Γράφει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος.
Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που πιστεύουν ότι ο κορωνοϊός δεν υπάρχει, ότι μια τεράστια παγκόσμια συνωμοσία βρίσκεται σε εξέλιξη, ότι ο Μπιλ Γκέιτς θέλει να μας βάλει τσιπάκι ή ότι, τέλος πάντων, τίποτε από αυτά δεν είναι πραγματικά όπως μας τα λένε «τα κανάλια» και στην πραγματικότητα κάτι άλλο κρύβεται από πίσω, κάτι που μόνο παγκοσμίως άγνωστα sites και ψευδώνυμοι YouTubers τολμούν να αποκαλύψουν.
Αυτό δεν είναι περίεργο. Το ξέραμε ότι υπάρχουν από πριν. Υπάρχουν από πάντα. «Οι άνθρωποι σκέφτονται ως κοπάδια. Τρελαίνονται ως κοπάδια. Και ανακτούν τα λογικά τους αργά, και ένας ένας», έγραφε ο ποιητής Τσαρλς Μακέι. Το 1841.
Η συγκεκριμένη κατηγορία, αυτοί που –όχι τόσο τρυφερά– αποκαλούνται από τους υπόλοιπους «ψεκασμένοι», είναι μια κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι πασχίζουν να βρουν ταυτότητα σε έναν κόσμο περίπλοκο που όχι απλά δεν καταλαβαίνουν καλά (κανείς μας δεν τον καταλαβαίνει ακριβώς), αλλά νιώθουν έντονα ότι δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτούς, δεν τους αφορά και δεν τους ανήκει, οπότε τον απορρίπτουν και, ενίοτε, τον μισούν. Αναζητούν μια ταυτότητα σε οτιδήποτε γαληνεύει αυτή τους την τρικυμία, όσο παλαβό κι αν είναι.
Οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός (η δολοφονία του Κένεντι, η 11η Σεπτεμβρίου, η προσσελήνωση), οποιαδήποτε αποδεκτή επιστημονική αλήθεια (το ότι τα εμβόλια σώζουν ζωές, το ότι η Γη είναι στρογγυλή) προσφέρεται για να τοποθετηθούν στο αποκεί στρατόπεδο, για να αμφισβητήσουν ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος θεωρεί λογικό, πραγματικό και δεδομένο. Η πανδημία του νέου κορωνοϊού, φυσικά, είναι μια ευκαιρία που δεν θα άφηναν να πάει χαμένη.
Σε πολλές άλλες χώρες τούς βλέπουμε να κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις απαιτώντας την άμεση άρση τυχόν περιοριστικών μέτρων. Σε ιδιαίτερα περίεργες μπανανίες, όπως κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ, μπορεί κανείς να δει αναψοκοκκινισμένους ένοπλους να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια με αιτήματα του τύπου «να πάμε κομμωτήριο».
Αλλού η αντίδραση αυτή έχει μπει κανονικά στον πολιτικό διάλογο. Αντιπολιτεύσεις ανά τον κόσμο υιοθετούν «ψεκασμένα» πολιτικά μηνύματα ως μέρος της αντιπολιτευτικής τους ατζέντας, για να πάνε κόντρα σε κυβερνήσεις που επιβάλλουν lockdowns. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτά τα μηνύματα τα αναπαράγει σε κάποιο βαθμό ακόμα και η κυβέρνηση (Βραζιλία, ΗΠΑ).
Στην Ελλάδα, ευτυχώς, προς το παρόν έχουμε ξεφύγει από τέτοια ακραία φαινόμενα. Η αντίδραση εδώ επιβάλλεται πιο ήπια, στις πλατείες και στον συνωστισμό, όπου η απλή αφέλεια κάποιων συναντιέται με δύο αλληλοσυμπληρούμενες μορφές αντίδρασης: τη γενικότερη πολιτική ανυπακοή των γνωστών άκρων, και την άλλη, την «ψεκασμένη».
Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αυτό. Κάπου έχουμε ξαναδει ένα παρόμοιο μείγμα. Πρόσφατα. Σε πλατείες.
Από ό,τι φαίνεται, οι κορωνο-αγανακτισμένοι που βλέπουμε σήμερα ήταν και αγανακτισμένοι πριν από λίγα χρόνια. Αλλά είναι ένα υποσύνολο εκείνων. Προς το παρόν, μοιάζουν πολύ, πολύ λιγότεροι.
Στην πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις για το πώς περνούν οι Ελληνες στην καραντίνα, περίπου 15% των ερωτηθέντων δήλωναν πως, προσωπικά, δεν κινδυνεύουν καθόλου από τον κορωνοϊό. Μια μειοψηφία δήλωνε ότι δεν θεωρεί πως κινδυνεύουν ούτε συγγενικά ή κοντινά τους πρόσωπα. Και περίπου ένας στους τέσσερις δήλωνε πως, αν αύριο έπαυαν να υπάρχουν περιοριστικά μέτρα, θα επέστρεφε αμέσως στην κανονική του ζωή.
Βεβαίως, υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να απαντήσει κανείς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο σε κάθε μία από αυτές τις ερωτήσεις ξεχωριστά. Κάποιοι που δεν ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, θεωρούν ότι ο κίνδυνος για τη ζωή και την υγεία τους είναι ελάχιστος. Κάποιοι ενδέχεται να μην έχουν ευπαθή άτομα στο φιλικό ή στο άμεσο συγγενικό τους περιβάλλον. Και πολλοί θα ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στη κανονική τους ζωή άμεσα, όχι επειδή δεν φοβούνται ή δεν πιστεύουν ότι υπάρχει η πανδημία, αλλά επειδή είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν για να ζήσουν. Πόσοι όμως είναι αυτοί που, ταυτόχρονα, δεν φοβούνται καθόλου ούτε για τον εαυτό τους, ούτε για συγγενικά τους πρόσωπα, και θα επέστρεφαν στην κανονικότητα αμέσως, χωρίς κανένα πρόβλημα;
Σύμφωνα με την έρευνα, είναι το 3% του πληθυσμού. Πολύ λιγότεροι από το 27% που σε άλλη, παλαιότερη έρευνα της διαΝΕΟσις, δήλωνε ότι τα αεροπλάνα μας ψεκάζουν. Μπορεί αυτός να μην είναι ο ακριβέστερος τρόπος για να τους μετρήσει κανείς, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται και από τη (σχετική με άλλες χώρες) κοινωνική ηρεμία και ειρήνη, και τις πολύ μικρής έκτασης εκδηλώσεις αντίδρασης, οι δικοί μας κορωνο-αγανακτισμένοι είναι, πράγματι, λίγοι.
Βεβαίως, το φαινόμενο είναι ακόμα στην αρχή. Εχουμε περάσει μόνο δύο μήνες μιας κρίσης που πιθανότατα θα κρατήσει χρόνια. Αφορμές για γκρίνια και καινούργιες θεωρίες θα υπάρξουν πολλές. Φανταστείτε μόνο τι έχει να γίνει όταν βρεθεί το εμβόλιο.
Πηγή: Καθημερινή
