Η πορεία προς την καταστροφή. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος.

 Τέτοιες μέρες 103 χρόνια πριν, ο Ελληνισμός υπέστη μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Ήταν Αύγουστος του 1922 όταν οι Τούρκοι εξαπέλυσαν την τελική επίθεση εναντίων του Μικρασιατικού Μετώπου. Οι Έλληνες (στρατός και πληθυσμός), από ένα σημείο και μετά, σαν ένα σώμα  πάλεψαν για τη σωτηρία και τη φυγή. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν στη Σμύρνη...

 Με ιδιαίτερη χαρά τον Αύγουστο του 2022, προ τριετίας, αποδέχθηκα την πρόταση της κας Άννας Ραφαηλίδου, προέδρου του Συλλόγου Γυναικών Ωραιοκάστρου Η Αρίστη, να εκφωνήσω μια ομιλία για τα εκατό χρόνια από την καταστροφή. Εργάστηκα επίπονα επί 1,5 μήνα συγκεντρώνοντας πλήθος ιστορικών πηγών  κυρίως από πρωταγωνιστές των γεγονότων. Η διάλεξη κινήθηκε προς δύο κατευθύνσεις: Στο πρώτο μέρος αναπτύχθηκαν οι ευθύνες των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής και στο δεύτερο και πιο ουσιαστικό μέρος παρουσιάστηκε βήμα προς βήμα η υποχώρηση του ελληνικού στρατού. Πλήθος από φωτογραφίες και χάρτες εμπλούτισαν το περιεχόμενο της ομιλίας.

 Η διάλεξη έλαβε χώρα στην αίθουσα διαλέξεων του Ο.Α.Ε.Δ. Ωραιοκάστρου και το περιεχόμενο της εκτιμώ ότι  αποτελεί πολύτιμο υλικό για το αρχείο του κάθε Έλληνα...

Ευχαριστώ πολύ το Σύλλογο Γυναικών Ωραικάστρου «Η Αρίστη», και την πρόεδρο του κα. Άννα Ραφαηλίδου, για την πρόσκληση που μου απεύθυνε προκειμένου να πραγματοποιήσω την ομιλία αυτή, για ένα θέμα που συγκινούσε, συγκινεί και θα εξακολουθεί να συγκινεί τα εκατομμύρια των απανταχού Ελλήνων.

  Θα ξεκινήσω την ομιλία, με τη στάση των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων και των Η.Π.Α., απέναντι στην ελληνική προσπάθεια επίλυσης του μικρασιατικού ζητήματος.

   Πριν όμως προχωρήσω στην ανάλυση της στάσης των Συμμάχων, θα ήθελα να αναφερθώ στις διαπραγματεύσεις, μεταξύ των συμμαχικών δυνάμεων, που έλαβαν χώρα στο Σαν Ρέμο της ιταλικής Ριβιέρας, τον Απρίλιο του 1920, λίγο πριν την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών.

  Οι εκπρόσωποι της Ιταλίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας αλλά και της Ιαπωνίας και των Η.Π.Α., συναντήθηκαν στην ιταλική πόλη, προκειμένου να διαπραγματευθούν σε κορυφαίο επίπεδο, τα θέματα της Μέσης Ανατολής και της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή η Ελλάς είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη, και είχε μάλιστα επεκτείνει τα όρια κατοχής, πέραν από αυτών που θα αναφέρονταν αργότερα στη Συνθήκη των Σεβρών. Σε αυτή τη διάσκεψη, θα σημειώσουμε ότι, η Ελλάς δε συμμετείχε ούτε ως απλός παρατηρητής.

1 Οι εκπρόσωποι Γαλλίας, Ιταλίας, Αγγλίας, Η.Π.Α. και Ιαπωνίας θα συναντηθούν στο Σαν Ρέμο της ιταλικής Ριβιέρας προκειμένου να συζητήσουν για το μέλλον των εδαφών της πρώην  Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό τη σκιά της έξαρσης του τουρκικού εθνικισμού.

  Το βασικό θέμα το οποίο τέθηκε στο τραπέζι, ήταν η διαπραγμάτευση σχετικά με την  περιοχή της Μοσούλης. Με μυστική γαλλοβρετανική συμφωνία, η Βρετανία ανέλαβε τον έλεγχο της Παλαιστίνης και της Μεσοποταμίας (άρα και της πετρελαιοφόρας περιοχής της Μοσούλης, την οποία οι Τούρκοι θεωρούσαν αναπόσπαστο έδαφος της επικράτειας τους), και η Γαλλία τον έλεγχο του Λιβάνου και της Συρίας, και επιπρόσθετα η Γαλλία εξασφάλιζε ότι θα τροφοδοτούνταν με το 25 τοις εκατό των πετρελαίων της Μοσούλης.

   Γαλλική και βρετανική ζώνη επιρροής στη Μέση Ανατολή μετά τη διάσκεψη του Σαν Ρέμο.

   Όσον αφορά το ζήτημα της ελληνικής παρουσίας στη Μικρά Ασία, επικυρώθηκαν μεν οι ελληνικές διεκδικήσεις με αρκετές βέβαια επιφυλάξεις, εκφράστηκε όμως από όλους προβληματισμός ως προς την δυνατότητα επιβολής τους. Ο ελληνικός στρατός θα έπρεπε τώρα αναπόφευκτα να συντρίψει τον τουρκικό εθνικισμό που είχε αναδειχθεί. Ο Βενιζέλος ανέλαβε αυτή την υποχρέωση, διέβλεψε όμως, ως έξυπνος διπλωμάτης, τη διάρρηξη του συμμαχικού μετώπου εξαιτίας των μεταξύ τους ανταγωνισμών, καθώς και την αδυναμία εκκίνησης ενός νέου πολέμου από τους συμμάχους στην Τουρκία. Κατανόησε πλήρως ότι η Ελλάς μόνη της, και με τις δικές της δυνάμεις, θα έπρεπε να επιβάλλει τους όρους της επερχόμενης Συνθήκης των Σεβρών στους Τούρκους.

    Γελοιογραφία της εποχής σχετικά με την εκλογική αναμέτρηση του 1920: Ο ψηφοφόρος εικονίζεται να πρέπει να επιλέξει μεταξύ Ελ. Βενιζέλου και Δ. Γούναρη, υπό το βλέμμα του πολέμου.

 

 Ακολούθησαν οι εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, κατά τις οποίες οι Βενιζελικοί με ένα περίπλοκο, σε παγκόσμια πρωτοτυπία εκλογικό σύστημα, καίτοι κέρδισαν σε ψήφους  έλαβαν όμως τις μισές έδρες στο κοινοβούλιο. Έτυχε να επισκεφθώ με τη Σχολή Αξιωματικών τους τάφους των Βενιζέλων το 2002, και να ρωτήσω σχετικά με τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 το διευθυντή του επισκέψιμου χώρου. Η απάντηση που έλαβα σχετικά με τον περίεργο εκλογικό νόμο ήταν η εξής: Ο Βενιζέλος ήθελε να δείξει στους Συμμάχους ότι έχει καθολική αποδοχή καθώς επίσης και να είναι περεταίρω ισχυρός στις διαπραγματεύσεις. Η αντιβενιζελική κριτική, από την άλλη, κατηγορεί το Βενιζέλο ότι επινόησε ένα τρόπο ώστε να αποσυρθεί, διαβλέποντας μετά το Σαν Ρέμο την απροθυμία των δυνάμεων της Αντάντ να εμπλακούν στρατιωτικά στο μικρασιατικό έδαφος. Υπενθυμίζουμε ότι κατά τις εκλογές δεν διαχώρισε την περιφέρεια της Αττικοβοιωτίας, η οποία κατακλύζονταν από φιλοβασιλικούς, σε δύο περιφέρειες, Αθηνών και Πειραιά, παρά τις πιέσεις των συνεργατών του, με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί ούτε καν βουλευτής! Βέβαια η βενιζελική κριτική αποδίδει την σύσταση της περιφέρειας Αττικοβοιωτίας, σε πιέσεις των υποψήφιων βουλευτών της Βοιωτίας, οι οποίοι έλπιζαν σε ψήφους Αθηναίων για να εκλεγούν.

Τα συμπεράσματα σχετικά με τη στάση του Ελευθέριου Βενιζέλου τα αφήνω σε σας…

  Το κόμμα των Φιλελευθέρων κερδίζει σε ψήφους τις εκλογές, αντιπροσωπεύεται όμως από τις μισές έδρες στο ελληνικό  κοινοβούλιο. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν καταφέρνει να εκλεγεί ούτε καν βουλευτής.

Ας ξεκινήσουμε τις αναφορές μας στις Μεγάλες Δυνάμεις, με τη στάση της Μεγάλης Βρετανίας.

 

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ.

  Θα αναφερθώ, φίλες και φίλοι, αρχικά, στη στάση της Μεγάλης Βρετανίας έναντι της Ελλάδας, κατά την περίοδο 1919-1922.

  Η Βρετανία και ο φιλέλληνας πρωθυπουργός Λόυντ Τζωρτζ, σε γενικές γραμμές υποστήριξαν την ελληνική προσπάθεια στη Μικρά Ασία. Η παραμονή της Ελλάδας στη Μικρά Ασία εξυπηρετούσε τη διατήρηση των Δαρδανελίων, των Στενών του Βοσπόρου, καθώς επίσης και άλλων στρατηγικών σημείων που κατείχε η Αγγλία στο μικρασιατικό έδαφος, μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Σημαντική όμως επίδραση, στη στάση της Αγγλίας έναντι της Ελλάδας, άσκησε η αλλαγή που συντελέστηκε με τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, και η άνοδος της Αντιβενιζελικής παράταξης στην εξουσία. Είναι βέβαιο ότι όχι μόνο οι Άγγλοι, αλλά και γενικότερα οι Σύμμαχοι μας, δυσκολότερα θα μας   εγκατέλειπαν με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην εξουσία.

 Ο Βρετανός πρωθυπουργός κατά τα χρόνια της μικρασιατικής εκστρατείας Λόιντ Τζωρτζ, .

  Αξίζει να σημειώσουμε για τον τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας Λόυντ Τζωρτζ το γεγονός ότι ήταν πολιτικά ευάλωτος. Ο βρετανός πρωθυπουργός, του οποίου το κόμμα, οι Φιλελεύθεροι, είχε διασπαστεί, παρέμενε στην εξουσία με τη στήριξη των συντηρητικών βουλευτών, οι οποίοι μαζί με βρετανούς στρατιωτικούς προέτασσαν σοβαρές αντιρρήσεις, για την ευνοϊκή στάση της Αγγλίας έναντι των Ελλήνων.

  Για τον Λόυντ Τζωρτζ, ο διάσημος σύγχρονος Άγγλος ιστορικός Γκάιλς Μίλτον συνοψίζει τη συμπεριφορά του έναντι των Ελλήνων, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι: «Ενώ αρχικά πείστηκε από το Βενιζέλο, κατόπιν ένιψε τας χείρας του σαν Πόντιος Πιλάτος» . Ο μάστορας της ιστορικής αφήγησης Γκάιλς Μίλτον, που πρόσφατα έγραψε το Χαμένο Παράδεισο για τα γεγονότα της Σμύρνης, χαρακτήρισε το 1922, ως «την πρώτη μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή του 20^ου αιώνα», ασκώντας μέσα από το έργο του, δριμεία κριτική για την υποκριτική στάση της πατρίδας του πάνω στο μικρασιατικό ζήτημα.

  Κύριο μέλημα της βρετανικής πολιτικής μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου ήταν η διευθέτηση των διαφόρων προβλημάτων με τους Γάλλους, τα οποία και είχαν προκύψει. Τα ζητήματα αυτά αφορούσαν κατά βάση την προστασία των Γάλλων από ενδεχόμενη γερμανική επίθεση. Έτσι λοιπόν, η Μεγάλη Βρετανία υπό αυτό το πρίσμα της φιλοτουρκικής γαλλικής πίεσης, θα παράξει, τελικά, περιορισμένη βοήθεια στους Έλληνες. 

  Ο Λόυντ Τζωρτζ, σε γενικές γραμμές, προώθησε τη στρατιωτική λύση του μικρασιατικού ζητήματος, με την κατάληψη και διατήρηση της γραμμής Εσκί Σεχίρ-Κιουτάχεια-Αφιόν Καραχισάρ. Πρωτύτερα έχει ριχτεί στο τραπέζι, η άμεση κατάληψη της γραμμής Αττάλειας-Ηράκλειας, από βρετανό ανώτατο αξιωματικό στη Μικρά Ασία. Η γραμμή αυτή αυτή, θα μίκραινε σε ευθεία γραμμή το μήκος του μετώπου, θα άφηνε όμως πίσω της το ένα τρίτο της Μικράς Ασίας. Η στρατιωτική λύση, φυσικά, θα επιβάλλετω αποκλειστικά με τις θυσίες των Ελλήνων χωρίς ουσιαστική βοήθεια από τους Άγγλους, παρά μόνο ηθική στήριξη.

  Το φιλοκωνσταντινικό ρεύμα που είχε δημιουργήσει η Αντιβενιζελική παράταξη πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, κυρίως από κομματικά στελέχη και όχι από τους υποψήφιους βουλευτές, ήταν τόσο μεγάλο που ούτε η ίδια μπορούσε πια να το αναχαιτίσει. Ο βενιζελικός τύπος με αιχμή του δόρατος την εφημερίδα Εμπρός κατηγορεί τους Αντιβενιζελικούς. Από την άλλη η εφημερίδα Σκριπ, η οποία συμπλέει με το λαϊκό χείμαρρο υπέρ του Κωνσταντίνου καθησυχάζει. Παραμονές του δημοψηφίσματος επιστροφής του Κωνσταντίνου, η Αντάντ με δύο διακοινώσεις προειδοποιεί την Αντιβενιζελική, πια, κυβέρνηση Ράλλη, για το ενδεχόμενο της επανόδου του άλλοτε φιλογερμανού βασιλιά στην Αθήνα και στο θρόνο.

  Η κυβέρνηση Ράλλη, και με την πίεση που δέχεται από τους ψηφοφόρους της, αγνοεί της προειδοποιήσεις και επαναφέρει τον ανεπιθύμητο στους συμμάχους βασιλιά. Έτσι οι σύμμαχοι και ειδικά οι Γάλλοι βρίσκουν το ιδανικό άλλοθι προκειμένου να διακόψουν τη βοήθεια προς τους Έλληνες, με συνέπεια το πρώτο ρήγμα στις σχέσεις Ελλάδας-Εγκάρδιας Συνεννόησης. Για τους Άγγλους βέβαια, επί της ουσίας, η επάνοδος του Κωνσταντίνου στο θρόνο έχει ελάχιστη σημασία, εάν ο Κωνσταντίνος τους κάνει τη δουλειά καλύτερα από το Βενιζέλο, τότε ¨γιατί όχι και με τον Κωνσταντίνο!¨

  Ο Κωνσταντίνος όμως στη Μικρά Ασία υπήρξε σκιά του εαυτού του. Βαριά άρρωστος ο βασιλιάς (θυμίζουμε ότι πέθανε λίγους μήνες μετά την καταστροφή), θα έχει μόνο συμβολικό ρόλο και όχι ουσιαστικό, κατά τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού. Ο άλλοτε στρατηλάτης της βαλκανικής εκστρατείας παρίσταται στη Μικρά Ασία μόνο ως σύμβολο, προκειμένου να ανυψώσει το ηθικό του στρατού. 

1)                                                  Άγγλος στρατηγός επιθεωρεί παρέλαση ελληνικής έφιππης μονάδας.

  Επανερχόμαστε τώρα ,στο προαναφερόμενο ζήτημα της διευθέτησης μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας, θεμάτων που αφορούσαν τη μεταπολεμική (και αναφερόμαστε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) Γερμανία. Σε διάσκεψη που πραγματοποιείται, τον Ιανουάριο του 1921, στις Κάννες της Γαλλίας, επιτεύχθηκε μία ιδιαίτερη γαλλοβρετανική συμφωνία. Οι Βρετανοί θα συνέδραμαν τους Γάλλους σε περίπτωση γερμανικής επίθεση,ς και σαν αντάλλαγμα η Γαλλία αρχικά δέχθηκε (βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή που προηγείται των γαλλοκεμαλικών επαφών) να υποστηρίξει τις αγγλικές επιδιώξεις στο μικρασιατικό ζήτημα, οι οποίες τότε προσδιορίζονταν στη δημιουργία καθεστώτος Αυτονομίας στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης, υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών (που ήταν ο Ο.Η.Ε. της εποχής) με Τούρκο και Έλληνα διοικητή. (Εδώ παρατηρούμε την κυνικότητα της πολιτικής των δύο υπερδυνάμεων, που θέτουν σε ίδια μοίρα τους μέχρι τότε συμμάχους τους Έλληνες, με τους εχθρούς τους και ταγμένους με τους Γερμανούς, Τούρκους, σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία κυριαρχούσε το Ιδεαλιστικό Πνεύμα στη Διεθνή Διπλωματία, με τα Δεκατέσσερα Σημεία της Διακοίνωσης του Αμερικανού Προέδρου Γουίλσον, που μεταξύ άλλων αναφέρονταν και στην υποχρέωση των Μεγάλων Δυνάμεων να προστατεύσουν την Αυτοδιάθεση των λαών).  Συμφωνήθηκε, ακόμη, και  μια μικρή ρύθμιση των συνόρων της Ανατολικής Θράκης (με μια μεταβολή υπέρ της Τουρκίας). Προγραμματίστηκε μάλιστα και μια συνάντηση μεταξύ Άγγλων και Γάλλων αντιπροσώπων, την 09-01-1921 ώστε να υπογραφεί η συμφωνία αυτονόμησης της Σμύρνης, συνάντηση η οποία όμως αναβλήθηκε. Τελικά μετά από επάλληλες αναβολές το σχέδιο έμεινε στα χαρτιά, δεν υπογράφηκε και ούτε ποτέ φυσικά εφαρμόστηκε.

  Από τις αρχές του 1921 οι Άγγλοι καλούν και εκπροσώπους των Κεμαλικών μαζί με την επίσημη σουλτανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης στο Λονδίνο μετά από πιέσεις Γάλλων και Ιταλών. Αντικείμενο των διπλωματικών διεργασιών αποτέλεσε η αλλαγή της Συνθήκης των Σεβρών που είχε υπογραφεί το καλοκαίρι του 1920. Ειδικότερα, αντικείμενο προβληματισμού αποτέλεσε εκ νέου η αλλαγή του καθεστώτος της Σμύρνης, και η παραχώρηση εδαφών από τους Έλληνες στην Ανατολική Θράκη. Η Βρετανία θα υποστηρίξει, και εδώ, χωρίς καμία πάλι υλική βοήθεια, τα ελληνικά δίκαια.

  Αργότερα, το 1922, μετά την αποτυχία κατάληψης και καταστροφής της Άγκυρας από τους Έλληνες, το κλίμα αλλάζει άρδην. Το Φεβρουάριο η Αγγλία, αρνείται ξανά να προσφέρει πολεμικό υλικό και χρήματα στην Ελλάδα, μετά από γραπτό αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης. Μετέπειτα το Μάρτιο, οι Άγγλοι θα προτείνουν τρίμηνη ανακωχή με εδαφικές παραχωρήσεις από την Ελλάδα, δηλαδή αποχώρηση και από την περιοχή της Σμύρνης και παραχώρηση της μισής Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία. Αναφέρονταν και κάτι γενικόλογα, για την προστασία των χριστιανικών μειονοτήτων στην Τουρκία και των Μουσουλμανικών στην Ελλάδα. Η τότε ελληνική κυβέρνηση, αντισταθμίζοντας την κατάσταση σχεδόν δέχτηκε, όμως αρνήθηκε η Τουρκία, η οποία απαίτησε άμεση αναχώρηση του Ελληνικού Στρατού μετά την υπογραφή της ανακωχής. Από το σημείο αυτό και μετά οι Τούρκοι θα ζητούν την άμεση εκκένωση του μικρασιατικού εδάφους από τον ελληνικό στρατό και τις ελληνικές αρχές. Κάτι που η τότε κυβέρνηση ήταν αδύνατο να δεχθεί αφήνοντας τους ελληνικούς πληθυσμούς στο έλεος των Τούρκων.

  Θα κλείσουμε την αναφορά μας στους Άγγλους λέγοντας ότι οι Κεμαλικοί, την 24-04-1922, απαίτησαν πάλι την εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό, εξαιτίας ωμοτήτων που δήθεν διέπραξαν οι Έλληνες εις βάρος μουσουλμανικών πληθυσμών. Στην επιχειρηματολογία τους, οι Τούρκοι εξέφραζαν φόβους, ότι τα έκτροπα θα επαναληφθούν από τους Έλληνες στρατιώτες. Η ελληνική κυβέρνηση, με μια μακρά διακοίνωση απέρριψε τις τουρκικές κατηγορίες ως ανυπόστατες. Θα πρέπει τέλος να πούμε ότι η αγγλική πολιτική, λίγο πριν το τέλος, όπως και η αγγλική κοινή γνώμη ,μεταστράφηκε πάλι υπέρ μας, εξαιτίας των ωμοτήτων των Κεμαλικών εις βάρος χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή.

 

 

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ.  

Αφήνουμε τη Μεγάλη Βρετανία και συνεχίζουμε την αναφορά μας στις μεγάλες δυνάμεις, με τη στάση μιας άλλης νικήτριας δύναμης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, της Ιταλίας.

Η ιταλική ζώνη κατοχής, όπως προβλέπονταν από τη Συνθήκη των Σεβρών, το καλοκαίρι του 1922.

 Με τη συμφωνία του Σάικς Πικό, το 1916 η Βρετανία και η Γαλλία καταμέρισαν τις αραβικές επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Ιταλία, ως σύμμαχος χώρα, αντέδρασε σε εκείνο το μοίρασμα, και έτσι με τη νεώτερη συμφωνία, του Σαν Ζεν Μαρίν ,το 1917, έλαβε ενισχυμένα εδαφικά δικαιώματα στη Μικρά Ασία, συμπεριλαμβανομένης και της πόλης της Σμύρνης.

  Παρά το γεγονός ότι οι σύμμαχοι, μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, παραχώρησαν σημαντικά μικρασιατικά εδάφη στους Ιταλούς, οι τελευταίοι δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Οι Ιταλοί ένοιωθαν αδικημένοι κυρίως επειδή οι σύμμαχοι τους είχαν τάξει τη Σμύρνη, η οποία τελικά το 1919 αποδόθηκε στην Ελλάδα. Τολμούμε να πούμε ότι η ανάδειξη του Μουσολίνι στην ιταλική πολιτική σκηνή ,είχε ως βασικό αίτιο τη δυσαρέσκεια των Ιταλών, όσον αφορά την αντιμετώπιση τους στο μοίρασμα των μικρασιατικών εδαφών. Μετά τον Μεγάλο Πόλεμο χάθηκαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Αυστρίας, ενώ ταυτόχρονα ενισχύθηκαν εκείνα της Ιταλίας.  Η Ιταλία θεώρησε και μόνο την παρουσία της Ελλάδας στη Μικρά Ασία ως πρόκληση, και γενικότερα λειτούργησε με πνεύμα αντιζηλίας απέναντι μας. 

1)    

   Ιταλικές κατοχικές δυνάμεις στην Ανατολία. Φυλάκιο σε ιταλικό χαράκωμα.

  Σε στρατιωτικούς κύκλους αλλά και σε συντροφιές Λεβαντίνων στη Σμύρνη, κατά τη διάρκεια της ελληνικής κατοχής, συζητιόταν οι προθέσεις των Ιταλών να κατασκευάσουν ένα μεγάλο λιμάνι νότια της Σμύρνης, πολύ πιθανόν κοντά στην Έφεσο, ώστε να αποτελέσει αντίβαρο στο αντίστοιχο της Σμύρνης. Στη Σμύρνη επίσης ακούγονταν έντονα ότι οι Ιταλοί, κατέβαλαν συστηματικές προσπάθειες προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια της Τουρκίας:

1)     1) Αποδέχθηκαν, να ανοίξουν οι Κεμαλικοί πρεσβεία στη Ρώμη (το επονομαζόμενο «Γραφείο Αντιπροσωπεύσεως»).

2)   2) Εφοδίαζαν με ναυλωμένα από αυτούς πλοία τους Τούρκους (ήταν μια φήμη που δε διαψεύστηκε ποτέ με πειστικό τρόπο). Από τον Οκτώβριο του 1921, μάλιστα, πολεμικά τους πλοία (μαζί με τα γαλλικά) μετέφεραν πολεμικό υλικό στους Τούρκους εθνικιστές.

3)     3) Στην Αττάλεια, τέλος, αποδέχθηκαν την ίδρυση στρατοπέδου εκπαίδευσης από τους Κεμαλικούς.

  Δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις που δέχονταν η ελληνική ζώνη κατοχής από τους Τούρκους ληστές. Οι Τούρκοι παγίωσαν μια τακτική, σύμφωνα με την οποία πραγματοποιούσαν επιδρομές από εδάφη της ιταλικής ζώνης και επανέκαμπταν σ’ αύτη. Πάντα φυσικά με την ανοχή των ιταλικών αρχών κατοχής.

 Θα πρέπει εδώ να σταθούμε και στην άποψη του Γενικού Πρόξενου των Η.Π.Α., στη Σμύρνη, Τζωρτζ Χόρτον, ότι εάν η Ιταλία ήταν στη θέση της Ελλάδας στη Σμύρνη θα είχε την ίδια τραγική τύχη με τη χώρα μας. Άρα τελικά ίσως της βγήκε σε καλό ,το γεγονός ότι δεν της αποδόθηκε η περιοχή.

    Οι Ιταλοί  μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου απαίτησαν μεγάλες εδαφικές αξιώσεις στη Μικρά Ασία. Εικόνα από πρωτοσέλιδο ιταλικής εφημερίδας (La Domenica del Corriere, 1919).

  Όσα προαναφέραμε όμως ήταν λίγα, μπροστά στη συμφωνία που τελικά υπέγραψαν οι Ιταλοί με τους Κεμαλικούς. Μια συμφωνία η οποία ρύθμιζε την αποχώρηση των ιταλικών κατοχικών δυνάμεων από τη Μικρά Ασία, αντισταθμίζοντας την με σημαντικά οικονομικά οφέλη για αυτούς. Ειδικότερα, ο κόμης Σφόρτσα υπέγραψε με εκπρόσωπο του κεμαλικού κινήματος συμφωνία που παρείχε στην Ιταλία μεγάλα οφέλη οικονομικής φύσης: Κεφαλαιούχοι Ιταλοί θα αποκτούσαν δικαίωμα προτεραιότητας στις επαρχίες Αττάλειας, Μούλγου και Μποντούρ, καθώς επίσης και στη μεταλλειοφόρο λεκάνη της Ηράκλειας. Σε αντιστάθμισμα, η Ρώμη θα αναλάμβανε την υποχρέωση της υποστήριξης των τουρκικών αξιώσεων κατά των Ελλήνων. Η αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων από τη ζώνη της Αττάλειας ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1922.

  Και  κλείνουμε την αναφορά μας στους Ιταλούς, αναφέροντας ότι η ανωτέρω συμφωνία καταψηφίστηκε από την Εθνοσυνέλευση της Άγκυρας ως ¨Φιλοδυτική¨, εντούτοις όμως εφαρμόστηκε με ακρίβεια στην πράξη. Θα προχωρήσουμε παρακάτω, και θα παρακολουθήσουμε τη μεταστροφή, υπέρ των Τούρκων, της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής.

 

 

Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ.

  Από την εποχή ακόμη των σταυροφοριών, οι Γάλλοι θεωρούσαν ότι η Εγγύς Ανατολή τους ανήκει. Οι Γάλλοι, επίσης, έβλεπαν την Ελλάδα σαν βρετανικό προτεκτοράτο. Θεωρούσαν, επομένως, ότι οι Βρετανοί με όργανο την Ελλάδα, από την ίδρυση του ελληνικού βασιλείου, απειλούσαν τα συμφέροντα τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

 

1)                                                                                    Η γαλλική ζώνη κατοχής στη Μικρά Ασία.

  Η στάση των Γάλλων, ενισχύθηκε και από το ασίγαστο μίσος που έτρεφαν για το βασιλιά Κωνσταντίνο, βλέποντας μάλιστα ότι η βρετανική κυβέρνηση εξακολουθούσε να στηρίζει τους Έλληνες, και μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου και την άμεση επάνοδο του Κωνσταντίνου, σκανδαλίζονταν περισσότερο.

  Έχει προηγηθεί η Μάχη των Αθηνών το 1915. Όταν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, γαλλικό άγημα αποβιβάστηκε στον Πειραιά και έφτασε μέχρι την Αθήνα, για να κατάσχει πολεμικό υλικό από τις ελληνικές στρατιωτικές αποθήκες. Η φρουρά αντιστάθηκε και οι Γάλλοι προχώρησαν σε επίδειξη δύναμης (4 Έλληνες αξιωματικοί και 26 οπλίτες νεκροί, ενώ οι απώλειες για τους συμμάχους ήταν 60 νεκροί μεταξύ των οποίων 6 αξιωματικοί.)

  Πρέπει να πούμε ότι οι Γάλλοι ανταγωνίζονταν τους Άγγλους σε επενδύσεις κρατικών και ιδιωτικών κεφαλαίων στην Τουρκία, και γενικότερα είχαν μακρόπνοα σχέδια για την Τουρκία. Δραστηριότητα, επιπλέον, ανέπτυσσε και η Καθολική εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα ένα μεγάλο δίκτυο σχολείων χρηματοδοτούνταν στη Μικρά Ασία από το γαλλικό κράτος.

  Γάλλοι (αλλά και Ιταλοί) από την αρχή των γεγονότων, απαγορεύουν στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό να κάνει νηοψίες σε εμπορικά πλοία που μπαίνουν στα τουρκικά λιμάνια. Και φυσικά οι άλλοτε «προστάτες των χριστιανών» λουφάζουν στα πλοία τους και παρακολουθούν τη σφαγή των Ελλήνων στη  Σμύρνη. 

Ο Φρανκλίν Μπουγιόν με τον Αττατούρκ. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί στη Σμύρνη λίγο μετά την καταστροφή.

  Μετά την αποτυχία του ελληνικού στρατού στο Σαγγάριο οι Γάλλοι, απροκάλυπτα πια, συντάσσονται με τους Τούρκους. Τον Οκτώβριο του 1921, και συγκεκριμένα την 20 Οκτωβρίου, ο φρακολεβαντίνος βουλευτής και πρώην υπουργός Φρανκλίν Μπουγιόν, εν ονόματι της Γαλλικής Δημοκρατίας υπογράφει χωριστή συνθήκη με τους Τούρκους. Τα βασικά σημεία του Γαλοκεμαλικού Συμφώνου που εξαντλούνταν σε 13 άρθρα ήταν τα εξής:

1)     1)Λήξη της εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ Γαλλίας-Τουρκίας.

2)  2) Εκκένωση εδαφών τα οποία κατείχαν οι Γάλλοι (προβλεπόμενα από τη Συνθήκη των Σεβρών).

3)     3) Και ανταλλαγή αιχμαλώτων.

 

 Η κατεχόμενη (από το 1919) Κυλικεία και το λιμάνι της Μερσίνης, το Δεκέμβριο του 1921 εγκαταλείπονται, και σχεδόν άμεσα εγκαθίστανται τουρκικές αρχές. Πρέπει να σημειώσουμε και ότι ήταν διάχυτη η επιθυμία των Γάλλων για εκεχειρία στην Κυλικεία.

  Ολόκληρος ο γαλλικός οπλισμός παραδίδεται στους Κεμαλικούς, ήταν μια παράμετρος η οποία μπήκε τελευταία στη συμφωνία. Η παράδοση του πολεμικού υλικού στους Τούρκους συντελέστηκε, τελικά, με πρωτοβουλία του ίδιου του Μπουγιόν, παρά τη συμμαχική απαγόρευση παράδοσης πολεμικού υλικού σε Ελλάδα και Τουρκία, από τον Αύγουστο του 1921. Το γεγονός αυτό εξέγειρε φυσικά την κοινή γνώμη στη Γαλλία. Οι Γαλλοκεμαλικές σχέσεις, όμως, δεν επηρεάστηκαν καθόλου από τις αντιδράσεις, καθώς η γαλλική κυβέρνηση ζύγισε καλά και τις ενδεχόμενες αντιδράσεις μουσουλμάνων υπηκόων της στις τότε γαλλικές αποικίες. Αντιδράσεις τις οποίες υποδαύλιζε δίκτυο κεμαλικών πρακτόρων στις Γαλλικές Κτήσεις.

  Όσον αφορά την παράδοση του γαλλικού οπλισμού, πρέπει να σημειώσουμε ότι επρόκειτο για πολεμικό υλικό και εφόδια αξίας 200 εκατομμυρίων φράγκων. Το υλικό θα προορίζονταν δήθεν για τον εξοπλισμό της χωροφυλακής στην περιοχή. Όπλα, αεροπλάνα και πυροβολικό παραδόθηκαν στους Τούρκους, και ήταν αρκετά για να εξοπλίσουν 18.000 στρατιώτες, όσες δηλαδή ήταν οι γαλλικές κατοχικές δυνάμεις στην Κυλικεία. Το όφελος για τους εχθρούς μας ήταν διπλό, καθώς από το μέτωπο της Κυλικείας απελευθερώθηκαν 9.000 Τούρκοι στρατιώτες και απροσδιόριστα μεγάλος αριθμός ατάκτων, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο κύριο μέτωπο (το Δυτικό), στο οποίο οι Τούρκοι αντιμετώπιζαν το σοβαρότερο αντίπαλο, δηλαδή εμάς.

   Η υπό γαλλική διοίκηση Συρία δέχεται Έλληνες πρόσφυγες από την Κυλικεία.

  Ο Κεμάλ, με τη συμφωνία αυτή, αναγνωρίζονταν επίσημα από μία ακόμη μεγάλη δυτική δύναμη, και ταυτόχρονα έκλεινε σιγά-σιγά τα δευτερεύοντα μέτωπα. Οι Γάλλοι ως αντίβαρο για την παραχώρηση της Κυλικεία πετυχαίνουν την αναγνώριση και αποδοχή από τους Τούρκους, της κατοχής της Συρίας. Το γαλλικό στρατό ακολουθούν αναγκαστικά 80.000 χριστιανοί ως πρόσφυγες, με προορισμό τη Συρία που τότε ήταν υπό γαλλική κυριαρχία. Πρόσφυγες στους οποίους απαγορεύτηκε, από τους Βρετανούς να εγκατασταθούν στην Κύπρο.

  Όλα αυτά γίνονται υπό το πρίσμα της σφαγής της γαλλικής φρουράς στην Ούρφα, την 10-04-1920, όπου βρήκαν με ύπουλο τρόπο, το θάνατο 190 Γάλλοι στρατιώτες. Ο Γάλλος διπλωμάτης Μπουγιόν μόλις η Σμύρνη θα γίνει στάχτη, θα τρέξει, θα συγχαρεί, θα αγκαλιάσει και θα φιλήσει το Μουσταφά Κεμάλ Αττατουρκ…

 

 

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.

  Η τότε Ε.Σ.Σ.Δ. είχε, ασφαλώς, τους περισσότερους λόγους να στραφεί εναντίον μας. Κατά  τη γνώμη μου η ρωσική στάση, και η μεταστροφή προς το τέλος αυτής, παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο ζήτημα της μικρασιατικής εκστρατείας.

  Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής επανάστασης, το 1917, η Ρωσία αποσύρθηκε από τις εχθροπραξίες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Στο εσωτερικό της χώρας θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των υποστηρικτών του Κομουνισμού (Ερυθρός Στρατός) και των Αντικομουνιστών (Λευκός Στρατός). Οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις, μεταξύ αυτών και η Ελλάς, υποστήριξαν, εν συνεχεία, έμπρακτα το Λευκό Στρατό.

 

1)    Ο Κεμάλ, παράλληλα με τις επιχειρήσεις, σύναψε την πρώτη συνθήκη με τη Σοβιετική Ρωσία, με την οποία συζητούσε από τον Ιούνιο του 1919. Με τη συνθήκη αυτή έλυσε το Αρμενικό και εξασφάλισε τα νώτα του και ταυτόχρονα, υποσχόμενος ότι θα οργανώσει τη νέα Τουρκία στα πρότυπα της Σοβιετικής Ρωσίας, εξασφάλισε οικονομική βοήθεια και στρατιωτική σε οπλισμό, πυρομαχικά κ.λπ.

1)    Ο Κεμάλ, παράλληλα με τις επιχειρήσεις, σύναψε την πρώτη συνθήκη με τη Σοβιετική Ρωσία, με την οποία συζητούσε από τον Ιούνιο του 1919. Με τη συνθήκη αυτή έλυσε το Αρμενικό και εξασφάλισε τα νώτα του και ταυτόχρονα, υποσχόμενος ότι θα οργανώσει τη νέα Τουρκία στα πρότυπα της Σοβιετικής Ρωσίας, εξασφάλισε οικονομική βοήθεια και στρατιωτική σε οπλισμό, πυρομαχικά κλπ.

  Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάς συμμετείχε στην εκστρατεία των συμμάχων στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα την διπλωματική υποστήριξη των Δυτικών, στις διεκδικήσεις μας σε Μικρά Ασία και Θράκη. Η βενιζελική κυβέρνηση, το 1919, απέστειλε ένα σώμα στρατού στην Ουκρανία, συνολικής δύναμης 23.000 ανδρών. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα δεν αναγνώρισε την κυβέρνηση των κομουνιστών στην Ε.Σ.Σ.Δ.

  Οι Ρώσοι δεν αναγνώρισαν, όπως ήταν αναμενόμενο, ποτέ τη Συνθήκη των Σεβρών. Η αφορμή της μη αναγνώρισης ήταν η αποστολή του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία, τα βαθύτερα αίτια όμως ήταν άλλα. Ο μεγάλος αθηναίος ιστορικός Θουκυδίδης διδάσκει και δημιουργεί μια μέθοδο προσέγγισης και ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων μέσα από το διαχρονικό έργο του, το οποίο μπορούμε φυσικά να εργαλειοποιήσουμε, προκειμένου να βρούμε σε πολλές περιπτώσεις την άκρη του νήματος. Έτσι λοιπόν, πληροφορεί ότι πίσω από κάθε γεγονός υπάρχουν διάφορες αιτίες, πίσω όμως από τις αιτίες υπάρχει μια αιτία που ονομάζεται η «πιο αληθινή αιτία» Στην περίπτωση της στήριξης των Σοβιετικών στους Κεμαλικούς η «πιο αληθινή αιτία» εντοπίζεται, κατά την άποψη μου, στη διαμορφωθείσα κατάσταση μετά τη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία επέτρεπε την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στη Μαύρη Θάλασσα, γεγονός που έπληττε τα συμφέροντα της Ρωσίας και ταυτόχρονα την έθετε σε διαρκή κίνδυνο από νότο. Επιπλέον, ο Λένιν έβλεπε τον Κεμάλ, σαν φίλο και γείτονα που θα ευνοούσε τα συμφέροντα της Ε.Σ.Σ.Δ. σε Μαύρη Θάλασσα και Αιγαίο, και στο βάθος της σκέψης του, υπήρχε και η προοπτική συγκρότησης κομουνιστικού καθεστώτος στην Τουρκία, καθώς οι Τούρκοι εμφορούνταν τότε από έντονο αντιδυτικό πνεύμα, εξαιτίας της εισβολής τόσων ξένων στα μικρασιατικά εδάφη.

 

1)    «Μια μόνη σωτηρία υπάρχει. Να στραφούμε προς την Μόσχαν. Μάλιστα εις την σοβιετικήν Μόσχαν και να αναθέσουμε εις την σοβιετικήν κυβέρνησιν να μας βγάλη από το αδιέξοδον. Τα υψηλά και μεγάλα ιδανικά του Κομμουνισμού και της Ρωσσικής Επαναστάσεως εγγυώνται εις όλους τους λαούς την πλέον αμερόληπτον απονομή του δικαίου. Η Μόσχα ως διαιτητής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος είνε η μόνη διέξοδος (...) Εάν υπάρχη ακόμη καιρός για να προλάβωμεν την επερχόμενην θύελλαν και καταστροφήν, εάν εις τους αστούς κυβερνώντας πολιτικούς υπάρχη ίχνος πολιτικής φρονήσεως θα εγκολπωθούν το σύνθημά μας, προς την Μόσχαν» Άρθρο του Κορδάτου στο Ριζοσπάστη

  Έτσι λοιπόν τα εθνικά συμφέροντα των Σοβιετικών και των Τούρκων ταυτίστηκαν κατά φαινομενικά ανορθόδοξο και απίθανο τρόπο. Επί της ουσίας όμως οι δεσμοί που αναπτύχθηκαν μεταξύ τους είχαν τη βάση τους σε συγκεκριμένους στόχους και επιδιώξεις.

  Στην Άγκυρα η σοβιετική κυβέρνηση βοήθησε στο στήσιμο δύο εργοστασίων κατασκευής πυρίτιδας, με την τοποθέτηση εξοπλισμού, εγκαταστάσεων και πρώτης ύλης για την παραγωγή φυσιγγίων. Τέλη Ιουνίου του 1920 ο Γουσούφ Κεμάλ παρέδωσε στο Μουσταφά  Κεμάλ, γνωστό και ως Ατατούρκ, (δηλαδή πατέρα των Τούρκων) 1.000.000 χρυσά ρούβλια, χρήματα με τα οποία πληρώθηκαν οι μισθοί των αξιωματικών του.

  Τον Απρίλιο του 1921 παραδίδονταν επιπλέον 11.000.000 χρυσά ρούβλια και 100.000 οθωμανικές χρυσές λίρες, δηλαδή 80 εκατομμύρια χάρτινες λίρες της εποχής. Χρυσός και ρούβλια, που ισοδυναμούσαν με προϋπολογισμό ενός έτους και πολεμικές δαπάνες δύο ετών, για τους Τούρκους εθνικιστές.

  Με τη συνθήκη του Alexandropol, Νοέμβριο του 1920, αποφασίστηκε το μοίρασμα της Αρμενίας. Έτσι οι δύο χώρες απέκτησαν κοινά σύνορα. Στις 16/03/1921 με τη Συμφωνία της Μόσχας παραδόθηκε στη Γεωργία (τότε Σοβιετική Δημοκρατία) το Βατούμ και αποσπάστηκε από την Τουρκία το Καρς και το Αντραχάν. Η Συμφωνία της Μόσχας επικυρώθηκε λίγο αργότερα με τη Συνθήκη του Καρς μεταξύ Τουρκικής Προσωρινής Κυβέρνησης και Ε.Σ.Σ.Δ. Η Συνθήκη του Καρς δεν ήταν ίδια με τη Συνθήκη της Μόσχας, αλλά συνέχεια και επικύρωση αυτής. Έτσι ορίζονταν με ακρίβεια τα κοινά σύνορα της Τουρκίας με τις τρεις Υπερκαυκάσιες Σοβιετικές Δημοκρατίες (Γεωργία. Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν) και συντρίβονταν τα όνειρα των Ποντίων και των Αρμενίων για ανεξαρτησία.

 Από τις αρχές του 1922 μεταφέρονται αρκετές παρτίδες όπλων από τη Ρωσία στην Τουρκία. Ιδρύεται με ρωσικά χρήματα ορφανοτροφείο στην Τραπεζούντα για ορφανά παιδιά που χάσανε τους γονείς τους στον πόλεμο. Την ίδια εποχή κατά την οποία οι Ρώσοι μεριμνούν για τα ορφανά των Τούρκων εθνικιστών, χιλιάδες παιδιά χριστιανών στον Πόντο περιφέρονται σαν αδέσποτα σκυλιά σε κάμπους, πόλεις και βουνά. Οι γονείς αυτών των παιδιών είχαν δεχθεί τον τσαρικό στρατό σαν ελευθερωτή μερικά χρόνια πριν, και τον είχαν υποβοηθήσει, δημιουργώντας μέτωπα στα μετόπισθεν των Τούρκων. Χρήματα και δωρεές δίνονται επίσης για την κατασκευή τυπογραφείων και κινηματογράφων που θα εξυπηρετούσαν την τούρκικη προπαγάνδα.

  Από την αρχή μέχρι λίγο πριν το τέλος οι Σοβιετικοί στηρίζουν τους Τούρκους με εφόδια και χρυσό. Συγκίνηση ιδιαίτερη στη ρωσική κοινή γνώμη προκαλούν οι Τσέτες! Αυτοί οι αιμοδιψείς λύκοι στα μάτια των ομόδοξων Ρώσων φάνταζαν σαν επαναστάτες, παρόμοιοι με τους Μπολσεβίκους.

1)    Πλατεία Ταξίμ, Μνημείο Της Πολιτείας: Πίσω από τον Μουσταφά Κεμάλ και τον Φεβζί Τσακμάκ, στη δεύτερη σειρά, ο Μιχαήλ Φρούντζε (δεξιά) και ο Κλιμέντιος Βοροσίλωφ (αριστερά)

 

Η μεταστροφή της στάσης των Σοβιετικών.

 Στα τέλη της Άνοιξης του 1922 τα πράγματα αλλάζουν. Οι διμερείς σχέσεις μεταξύ Μπολσεβίκων-Κεμαλικών διακόπτονται. Η κεμαλική πρεσβεία στη Μόσχα κλείνει και οι υπάλληλοι της συλλαμβάνονται.

 Άγνωστο είναι σήμερα σε πολλούς ότι ο Καρλ Ράντεκ (Γραμματέας στο προεδρείο της Κομουνιστικής Διεθνούς) έφτασε στην Ελλάδα ως απεσταλμένος της Σοβιετικής Ένωσης με διαπίστευση υπογεγραμμένη από τον Ζηνοβίεφ και τον Τρότσκι.  Στην Αθήνα, ο Ράντεκ ήρθε άμεσα σε επαφή με το Γενικό Γραμματέα του Σοσιαλεργατικού Κόμματος. Εκτελών χρέη Γενικού Γραμματέα ήταν τότε ο Γιάννης Κορδάτος, ο οποίος ιστορεί και τα γεγονότα.

  Ο Ράντεκ μέσω του Κορδάτου συνάντησε το Νικόλαο Στράτο καθώς επίσης υπουργούς και παράγοντες του Γουναρισμού.

  Ο σοβιετικός απεσταλμένος τους δίνει να καταλάβουν ότι οι επαφές της Τουρκίας με τη Δύση έχουν απομακρύνει το ενδεχόμενο επιβολής κομουνιστικού καθεστώτος στην Τουρκία. Οι Μπολσεβίκοι θεωρούσαν, εξηγεί ο Ράντεκ, το κίνημα του Κεμάλ ως απελευθερωτικό αλλά τώρα έχει εκφυλιστεί. Οι αντιδραστικές δυνάμεις έλαβαν πάλι πολιτική δράση στην Τουρκία. Ο Κεμάλ έχει πια επαφές με τους Γάλλους Ιμπεριαλιστές και Κεφαλαιοκράτες. Η Τουρκία με ή χωρίς τον Κεμάλ θα προσανατολιστεί προς τη Δύση. Αναγκαστικά θα πάρει δάνεια από τη Δύση και θα φύγει από την αγκαλιά της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι προτάσεις των Σοβιετικών, μέσω του Ράντεκ, ήταν σαφείς:

1)     1) Η Ε.Σ.Σ.Δ. είναι πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας. Θα παύσει να ενισχύει ηθικά και υλικά τον Κεμάλ.

2)     2)Θα ασκήσει επιρροή για την αυτονόμηση της Δυτικής Μικρασίας όπου κατοικούν χριστιανοί.

3)     3)Θα σταλεί διεθνής στρατός από Ελβετούς και Νορβηγούς, χώρες οι οποίες δε συμμετείχαν στο Μεγάλο Πόλεμο.

 

  Για αντάλλαγμα οι Σοβιετικοί ζητούν την de facto αναγνώριση τους από εμάς.

  Οι προτάσεις απορρίπτονται, ο Ράντεκ φεύγει από την Ελλάδα κακήν κακώς, και η χώρα μας παραμένει στο Δυτικό Μπλοκ.

 

 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΣΤΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ.

  Για τη στάση των Η.Π.Α. έναντι της Μικρασιατικής εκστρατείας εντοπίζουμε αρκετά στοιχεία στο συγκλονιστικό βιβλίο, του πρόξενου των Η.Π.Α. στη Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον Η μάστιγα της Ασίας (ένα βιβλίο που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να μελετήσουν όλοι οι Έλληνες).

1)    Ο πρόξενος των Η.Π.Α. στη Σμύρνη, αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, επιβεβαίωσε τις βαρβαρότητες των Τούρκων στο συγκλονιστικό έργο του Η μάστιγα της Ασίας.

 

  Ενεργός φιλέλληνας και αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής, ο Χόρτον, θα σώσει εκατοντάδες Έλληνες και Αρμένιους τις μέρες που καίγονταν η Σμύρνη. Ο αμερικανός πρόξενος θα δώσει τη δική του ερμηνεία για τα γεγονότα σημειώνοντας τα εξής:

  «Λίγους μήνες πριν την καταστροφή η έξαρση της φιλοτουρκικής προπαγάνδας στις Η.Π.Α. έφτασε στο αποκορύφωμα της. Ενθουσιώδη άρθρα δημοσιεύονται για τον Κεμάλ στον αμερικάνικο τύπο, από φιλότουρκους αρθρογράφους, αρκετοί από αυτούς σίγουρα πληρώνονται από τους Τούρκους. Χάρη στις περιουσίες των Ελλήνων και των Αρμενίων, που έχουν βάλει στο χέρι οι Τούρκοι, άνετα μπορούν και χρηματοδοτούν την προπαγάνδα. Επιπλέον, εξευρωπαϊσμένοι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης καλούν στα σαλόνια τους ξένους διπλωμάτες και προσπαθούν να πείσουν ότι τη φωτιά στη Σμύρνη έβαλε ο ελληνικός στρατός. Επιστρατεύουν μάλιστα για το σκοπό αυτό και όμορφες, μορφωμένες, χειραφετημένες χανούμισσες οι οποίες βγάζουν τα πέπλα τους και παρασύρουν στις κλίνες τους  διπλωμάτες.»

  «Αξιωματικοί που έρχονται στη Σμύρνη», συνεχίζει ο Χόρτον, «έχουν ρητή εντολή να μείνουν ουδέτεροι». Και καταλήγει: «Οι Αμερικανοί γίνονται γνωστοί ως τουρκόφιλοι και εξαργυρώνουν τη φιλία τους με τους Τούρκους για να πραγματοποιήσουν τα μακρόπνοα σχέδια τους στη νέα Τουρκία. Οι επιχειρηματίες θα ανέπτυσσαν την Τουρκία με έργα και θα γέμιζαν εφεξής  τις τσέπες τους.»

 

 

Β ΜΕΡΟΣ: Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ

  Θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε σε αυτό το Δεύτερο Μέρος της ομιλίας τη δραματική υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού μετά την εκδήλωση της τουρκικής επίθεσης την 13.08.1922.

 

Ο νέος Αρχιστράτηγος Χατζηανέστης επιθεωρεί το μέτωπο

ΔΙΑΤΑΞΗ:

  Μετά το τέλος των επιχειρήσεων στο Σαγγάριο ποταμό, η Στρατιά διέθετε δώδεκα πλήρης μεραρχίες πεζικού και μία ταξιαρχία ιππικού. Ικανός, επίσης, αριθμός συνταγμάτων και μονάδων της Χωροφυλακής (τότε ήταν στρατιωτικό σώμα) βρίσκονταν στα μετόπισθεν ως μονάδες κατοχής. Αντικειμενικός στόχος αποτέλεσε η εξασφάλιση του συγκοινωνιακού κόμβου του Αφιόν Καραχισάρ, ο οποίος εκείνη την περίοδο είχε μείζονα στρατιωτική σημασία.

  Από την 23-05-1922, στη Σμύρνη έφτασε ο νέος Αρχιστράτηγος Γεώργιος Χατζηανέστης.  Σε συσκέψεις που έγιναν στην Αθήνα πριν την ανάληψη της Αρχιστρατηγείας, ο Χατζηανέστης, πρότεινε τη σύμπτυξη του μετώπου και την ταυτόχρονη αποδέσμευση των παλαιότερων κλάσεων, έθεσε ακόμη ως όρο, την υπαγωγή της Στρατιάς Θράκης στη Στρατιά της Μικράς Ασίας και τη μετονομασία της σε Δ΄ Σώμα Στρατού. Η κυβέρνηση θεώρησε τη σύμπτυξη ασύμφορή και μη επιτακτική. Ακολούθως, ο Αρχιστράτηγος, μετέβη στη Σμύρνη και άρχισε η επί δεκαπενθήμερο επιθεώρηση του μετώπου, θέτοντας ταυτόχρονα το σχέδιο της σύμπτυξης υπό μελέτη.

1)    Οι βασικές θέσεις των αντιπάλων δυνάμεων πριν την τελική επίθεση στους δύο τομείς: Βόρειο (Εσκί Σεχίρ) και Νότιο (Αφιόν Καραχισάρ).

  Νευραλγική σημασία είχε η διατήρηση της εξέχουσας του Αφιόν Καραχισάρ, οι δύο πλευρές της οποίας κάλυπταν τις σιδηροδρομικές γραμμές και τις επικοινωνίες προς τη Σμύρνη και το Εσκί Σεχίρ. Η εξέχουσα αποτελούσε το ασθενέστερο σημείο του μετώπου. Και κύριο μέλημα της Στρατιάς ήταν η διατήρηση της εξέχουσας.

  Το πρώτο σκέλος των ελληνικών δυνάμεων κατευθύνονταν προς βόρεια και κάλυπτε ανατολικά τις περιοχές του Σεϊντί Γαζή και του Εσκί Σεχίρ. Το βόρειο συγκρότημα είχε το στρατηγείο του στο Εσκί Σεχήρ και διέθετε πέντε μεραρχίες πεζικού (Γ΄ Σώμα Στρατού). Το δεύτερο σκέλος κάλυπτε νότια και δυτικά τις συγκοινωνίες προς Σμύρνη και Αφιόν Καραχισάρ.  Το στρατηγείο του νοτίου συγκροτήματος βρίσκονταν στο Αφιόν Καραχισάρ (τέσσερις μεραρχίες πεζικού, που συνέθεταν το Α΄ Σώμα Στρατού, συν το  Β Σώμα Στρατού στο αριστερό της διάταξης).

  Το σχέδιο σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης στο νότιο συγκρότημα, ήταν άμυνα από το Α΄ Σώμα Στρατού και επίθεση (κάθοδος δηλαδή) από το Β΄ Σώμα Στρατού κατά των επιτιθέμενων.

  Αναμφίβολα το σχέδιο των Τούρκων θα ήταν ένα: Επίθεση στο Αφιόν Καραχισάρ, διάσπαση του μετώπου, απομόνωση των ελληνικών δυνάμεων βόρεια (Εσκί Σεχίρ) και κατατρόπωση τους μέσω ελιγμών από εσωτερικές γραμμές. Επιπρόσθετα το πανίσχυρο ελληνικό κέντρο εφοδιασμού του Αφιόν Καραχισάρ, που αποτελούσε τον πιο σοβαρό συγκοινωνιακό κόμβο, ήταν άμεσα εκτεθειμένο στις βολές του τουρκικού πυροβολικού.

 Οι Τούρκοι διέθεταν πέντε μεραρχίες ιππικού και τρεις μεραρχίες πεζικού απέναντι από το βόρειο συγκρότημα, και δέκα μεραρχίες πεζικού και δύο ιππικού απέναντι από το νότιο συγκρότημα. Επιπλέον είχαν τοποθετήσει και δύο μεραρχίες πεζικού στο Μένανδρο. Η μεταφορά του κύριου όγκου των τουρκικών δυνάμεων στο Νότο μετά την επιχείρηση κατάληψης της Άγκυρας από τον ελληνικό στρατό έγινε για τους εξής λόγους:

1)     1)Καλύτερες δυνατότητες κάλυψης των ανεφοδιαστικών ενεργειών, καθώς τα διαμερίσματα Ικονίου και Αδάνων είχαν μεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική ικανότητα, καλύτερο οδικό δίκτυο, και το γεγονός ότι η σιδηροδρομική γραμμή προς Ικόνιο παρέμενε ανέπαφη (θυμίζουμε ότι το Σεπτέμβρη του 1921 0 Ελληνικός Στρατός είχε καταστρέψει τη σιδηροδρομική γραμμή προς Άγκυρα. Έτσι ουσιαστικά απονευροποίησε το ενδεχόμενο ισχυρής επίθεσης στο Βόρειο Συγκρότημα)

2)     2) Ανάγκη κάλυψης της κατεύθυνσης προς Ικόνιο από οποιαδήποτε ελληνική επιθετική ενέργεια.

3)     3) Διαχείμαση του τουρκικού στρατού υπό ευνοϊκότερες συνθήκες.

4)     4) Δυνατότητα ανάληψης επίθεσης εναντίον του πιο ευπαθούς σημείου του ελληνικού μετώπου: Της εξέχουσας του Αφιόν Καραχισάρ.

1)    Σχέδιο κατάληψης της Κωνσταντινούπολης. Το καλοκαίρι του 1922 η κατάσταση στο μικρασιατικό μέτωπο ήταν δραματική για τα ελληνικά στρατεύματα. Η ανάληψη της θέσης του Αρχιστράτηγου από τον Γεώργιο Χατζανέστη μετά την παραίτηση του Αναστάσιου Παπούλα τον Μάιο του ίδιου έτους, έδωσε «μία νέα πνοή, ισχυρά και γενναία, εζωογόνησε προς στιγμήν την αποχαυνωθείσα τούτην Στρατιάν» (Κωνσταντίνος Κανελλόπουλος, «Η Μικρασιατική Ήττα», Αθήναι 1936), ωστόσο δεν πρόσφερε ουσιαστικά αποτελέσματα την ίδια ώρα που ο Κεμάλ ετοιμαζόταν για τη μεγάλη αντεπίθεση εναντίον των Ελλήνων…

  Σχέδιο επί χάρτου, παρέμεινε και η επιχείρηση κατάληψης της Κωνσταντινούπολης, την οποία τόσο καλά είχε μελετήσει και σχεδιάσει ο Χατζηανέστης. Μετά το διπλωματικό αδιέξοδο η κυβέρνηση πίστευε ότι με την κατοχή ή με την απειλή κατάληψης Κωνσταντινούπολης, θα εξανάγκαζε τους Συμμάχους να πάρουν γρήγορες αποφάσεις.

  Συγκροτήθηκαν δύο μεραρχίες από θρακικές και μικρασιατικές μονάδες. Μέγα λάθος αποτελεί η πεποίθηση ότι η κατάρρευση του μετώπου οφείλετω στη μεταφορά των δυνάμεων στη Θράκη, σύμφωνα με την Επίτομη Ιστορία της εκστρατείας στη Μικρά Ασία (1919-22) της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού. Γιατί:

1)     1) Το 63^ο  Σύνταγμα Πεζικού ,ανακλήθηκε τον Αύγουστο στον τομέα του Μενάνδρου πριν ολοκληρώσει την αναχώρηση του ,εξαιτίας της επικείμενης εκεί τουρκικής επίθεσης.

2)     2) Το 62^ο Σύνταγμα Πεζικού ανακλήθηκε και παρέμεινε στη Σμύρνη.

 

 

  Ουσιαστικά αποσύρθηκαν έντεκα τάγματα και πέντε πυροβολαρχίες, από αυτές στα Α΄ και Β΄ Σώματα Στρατού (που δέχτηκαν το κύριο βάρος της τουρκικής επίθεσης), ανήκαν μόλις τέσσερα τάγματα και τρεις πυροβολαρχίες.

  Η έναρξη της επιχείρησης σχεδιάστηκε για την 16-07-1922, όμως τελικά δεν έγινε ποτέ, καθώς οι Μεγάλες Δυνάμεις την απαγόρευσαν αυστηρά. Έτσι η Ελλάς στερήθηκε μιας τεράστιας πολιτικής και στρατιωτικής επιτυχίας. Η κατάληψη της Βασιλίδος των πόλεων:

1)          1) Θα αύξανε τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας για ειρηνική επίλυση.

2)   2) Θα εξοικονομούνταν αρκετές δυνάμεις για την απόκρουση της επακολουθούμενης τουρκικής επίθεσης τον Αύγουστο του 1922.

3)          3) Θα εκτόξευε το ηθικό του ελληνικού έθνους και του ελληνικού στρατού εκείνες τις κρίσιμες μέρες.

 

 

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΑΦΙΟΝ.

1)    13.08.1922. Η πρώτη επίθεση. Βομβαρδισμός των ελληνικών θέσεων και επίθεση στους τομείς της 1ης και 4ης μεραρχίας.

  Η κύρια τουρκική επίθεση ξεκίνησε στις 05:00 τα χαράματα της 13.08.1922, με καταιγιστικό βομβαρδισμό εναντίων ολόκληρου του ελληνικού μετώπου. Με βολές ακριβείας, τα ελληνικά χαρακώματα ανασκάφτηκαν τελείως από τους Τούρκους. Οι δυνάμεις των χαρακωμάτων αποδεκατίστηκαν στην κυριολεξία, ενώ το κύριο βάρος του βομβαρδισμού, έπεσε από την αρχή στον τομέα της 1^ης μεραρχίας και στις προωθημένες θέσεις της 6^ης που ήταν παρατεταγμένες στην εξέχουσα.                                      

  Επρόκειτο για ένα σφοδρότατο και αποτελεσματικό βομβαρδισμό, που μέχρι τότε όμοιος του δεν είχε ξανασυμβεί στο μικρασιατικό μέτωπο. Το ελληνικό πυροβολικό παρά το ότι ήταν κατανεμημένο σε όλο το μέτωπο, αδυνατούσε να αντιδράσει αποτελεσματικά. Το τουρκικό πυροβολικό ήταν συντριπτικά υπέρτερο σε βλήματα, και με την ενίσχυση που είχε λάβει από Γάλλους, Ιταλούς και Σοβιετικούς διέθετε 1000 βλήματα ανά πυροβόλο, την ώρα που οι Έλληνες διέθεταν 100 ανά πυροβόλο. Ο επιτυχής, αυτής της πρώτης ώρας,  βομβαρδισμός του εχθρού υπήρξε καταλυτικός για τις μετέπειτα εξελίξεις.

1)    13.08.1922. Η πρώτη επίθεση. Βομβαρδισμός των ελληνικών θέσεων και επίθεση στους τομείς της 1ης και 4ης μεραρχίας.

  Στις 06:00 ξεκινά η επίθεση του τουρκικού πεζικού. Οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται τα κενά και διεισδύουν στα μέτωπα της 1^ης και 4^ης μεραρχίας. Η θέση της 1^ης μεραρχίας καθίσταται από την αρχή δυσχερής, ταυτόχρονα παρενοχλείται από το τουρκικό ιππικό στα νώτα και τα πλευρά της. Αυτά γίνονται στη μία πλευρά της εξέχουσας, στην άλλη, στον τομέα της 7^ης μεραρχίας επικρατεί σχετική ηρεμία. Εκεί οι Τούρκοι πραγματοποιούν δευτερεύουσες επιθέσεις για να παραπλανήσουν τα ελληνικά στρατεύματα.

1)    Η διάταξη των ελληνικών δυνάμεων στο Καμελάρ. Η θέση του Πλαστήρα στο Καμελάρ, η οποία προκάλεσε έντονες συζητήσεις σχετικά με το εάν θα έπρεπε να επιτεθεί ενισχύοντας την 4η μεραρχία η όχι.

  Η 5^η μεραρχία, στις 08:30 διατάσετε από το στρατηγό Τρικούπη, που ηγείται του Α΄ Σώματος Στρατού, να επιτεθεί και να ανακαταλάβει τις θέσεις που είχαν χαθεί. Ο Δημαράς, διοικητής της 4^ης μεραρχίας έχει διαπιστώσει ότι η προσπάθεια του εχθρού στρέφονταν κατά του δεξιού της, έτσι ώστε να καταλάβει το ελληνικό κέντρο αντίστασης του Καμελάρ (που βρισκόταν μέσα στην εξέχουσα), καθώς επίσης και το κενό μεταξύ των δύο μεραρχιών, δηλαδή 1^ης και 4^ης , έτσι ώστε να τις απειλήσει και από τις δύο πλευρές. Συγκεκριμένα, ζητά να ενισχυθεί το δεξιό της από το απόσπασμα Πλαστήρα, δηλαδή το 5/42 σύνταγμα Ευζώνων, του οποίου τα δύο από τα τρία τάγματα βρίσκονταν στο στρατηγείο, πίσω από το χαμό που γινόταν, ενώ το τρίτο χρησιμοποιούνταν  στο Αφιόν, ως φρουρά της πόλης. Μαζί με το 5/42 ήταν και η 13^η μοίρα ορεινού πυροβολικού.

1)    Ο Μαύρος Καβαλάρης του Ελληνικού Στρατού όπως χαρακτηρίστηκε κατά τη διάρκεια της δράσης του στα Μικρασιατικά Κράσπεδα.

  Η όλη στάση του πλαστήρα σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή προκαλεί ορισμένα ερωτηματικά. Ο Πλαστήρας έφτασε στο σημείο μαζί με δύο τάγματα, διέθεσε τις δυνάμεις του για την αποφυγή διεισδύσεων, προπαρασκεύασε την αντεπίθεση, όμως δεν επιτέθηκε ποτέ… Ο Πλαστήρας αναμφίβολα ήταν ένας από τους πιο δραστήριους αξιωματικούς κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας. Η φιλοβενιζελική κριτική δικαιολόγησε τον Πλαστήρα, προτάσσοντας το επιχείρημα ότι η επίθεση θα ήταν μάταιη και θα οδηγούσε στην διάλυση της νευραλγικής μονάδας του. Από την άλλη η αντιβενιζελική κριτική του προσάπτει βαριές κατηγορίες, και του αποδίδει ευθύνη μέχρι και για την κατάρρευση του μετώπου. Τα συμπεράσματα πάλι δικά σας. Πρέπει να σημειωθεί ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή οι ελληνικές δυνάμεις συνέτριβαν με σθεναρή αντίσταση όλες τις τουρκικές επιθέσεις.

1)    Οι βράχοι του Καγιάντιπι. Παρουσιάζεται η περιοχή δυτικά του Καλετζίκ από τους Βράχους του Καγιαντιμπί μέχρι και την δυτική αντηρίδα του υψώματος 1687 (1310 κατά την Τουρκική ΔΙΣ). Σημειώνονται οι εκτιμώμενες θέσεις στις οποίες εγκαταστάθηκε το ΙΙ/42 Τάγμα Ευζώνων και δύο Λόχοι του, καθώς και η Πυροβολαρχία Βλαχάβα. Σημειώνεται επίσης η θέση του άνω μέρους της χαράδρας Μοναστήρ Ντερέ όπου ο Συνταγματάρχης Πλαστήρας εγκατέστησε το Σταθμό Διοικήσεώς του. Τέλος Διαπιστώνεται ότι το ύψωμα 1687 πρόσφερε ευρεία παρατήρηση και αναπεπταμένα πεδία βολής από το ύψωμα Τοκλού τεπέ μέχρι τους Βράχους του Καγιαντιμπί.  (Η φωτογραφία -χωρίς υπομνηματισμό- είναι ευγενική παραχώρηση του κ. Halil Onur Buyuran.)

  Εντωμεταξύ η κατάσταση της 1^ης μεραρχίας έχει επιδεινωθεί. Ο Τρικούπης διατάσσει, όπως προαναφέραμε, την 7^η μεραρχία να κινηθεί και να ενισχύσει την 1^η. Στις 10:30 το Α΄ Σώμα Στρατού λαμβάνει αίτημα από όσες δυνάμεις ήδη εμπλέκονταν, να κινήσει μονάδες ώστε να καλυφθούν τα κενά μεταξύ των μεραρχιών. Στη δυτική πλευρά του μετώπου η κατάσταση παραμένει χωρίς αλλαγή, επικρατεί η ίδια ηρεμία. Οι μονάδες όμως της 2^ης μεραρχίας έχουν πέσει στην παγίδα των Τούρκων. Έχουν απλωθεί αρκετά για να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές παραπλανητικές επιθέσεις. Έτσι όταν στις 12:00 λαμβάνουν τηλεγραφική διαταγή από το Σώμα, ώστε να επιχειρήσουν αντεπίθεση προς ενίσχυση της 1^ης μεραρχίας, αδυνατούν γιατί έχουν απλωθεί σε μεγάλο εύρος εξαιτίας των παραπλανητικών επιθέσεων του εχθρού.

  Μέχρι το μεσημέρι, οι Τούρκοι έχουν επιτύχει τους αντικειμενικούς τους στόχους. Το βασικότερο είναι ότι οι Τούρκοι έχουν καταλάβει τη θέση του Καγιάντιπι, σημείου στήριξης μεταξύ 1^ης  και 4^ης μεραρχίας. Δυστυχώς το τάγμα που βρισκόταν εκεί, έφυγε άτακτα εγκαταλείποντας βαρέα όπλα και πεδινά πυροβόλα. Αυτό συνέβη εξαιτίας της ευστοχίας του τουρκικού πυροβολικού. Μάλιστα οι Τούρκοι επεκτείνονταν δυτικότερα, με αποτέλεσμα να διαγραφεί σοβαρότερος κίνδυνος για την 1^η μεραρχία.

  Εκτιμώντας την κατάσταση ο Τρικούπης, θέτει σε εφαρμογή το βασικό σχέδιο της Στρατιάς: Την επίθεση του Β΄ Σώματος Στρατού, όπως προαναφέραμε, προς ανατροπή των επιτιθέμενων τουρκικών δυνάμεων. Ζητά από την 9^η μεραρχία του Δευτέρου Σώματος, που βρίσκεται βορειότερα, να ενισχύσει επιτιθέμενη τις 1^η και 4^η μεραρχίες. Στέλνει, άμεσα, στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ντουγκέρ όλους τους διαθέσιμους συρμούς για τη γρήγορη μεταφορά της 9^ης . Η κατάσταση για την 1^η μεραρχία είναι δραματική. Αναγκαστικά οργανώνεται και πραγματοποιείται αντεπίθεση από την ίδια την 1^η μεραρχία. Αποκαθίσταται η τηλεφωνική επικοινωνία και τοποθετούνται πυροβόλα σε κατάλληλες θέσεις. Η αντεπίθεση πραγματοποιείται με ορμή από πέντε τάγματα και ανακαταλαμβάνεται η περιοχή, όπου όπως προαναφέραμε,  είχαν εγκαταλειφτεί τα πυροβόλα όπλα, τα οποία ξαναπαίρνονται άθικτα. Οι Τούρκοι υποχωρούν με μεγάλη φθορά. Διεξάγεται σκληρός αγώνας. Τα ελληνικά τάγματα κρατιούνται στις θέσεις τους, με βαριές απώλειες. Δε λειτουργεί όμως το βασικό σχέδιο απόκρουσης των Τούρκων, η επιθετική δηλαδή ενέργεια του Δευτέρου Σώματος.

1)    Διείσδυση του Τουρκικού Ιππικού στο Κιουτσιούκοϊ. Διείσδυση εις βάθος και πολιορκία του σιδηροδρομικού σταθμού στο Κιουτσιούκοϊ.

 Στις 14:00 οι Τούρκοι αντεπιτίθενται και ανακαταλαμβάνουν κάποιες θέσεις. Την ίδια στιγμή 2.000 Τούρκοι ιππείς πλησιάζουν επικίνδυνα τη σιδηροδρομική γραμμή, γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο για τα νώτα και τα πλευρά της 1^ης και της 4^ης μεραρχίας. Στις 3 το μεσημέρι διακόπτεται η τηλεφωνική και σιδηροδρομική επικοινωνία με τη Σμύρνη. Μόλις την 23:30, το στρατηγείο του Αφιόν ενημερώνεται ότι ο σιδηροδρομικός σταθμός του Κιουτσιούκ Κιόϊ είναι περικυκλωμένος από το τουρκικό ιππικό, και αμύνεται απελπισμένα. Από αυτό το σημείο, θα αρχίζει να διαφαίνεται, η συμβολή του ιππικού στην τουρκική νίκη. Με αλλεπάλληλες επιθέσεις στα νώτα και στα πλευρά των ελληνικών δυνάμεων, οι Τούρκοι ιππείς κατορθώνουν να αποδιοργανώσουν τις μονάδες μας.

  Η 7^η μεραρχία πλησιάζει, στις 14:15 και ενώνεται με την 1^η και την 4^η ώστε να εξασφαλίσει τα νώτα τους. Από το απόγευμα ως το βράδυ η 4^η μεραρχία διεξάγει σφοδρότατο αγώνα, καθώς δέχεται επιθέσεις από ισχυρές τουρκικές δυνάμεις τις οποίες αποκρούει με επέμβαση πια των εφεδρειών της, και με τη βοήθεια του 5/42 του Πλαστήρα, ο οποίος επιτέλους έχει ενεργοποιηθεί. Μέχρι το βράδυ η 4^η έχει εξαντλήσει όλες τις εφεδρείες της. Το βράδυ πραγματοποιείται και μια ισχυρή τουρκική επίθεση ώστε να καταληφθεί ο Πριονοειδής Βράχος, μία από τις ισχυρότερες ελληνικές αμυντικές θέσεις κοντά στο Αφιόν. Η επίθεση αποκρούεται από τις ελληνικές δυνάμεις με σημαντικές όμως απώλειες.

  Βορειότερα, από τις 01:30 διεξάγονται αντεπιθέσεις από τον Ελληνικό Στρατό για ανακατάληψη θέσεων, με μερική επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα αποκρούονται τουρκικές επιθέσεις. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ζητούνται απελπισμένα ενισχύσεις από το Β΄ Σώμα Στρατού.  Το Γενικό Στρατηγείο της Σμύρνης, μη εκτιμώντας την κατάσταση ορθά, προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο των επιχειρήσεων, και ενημερώνει ότι πλέον δε θα μετακινείται καμία μονάδα χωρίς την έγκριση της. Μη έχοντας σαφή εικόνα η Σμύρνη θεωρεί ότι ο εχθρός δεν έχει εκδηλώσει με σαφήνεια τις προθέσεις του. Η Στρατιά αποφασίζει ότι πρέπει να επιτεθεί ολόκληρο το Β Σώμα Στρατού, ενώ μέχρι τότε στέλνονταν τμηματικά δυνάμεις του, για ενίσχυση του Α΄ Σώματος Στρατού, που εκείνες τις ώρες κλονίζονταν, καθώς έπρεπε να κρατήσει ολόκληρο το μέτωπο. Η επίθεση ολόκληρου του Δευτέρου Σώματος όμως απαιτούσε προπαρασκευή δύο ημερών, χρονικό διάστημα που τελικά όμως αποδείχθηκε μοιραίο…

  Ένα σύνταγμα της 9^ης μεραρχίας του Β΄ Σώματος έπρεπε εκείνες τις ώρες να ενισχύσει οπωσδήποτε την 1^η και την 4^η μεραρχία. Οι διοικητές αποφασίζουν να αυτενεργήσουν, πλην όμως καθυστερούν. Στέλνονται τηλεγραφήματα στο Γενικό Στρατηγείο της Σμύρνης, που δεν φτάνουν ποτέ, καθώς οι τηλεγραφικές επικοινωνίες έχουν διακοπεί εξαιτίας της δράσης του τουρκικού ιππικού στα μετόπισθεν.

  Το Στρατηγείο της Σμύρνης έχει την πεποίθηση ότι το μέτωπο παραμένει ακλόνητο, και ότι την μεθεπομένη, θα εκδηλωθεί ισχυρή και αδυσώπητη επίθεση από το Β΄ Σώμα Στρατού που θα φέρει την κατάσταση υπό έλεγχο. Έτσι λοιπόν αναφέρει στην Αθήνα ότι η μάχη εξελίσσεται ομαλά.

  Επτακόσια, όμως, χιλιόμετρα ανατολικότερα η 1^η και η 4^η μεραρχία περιμένουν στους τομείς τους τουρκική επίθεση μέχρι τα χαράματα της 14^ης Αυγούστου, η οποία όμως δεν εκδηλώνεται, γεγονός που τσακίζει τα νεύρα του έμψυχου δυναμικού των μονάδων.

 

 

Η ΔΙΑΡΡΗΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.

  Τα ξημερώματα της 14^ης Αυγούστου οι Τούρκοι, με ισχυρές δυνάμεις επιτίθενται στην 1^η μεραρχία, η οποία είναι ήδη σε δεινή θέση. Η μεραρχία χρησιμοποιεί πλέον όλες τις δυνάμεις της αλλά και αυτές της 7^ης , που προορίζονταν για αντεπίθεση, σε αμυντική διάταξη. Οι σημαντικές απώλειες ειδικά σε αξιωματικούς και η δράση του τουρκικού ιππικού στα μετόπισθεν, ρίχνουν κατακόρυφα το ηθικό. Από εκείνο το σημείο ξεκινούν οι διαρροές προς τα πίσω.

Ο Πριονοειδής βράχος. Ισχυρή ελληνική αμυντική θέση.

1)

  Ορισμένοι φυγάδες ριψάσπιδες, αρχίζουν να εγκαταλείπουν τα όπλα και τον μέχρις εσχάτων  αγώνα, που διεξάγει το σύνολο των μονάδων οι οποίες εμπλέκονται μέχρι τότε. Κατευθύνονται προς το Αφιόν νομίζοντας ότι εκεί υπάρχει ασφάλεια. Κανείς δε βρέθηκε να τουφεκίσει ειδικά αυτούς τους πρώτους. Ολόκληρο το Πρώτο Σώμα πάσχιζε να συγκρατήσει την τουρκική λαίλαπα, την ώρα που αυτά τα σκουλήκια παρατούσαν τα όπλα και έτρεχαν νομίζοντας ότι θα γλιτώσουν. Εξαιτίας του σφοδρού αμυντικού αγώνα θα ματαιωθούν όλες οι αντεπιθέσεις και θα αρχίσουν λυσσαλέες τουρκικές επιθέσεις.

  Μέχρι  την 13:00 η τουρκική επίθεση ανατρέπει όλους τους αμυντικούς σχηματισμούς στο κέντρο της αντίστασης. Οι αμυνόμενοι δεν μπορούν να κρατηθούν ούτε στη δεύτερη γραμμή των χαρακωμάτων και αρχίζει η άτακτη υποχώρηση. Κάποιες εφεδρείες προορισμένες να αντεπιτεθούν, παρασύρονται από τους φυγάδες και τους ακολουθούν. Στις 14:00 οι φυγάδες της 1^ης μεραρχίας με σύγχυση και αταξία, κατευθύνονται προς την πεδιάδα του Μπαλ Μαχμούτ. Μάταια ο διοικητής προσπαθεί να τους συγκρατήσει στα τελευταία κράσπεδα των βορείων υψωμάτων, ώστε να ανασυνταχθούν. Αν οι Τούρκοι περάσουν στην πεδιάδα το μέτωπο θα έχει διαρραγεί. Όλες οι ανακαταληφθείσσες ελληνικές θέσεις περνάν οριστικά στα χέρια των Τούρκων.

  Η 4^η μεραρχία από το πρωί κρατούσε τις θέσεις της, παρόλαυτα οι Τούρκοι κατέλαβαν τον Πριονοειδή βράχο και το ύψωμα 1310. Έτσι ο δρόμος τους για ο Αφιόν Καραχισάρ έχει ανοίξει. Μάταια ο Πλαστήρας προσπαθεί να ανακαταλάβει το 1310 με ένα τάγμα, μήπως και σωθεί το Αφιόν. Αναγκάζεται να υποχωρήσει αντιμετωπίζοντας υπέρτερες δυνάμεις. Χάνονται πολλοί από το τάγμα του. Τελικά συμπτύσσεται εγκαταλείποντας τα ορεινά πυροβόλα.

1)    Η διάρρηξη του μετώπου. Σχεδιάγραμμα: Απεικονίζονται: α) Η μεταβολή της τακτικής κατάστασης κατά την νύκτα της 14ης προς 15η Αυγούστου 1922. β) Η δράση του Τουρκικού 5ου Σώματος Ιππικού κατά τη 14η Αυγούστου. γ) Οι θέσεις στις οποίες προωθήθηκαν οι Τουρκικές Μεραρχίες Πεζικού μέχρι το βράδυ της 14ης Αυγούστου. δ) Τα τμήματα της νέας αμυντικής γραμμής από Καρατζά Εϋρέν μέχρι νότια του Κιουπρουλού που παρέμειναν ακάλυπτα από τις Ελληνικές δυνάμεις. (διακεκομμένη γραμμή χρώματος βαθύ μπλε).

  Η διείσδυση των Τούρκων μεταξύ 1^ης και 4^ης μεραρχίας επιτυγχάνεται απόλυτα, και το Αφιόν έτσι γίνεται πόλη πρώτης γραμμής. Ένα σύνταγμα πεζικού έφτασε σιδηροδρομικώς στις 08:30, διατάσσεται άμεσα να κινηθεί ώστε να αποτρέψει την κάθοδο των Τούρκων στην κοιλάδα και στην πόλη. Διατίθεται ένα ακόμη σύνταγμα της 12^ης μεραρχίας. Δε θα προφτάσουν όμως, αυτοί οι τελευταίοι, να καταλάβουν τις θέσεις τους, γιατί θα τους προλάβουν οι εξελίξεις…

  Στις 09:00 το Α΄ σώμα Στρατού ζητά απεγνωσμένα εμπλοκή όλων των δυνάμεων του Β΄ και του Γ΄ Σώματος. Το Β΄ Σώμα ακόμη οργανώνονταν, ενώ το το Γ΄ Σώμα Στρατού ενημερώνει θα μπορέσει να εκτελέσει αντεπίθεση μόλις τις πρωινές ώρες της 16.08.1922, δηλαδή δύο ημέρες μετά. Υπό το φάσμα της διάρρηξης του μετώπου οι διοικητές επικοινωνούν τηλεφωνικά μεταξύ τους, και αποφασίζουν να διαθέσουν ολόκληρη την 9^η μεραρχία για ενίσχυση της 4^ης . Το Γενικό Στρατηγείο εγκρίνει και αποφασίζει να επιτεθεί και η 12^η μεραρχία. Είναι ήδη όμως αργά.. Οι Τούρκοι προελαύνουν πλέον στην πεδιάδα και οι πρώτες βόμβες πέφτουν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Αφιόν.

  Ο Τρικούπης εκτιμά την κατάσταση, και διαπιστώνει ότι περεταίρω αντίσταση είναι αδύνατη. Στις 10:30 διατάσσει σύμπτυξη. Οι μεραρχίες θα έπρεπε, κατά την οπισθοχώρηση, να έχουν επαφή μεταξύ τους, τα νοσοκομεία να εκκενωθούν και να μεταφερθεί το υλικό. Ένας λόχος σκαπανέων, μέσα στο Αφιόν, αναλαμβάνει την καταστροφή όσων υλικών δεν μπορούν να μεταφερθούν. Η 12^η και η 4^η μεραρχία ενημερώνονται για τη σύμπτυξη, όχι όμως και η 1^η , καθώς οι έφιπποι αγγελιοφόροι που μετέφεραν την διαταγή εξαφανίζονται. Ενημερώνεται παράλληλα το Β΄ Σώμα Στρατού και η Σμύρνη.

  Μέσα στην πόλη προκαλείται πανικός. Έντρομοι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι μπλέκονται ανάμεσα στο στρατό και αρχίζουν να τον ακολουθούν, δυσχεραίνοντας με αυτόν τον τρόπο την κίνηση των στρατιωτικών μονάδων. Μέσα στη γενική σύγχυση χάνεται και ο μοναδικός ασύρματος του Α΄ Σώματος. Κατά λάθος φορτώνεται σε τρένο για το Εσκί Σεχίρ. Έτσι τις επόμενες πολύτιμες ώρες ως και το απόγευμα της 15.08.1922 (οπότε και εξυπηρετείται από τον ασύρματο του Β΄ Σώματος) το Σώμα χάνει την απευθείας επικοινωνία με τις μεραρχίες του. Η κατεύθυνση των δυνάμεων μετά την εκκένωση του Αφιόν Καραχισάρ είναι η παλιά οχυρωμένη γραμμή του Τουμλού Μπουνάρ…

  Ο διοικητής της 1^ης μεραρχίας αγνοεί τη διαταγή σύμπτυξης όπως προειπώθηκε.  Σύγχυση, επίσης, επικρατεί ειδικά στα όρια μεταξύ 1^ης και 4^ης μεραρχίας, καθώς δεν υπάρχει γραπτή διαταγή ώστε να καθορίζει τις λεπτομέρειες της αναδίπλωσης. Εξαιτίας της διαμορφωθείσας κατάστασης και της διαρροής φυγάδων, αναγκάζεται να διατάξει σύμπτυξη προς τη δεύτερη γραμμή άμυνας: Μπαλ Μαχμούτ-Αϊβαλί. Για δύο λόγους:

1)     1) Για να μπορέσει να κερδίσει χρόνο και να επιτύχει ανασύνταξη των μονάδων.

2)     2) Να αποφύγει την κύκλωση.

  Η κίνηση των σχηματισμών, αν και δεν παρενοχλείται προς το παρόν από τουρκικές δυνάμεις, γίνεται δύσκολη και βραδύτατη εξαιτίας του μεγάλου συνωστισμού, τον οποίον προκαλούν αυτοκίνητα, πλήθος τρομοκρατημένων χριστιανών αλλά και αγέλες ζώων που μπλέκονται τώρα με το στρατό. Η μεταφορά βαρέως πυροβολικού δεν είναι δυνατή έτσι αναγκαστικά καταστρέφονται αρκετά πυροβόλα.

 

  Το Β΄ Σώμα Στρατού, το οποίο έπρεπε να ανασυνταχτεί και να επιτεθεί στους Τούρκους, που επιτίθονταν στο Αφιόν Καραχισάρ, ανέφερε στο στρατηγείο της Σμύρνης ότι εάν εκκενωθεί το Αφιόν Καραχισάρ η σχεδιαζόμενη, και σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο αντεπίθεση, θα είναι αδύνατη. Ο Φράγκου θα τηλεγραφήσει στη Σμύρνη ότι αναγκαστικά θα συμπτυχθεί και αυτός, εφόσον συμπτύσσεται το Α΄ Σώμα Στρατού.

  Ο Αρχιστράτηγος, παρά την έντονη διαφωνία του επιτελείου του, διατάσσει αντεπιθέσεις και διεκδίκηση του εδάφους βήμα προς βήμα. Απαγορεύει την εις βάθος υποχώρηση, ενέργεια η οποία ήταν επιβεβλημένη, εξαιτίας της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί. Ο Τρικούπης, φύσει πειθαρχικός, επηρεάζεται. Με, σπουδή είχε αποφασίσει τη σύμπτυξη στο Τουμλού Μπουνάρ. Η διαταγή που έχει λάβει είναι αδύνατο να εφαρμοστεί, ειδικά ως προς τις αντεπιθέσεις βόρεια του Αφιόν Καραχισάρ. Η εξέχουσα είχε πλήρως εγκαταλειφτεί. Τις ίδιες ώρες το Γ΄ Σώμα Στρατού εξακολουθούσε να βρίσκεται συγκεντρωμένο στην περιοχή Σεϊντί Γαζί-Εσκί Σεχίρ, ενώ η Ανεξάρτητη Μεραρχία ήταν συγκεντρωμένη στο Ακ Ιν περιμένοντας διαταγές.

  Οι Τούρκοι έχουν τώρα αντικειμενικό στόχο να καθηλώσουν τις ελληνικές δυνάμεις, ώστε να μη συμπτυχθούν προς την Κιουτάχεια και τη Σμύρνη. Το Ιππικό τους, διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο με επιθέσεις στα νώτα των ελληνικών δυνάμεων. Ενώ το Γ΄ Σώμα Στρατού, ξεκινά την υποχώρηση του προς την Κιουτάχεια μπροστά στις συγκεντρωμένες τουρκικές δυνάμεις.

 

Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟ ΤΟΥΜΛΟΥ ΜΠΟΥΝΑΡ

  Την 15-08-1922 η Στρατιά θέτει το Β΄ Σώμα Στρατού και την Ανεξάρτητη Μεραρχία στις διαταγές του Τρικούπη. Η εντολή που δίνεται στο Γ΄ Σώμα Στρατού είναι να κρατήσει το Εσκί Σεχίρ, διαταγή όμως η οποία θα μείνει ανεφάρμοστη. Ταυτόχρονα έπρεπε να κρατηθούν οι επικοινωνίες προς τη Σμύρνη.

  Ο Αρχιστράτηγος Χατζηανέστης δείχνει ότι αρχίζει να αντιλαμβάνεται την κατάσταση. Ήταν όμως αργά… Κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί λίγες μέρες πριν αρχίσει η επίθεση ή τουλάχιστον μόλις είχε ξεκινήσει.

  Ο Τρικούπης διατάσει την Ανεξάρτητη Μεραρχία να κινηθεί από το Ακ Ιν προς το Τουμλού Μπουνάρ, και να ενωθεί με το Α΄ Σώμα Στρατού. Η διαταγή δε μεταβιβάζεται και έτσι η μεραρχία, οποία θα γράψει τις επόμενες μέρες ένα χρυσό έπος, σώζεται από βέβαιο χαμό. Η υλοποίηση της διαταγής αυτής θα σήμαινε και την καταστροφή της. Η Ανεξάρτητη Μεραρχία από το σημείο αυτό και μετά, θα πραγματοποιούσε ένα μοναδικό άθλο στην  παγκόσμια στρατιωτική ιστορία.

  Οι Τούρκοι πραγματοποιούν ισχυρές επιθέσεις με μεγαλύτερη λύσσα, οι περισσότερες από αυτές  αποκρούονται. Ο Φράγκου με το Δεύτερο Σώμα φτάνει πρώτος στο Τουμλού Μπουρνάρ. Την ίδια ώρα, ο Τρικούπης διατάσσεται από τη Στρατιά, να καταλάβει επίσης αμυντικές θέσεις στην ίδια πόλη. Τίποτα όμως δε λειτουργεί σωστά. Η συγκεκριμένη διαταγή δε φτάνει ποτέ στο στρατηγό Τρικούπη. Παρόλαυτα οι μεραρχίες του Α΄ Σώματος Στρατού συνεχίζουν την πορεία τους προς το Τουμλού Μπουνάρ, επιμένοντας να προχωρούν προς τους αντικειμενικούς τους στόχους, με σαφή εντολή όπου βρουν τον εχθρό να τον χτυπήσουν αποφασιστικά. Οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται, όπως είναι φυσικό, τις προθέσεις του ελληνικού στρατού, και διατάσσουν άμεση κατάληψη του Τουμλού Μπουρνάρ, πριν ο ελληνικός στρατός, που έχει διασπαστεί, καταφέρει να φτάσει εκεί.

  Στις 16-08-1923, ο Τρικούπης βρίσκεται σε κίνηση με τις μονάδες του προς το Τουμλού Μπουνάρ. Η κίνηση αυτή εκτελείται με καθυστέρηση, καθώς οι διαταγές του αργούν να φτάσουν στις μεραρχίες. Παράλληλα, ισχυρές τουρκικές δυνάμεις προελαύνουν και περισφύγγουν την Ομάδα Τρικούπη, καθώς είναι υπέρτερες. Από τις 08:00 το πρωί αρχίζουν σφοδρές μάχες στο Χαμούρ Κιόϊ και στο Ίμπουλακ. Ο Τρικούπης διατάσει απεγνωσμένα απαγκίστρωση και σύμπτυξη δυτικότερα. Γίνονται μάχες σώμα με σώμα. Σε πολλές περιπτώσεις οι Τούρκοι αποκρούονται, όμως μόλις φτάνει οι νύχτα η Ομάδα Τρικούπη είναι σχεδόν περικυκλωμένη.

  Η Ομάδα Φράγκου, από την άλλη, με το αριστερό της να καλύπτεται από τον Πλαστήρα την ίδια ώρα αμύνεται σθεναρά στο Τουμλού Μπουνάρ, καθώς οι Τούρκοι επιτίθενται εκεί κατά κύματα από τις 10:00 το πρωί. Ο Πλαστήρας διατυπώνει την άποψη για άμεση επίθεση ανατολικά ώστε να συνδεθούν με τον Τρικούπη. Ο στρατηγός Φράγκου συμφωνεί, όμως η επίθεση αναβάλλεται για μισή ώρα ώστε να εκτιμηθεί η κατάσταση. Η μικρή αυτή αναβολή στέκεται αρκετή ώστε να ματαιωθεί η αντεπίθεση. Οι Τούρκοι καταφέρνουν και καταλαμβάνουν την ενδιάμεση περιοχή, και έτσι τα δύο σώματα στρατού διασπώνται οριστικά. Αν η προαναφερόμενη αντεπίθεση επιτύχαινε, οι ελληνικές δυνάμεις θα ενώνονταν στο Τουμλού Μπουνάρ.

  Ο Φράγκου τώρα βλέπει την κατάσταση να γίνεται απειλητική στο Τουμλού Μπουρνάρ, και διατάσει σύμπτυξη πιο δυτικά, εγκαταλείποντας έτσι οριστικά την πόλη και το Α΄ Σώμα Στρατού.

 

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΟΥ Α΄ ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥ.

  Στο Σάλκιοϊ, στις 17-08-1922, οι στρατηγοί Τρικούπης και Διγενής καλούν τους διοικητές των μεραρχιών του Α΄ Σώματος για σύσκεψη. Ο Τρικούπης επιμένει ότι θα πρέπει να συνεχίσουν την πορεία τους προς το Τουμλού Μπουνάρ, από την άλλη οι μέραρχοι ζητούν να συνεχίσουν άμεσα προς το Αλή Βεράν. Παρούσες είναι πια και η 13^η με την 9^η μεραρχία που παρουσιάζουν συνοχή, πειθαρχία και πολυάριθμο προσωπικό.

1)    Η Μάχη του Αλή Βεράν. Ο Ελληνικός Στρατός έδωσε μια άνιση μάχη στην πεδιάδα του Αλή Βεράν.

  Στην περιοχή, όμως, έχουν συρρεύσει και 10-15.000 άνδρες, διαφόρων διαλυμένων από τις προηγούμενες μάχες μονάδων, με χαμηλό ηθικό, οι περισσότεροι χωρίς εξάρτυση και εξοπλισμό. Οι ασύρματοι είναι χαλασμένοι, τα τρόφιμα εξαντλημένα και τα πυρομαχικά περιορισμένα.

  Τούρκικες φάλαγγες προλαβαίνουν και καταλαμβάνουν το Αλή Βεράν. Ο Τρικούπης διαπιστώνει ότι με την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι μονάδες του δε μπορεί να αναπτύξει πια επιθετική δραστηριότητα. Αποφασίζει καθυστερημένα να προχωρήσει προς το Αλή Βεράν. Είναι όμως αργά.  Πιθανολογεί ότι ο δρόμος Σαλκ Κιόϊ-Αλή Βεράν είναι ο μόνος ανοιχτός. Χάνονται πολύτιμες ώρες. Επιχειρεί να ενεργήσει αναγνώριση προς το Τουμλού Μπουνάρ. Στέλνει μια ιππιλαρχία, που περιπλανείται στα δάση και δε γυρίζει ποτέ. Πριν χαθούν συναντούν τον Πλαστήρα, ο οποίος ενημερώνεται για την κατάσταση του Τρικούπη.

  Ο Πλαστήρας στέλνει ένα έφιππο απόσπασμα του 5/42 συντάγματος με τον ανθυπολοχαγό Καραμάνη, να συναντήσει τον Τρικούπη και να του προτείνει οδό σωτηρίας προς το Τουμλού Μπουνάρ. Ο Τρικούπης απορρίπτει και ξεκινά για το Αλή Βεράν, εκεί όμως τον περιμένουν έξι τουρκικές μεραρχίες ιππικού και μία πεζικού. Αναγκάζεται να δώσει μάχη. Όσα Γενναία Ελληνόπουλα κρατούσαν όπλο στο Αλή Βεράν θα πολεμήσουν, χωρίς κανένα σχέδιο,  για την επιβίωση τους, ως την επέλευση της νύχτας. Τη νύχτα θα προσπαθήσουν να φύγουν ως το Μπανάζ για να σωθούν.

  Σε ένα στενό χώρο συνωστίζονται 20.000 Έλληνες κάτι που δυσχεραίνει το έργο του πυροβολικού μας. Οι Τούρκοι βάλλουν με τρομερή αποτελεσματικότητα, προκαλώντας τρομερές απώλειες. Τα αυτοκίνητα τυλίγονται στις φλόγες και αναφλέγονται προκαλώντας βαριές απώλειες και στους αμάχους που έχουν προσκολληθεί στο στρατό. Οι τουρκικές φάλαγγες που έχουν ενισχυθεί περεταίρω, αρχίζουν να επιτίθενται. Τα ελληνικά τμήματα πολεμούν γενναία. Ο Πλαστήρας στέλνει τότε εκ νέου αγγελιοφόρο και προτείνει στον Τρικούπη διαφυγή από μια ημιονική οδό, δηλαδή από ένα γαϊδουρόδρομο). Ο Τρικούπης απορρίπτει πάλι, γιατί στερείται τελείως τροφίμων και πυρομαχικών. Δε θα ήταν δυνατόν να διαφύγουν από αυτή την οδό χωρίς ανεφοδιασμό και ειδικά με τη μακρά φάλαγγα των οχημάτων πυροβολικού. Η κατάσταση είναι απελπιστική…

  Φτάνει η νύχτα… Στις 20:30 αρχίζει η φυγή προς τα δυτικά από ένα δρόμο που ήταν ελεύθερος. Χωρίζονται σε τρεις φάλαγγες και κινούνται δυτικά. Τρικούπης και Διγενής αιχμαλωτίζονται μαζί με χιλιάδες άλλους. Αρκετοί όμως σώζονται. Δύο στρατηγοί του Ελληνικού Στρατού, πλέον, βρίσκονται στα χέρια των Τούρκων, μάλιστα ο Τρικούπης ενημερώνεται από τον Κεμάλ Αττατούρκ ότι ορίστηκε Αρχηστράτηγος της Στρατιάς Μικράς Ασίας από την Αθήνα…

ΧΑΟΣ

1)    Ο στρατηγός Νικόλαος Τρικούπης οδηγείται στην αιχμαλωσία. Σύμφωνα πάντοτε με την επίσημα καταγεγραμμένη ιστορία του Γ.Ε.Σ./Δ.Ι.Σ. οι ελληνικές απώλειες ανήλθαν σε 2.000 νεκρούς, 4.000 τραυματίες και επιπλέον 190 αξιωματικούς (περιλαμβανομένου του Τρικούπη) και σχεδόν 4.500 στρατιώτες αιχμαλωτισθέντες.

 

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

  Τη νύχτα της 16-08-1922 οι δυνάμεις του στρατηγού Φράγκου βρίσκονταν 15 χλμ δυτικά του Τουμλού Μπουρνάρ, εκτός από το απόσπασμα Πλαστήρα που βρίσκεται ανατολικότερα ώστε να υποστηρίξει τις εγκλωβισμένες δυνάμεις του Τρικούπη.

 Την 17-08 το συγκρότημα Φράγκου δέχτηκε ισχυρή επίθεση από την 1^η Τουρκική Στρατιά, με αποτέλεσμα να καμφθεί η 7^η μεραρχία. Από το πρωί της 18^ης Αυγούστου όλες οι μονάδες βρίσκονται πάλι σε υποχώρηση. Ο Φράγκου αναφέρει ότι κατά την υποχώρηση οι μονάδες εμφανίζουν «συνονθύλευμα ατάκτως φευγώντων, μη υποτασσόμενων στους αξιωματικούς και καταλήγει ότι η πλήρης διάλυση είναι αναπόφευκτη». Ο Πλαστήρας τους καλύπτει. Για να αποφύγουν τη διαγραφόμενη περικύκλωση, παρακάμπτουν το Ουσάκ, κινούμενοι βόρεια της πόλης. Οι δυνάμεις αυτές έχουν πια μετονομαστεί σε Νότιο Συγκρότημα, ελάχιστη σημασία όμως έχει αυτό.

  Η Αθήνα και η Σμύρνη κινούν, πια, μεραρχίες που βρίσκονται μόνο στο χάρτη! «Μη γυρίσετε με την κηλίδα του προδότη στο μέτωπο σας! Μην εγκαταλείπετε τα γυναικόπαιδα στα χέρια των Τούρκων! Θυμηθείτε τις Θερμοπύλες! Εκτελέστε επί τόπου, Αξιωματικοί, όποιον πετάει το όπλο!» Φωνάζει η Αθήνα, μέσω διαταγών, απεγνωσμένα στους υποχωρούντες! Κανείς όμως δεν ακούει… Όλοι, εξαντλημένοι, πασχίζουν να σωθούν από την κόλαση με όσες δυνάμεις τους απέμειναν…

  Αντικειμενικός στόχος, τώρα, του Νοτίου Συγκροτήματος είναι να φτάσει στις μικρασιατικές ακτές. Την 20 και 21-08-1922 συμπτύσσονται κι άλλο προς δυσμάς ώστε να αποφύγουν την επαφή με τον εχθρό. Δίνουν ωστόσο σκληρές μάχες με σημαντικότερη αυτή του Σαλιχλί. Στο Σαλιχλί όμως οι Έλληνες, με ψυχικά αποθέματα που αναδύονται, νικούν, και αυτή η νίκη ανοίγει το δρόμο για τη σωτηρία, ο Πλαστήρας πρωτοστατεί. Οι Τσέτες μπήκαν πρώτοι στην πόλη διψώντας για αίμα αμάχων. Σώζονται εκατοντάδες πολίτες που προλαβαίνουν να ανεβούν στα τρένα στο σταθμό του Σαλιχλι. Οι Τούρκοι εξαναγκάζονται σε στάση εξαιτίας υπερκόπωσης, αδυναμίας ανεφοδιασμού και απωλειών. Η καταδίωξη του ελληνικού στρατού από τους Τούρκους σταματά, επιχειρείται όμως περικύκλωση από βορρά, η οποία προσκρούει στην αντίσταση του αποσπάσματος του γενναίου συνταγματάρχη Λούφα.

  Οι ελληνικές δυνάμεις πλησιάζουν την χερσόνησο της Ερυθραίας και αρχίζουν να βλέπουν θάλασσα. Πρέπει να τη διασχίσουν, και να φτάσουν στο λιμάνι του Τσεσμέ για να σωθούν. Εκεί τους περιμένουν τα πλοία για να τους μεταφέρουν στα νησιά. Μια μοίρα του ελληνικού στόλου καλύπτει την υποχώρηση βομβαρδίζοντας τους Τούρκους από τη θάλασσα. Την 26-08-1922 περνούν από το Νύμφαιο και παρακάμπτουν τη Σμύρνη που θα πέσει ανυπεράσπιστη στα χέρια των βαρβάρων…

1)    Η χερσόνησος της Ερυθραίας. Η τελευταία φάση της αποχώρησης του Νοτίου Συγκροτήματος του Ελληνικού Στρατού διαδραματίστηκε στη χερσόνησο της Ερυθραίας.

  Από την 27-08-1922 αρχίζουν να καταφθάνουν πλήθη εξαθλιωμένων στρατιωτών στον Τσεσμέ. Οπισθοφυλακή των μονάδων, πλέον, είναι μόνο ο Πλαστήρας, ο οποίος όπου συναντά Τούρκους τους προκαλεί μεγάλες απώλειες. Κοντά στη Σμύρνη έχουν συληφθη από τους Τούρκους περίπου 1000 στρατιώτες και 23 Αξιωματικοί, επρόκειτο για ένα απόσπασμα από τις μονάδες που συμπτύσσονταν από το Μένανδρο (το Νότιο, δηλαδή μέτωπο) και το Αϊδίνιο. Οι ελληνικές αρχές έχουν αποχωρήσει από τη Σμύρνη, μια μέρα πριν ο τουρκικός στρατός μπει στην ιστορική πόλη. Ο αρχιστράτηγος Χατζηανέστης έχει αντικατασταθεί από την 24-08-1922 από τον αντιστράτηγο Πολυμενάκο, ενώ μια μεραρχία του ελληνικού στρατού, που φτάνει με μεταγωγικά πλοία από την Ανατολική Θράκη στη Σμύρνη ώστε να υπερασπίσει την πόλη αρνείται να αποβιβαστεί βλέποντας το χαμό που επικρατεί στην ιστορική πόλη. Εκείνες τις μέρες (από τις 27,δηλαδή, έως τις 31-08-1922), μέσα στη Σμύρνη, ο Ελληνισμός σφάζεται, καίγεται και βιάζεται…

  Στον Τσεσμέ από την 31-08-1922 αρχίζει η επιβίβαση στα πλοία. Το απόσπασμα Μαρούλη καλύπτει την επιβίβαση του αποσπάσματος Πλαστήρα. Στις 13:15 επιβιβάζονται τελευταίοι ο αντισυνταγματάρχης Μαρούλης και ο μητροπολίτης Τσεσμε…

 

ΤΟ Γ΄ ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ.

   Στα Μουδανιά, στην Πάνορμο και στην Κίο πίσω από τις γραμμές του Γ΄ Σώματος Στρατού είχαν αρχίσει να συρρέουν πρόσφυγες με μόνη σκέψη να επιβιβασθούν σε πλοία για τη Θράκη και το ελληνικό έδαφος.

  

1)    Η υποχώρηση του Γ΄ Σώματος Στρατού. Από το Εσκί Σεχίρ οι ελληνικές δυνάμεις κατευθύνθηκαν προς την Προύσα και την Πάνορμο. Από εκεί διεκπεραιώθηκαν στη Θράκη

  Την νύχτα της 18/19-08-1922 θα ξεκινήσει η εκκένωση του Εσκί Σεχίρ από τις δυνάμεις του Γ΄ Σ.Σ. Την 28-08 αρχίζει η εκκένωση της Προύσας, με τους πρόσφυγες να διοχετεύονται προς την Πάνορμο και τη Θράκη. Πολλοί πρόσφυγες σώζονται από τις ενέργειες της Αμερικανίδας διευθύντριας του Αμερικάνικου Παρθεναγωγείου της Προύσας miss Jilson. Την 29-08-1922, εκκενώνονται τα Μουδανιά και η Κίος από τις ελληνικές δυνάμεις, που κατευθύνονται προς τα λιμάνια της Πανόρμου και της Αρτάκης. Ο κύριος όγκος των ελληνικών δυνάμεων, επιβιβάζεται στα πλοία αρχές Σεπτέμβρη.

   Τραγική θα είναι η τύχη των Ελλήνων των Μουδανιών μετά την αιχμαλωσία της 11^ης μεραρχίας. Στη χερσόνησο της Κυζίκης χάρη στο στρατιωτικό διοικητή Κ. Ταβουλάρη οι κάτοικοι αποχωρούν με τάξη. Στην ενδοχώρα, όμως, της Κυζικής πέφτουν πολυάνθρωπα θύματα, άμαχοι, από τις σφαγές των Τούρκων.

1)    Πρόσφυγες και στρατιώτες από τη Μικρά Ασία, στην Ανατολική Θράκη.

  Στην περιφέρεια του Μπαλίκ Κεσέρ ο ελληνικός πληθυσμός συγκεντρώνεται σε μια πλατεία και κατακρεουργούνται περίπου 3.000, τα ίδια στο Ακ Τσάι και στο Σιναργιέ, δολοφονούνται σχεδόν όλοι όσοι δεν ακολουθούν τον ελληνικό στρατό. Στην επαρχία της Καλλίπολης μέρος του πληθυσμού που βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία σώζεται, πλην όμως σε χωριά του εσωτερικού υπολογίζεται ότι φονεύθηκαν 4.330 Έλληνες.

 

1)    Αιχμάλωτοι Έλληνες στρατιώτες. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής υποχώρησης του Αυγούστου 1922 στη Μικρά Ασία ( που εξελίχτηκε κατά τόπους σε άτακτη φυγή) αιχμαλωτίστηκαν συντεταγμένα, ασύντακτα η και μεμονωμένα περίπου 56.750(!)Έλληνες στρατιώτες ( 54.000 οπλίτες και 2.750 αξιωματικοί). Μέχρι τον Οκτώβριο, η Αθήνα σωστά είχε διαγνώσει ότι πέραν των απωλειών μάχης, της έλειπαν τόσοι.

  Τέλος, στο Αϊβαλή, κατοικούσαν 40-45.000 αμιγώς χριστιανοί, εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους που ήταν Τούρκοι και παρέμειναν σε όλη τη διάρκεια της κατοχής με την ανοχή των ελληνικών αρχών, θα επικρατήσει διχογνωμία μεταξύ των κατοίκων για το εάν θα πρέπει να μείνουν ή να φύγουν. Τελικά οι Πρόκριτοι και οι Δημογέροντες αποφασίζουν να παραμείνουν. Οι ελληνικές αρχές και η Χωροφυλακή τους εγκαταλείπουν πριν οι Τούρκοι φτάσουν στην πόλη. Προλαβαίνουν όμως να φύγουν οι Αρμένιοι και αρκετοί Έλληνες  που υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό.

1)    Τουρκικές δυνάμεις στο Αϊβαλί. Είσοδος τουρκικών δυνάμεων στο Αϊβαλί την 6η Σεπτεμβρίου 1922. Θα ακολουθήσουν εκτεταμένες σφαγές σε ολόκληρη την περιφέρεια των Κυδωνιών.

  Οι Τούρκοι δημόσιοι υπάλληλοι, άμεσα, παραδίδουν λίστες με όσους συνεργάστηκαν με τις ελληνικές αρχές κατοχής. Περίπου 4.000 άνδρες φονεύονται σε μία χαράδρα πίσω από την πόλη. Χιλιάδες άλλοι δολοφονούνται από τους Τούρκους. Κατά τις 21-09-1922, αρχίζουν να καταφθάνουν ελληνικά πλοία με αμερικάνικες σημαίες. Παραλαμβάνουν πολλούς. Προορισμός η Μυτιλήνη. Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος και άλλοι ιερείς αρνούνται, κατά το πρότυπο του Χρυσοστόμου Σμύρνης να εγκαταλείψουν το ποίμνιο, και εκτελούνται την 30-09-1922. Στα Μοσχονήσια ζουν περίπου 6.000 Έλληνες. Εκτελούνται σχεδόν όλοι μαζί με το Μητροπολίτη Αμβρόσιο.

 

1)    Οι λόγοι συγκρότησης της Ανεξάρτητης Μεραρχίας ήταν η ανάγκη δημιουργίας ενός επίλεκτου στρατιωτικού σχηματισμού, ο οποίος θα αναλάμβανε υψηλής σημασίας επιχειρήσεις και συγκεκριμένα την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως. Ο τίτλος Ανεξάρτητη Μεραρχία ήταν προσωρινός. Οι πιο πιθανοί οριστικοί τίτλοι ήταν «Μεραρχία Κωνσταντινουπόλεως» ή «Μεραρχία Παλαιολόγου», λόγω του ότι είχαν επιλεγεί για τη στελέχωσή της επίλεκτοι αξιωματικοί, επικρατέστερος τίτλος ήταν και «Μεραρχία Επίλεκτων».Στις 29/06/1921 εξεδόθη από το τότε Υπουργείο Στρατιωτικών η υπ’ αρθ. Ε.Π.Ε. 235/29-06-1921 για τη συγκρότηση της Μεραρχίας. Στις 6 Ιουλίου 1921 η Ανεξάρτητη Μεραρχία ήταν έτοιμη, υπαγόμενη στη Στρατιά Θράκης και αποτελούμενη κυρίως από οπλίτες κλάσεων 1912-1921 και μερικούς από τις κλάσεις 1903-1904. Πρώτος διοικητής ήταν ο υποστράτηγος Γ. Λεοναρδόπουλος.[

Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ.

  Θα κλείσουμε την παρουσίαση των γεγονότων της υποχώρησης του ελληνικού στρατού στα εδάφη της Μικράς Ασίας, με την αναφορά μας στην επική πορεία της Ανεξάρτητης Μεραρχίας, που επιτέλεσε μια σύγχρονη Κάθοδο των Μυρίων. Η σύμπτυξη της Ανεξάρτητης Μεραρχίας έγραψε τις πιο ένδοξες γραμμές στην υποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων τον Αύγουστο του 1922.

 Όπως προαναφέραμε η Ανεξάρτητη Μεραρχία, την 16-08-1922 έλαβε εντολή να κινηθεί προς το Τουμλού Μπουνάρ και να τεθεί υπό τις εντολές του Β΄ Σ.Σ. Καθ’ οδόν προς το Τουμλού Μπουνάρ έλαβε ενημέρωση ότι ισχυρές τουρκικές δυνάμεις κινούνταν προς την Κιουτάχεια, και αποφάσισε να αλλάξει δρομολόγιο, επιλέγοντας ένα πλησιέστερο προς το Γ΄ Σ.Σ. ώστε να μην αιχμαλωτισθεί. Όταν ενημερώθηκαν ότι καταλήφθηκε η γραμμή Τουμλού Μπουνάρ-Κιουτάχεια-Αφιόν Καραχισάρ αποφάσισαν οριστικά να κινηθούν βόρεια και να ενωθούν με το Γ΄Σ.Σ. Αργότερα εξακριβώθηκε ότι η ένωση με τις μονάδες του Γ΄ Σ.Σ. ήταν αδύνατη, έτσι έμενε μόνο μια επιλογή: Η κίνηση προς το λιμάνι του Ντικελί.

1)    Η πορεία της Ανεξάρτητης Μεραρχίας: Διένυσε πάνω από 630 χιλιόμετρα μέσα σε εχθρικό έδαφος έχοντας υπό την διοίκηση της μόνο δύο συντάγματα πεζικού και μία τεράστιου μεγέθους εφοδιοπομπή και κατάφερε να αποκρούσει όλες τις επιθέσεις και να σώσει χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιους πρόσφυγες του Κίρκαγατς και της Περγάμου.

 Η σύμπτυξη ήταν υποδειγματική: Από την 16-08-1922 μέσα σε δεκαεπτά ημέρες διήνυσαν 600 χιλιόμετρα σε ορεινές και δύσβατες περιοχές, στερούμενοι τροφίμων, πληροφοριών και συνδέσμου με άλλες μονάδες. Δέχονταν διαρκώς προσβολές και παρενοχλήσεις από τουρκικά τμήματα και ατάκτους. Οι Τούρκοι δεν τόλμησαν να τους πλησιάσουν και να συνάψουν μάχη μαζί τους παρά μόνο σε μια περίπτωση, στη στενωπό της Κιουτάχειας, όπου ήλπισαν ότι θα τους εγκλώβιζαν.

  Η συμπεριφορά τους απέναντι στους ντόπιους Τούρκους υπήρξε ιπποτική. Στο τέλος έφτασαν με 6.000 πρόσφυγες στο Ντικελί και τους έσωσαν μαζί με όλο τον αρμένικο και ελληνικό πληθυσμό της πόλης. Επιβιβάστηκαν μάλιστα τελευταίοι στα πλοία αφού πρώτα επιβίβασαν τους πρόσφυγες.

ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΛΕΩΝΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ.

  

1) 

Ο Υποστράτηγος Λεωναρδόπουλος

 

Κάπου εδώ η ομιλία τελειώνει…

Βιντεοληπτικό Υλικό:

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Έργα Ελλήνων συγγραφέων:

1)        Ανώνυμος, Η Επανάστασης και ο άνθρωπος της, εκδ. Λέσχης Αλεξάνδρειας, Αλεξάνδρεια 1923.

2)        ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ Α., Νέα ελληνική ιστορία 1204-1985, εκδ. Βάνιας Θεσσαλονίκη 1998.

3)        ΒΕΝΤΗΡΗΣ Γ., Η Ελλάς 1910-1920 τ.2, Εκδ. Πυρσός Αθήνα 1931.

4)        ΓΟΝΑΤΑΣ Σ., Απομνημονεύματα, Αθήνα 1958.

5)        ΔΑΓΚΛΗΣ Π. Γ., Αρχείο Στρατηγού Δαγκλή τ.2, Εκδ Βαγιονάκη, Αθήνα 1965.

6)        ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ Β., Απομνημονεύματα, εκδ. Δημητράκου, Αθήνα 1932

7)        ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ Β., Εσωτερική όψη της Μικρασιατικής Εμπλοκής, εκδ. Πυρσός, Αθήνα 1928.

8)        ΖΟΡΜΠΑΣ Ν., Απομνημονεύματα, εκδ. Λαμπροπούλου, Αθήνα 1925.

9)        Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τ.15, εκδ. Αθηνών, Αθήνα 1980

10)     Η Ιστορία της Ελλάδας του 20^ου αι.,τ.1,  οι απαρχές 1920-22, εκδ. Βιβλιόραμα, Αθήνα 2000.

11)     ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Ι., Κωνσταντίνος ΙΒ΄ τ.2, εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 1938.

12)     ΚΑΨΗΣ Γ., Χαμένες Πατρίδες, εκδ. Λιβάνη Αθήνα 1989.

13)     ΜΑΖΑΡΑΚΗ Α., Απομνημονεύματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1934.

14)     ΜΑΖΑΡΑΚΗ Α., Έκθεσης Ανακριτικής Επιτροπής Επιχειρήσεων Μικράς Ασίας Αυγούστου 1922, εκδ. Ερμής, Αθήνα 1976.

15)     ΜΕΤΑΞΑΣ Ι., Η ιστορία του διχασμού και της καταστροφής τ.1, εκδ Καθημερινή, Αθήνα 1935.

16)     ΜΕΤΑΞΑΣ Ι., Η ιστορία του διχασμού και της καταστροφής τ.2, εκδ Καθημερινή, Αθήνα 1935.

17)     ΠΑΓΚΑΛΟΣ Θ., Απομνημονεύματα τ.2, εκδ. Αετός, Αθήνα 1950.

18)     ΠΑΝΑΓΑΚΟΣ Π., Συμβολή στην ιστορία της δεκαετίας 1912-1922, Αθήνα 1961.

19)     ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Ν, Τουρκικά ντοκουμέντα για τη Μικρασιατική Καταστροφή, Αθήνα 1985.

20)     ΣΒΟΡΩΝΟΣ Ν., Επισκόπηση της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1994

21)     Εκστρατεία στη Μικρά Ασία (1919-22), εκδ. Δ/νσης Ιστορίας Στρατού, Αθήνα 2000.

22)     ΡΟΔΑΣ Μ., Η Ελλάδα στη Μ.Ασία, εκδ. Κλεισιούνη, Αθήνα 1950.

 

Έργα ξένων συγγραφέων

1)        BURNS E., Ευρωπαϊκή Ιστορία τ.2, μετάφρ. Τ. Δαρβέρης, εκ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1992.

2)        HORTON G., Η μάστιγα της Ασίας, μετάφρ. Ο. Μαύρου, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 1996.

 

 

Ακαδημαϊκές Εργασίες:

1)        ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ Φ., Η Μικρασιατική Εκστρατεία όπως φαίνεται μέσα από τον ημερήσιο τύπο της εποχής, Μεταπτυχιακή Διατριβή, Π.Π., Αθήνα 2008.

2)    ΔΕΣΠΟΣ Γ., H αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και η εξωτερική πολιτική της Τουρ

3)        κίας, Μεταπτυχιακή Διατριβή, Δ.Π.Θ., Κομοτηνή 2015

 

4)        ΤΣΙΡΗΓΩΤΗΣ Ε., Εναλλακτικές στρατηγηκές των λιγότερο ισχιρών κρατών στο διεθνές σύστημα, Διδακτορική Διατριβή, Ε.Κ.Π., Αθήνα 2008.

5)        ΤΣΙΡΗΣ Θ., Η προσφορά της εκκλησίας και του Ιερού Κλήρου από το 1913 έως το 1922, Α.Π.Θ., Διπλωματική Εργασία, Θεσσαλονίκη 2009.

Περιοδικά:

1)        Ναυτική Επιθεώρηση, Τεύχος 582, Αθήνα 2022.

2)        Ιστορία της Μικράς Ασίας τ.6, εφ. Ελευθεροτυπία, Αθήνα 2006

3)        Αφιέρωμα για τη Μικρασιατική Καταστροφή, εφ. Ελευθεροτυπία, Αθήνα 1999.

4)        Ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα, Επιστημονικό Συμπόσιο (πρακτικά), Εταιρία Νεοελληνικών Σπουδών-Ίδρυμα Μωραΐτη, Αθήνα 1997.

Άρθρα

1)        Εφημερίδα Καθημερινή, Παραίτηση Αρχιστρατήγου Παπούλα,  Φύλλο 20-05-1922

2)        https://belisarius21.wordpress.com/2014/09/15/μικρασιατική-εκστρατεία-τα-αίτια-της/

3)        http://greekworldhistory.blogspot.gr/2015/05/blog-p

4)        https://www.iefimerida.gr/news/51683/όταν-η-ελλάδα-πήγε-στην-σμύρνη-να-κατακτήσει-3000000-έλληνες

5)        https://www.kathimerini.gr/1009577/article/epikairothta/ellada/eyan8hs-xatzhvasileioy-epilysh-toy-anatolikoy-zhthmatos

6)        https://www.kathimerini.gr/society/562019941/1919-1922-prosopa-tis-mikrasiatikis-ekstrateias-i-diacheirisi-mias-ekstrateias-se-telma/

7)        https://www.kathimerini.gr/705500/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/o-venizelos-kai-h-epemvash-sth-mikra-asia

8)        https://www.kathimerini.gr/world/562082764/ti-skeftotan-o-venizelos-gia-ti-mikra-asia/

9)        https://www.kathimerini.gr/society/562006213/1922-ta-anapantita-erotimata-tis-katastrofis-pos-krinete-simera-ti-diki-kai-tin-ektelesi-ton-exi/

10)     https://www.kathimerini.gr/politics/561355981/to-xiloma-tis-synthikis-ton-sevron/

11)     https://www.kathimerini.gr/culture/562006651/oi-en-meso-polemoy-ekloges-toy-1920/

12)     https://www.liberal.gr/diplomacy/giati-ittithikame-stin-mikra-asia/162496

13)     https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/mythoi-kai-alitheies-gia-toys-prosfyges-toy-1922

14)     https://www.mixanitouxronou.gr/itan-imperialistiki-i-epemvasi-tis-elladas-sti-mikra-asia/

15)     https://www.mixanitouxronou.gr/o-amfilegomenos-archistratigos-tis-mikrasias-chatzianestis/

16)     https://www.protothema.gr/stories/article/1238280/i-mustiki-apostoli-ton-bolsevikon-stin-athina-tin-anoixi-tou-1922-kai-oi-stohoi-tis/

17)     https://www.protothema.gr/stories/article/821417/i-mikrasiatiki-katastrofi-o-mauros-augoustos-tou-1922-v-meros/

18)     https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2319361

19)     https://slpress.gr/istorimata/mikrasiatiki-katastrofi-i-stratigiki-tyflosi-ton-antivenizelikon/

20)     https://slpress.gr/idees/h-ellada-sth-mikra-asia-mia-apanthsh-ston-veremh/

21)     https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελληνικές_βουλευτικές_εκλογές_1920&oldid=9645052"

22)     Οι μοιραίες και παράξενες εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1920 στην Ελλάδα. | www.diodoros.wordpress.com

23)     https://sarantakos.wordpress.com/2009/10/29/ekloges1920/

24)     https://www.tovima.gr/2010/09/12/books-ideas/gkails-milton-oi-aggloi-prepei-na-aisthanomaste-ntropi/

25)     https://tomanifesto.gr/fakelos-1922-meros-7o-italia-kai-kommoynistes-yper-kemal/

 

Η Μέριλ Στριπ...

 Το 1978, η νεαρή Μέριλ Στριπ ετοιμαζόταν να γίνει η μεγαλύτερη ηθοποιός της γενιάς της. Ήταν επίσης έτοιμη να χάσει τον έρωτα της ζωής της.

«Δε μιλάει πολύ γι’ αυτό» λέει ο Michael Schulman, ο οποίος εξερευνά αυτή την εποχή στο βιογραφικό βιβλίο «Her Again». «Αλλά εκείνη η χρονιά ήταν τόσο άγρια περιπετειώδης και δραματική στη ζωή της. Ήταν καθοριστικό για τη διαμόρφωση του ποιος ήταν ως άνθρωπος και ως ηθοποιός».

Η ιστορία από την αρχή

Η Στριπ ήταν 29 ετών, ένα χελιδόνι στον θεατρικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Ζούσε σε μια σοφίτα στην οδό Φράνκλιν με τον φίλο της, τον ηθοποιό Τζον Καζάλ. Εκείνος ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερός της και θρύλος ανάμεσα στους συναδέλφους του.

«Έμαθα περισσότερα για την υποκριτική από τον Τζον από οποιονδήποτε άλλον» έχει πει ο Αλ Πατσίνο. «Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να δουλέψω με τον Τζον για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ήταν ο συνεργάτης μου στην υποκριτική».

Η Στριπ και ο Καζάλ γνωρίστηκαν το 1976, όταν βρέθηκαν απέναντι ο ένας από τον άλλον στην ταινία «Με το ίδιο μέτρο» στο Central Park. Μέχρι τότε, ο Καζάλ δεν ήταν ακριβώς σταρ -του έλειπε αυτή η εφήμερη ιδιότητα- αλλά θεωρούνταν, στη βιομηχανία, ως ένα σπάνιο ταλέντο, περιζήτητο ανάμεσα στους μεγάλους σκηνοθέτες της εποχής.

Ήταν ο Φρέντο στον «Νονό» και στον «Νονό II» και είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο «Η συνομιλία» και στο «Σκυλίσια μέρα». Από τις πέντε ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε, όλες θα ήταν υποψήφιες για Καλύτερη Ταινία και οι τρεις θα κέρδιζαν.

Μια τεράστια θλίψη πάνω του

«Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε στο κάστινγκ του Τζον Καζάλ», δήλωσε ο σκηνοθέτης του «Σκυλίσια Μέρα», ο Sidney Lumet, «ήταν ότι είχε μια τεράστια θλίψη πάνω του. Δεν ξέρω από πού προήλθε- δεν πιστεύω ότι πρέπει να εισβάλλω στην ιδιωτική ζωή των ηθοποιών με τους οποίους δουλεύω ή να μπαίνω στο μυαλό τους. Αλλά Θεέ μου, ήταν εκεί – σε κάθε πλάνο του».

«Ο χρόνος κινήθηκε διαφορετικά για τον Τζον Καζάλ. Όλα πήγαιναν πιο αργά. Δεν ήταν νωθρός, ούτε κατά διάνοια. Αλλά ήταν σχολαστικός, μερικές φορές τρελαμένος». Ο Πατσίνο είπε ότι ένα απλό δείπνο με τον Καζάλ μπορούσε να γίνει επικό: «Πριν φτάσει στα μισά του γεύματος θα έβγαινε το πούρο. Το κοίταζε, το άναβε, το δοκίμαζε. Μετά, τελικά, το κάπνιζε».

Και μετά ήταν και η ασυνήθιστη εμφάνισή του, τόσο τέλεια για τους απροσάρμοστους του κινηματογράφου της δεκαετίας του ’70: Ψηλό μέτωπο, προεξέχουσα μύτη, θλιμμένα, μαύρα μάτια. Η Στριπ τον ερωτεύτηκε αμέσως. Εκείνος ήταν εξίσου εντυπωσιασμένος. «Μόλις μπήκε σε αυτό το έργο» είπε ο ηθοποιός Μάρβιν Στάρκμαν, «το μόνο πράγμα για το οποίο μιλούσε ήταν εκείνη».

Στην εμφάνιση και στον τρόπο, ο Καζάλ ήταν εντελώς ξένος για τη νεαρή Στριπ. «Δεν έμοιαζε με κανέναν που είχα γνωρίσει ποτέ» είπε αργότερα. «Ήταν η ιδιαιτερότητά του, η ανθρωπιά του και η περιέργειά του για τους ανθρώπους, η συμπόνια του».

«Ήταν υπέροχοι να τους βλέπεις»

Από τους δύο, ο Καζάλ ήταν σαφώς πιο διάσημος, αλλά εξακολουθούσαν να είναι πεινασμένοι καλλιτέχνες. Ο Καζάλ πήγαινε τη Στριπ για δείπνο στη Μικρή Ιταλία, όπου οι ιδιοκτήτες εστιατορίων, έδειχναν δέος που είχαν τον «Φρέντο» στο δωμάτιο. Επέμεναν να τρώνε δωρεάν. «Ήταν υπέροχοι για να τους βλέπεις, γιατί ήταν κάπως αστείοι και οι δύο» είπε ο θεατρικός συγγραφέας Israel Horovitz. «Ήταν αξιαγάπητοι με τον τρόπο τους, αλλά ήταν ένα πραγματικά ιδιόρρυθμο ζευγάρι. Τραβούσαν τα βλέμματα, αλλά όχι επειδή, «Ουάου, είναι τόσο όμορφοι!»».

Όπως γράφει ο βιογράγος Schulman «το ειδύλλιο κινήθηκε τόσο γρήγορα όσο ο Τζον κινείτο αργά» και σύντομα ζούσαν ευτυχισμένοι μαζί στο λοφτ του Καζάλ στην Tribeca. Τους ζήλευε ο θεατρικός κόσμος της Νέας Υόρκης – εκείνη η πιο φυσικά προικισμένη ηθοποιός εδώ και γενιές, εκείνος ο πιο φυσικά προικισμένος ηθοποιός, μέχρι μια τυχαία μέρα τον Μάιο του 1977.

Ο Καζάλ, ο οποίος βρισκόταν στα previews για τον «Αγαμέμνονα» στο κέντρο της πόλης, αισθανόταν αρκετά άρρωστος ώστε να χάσει τις παραστάσεις. Ο  σκηνοθέτης, Joe Papp, ανησύχησε και έκλεισε στον Καζάλ ένα επείγον ραντεβού με τον δικό του γιατρό στο Upper East Side.

Μέσα σε λίγες μέρες, η Στριπ και Καζάλ κάθονταν στο γραφείο του γιατρού με τον Joe και την Gail Papp. Η διάγνωση: «Ο Καζάλ είχε καρκίνο του πνεύμονα σε τελικό στάδιο. Είχε εξαπλωθεί σε όλο του το σώμα». Κάθισα εκεί, είπε η Gail Papp, νιώθοντας «σαν να τράκαρα με μετωπική».

«Ο Τζον σιώπησε» γράφει ο βιογράφος Schulman. «Για μια στιγμή, το ίδιο έκανε και η Μέριλ. Αλλά δεν ήταν ποτέ από αυτούς που τα παρατάνε και σίγουρα δεν ήταν από αυτούς που υποκύπτουν στην απελπισία…. Κοίταξε ψηλά και είπε: “Λοιπόν, πού θα πάμε για δείπνο;”».

Ο Καζάλ εγκατέλειψε αμέσως το έργο του. Η Στριπ πρωταγωνιστούσε στο μιούζικαλ «Happy End» και οι συμπρωταγωνιστές της δεν είδαν κανένα σημάδι της ανησυχίας ή της θλίψης της. Ο Καζάλ εμφανιζόταν στο θέατρο πού και πού, καπνίζοντας ακόμα τα πούρα του. Η Στριπ δεν γκρίνιαζε ούτε επέκρινε – απλώς έκανε το δικό της καμαρίνι απαγορευμένο για τους καπνιστές. Η χάρη της ξεπερνούσε την ηλικία της.

«Του στάθηκε με ένα είδος σκληρής αγάπης» δήλωσε ο ηθοποιός Christopher Lloyd. «Δεν τον άφηνε να μεμψιμοιρεί». Η Στριπ και ο Καζάλ προσπάθησαν να κρατήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασής του μεταξύ τους. Ακόμα και ο αδελφός του Καζάλ, ο Στίβεν, δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα ήταν, μέχρι που μια μέρα, αφού οι τρεις τους γευμάτισαν στην Chinatown, ο Καζάλ σταμάτησε στο πεζοδρόμιο και έφτυσε αίμα.

Ο Αλ Πατσίνο πήγε τον Καζάλ σε θεραπείες ακτινοβολίας, καθισμένος στην αίθουσα αναμονής, ελπίζοντας ότι δεν ήταν τόσο άσχημα όσο φαινόταν. Ο ίδιος ο Καζάλ επέμενε ότι θα γινόταν καλά, και όταν πάλεψε να επιστρέψει στη δουλειά, η Στριπ ανέλαβε έναν ρόλο που απεχθανόταν, μόνο και μόνο για να μπορεί να είναι μαζί του.

Ήταν απλώς «το κορίτσι» στην ταινία – ουσιαστικά η άποψη ενός άνδρα για μια γυναίκα» είπε η Στριπ. «Είναι εξαιρετικά παθητική, είναι πολύ ήσυχη, είναι κάποια που είναι συνεχώς ευάλωτη». Εν ολίγοις, ήταν όλα όσα δεν ήταν η Στριπ. Αλλά η ταινία ήταν «Ο Ελαφοκυνηγός» και ο Καζάλ είχε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει απέναντι στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, σε μια από τις λίγες ταινίες που τότε καταπιάστηκαν με τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Οι σκηνοθέτες πάλεψαν για να επιλέξουν τον Καζάλ, ακόμη και όταν η εταιρεία παραγωγής, η EMI, επέμενε να απολυθεί. Το κόστος ασφάλισης θα ήταν εξωφρενικό και κανείς δεν ήθελε να υποστηρίξει μια ταινία με έναν ετοιμοθάνατο σταρ. «Μου είπαν ότι αν δεν ξεφορτωνόμουν τον Τζον, θα σταματούσαν την ταινία», είπε αργότερα ο σκηνοθέτης Μάικλ Τσιμίνο. «Ήταν τρομερό. Πέρασα ώρες στο τηλέφωνο, φωνάζοντας και ουρλιάζοντας και παλεύοντας».

Η ιστορία που θα έλεγε αργότερα η Στριπ, ότι ο Ντε Νίρο κάλυψε τα έξοδα ασφάλισης του Καζάλ, δεν επιβεβαιώθηκε ούτε διαψεύσθηκε ποτέ. «Ήταν πιο άρρωστος απ’ ό,τι νομίζαμε» είπε αργότερα ο Ντε Νίρο, «αλλά ήθελα να παίξει».

Τελείωσαν τα γυρίσματα. Το μόνο που ήθελε να κάνει η Στριπ ήταν να σταματήσει να δουλεύει και να είναι με τον Καζάλ, αλλά πάλευαν με τους ιατρικούς λογαριασμούς. Διστάζοντας, ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εννιάωρη τηλεοπτική μίνι σειρά «Holocaust» αποκλειστικά και μόνο για τα χρήματα.

Το «Ολοκαύτωμα» γυρίστηκε στην Αυστρία και ο Καζάλ ήταν πολύ αδύναμος για να πάει. Η Στριπ δεν παραπονέθηκε ποτέ – ο βιογράφος Schulman την περιγράφει ως ενσάρκωση «χαρούμενου επαγγελματισμού» – αλλά σιωπηλά αγωνιούσε. «Το υλικό ήταν αδυσώπητα ζοφερό» είπε αργότερα. Τα γυρίσματα έγιναν σε ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, το οποίο κουβαλούσε απελπιστικά βαριά σκιά.

Οι ημέρες γυρισμάτων προστέθηκαν στο πρόγραμμα. Είχε περάσει 2,5 μήνες στην Αυστρία, περισσότερο απ’ όσο της είχαν πει, χωρισμένη από τον ετοιμοθάνατο φίλο της, κάθε μέρα άλλη μια χαμένη για πάντα. «Είχα αρχίσει να τρελαίνομαι» είπε αργότερα. «Ο Τζον ήταν άρρωστος και ήθελα να είμαι μαζί του».

«Ανυπομονούσε πολύ να κάνει την τελευταία της σκηνή και μετά να φύγει» δήλωσε ο σκηνοθέτης Μάρβιν Τσόμσκι. «Θέλω να πω, δεν νομίζω ότι είχαμε καν χρόνο να την αποχαιρετήσουμε». Όταν η Στριπ επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, ο Καζάλ ήταν στη χειρότερη κατάσταση που τον είχε δει ποτέ. Για πέντε μήνες, το ζευγάρι εξαφανίστηκε και για τη Στριπ, αυτό ήταν το τέλος.

Ο καρκίνος του είχε εξαπλωθεί στα οστά και ήταν όλο και πιο αδύναμος. Πήγαινε μαζί του σε κάθε ραντεβού με γιατρό, σε κάθε θεραπεία με ακτινοβολία και ποτέ δεν έδειξε έλλειψη ελπίδας. «Ήταν πάντα ένα άτομο με ισχυρή θέληση, επιμονή και ελπίδα, και νομίζω ότι απλά εφάρμοσε όλο της το πνεύμα και τη δύναμη για να τον φροντίσει» λέει ο βιογράφος Schulman. «Δεν ήθελε να δημιουργήσει δράμα γύρω από αυτό ή να τραβήξει την προσοχή στον εαυτό της. Απλά τον αγκάλιαζε και έκανε αυτό που έπρεπε να γίνει».

Η Στριπ είπε αργότερα ότι ο χρόνος που περνούσαν μαζί, αποτραβηγμένοι στο κουκούλι τους, της έδινε ένα περίεργο είδος προστασίας. «Ήμουν τόσο κοντά» είπε, «που δεν πρόσεξα τη φθορά». Εκμυστηρεύτηκε σε πολύ λίγους ανθρώπους και έγραψε στον παλιό της καθηγητή δραματικής τέχνης στο Γέιλ, τον Μπόμπι Λιούις, την πραγματική συναισθηματική της κατάσταση.

«Ο καλός μου είναι τρομερά άρρωστος και μερικές φορές, όπως τώρα, στο νοσοκομείο» έγραψε η Στριπ. «Έχει θαυμάσια φροντίδα και προσπαθώ να μην το δείχνω, αλλά ανησυχώ και προσποιούμαι ότι είμαι χαρούμενη, πράγμα που είναι πιο εξαντλητικό πνευματικά, σωματικά και συναισθηματικά από οποιαδήποτε δουλειά έχω κάνει ποτέ».

Στις αρχές Μαρτίου του 1978, ο Καζάλ εισήλθε στο Memorial Sloan Kettering. Η Στριπ δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό του. Στις 12 Μαρτίου 1978, στις 3 π.μ., ο γιατρός του Καζάλ είπε στην Στριπ: «Έφυγε».

«Η Μέριλ δεν ήταν έτοιμη να το ακούσει, πόσο μάλλον να το πιστέψει» γράφει ο βιογράφος Schulman. «Αυτό που συνέβη στη συνέχεια, σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, ήταν το αποκορύφωμα όλης της επίμονης ελπίδας που η Μέριλ διατηρούσε ζωντανή τους τελευταίους 10 μήνες. Χτύπησε το στήθος του με λυγμούς και για μια σύντομη, ανησυχητική στιγμή, ο Τζον άνοιξε τα μάτια του. «Όλα είναι εντάξει, Μέριλ», είπε αδύναμα. «Όλα είναι εντάξει». Μετά έκλεισε τα μάτια του και πέθανε.

Εκείνη τη χρονιά, η Στριπ γνώρισε τη μία επιτυχία μετά την άλλη: Κέρδισε ένα Emmy για το «Ολοκαύτωμα», μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον «Ελαφοκυνηγό», πήρε έναν ρόλο που έγραψε ιστορία, στο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» του 1979 – που της χάρισε το Όσκαρ – και πήρε τον ρόλο της Κέιτ στο «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ. Είχε γίνει σταρ.

Όμως ο θάνατος του Καζάλ και η δική της δυστυχία την είχαν μεταμορφώσει, ως άνθρωπο και ως ηθοποιό. Έδωσε μια νέα, διαφορετική ερμηνεία στην Κέιτ: Δεν ήταν μια ανεξάρτητη γυναίκα που θα μπορούσε να σπάσει από έναν άνδρα, αλλά μια γυναίκα που μαθαίνει τη βαθιά ικανοποίηση του να παραδίδεται στην αγάπη.Τα καλύτερα δώρα για τους αγαπημένους σας

«Αυτό που λέω είναι: “Θα κάνω τα πάντα γι’ αυτόν τον άντρα”» είπε τότε η Στριπ σε δημοσιογράφο. «Όλοι ανησυχούν για το ‘να χάσεις τον εαυτό σου’ – όλος αυτός ο ναρκισσισμός. Το καθήκον… Αλλά το καθήκον μπορεί να είναι μια πανοπλία που φοράς για να παλέψεις για την αγάπη σου».Τα καλύτερα δώρα για τους αγαπημένους σας

Για όλα τα μετέπειτα επιτεύγματά της – 19 υποψηφιότητες για Όσκαρ, τις περισσότερες από κάθε άλλη ηθοποιό στην ιστορία, και τρεις νίκες – οι φίλοι και οι συνάδελφοί της ηθοποιοί θαυμάζουν περισσότερο τη Στριπ για την αφοσίωσή της στον Καζάλ, για τη δύναμη του χαρακτήρα που έδειξε μια τόσο νέα γυναίκα. «Τον φρόντιζε σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος στη γη» δήλωσε ο σκηνοθέτης Joe Papp. «Ποτέ δεν τον πρόδωσε».

Ο Αλ Πατσίνο συμφώνησε.

«Όταν είδα αυτό το κορίτσι εκεί μαζί του έτσι, σκέφτηκα: «Δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο». Θέλω να πω, αυτό ήταν για μένα. Όσο σπουδαία κι αν είναι σε όλες τις δουλειές της, αυτό σκέφτομαι όταν τη φέρνω στο μυαλό μου».

KOΥΤΣΟΥΜΠΕΙ 1948: "H άγνωστη μάχη με τους Σκοπιανούς

 Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου σημειώθηκε πληθώρα μεθοριακών επεισοδίων μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και Αλβανικών, Βουλγαρικών και Γιουγκοσλαβικών δυνάμεων. Ένα από τα σημαντικότερα επεισόδια σημειώθηκε στην περιοχή Κουτσούμπεϊ, στα σύνορα Ελλάδας – Σκοπίων. Το Κουτσούμπεϊ είναι μια από τις κορυφές του όρους Βόρας (Καϊμακτσαλάν) σε υψόμετρο 2399 μέτρων, στα όρια των νομών Πέλλας και Φλώρινας. Συνέβη στις 8 Σεπτεμβρίου 1948, όταν στρατιωτικές μονάδες από την «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» εισέβαλαν στο Ελληνικό έδαφος για να υποστηρίξουν τα ανταρτικά σώματα που επιδίωκαν την απόσχιση της Μακεδονίας από την Ελλάδα και την δημιουργία του ενιαίου «Μακεδονικού Κράτους».

Στην περιοχή ήταν αναπτυγμένα από Ελληνικής πλευράς το 514 και το 556 Τάγματα Πεζικού. Οι Σκοπιανές δυνάμεις αποτελούντο απο 4 λόχους τυφεκιοφόρων δυνάμεως περίπου 100 ανδρών ο καθένας και λόχος βαρέων όπλων, όλμων και πολυβόλων. Συνολικά η δύναμη του Σκοπιανού Τάγματος έφτανε τους 480 άνδρες.

Χωρίστηκαν σε τρεις φάλαγγες και σταδιακά αναπτύχθηκαν σε σχηματισμό μάχης και συνέχισαν να κινούνται προς το Ελληνικό έδαφος. Στην πυραμίδα 119 βρίσκονταν δύο ομάδες μάχης του 3ου Λόχου του 556ΤΠ, με επικεφαλής αξιωματικό. Ο διμοιρίτης ανθυπολοχαγός Ιωάννης Καπέτης έθεσε αμέσως τους 20 άνδρες του σε συναγερμό και άρχισε να λαμβάνει μέτρα άμυνας. Οι δυνάμεις των Σκοπιανών άνοιξαν άμεσα πυρ και δύο μονάδες εισέβαλαν στο Ελληνικό έδαφος, προσπαθώντας να κυκλώσουν το Ελληνικό τμήμα.

Ο ανθυπολοχαγός Καπέτης, για να μην περικυκλωθεί, διέταξε υποχώρηση προς την κορυφή του Κουτσούμπεϊ. Εκεί η Ελληνική διμοιρία αναπτύχθηκε αμυντικά και απάντησε στα εχθρικά πυρά. Κατά την υποχώρηση, ένας Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Μωισιάδης, έχασε τον προσανατολισμό του, λόγω και της πυκνότατης ομίχλης που κάλυπτε την περιοχή και αιχμαλωτίστηκε από τους εισβολείς.

Οι άλλες δύο εχθρικές φάλαγγες διείσδυσαν σε βάθος 1.500 μ. εντός του Ελληνικού εδάφους κτυπώντας τον Σταθμό Διοίκησης του 3ου Λόχου. Η μάχη εξελίχθηκε σε σώμα με σώμα, με τους Σκοπιανούς να επιτίθενται ορμητικά κατά των Ελληνικών θέσεων και τους Έλληνες να αμύνονται ηρωικά. Μέχρι την 17.15 η μάχη κράτησε με τον μοναχικό λόχο να αμύνεται στις λυσσαλέες επιθέσεις.

Πρόλαβε όμως και αφίχθηκε ο 1ος Λόχος του 556ΤΠ, που με δύο διμοιρίες κατέλαβε τα βραχώδη αντερείσματα ανακόπτοντας την προσπάθεια των Σκοπιανών. Τη στιγμή εκείνη, η ομίχλη διαλύθηκε οπότε στον αγώνα εισήλθε και το Ελληνικό πυροβολικό και οι όλμοι του 556ΤΠ. Εκμεταλλευόμενοι τα πυρά υποστήριξης οι δύο Ελληνικοί λόχοι εκτέλεσαν ορμητική αντεπίθεση.

Με την ιαχή «αέρα» οι δύο Ελληνικοί λόχοι επιτέθηκαν κατά των Σκοπιανών με εφ’όπλου λόγχη, σκορπώντας τον όλεθρο και συλλαμβάνοντας 3 αιχμαλώτους. Οι Σκοπιανοί τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω τους 17 νεκρούς (δύο αξιωματικοί). Οι Ελληνικές απώλειες ήταν ασήμαντες – 5 τραυματίες και ένας αγνοούμενος. Κατά τη μάχη αιχμαλωτίστηκαν οι Αμπτουλάχ Μπούσανιτς (μωαμεθανός Βόσνιος), ο Μίλοραντ Νεσοβάνιτς (Σέρβος) και ο Φράνιο Τόπλεκ (Κροάτης). Οι αιχμάλωτοι, κατόπιν ανακρίσεως, κατέθεσαν ότι ανήκαν στο 1ο Τάγμα της 42ης Ταξιαρχίας της ΙΙ Μεραρχίας με έδρα την βυζαντινή πόλη Μοναστήρι των Σκοπίων, την οποία η συμφωνία των Πρεσπών αναφέρει ότι πλέον θα ονομάζεται «Μπίτολα».

ΠΗΓΗ: history-point.gr & akritasnews.com

Ο Μιχάλης Ρωμανίδης

 Ένα παιδί από τα σπλάχνα του Άρη που φόρεσε τα κιτρινόμαυρα σε ηλικία 12 χρονών όταν ο φροντιστής της ομάδας, ο θρυλικός "Μπαρού" (Μάκης Νάτσης) τον τσάκωσε να κρυφοκοιτάζει την προπόνηση στο βοηθητικό του Χαριλάου, ο Μιχάλης Ρωμανίδης που σήμερα γιορτάζει τα 60α γενέθλιά του, έζησε από πρώτο χέρι την άνοδο της "Αυτοκρατορίας" και όλες τις μεγάλες στιγμές, τους τίτλους άλλα και το λυσσαλέο κυνήγι του ευρωπαϊκού τροπαίου.

Ταλέντο από τα λίγα, εγκατέλειψε το βόλεϊ στο οποίο διέπρεπε και προωθήθηκε γρήγορα στην πρώτη ομάδα παίρνοντας ευκαιρίες από τον Ίβκοβιτς που πιστός στο δόγμα του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ πως η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός (έκανε ντεμπούτο τον Σεπτέμβριο στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος της σεζόν 1980-81 εναντίον του Ολυμπιακού όταν ήταν 14 χρονών και 2 μηνών, με 10 πόντους και 8 ριμπάουντ, μαρκάροντας επίσης με επιτυχία τον Γιώργο Καστρινάκη, ενώ ήταν μόλις 14 ετών 7 μηνών και 2 ημερών στο πρώτο του ευρωπαϊκό ματς με αντίπαλο την Καρέρα Βενέτσια στις 21 Ιανουαρίου του 1981) και σε ηλικία 17 χρονών το 1983 κατέκτησε το πρωτάθλημα με τον Άρη.

Μέχρι την έλευση του Σούμποτιτς ήταν το βασικό τριάρι της ομάδας αφού ο Μιχάλης είχε όλα τα στοιχεία ενός μοντέρνου παίχτη, με εξαιρετικό μακρινό σουτ και δικαίως θεωρήθηκε μεγάλη ελπίδα για το ελληνικό μπάσκετ. 

Στα 17 του ήταν ήδη διεθνής με την Ανδρών και μέχρι τα 20 του είχε  παραστάσεις από Ευρωμπάσκετ, Προολυμπιακό τουρνουά και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Αν και όπως είπα είχε χάσει τη θέση του βασικού στον Άρη, παρέμενε εκείνη την εποχή ο δεύτερος καλύτερος Έλληνας σμολ φόργουορντ πίσω από τον Φάνη και κέρδισε μία θέση στο ρόστερ των θριαμβευτών του '87. 

Ήταν η τελευταία αναλαμπή του Ρωμανίδη, αφού ο Ιωαννίδης συνέχιζε εμμονικά να μην του δείχνει εμπιστοσύνη, επιμένοντας στον "Πίξι" και αφού δεν είχε χρόνο συμμετοχής στην ομάδα του όπως ήταν λογικό δεν ξανακλήθηκε στην εθνική. 

Ο Ξανθός έφυγε από τον Άρη το καλοκαίρι του 1990 και οι ελπίδες του Μιχάλη που ήταν μόλις 24 χρονών αναπτερώθηκαν αλλά αποδείχθηκαν φρούδες. 

Τζώρτζ Φίσερ, Λάζαρο Λέτσιτς, Μιχάλης Κυρίτσης, συνέχισαν την Ιωαννίδειο τακτική παρκάροντας τον στην άκρη του πάγκου και η χαριστική βολή ήρθε πριν από τον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ το 1992 τον μοναδικό στόχο του εκπέσοντα "Αυτοκράτορα" σε μία καταστροφική χρονιά.

Υπηρεσιακός προπονητής είχε αναλάβει ο συμπαίχτης του Μέμος Ιωάννου και ο Μιχάλης ήλπιζε πως θα αγωνιστεί για να γίνει μαζί με τον Γκάλη ο πρώτος Έλληνας μπασκετμπολίστας με εφτά κατακτήσεις Κυπέλλων. Η προσγείωση ήταν απότομη για τον Ρωμανίδη, όταν αποκλείστηκε από τη δεκάδα του τελικού με την δικαιολογία πως η ομάδα χρειαζόταν άλλον έναν γκαρντ. Το μήνυμα ελήφθη από τον Μιχάλη και με τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου κατέβηκε στην Αθήνα για να φορέσει τα "ροσονέρι" του Παγκρατίου.

Ήταν 26 χρονών, είχε ακόμα πολύ μπάσκετ μέσα του και στην προετοιμασία ήταν καταπληκτικός αλλά η τύχη δεν στάθηκε σύμμαχος του. 

Στο πρώτο παιχνίδι με το Παγκράτι, σε ανύποπτη φάση το γόνατο του τον "πρόδωσε". Οι έξι μήνες αποχής έγιναν οχτώ, η σεζόν χάθηκε και όταν επέστρεψε στα παρκέ το καλοκαίρι του '93 δεν ήταν ο ίδιος παίχτης. 

Το κατάλαβε γρήγορα και ο ίδιος, για αυτό το 1994 μετά την ολοκλήρωση του συμβολαίου του, αποχώρησε από το Μετς πηγαίνοντας λίγο βορειότερα, στο "Σαλούν" του Παπάγου. 

Με τους "Στρατηγούς" κέρδισε την άνοδο για την Α1 αλλά δεν έμελλε να παίξει ξανά στα σαλόνια. Είχε ήδη πάρει την απόφαση να κρεμάσει τη φανέλα του -τουλάχιστον στο επαγγελματικό μπάσκετ αφού συνέχισε για άλλα δύο χρόνια στις τοπικές κατηγορίες της Αττικής με τα Σούρμενα- λίγο πριν μπει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του.

Χορτάτος από τίτλους, εμπειρίες και μεγάλους αγώνες, ο Μιχάλης Ρωμανίδης σίγουρα δεν έγινε το alter ego του Φάνη αλλά ήταν ένας παίχτης με μεγάλες προοπτικές που για λόγους που δεν άπτονταν πάντα της αρμοδιότητας του, δεν κατάφερε να κάνει την μεγάλη καριέρα που προαλειφόταν.

Αυτό όμως δεν αφαιρεί ούτε στο ελάχιστο την ενεργή παρουσία του σχεδόν σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της δεκαετίας του '80. 

Μπορεί να μην έφτασε ποτέ στην προσωπική του κορυφή του Έβερεστ, όμως σίγουρα στα δικά του Ιμαλάϊα ανέβηκε πολλές χαμηλότερες κορυφές...

#AntreasTsemperlidis

Δον Καμίλο, του Σωτήρη Πατατζή. Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος

   Φίλες και φίλοι του θεάτρου, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ιδιαίτερα αγαπητό έργο στο ελληνικό κοινό, το Δον Καμίλο του Σωτήρη Πατατζή. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά έργα του συγγραφέα. Εκτός από κωμωδία το έργο, όπως θα δούμε, αποτελεί και πολιτική σάτιρα.

Από την παράσταση σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματαράγκα 

  Ο Πατατζής εμπνεύστηκε από τα ευθυμογραφήματα του Ιταλού συγγραφέα Ζοβάνι Γκουαρέσκι, τα οποία ο τελευταίος συνέγραψε στις αρχές της δεκαετίας του 50. Το γραπτό του Γκουαρέσκι γνώρισε μεγάλη εκδοτική επιτυχία, ενώ έγινε και κινηματογραφική ταινία. Ο ιταλός συγγραφέας δημιούργησε έναν κωμικό θεατρικό χαρακτήρα, βασισμένος στην προσωπικότητα του καθολικού ιερέα Δον Καμίλο Βαλότα. Η βάση του Πατατζή ήταν, λοιπόν, αυτή η σειρά με τις ιδιαίτερα δημοφιλείς μικρές ιστορίες, που σκόρπισαν το γέλιο στο αναγνωστικό και θεατρικό κοινό της Ιταλίας.

  Το έργο γράφτηκε από τον Πατατζή το 1958 και διαδραματίζεται σε μια μικρή κωμόπολη της νότιας Ιταλίας, λίγο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Δον Καμίλο ανέβηκε το 1958 από το θίασο του Μίμη Φωτόπουλου και γνωρίζει επιτυχία μέχρι τις μέρες μας όποτε και όπου και αν παίζεται.

  Η σπουδαία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης Το θέατρο της Δευτέρας πρόβαλε το έργο την 27-06-1983, την 21-09-1987, την 11-10-1993, την 6-10-2008 και την 28-01-2012. Ως ανεξάρτητη την 16-07-200 και την 16-07-2010. Η παράσταση διασκευάστηκε και σε ραδιοφωνική έκδοση. Πρόσφατα, το 2021, το έργο ανέβηκε και πάλι, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματαράγκα, γνωρίζοντας επιτυχία, αποδεικνύοντας το πόσο επίκαιρο και αιχμηρό παραμένει.

Από το Θέατρο της Δευτέρας

  Ο Δον Καμίλο, είναι ταυτισμένος με το Μίμη Φωτόπουλο. Ο σπουδαίος ηθοποιός, γαμπρός του Πατατζή (το έγραψε κατά παραγγελία του Φωτόπουλου) μετέτρεψε με την ερμηνεία του το έργο σε διαχρονική επιτυχία. Άλλα έργα του συγγραφέα ήταν η Μεθυσμένη Πολιτεία (1948), η Επιστροφή από το Μπούχενβαλντ (1948), ο Καλός στρατιώτης Σβέικ (1956), η Χρυσή Φυλακή (1959) και το Πένθιμο Εμβατήριο (1978).

 

Η υπόθεση:

  Ιταλία: Ο εν ενεργεία Δήμαρχος Φλουράτος, του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, διεκδικεί γι' άλλη μία τετραετία το Δημαρχιακό θώκο με αντίπαλο του τον -αριστερών πεποιθήσεων- υποψήφιο Δήμαρχο, Πεπόνε. Κινδυνεύοντας οι χριστιανοδημοκράτες να χάσουν τις εκλογές, μηχανεύονται και θέτουν σε εφαρμογή διάφορα πολιτικά κόλπα. Συμπαρασύρουν με το μέρος τους και τον Δον Καμίλο, εκπρόσωπο της εκκλησίας, ώστε να συμβάλλει στη νίκη τους, επισείοντας τον κίνδυνο της από βορράν εισβολής. Τα γεγονότα και οι κωμικές καταστάσεις, εναλλάσσονται τόσο ραγδαία και απρόβλεπτα, που για πρώτη φορά, Δήμαρχος εκλέγεται ο Πεπόνε. Αποτέλεσμα όλων αυτών των εχθροτήτων και αντιπαλοτήτων, είναι να γεννηθεί ένας μεγάλος έρωτας ανάμεσα στο γιο του Πεπόνε και στην ανιψιά του Δον Καμίλο. Και ότι δεν καταφέρνει να κάνει η πολιτική και κομματική αντιπαλότητα, το πετυχαίνει ο έρωτας των δύο παιδιών.

 

Περαιτέρω στοιχεία:

  Σε αυτήν την απίθανη κωμωδία για όλες τις ηλικίες και όλη την οικογένεια δημιουργούνται απίθανες καταστάσεις, οι οποίες κάνουν το θεατή να γελάσει με την καρδιά του, να συγκινηθεί αλλά και να προβληματιστεί. Έχει δομηθεί από καλοφτιαγμένους χαρακτήρες, ευφάνταστη πλοκή, ενώ δε λείπει ο έρωτας.

  Το έργο έχει σαφώς πολιτική διάσταση. Έντονα πολιτικοποιημένος ο Πατάτζης, πλην όμως νηφάλιος και αφανάτιστος, έγραψε ένα ανάλαφρο ως ύφος αλλά ουσιώδες ως ιδεολογικό και συνάμα ηθογραφικό κείμενο. Έγραψε δηλαδή μια κωμωδία πολιτικών ηθών. Σημειώνεται ότι το 1959, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, το να μιλάς για έναν αναρχικό παπά και ένα καλοσυνάτο κομουνιστή  έγκλημα.

  Ο Πεπόνε νομιμοποιήθηκε σκηνικά με την υπονόμευση της αγαπητικής του προσωπικότητας. Αυτό έγινε εκ μέρους του με τη χρήση της ξύλινης κομματικής γλώσσας. Ο μέσος Έλληνας αριστερός, πιθανόν τελείως αδιάβαστος στο μαρξισμό και την κομματική ορολογία, αντιμετώπιζε πάντα με επιφυλακτικότητα τους κώδικες της κομματικής αργκό. Έτσι εκφράσεις τύπου αγκιτάτσια, προβοκάτσια, αχτίδα, λουμπέν, φράξια κλπ , τον ξένιζαν και του γεννούσαν προβληματισμούς.

  Γεμάτο σαρκασμό και αυτοσαρκασμό το κείμενο, μέσα από το χιούμορ αναδεικνύει την πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στη συντηρητική και την κομμουνιστική αντίληψη. Το αποτέλεσμα είναι τελικά μια σάτιρα πολιτικού φανατισμού, με γλώσσα χυμώδης πάντα επίκαιρη στη σύγχρονη κοινωνία. Τα κυρίαρχα πρόσωπα είναι ο αιδεσιμότατος Δον Καμίλο και ο αριστερός Πεπόνε. Αμφότεροι συγκροτούν μια σχέση αγάπης-μίσους μέσα από την έντονη πολιτική αντιπαράθεση.

Από την παράσταση του 1981-2.

  Η γλυκιά ανιψιά (Τζούλια) και ο ερωτευμένος Μάριο είναι η δροσερή πνοή του νεανικού έρωτα που πάντα όλα τα νικάει! Είναι μεγάλη η δύναμη του έρωτα! Ο φτερωτός θεός είναι ένας Νικολέτος, καντηλανάφτης, πανταχού παρών! Ένα κερασάκι στην τούρτα που μπερδεύεται στα πόδια όλων! Τίθενται επίσης και ορισμένοι προβληματισμοί για την κατάσταση αγαμίας των καθολικών ιερέων.

  Ο διάλογος του Δον Καμίλο με τον Ύψιστο μας βάζει και κάποια ερωτηματικά για τη νοητική κατάσταση του ιερέα. Ο αιδεσιμότατος βλέπει τους πειρασμούς όμως ο Θεός τον εμποδίζει να παρεκτραπεί. Μέσα από την παράσταση εκφράζεται δια στόματος Δον Καμίλο ηχηρά και ο προβληματισμός για την αγαμία των καθολικών παπάδων. Τέλος ο Καρδινάλιος, ντυμένος στα κόκκινα βάζει φωτιά ως υψηλός κλήρος. Αριβίστας ως το κόκκαλο, κυνηγός της φήμης και του φαίνεσθε ξέρει να χειρίζεται ανθρώπους και καταστάσεις!

  Κλείνοντας θα αποσαφηνίσουμε ότι ο Πατατζής δανείστηκε μεν τύπους και στοιχεία καθώς και ορισμένα έξοχα στοιχεία του Γκουαρέσκι, σκάρωσε όμως ένα τελείως, αδιάφορο και άσχετο με το ιταλικό πρότυπο έργο.

 

Πηγές:

https://apotis4stis5.com/vintage/103300-o-don-kamilo-sto-theatro-me-ton-mimi-fotopoylo

https://www.catisart.gr/don-kamilo-sotiris-patatzis/

https://www.culturenow.gr/don-kamilo-toy-sotiri-patatzi-se-skinothesia-giorgoy-mataragka-sto-theatro-broadway/

https://www.gnoristetinellada.gr/politismos/theatrikes-parastaseis/9676-don-kamilo

https://www.kallitexnes.gr/theatre/idame-tis-peripeties-tou-don-kamilo-se-skinothesia-gianni-kozi-ston-choro-technis-asomaton/

https://www.katiousa.gr/politismos/theatro/theatro-ti-deftera-don-kamilo-tou-sotiri-patatzi-1982/

https://www.tanea.gr/2006/09/11/lifearts/culture/i-antoxi-dyo-typwn/

-Ο Παύλος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στη Δράμα, μεγάλωσε στις Σέρρες και έζησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 1996 εργάζεται στο δημόσιο σε διάφορες διοικητικές θέσεις. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας, της Σχολής Αστυφυλάκων της Αστυνομικής Ακαδημίας, της Σχολής Επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης ΕΛ.ΑΣ., και της Σχολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Τμήματος Ανθρωπιστικών. Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Μιλάει Αγγλικά και Γερμανικά.

~ΝΙΚΟΛΟ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟ Ο ΒΕΝΕΤΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΡΑΔΑΣ ΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑΣ

Ο ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν τον χαρακτήρισε «την πιο χρήσιμη από τις δυτικές πηγές» για την πτώση της Πόλης το 1453, κυρίως λόγω της συναρπαστικής αφήγησης που ακολουθεί τα γεγονότα της πολιορκίας σε καθημερινή βάση. Εντούτοις, ως Βενετός, ο Μπάρμπαρο ήταν σαφώς προκατειλημμένος ειδικά κατά των Γενουατών του Πέρα (σύγχρονος Γαλατάς), τους οποίους κατηγορεί ότι προέβησαν σε συναλλαγή με τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Κι αν σε αυτό συμφωνούν οι έλληνες χρονικογράφοι, είναι ο μόνος που ισχυρίζεται ότι ο Τζοβάνι Τζουστινιάνι(τον αποκαλεί Zuan Zustignan), ο γενοβέζος διοικητής του στο Μεσοτειχίου (Μέσο Τείχος), του πιο αδύναμου μέρος των Τειχών της Πόλης, εγκατέλειψε τη θέση του πριν την πτώση και αυτό οδήγησε στην πτώση της Πόλης:

"Ο Zuan Zustignan ο Γενουάτης , αποφάσισε να εγκαταλείψει τη θέση του και κατέφυγε στο πλοίο του, το οποίο βρισκόταν στον Κεράτιο. Ο αυτοκράτορας (Κωνσταντίνος ΙΑ Παλαιολόγος) τον είχε αρχηγό των δυνάμεών του(πρωτοστράτορα) και, όπως έφευγε μέσα από την πόλη φώναζε: «Οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη!" Αλλά δεν έλεγε την αλήθεια, οι Τούρκοι δεν ήταν ακόμα μέσα. " 

Ωστόσο, ο Λεονάρδος ο Χίος, επίσης μάρτυρας, γράφει ότι ο Τζουστινιάνι τραυματίστηκε από βέλος και προσπαθούσε να βρει στα κρυφά έναν γιατρό . Οι Έλληνες ιστορικοί Δούκας και Λάονικος Χαλκοκονδύλης λένε επίσης οτι τραυματίστηκε - μόνο ο Μπάρμπαρο ισχυρίζεται ότι ο Γενουάτης στρατιωτικός έφυγε με αυτόν τον τρόπο. 

Όσο σοβαρές κι αν είναι οι επικρίσεις εναντίον του, η ιστορική καταγραφή του Μπάρμπαρο έχει σταθερή χρονολογική αφήγηση που παρουσιάζει τα γεγονότα της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης μέρα τη μέρα. Και πιο συγκεκριμένα κανείς δεν περιγράφει με μεγαλύτερη ακρίβεια τα γεγονότα της 29ης Μαΐου 1453 από αυτόν.

"Με το πρώτο φως της αυγής, οι Τούρκοι μπήκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί όπου είχαν γκρεμιστεί τα τείχη από τις βομβάρδες τους. Πριν όμως μπουν μέσα στην Πόλη, τσακίστηκαν πολλοί Τούρκοι αλλά και Χριστιανοί που έτρεξαν να τους εμποδίσουν. Τόσοι πολλοί σκοτώθηκαν, που θα φορτώνονταν το λιγότερο είκοσι άμαξες με τα πτώματά τους. Τότε, το δεύτερο ασκέρι άρχισε να έρχεται ξοπίσω από τους πρώτους, που σκορπίζονταν μέσα στην Πόλη. Όσους έβρισκαν στους δρόμους τους περνούσαν από τη λεπίδα της χατζάρας τους, γυναίκες και άντρες και γέρους και παιδιά, αδιακρίτως. Αυτή η σφαγή κράτησε από την ανατολή του ήλιου μέχρι την ώρα της μεσημβρίας κι όσοι βρέθηκαν μπροστά τους πήγαν από χατζάρα. Όσοι από τους δικούς μας εμπόρους διέφυγαν, κρύφτηκαν μέσα στα υπόγεια καταφύγια. Όταν πέρασε η μανία τους, οι Τούρκοι τους βρήκαν κι όλοι πιάστηκαν και πουλήθηκαν σκλάβοι. Όταν έφτασαν οι λυσσασμένοι Τούρκοι στην πλατεία που είναι πέντε μίλια μακριά από το σημείο που έκαναν την έφοδο, δηλαδή τον Άγιο Ρωμανό, ανέβηκαν σ' έναν πύργο, όπου ήταν υψωμένη η σημαία του Αγίου Μάρκου και του γαληνότατου Αυτοκράτορα. Τότε οι ειδωλολάτρες έσκισαν αμέσως τη σημαία του Αγίου Μάρκου και έπειτα έσκισαν τη σημαία του γαληνότατου Αυτοκράτορα και πάνω σ' εκείνο τον ίδιο πύργο ύψωσαν τη σημαία του Τούρκου αυθέντη. Όταν αφαιρέθηκαν εκείνες οι δυο σημαίες, δηλαδή του Αγίου Μάρκου και του Αυτοκράτορα και υψώθηκε η σημαία του Τούρκου σκύλου, εκείνη τη στιγμή όλοι εμείς οι Χριστιανοί που βρισκόμασταν στην Πόλη χύσαμε πικρά δάκρυα. Βλέποντας τη σημαία του να ανεμίζει πάνω στον πύργο καταλάβαμε ότι η Πόλη είχε πέσει στα χέρια του Τούρκου και δεν υπήρχε ελπίδα να την επανακτήσουμε.

Όλοι είχαν αρχίσει να τρέχουν σαν λυσσασμένα σκυλιά στη στεριά ψάχνοντας για χρυσάφι, κοσμήματα κι άλλα πλούτη κι ακόμα να αιχμαλωτίσουν τους εμπόρους. Περισσότερο έψαχναν μέσα στα μοναστήρια κι όλες οι μοναχές στάλθηκαν στο στόλο τους κι ατιμάστηκαν και ταπεινώθηκαν από τους Τούρκους. Έπειτα πουλήθηκαν όλες σκλάβες στα παζάρια της Τουρκίας. Αλλά και όλες οι κοπέλες ατιμάστηκαν κι έπειτα πουλήθηκαν και μάλιστα ακριβά, αν και μερικές από εκείνες προτίμησαν να ριχτούν στα πηγάδια και να πνιγούν παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Το ίδιο έκαναν και πολλές παντρεμένες. Οι Τούρκοι φόρτωσαν τα καράβια τους με αιχμαλώτους και αμύθητα πλούτη. Το αίμα έτρεχε στη γη όπως όταν βρέχει και το νερό πλημμύριζε τα ρείθρα των δρόμων, τόσο πολύ αίμα χύθηκε. Τα κορμιά των σκοτωμένων, τόσο των Χριστιανών όσο και των Τούρκων, πετάχτηκαν στα Δαρδανέλια και παρασύρονταν από το ρέμα όπως τα πεπόνια στα κανάλια. Για τον Αυτοκράτορα κανένας δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ είδηση για τις πράξεις του. Ούτε ζωντανός βρέθηκε κι ούτε νεκρός, αλλά μερικοί λένε ότι τον είδαν ανάμεσα στα πτώματα των σκοτωμένων, που σημαίνει ότι πέθανε κατά την έφοδο που έκαναν οι Τούρκοι στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Οι αιχμάλωτοι ήταν 60.000 και οι Τούρκοι βρήκαν πλούτη αμέτρητα. Η ζημιά των Χριστιανών υπολογίζεται σε 200.000 δουκάτα και των άλλων υπηκόων σε 100.000 δουκάτα.

Ο Αυτοκράτορας, που ήταν χωρίς πόρους, ζήτησε πριν την πολιορκία να δανειστεί από τους αυλικούς του χρήματα και εκείνοι του είπαν ότι λυπόντουσαν αλλά δεν είχαν. Αλλά οι Τούρκοι βρήκαν αρκετά χρήματα. Σε κάποιον μάλιστα από εκείνους βρήκαν 30.000 δουκάτα. Κάποιοι δε είχαν συμβουλέψει τον Αυτοκράτορα να τιμωρήσει τους αυλικούς του και να αφαιρέσει τα ασημικά από τις εκκλησίες, και αυτό έκανε.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης ο Τούρκος έβαλε τελάληδες να διαλαλήσουν σ' όλη την Πόλη πως όσοι είχαν σπίτια έπρεπε να παρουσιαστούν ενώπιόν του, να τα δηλώσουν κι εκείνος θα τους άφηνε ελεύθερους. Πολλοί Έλληνες και Λατίνοι πήγαιναν και του έλεγαν πού βρίσκονταν τα σπίτια τους κι εκείνος ήθελε να σκοτώσει όσους είχαν έρθει ενώπιόν του, αλλά θυμήθηκε πως θα είχε μεγαλύτερο όφελος να τους αφήσει ζωντανούς για να του καταβάλουν λύτρα.

Λέγεται ακόμα πως ένας μεγάλος Έλληνας ευγενής, για να κερδίσει την ευμένειά του, έστειλε τις δυο θυγατέρες του κρατώντας η καθεμιά από ένα δίσκο γεμάτο χρήματα και τότε ο Τούρκος έκανε μεγάλες τιμές σ' αυτόν τον ευγενή και του έδειχνε μεγάλη εκτίμηση. Βλέποντας την τύχη του, οι άλλοι Έλληνες ευγενείς παίρνουν όσα χρήματα μπορούσε ο καθένας τους και πηγαίνουν να του τα προσφέρουν για να κερδίσουν την εύνοιά του. Ο Τούρκος αυθέντης δέχεται τα δώρα και περιβάλλει τους κομιστές τους με μεγάλες τιμές και αξιώματα. Αλλά, όταν έπαψαν να του πηγαίνουν δώρα, διατάζει να αποκεφαλίσουν όσους του είχαν φέρει, λέγοντας πως ήταν μεγάλοι σκύλοι που δεν είχαν θελήσει να τα δανείσουν στον αυθέντη τους κι είχαν αφήσει την πόλη να χαθεί."