Ο Κωνσταντάρας επιστρέφει σπίτι του μετά από 20 χρόνια απουσίας του στην Αφρική. Τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενε... Ο γιος του , τον οποίο προορίζει για γιατρό, έχει αποφασίσει να γίνει μουσικός και ειδικότερα βιολιτζής, κάτι το οποίο έχει εξαγριώσει τον πατέρα του!!
Άμα σε ξαναδώ με το βιολί 🎻 στο χέρι θα σου σπάσω όχι το βιολί 🎻 αλλά τα χέρια!!!
Το συνέδριο του Βερολίνου έλαβε χώρα το 1878 και αποτέλεσε την διόρθωση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, που υποκίνησε ένα χρόνο πριν (1877) η Ρωσία προκειμένου να δημιουργήσει τη μεγάλη Βουλγαρία.
Η Αγγλία και η Γαλλία κατά κύριο λόγο με πνεύμα ρεαλισμού επανέφεραν τη Βουλγαρία σε περιορισμένα σύνορα ενώ χορηγήθηκε και καθεστώς ημιαυτονομίας στην Ανατολική Θράκη.
Στο συνέδριο του Βερολίνου κυριάρχησαν τα εξής θέματα:
1) Η τύχη του Ελληνισμού της Ανατολικής Ρωμυλίας.
2) Η άρση του βουλγάρικου σχίσματος.
3) Η οριοθέτηση των σφαιρών επιρροής της Ελλάδας και της Βουλγαρίας στο χώρο της Μακεδονίας.
Όσον αφορά την τύχη της Ανατολικής Ρωμυλίας (60.000 Έλληνες επίσημα καταγεγραμμένοι) η Ελλάς ήξερε ότι με την ημιαυτονομία ήταν χαμένη. Η ελληνική εξωτερική πολιτική συνειδητοποιώντας την αδύναμη ισχή της χώρας θα χρησιμοποιούσε εφεξής τους βορειο-θρακικούς ελληνικούς πληθυσμούς ως αντίβαρο για τις διεκδικήσεις της στη Μακεδονία.
Σχετικά με το θέμα της Εξαρχίας το οικουμενικό πατριαρχείο ήταν έτοιμο να προβεί στην άρση του σχίσματος με την προϋπόθεση όμως ο Βούλγαρος έξαρχος θα έφευγε από τη Θεσσαλονίκη και θα εγκαθίστατο στη Σόφια περιορισμένος στις περιοχές της βουλγάρικης ηγεμονίας και της Ανατολικής Ρωμυλίας. Ο πατριάρχης θα έδινε άδεια στον έξαρχο να στείλει ιερείς να πραγματοποιούσαν τη θεία λειτουργία στη σλαβονική σε περιοχές όπου κυριαρχούσαν σλάβικοι πληθυσμοί πλην όμως η Μακεδονία θα περέμενε στη δικαιοδοσία του πατριαρχείου.
Ο βούλγαρος έξαρχος διαφώνησε καθώς η Μακεδονία ήταν στις βουλγάρικες επιδιώξεις.
Το Πατριαρχείο κινούνταν στο πλαίσιο της οικουμενικής του πολιτικής, ενώ η Εξαρχία ήταν πολιτικός θεσμός με ένα σαφή βουλγαρικό εθνοκεντρικό χαρακτήρα, σε πλήρη αρμονία με τις απώτερες βουλγαρικές βλέψεις στη Μακεδονία.
Η επίσημη Βουλγαρία την περίοδο της διακυβέρνησης του ηγεμόνα Aleksander Battenberg (1879-1886) άφηνε αόριστα να εννοηθεί ότι δεν απέρριπτε προκαταβολικά την ιδέα της κατανομής της Μακεδονίας σε σφαίρες ελληνικής και βουλγαρικής επιρροής, αλλά επικαλούνταν πάντα την
«εθνολογική γραμμή», χωρίς όμως να τη συγκεκριμενοποιεί. Εκτός των παραλίων, η Βουλγαρία φαινόταν γενικά απρόθυμη να αναγνωρίσει ελληνικές διεκδικήσεις στη μακεδονική ενδοχώρα.
Η συνέχεια σε όλα τα μέτωπα ήταν δραματική...
Οι Βούλγαροι το Σεπτέμβριο του 1885 θα προσαρτήσουν την Ανατολική Ρωμυλία πραξικοπηματικά και θα εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με την Πύλη μέσω των ενεργειών του πρωθυπουργού τους Σταμπούλωφ, ταυτόχρονα θα αποπέμψουν τον φιλορώσο βασιλιά Μπάντεμπεργκ καταλήγοντας στη λύση του Φερδινάρδου.
Πες μου πες μου τι σε φέρνει και με παρασέρνει άλλη λογική πες μου πες μου ποια αλήθεια μες στα παραμύθια γίνεται σιωπή
Αν μ’ αγαπάς μη νοιάζεσαι που πάω και που πας μα κρύψε με στο βάθος της καρδιάς και κάπου θα βρεθούμε αν μ’αγαπάς Αν μ’ αγαπάς τα σύνορα μαζί μου να περνάς τα όχι και τα πρέπει να ξεχνάς και κάπου θα βρεθούμε αν μ’ αγαπάς
Δώσ’ μου δώσ’ μου μια στιγμή σου το κρυφό φιλί σου σώμα και ψυχή δώσ’ μου δώσ’ μου μια αγάπη έστω κι αυταπάτη για να ζω εκεί
Αν μ’ αγαπάς μη νοιάζεσαι που πάω και που πας μα κρύψε με στο βάθος της καρδιάς και κάπου θα βρεθούμε αν μ’ αγαπάς Αν μ’ αγαπάς τα σύνορα μαζί μου να περνάς τα όχι και τα πρέπει να ξεχνάς και κάπου θα βρεθούμε αν μ’ αγαπάς
Οι Τούρκοι στην Μακεδονία και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη πέρα από τις σφαγές και τις εκτοπίσεις που διέπραξαν επέφεραν και καίρια πλήγματα στην οικονομική ζωή των Ελλήνων. Η ακμάζουσα προεπαναστατικά αστική ελληνική τάξη υπέστη τον οικονομικό μαρασμό.
Ο βεζύρης Μεχμέτ Εμίν ή ροπαλοφόρος (Εμπού Λουτ) ο οποίος και διαδέχτηκε τον Γιουσούφ στην διοίκηση της Θεσσαλονίκης εκδίωξε τους μεγαλέμπορους της πόλης και προκάλεσε τον οικονομικό μαρασμό.
Την πρακτική του περιβόητου πασά αποτύπωσε σε έκθεση του, στις 6 Ιουνίου 1822 ο Γάλλος πρόξενος της Θεσσαλονίκης, Bottu:
«Ο Μεχμέτ Εμίν γνωρίζει ότι η ξαφνική αύξηση του πλούτου του ελληνικούς έθνους και της βιοτεχνίας, καθώς και η εξαιρετική επιρροή του στις υποθέσεις της Τουρκίας είναι τα αίτια που έδωσαν στο έθνος αυτό την ιδέα της απελευθέρωσής του και του ενέπνευσαν σύγχρονα την φιλοδοξία και του προμήθευσαν τα μέσα. Θέλει, καταστρέφοντάς τους να ξαναφέρει στο εξής τους Έλληνες σε μια υποταγή παρόμοια με την σκλαβιά και να τους αφαιρέσει για πάντα τους οικονομικούς πόρους, των οποίων τόση επικίνδυνη χρήση έκαναν εναντίον των Τούρκων. Αυτός είναι ο αληθινός σκοπός των καθημερινών νέων επιβαρύνσεων που επιβάλει στις οικογένειες που είναι γνωστές ακόμη ότι έχουν περιουσία,καθώς και των ιεροεξεταστικών ερευνών στα κτήματα των εμπόρων και των ιδιοκτητώνεκείνων, που ο φόβος τους ανάγκασε να βρουν προσωρινό άσυλο σε μερικές πόλεις τηςχριστιανοσύνης»
Ο Έλληνας υποπρόξενος της Δανίας Κυριακού στη Θεσσαλονίκη θα φυλακιστεί και κατόπιν θα εκτελεστεί καθότι ήταν μεγαλέμπορος. Θα προκληθούν εντονότατες αντιδράσεις από τις μεγάλες δυνάμεις καθώς ο Κυριακού προστατεύονταν από το καθεστώς των διομολογήσεων.
Η ελληνική εθνική ομάδα μπάσκετ μετά το θρίαμβο του 1987, στο Ζάγκρεπ της ενωμένης τότε Γιουγκοσλαβίας κλήθηκε να υπερασπίσει τον τίτλο της ως πρωταθλήτριας Ευρώπης.
Ύστερα από μία σπουδαία πορεία στο δρόμο της εθνικής βρίσκεται και πάλι το μεγαθήριο Σοβιετική Ένωση αυτή τη φορά στον ημιτελικό της διοργάνωσης...
Επιπρόσθετα η ΕΣΣΔ είναι αυτή τη φορά ενισχυμένη με δύο επιπλέον κολοσσούς σε σχέση με το 1987, τους Λιθουανούς Μαρτσουλιόνις και Σαμπόνις.
Η εθνική όμως θα δείξει χαρακτήρα μεγάλης ομάδας και θα ελέγξει το παιχνίδι, θα αποδείξει μ'αυτόν τον τρόπο ότι το χρυσό μετάλλιο της Αθήνας κάθε άλλο από τυχαίο γεγονός ήταν...
Η αποψινή θεατρική πρόταση αφορά την παράσταση του Ευριπίδη Άλκηστη.
Αποτελεί το αρχαιότερο σωζόμενο έργο του μεγάλου εκπροσώπου του Αθηναϊκού Διαφωτισμού, το οποίο παρουσιάστηκε το 438 π.Χ.
Το έργο πιθανότατα να προορίζονταν για Σατυρικό δράμα γεγονός το οποίο μαρτυρά ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε από την συνύπαρξη κωμικών και τραγικών στοιχείων. Η ειδολογική κατάταξη του έργου πραγματοποιείται με δυσκολία.
Το έργο:
Ο θεός Απόλλων (την εικόνα του οποίου στο έργο μπορεί να απολαύσει κανείς ειδικά στο ζωντανό θέατρο, βλέποντας τον να παίζει τη λύρα ομοιάζοντας με τον Ορφέα περιστοιχισμένος από άγρια θηρία του δάσους) τιμωρημένος από τον Δία θα υπηρετήσει ως θνητός τον βασιλιά των Φερών Αδμητο. Η ευγενική και φιλόξενη συμπεριφορά του Αδμήτου απέναντι στο θεό θα έχει ως συνέπεια να του δώσει την ευκαιρία (ο Απόλλων) να ξεφύγει τον πρόωρο θάνατο που του επιφύλασσαν οι Μοίρες αρκεί να έβρισκε κάποιον να πάει στον Άδη αντί γι' αυτόν. Η σύζυγος του Άλκηστη θα αποφασίσει να θυσιαστεί καθώς οι γονείς του Άδμητου θα αρνηθούν να πάρουν τη θέση του.
Στο τέταρτο μέρος του έργου λαμβάνει χώρα ο αγώνας λόγου μεταξύ Φέρη και Άδμητου καθώς ο Φέρης (πατέρας του Άδμητου) κατηγορεί τον Άδμυτο ως υπαίτιο του θανάτου της Άλκηστης και στη συνέχεια ο Άδμητος τον διώχνει κατηγορώντας τον με τη σειρά του γιατί δεν πήρε τη θέση της Άλκηστης.Η Άλκηστη αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και γενναιότητα το θάνατο. Ο Ηρακλής (που γλεντάει στο σπίτι του Άδμητου τρώγοντας και πίνοντας χωρίς να γνωρίζει τι διαδραματίζεται) ως από μηχανής θεός θα δώσει τη λύση κατεβαίνοντας στον Άδη και επιστρέφοντας με την Άλκηστη.
Ένα πέπλο καλύπτει την κεφαλή της Άλκηστης μετά την επιστροφή της από τον Άδη, ενώ παραμένει βουβή μετά την αποκάλυψη της καθότι θα πρέπει να εξαγνιστεί επειδή κατέβηκε στον κόσμο των νεκρών. Πλήθος παρεξηγήσεων λαμβάνει χώρα στο τελευταίο μέρος του έργου όπως συμβαίνει σε όλες τις κωμωδίες.
Ερωτηματικά προκαλεί η υπερβολική διάθεση του Άδμητου για να παράξει φιλοξενία στον Ηρακλή δεδομένης της κατάστασης όπως επισημαίνει ο κορυφαίος του χορού. Τελικά ο Άδμητος καλύπτεται από τον Απόλλωνα.
Τέλος το έργο σαφώς υπόκειται σε σοφιστική επίδραση και πανανθρώπινα ερωτήματα του τύπου: τι αξίζει περισσότερο να ζήσει κανείς ή να πεθάνει, και εάν μπορεί να ανατραπεί η πραγματικότητα του θανάτου χωρίς συνέπειες.
Η φωνή του ηθοποιού Γιάννη Αργύρη που υποδύεται τον Ηρακλή θα ξεχωρίσει…
«Η αγάπ η υπομένει, η αγάπη νοσταλγεί. Δεν φθονεί, ούτε και κραυγάζει, δεν μεγαλοπιάνεται. Δεν είναι αδιάκριτη ούτε και βαδίζει μόνη της. Δεν θυμώνει και δεν θυμάται λάθη. Η αγάπη δεν λάμπει μες την αλήθεια. Πάντα προστατεύει, πάντα εμπιστεύεται, πάντα ελπίζει, πάντα επιμένει, πάντα υπομένει.»
