Η Ρωσία ήταν βασικός παίχτης των εξελίξεων στο βαλκανικό χώρο.
Μετά τη συνθήκη του Βερολίνου (1879), Ρώσος πρέσβης στην Πόλη συντάχθηκε με τις ελληνικές προτάσεις στο εκκλησιαστικό όσον αφορά το ζήτημα τη λειτουργία της της Εξαρχίας.
Οι προτάσεις του Ρώσου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Nelidov ήταν οι ακόλουθες:
ο Έξαρχος να εγκατασταθεί στη Σόφια και η δικαιοδοσία του να περιοριστεί στην Ηγεμονία, να συμμετέχει στις εργασίες της Πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως, ο Πατριάρχης να διορίζει Βούλγαρους μητροπολίτες στη Μακεδονία από τους υποψηφίους που θα πρότεινε ο Έξαρχος, αλλά μονάχα στις επαρχίες όπου οι Βούλγαροι αποτελούσαν την πλειοψηφία. Στις επαρχίες όπου οι Βούλγαροι ήταν μειοψηφία, θα υπήρχε Βούλγαρος Επίσκοπος. Ο Nelidov ισχυριζόταν ότι η ελληνική κυβέρνηση, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ρωσική Σύνοδος δέχονταν αυτούς τους όρους.
Βλ. P.
Popov, Balkanskata Politika na Bâlgarija 1894-1898, Σόφια 1984, σ. 82.
Η Ρωσία ενδιαφερόταν περισσότερο για την ενότητα της ορθοδοξίας, ώστε να μην επωφελείται η ουνιτική και η προτεσταντική προπαγάνδα από τη διάσπαση της.
Η Ελλάδα δεν ήταν αρνητική στη ρωσική πρωτοβουλία, διότι περιείχε τη βασική γραμμή της οροθέτησης του ελληνισμού από τον σλαβισμό.
Τελικά οι προτάσεις του πρέσβη δεν έγιναν ποτέ δεκτές και ακολούθησε η διάσπαση.
Μετά τη συνθήκη του Βερολίνου (1879), Ρώσος πρέσβης στην Πόλη συντάχθηκε με τις ελληνικές προτάσεις στο εκκλησιαστικό όσον αφορά το ζήτημα τη λειτουργία της της Εξαρχίας.
Οι προτάσεις του Ρώσου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Nelidov ήταν οι ακόλουθες:
ο Έξαρχος να εγκατασταθεί στη Σόφια και η δικαιοδοσία του να περιοριστεί στην Ηγεμονία, να συμμετέχει στις εργασίες της Πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως, ο Πατριάρχης να διορίζει Βούλγαρους μητροπολίτες στη Μακεδονία από τους υποψηφίους που θα πρότεινε ο Έξαρχος, αλλά μονάχα στις επαρχίες όπου οι Βούλγαροι αποτελούσαν την πλειοψηφία. Στις επαρχίες όπου οι Βούλγαροι ήταν μειοψηφία, θα υπήρχε Βούλγαρος Επίσκοπος. Ο Nelidov ισχυριζόταν ότι η ελληνική κυβέρνηση, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ρωσική Σύνοδος δέχονταν αυτούς τους όρους.
Βλ. P.
Popov, Balkanskata Politika na Bâlgarija 1894-1898, Σόφια 1984, σ. 82.
Η Ρωσία ενδιαφερόταν περισσότερο για την ενότητα της ορθοδοξίας, ώστε να μην επωφελείται η ουνιτική και η προτεσταντική προπαγάνδα από τη διάσπαση της.
Η Ελλάδα δεν ήταν αρνητική στη ρωσική πρωτοβουλία, διότι περιείχε τη βασική γραμμή της οροθέτησης του ελληνισμού από τον σλαβισμό.
Τελικά οι προτάσεις του πρέσβη δεν έγιναν ποτέ δεκτές και ακολούθησε η διάσπαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου