι της ιστορίας. Το ποιοι ήταν οι ‘οι πρόθυμοι ηλίθιοι’ και βοηθοί του μάγειρα αυτής της πονεμένης ιστορίας, το γράφει στο μεταξύ η γενική ιστορία της ευρύτερης περιοχής. Κι’ είμαστε μόνο στην αρχή της εξάπλωσης αυτής της εθνικιστικής τοξικότητας που αργά ή γρήγορα θα ξανακάνουν τα Βαλκάνια μπαρουταποθήκη της ευρύτερης περιοχής, αν όχι της Ευρώπης και του κόσμου.

ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί ένα μικρό κεφάλαιο βιβλίου που γράφτηκε πριν από ένα χρόνο και βρίσκεται υπό έκδοση και όπως θα διαπιστώσει κάθε προσεχτικός αναγνώστης, ενώ δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι, οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις που επιδιώκουν να ηγεμονεύσουν πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, μέσω της πλήρους υποταγής της Ευρώπης, του στραγγαλισμού της Ρωσίας και την διάλυση της Κίνας, επέλεξαν, με την βοήθεια ‘χρήσιμων ηλίθιων νοσταλγών του ναζισμού’, να παγιδεύσουν δια του νεοτσαρισμού την ρώσικη αρκούδα στις πεδιάδες της Ουκρανίας ξεριζώνοντας και καταστρέφοντας τον λαό της, κι’ όχι μόνο, με απρόβλεπτες ακόμα παγκόσμιες εξελίξεις.

Μήπως ήρθε η ώρα της κοινωνίας/ανθρωπότητας να καταργήσει τα αυταρχικά, εξουσιαστικά και πολεμοκάπηλα καπιταλιστικά μοντέλα διακυβέρνησης και να επιλέξει την κοινωνική αυτοδιεύθυνση στη μορφή της άμεσης αταξικής οικουμενικής δημοκρατίας;

Μήπως η Ευρώπη αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί από τους αναστολείς και τους εχθρούς της προόδου, της ευημερίας και της ειρήνης και να ξαναμπεί μπροστά για να προχωρήσει η ανθρωπότητα στην επόμενη ανώτερη φάση της διαχρονικής πορείας της;

Μήπως τα μονοδιάστατα αλλοτριωμένα Εγώ μας πρέπει να επιστρέψουν στο Εμείς, στο συλλογικό υποκείμενο της ιστορίας, ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ως πολυδιάστατοι άνθρωποι, για την εξασφάλιση ενός δημιουργικού, ειρηνικού και αξιοβίωτου μέλλοντος;

___________________

ΠΗΓΗ: www.anixneuseis.gr

Σκέψεις πάνω σε δύο γενοκτονίες. Κυριάκου Αμανατίδη

 Αυτές τις ημέρες βρίσκονται σε εξέλιξη εκδηλώσεις για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, που διοργάνωσαν τα Ποντιακά Σωματεία της Μελβούρνης.

Το 1994 η Βουλή των Ελλήνων καθόρισε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας. Στις 19 Μαΐου ο Μουσταφά Κεμάλ, αργότερα επονομασθείς σε Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), αποβιβάσθηκε στη Σαμψούντα, ως αρχηγός του τουρκικού εθνικιστικού κινήματος, για να αρχίσει τη δεύτερη φάση της γενοκτονίας του ελληνικού πληθυσμού του Πόντου.

Η πρώτη φάση κάλυψε την περίοδο 1914 – 1918, όταν επωφελούμενη η Οθωμανική Αυτοκρατορία από την αναστάτωση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο πήρε το μέρος της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας, έθεσε σε εφαρμογή το πρόγραμμα εξόντωσης του ελληνικού, αρμενικού και ασσυριακού πληθυσμού της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.

Ο τελικός απολογισμός των διωγμών, εκτοπίσεων και σφαγών του χριστιανικού πληθυσμού ανέρχεται σε δυόμισι εκατομμύρια νεκρούς. Από αυτούς ένα εκατομμύριο ήταν Έλληνες, από τους οποίους 353.000 του Πόντου, και 650.000 από την υπόλοιπη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη.

Οι Τούρκοι εξόντωσαν το ένα τρίτο του Ελληνισμού στην επικράτειά τους

Ο αριθμός του ενός εκατομμυρίου Ελλήνων νεκρών κατά τη διάρκεια του 1914-1922 στην επικράτεια της Τουρκίας βγαίνει από δύο απογραφές πληθυσμού.

Η πρώτη αφορά την απογραφή που έγινε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1914. Σύμφωνα με την απογραφή εκείνη, ο ελληνικός χριστιανικός πληθυσμός της Αυτοκρατορίας ανερχόταν σε 2.600.000 άτομα.

Κάνω την διασάφηση «ελληνικός χριστιανικός πληθυσμός», γιατί οι Έλληνες που είχαν κατά καιρούς εξισλαμισθεί, στις απογραφές πληθυσμού περιλαμβάνονταν με τους Μουσουλμάνους.

Μετά τη λήξη των εχθροπραξιών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, και την υπογραφή της Ανακωχής των Μουδανιών τον Οκτώβριο του 1922, οι δύο χώρες επιλήφθηκαν του θέματος της ανταλλαγής πληθυσμών, η οποία επικυρώθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923.

Τα πρώτα επίσημα στοιχεία για τον αριθμό των Ελλήνων προσφύγων που είχαν καταφύγει στην Ελλάδα προέρχονται από την απογραφή πληθυσμού του 1928, στην οποία δηλωνόταν ο τόπος καταγωγής τους. Σύμφωνα με την απογραφή αυτή, 1.200.000 άτομα είχαν δηλώσει ως τόπο καταγωγής τους τη Μικρά Ασία (Πόντο, Ιωνία και Καππαδοκία) και Ανατολική Θράκη.

Όταν από τα 2.600.000 Έλληνες χριστιανούς που ζούσαν στις παραπάνω περιοχές της τουρκικής επικράτειας το 1914, όπως φαίνεται από την απογραφή του 1914, αφαιρέσουμε το 1.200.000 που είχαν καταφύγει στην Ελλάδα ως πρόσφυγες, μένει ένα υπόλοιπο 1.400.000.

Γνωρίζουμε πως κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ιδιαίτερα όταν στις αρχές του 1918 τα ρωσικά στρατεύματα αποσύρθηκαν από την Τραπεζούντα, την οποία είχαν καταλάβει το 1916, μεγάλος αριθμός Ποντίων κατέφυγε στη Ρωσία, όπου υπήρχαν ποντιακές κοινότητες.

Επίσης και πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, αρκετές χιλιάδες Ελλήνων από τη Μικρά Ασία μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, όπως η Αμερική και η Αυστραλία.

Ο συνολικός αριθμός αυτών των προσφύγων υπολογίζεται στις 400.000. Όταν αφαιρέσουμε τις 400.000 από το ένα εκατομμύριο τετρακόσιες χιλιάδες που δεν είχαν μεταφερθεί στην Ελλάδα ως πρόσφυγες, μένει ένα υπόλοιπο ενός εκατομμυρίου Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Πόντου, Καππαδοκίας και Ιωνίας) και της Ανατολικής Θράκης, οι οποίοι προφανώς ήταν τα θύματα των διαφόρων μορφών διώξεων, από το 1914 μέχρι τα τέλη του 1922, από τις αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και στη συνέχεια από το Κεμαλικό καθεστώς της Τουρκίας.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται, είναι αν η εξόντωση από τους Τούρκους ενός εκατομμυρίου Ελλήνων κατά την περίοδο 1914-1922 αποτελεί πράξη γενοκτονίας.

Αυτό είναι το πρώτο από τα δύο ερωτήματα που θα επιχειρήσω να απαντήσω στη συνέχεια.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν ενδείκνυνται οι επετειακού χαρακτήρα εκδηλώσεις που οργανώνονται από τα ποντιακά σωματεία, εν όψει των δυσχερειών που ενδεχομένως δημιουργούν στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία.

Το ότι τα προγράμματα της Τουρκίας για την εξόντωση του Ποντιακού, αλλά και του υπόλοιπου Ελληνισμού στην επικράτειά της, αποτελούν πράξη γενοκτονίας φαίνεται από τον ορισμό του όρου «γενοκτονία» που δίνουν τα Ηνωμένα Έθνη.

Η σημασία του όρου «Γενοκτονία»

Η γενοκτονία αναγνωρίσθηκε από τον ΟΗΕ ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας το Δεκέμβριο του 1948, όταν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τη Ναζιστική Γερμανία χαρακτηρίσθηκε από τη Δίκη της Νυρεμβέργης ως Γενοκτονία.

Το Άρθρο Ζ΄ της «Σύμβασης για την πρόληψη της γενοκτονίας» του ΟΗΕ αναφέρει τα ακόλουθα για τη γενοκτονία:

«Εις την παρούσα Σύμβαση, ως γενοκτονία νοείται αποιαδήποτε των ακόλουθων πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή και θρησκευτικής τοιαύτης.

1) Φόνος μελών της ομάδας.

2) Σοβαρή βλάβη σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας.

3) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες που μπορούν να επιφέρουν την πλήρη ή τη μερική σωματική καταστροφή της.

4) Μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εις τους κόλπους ορισμένης ομάδας.

5) Αναγκαστική μεταφορά των παιδιών μιας ομάδας σε άλλη ομάδα».

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, και μόνο μια από τις παραπάνω πέντε ενέργειες συνιστά πράξη γενοκτονίας. Οι Τούρκοι είναι υπεύθυνοι τουλάχιστον για τις τρεις πρώτες ενέργειες.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και των άλλων περιοχών της Τουρκίας υπήρξε πράξη προμελετημένη, προγραμματισμένη και εσκεμμένη, και αποσκοπούσε στα εξής:

*Στον αναγκαστικό εξισλαμισμό των Ελλήνων του Πόντου.

*Στον προσχεδιασμένο εκτοπισμό τους.

*Στον εκτουρκισμό τους, δηλαδή στην αλλοίωση της εθνικής τους ταυτότητας.

*Στο βιολογικό τους αφανισμό, και

*Στον τελικό ξεριζωμό τους από τις πατρογονικές τους εστίες.

Στον Ποντιακό, αλλά και υπόλοιπο Μικρασιατικό και Ανατολικοθρακικό Ελληνισμό αμφισβητήθηκε το δικαίωμα στην ύπαρξη, το δικαίωμα στο σεβασμό της φυλετικής, εθνικής, θρησκευτικής και πολιτισμικής του ταυτότητας, και το δικαίωμα να διατηρεί την ειρηνική κατοχή της πατρογονικής γης, στην οποία έζησε επί τρεις χιλιάδες χρόνια. Και αυτό από έναν λαό που έκανε την πρώτη παρουσία του στο Μικρασιατικό χώρο τον 11ο αιώνα.

Επιβάλλεται η τήρηση της Ημέρας Μνήμης

Η σημερινή Τουρκία έχει δύο εθνικές εορτές, που εορτάζονται στις 30 Αυγούστου και στις 29 Οκτωβρίου, και δύο επετείους που είναι αργίες, 23 Απριλίου και 19 Μαΐου.

Οι δύο εθνικές εορτές και οι δύο επέτειοι σχετίζονται, άμεσα ή έμμεσα, με καταστροφές που η Τουρκία επέφερε στον Ελληνισμό κατά τη διάρκεια του 1914-1922.

Η 30ή Αυγούστου για την Τουρκία είναι η Εορτή της Νίκης. Πρόκειται για τη νίκη του τουρκικού στρατού επί του ελληνικού εκστρατευτικού στρατεύματος, στις 26 Αυγούστου 1922, στο Αφιόν Καραχισάρ, και στις 30 Αυγούστου στο Νοτουμλούπιναρ.

Στις 29 Οκτωβρίου 1923, εθνική εορτή της Τουρκίας, ο Κεμάλ Ατατούρκ ανακήρυξε επισήμως τη Δημοκρατία της Τουρκίας, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, με την οποία, μεταξύ άλλων, επικυρώθηκε ο ξεριζωμός των Ελλήνων από τις προγονικές τους εστίες στην Τουρκία.

Στις 19 Μαΐου εορτάζεται η επέτειος της αποβίβασης του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα το 1919, για να αρχίσει η δεύτερη φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Στις 23 Απριλίου εορτάζεται η επέτειος της μεγάλης Εθνοσυνέλευσης που κάλεσε ο Κεμάλ στην Άγκυρα το 1920, όταν η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν υπό κατοχή από τους συμμάχους.

Η ημερομηνία αυτή σηματοδοτεί τον ένοπλο αγώνα του Κεμάλ κατά των ελληνικών στρατευμάτων που είχαν καταλάβει τη Σμύρνη με την εντολή των συμμάχων.

Όπως βλέπουμε, οι δύο εθνικές εορτές και οι δύο επέτειοι της Τουρκίας έχουν να κάνουν με γεγονότα που για τον Ελληνισμό αποτελούν εθνικές τραγωδίες.

Δεν είναι μόνο οι δύο εθνικές εορτές και οι δύο επέτειοι που τέσσερις φορές το χρόνο αναζωπυρώνουν το τουρκικό μένος κατά του Ελληνισμού.

Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία, με επιχορηγήσεις σε Ερευνητικά Κέντρα και Έδρες Τουρκικών Σπουδών στην Αμερική, κατάφερε να δημιουργήσει στρατευμένους υπέρ των τουρκικών θέσεων Αμερικανούς πανεπιστημιακούς τουρκολόγους.

Οι πανεπιστημιακοί αυτοί ασύστολα προβαίνουν στην παραπλάνηση της διεθνούς γνώμης με τη διαστρέβλωση των γεγονότων και την παραχάραξη της ιστορίας.

Εν όψει αυτών των δραστηριοτήτων της Τουρκίας, των συνεχών διεκδικήσεων ελληνικών εδαφών και μεγάλου μέρους της υφαλοκρηπίδας των νησιών του Αιγαίου, και δεδομένου ότι για χρόνια τώρα οι δυνάμεις του Αττίλα συνεχίζουν τη στρατιωτική κατοχή του 38% της Κύπρου, ο Ελληνισμός δεν πρέπει να σταματήσει τις προσπάθειές του για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της υπόλοιπης Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, πρώτα από την ίδια την Τουρκία, και στη συνέχεια από τη διεθνή κοινότητα.

Αυτοί που ισχυρίζονται πως πρέπει να αποβάλουμε από τη μνήμη παρόμοια επεισόδια, είναι σαν να μας λένε πως πρέπει να απαλείψουμε από τις σελίδες της ιστορίας τα γεγονότα αυτά.

Με άλλα λόγια, μας παροτρύνουν να παραχαράξουμε την ιστορία, λησμονώντας πως το έργο της ιστορίας δεν είναι να αρνηθεί τη μνήμη, αλλά να την επεξεργαστεί και να την καταγράψει.

17/05/2001

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΑΧΑ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ Δοκίμια για τον Ελληνισμό

Θαλής ο Μιλήσιος περί ουράνιων και γήινων

 Κάποτε ο Θαλής ο Μιλήσιος (ο γνωστός φιλόσοφος), περπατούσε με το κεφάλι ψηλά παρατηρώντας τα άστρα, με αποτέλεσμα να πέσει σε ένα πηγάδι. 

Τότε κάποια έξυπνη και sexy Θρακιώτισσα υπηρέτρια  του είπε πως επιθυμούσε πολύ να μάθει τι περιέχουν οι ουρανοί, αλλά αγνοούσε αυτά που βρίσκονταν μπροστά του στα πόδια του (δεν γνωρίζω εάν εννοούσε την ίδια, ή το πηγάδι..).

Το ίδιο ισχύει αναφέρει ο Σωκράτης για όλους όσους περνούν τη ζωή τους φιλοσοφώντας, ξεχνώντας να ζήσουν όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, και να χαρούν με όλες τις μικρές και ίσως ταπεινές χαρές της ζωής....!

Πλάτων, Θεαίτητος 174a ...

Τα βόδια του Γηρυόνη, Αγκάθα Κρίστι. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω μία ακόμη ενδιαφέρουσα αστυνομική ιστορία της Αγκάθα Κρίστι Τα βόδια του Γηρυόνη. 

Υπόθεση:

Ο Πουαρό συναντά τυχαία μια κυρία που την είχε γνωρίσει όταν σε κάποια υπόθεση αποκάλυψε την εγκληματική της δράση. 

Τότε φάνηκε γενναιόδωρος μαζί της και έτσι οι σε βάρος της συνέπειες δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρές. Τώρα η κυρία αν και είναι αρκετά ευκατάστατη, πλήττει! Οι "κακές" δραστηριότητες που είχε παλιά της συντηρούσαν το ενδιαφέρον και τη ζωντάνια αλλά τώρα η ζωή της κυλά ήρεμα.

Με την ευκαιρία της συνάντησης αυτής η κυρία ενημερώνει τον Πουαρό για το πρόβλημα που νομίζει πως σύντομα θα αντιμετωπίσει μια φίλη της. 

Η πλούσια αυτή φίλη, έχει ενταχθεί σε μια θρησκευτική αίρεση. Ο ικανότατος και επιβλητικός αρχηγός αυτή της ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα τυχερός αφού οι πλούσιοι οπαδοί αφήνουν σε αυτόν τις περιουσίες τους μετά το θάνατο τους που δεν αργεί πολύ μετά από την υπογραφή της διαθήκης τους...

Παίζουν οι ηθοποιοί:

 Έλλη Κυριακίδου, Ανδρέας Μακρίδης, Γιάννης Ρουσάκης, Μάχη Σειράκου Καζαμία, Μάριος Κυπριανίδης, Θεόδουλος Μωρέας, Ανδρέας Μαραγκός.

Ο Θεόδουλος Μορέας

                                Η μεταφορά έγινε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:

                       

Πηγή:

http://radio-theatre.blogspot.com/2015/03/blog-post_88.html

Έφθασε η εποχή που κοιτάμε τα μουσικά cd με μια ρετρό διάθεση.

Το μέσο που από το 1982, έβαλε το 0 και 1 στη μουσική και παρόπλισε τους δίσκους και τις κασέτες!

Αν και μέχρι σήμερα οι καλλιτέχνες λένε «έβγαλα καινούργιο δίσκο» και εννοούν cd, mp3 και youtube video.

Επίσης σήμερα κάποιοι για να κάνουν τη διαφορά κυκλοφορούν όντως τα μουσικά τους άλμπουμ σε βινύλιο.

Την 01.10.1982, η Sony κυκλοφόρησε το πρώτο CD player στον κόσμο και φυσικά η πρώτη χώρα ήταν Το μέσο που από το 1982, έβαλε το 0 και 1 στη μουσική και παρόπλισε τους δίσκους και τις κασέτες! η Ιαπωνία. Επτά μήνες αργότερα «έφτασε» τελικά στις Η.Π.Α. Η τιμή ήταν 1.000$, σε σημερινές τιμές 2.834 δολάρια!

Το όνομα μοντέλου CDP-101 επιλέχθηκε από τον Nobuyuki Idei, ο οποίος ήταν επικεφαλής του τμήματος ήχου της Sony. Το «101» αντιπροσωπεύει τον αριθμό 5 στο δυαδικό σύστημα και επιλέχθηκε από τον Idei γιατί θεώρησε ότι το μοντέλο άνηκε στην μεσαία κατηγορία.

H κυκλοφορία του CDP-101 αποκλειστικά στην Ιαπωνία, έγινε προκειμένου η Sony να τηρήσει τη συμφωνία με τη συνεργάτιδά της -την Philips-στην ανάπτυξη του πρότυπου Compact Disk, καθώς η τελευταία καθυστερούσε τη συναρμολόγηση του δικού της πρώτου CD Player, του Philips CD100, το οποίο και κυκλοφόρησε τελικά ένα μήνα μετά.

Το CD, «πνευματικό παιδί» της Sony και της Philips, ήταν μια εξέλιξη του LaserDisc που αναπτύχθηκε από τη Philips και την MCA το 1978.

Οι εταιρείες δούλευαν ανεξάρτητα σε έναν ψηφιακό διάδοχο του βινυλίου LP πριν συνεργαστούν για να ξεκινήσουν τη νέα μορφή (σ.σ. CD). Είναι ενδιαφέρον ότι το όνομα Compact Disc επιλέχθηκε επειδή ακουστικά παρομοίαζε με το Compact Cassette, τη γνωστή μας κασέτα ήχου.

Η Sony πούλησε 20.000 μονάδες του μοντέλου CDP-101 έως τα τέλη του 1982.

#recall_memory #hellenicITmuseum #elmp #museum #technologymuseum #todayintechhistory #philips #sony #cdplayer

ΑΙΣΩΠΟΣ - Ο ΜΕΓΑΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΤΗΣ

Ο Αίσωπος γεννήθηκε τον 7ο πΧ αιώνα στη Μεσημβρία του Εύξεινου Πόντου, κατ’ άλλους στη Φρυγία. Σύμφωνα με τους αρχαίους φιλοσόφους και ιστορικούς Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ηρόδοτο, Ξενοφώντα, Λουκιανό και τον βυζαντινό λόγιο και θεολόγο Μάξιμο Πλανούδη- ο οποίος κατέγραψε το βίο του- ο Αίσωπος ήταν δύσμορφος, ραχιτικός και διένυσε ταλαίπωρο βίο. Προερχόταν από οικογένεια δούλων με αποτέλεσμα να καταλήξει σε σκλαβοπάζαρο και να ακολουθήσει κι εκείνος τη μοίρα του δούλου. Σε νεαρή ηλικία αγοράστηκε από τον Ξάνθο, φιλόσοφο της Σάμου, ο οποίος αργότερα τον πούλησε στον συντοπίτη του φιλόσοφο, Ιάδμονα.

Παρά τα εξωτερικά του ελαττώματα ο Αίσωπος διακρινόταν για την ευφυΐα του και για το πνεύμα δικαιοσύνης και ηθικής, τα οποία τον έφερναν συχνά σε δυσμενή θέση καθώς δεν δίσταζε να ασκεί κριτική σε όλους όσους θεωρούσε πως έβλαπταν το κοινωνικό σύνολο, ακόμα κι αν αυτοί ήταν άρχοντες ή ιερείς. Λέγεται πως για το θάρρος του καταδικάστηκε σε θάνατο από τους ιερείς των Δελφών και ρίχτηκε από την κορυφή του Παρνασσού στο γκρεμό, επειδή τόλμησε να ξεσκεπάσει τις απάτες τους και τη συνήθειά τους να πλουτίζουν από τα δώρα των προσκυνητών. Κατά άλλη εκδοχή, ο Ξάνθος για να απαλλαγεί από την ενοχλητική ειλικρίνεια και την ευθύτητά του Αισώπου, του χάρισε την ελευθερία του.

Ο Αίσωπος δίδασκε προφορικά με τους μύθους του, οι οποίοι καταδείκνυαν την πονηρία, την αλαζονεία, την ανοησία και την αδυναμία των ανθρώπων. Ήρωες των μύθων του ήταν ζώα της ελληνικής υπαίθρου αλλά και άλλων χωρών στις οποίες είχε ταξιδέψει ακολουθώντας τους κυρίους του και είχαν ως σκοπό να διαπαιδαγωγήσουν, να συμμορφώσουν και να συνετίσουν μικρούς και μεγάλους. Τα παραμύθια του είχαν ύφος απλό και κατανοητό, ενώ οι τετράποδοι ή φτερωτοί χαρακτήρες του, οι οποίοι σκέφτονταν, μιλούσαν, έσφαλαν και πλήρωναν για τα παραπτώματά τους, έγιναν ιδιαιτέρως αγαπητοί από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα.

Ο Αίσωπος κατάφερε να αναδείξει τον πεζό λόγο σε μια εποχή που χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά ο έμμετρος λόγος. Ο Ηρόδοτος τον αποκαλεί “λογοπλάστη” και αναφέρει πως οι μύθοι δεν ήταν επινόηση δική του αλλά προϋπήρχαν, κι εκείνος τους συγκέντρωσε και τους τελειοποίησε. Οι μύθοι του συνέχισαν να περνούν προφορικά από γενιά σε γενιά ακόμη και μετά το θάνατό του. Τον 4ο π.Χ αιώνα, ο Δημήτριος ο Φαληρεύς κατέγραψε μια συλλογή από αυτούς, ενώ τον 15ο-16ο αιώνα οι Αισώπειοι μύθοι συγκεντρώθηκαν συνολικά και εκτυπώθηκαν για πρώτη φορά σε τυπογραφείο του Μιλάνου και κατόπιν του Παρισιού.

Από Βάσω Μαγγανάρη

Πηγές:

Βικιπαίδεια

Εγκυκλοπαίδεια Υδρόγειος

Πίνακας δημοσίευσης: "Αίσωπος", έργο του Ισπανού Ζωγράφου Diego Velázquez

Το αρχαίο θέατρο της Σπάρτης: Μία άλλη πτυχή της πόλης των πολεμιστών

 Τα κατάλοιπα θεάτρου που εντοπίζονται στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Σπάρτης, τα οποία ανάγονται στα ύστερα Ελληνιστικά χρόνια και φτάνουν ως τον 4ο αι. μ.Χ., έρχονται να αναδείξουν μία διαφορετική όψη από το στερεότυπο μιας αποκλειστικά μιλιταριστικής κοινωνίας που κρύβεται πίσω από τη διεθνή λέξη «Sparta».

Φαίνεται ότι το θέατρο της Σπάρτης υπήρξε ένα μεγαλοπρεπές μνημείο και μαρτυρεί υψηλές προθέσεις ανοικοδόμησης. Ο Παυσανίας, όταν το επισκέφτηκε το 160 μ.Χ. εντυπωσιάστηκε και το χαρακτήρισε θέατρο άξιο θέασης (Ελλάδος Περιήγησις, III, 14.1). Η ύπαρξη του θεάτρου μαρτυρείται στους αρχαίους συγγραφείς ήδη από τον 5 αι. π.Χ. και συνδέεται άμεσα με την τέλεση λατρευτικών εορτών, όπως οι γυμνοπαιδιές. 

Το θέατρο βρίσκεται στα βόρεια της σύγχρονης πόλης, στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης της Αρχαίας Σπάρτης και διασώζει στοιχεία από διαφορετικές οικοδομικές φάσεις. Η κατασκευή του χρονολογείται στη μετάβαση από την ύστερη ελληνιστική εποχή στην πρώιμη ρωμαϊκή και πιθανότατα στο 30-20 π.Χ., ενώ επί μέρους στοιχεία χρονολογούνται μέχρι και το τέλος του 4ουμ.Χ. αιώνα. Έχει συνδεθεί με την ηγεμονία του Ευρυκλή Ηρκλανού, φίλου του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου.

Το θέατρο διέθετε 9 κερκίδες με 32 σειρές εδωλίων στο κάτω κοίλο και 16 κερκίδες με 17 σειρές εδωλίων στο επιθέατρο. Το κοίλο στηρίζεται πλευρικά σε δύο μεγάλους αναλημματικούς τοίχους, που προστέθηκαν για να αυξηθεί η συνολική χωρητικότητα του θεάτρου. Στο πρώτο διάζωμα αποκτούσε κανείς πρόσβαση από εξωτερικές κλίμακες που ήταν σε επαφή με τα αναλήμματα των παρόδων. Υπολογίζεται ότι στο θέατρο μπορούσαν να συγκεντρωθούν έως και 17.000 θεατές.

Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του θεάτρου της Σπάρτης ήταν η χρήση ξύλινης κινητής σκηνής. Η αρχική αυτή σκηνή μετακινούνταν με ρόδες κατά μήκος ενός τριπλού λίθινου διαδρόμου και φυλασσόταν σε ένα κτήριο στη δυτική πάροδο, τη ‘’σκηνοθήκη’’. Η χρήση της κινητής σκηνής οφείλεται στην διττή λειτουργία του θεάτρου και στην ανάγκη ύπαρξης ελεύθερου χώρου, πιθανότατα διότι το θέατρο ήταν τόπος δημόσιων συναθροίσεων και πάνδημων λατρευτικών εορτών με χορούς και αγωνίσματα. Στο τέλος του 1ου αι. μ.Χ. το θέατρο απέκτησε σταθερή μνημειώδη διώροφη μαρμάρινη ρωμαϊκή σκηνή, κορινθιακού ρυθμού, ως δώρο του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού.

Το 2019 ανακηρύχτηκε ως «Ετους Αρχαίου Θεάτρου Σπάρτης» με αφορμή την αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου της πόλης. Η ανασκαφή έφερε στο φως μεγάλη έκταση αρχιτεκτονικών καταλοίπων του μνημείου που είναι σήμερα ορατά. Διασώζεται η ορχήστρα, τα αναλήμματα και τμήμα του κοίλου του θεάτρου. Το αρχαίο θέατρο σήμερα δεν μπορεί να θεωρηθεί επισκέψιμο μνημείο, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί η ανασκαφή του.

Το θέατρο περιγράφεται από ξένους περιηγητές ήδη από τον 18ο αιώνα. Η πρώτη επιστημονική έρευνα διεξήχθη από την Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή το 1906-1910, αλλά και σε επόμενες χρονικές περιόδους (1924-1927, 1992-1998, 2008). Το διάστημα 1960 – 1963 έγιναν ανασκαφές από τον καθηγητή, Χρύσανθο Χρήστου με δαπάνες της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Από το 1992 μέχρι σήμερα, στον χώρο εργάζεται η Βρετανική Αρχαιολογική Σχολή. Ο χώρος, δεν είναι πλήρως ανασκαμμένος.

Την Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013 εγκρίθηκε από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η μελέτη αποκατάστασης του αρχαίου θεάτρου, την οποία είχε αναθέσει το Σωματείο «ΔΙΑΖΩΜΑ» με χρηματοδότηση από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Πηγές :

Διάζωμα

cognosco.gr