Ο Σεργκέι Μπαζαρεβιτς.

 Όπως υποστηρίζει μέλος του The Basketbook με εξαιρετική γνώση του ρωσικού μπάσκετ, οι συμπατριώτες του Πούτιν δύο πράγματα δεν παράγουν εδώ και αρκετά χρόνια. Προπονητές και play maker. 

Και αν το καλοσκεφτούμε δεν έχει και τόσο άδικο, αφού ο σημερινός μας καλεσμένος που γιορτάζει τα 57 του χρόνια είναι μαζί με τον Καράσεφ, ο τελευταίος καθαρόαιμος άσσος της ρωσικής σχολής.  

Ο Σεργκέι Μπαζάρεβιτς ξεκίνησε την καριέρα του στην CSKA το 1983 ως επιλογή του Γκομέλσκι για να δίνει ανάσες στον Ερέμιν. Σταδιακά ο χρόνος συμμετοχής αυξανόταν και όταν ο Ερέμιν αποσύρθηκε, ο Μπαζάρεβιτς κέρδισε την θέση του βασικού μέχρι το 88 και τη μεταγραφή του στην Ντιναμό.

Με την έτερη ομάδα της Μόσχας, θα αντιμετωπίσει το 1991 τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων και παρολίγο να αποκλείσει τους Θεσσαλονικείς που τελικά κατάφεραν να χάσουν με 12 πόντους υπερασπιζόμενοι τους 13 της νίκης τους στο Αλεξάνδρειο. 

Μετά την κατάρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Μπαζάρεβιτς βρήκε επαγγελματική στέγη στην Τουρκία, ενώ το 94 έκανε και ένα πέρασμα από το ΝΒΑ για μόλις 10 αγώνες με τη φανέλα της Ατλάντα.

Το κλίμα της Αμερικής δεν τον σήκωνε, γρήγορα το αντιλήφθηκε και επέστρεψε στην Ευρώπη αλλάζοντας σχεδόν κάθε χρόνο ομάδα με περάσματα από Ισπανία, τις φιλόξενες αγκαλιές της CSKA και της Ντιναμό και τον ιταλικό βορρά για την Γκορίτσια.

Και ξαφνικά το 1999 όταν πια είχε φτάσει στα 34, ο Σεργκέι Μπαζαρεβιτς θυμήθηκε τις βολιώτικες ρίζες του και αποκτήθηκε τον Ιούλιο εκείνης ς της χρονιάς από τον ΠΑΟΚ ως παλιννοστούντας συμπατριώτης μας.

Η υπόθεση ήταν φυσικά για γέλια και η ΕΟΚ ξεκίνησε αμέσως την έρευνα αλλά εν τω μεταξύ μέχρι να βρεθούν στοιχεία, ήταν υποχρεωμένη να εκδώσει δελτίο στον παίχτη όπως και έκανε.

Ο Σεργκέι έκανε ορισμένες καλές εμφανίσεις με την ασπρόμαυρη φανέλα αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο παίχτης του παρελθόντος.

Ο ΠΑΟΚ έτσι και αλλιώς δεν θα ανανέωνε την συνεργασία τους και όταν στα τέλη Μαρτίου ήρθε στην επιφάνεια ο παράνομος τρόπος απόκτησης του ελληνικού διαβατηρίου μέσω γραφείου που ειδικευόταν σε τέτοιες υποθέσεις σε "συνεργασία" με το ελληνικό προξενείο του Νευροσίσκ, η αποχώρηση του με το τέλος της σεζόν ήταν δεδομένη.

Το πέρασμα του από τον ΠΑΟΚ συμπυκνώνεται σε μια απορία του Πέταρ Σκάνσι που όταν είδε και αποείδε πως ο άλλοτε εγκέφαλος της εθνικής Ρωσίας δυσκολευόταν να προσαρμοστεί, ο Κροάτης γύρισε προς τον Γιάννη Γιαννούλη ρωτώντας τον "Ρε Γιάννη ο Μπαζαρεβιτς είναι αυτός ή ο σωσίας του; Γιατί αν είναι ο αληθινός, εγώ θα σκίσω τα διπλώματα μου".

Το πατριωτάκι μας μετά την ελληνική περιπέτεια γύρισε στη μητέρα Ρωσία για τα τελευταία ένσημα και κρέμασε τη φανέλα με την Ντιναμό το 2003.

Μεγάλο κεφάλαιο στην καριέρα του αποτελεί η εθνική ομάδα, τόσο της Σοβιετικής Ένωσης όσο πολύ περισσότερο της Ρωσίας. Με την ΕΣΣΔ της οποίας ήταν μέλος από το 1989, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής και θεωρούνταν ως βασικό γρανάζι για το Ευρωμπάσκετ 91 στην Ιταλία όμως ο αποκλεισμός και οι πολιτικές εξελίξεις έβαλαν τέλεια στην θητεία του, φορώντας τη φανέλα με το σφυροδρέπανο.

Αντίθετα, ξεκίνησε μία νέα καριέρα ως ηγέτης των διαδόχων, αρχικά της ομάδας μιας χρήσεως με την ονομασία Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών και συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και εν συνεχεία της εθνικής ομάδας της Ρωσίας με την οποία ανέβηκε δύο φορές στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, πρώτα στο Ευρωμπάσκετ του 1993 (εκτελώντας τη Γαλανόλευκη με 36 πόντους) και κατόπιν στο Μουντομπάσκετ του 94.

Ο "Βολιώτης" Σεργκέι Μπαζαρεβιτς εκτός απο συλλέκτης διαβατηρίων και εθνικοτήτων (Σοβιετική, Τουρκική, Ελληνική και Ρωσική) ήταν και ένας εξαιρετικός play maker με άψογες οργανωτικές ικανότητες αλλά και εκτελεστικές όποτε χρειαζόταν. Στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να τις δείξει σε μεγάλο βαθμό αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποτρέπει απο το γεγονός πως ο Μπαζαρεβιτς ήταν ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους άσσους της γενιάς του και ο τελευταίος αυθεντικός Ρώσος...

Antreas Tsemperlidis

Διαγόρας, ο ανίκητος Ολυμπιονίκης.Του Θεοφάνη Μπογιάννου

Το Επίκαιρο αυτό αφιέρωμα στον Μεγαλύτερο Πυγμάχο του κόσμου, είναι ένα αφιέρωμα και τάμα όλων των Ροδίων. Ήταν καλοκαίρι του 448 π.Χ., στην Ολυμπία και ο μήνας ήταν ο Απολλώνιος, μέρες ιερές και ώρες θείες των Ολυμπιακών αγώνων, στην Ιερά Άλτι της Ήλιδος.

Την ίδια αυτή ημέρα και χρονιά, οι δυο γιοί του Ημίθεου Διαγόρα, Ακουσίλαος και Δαμάγητος, έχουν νικήσει στην Πυγμή, δηλαδή στην Πυγμαχία και στο Παγκράτιο αντίστοιχα. Και οι σωστοί και καλοκάμωτοι γιοί του Ρόδιου Διαγόρα, στεφανωμένοι και οι ίδιοι, παίρνουν στους στιβαρούς ώμους τους τον γέροντα Διαγόρα, τον ανίκητο αθλητή και περιοδονίκη που δεν νικήθηκε ποτέ.

Ο λαός μέσα στο Στάδιο της Ολυμπίας ραίνει με άνθη τα δυο αγνά παλικάρια που περιφέρουν στους ώμους τους τον υπέργηρο, ένδοξο και αθάνατο Διαγόρα από τον Ιαλυσό της Ρόδου. Και τότε, μέσα από το πλήθος των 36.000 φιλάθλων, πετάγεται ένας Σπαρτιάτης και φωνάζει στον σοφό και ασπρομάλλη Διαγόρα:

“ΚΑΤΘΑΝΕ ΔΙΑΓΟΡΑ, ΚΑΤΘΑΝΕ ΔΙΑΓΟΡΑ, ΟΥΚ ΕΣ ΟΛΥΜΠΟΝ ΑΝΑΒΗΣΗ…”, που σημαίνει στα σημερινά ελληνικά λόγια: “Είναι ώρα και στιγμή να πεθάνεις θείε και ωραίε Διαγόρα, μη θέλεις να γίνεις και θεός…”.

Και εκεί, μέσα στο στάδιο, αινούμενος και διαδούμενος, δακρυρροών και πανευτυχής, ξεψύχησε στα χέρια των παιδιών του, ο Ημίθεος Διαγόρας.

Ήταν η 83η Ολυμπιάδα, έτος 448 π.Χ. όταν άφησε τη θεία πνοή του ο μεγαλύτερος αθλητής – πυγμάχος όλων των εποχών του κόσμου. Δεν νικήθηκε ποτέ. Ήταν γεννημένος στον Ιαλυσό της Ρόδου – τότε δεν είχε ιδρυθεί ακόμη η πόλη της Ρόδου – και ήταν ο πιο ωραίος, ο πιο δυνατός και ανίκητος Ολυμπιονίκης της Γης. Οι Έλληνες του 5ου αιώνα δεν τον αποκαλούσαν αθλητή, αλλά περιοδονίκη, που σημαίνει: ανίκητος αθλητής και άτρωτος άνθρωπος. Είχε ύψος πάνω από 2,20 μέτρα, όπως αναφέρει ο Πίνδαρος: “Ότι τεσσάρων πήχεων και πέντε δακτύλων, ύψους ο Διαγόρας ο Ρόδιος…”.

Ο μέγας ποιητής Πίνδαρος αφιέρωσε μεγάλο και αινετικό ποίημα στον θείο και ωραίο αθλητή Διαγόρα. Το ποίημα αυτό που λέγεται: “Έβδομος Ολυμπιόνικος”, ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα στη μετώπη του Ναού της Λυνδίας Αθηνάς, στην Λίνδο.

Ο Διαγόρας δεν νικήθηκε ποτέ. Νικούσε συνεχώς σε όλες τις Ολυμπιάδες και οι Ρόδιοι πατέρες μας του έστησαν αγάλματα όχι μόνο στη γενέτειρα του, Ιαλυσό, αλλά και μέσα στην Ολυμπία. Νίκησε στην Ολυμπία, στα Νέμεα, στα Ίσθμια και Πύθια, πολλές φορές.

Ο Διαγόρας είχε και τρία παλικάρια και δύο κόρες. Τα παλικάρια του ήταν ο Δαμάγητος, Ακουσίλαος και Δωριέας και κόρες του πανέμορφες ήταν η Καλλιπάτειρα και η Φερενίκη. Ο Διαγόρας αποκαλούνταν από όλους τους Έλληνες “ευθυμάχα” γιατί ποτέ δεν απόφευγε ούτε τον αντίπαλο, ούτε τα χτυπήματα του. Μια φορά μάλιστα νίκησε “ακονιτί”, δηλαδή χωρίς να αγωνιστεί, αφού ο αντίπαλος του πυγμάχος, δεν τόλμησε να εμφανιστεί στο στάδιο.

Εφέτος αποτίουμε φόρο τιμής και αίνου στον ανίκητο Πυγμάχο της Ρόδου. Έχουν περάσει ακριβώς 2.448 χρόνια από τη θανή του Διαγόρα, που τον αθλητισμό και το ήθος, μέχρι το θρόνο του Δημιουργού τον έφερε.

Το άρθρο μας αυτό γράφτηκε ειδικά για τον Διαγόρα, αλλά και στους 32 μεγάλους Ροδίτες αθλητές που βρέθηκαν τα ονόματα και τα αγάλματα τους στην Ολυμπία και στους άλλους ελληνικούς αθλητικούς χώρους. Μεγάλοι αθλητές και ωραίοι άνθρωποι γεννήθηκαν πολλοί στην Ελλάδα και στον κόσμο μας. Σαν τον Ημίθεο, Περιοδονίκη, Ευθυμάχα, Ρόδιο Διαγόρα: ΚΑΝΕΙΣ!!!

Στην αρχαία Ρόδο το να είσαι αθλητής σήμαινε κάτι περισσότερο από το να αθλείσαι και να νικάς. Ήταν κάτι θεϊκό, αφού οι αθλητές αθλούνταν στο όνομα των θεών και ήταν οι αγαπημένοι των πατρίδων τους. Ο αθλητής ήταν σκεύος ειρήνης, φιλίας, υγείας και πατριωτισμού, αλλά και δοχείο θεού, ένα ιερό δισκοπότηρο για να μεταλαμβάνουν οι άλλοι άνθρωποι το θείο νάμα και να κοινωνούν τα ιδεωδέστερα ελληνικά και παγκόσμια ιδανικά.

Ποτέ ο αρχαίος αθλητής, Ρόδιος ή άλλος Έλληνας, δεν καταδέχονταν να πάρει χρήματα για τη νίκη του. Αυτό ήταν όνειδος και ντροπή για τον ίδιο, την πατρίδα του, τη γενιά του και τους θεούς. Βέβαια σήμερα οι οραματισμοί των αθλητών δεν είναι και τόσο υψιπετείς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και πρόβλημα των ημερών μας. Οι Ροδίτες αθλητές υπακούουν στους κανονισμούς των αθλητικών και ιδίως των Ολυμπιακών αγώνων, αφού αυτό ήταν κέλευσμα της Ελλανοδίκου Επιτροπής, αλλά και επιθυμία των θεών.

Ιδού ποιοί ήταν οι Κανονισμοί των Ολυμπιακών αγώνων, στους οποίους διέπρεψαν οι Ροδίτες αθλητές.

ΠΡΩΤΟ:

Αποκλείονται από τους Ολυμπιακούς αγώνες, οι σκλάβοι και οι βάρβαροι.

ΔΕΥΤΕΡΟ:

Αποκλείονται ακόμη φονιάδες, κακοποιοί, υπόδικοι και ανέντιμοι πολίτες.

ΤΡΙΤΟ:

Όλοι οι αθλητές προ των αγώνων, όφειλαν να θυσιάσουν στα ιερά της Ολυμπίας και να δώσουν τον νόμιμο όρκο. Ο όρκος έλεγε πως ο αθλητής είναι ο αγαπημένος των θεών, αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό και νικά μόνο με τη δύναμη και ποτέ με αντιαθλητικές ενέργειες και σκέψεις.

ΤΕΤΑΡΤΟ:

Όποιος αθλητής φτάνει αργά στο στάδιο, διαγράφεται.

ΠΕΜΠΤΟ:

Απαγορεύεται στις ανύπανδρες γυναίκες να παρευρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο καθ’ όλη τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων.

ΕΚΤΟ:

Κατά τη διάρκεια των αγώνων οι προπονητές απομακρύνονται των αθλητικών χώρων

ΕΒΔΟΜΟ:

Απαγορεύεται στον αθλητή να σκοτώσει τον αντίπαλο.

ΟΓΔΟΟ:

Απαγορεύεται στον αθλητή να χρησιμοποιεί αντιαθλητικά τεχνάσματα και πονηριές εναντίον του αντιπάλου του.

ΕΝΝΑΤΟ:

Απαγορεύεται η δωροδοκία και ο εκφοβισμοί του αντιπάλου.

ΔΕΚΑΤΟ:

Όποιος προσπα θήσει να δωροδοκίσει την Ελλανόδικο Επιτροπή, μαστιγώνετο δημοσίως.

ΕΝΔΕΚΑΤΟ:

Απαγορεύετο να αμφισβητηθεί δημοσίως η ετυμηγορία της Ελλανοδίκου Επιτροπής, και

ΔΩΔΕΚΑΤΟ:

Ενστάσεις γίνονται δεκτές για την ετυμηγορία της Επιτροπής, αλλά τα έξοδα βαρύνουν τον ενάγοντα.

Οι αρχαίοι αθλητές ποτέ δε διανοήθηκαν να παραβιάσουν τους Κανονισμούς αυτούς, γι αυτό είχαν πάντοτε την εύνοια των θεών, την εκτίμηση των Ελλήνων και το γέρας της πατρίδας τους. Είναι προνόμιο να είσαι αθλητής, ιδίως όταν είσαι ΡΟΔΙΟΣ.

~~~~~

Πηγή: Διαγόρας: Ο ανίκητος πυγμάχος του κόσμου / 7-9-2010 

ΣΥΝΑΦΗ

ΠΙΝΔΑΡΟΣ - Ὀλυμπιονίκαις VII - Διαγόρᾳ Ῥοδίῳ πύκτῃ

https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/index.html?author_id=198

https://www.dimokratiki.gr/arxeio/giatros-ipevale-minisi-gia-to-agalma-tou-diagora-2/

Στη Μαρμαρίδα ο τάφος του Διαγόρα;

https://www.facebook.com/fotodoths/posts/pfbid0372YJ548mjdtTGhbM6Tu4yNXREwQcYtQmGzb6jxLSCgw4cV6Fz3FUXfi86TBvVJQhl

Φωτογραφία: Το σύμπλεγμα του Διαγόρα του Ρόδιου. Ο Διαγόρας στα χέρια του Δαμάγητου και του Ακουσίλαου στην περιοχή Ψαροπούλα στη Ρόδο

Άγριες φράουλες, του Ίγκμαρ Μπέργκμαν. Ραδιοφωνικό Θέατρο

 Αγαπητοί φίλοι απόψε θα σας παρουσιάσω σε ραδιοφωνική διασκευή το αριστούργημα του σουηδού συγγραφέα Ίγκμαρ Μπέργκαν: Άγριες φράουλες. Πρόκειται για ένα έργο που άφησε το αποτύπωμα του ως μεγάλο αριστούργημα ειδικά στη μεγάλη οθόνη της ¨Έβδομης¨ τέχνης.

Ο πρωτότυπος σουηδικός τίτλος είναι Smultronstaaldet και παραπέμπει στην τοποθεσία όπου φυτρώνουν οι άγριες φράουλες στη Σουηδία. Το καλοκαίρι η σουηδική γη είναι γεμάτη αγριοφράουλες, για τους Σουηδούς η λέξη Αγριοφράουλα έχει μεταφορική σημασία, σημαίνει καλοκαίρι. Ο Μπέργκμαν σημειωτέων γεννήθηκε και πέθανε κατακαλόκαιρο.

Ο Μπέργκμαν συνέγραψε το έργο σε ηλικία σαράντα περίπου ετών, έχοντας βιώσει ο ίδιος πια τις πρώτες του καλλιτεχνικές επιτυχίες. Ο συγγραφέας κοιτάζει με εντυπωσιακή διαύγεια το μεγάλο ταξίδι της ζωής, χαρτογραφεί και εικονογραφεί το μυαλό ενός ηλικιωμένου με εντυπωσιακή ωριμότητα. Οι Άγριες φράουλες μοιάζουν με ¨κύκνειο¨ άσμα συγγραφέα κι όμως έγιναν από την όρεξη και τον οίστρο ενός δημιουργού στο μέσο της καριέρας του.

Έργο λυτρωτικό, επιτάφιο μιας ζωής που αποτυπώνει μεγάλα ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη συνθήκη.

 

Η κινηματογραφική εκδοχή.

Οι Άγριες φράουλες υπήρξαν μία από τις σημαντικότερες ταινίες του κορυφαίου δημιουργού. Ήταν αναμφίβολα μία εμβληματική και σημαντική ταινία. Υποψήφια για Όσκαρ καλύτερου σεναρίου, τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Πρωταγωνιστής ήταν ο πατέρας του σύγχρονου Σουηδικού Κινηματογράφου Βίκτορ Σέστρομ, που υποδύθηκε το ρόλο του καθηγητή, συμπρωταγωνίστρια του η Ίνκριντ Τάνλιν. Η ταινία σηματοδότησε τη διακοπή της καθωσπρέπει αφήγηση γεννώντας όλη αυτή την επίθεση σουρεαλισμού της δεκαετίας του 1960.

 

Η υπόθεση:

Ο ηλικιωμένος γιατρός Άιζακ Μποργκ , ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του για την πόλη Λουντ, όπου θα τιμηθεί από το παλιό του πανεπιστήμιο για την 50χρονη καριέρα του και προσφορά. Στο ταξίδι τον συνοδεύει η έγκυος νύφη του Μαριάν , η οποία δεν τρέφει και τα ευγενέστερα των συναισθημάτων για τον εγωπαθή πεθερό της.

Στη διαδρομή, έπειτα και από έναν εφιάλτη που θα τον προβληματίσει, ο γιατρός θα συναντήσει διάφορα πρόσωπα που, συνειρμικά, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τα όνειρα του παρελθόντος και τις μνήμες μιας ζωής που έχει μείνει πίσω.

Πλέον το ταξίδι του θα μετατραπεί σε μια πνευματική πορεία συμφιλίωσης με το παρελθόν και τους οικείους του, με το υποσυνείδητο να συναντά τους φόβους, τις αυταπάτες και τις διαψεύσεις μιας ζωής, πετυχημένης κοινωνικά, αλλά ακυρωμένης ερωτικά και συναισθηματικά.

 

 

 

 

Περεταίρω στοιχεία για το έργο:

 

Προσφιλή θέματα του μεγάλου δημιουργού είναι οι σχέσεις του ζευγαριού, η ζωή η ευτυχία, οι αναμνήσεις, ο θάνατος, η παρουσία του θεού. Οι Άγριες Φράουλες είναι γεμάτες θαυμάσιες σκηνές δοσμένες με φαντασία και πρωτοτυπία. Σύνθετο έργο, με πλούσια φιλοσοφικά και ηθικά θέματα.

Το ταξίδι του καθηγητή μετατρέπεται σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης με το παρελθόν και τους οικείους του. Διαδρομή γεμάτη λάθη και επίπονες αντιφάσεις, η πορεία απογειώνεται από τη θεατρικότητα των διαλόγων του Μπέργκμαν, από τη συγκρατημένη δραματουργία που αποκαλύπτει μόνο όσα είναι απαραίτητα να ειπωθούν, και την εξαιρετική χρήση των εικόνων της σουηδικής ενδοχώρας. Το έργο είναι σίγουρα ανθρωποκεντρικό και όχι άμεσα κοινωνικό.

Το έργο ξεκινά με την παραδοχή μιας ανθρώπινης αποτυχίας, το φόβο του τέλους και το βάρος της μνήμης, για να ανθίσουν όλα αυτά σε έναν ύμνο της ζωής. Ο Μπέργκμαν δεν τρέφει ψευδαισθήσεις, η απόλυτη ευτυχία είναι ανέφικτη, η μοίρα του ανθρώπου προδιαγεγραμμένη, ο θάνατος αναπόφευκτος. Το μόνο που μένει είναι να συναντήσει κανείς το νόημα της εφήμερης ύπαρξης, να βρίσκεσαι, δηλαδή, σ’ αυτόν τον κόσμο για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να προφέρεις και να πάρεις χαρά. Εδώ έχουμε μια αναζήτηση των αέναων, και νομοτελειακά υπαρξιακών προβλημάτων που βασανίζουν τον άνθρωπο.

Ξεδιπλώνει με πειστικότητα τη μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου μπροστά στη θεϊκή εξουσία και την ορατή προοπτική του θανάτου. Μιλά για το θάνατο και μάλιστα «ζωή εν τάφο», την ίδια ώρα είναι αισιόδοξος. Τονίζει το «ποτέ δεν είναι αργά»,. Κρίνει ταυτόχρονα τη νοοτροπία των συμπατριωτών του και το τέλμα που αυτή μπορεί να οδηγήσει. Βλέπει στα νιάτα της εποχής του τραγούδια, χαρά, πάθος για ελευθερία και έρωτα, αντίθετα με τις νεκροφόρες και τον άκρατο προτεσταντισμό του παρελθόντος.

Το καλοκαίρι εμφανίζεται ως διάστημα στο οποίο οι αισθήσεις αφήνονται να εξαγνίσουν το πνεύμα από τις αγωνίες του, ένα αντίδοτο της φύσης στο προτεσταντικό δηλητήριο της ενοχής. Ο Μπέργμαν, με πνεύμα ίσως ορθόδοξου, αντιμάχεται στον «αστυνομικό» πολιτισμό της θρησκείας του Προτεσταντισμού, η ηθική ως ενσταλαγμένη, ιδρυτική της προσωπικότητας έκφραση της θεϊκής βούλησης. Η ενοχή στίγμα της βάναυσης προτεσταντικής θεϊκής παρουσίας, στέκει εμπόδιο συχνά αξεπέραστο στην έφεση του ανθρώπου να διηθήσει το ¨εγώ¨ στο ¨εμείς¨ με φυσικό επακόλουθο τη μόνωση, την αποκοπή από τις σχέσεις, την αυτοαναίρεση. Επιχειρείται μια ειλικρινής καταγραφή αντίρροπων δυνάμεων που μπορούν να διαλύσουν ή να συσφίξουν κάθε μορφής σχέση. Το έργο ταιριάζει σε θερινή προβολή, μια νότα δροσιάς υπό το ζεστό φως των αστεριών…

Οι τεταμένες σχέσεις γονιών και παιδιών και οι χαμένες δυνατότητες της νιότης παραμένουν στο επίκεντρο του έργου και το ανάγουν σε κάτι πολύ πιο πανανθρώπινο και οικουμενικό, ξεπερνώντας έτσι τα όρια της προσωπικής αφήγησης. Ο Μπέργκμαν παραδέχθηκε ότι αρχικά ο χαρακτήρας του Μποργκ αποτέλεσε μια προσπάθεια του να δικαιολογήσει τη στάση του απέναντι στους γονείς του. Το έργο αποκτά μια απρόσμενη δύναμη, είναι αυτή η αισιόδοξη στάση σε λάθη και επίπονες αποφάσεις του Μπέργμαν σε όλες τις σχέσεις σε κρίση. Η Μάριαν όταν μιλά ειλικρινά στον πεθερό της, η συνειδητοποίηση μοιάζει ικανή να τον μετατρέψει σε ένα διαφορετικό καινούριο άνθρωπο. Όταν τα σκληρά λόγια μοιάζουν ικανά να διαλύσουν για πάντα μια εύθραυστη σχέση, οι σωστές λέξεις έχουν τη δύναμη να γιατρέψουν τις πληγές και να βάλουν στη σωστή πορεία, έστω και καθυστερημένα,  μια σειρά από ευτυχείς συγκυρίες.

Κυρίαρχο το θέμα της μοναξιάς στο έργο, και εκφράζεται μέσα από τον κεντρικό ήρωα, ένα πρόσωπο διφορούμενο και αντιφατικό. Η μοναξιά είναι στενά συνδεδεμένη με το θέμα του θανάτου. Ο Μποργκ είναι άλλοτε είναι πρόσωπο άλλοτε συμπαθητικό και άλλοτε αντιπαθητικό, συχνά εγωιστικό, σύμφωνα με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν ή και που αντιμετωπίζει ο ίδιος τα άλλα πρόσωπα γύρω του.

Το έργο κινείται ανάμεσα στο ρεαλιστικό ή το φαντασιακό, συνδυάζοντας τους διαλόγους με την αφήγηση «off» χωρίς να δημιουργούνται χάσματα. Ο Μπέργκμαν αντιμετωπίζει με δεξιοτεχνία τις σκηνές του. Πολλές σκηνές μας έμειναν αξέχαστες, όπως η σκηνή του ονείρου του Μποργκ που θυμάται «φλας μπακ» τη νεανική του ζωή. Τα όνειρα έχουν απίστευτα συμβολική χρήση, μέσα από αυτή ο Μπέργκμαν θέλει να δείξει ότι ο ήρωας αναρωτιέται αν έχει ζήσει σωστά τη ζωή του, αν έπραξε σωστά το επάγγελμα του, αν είχε την κατάλληλη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα του και το γιο του, αν φέρθηκε εν τέλει καλά στον ίδιο του τον εαυτό. Συναντά με το υποσυνείδητο φόβους, διαψεύσεις και αυταπάτες μιας ζωής επιτυχημένης κοινωνικά αλλά ακυρωμένης ερωτικά και συναισθηματικά.  Οι επιρροές της σκηνής άμαξας-φάντασμα στις ονειρικές ή μάλλον εφιαλτικές σκηνές που μαρτυρούν τι βασανίζει τον ηλικιωμένο γιατρό Άιζακ Μποργκ. Μόνιμη επίσης η θεματική του γάμου, ο ήρωας αναλογίζεται τη χαμένη αγάπη του παρελθόντος, για να αντιμετωπίσει άλλη μια φορά τη μνήμη του αποτυχημένου του γάμου.

Η φύση αναλαμβάνει το ρόλο του συμπρωταγωνιστή, δημιουργεί μια σειρά από ιμπρεσιονιστικούς πίνακες και εξπρεσιονιστικούς εφιάλτες, εικόνες του παρελθόντος και των ονείρων αντίστοιχα. Παρελθόν και παρόν συνυπάρχουν στο ίδιο πλάνο μαζί με τον ήρωα, τις μικρές χαρές και βαθιά ανθρώπινες στιγμές του παρελθόντος.

Η τελική νότα είναι αισιόδοξη και διαχέεται την πικρή μελαγχολία του έσχατου απολογισμού. Ένα ασθενές αλλά σαφές χαμόγελο διακρίνεται, αλλά χωρίς δισταγμό…

Η προσαρμογή της ταινίας στην ραδιοφωνική της εκδοχή έγινε από την Ροζίτα Σώκου.

Τη ραδιοσκηνοθεσία επιμελήθηκε ο Λαμπρος Κωστοπουλος, ενώ τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Λυκουργος Καλλεργης (Ισαακ Μποργκ), Χλοη Λιασκου, Μαρια Φωκα ,Τρυφων Καρατζας, Στρατος Χαδουλης, Ριτα Μουσουρη, Ματινα Καρρα, Στεφανος Μεσσηνης, ΛευτερηςΕλευθεριαδης, Ντινα Γιαννακου, Λοισκα Αβαγιανου, Ριτα Μπενσουσαν, Μαρια Ραζη, Δωρα Λιτινακη, Δημητρης Πουλικακος, Νικητας Τσακιρογλου, Ορφεας Ζαχος, Σουλα Διαβατη, ΑβαΣφακιανακη, Σπυροα Καλογηρου, Μαρια Αλκαιου, Μακης Ρευματας, ΓιαννηςΜορτζος, Δημητρης Κοντογιαννης.

 

Στο ρόλο του καθηγητή Μπόρκμαν ένας σπουδαίος ηθοποιός, ο Λυκούργος Καλλέργης. Η ερμηνεία του πάνω στο ρόλο εκτιμώ ότι ξεπερνά κατά πολύ την ερμηνεία του Βίκτωρ Σέστρομ. Θα αποτολμήσω να πω ότι ήταν ένας ρόλος βγαλμένος για το μεγάλο ηθοποιό.

Ο Λυκούργος Καλλέργης

 Η μεταφορά έγινε από το Κανάλι Ισοβιτης

http://isobitis.com/theatro1/?p=1531

Πηγές:

https://tvxs.gr/news/sinema/agries-fraoyles-ena-oneiriko-taksidi-endoskopisis-apo-ton-ingkmar-mpergkman

https://camerastyloonline.wordpress.com/2019/06/20/agries-fraoules-kritikes-pou-graftikan-gia-tin-tainia/

radio-theatre.blogspot.com/2013/02/blog-post_21.html

https://www.lifo.gr/guide/cinema/agries-fraoyles

https://www.athinorama.gr/cinema/article/agries_fraoules-2536174.html

https://camerastyloonline.wordpress.com/2013/03/08/wild-strawberries-1957-directed-by-ingmar-bergman/

https://www.tovima.gr/2008/07/30/archive/agries-fraoyles-gia-panta/

https://frapress.gr/2016/05/agries-fraoules-ke-logotechnia/

https://www.protagon.gr/epikairotita/parenoxlouse-gynaikes-ithopoious-o-skinothetis-ingkmar-bergkman-44341561670

Τούρκος αιχμάλωτος σκοτώνει πισώπλατα Έλληνα γιατρό που τον θεράπευε.Εξώφυλλο του Γαλλικού περιοδικού ‘’Le Petit Journal’’ που εκδόθηκε την 17-11-1912

 Εξώφυλλο του Γαλλικού περιοδικού ‘’Le Petit Journal’’ που εκδόθηκε την 17-11-1912, και είναι αφιερωμένο σε ένα γεγονός που είχε προκαλέσει αλγεινή εντύπωση σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, όπου το εξώφυλλο αποτυπώνει το όλο αυτό γεγονός όσο μπορεί πιο ρεαλιστικά, όταν φανατικός Τούρκος αιχμάλωτος ενώ νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο της Ελασσόνας μετά το τέλος της ομώνυμης Μάχης τον Οκτώβριο του 1912, και ενώ τύγχανε της αμέριστης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από τους Έλληνες ιατρούς, τόσο ο ίδιος, όσο και οι άλλοι συνάδελφοί του, αυτός δεν δίστασε να σκοτώσει τον ίδιο τον θεράποντα ιατρό του (δωρεά κ.Ηλία Σαραφίδη)

Η σχεδία του Οδυσσέα.

 Πίστη αναπαράσταση της σχεδίας του Οδυσσέα βάση του κειμένου της Ομήρου Οδύσσειας...

Το ναυτικό μουσείο Λευκάδας βρίσκεται στις εγκαταστάσεις της ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης.

Ο δίσκος της Φαιστού, ένας από τα μεγαλύτερα μυστήρια της αρχαιότητας

Που να ήξερε και ο ίδιος ο Luigi Pernier, όταν το 1908 ανακαλύπτε αυτό το πήλινο δίσκο σε ένα δωμάτιο του ανακτόρου της Φαιστού, ότι θα χάριζε στον κόσμο μια "σπαζοκεφαλιά", ένα μυστήριο που έμελλε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της αρχαιότητας. Ίσως και αυτό το μυστήριο να έκανε τόσο διάσημο τον δικό της Φαιστού, ίσως και αυτή η ξεχωριστή ομορφιά του πάρα το μικρό του μέγεθος. Μοιάζει με μια αέναη σπείρα στον χωροχρόνο, σαν και εκείνες που συναντάς στα "τηγανοσχημα" του κυκλαδικού πολιτισμού με διπλή όψη, γνώριμα σύμβολα που στροβιλίζονται για να καταλήξουν τον κέντρο.

Αν καταφέρεις να το διαβάσεις ποτέ, αν κάποια γενιά μάλλον, έχοντας και άλλα ανασκαφικά δεδομένα στα χέρια της μπορέσει να το διαβάσει. Από που να ξεκινήσει; Από μέσα προς τα έξω, από έξω προς τα μέσα; Μια ζωφόρος από ζώα, πουλιά, φυτά και εκείνος ο άνθρωπος με το λοφίο που όταν ήμουν 7 χρόνων και με ρωτούσε η δασκάλα τι βλέπω έλεγα "έναν punk τύπο" και σήμερα πιστεύω ότι αυτός είναι το κλειδί του κειμένου. 

Ο γλωσσολόγος Γκάρεθ Όουενς αφιέρωσε όλη του την ύπαρξη να λύσει αυτό το μυστήριο. Έριξε φως με επίπονη προσπάθεια αλλά το μυστήριο δεν λύθηκε. Το ταξίδι σε αυτόν τον δίσκο αν αρχίσει δεν τελειώνει. Διότι εκείνοι 3600 χρόνια πριν μπορεί να έγραψαν κάτι που ίσως να μην ήταν απαραίτητα τόσο σημαντικό, ίσως και να ήταν. Το ότι δεν θα το διαβάσουμε ποτέ όμως, έκανε το κείμενο αυτό σαν να το έγραψαν θεοί. Ένα μυστικό άφαντο σαν την ίδια την Αφαία που μια ερμηνεία λέει ότι είναι προσευχή σε εκείνη...

Πηγή Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Καλοκαίρι...

 

1 Σεπτεμβρίου 1911. Η υποδοχή του Αβέρωφ.

Ο Ελληνικός Λαός υποδέχεται το θωρακισμένο καταδρομικό, στην συνείδηση του Ελληνικού Λαού θωρηκτό, "Γεώργιος Αβέρωφ", που καταπλέει στα φαληρικά νερά.

Η τότε κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη δαπάνησε 23.650.000 χρυσές δρχ. για την απόκτησή του. Τα 8.000.000 χρυσές δρχ. προέρχονταν από το 20% της συνολικής κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ, που παραχώρησε με τη διαθήκη του στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης), στην οποία όριζε ότι το ποσό αυτό διατίθεται για την ναυπήγηση πολεμικού πλοίου που θα φέρει το όνομά του και θα χρησιμοποιείται ως Εκπαιδευτικό πλοίο και «Σχολή Ναυτικών Δοκίμων». Το υπόλοιπο ποσό (15.650.000 χρυσές δραχμές) καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου.

To "Γεώργιος Αβέρωφ" αποδείχθηκε ότι ήταν το τέλειο όπλο στα χέρια του Αρχηγού του Στόλου του Αιγαίου Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, ο οποίος συνδύαζε στο πρόσωπό του την υδραίικη παράδοση με την σύγχρονες αντιλήψεις της ναυτικής τακτικής - φονικός για τον εχθρό συνδυασμός.

Έχοντας την πεποίθηση ότι τα "ουδέν έθνος δύναται να θαλασσοκρατή εφ' όσον δεν θεωρεί τα πολεμικά πλοία προωρισμένα να κινδυνεύουν" δεν δίστασε να διακινδυνεύσει το πλοίο του προκαλώντας ένα αληθινό ψυχολογικό σοκ στους Οθωμανούς.

Ύψωσε στον κύριο ιστό του πλοίου το διεθνές σήμα «Ζ» που δηλώνει στον υπόλοιπο σχηματισμό "κινήσεις μου ανεξάρτητες", αύξησε την ταχύτητα στους 20 κόμβους και όρμησε "ΜΕΘ’ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ" με συγκλίνουσα πορεία προς τον εχθρό. Οι αξιωματικοί και τα πληρώματα του Οθωμανικού Στόλου έχασαν πλήρως το ηθικό τους λαμβάνοντας πορεία προς τα Στενά.

Το "Γεώργιος Αβέρωφ" συνέχισε να καταδιώκει τον εχθρικό στόλο προς τα Στενά, προσπαθώντας να απομονώσει το τρίτο οθωμανικό θωρηκτό, το "Μεσουδιέ", το οποίο εάν ακολουθούσε για μικρό χρονικό διάστημα ακόμη τη ΒΑ πορεία θα εισερχόταν στο πεδίο βολής του ελληνικού θωρακισμένου καταδρομικού πλην όμως ο κυβερνήτης του ετράπη προς τα Στενά. Το "Γεώργιος Αβέρωφ" είχε ήδη εισέλθει στην απόσταση βολής των οθωμανικών επάκτιων πυροβολείων. Η αστοχία του οθωμανικού πυροβολικού ήταν αδικαιολόγητη διότι πρώτον, έβαλλαν από σταθερό έδαφος και δεύτερον, είχαν τον ήλιο όπισθεν, ενώ το αντίθετο συνέβαινε με τα ελληνικά πλοία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οΝαύαρχος Παύλος Κουντουριώτης στην Ναυμαχία της Έλλης (3/16 Δεκεμβρίου 1912) διέπραξε ένα από τα μεγαλύτερα don't της Ναυτικής Τακτικής. Μέσα του όμως "μίλησαν" οι Yδραίοι πρόγονοι, η ίδια η μορφή του Μιαούλη... Άρα γε και ο Μιαούλης δεν νικούσε πρώτα στην ψυχολογία τους εχθρούς στέλνοντας τα πυρπολικά; Την νίκη στην Ναυμαχία της Έλλης ακολούθησε η νίκη στην Ναυμαχία της Λήμνου (5/18 Ιαν. 1913) και το κλείδωμα της ελληνικής κυριαρχίας στο Αρχιπέλαγος. Αρχιτέκτονας και της δεύτερης νίκης ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης.

Στην φωτογραφία εικονίζεται το "Γεώργιος Αβέρωφ" σε επιστολικό δελτάριο της εποχής. Στην δεύτερη ειονίζεται σχεδιάγραμμα της Ναυμαχίας της Έλλης (Μητρώο Πλοίου Γεώργιος Αβέρωφ - αρχείο ΠΝΜ Γεώργιος Αβέρωφ).

Μαλακώφ, του Μιχαήλ Χουρμούζη. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας μεταφέρω στην Κωνσταντινούπολη των μέσων του 19ου αιώνα, και θα σας παρουσιάσω το έργο του Μιχαήλ Χουρμούζη Μαλακώφ.

 Η λέξη Μαλακωφ έχει σχέση με το γνωστό φρούριο της Σεβαστουπολης, καθώς το έργο είναι γραμμένο την εποχή των γεγονότων του Κριμαϊκού πολέμου.

 Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό ο τίτλος να αναφέρεται ταυτόχρονο και στο παρισινό προάστιο Μαλακωφ, το οποίο εκείνη την εποχή αποτελούσε το κέντρο της γαλλικής μόδας ,την Μέκκα του συρμού.

Η υπόθεση:

 Το «Μαλακωφ» είναι το έργο που έρχεται να αποκαλύψει τις δυσμενείς επιπτώσεις που είχε πάνω στο ήθος του ελληνικού λαού ο μαϊμουδισμός της μόδας. Είναι ένα έργο που στρέφεται, όπως ο ίδιος ο Χουρμούζης σημειώνει, κατά του «συρμού». Για τον συγγραφέα συρμός σημαίνει κερδοσκοπία, ματαιοφροσύνη. Δυο απλοί άνθρωποι έχουν παγιδευτεί σε αυτό το ανήθικο πράγμα που κατά καιρούς είναι η μόδα, αφού είναι κατευθυνόμενη και ουσιαστικά αλλοτριωτική. 

 Η Σμαραγδή, η Κατίγκω, ο Αλέκος, τα παιδιά του Παυλάκη είναι πιασμένα σε αυτό τον ιστό της αράχνης που έχει παγιδεύσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η οικογένεια του Παυλάκη ουσιαστικά αποτελεί έναν πυρήνα του νεοελληνικού κράτους, το οποίο από πολύ νωρίς παγιδεύεται στην ξένη εξάρτηση είτε πρόκειται για εξάρτηση πνευματική, κοινωνική, οικονομική, είτε απλώς για εξάρτηση γουστάρισε αυτό ακριβώς το σημείο ο Χουρμούζης φτάνει με οξυδέρκεια στην ουσία της εξάρτησης. Διότι η έννοια του «κοστουμιού» έχει σχέση με τον αγγλικό ορό custom που σημαίνει-μεταξύ άλλων- και ήθος ,συνηθείας. 

 Επομένως, το κοστούμι που φοριέται ουσιαστικά μεταφέρει την ιδεολογία του ανθρώπου που το έραψε. Άρα, υποκύπτω στον συρμό σημαίνει υποκύπτω στην ξένη ιδεολογία, χάνοντας την αυθεντικότητα μου.

Επιπλέον στοιχεία:

 Το 1857 σε εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης πληροφορούσε το κοινό σχετικά με επικείμενη έκδοση του Μαλακώφ ως εξής:"Πολλών οικογενειών η περιουσία σπαταλάται ανεπαισθήτως εις την πολυτέλειαν ήτις ως άλλος σκώληξ καταβιβρώσκει της κοινωνίας τα σπλάγχνα η δε αέναος μεταποίησις των στολισμών, την οποίαν ονομάζουν Συρμόν, είναι αληθώς σατανική επίνοιατης κερδαλεότητος, όπως ευκολώτερον γυμνώση τους ματαιόφρονας!..."

 Το έργο είναι γραμμένο το 1857 και δημοσιεύεται το 1865 στην Κων/λη. Είναι το έργο στο οποίο περισσότερο απ’ όλα σατιρίζει ο Χουρμούζης τη μόδα και τις ξενόφερτες συνήθειες των Κων/λιτών . Αναφέρεται στα έξοδα των γυναικών για την ομορφιά τους, στις συνήθειες των αντρών να πηγαίνουν στο καζίνο, τις μοντέρνες διατροφικές συνήθειες, την εγκατάλειψη της Εκκλησίας, την ελαφρομυαλιά, αλλά και την εκμετάλλευση όλων αυτών μοντέρνων αστών από τους διάφορους εμπόρους κι επιτήδειους.  

 Πρόκειται για μια ηθογραφική κωμωδία με στόχο τη διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων προς την αποφυγή των κακών προτύπων, που παρουσιάζονται με πολλή υπερβολή, στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.

 Έχουμε να κάνουμε με μια οικογένεια, που περιλαμβάνει τους γονείς (Παυλάκης, Σμαράγδα) και τα δυο παιδιά (Αλέκος, Κατήγκω). Επίσης τους υπηρέτες του σπιτιού (Δανίλης, Φλουρού, Φετάη) κάποιους οικογενειακούς φίλους (Δουδού και Ραλλού, μάνα και κόρη, φίλες των γυναικών της οικογένειας, Στεφανάκης, φίλος του Παυλάκη) και κάποιους επαγγελματίες (Τερεζίνα- μοδίστρα, Ζαφίρης-Καζινιέρης, Πεκουακάνας- ιατρός, Καζαμίας- έμπορος, Γρηγοράκος- επίτροπος εκκλησίας). Η ιστορία λαμβάνει χώρα στη νήσο Πρίγκηπο στη σύγχρονη του συγγραφέα εποχή. Τα πρόσωπα που σατιρίζονται είναι οι γυναίκες, μάνα και κόρη, οι φίλες τους και ο γιός της οικογένειας, ο Αλέκος, για την ανοησία τους, την ανευθυνότητά τους, τη σπατάλη τους. Επίσης, ο γιατρός  και ο επίτροπος της Εκκλησίας, για την υποκρισία και την πονηριά τους. Τέλος οι επιτήδειοι Τερεζίνα και Καζαμίας. Οι φωνές της λογικής είναι ο σύζυγος Παυλάκης,  ο φίλος του Στεφανάκης και λιγότερο η γριά υπηρέτρια Φεταή. ((Χουρμούζης, 1987), εισαγωγή του Γεωργουσόπουλου,Κ. στη ραδιοφωνική παράσταση του Μαλακώφ (1987), σκην. Ζαμάνης, Θ.)

 Το έργο, μάλλον γράφτηκε κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου. Η ειρωνεία του Χουρμούζη ξεκινά από τον τίτλο Μαλακώφ, που ήταν το οχυρό της Σεβαστούπολης που πολιορκούνταν για ένα χρόνο από τους Αγγλογάλους. Μαλακώφ επίσης ονομαζόταν η μεγάλη, φουσκωτή φούστα, που έκανε τις γυναίκες να φαίνονται διπλάσιες και τριπλάσιες από το κανονικό τους μέγεθος. Αυτή η φούστα ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή.  

 Ο Χουρμούζης δε μοιάζει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την πλοκή της ιστορίας ή όπως αναφέρει ο Βάλσα να συνθέσειένα θεατρικό έργο , αλλά ψάχνει αφορμές να σατιρίσει τις συμπεριφορές, που έχει βάλει στόχο, μέσα από κωμικούς διαλόγους, σατιρικούς μονολόγους, πολλή ειρωνεία και υπερβολές. Όλο το έργο διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι του Παυλάκη και της Σμαράγδας. Κόσμος μπαινοβγαίνει στο σπίτι τους προσφέροντας νέους κωμικούς διαλόγους κι αφορμή για σάτιρα, αλλά δεν προσφέρει στην πλοκή της ιστορίας. Μόνο προς το τέλος, όταν οδηγούμαστε προς τη λύση, τότε χρησιμοποιούνται οι  επισκέπτες για να οδηγήσουν την ιστορία στο σωφρονισμό των ανόητων και στο αίσιο τέλος. 

 Συνοψίζοντας ο Χουρμούζης δεν ενδιαφέρεται για τη θεατρική δομή τόσο, όσο για το να περάσει το μήνυμά του. Οι χαρακτήρες του συχνά μακρηγορούν, χωρίς λόγο. Ο στόχος του είναι ηθικός- διδακτικός κατά της μόδας και των ξενόφερτων συνηθειών. Παρουσιάζει τις γυναίκες και το γιό ως ανόητους, αφελείς κι ανεύθυνους και δημιουργεί κωμικούς διαλόγους χρησιμοποιώντας αυτά τα χαρακτηριστικά τους. 

 Συχνά έχουμε την εντύπωση ότι πρόκειται για φάρσα ή για καρικατούρες ανθρώπων. Χρησιμοποιεί πολύ συχνά ειρωνεία, είτε αλλάζοντας τις λέξεις (μαλακώφ-μπουγαδώφ), είτε λέγοντας το αντίθετο απ’ αυτό που εννοεί, είτε με παρεξηγήσεις, με υπερβολές. Χρησιμοποιεί επίσης τα σαρδάμ: ΤΕΡ.: 350 και 180 στη γαρνιτούρα. ΠΑΥΛ.: κι 180 στη γαρμιτούρα 

 Σατιρίζει επίμονα πάντα τα ίδια πράγματα και συμπεριφορές: τη μόδα, τα ρούχα, τα γαλλικά, τους δασκάλους χορού, πιάνου, ξένων γλωσσών, τις διατροφικές συνήθειες, όπου η μόδα απαγορεύει το κρεμμύδι, την αεργία των νέων, την κατεργαριά των εμπόρων, την αποχή των γυναικών από τις δουλειές του σπιτιού.

 Ο κριτικός και μελετητής του νεοελληνικού θεάτρου Κ. Γεωργουσόπουλος σημειώνει: το «Μαλακωφ» γράφτηκε στα 1857 και δημοσιεύτηκε στα 1865 στην Κωνσταντινούπολη και αποτελεί το τελευταίο έργο του Χουρμούζη.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: 

Δήμητρα Δημητριαδου,

Γιώργος Μιχαλακοπουλος, Χρυσούλα Διαβατη,

Σπύρος Μπιμπιλας, Νίκος Λυκομητρος, Άννα Ανδριανου, Ξένια Ζερβου, Τάκης

Χρυσικακος, Λευτέρης Λουκαδης, Χρήστος Δοξαρας, Νίκος Ηλιοπουλος,

Γιώργος Γεωγλερης, σε σκηνοθεσια Θεόφιλου Ζαμανη.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Ο Χρήστος Δοξαράς

Η μεταφόρτωση έγινε από τον ιστότοπο www.isobitis.com:

http://isobitis.com/theatro1/?p=1544

 Πηγές: Greekradiotheater, .net, ΤΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 1830-1920 ΜΕ ΘΕΜΑ:ΚΩΜΙΚΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΙΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΧΟΥΡΜΟΥΖΗ "ΜΑΛΑΚΩΦ" ΚΑΙ "Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ" ΣΤΕΛΛΑ ΡΟΥΣΗ, ΚΑΤΑΤΑΚΤΗΡΙΑ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ 

-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.

Temple of deified Zeus

 In Cyrene, it is the largest Greek temple in Libya dedicated to the great Greek goddess Zeus. It is considered the second largest temple in the list of temples dedicated to the worship of the great Greek deities, after the temple and altar of "Zeus" and "Hera" in the holy city of Olympia.

The construction of the temple dates back to the 5th century BC, when it was built with huge columns in the classical Doric style. It was demolished after the rebellion of the Jews in Medina between 11-117 AD. It was rebuilt by Emperor Commodus. The temple is 70 x 32 meters in size, with two rows of classic Doric columns. The temple had a statue of Zeus twelve times the size of an average human. In Roman times, Emperor Augustus presented a replica of the famous statue of Zeus carved by the sculptor Phidias, while other emperors gave similar gifts, leaving only the head and some fingers of the hand displayed in the temple. The Sculptures Museum in cyrene libya