Ο αγώνας τελείωσε, σκορ 63-62, είμαστε κυπελλούχοι!!!
Ξέφρενα πανηγύρια από τους παίχτες και τους οπαδούς του Ωραιοκάστρου!!
Τα τελευταία δευτερόλεπτα και οι πρώτοι πανηγυρισμοί....
Αξίζει σ' αυτό το σημείο να επισημανθεί η στήριξη των οπαδών της ομάδας, όλο σχεδόν το γήπεδο ήταν μαζί μας...
Η ώρα της απονομής έρχεται....
Ο αρχηγός Σταύρος Μυλωνίδης σηκώνει το Κύπελλο...
το κύπελλο περιμένει...
Γκούντου και Τσάβας
Η αναμνηστική φωτογραφία
Οι ΜΥΛΩΝΙΔΗΣ (ΑΡΧΗΓΟΣ),ΙΑΤΡΙΔΗΣ (ΠΥΡΓΟΣ),ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΙΔΗΣ,ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ ,ΓΚΟΥΝΤΟΥΒΑΣ,ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ,ΤΣΑΒΑΚΑΤΟΠΟΥΛΟΣ,ΧΑΛΚΙΑΣ-ΧΑΛΚΕΥΤΗΣ,ΓΚΟΥΝΤΑΣ,ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ,ΜΙΝΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ,ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΟΥ ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΕΣΚΙΟΓΛΟΥ έγραψαν ιστορία ...
Ακολούθησε έξοδος σε γνωστό μπαρ της περιοχής της Πολίχνης...
Ένα μικρό θεματάκι με την κούπα... Έχει τρύπες και δεν μπορούμε να πιούμε από αυτήν...
Το κύπελλο πλέον βρίσκεται στο τμήμα...
Επόμενο ραντεβού και πάλι με την Καλαμαριά στη Μίκρα στις 30-05 ώα 19:00 για τον τελικό του πρωταθλήματος...
Το νικητήριο καλάθι του Μυλωνίδη στο τέλος του αγώνα αξίζει να μελετηθεί εκ νέου.
Όπως παρατηρούμε στο ανωτέρω κινηματογραφικό υλικό, ο Μύλω σ' αυτή τη φάση έβαλε μέσα στο καλάθι τους 5 της Καλαμαριάς που ήταν μέσα στο παρκέ, τους αναπληρωματικούς, το προπονητικό τιμ της Καλαμαριάς, τους διαιτητές, τον γιατρό του αγώνα, τους διοργανωτές, τον Αξύπ του Α.Τ. Καλαμαριάς, τον σκοπό, τον γραμματέα, τον αρχειοθέτη, 3-4 πολίτες που ήταν μέσα στο Α.Τ. για γνήσιο, τον πακετά που τους πάει πιτόγυρα και τον περιπτερά απέναντι από το τμήμα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ελλήνων και των Βουλγάρων στον εκπαιδευτικό τομέα κατά τα κρίσιμα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα υπήρξε σκληρός.
Ο βρετανός περιηγητής George Frederick Abott θα σημειώσει μετά την επίσκεψη του στο Σιδηρόκαστρο:
«Σε αυτό το χωρίο της Μακεδονίας, όπως και σε άλλα της Κεντρικής Μακεδονίας, ο αγώνας μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων μαίνεται και χαρακτηρίζεται για την αγριότητά του.Ο διευθυντής του σχολείου έχει θέσει τον εαυτό του σε αυτόν τον αγώνα με μια ζέση πουμπορεί κανείς να βρει μόνο μεταξύ των Ελλήνων και των Ιρλανδών».\
Θα παραλληλίσει με αυτόν τον τρόπο τον αγώνα των Ελλήνων με αυτό των Ιρλανδών.
Είχε προηγηθεί η διαπίστωση ενός από τους κύριους εκφραστές της βουλγαρικής προπαγάνδας του γραμματέα της εξαρχίας Ατανά Σοπώφ της αξίας της παιδείας όσον αφορά την προώθηση των εθνικών επιδιώξεων αντιπαραβάλλοντας την με την δραστηριότητα των Βουλγάρων συμμοριτών:
«Εν τω Μακεδονικώ πληθυσμώ δεν υπάρχει εισέτι εθνική συνείδηση, αυτή πρέπει να αφυπνισθή και να ισχυροποιηθή. Ποια είναι τα μέσα, πως πρέπει να γείνη τούτο; Θέλουσιν άραγε να βοηθήση ενταύθα κατά τι αι ανίσχυραι επαναστατικαί συμμορίαι;»
Απάντησε στο ερώτημα λέγοντας πως μόνο τα σχολεία μπορούν να διατηρήσουν την Μακεδονία βουλγάρικη έως να επιτευχθεί αυτό δια πυρός και σιδήρου...
Η ομάδα του Ωραιοκάστρου στο πλαίσιο της προετοιμασίας της που πραγματοποιεί προκειμένου να αγωνιστεί στον τελικό του πρωταθλήματος με την Καλαμαριά ηττήθηκε με 30-33 στο Κονταξοπούλειο από την αξιόμαχη ομάδα του ΑΜΕΘ με 30-33.
Το ΑΜΕΘ πραγματοποίησε το καλύτερο δεκάλεπτο της χρονιάς, ενώ βρέθηκε στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο να προηγείται μα 3-22 παρουσιάζοντας εικόνα μίας καλοκουρδισμένης μηχανής.
Σταδιακά η ομάδα του Ωραιοκάστρου ανέκαμψε και με κορυφαίους τους Μιντή και Γκουντουβά ισορρόπησε τον αγώνα.
Τελικά το ΑΜΕΘ ήταν πιο ψύχραιμο στις τελευταίες επιθέσεις και με σωστές επιλογές κέρδισε τελικά τον αγώνα.
Από πλευράς Ωραιοκάστρου δοκιμάστηκαν πολλά σχήματα και βγήκαν πολλά συμπεράσματα...
Η τρίτη περίοδος δεν ξεκινά πάλι καλά για το Ωραιόκαστρο, η ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ. η Καλαμαριά όμως δεν μπορεί να ξεφύγει στο σκορ...
Οι Μυλωνίδης, Γκουντουβάς και Ιατρίδης κρατάν το Ωραιόκαστρο στο παιχνίδι και το άγχος μεταφέρεται σιγά σιγά στους Πρωταθλητές Καλαμαριώτες...
Ο Ζαφειρόπουλος πραγματοποιώντας μία ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ εμφάνιση έχει κρατήσει χαμηλά τον Τσαβλίδη και το Ωραιόκαστρο στην 4η περίοδο παίρνει κεφάλι στο σκόρ, προηγείται με 57-52 και 59-53!
Ο κορυφαίος έως τότε της Καλαμαριάς, ο Κουρέλας αποβάλλεται με 5ο φάουλ και όλα δείχνουν ότι το μάτσ έχει κριθεί...
Στο σημείο αυτό ένας εγνωσμένης αξίας παίχτης, ο Τάσος Τσαβλίδης, μόνος του επιχειρεί να ανατρέψει την κατάσταση με αλλεπάλληλα τρίποντα... Το σκορ γίνεται 59-62 υπέρ της Καλαμαριάς...
Ο Ιατρίδης όμως θα πετύχει ένα καθοριστικό καλάθι μετά από μία απίστευη ασίστ του Γκουντουβά και θα φέρει το παιχνίδι στον πόντο!!! 61-62 ένα λεπτό πριν το τέλος....
Ακολουθεί άστοχο τρίποντο του Τσαβλίδη, και στο σημείο αυτό θα μιλήσει η καρδιά του πρωταθλητη!!!!! Ο Σταύρος Μυλωνίδης θα πετύχει το νικητήριο καλάθι κερδίζοντας και φάουλ έχοντας απέναντι του όλη την πεντάδα της Καλαμαριάς!!!! Με διπλή προσπάθεια τους έβαλε όλους μέσα στο καλάθι!!!! Επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά πως είναι μακρά ο καλύτερος παίχτης της διοργάνωσης και ο καλύτερος μπασκετμπολίστας-αστυνομικός στη βόρεια Ελλάδα!!
Απολαύστε το!!!
Άστοχο τρίποντο του Τσαβλίδη ΚΑΙ Η ΚΟΥΠΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!!!
Η αέναη μάχη του ανθρώπου με την τεχνολογία αποτυπώνεται άριστα στο συγκεκριμένο έργο. Ειδικά όταν η τεχνολογία με υπέρμετρη αλαζονεία προσπαθεί να συνθλίψει τον άνθρωπο... Στις περιπτώσεις αυτές φωτεινές μορφές σαν αυτή του πρίγκιπα Αμπιζίντ αναλαμβάνουν να σηκώσουν το βάρος αυτού του άνισου αγώνα...
Από το μπλογκ greekradiotheater:
Υπόθεση:Τόπος δράσης είναι το βασίλειο του Ταραγκούτ, του οποίου ο βασιλιάς αναθέτει στον αρχιμηχανικό του ένα πρωτόγνωρο έργο: Να κατασκευάσει μια γιγάντια ΜΗΧΑΝΗ, που θα λειτουργεί σαν φράγμα του ποταμού Μουκταντάρ. Στην προσάθειά του αυτή αδιαφορεί παντελώς για τις απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό και για τις αρνητικές συνέπειες στη ζωή των κατοίκων του χωριού Τσιπταράι. Όλα αυτά θα προκαλέσουν την αντίδραση του τοπικού κυβερνήτη πρίγκιπα Αμπιτζίντ, που θα αποδυθεί σε έναν πείσμωνα αγώνα για την καταστροφή της ΜΗΧΑΝΗΣ, πιστεύοντας ότι εκφράζει τόσο τους πόθους των φτωχών υπηκόων του όσο και τη θέληση του προστάτη θεού της περιοχής, Μπαϊράβα.
Ο Ινδός ποιητής Rabindranath Tagore γεννήθηκε στην Καλκούτα (1861-1941). Αρχικά σπούδασε στην Ινδία. Το 1877 πήγε στην Αγγλία, για να σπουδάσει νομική, αλλά πριν τελειώσει γύρισε στη Βεγγάλη, όπου επιδόθηκε στη λογοτεχνία. Τα λυρικά του έργα τον έκαναν γνωστό όχι μόνο στην Ινδία, αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Το 1901 ίδρυσε στο Βαλμπούρ, 150 χλμ. έξω από την Καλκούτα, σχολή ελεύθερης διδασκαλίας, την οποία το 1922 μετέβαλε σε διεθνές πανεπιστήμιο. Το 1913 τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ της λογοτεχνίας. Το 1924 επισκέφτηκε διάφορες χώρες, ανάμεσα στις οποίες και την Έλλάδα. Λυρικά του έργα που τον ανέδειξαν είναι τα "Ποιητικά αφιερώματα" και η "Συλλογή καρπών": Άλλα έργα του: "Το μισόγεμο φεγγάρι", "Ο κηπουρός", "Τα παραμύθια της αδερφής Νιβεντίτι", "Ινδικά παραμύθια", "Το δώρο του εραστή", "Αναμνήσεις", "Σακούνταλα" κ.ά. Έγραψε και θεατρικά έργα: "Ο ασκητής", "Το ταχυδρομείο", "Η θυσία". Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Χαρακτηριστικά στοιχεία στην ποίησή του είναι η μυστικοπάθεια και η ευαισθησία.
Το έργο δημοσιεύθηκε αρχικά το 1922, με τον τίτλο «Ο καταρράκτης». Χρονολογία Ηχογράφησης 20 Μαίου 1972 για το ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΤΑΡΤΗΣ Πρώτη εκπομπή: 31 Μαίου 1972 Επαναληπτικές εκπομπές: 25 Σεπτεμβρίου 1974, 10 Ιανουαρίου 1993 ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μασσαλάς Γρηγόρης Κωνσταντή, ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ρένα Κοβατζή Σκαλτσά, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Στέλιος Χριστοφίδης Παίζουν: Τέλης Ζώτος, Νίκος Βασταρδής, Δημήτρης Βεάνος, Τώνης Γιακωβάκης, Θάνος Γραμμένος, Χάρης Νάζος, Ντόρα Σιμοπούλου, Μιχάλης Μαραγκάκης, Νίκος Λυκομήτρος, Γιώργος Κάφκας, Ιωάννα Κορομπίλη, Θεανώ Ιωαννίδου, Θόδωρος Ζιζίκος, Νίκος Δενδρινός, Βούλα Χαριλάου, Πέτρος Φώσκολος, Χρήστος Φράγκος, Φάνης Χηνάς, Αχιλλέας Τσουράκης, Στράτος Παχής, Αγγελος Γιαννούλης, Γιώργος Νέζος, Δημήτρης Βεάκης, Στράτος Αλεξίου, Γιώργος Μετσόλης, Πάνος Παπαϊωάννου, Βασίλης Μητσάκης
Η γλώσσα του έργου είναι ποιητική και αποτυπώνει με άψογο τρόπο την ύβρη που διαπράττεται έναντι του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο υπό την μορφή της επιβολής του στη φύση μέσω της τεχνολογίας...
Ο Ιωάννης Σιδηράς του Θελόγου, γεννηθείς το 1893 στην Κοινότητα Κρύα Βρύση της επαρχίας Σαράντα Εκκλησιών, απόφοιτος του Σχολαρχείου (εκτατάξια Σχολή Αρρένων) και του Ημιγυμνασίου Σαράντα Εκκλησιών, διασώζει στο προσωπικό του Ημερολόγιο ένα γνήσιο ανατολικοθρακιώτικο τραγούδι, το οποίο τραγουδούσαν οι νέοι το 1910.
Το τραγούδι αυτό είναι το παρακάτω:
«Πότε θε νάρθει η άνοιξη
νάρθει το καλοκαίρι,
όπου ανθίζουν τα βουνά
και πρασινίζει ο κάμπος.
Να βάλω τα ποδήματα,
να βάλω τα τσαρούχια.
Να πάρω το τουφέκι μου,
να βάλω το σπαθί μου.
Να πάρω δίπλα τα βουνά,
της Στράντζας τα Μπαλκάνια.
Και να σφυρίξω κλέφτηκα,
να μαζωχτούν οι κλέφτες.
Να διώξω όλους τους εχθρούς
ελεύθερα να ζήσω.
Να δω ελληνικό φυτό
κι ύστερα ας πεθάνω».
Η Θεσσαλονίκη ως γνωστόν δεν αποτέλεσε θέατρο επιχειρήσεων κατά την επανάσταση του 1821. Η λύσσα των Τούρκων όμως και ιδιαίτερα εναντίων αμάχων σε μία ακόμη περίπτωση εκδηλώθηκε εναντίων των δύσμοιρων΄και απροστάτευτων Ελλήνων της πόλης με αφορμή τα γεγονότα της επανάστασης.
Ας δούμε πως περιγράφει τα γεγονότα που ακολούθησαν την άφιξης στην πόλη της είδησης της έκρηξης του επαναστατικού αγώνα ο θρησκευτικός ηγέτης των Τούρκων Μουλάς Χαϊρουλάχ, (έφτασε μάλιστα στο σημείο να φρίξει και ο ίδιος...)
«Η Θεσσαλονίκη, η ωραία τούτη πόλη, που στολίζει σαν σμαράγδι το τιμημένο στέμμα Σού, μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο «σφαγείο». Ο μουτεσελίμης Γιουσούφ Βέης, θέλοντας να εκδικηθεί τους ξεσηκωμένους ρωμιούς, διέταξε τους χαφιέδες τους να γυρνούν στο δρόμο και να σκοτώσουν αλύπητα κάθε άπιστο που θα συναντούσαν. Έτσι και έγινε. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα δεν ακούς τίποτε άλλο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, παρά φωνές κλάματα και βογγυσμούς. Ο Γιουσούφ Βέης, ο γενιτσάρ αγάς, ο σουμπασής και οι χοτζάδες και οι ουλεμάδες έχουν λυσσάξει θαρρείς. Δεν εκτελούσαν δικές Σου διαταγές, γιατί τότε ασφαλώς θα σέβονταν τα μικρά παιδιά και τις έγκυες γυναίκες. Και σαν να μην έφταναν αυτά την πρώτη μέρα του φεγγαριού (18- 19 Μαΐου), ο μουτεσελίμ Γιουσούφ Βέης διέταξε να του φέρουν τον Μακάρ Εφέντη και τους άλλους αγιάνιδες των ρωμιών. Τους έφεραν δεμένους και τότε ράγισεν η καρδιά μου βλέποντας τον Μάκαρ εφέντη με τ’ άσπρα μακριά μαλλιά του ακατάστατα στα χέρια των μπαζή μπουζούκ και να κομματιάζεται στη μεγάλη πλατεία του Καπανίου. Ενός άλλου γέροντα σεβάσμιου, του παπά Γιάννη της εκκλησιάς του Μηνά εφέντη του κόψαν τα πόδια και τα χέρια. Κι έπειτα κρατώντας τα κομμένα χέρια του με τα δάκτυλα του έβγαλαν τα μάτια του. Έναν τρίτο που τον γνώριζα από το καφενείο και που οι άπιστοι τον λέγαν Χρίστο εφέντη ( Χρήστος Μενεξές) τον κρέμασαν στο μεγάλο τσινάρ του Ορτάτς τζαμίση. Μα δεν είναι μονάχα αυτά. Οι άπιστοι φοβισμένοι και τρομαγμένοι κρύφτηκαν στο μητροπολιτικό ναό, ελπίζοντας να σωθούν. Όμως οι δικοί μας δεν δώσαν σημασία στην εκκλησία, σπάσαν τις πόρτες και μπήκαν μέσα. Όσους δεν σφάξαν εκεί, τους δέσανε και τους μετέφεραν στο Καπάνι, όπου τους σφάξανε και μαζέψαν τα κεφάλια για να τα δώσουν δώρο στον Γουσούφ Βέη. Λίγοι γλύτωσαν από την σφαγή του μουτεσελίμη κι’ αυτοί όσοι πρόκαμαν και κρύφτηκαν στον τεκέ των δερβίσηδων, γιατί μονάχα οι μπαμπάδες φέρθηκαν με λύπη και συμπάθεια στους άμοιρους γκιάουρ».
Ο ελληνικός πληθυσμός θα υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή. από τους 100.000 κατοίκους της πόλης οι 30.000 ήταν Ρωμιοί. Από αυτούς το Μάιο του 1821 θα σφαχτούν περίπου 3.000 και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θα καταφύγει στους Καζάδες των Σερρών και της Ζίχνης όπου η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη. 91 χρόνια μετά ο ελληνικός στρατός θα εισέλθει θριαμβευτής στην πόλη και θα φέρει την γαλήνη και τον πολιτισμό χωρίς να προβεί σε ούτε μία πράξη εκδίκησης. Για τον λόγο αυτό θα γίνει αποδεκτός από τους Μουσουλμάνους της πόλης με ανακούφιση καθώς επάνω από τις κεφαλές τους πλανιόνταν ο κίνδυνος να προλάβουν και να καταλάβουν οι Βούλγαροι την πόλη οι οποίοι και θα τους κατέσφαζαν επειδή είναι ίδιοι μ' αυτούς. Πόσο πολύ διαφέρουμε ...
Η έντονη ευρωπαϊκή παρουσία στα Βαλκάνια εξαιτίας συνθηκών που είχαν συνάψει οι Μεγάλες δυνάμεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία με αποτέλεσμα τον περιορισμό της κυριαρχίας της.
Η οικονομική άνθηση που σημειώθηκε από τα τέλη του 18ου αιώνα και είχε ως αποτέλεσμα την συγκρότηση μίας εμπορευματικής καθώς και μίας μεταπρατικής τάξης.
Η είσοδος ακόμη μέσω των απόδημων Ελλήνων των ιδεών του Διαφωτισμού και στο χώρο της Μακεδονίας.
Όλα τα παραπάνω είχαν κάνει τους υπόδουλους πληθυσμούς περισσότερο αδιάφορους απέναντι στον άλλοτε κραταιό οθωμανικό ζυγό.
Στα 1820 ο νέος μουλάς της Θεσσαλονίκης Χαϊρουλάχ θα αποτυπώσει το κλίμα που επικρατούσε με επιστολή του προς το Σουλτάνο. Έκπληκτος με τα όσα είδε στην πόλη αλλά και στα οδοιπορικά που πραγματοποίησε θα γράψει τα εξής: "Τη μέρα μάλιστα που έφθασα στην πόλη και πήγα στο Κονάκι είχαν φέρει εκεί μπροστά στον Γιουσούφ μπέη έναν μεσήλικα άπιστο, Μεστανέ εφέντη, γιατί λέγει, μάθαινε στα παιδιά του ένα τραγούδι, γραμμένο από έναν άπιστο της Θεσσαλίας, που η Μεγαλειότης Σου με προγενέστερο προσκυνητό φιρμάνι Σου, είχες καταδικάσει και απαγορεύσει"
Θα γράψει ακόμη:
"Όμως ό,τι μούκαμε μεγαλύτερην εντύπωση εδώ, είναι τ’ ότι οι άπιστοι ρωμιοί, παρά την προσκυνητή διαταγή Σου, και μ’ ανοχή του αρχιαστυνόμου Τσακίρ Μπέη, που ίσως και να παίρνει «ρουσφέτια» γι’ όλα αυτά, τριγυρνούν στους δρόμους μ’ άλογο, με καλά ρούχα και το χειρότερο δεν κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο, όταν τύχει να συναντήσουν κανέναν πιστό. Ακόμη, με εκνεύρισε πολύ και το καθημερινό χτύπημα της καμπάνας των εκκλησιών και προ παντός της Μητρόπολης, που χτυπά τόσο άσχημα στ’ αφτιά των Μουσουλμάνων και τους θυμίζει ότι κάτω από τον ίδιο με αυτούς ουρανό ζουν κι’ άνθρωποι τόσο τυφλοί και ανόητοι, ώστε να πιστεύουν πως στο κόσμο υπάρχουν κι’ άλλες δυνάμεις πιο αληθινές από την δική μας"
Η κατάσταση είχε μετασχηματιστεί ριζικά και δεν θα ξαναγύριζε ποτέ στα προηγούμενα., δηλαδή στο απόλυτο σκοτάδι.
Η απελευθέρωση όμως θα καθυστερούσε για ακόμη 92 χρόνια...
