Ο Σαίξπιρ αναφέρεται στο πεπρωμένο των ηγετών...

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το έργο του Σαίξπιρ "Αντώνιος και Κλεοπάτρα", ο Σαίξπηρ διατυπώνει μία πικρή αλήθεια μέσα από τα χείλη του Καίσαρα Οκταβιανού.

Ο Καίσαρας ενόψει της επικείμενης αναμέτρησης του με τον Αντώνιο και των κρίσιμων αποφάσεων που πρόκειται να λάβει αναφέρεται στη μοίρα των ηγεμόνων και γενικότερα των ηγετών.

ΚΑΙΣΑΡ. "Έπρεπε να το περιμένω. Από της αρχαιοτάτης εποχής διδασκόμεθα ότι ο άρχων έχει υπέρ αυτού τας ευχάς του λαού, μέχρις ότου καταλάβη την εξουσίαν, ότι ο εκπεσών τότε μόνον αγαπάται, όταν πλέον δεν είνε άξιος αγάπης, και ότι καθίσταται επιθυμητός μόνον όταν εκλίπη. Ο λαός ομοιάζει προς φύκον κυματίζοντα επί των υδάτων, όστις φέρεται τήδε κακείσε υπό του εκάστοτε μεταβαλλομένου ανέμου  και φθείρεται εν τη αενάω ταύτη κινήσει".

Το έργο αυτό ο Σαίξπηρ το έγραψε το 1607 ή στις αρχές του 1608 και για οδηγό του είχε τον Πλούταρχο, τον οποίο ακολουθεί πιστά. Η υπόθεση του εκτυλίσσεται στη Ρώμη και στην Αλεξάνδρεια, και ανήκει στα «Ρωμαϊκά έργα» του ποιητή, μαζί με τον «Ιούλιο Καίσαρα» και τον «Κοριολανό». Οι δύο τραγικοί ήρωές του και εραστές δεν είναι παιδιά στην πρώτη τους νεότητα, όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, αλλά ώριμοι που ζουν ένα πάθος γεμάτο δύναμη και γενναιότητα ψυχής. (Εκδ. Κέδρος)

Οι ηγέτες δέχονται τις ευχές του λαού μέχρι να αναλάβουν την εξουσία και γίνονται επιθυμητοί αφού εκλείψουν, αυτό είναι το πεπρωμένο τους...

Η παραλίγο προδοσία του αλβανού ηγέτη Εσάτ Πασά. Οι υπόγειες συνεννοήσεις του με την Ελληνική Κυβέρνηση για το Βορειοηπειρωτικό.

Αρκετό καιρό πριν την κρίσιμη περίοδο της υπογραφής του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας στις αρχές του 1914 στην Αλβανία είχαν σταθεροποιηθεί δύο πόλοι εξουσίας καθένας. Ο κάθε πόλος επιχειρούσε την κατοχύρωση της εξουσίας στον αλβανικό χώρο εμπλέκοντας και εξωτερικούς παράγοντες μεταξύ αυτών και των ελληνικό (η ανάπτυξη του κου Σάββα Ιακωβίδη είναι κατατοπιστική):

Η κυβέρνηση του Ismail Kemal στην Αλβανία έλεγχε
μόνο τους καζάδες του σαντζακιού του Βερατίου, ενώ ο Essad Pasha
Toptani ήταν ο κυρίαρχος της Βόρειας και της Κεντρικής Αλβανίας
καθώς έλεγχε τα εδάφη από τη Σκόδρα μέχρι τα Τίρανα και το
Δυρράχιο με αρκετές ένοπλες δυνάμεις στο πλευρό του και την
υποστήριξη των μωαμεθανών Αλβανών του Βορρά.

Οι ενέργειες του Εσάτ  Πασά

Ο Essad Pasha

          είχε έρθει σε συνεννόηση με το Μαυροβούνιο και τη Σερβία στα τέλη

του 1912 να παραχωρήσει τη Σκόδρα στο Μαυροβούνιο με

αντάλλαγμα την υποστήριξή τους, ώστε να εδραιώσει την εξουσία του

σε μία μελλοντική Αλβανία. Τον Ιανουάριο του 1913, ο Essad Pasha

σκότωσε τον Hashan Riza Pasha, Τούρκο διοικητή της πολιορκούμενης

πόλης της Σκόδρας, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη διοίκηση και τον

Απρίλιο του ίδιου έτους παρέδωσε την πόλη σύμφωνα με την

προγενέστερη συμφωνία. Τελικά η αυστρο-ιταλική αντίδραση

ανάγκασε τα στρατεύματα του Μαυροβουνίου να αποχωρήσουν μέχρι

τα τέλη Μαΐου του 1913. Ο Essad Pasha εγκατέλειψε προσωρινά τις

ηγεμονικές του φιλοδοξίες, εντασσόμενος στην κυβέρνηση της

Αυλώνας υπό τον Ismail Kemal, αναλαμβάνοντας το υπουργείο

Εσωτερικών.

Η δεινή θέση της κυβέρνησης του Ισμαήλ Κεμάλ

Η τραγική οικονομική κατάσταση, η φτώχεια και το

επισιτιστικό πρόβλημα ήταν τα γενεσιουργά αίτια του εντεινόμενου

κλίματος δυσαρέσκειας κατά της κυβέρνησης. Ο Ismail Kemal δεν

είχε πλέον την υποστήριξη των καθολικών του Βορρά, οι οποίοι

θεωρούσαν ότι η κεντρική κυβέρνηση της Αυλώνας τους είχε

περιθωριοποιήσει, ευνοώντας τον αστικό πληθυσμό και τη μεγάλη

γαιοκτησία της Κεντρικής και της Νότιας Αλβανίας.

Ο Εσάτ Πασάς απευθύνεται στην ελληνική κυβέρνηση παραδίδοντας έδαφος...

Την περίοδο εκείνη υπήρχε δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του

Essad και της ελληνικής κυβέρνησης με σκοπό την αποστολή ελληνικών

στρατευμάτων στην Αλβανία. Με πρόφαση την καταδίωξη των

ανταρτικών αλβανικών σωμάτων, ελληνικά στρατεύματα θα

εισέρχονταν στο αλβανικό έδαφος, καταλαμβάνοντας το Βεράτιο και

την Αυλώνα. Το παραπάνω σχέδιο αποσκοπούσε στην ενίσχυση του

Essad έναντι της κυβέρνησης της Αυλώνας με αντάλλαγμα την αποδοχή

από τον ίδιο των ελληνικών θέσεων επί του ζητήματος του καθορισμούτων ελληνοαλβανικών συνόρων. 

Η αντίδραση των Νεότουρκων

Στο μεταξύ, οι Νεότουρκοι

προσανατολίζονταν στην αποκατάσταση της οθωμανικής

επικυριαρχίας στην Αλβανία, στέλνοντας τον Οκτώβριο 1913 στην

Αλβανία τον Bekir Grebenaja, ταγματάρχη του τουρκικού στρατού, για

να προωθήσει την ιδέα να αναλάβει ηγεμόνας του κράτους ένας

μωαμεθανός, ο Izzet Pasha. Ο Bekir Grebenaja ήρθε σε επαφή αρχικά

με τον Essad Pasha στο Δυρράχιο, τον Νοέμβριο 1913, αλλά η άρνηση

του τελευταίου για συνεργασία έστρεψε τον Grebenaja στον Ismail

Kemal. Ο τελευταίος δέχθηκε να υποστηρίξει τα σχέδια των

Νεότουρκων για ανακατάληψη εδαφών σε βάρος της Σερβίας και της

Ελλάδας, τον Izzet Pasha για ηγεμόνα της Αλβανίας και να δώσει την

άδεια στους Νεότουρκους να διατηρούν στρατεύματα στα αλβανικά

εδάφη, με αντάλλαγμα η Αλβανία να πάρει το Κόσοβο. Τελικά, ο

Grebenaja συνελήφθηκε από πράκτορες του Ismail Kemal, στις 8

Ιανουαρίου 1914, στην Αυλώνα και αφού πέρασε από στρατοδικείο,

του Ολλανδού συνταγματάρχη De Veer προεδρεύοντος,

καταδικάσθηκε σε θάνατο. Ο Essad Pasha, ο οποίος από τον

Αύγουστο του 1913 υπονόμευε τη μακροημέρευση της κεντρικής

εξουσίας της Αυλώνας, σχημάτισε δική του κυβέρνηση στο Δυρράχιο

με τον τίτλο «Γερουσία της Κεντρικής Αλβανίας».

Η παρέμβαση των μεγάλων Δυνάμεων

Η Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη αναγνώρισε και την κυβέρνηση

του Essad Pasha ως τοπική αρχή. Ο τελευταίος αποσκοπώντας να

είναι αυτός ο νέος ηγεμόνας της Αλβανίας, ανακήρυξε εαυτόν

υπερασπιστή του Ισλάμ, προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη της

πλειοψηφούσας μουσουλμανικής κοινότητας στην Αλβανία. Το

Νοέμβριο του 1913 οι Μεγάλες Δυνάμεις επέλεξαν τον Wielhem Wied,

Γερμανό αξιωματικό, για ηγεμόνα της Αλβανίας, ενώ οι δυνάμεις της

Τριπλής Συμμαχίας είχαν συμφωνήσει από τον προηγούμενο μήνα για

την κλήση του πρίγκιπα Wied στο θρόνο του αλβανικού κράτους.

Σταδιακά ο έλεγχος της χώρας πέρασε στα χέρια της Διεθνούς

Επιτροπής Ελέγχου.

Εισηγήσεις του γενικού διοικητή Ιωαννίνων Φορέστη στην ελληνική κυβέρνηση.

 Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου μεταξύ των

δυνάμεων του Essad Pasha και της κυβέρνησης της Αυλώνας η

ελληνική κυβέρνηση δεχόταν εισηγήσεις από τον Φορέστη, Γενικό Διοικητή στα Ιωάννινα, να υποστηρίξει τον Essad διότι η πλήρης

αναρχία μπορούσε να επιφέρει μία ευνοϊκή τροπή στην επίλυση του

Βορειοηπειρωτικού ζητήματος.Στις 22 Ιανουαρίου 1914 ο Ismail

Kemal υπέγραψε στην Αυλώνα την πράξη μεταβίβασης της εξουσίας

της Προσωρινής κυβέρνησής του στην Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου.

Οι ελληνικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες ήταν εναρμονισμένες σε γενικές γραμμές στο πνεύμα των συμμαχικών κατευθύνσεων που έδιναν οι μεγάλες δυνάμεις. Η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν δυνάμενη να αναπτύξει ισχυρό ρόλο έξω από τα σύνορά της και να υποστηρίξει τα δίκαια της καθώς διαρκώς προσέκρουε σε ισχυρά γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα κάποιας μεγάλης δύναμης(της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας στην προκειμένη περίπτωση).

Φαράγγι στην Ισλανδία...

Δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλον πλανήτη...

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΓΚΡΕΫ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΌΔΟΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΕ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ.

Στις 14 Ιανουαρίου 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις

δέχθηκανκατόπιν μικρών τροποποιήσεων την πρόταση του 

Grey (Βρετανός αντιπρόσωπος και πρόεδρος

 της Επιτροπής οριοθέτησης των συνόρων),
η οποία έδινε τα νησιά του Αιγαίου,
εκτός της Ίμβρου και της Τενέδου, στην Ελλάδα

με αντάλλαγμα η τελευταία να συναινέσει
στην απώλεια της Βόρειας Ηπείρου

Το τελικό κείμενο των αποφάσεών τους
οι Μεγάλες Δυνάμεις το κοινοποίησαν
στις 31 Ιανουαρίου/13 Φεβρουαρίου 1914, μέσω τωνπρέσβεών τους στην Αθήνα, στην ελληνική κυβέρνηση

με τη μορφή

συλλογικής διακοίνωσης.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις, αναφερόμενες στο

άρθρο 5 της συνθήκης ειρήνης του Λονδίνου,
ανακοίνωσαν ότι

αποφάσισαν την παραχώρηση των νησιών
του ανατολικού Αιγαίου

στην Ελλάδα, εκτός από την Ίμβρο,
την Τένεδο και το Καστελόριζο, τα

οποία θα επιστρέφονταν στην Τουρκία.

Η Ελλάδα, με βάση τη

διακοίνωση, υποχρεούταν να αποστρατικοποιήσει
τα νησιά, τα οποία θα της επιδικάζονταν,
ενώ η τελεσίδικη παραχώρησή τους θα γινόταν

πραγματικότητα μόνο όταν τα ελληνικά στρατεύματα
εκκένωναν τα παραχωρηθέντα στην Αλβανία εδάφη,
τα οποία αναφέρονταν στο

Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας.
Επιπλέον η διακοίνωση των Δυνάμεων

ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση
την αποδοχή της παραχώρησης

του νησιού της Σάσωνος στην Αλβανία.

Έτσι λοιπόν θα αρχίσει να σχηματοποιείται
με αυτόν τον τρόπο η υφιστάμενη κατάσταση
όσον αφορά τη βόρεια Ήπειρο.
Η βόρεια Ήπειρος θυσιάστηκε τελικά προκειμένου
να αποδοθούν στην Ελλάδα τα νησιά του
ανατολικού Αιγαίου
(ενώ τελικά στη συνέχεια αποδόθηκαν
μόνο τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου,
καθώς τα Δωδεκάνησα έγιναν πάλι ελληνικά
μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο).

Παπαστράτος, σιγαρέτα...

Διαφημιστική αφίσα της εταιρίας παραγωγής τσιγάρων Παπαστράτος της δεκαετίας του 60...

Η ΥΠΟΓΡΑΦΉ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΌΛΛΟΥ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΊΑΣ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ.

Μετά τη λήξη των βαλκανικών πολέμων και τη δημιουργία του αλβανικού κράτους τέθηκε όπως είναι φυσικό το ζήτημα χάραξης των συνόρων του νεοσύστατου κράτους. Συστάθηκε τότε από τους συμμάχους Διεθνής Οροθετική Επιτροή. Όλες οι ενέργειες που ακολούθησαν οδήγησαν στην υπογραφή του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας.

Η Διεθνής Οροθετική Επιτροή “εργάστηκε’’ (οι αποφάσεις σχετικά με το θέμα είχαν ληφθεί παρασκηνιακά και με γνώμονα τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων σε προηγούμενο χρόνο) επί δύο περίπου μήνες πάνω στο επίμαχο ζήτημα της χάραξης της συνοριακής γραμμής μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας.

Το έργο της Διεθνούς Οροθετικής Επιτροπής
έλαβε τέλος στις 17 Δεκεμβρίου 1913, με την υπογραφή του
Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας, το οποίο καθόρισε την ελληνοαλβανική
συνοριακή γραμμή, η οποία αποτελεί έως και σήμερα την
ελληνοαλβανική μεθόριο. Στην Αλβανία επιδικάστηκαν η Χειμάρρα,
το Δέλβινο, οι Άγιοι Σαράντα, το Τεπελένι, η Πρεμετή, το Λεσκοβίκι, η
Κολώνια, τμήμα του καζά Πωγωνίου και οι επαρχίες του
Αργυροκάστρου και της Κορυτσάς.Η περίοδος εκείνη ήταν ιδιαίτερα
κρίσιμη για το μέλλον της Ευρώπης καθώς το σενάριο της έκρηξης ενός
πολέμου γινόταν ολοένα και πιθανότερο. Έτσι στο βωμό των
ιμπεριαλιστικών σκοπιμοτήτων της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας
θυσιάστηκε η Βόρεια Ήπειρος,με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό
300.000 Ελλήνων περίπου.

 Άλλωστε οι Μεγάλες Δυνάμεις

κατέστησαν σαφές στην Ελλάδα ότι η ανάγκη διατήρησης ειρηνικού

κλίματος στην Ευρώπη ήταν πιο επείγουσα για εκείνες από ό,τι τα

εθνικά δίκαια ενός κράτους.

Από την περίοδο της υπογραφής του Πρωτοκόλλου της

Φλωρεντίας προέκυψε ο όρος «Βόρεια Ήπειρος», ο οποίος είχε

πολιτική και διπλωματική έννοια καθώς μέχρι την ίδρυση του κράτους

της Αλβανίας η Ήπειρος ήταν μία ενιαία γεωγραφική ενότητα. Οι

καθοριστικοί παράγοντες στη διαμόρφωση των ελληνοαλβανικών

συνόρων ήταν η άρνηση της Αυστροουγγαρίας να δώσει διέξοδο στη

Σερβία στην Αδριατική θάλασσα καθώς και η επίμονη ρωσική στάση να

παραχωρηθεί το Κόσοβο στη Σερβία ως αντάλλαγμα του αποκλεισμού

της από την Αδριατική, αποφάσεις που είχαν επικυρωθεί με τη

συνθήκη ειρήνης του Λονδίνου στις 17/30 Μαΐου 1913. Συνεπώς, μετάτην εξέλιξη αυτή οι Μεγάλες Δυνάμεις επιδίκασαν τη Βόρεια Ήπειρο

στην Αλβανία, θεωρώντας ότι χωρίς την πρώτη το αλβανικό κράτος δεν

θα ήταν βιώσιμο.

Επισημαίνεται ότι ο όρος Βόρεια Ήπειρος δεν προϋπήρχε της υπογραφής του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας (κάτι ανάλογο θα συναντήσουμε και την περίπτωσητης Ανατολικής Ρωμυλίας).

Πηγή: Ιακωβίδης

Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος αναφέρεται στους "Μύριους" από άμβωνος. Μαρτυρία Δημητρίου Ψαθά.

Προκειμένου να ανυψώσει το ηθικό των Ελλήνων της Tραπεζούντας ο μητροπολίτης Χρύσανθος κήρυττε από άμβωνος τα εξής:

Να κι  ο  Άη Γρηγόρης,  η  μεγαλόπρεπη  μητροπολιτική  μας  εκκλησιά,  όπου  ο  μητροπολίτης Χρύσανθος  δεν  αφήνει  σχεδόν  καμιά  Κυριακή  χωρίς  να  θυμηθεί  στο  κήρυγμά  του  τους θρυλικούς  «μυρίους»  του  Ξενοφώντος  που  απ'  τα  ψηλά  βουνά της  Τραπεζούντας αντικρύσαν το γαλάζιο πέλαγος και φώναξαν: 
—Θάλαττα!  Θάλαττα! Εδώ στην Τραπεζούντα  κατέβηκαν,  κι  εδώ  σε  τούτον  τον  γιαλό  λούστηκαν,  ύστερα  από πολλές  περιπλανήσεις,  μάχες,  δοκιμασίες  —λέει  ο  δεσπότης—  αιώνων  ιστορία  ελληνική έχει  η  πόλη  τούτη,  όλα  το  μαρτυρούν,  αρχαίοι  συγγραφείς,  αρχαία  τείχη  και  κάστρα,  τάφοι αυτοκρατόρων,  εκκλησιές  και  προ  πάντων  ο  λαός  ο  ριζωμένος  στ'  άγια  τούτα  χώματα,  που τα  ποτίζει  με  δάκρυ  και  ιδρώτα  και  συνεχίζει  από  γενιά  σε  γενιά  την  προαιώνια  ιστορία  της Ελλάδας. 

Από το βιβλίο του Δ. Ψαθά "Γη του Πόντου"

Ένα δωμάτιο ευκαιρίας, Κώστα Σίμενου. Ραδιοφωνικό θέατρο.

  Η Πολιτισμική Διαδρομή απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσει το έργο του ηθοποιού συγγραφέα και σεναριογράφου Κωνσταντίνου Σίμενου "Ένα δωμάτιο ευκαιρίας". Το "Δωμάτιο ευκαιρίας" αποτελεί μία ραδιοφωνική παραγωγή που ανήκει στην όψιμη περίοδο έργων ραδιοφωνικού θεάτρου.

Το έργο γράφτηκε και ανέβηκε στο θέατρο το 1984, ενώ το ίδιο έτος παίχτηκε και στο κρατικό ραδιόφωνο. Την ίδια χρονιά απέσπασε και κρατικό βραβείο.

Η υπόθεση:

Ο Παύλος Αλεξίου, ένας νέος από τη βόρεια Ελλάδα κατεβαίνει στην Αθήνα για εύρεση απασχόλησης, και  νοικιάζει ένα από τα δωμάτια στο σπίτι του κ. Θάνου που μένει με την κόρη του Χριστίνα και την ανεψιά του Άννα. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του θα γνωρίσει το χαρακτήρα του καθενός και θα ακούσει τα όνειρα και τους προβληματισμούς τους.


Επιπλέον στοιχεία για το έργο...

Το έργο θα αποτελέσει ένα ψυχογράφημα, οι τέσσερις χαρακτήρες (ολότελα διαφορετικοί μεταξύ τους)  θα παρουσιαστούν σε πλήρη ανάπτυξη και θα αποτελέσουν σίγουρα χαρακτήρες που από τη δεκαετία του 80 και ύστερα θα απαντώνται στην καθημερινότητα του Έλληνα.

Το έργο επιπρόσθετα θα αγγίξει και σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που (ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 80) έγιναν εντονότερα όπως: τα ναρκωτικά, ο αλκοολισμός, το αιώνιο θέμα της ανύπαντρης γεροντοκόρης (δύσκολα θα βρει κανείς διαφορές ανάμεσα στη Χριστίνα και στην ανύπαντρη αδερφή του Βασίλη Λογοθετίδη στο "Δεσποινίς ετών 39" έστω και εάν έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε!) και της έκλυσης των ηθών (Άννα).

Λίγα λόγια για το συγγραφέα...

Ο Κώστας Σιμενός (Σημαιόπουλος) γεννήθηκε στο Αίγιο και φοίτησε στο οικονομικό και πολιτικό τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στην Αθήνα τελείωσε τη δραματική σχολή του Εθνικού Ωδείου και συνέχισε τέσσερα χρόνια στο Παρίσι, όπου εργάστηκε κι έκανε μαθήματα υποκριτικής για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Εκεί, ξεκίνησε και τη συγγραφική του δραστηριότητα γράφοντας ένα μυθιστόρημα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ταινίες και θεατρικά έργα, ενώ πήρε και κρατικό βραβείο για το θεατρικό του έργο, "Ένα δωμάτιο ευκαιρίας" που ανέβηκε στο δημοτικό θέατρο Πειραιώς.

Έκτοτε, συνεχίζει, ανελλιπώς μέχρι σήμερα, τη καλλιτεχνική του παρουσία ως ηθοποιός και σεναριογράφος, ενώ αρθρογράφησε κατά διαστήματα και σε Αθηναϊκές εφημερίδες. Έγραψε πολλά σενάρια για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, μέρος των οποίων, όπως η "Χειμερινή έξοδος", οι  "Επαγγελματίες" κ.ά., γυρίστηκαν και παίχτηκαν σε κρατικά και ιδιωτικά κανάλια.

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Τάνια Σαββοπούλου, Γρηγόρης Βαφειάς, Χρίστος Πολίτης, Ελένη Ράντου, Σοφία Χάνου, Τρύφων Καρατζάς,

Ο Χρήστος Πολίτης

Η Ελένη Ράντου



Η μεταφορά έγινε από το isobitis:

http://isobitis.com/theatro1/?p=2470

Η Μακεδονία κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας.

Η Μακεδονία κατά την περίοδο της ρωμαιοκρατίας κατείχε ελάσσο-

να θέση στην οικονομική ζωή της αυτοκρατορίας. Ο φυσικός της πλού-

τος δεν ήταν πλέον ανταγωνίσιμος με τις μεγάλες πλουτοπαραγωγικές

περιοχές της Μικράς Ασίας και της Δύσης. Ωστόσο, η ειρήνη, η ασφά-

λεια, το άρτιο οδικό σύστημα συνέβαλλαν σε μια τοπική οικονομική

άνθηση, με αποτέλεσμα κατά τον 2ο και 3ο μεταχριστιανικό αιώνα να

γνωρίσουν περίοδο ευημερίας τόσο οι Ρωμαίοι εγκατεστημένοι κάτοι-

κοι στη Μακεδονία και η τοπική αριστοκρατία, όσο και τα πιο λαϊκά

στρώματα.

Οι οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στην περίοδο της ελεύθερης

πολιτείας ήταν επιχειρηματίες, άποικοι ή «εγκεκτημένοι», δηλαδή κά-

τοχοι εγγείου ιδιοκτησίας. Το δικαίωμα πάντως του ρωμαίου πολίτη

το έπαιρναν σχετικά εύκολα και διακεκριμένοι ντόπιοι αριστοκράτες,

οι οποίοι συχνά έρχονταν σε επιγαμίες με μέλη των οικογενειών των

Ρωμαίων, με αποτέλεσμα μετά από δύο ή τρεις γενιές να εμφανίζεται

πλήρης ανάμιξη του πληθυσμού, όπως προκύπτει από τα ονόματα στις

μακεδονικές επιγραφές.

Ο νομικός εκρωμαϊσμός των Μακεδόνων, ο οποίος από 212 μ.Χ.

με το διάταγμα του Καρακάλλα επεκτάθηκε σε όλους τους ελεύθερους

πολίτες της αυτοκρατορίας, δεν επηρέασε την εθνική συνείδηση των

Μακεδόνων. Στη δεύτερη και τρίτη γενιά των Ρωμαίων που είχαν με-

τοικήσει και εγκατασταθεί σε διάφορες πόλεις της Μακεδονίας διαπι-

στώνεται ότι έχει επέλθει ανάμειξη με τους τοπικούς πληθυσμούς. Εί-

ναι χαρακτηριστικό ότι στα τριμερή ονόματά τους φέρουν μεν το όνομα

του ρωμαϊκού γένους, τις περισσότερες φορές, όμως, το προσωνύμιό

τους ή το κυρίως τους όνομα είναι ελληνικό.

πηγή:Αρχαία θέατρα στη Μακεδονία

Η Γαλήνη, του Ηλία Βενέζη

Η Πολιτισμική Διαδρομή, αγαπητοί φίλοι απόψε θα κλείσει τον πρώτο κύκλο παρουσίασης του έργου του Ηλία Βενέζη, με την ανάλυση του έργου "Γαλήνη". Μετά την παρουσίαση της "Αιολικής Γης" του "Νούμερου 31.328" η "Γαλήνη" κλείνει τον πρώτο κύκλο της παρουσίασης του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη.

Η "Γαλήνη" εκδόθηκε το 1939 και βραβεύθηκε το ίδιο έτος από την Ακαδημία Αθηνών. Έκτοτε έχουν πραγματοποιηθεί 35 εκδόσεις του έργου έως σήμερα.

Το έργο περιγράφει την άφιξη των Φωκιανών προσφύγων στην Ανάβυσσο το 1923, σαν εξαθλιωμένο κοπάδι. Οι πρόσφυγες προσήλθαν όχι πεζή (όπως αναφέρει ο συγγραφέας στο μυθιστόρημα, ίσως τον μπέρδεψε μία ομάδα προσφύγων που ήρθαν να εργαστούν ως εργάτες) αλλά με καΐκια μεταξύ τέλη Οκτωβρίου και Νοεμβρίου 1924.

Το Υπουργείο Πρόνοιας τους είχε δώσει από 800 δραχμές σε κάθε οικογένεια για να πληρώσουν τα καίκια, τους είχε δώσει σκηνές, τους εφοδίαζε με τρόφιμα και άλλα αναγκαία . Όλες οι μαρτυρίες συγκλίνουν στο ότι ήρθαν με καΐκια. (Δαλάκογλου)

Η υπόθεση:
Το μυθιστόρημα αποτελεί το χρονικό της εγκατάστασης των προσφύγων στην περιοχή της Αναβύσσου. Τα γεγονότα είναι σχεδόν όλα αληθινά. Τα πρόσωπα έχουν τις ιδιότητες υπαρκτών ανθρώπων. Για λόγους οικονομίας της αφήγησης και του μύθου, τα πραγματικά γεγονότα και οι χαρακτήρες κεντήθηκαν μαστορικά από το συγγραφέα πάνω στον καμβά του μυθιστορήματος.
Τα πάθη της προσφυγιάς μέσα από τις ιστορίες δύο οικογενειών. Το έργο αφηγείται τις περιπέτειες των οικογενειών του γιατρού Δημήτρη Βένη, και του απλού αγρότη Φώτη Γλάρου,
προσφύγων από την Παλαιά Φώκαια της Μικράς Ασίας, που εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλους Φωκιανούς το Φθινόπωρο του 1924 στην παραλία της Αναβύσσου.
Οι φωκιανοί έρχονται στη γη της Αναβύσσου. Οι βοσκοί που έχουν τα χειμαδιά τους στην περιοχή τους απειλούν για να τους διώξουν.
Οι αρχαιοκάπηλοι που δρουν στην περιοχή τους βλέπουν με μισό μάτι. Οι πρόσφυγες αρχίζουν να ξεχερσώνουν τον τόπο. Ο Φώτης Γλάρος, σκάβοντας στο χωράφι του, βρίσκει ένα άγαλμα κούρου. Οι αρχαιοκάπηλοι του το κλέβουν. Το νερό της μεγάλης πλημμύρας παίρνει την γυναίκα του. Αυτός όμως δεν το βάζει κάτω, ξαναπαντρεύεται μια γυναίκα από το πάνω χωριό, όπου έχουν εγκατασταθεί κυρίως πρόσφυγες από την Καππαδοκία, φτιάχνει μια βάρκα, κλέβει αλάτι από τις αλυκές
που λειτουργούν στην Ανάβυσσο, και αρχίζει εμπόριο με την Αίγινα.
Ο γιατρός Δημήτρης Βένης δεν θέλει να παραδοθεί στην σκληρή μοίρα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, φυτεύει τριανταφυλλιές, φροντίζει και συμβουλεύει τους πρόσφυγες. Πιστεύει βαθιά μέσα του, ότι μόνο κυνηγώντας χίμαιρες, μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από την σκληρή πραγματικότητα που τον πνίγει.
Η γυναίκα του Ειρήνη αρνείται να δεχθεί την μοίρα της, κλείνεται στον εαυτό της και βασανίζει τον γιατρό, βγάζοντας επάνω του όλη την κακία που σώρευσαν μέσα της οι κακοτυχίες της οικογένειας της και της πατρίδας της.
Ο γιατρός, φυτεύει τριαντάφυλλα στο άγονο χώμα της Αναβύσσου. Η Ειρήνη τα ξεριζώνει. Η πάλη των δύο αυτών ανθρώπων, η πάλη της χίμαιρας με την σκληρή πραγματικότητα είναι το θέμα του βιβλίου. Τα άλλα, οι πλημμύρα, η αρχαιοκαπηλία, ακόμα και η δολοφονία της μονάκριβης κόρης τους, είναι μόνο το σκηνικό του δράματος.
Πρωταγωνιστής είναι ο αγώνας και η αγωνία του γιατρού, του Έλληνα, του ανθρώπου, να φτάσει στην Γαλήνη κυνηγώντας χίμαιρες.
Υπήρξε όμως πραγματικά ο Φώτης Γλάρος, ο Δημήτρης Βένης, ο Πράσινος ο αρχαιοκάπηλος; Έγινε η αρπαγή του κούρου, η πλημμύρα, η δολοφονία;
Η έρευνα έδειξε ότι και η παραμικρή λεπτομέρεια του μυθιστορήματος είναι αληθινή. Τα πρόσωπα με αυτές τις ιδιότητες υπήρξαν.
Μόνο που για λόγους οικονομίας της αφήγησης, είναι μυθιστόρημα δεν είναι χρονικό, τα γεγονότα συμπυκνώθηκαν στις πράξεις των ηρώων του μυθιστορήματος.

Επιπλέον στοιχεία για το έργο

Το δράμα θα παρουσιάσει σε μορφή μυθιστορήματος το δράμα των Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων και τις δυσκολίες της προσαρμογής στην καινούρια πατρίδα. Ταυτόχρονα τη νοσταλγία της χαμένης πατρίδας θα τη διαπιστώσει ο αναγνώστης διάχυτη σε όλο το έργο. Το δράμα των μεμονωμένων προσφύγων θα λάβει ομαδική διάσταση.
Ο αφανισμός των Ελλήνων της μικρασιατικής ενδοχώρας δεν είχε προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα, ευκατάστατοι αλλά και υποδεέστεροι οικονομικά θα σφαχτούν ανηλεώς και θα ξεριζωθούν αδιακρίτως.
Ο Βενέζης πήγαινε συχνά στην Ανάβυσσο, ειδικά την εποχή κατά την οποία έγραφε το έργο, ενώ στην παλαιά Φώκαια (ήξερε καλά τη Φώκαια και τους Φωκιανούς) παραθέριζε τα καλοκαίρια. Ο Αδερφός του Θάνος Μέλλος είχε παντρευτεί την Ελένη Νικολαΐδη και είχε εγκατασταθεί στην Ανάβυσσο (κατά πάσα πιθανότητα ο βίος του ζευγαριού υπήρξε η βασική πηγή έμπνευσης του Βενέζη).
Εν κατακλείδι το έργο θα χαρακτηρισθεί από συμβολισμό, υποβλητική λυρική διάθεση και βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο, στοιχεία που θα αφήσουν ανεξήτιλα σημάδια σε όλο το έργο του Βενέζη.

Ο μεγάλος λογοτέχνης ζήτησε να αναγραφεί στον τάφο του η λέξη "Γαλήνη"...

Το έργο είναι ευκολοδιάβαστο και γεμάτο εμπειρίες (αρνητικές και θετικές) μίας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων και μπορείτε να το αντλήσετε από τον κάτωθι σύνδεσμο:
https://kupdf.net/download/-pdf_597432f2dc0d601420727651_pdf

Η "Γαλήνη" επίσης γυρίστηκε και σε σήριαλ απόν την κρατική τηλεόραση και προβλήθηκε το 1979.

Στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Βενέζη θα βρείτε εδώ:
https://politismikidiadromi.blogspot.com/2020/01/blog-post_24.html?m=1



Πηγές: filologos.gr,φιλολογική εστία,Δαλάκογλου Θόδωρος, Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας-Λίνος Πολίτης