ΚΡΙΜΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ

Ο Κριμαϊκός πόλεμος (1854-1858) ήταν
η στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ
Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
με μήλο της έριδας την χερσόνησο της Κριμαίας.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου
οι Άγγλοι και οι Γάλλοι φοβούμενοι
την επέκταση της Τσαρικής Ρωσίας
ενεπλάκησαν συμπαραστεκόμενοι
την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το ελληνικό βασίλειο τέθηκε εξ αρχής
στο πλευρό του ομόδοξου “ξανθού γένους”
της Ρωσίας δηλαδή.
Οι Θεσσαλοί και οι Μακεδόνες
θα επαναστατήσουν και θα απασχολήσουν
μεγάλο μέρος των οθωμανικών στρατευμάτων.
Σε αντίδραση της ελληνικής στήριξης
στους Ρώσους οι Αγγλογάλλοι
θα καταλάβουν τα ελληνικά λιμάνια
και την Αθήνα και θα εξαναγκάσουν τον Όθωνα
να εγκαταλείψει την επαναστατική δραστηριότητα.

Στο σημείο αυτό οι Ρώσοι
θα συνειδητοποιήσουν
ότι θα χάσουν οριστικά τους Έλληνες
και θα επιλέξουν τους Βούλγαρους ως όργανα
για την επίτευξη των επιδιώξεων τους στη
Μακεδονία
(οιε Βούλγαροι επιπλέον ήταν
για τους Ρώσους ομόδοξοι Σλάβοι).

Οι Βούλγαροι έως τότε
και (ειδικότερα οι νοτιοβούλγαροι)
ταυτίζονταν με τους Έλληνες,
μέσω της ελληνικής παιδείας
και της ορθόδοξης εκκλησίας.
  Έπρεπε λοιπόν, και προκειμένου
να εξυπηρετήσουν τις ρωσικές επιδιώξεις
να αφυπνιστούν εθνικά και να διαχωριστούν
από τους Έλληνες.

Ο Σουλτάνος το 1871 υπό την ασφυκτική πίεση
των Ρώσων θα αναγνωρίσει
την εξαρχική βουλγαρική εκκλησία
και έτσι θα ξεκινήσει επίσημα
η αντιπαράθεση Ελλήνων και Βουλγάρων,
η οποία θα διαρκέσει (με κάποια διαλείμματα)
70 περίπου χρόνια.