Καταρράκτης στα Κύθηρα...

Εξαιρετικό τοπίο...

Όταν η μπλε ποδιά κυριαρχούσε στα σχολεία

Κάποτε τα παιδιά στο σχολείο φορούσαν μπλε ποδιές. Το νόημα του συγκεκριμένου μέτρου ήταν η επίτευξη της εξάλειψης των κοινωνικών και οικονομικών διαφορών και αντιφάσεων.

Έτσι λοιπόν πέραν της ομοιομορφίας που επιτυγχάνονταν κανένα παιδί δεν αισθάνονταν άσχημα για την ενδυμασία του.

Η ανωτέρω φωτογραφία τραβήχτηκε τη δεκαετία του 60 και δείχνει ένα σχολείο να επισκέπτεται την Ακρόπολη. Έχει υποστεί εξαιρετική επεξεργασία και αποδεικνύει την σωστή χρήση του μέτρου...

Γέφυρα που κόβει την ανάσα στη Νέα Υόρκη.

Προκαλεί τρόμο...

Η συγκεκριμένη γέφυρα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και κόβει την ανάσα...

Απόψεις Ρώσου πρεσβευτή σχετικά με το ζήτημα της Εξαρχίας.

Η Ρωσία ήταν βασικός παίχτης των εξελίξεων στο βαλκανικό χώρο.
Μετά τη συνθήκη του Βερολίνου (1879), Ρώσος πρέσβης στην Πόλη συντάχθηκε με τις ελληνικές προτάσεις στο εκκλησιαστικό όσον αφορά το ζήτημα τη λειτουργία της της Εξαρχίας.

Οι προτάσεις του Ρώσου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Nelidov ήταν οι ακόλουθες:

ο Έξαρχος να εγκατασταθεί στη Σόφια και η δικαιοδοσία του να περιοριστεί στην Ηγεμονία, να συμμετέχει στις εργασίες της Πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως, ο Πατριάρχης να διορίζει Βούλγαρους μητροπολίτες στη Μακεδονία από τους υποψηφίους που θα πρότεινε ο Έξαρχος, αλλά μονάχα στις επαρχίες όπου οι Βούλγαροι αποτελούσαν την πλειοψηφία. Στις επαρχίες όπου οι Βούλγαροι ήταν μειοψηφία, θα υπήρχε Βούλγαρος Επίσκοπος. Ο Nelidov ισχυριζόταν ότι η ελληνική κυβέρνηση, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ρωσική Σύνοδος δέχονταν αυτούς τους όρους.
 Βλ. P.
Popov, Balkanskata Politika na Bâlgarija 1894-1898, Σόφια 1984, σ. 82.
 Η Ρωσία ενδιαφερόταν περισσότερο για την ενότητα της ορθοδοξίας, ώστε να μην επωφελείται η ουνιτική και η προτεσταντική προπαγάνδα από τη διάσπαση της.
 Η Ελλάδα δεν ήταν αρνητική στη ρωσική πρωτοβουλία, διότι περιείχε τη βασική γραμμή της οροθέτησης του ελληνισμού από τον σλαβισμό.

Τελικά οι προτάσεις του πρέσβη δεν έγιναν ποτέ δεκτές και ακολούθησε η διάσπαση.

Τοπίο στη Σρι Λάνκα...

Βγαλμένο από παραμύθι...

Ελέφαντες σε ποταμό στη Σρι Λάνκα και σε δεύτερο πλάνο το ηλιοβασίλεμα...

Το έτος 1871...

Η αναγνώριση της βουλγάρικης εξαρχίας πραγματοποιήθηκε από το Σουλτάνο υπο την πίεση όμως των Ρώσων...

Ο Άγιος Παϊσιος ο Χιλανδαρινός

Το έτος 1871…

Το 1871, λοιπόν, υπό την ασφυκτική πίεση των Ρώσων ο Σουλτάνος αναγνώρισε τη Βουλγαρική Εξαρχία, η οποία αποσχίσθηκε από το Οικουμενικό
Πατριαρχείο και έλαβε την άδεια να ιδρύει στα οθωμανικά εδάφη της Μακεδονίας βουλγαρικές Μητροπόλεις και εκκλησιές. Στόχος ήταν οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες, που στην βόρεια ζώνη της Άνω Μακεδονίας αποτελούσαν την πλειοψηφία του μακεδονικού ελληνισμού και αρχικά προσελκύονταν εύκολα στους ναούς της
Εξαρχίας επειδή αντιλαμβάνονταν μέσες-άκρες καλύτερα τη γλώσσα της Λειτουργίας.
Όλοι αυτοί εγγράφονταν στα οθωμανικά κιτάπια σαν «Εξαρχικοί» και κατ’ επέκταση σαν «Βούλγαροι» διότι οι Οθωμανοί ξεχώριζαν τους υπηκόους τους ανάλογα μόνον με το θρήσκευμά τους και έως τότε ανέγραφαν όλους τους
Ορθοδόξους ως Ρουμ, δηλαδή Ρωμαίους, Έλληνες.

Το 1871 υπήρξε χρονιά σταθμός για τον Ελληνισμό της Νοτίου Βουλγαρίας καθώς άνοιξε ο δρόμος για τον εκβουλγαρισμό του με θρησκευτικά μέσα...

ΚΡΙΜΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ

Ο Κριμαϊκός πόλεμος (1854-1858) ήταν
η στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ
Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
με μήλο της έριδας την χερσόνησο της Κριμαίας.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου
οι Άγγλοι και οι Γάλλοι φοβούμενοι
την επέκταση της Τσαρικής Ρωσίας
ενεπλάκησαν συμπαραστεκόμενοι
την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το ελληνικό βασίλειο τέθηκε εξ αρχής
στο πλευρό του ομόδοξου “ξανθού γένους”
της Ρωσίας δηλαδή.
Οι Θεσσαλοί και οι Μακεδόνες
θα επαναστατήσουν και θα απασχολήσουν
μεγάλο μέρος των οθωμανικών στρατευμάτων.
Σε αντίδραση της ελληνικής στήριξης
στους Ρώσους οι Αγγλογάλλοι
θα καταλάβουν τα ελληνικά λιμάνια
και την Αθήνα και θα εξαναγκάσουν τον Όθωνα
να εγκαταλείψει την επαναστατική δραστηριότητα.

Στο σημείο αυτό οι Ρώσοι
θα συνειδητοποιήσουν
ότι θα χάσουν οριστικά τους Έλληνες
και θα επιλέξουν τους Βούλγαρους ως όργανα
για την επίτευξη των επιδιώξεων τους στη
Μακεδονία
(οιε Βούλγαροι επιπλέον ήταν
για τους Ρώσους ομόδοξοι Σλάβοι).

Οι Βούλγαροι έως τότε
και (ειδικότερα οι νοτιοβούλγαροι)
ταυτίζονταν με τους Έλληνες,
μέσω της ελληνικής παιδείας
και της ορθόδοξης εκκλησίας.
  Έπρεπε λοιπόν, και προκειμένου
να εξυπηρετήσουν τις ρωσικές επιδιώξεις
να αφυπνιστούν εθνικά και να διαχωριστούν
από τους Έλληνες.

Ο Σουλτάνος το 1871 υπό την ασφυκτική πίεση
των Ρώσων θα αναγνωρίσει
την εξαρχική βουλγαρική εκκλησία
και έτσι θα ξεκινήσει επίσημα
η αντιπαράθεση Ελλήνων και Βουλγάρων,
η οποία θα διαρκέσει (με κάποια διαλείμματα)
70 περίπου χρόνια.

Η άκρη του Σινικού τείχους...

Το σημείο στο οποίο τελειώνει το Σινικό τείχος...

Επιχείρηση παρακολούθησης του εχθρού...

Άσκησης Νούμερο 3:
Επιχείρησης παρακολούθησης του εχθρού...
Λάθος κύριε! Είμαι πράκτωρ!

Ακολουθεί ατελείωτο ξύλο!!!!!!!

Από την ταινία: Θου-Βου επιχείρησης γης μαδιάμ (1969)

Μυθικός ! Αθάνατος !

Το σπήλαιο Μελιδονίου-Κρήτη. Χρήση του σπηλαίου από την Προϊστορική έως την Οθωμανική εποχή.

Λίγα λόγια για το σπήλαιο

Το σπήλαιο του Μελιδονίου (Γεροντοσπηλιός) βρίσκεται 1200 μέτρα ΒΔ του οικισμού Μελιδόνι στο δήμο Μυλοποτάμου της Π.Ε. Ρεθύμνου.

Το σπήλαιο συνδέεται με ορισμένες μυθολογικές αναφορές (Ταλώς, Ταλαία όρη),ενώ το 1824 μέσα σ'αυτό βρήκαν μαρτυρικό θάνατο 370 γυναικόπαιδα από τον Τουρκοαιγυπτιακό στρατό.

Από τις ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν μέσα στο σπήλαιο βρέθηκαν: χρηστικά αγγεία, Μινωικές λατρευτικές πύρες, λατρευτικά αντικείμενα πήλινα ειδώλια, λυχνάρια, προσωπικά αντικείμενα λατρευτών, καθώς από την αρχαϊκή εποχή μέχρι τη ρωμαϊκή λατρεύονταν ο Ερμής και μία ακόμη γυναικεία θεότητα.
 Τέλος βρέθηκαν και 2500 επιγραφές. ( Η χαρτογράφηση έγινε από την Άννα Πετροχείλου).

Η μέση ετήσια θερμοκρασία του σπηλαίου είναι 18-22 c.

Οι επιγραφές ανήκουν κυρίως στην Ελληνιστική Εποχή και αναφέρονται είτε σε προσκυνητές είτε περαστικούς είτε στο πλαίσιο κάποιας λατρείες.

Το σπήλαιο επισκέπτονται  15.000 άτομα κάθε χρόνο.

Νεολιθική Εποχή:

Τα σημαντικότερα ευρήματα της περιόδου αποτελούν εργαλεία και σκεύη (οστέινα και λίθινα).
Η κατοίκηση στο σπήλαιο κατά τη Νεολιθική εποχή ήταν μόνιμη ή ημιμόνιμη.


Μινωική Εποχή (3000-1100 π.Χ.):

Το σπήλαιο σ'αυτήν την περίοδο δε σταμάτησε να κατοικείται, κατεφευγαν σ' αυτό κυρίως σε περιόδους ταραχών οι για διάφορες εργασίες.
Μετά το 1700 π.Χ. και κατά τη Νεοανακτορική περίοδο (τα ανάκτορα σε αυτή την περίοδο γκρεμίστηκαν και ξαναχτίστηκαν) πραγματοποιήθηκε εντατική λατρευτική χρήση του σπηλαίου. Κατά κύριο λόγο λατρεύτηκε μία γυναικεία θεότητα προστάτιδας της αναπαραγωγής και της φύσης.

Αρχαϊκή εποχή (800-600 π.Χ.):

Η χρήση του σπηλαίου παραμένει λατρευτική, πλην όμως σταματά η λατρεία της θεότητας αναπαραγωγής και πλέον λατρεύεται ανδρικός θεός (κατά την ελληνιστική περίοδο λατρεύεται ο Ερμής). Την εν λόγω περίοδο πραγματοποιείται εκτεταμένη προσφορά ανθρωπόμορφων ειδωλίων (αποθέτονταν γύρω γύρω από έναν "ομφαλόσχημο" σταλαγμίτη).

Ελληνιστική εποχή (325-150 π.Χ.):

Στην Ελληνιστική εποχή στο σπήλαιο η χρήση εξακολουθούσε να είναι λατρευτική, καθώς  λατρεύονταν αποκλειστικά ο Ερμής (ψυχοπομπός των ανθρώπων προς τον κάτω κόσμο).
έτσι λοιπόν το σπήλαιο αποτέλεσε σκηνικό σχετικών δρώμενων λατρείας.
Οι προσκυνητές κρατώντας λυχνάρια και δάδες κατέβαιναν βαθιά μέσα στο σπήλαιο. (στο τέλος της σπηλιάς έβαζαν υπογραφές. Γενικότερα οι προσκυνητές σέβονταν απόλυτα την ιερότητα του χώρου και ποτέ δεν υπέγραφαν ο ένας επάνω στον άλλον.

Ρωμαϊκή εποχή:

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή το σπήλαιο υπήρξε επίσης πόλος έλξης προσκυνητών του Ερμή (πολυάριθμες ομάδες επισκέπτονταν το σπήλαιο).

Οθωμανική εποχή:

Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας η χρήση του σπηλαίου ήταν διπλή. Το σπήλαιο ήταν ορμητήριο επαναστατικών ομάδων και χώρος όπου πραγματοποιούνταν συσκέψεις Ελλήνων οπλαρχηγών για για επικείμενες επαναστατικές κινήσεις.

Η χρήση του σπηλαίου εν κατακλείδι ήταν κατά βάση λατρευτική. Στο επίκεντρο της λατρευτικής δραστηριότητας βρέθηκε ο θεός Ερμής. Ενδιαφέρον τέλος θα παρουσιάσει η χρήση του σπηλαίου κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ως ορμητήριο επαναστατικών ομάδων.