Το καπέλο με τα θαύματα, του Μάριου Βαλέρη. Ραδιοφωνικό θέατρο

Σε ένα τσίρκο όπου συμβαίνουν παράδοξα πράγματα θα σας μεταφέρει η Διαδρομή.

Ένας ισσοροπιστής τσίρκου σπεύδει ταραγμένος στο γραφείο εμπιστευτικών υποθέσεων του ιδιωτικού αστυνομικού Γαλάτη και αναφέρει ότι κάποιος πεθαμένος προσπαθεί να τον σκοτώσει...!

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αγωνιώδες έργο που μπλέκει το αστυνομικό ενδιαφέρον με το μεταφυσικό...

Η μεταφόρτωση πραγματοποιήθηκε από το κανάλι Ναταλία Δεδουσοπούλου:

 

Κόψιμο του Χένρι Τέρνερ

Σεζόν 1993-1994.

Ο Αμερικάνος του Πανιωνίου μας κάνει όλους να χαζέψουμε...

Πανιώνιος-Παναθηναϊκός το Μάτς...

Ένα απο τα τελευταία παιχνίδια και του Νίκου Γκάλη.

Ευχαριστώ το φίλο και συνάδελφο Ναούμ Θυμνιό για την αποστολή του Βίντεο.

Ποιος ήταν ο Τοπάλ Οσμάν...

Επρόκειτο για ένα ΑΠΟΒΡΑΣΜΑ από τα λίγα...

Η ανάπτυξη του Δημητρίου Ψαθά είναι κατατοπιστική...

Απλός  βαρκάρης,  αλλά  με  άγριο  μίσος  στην  ψυχή  του  για  την  χριστιανωσύνη,  πήγε  να πολεμήση στους  Βαλκανικούς  πολέμους,  χτυπήθηκε  στο  πόδι  και  γύρισε  κουτσός  — τοπάλ—  κι  από  την  κουτσαμάρα  του  αυτή  πήρε  τον  τίτλο  του  ήρωα  μαζί  με  το  παρατσούκλι του:  Τοπάλ Οσμάν. 

Μόλις  κηρύχτηκε  ο  μεγάλος  πόλεμος  έφτιαξε  μια  ομάδα  από  εθελοντές  —τσέτες—  απ'  όλα τα  καθάρματα  και  τ'  αποβράσματα  του  υπόκοσμου,  που  η  τούρκικη  κυβέρνηση  έβγαλε  απ' τις  φυλακές...  «για  να  υπηρετήσουν  την  πατρίδα».  

Τράβηξε  για  τον  Καύκασο,  αλλά  είδε  ότι η δόξα  δεν  ήταν  εύκολη  στα  μέτωπα  του  πολέμου.  Από  την  πρώτη  επαφή  στις  μάχες  με  τον ρούσικο  στρατό  οι  τσέτες  του  διαλύθηκαν  και  πήρε  αμέσως  τον  δρόμο  του  γυρισμού  με όσους του απόμειναν,  για  να κερδίση  τις δάφνες  του  αλλού. Έτσι  δεν  άργησε  να  γίνει  ο  πιο  μανιακός  ερμηνευτής  των  πόθων  του  Κομιτάτου  κι  ο  πιο άγριος  βασανιστής  της  ρωμιοσύνης.  

Η  σφαγή  του  άοπλου  κι  απροστάτευτου  λαού  ήταν  η χαρά  του,  το  αίμα  των  αθώων  η  δόξα  του.  

Απ'  όπου  περνούσε  με  τη  λυσσασμένη  ορδή  του ακουόταν  ο  θρήνος  και  το  κλάμα  —  η  πιο  μεγάλη  τέρψη  του  ήταν  να  βλέπη  άντρες  να σφάζωνται,  γυναίκες  ν'  αφανίζωνται,  κοπέλλες  να  βιάζωνται,  μωρά  ν'  αρπάζωνται  απ'  το βυζί της μάνας τους  και  να  περνάνε απ'  το λεπίδι. 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΤΑΞΙΟ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ: ΤΟΝ ΚΡΕΜΑΣΕ Ο ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ.

ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΑΤΑΒΑΘΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ...

Με λίγα λόγια...

Η μορφή της Κασσάνδρας στα Κύπρια έπη...

Μελετώντας κανείς την επιτομή των Κύκλιων Επών, όπως παραδίδεται από τον Πρόκλο, διαπιστώνει ότι όλα τα μυθικά πρόσωπα, που είναι γνωστά σε μας από την ομηρικά έπη και το δράμα, εμφανίζονται και στα έργα του Κύκλου, άλλοτε με όμοιες και άλλοτε με διαφορετικές ιδιότητες.

Σε αντίθεση με την ομηρική παράδοση η Κασσάνδρα παρουσιάζεται στα Κύπρια με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Μπορεί ο Όμηρος να ήθελε να τονίσει απλά την ιδιαίτερη ομορφιά της κόρης του Πριάμου, όμως ο ποιητής των Κυπρίων έδωσε έμφαση στις προφητικές της ικανότητες. 

Από την Ιλιάδα γνωρίζουμε ότι ο Έλενος, ο δίδυμος αδελφός της Κασσάνδρας, διέθετε το χάρισμα της προφητείας. Ο Πρόκλος προσθέτει στις γνώσεις μας ένα ακόμα στοιχείο: δεν διέθετε μόνο ο Έλενος προφητικές ιδιότητες, αλλά και η Κασσάνδρα. Πιο συγκεκριμένα, στα Κύπρια (Πρόκλου Χρηστομάθεια 10.90-94) αναφέρεται ότι, κατά την προετοιμασία του Πάρη για το ταξίδι του στην Ελλάδα, όχι μόνο ο Έλενος, αλλά και η Κασσάνδρα προφήτεψαν τα αποτελέσματα αυτού του ταξιδιού.

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα των Κυπρίων, δεν παρουσιάζεται η Κασσάνδρα ως η βασική προφητική μορφή, αλλά ο Έλενος. Τα ονόματα των δυο προσώπων δεν απαντούν στον ίδιο στίχο. Για αυτό το λόγο αμφισβητήθηκε από κάποιους η μαντική ικανότητα της Κασσάνδρας. Πιο συγκεκριμένα υποστηρίχθηκε ότι ο Έλενος είναι αυτός που προλέγει τα μελλούμενα δεινά, ενώ η Κασσάνδρα παρουσιάζεται σαν να τα επαναλαμβάνει και να τα αποκαλύπτει. Αυτή η άποψη στηρίζεται στην ομηρική μαρτυρία ότι μόνο ο Έλενος παρουσιάζεται με αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα.

Αν εξετάσει κανείς τις σημασίες των ρημάτων «προθεσπίζω» (=προφητεύω) και το «προδηλόω-ῶ» (= φανερώνω, κάνω κάτι σαφές, αποκαλύπτω), θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Έλενος προφήτεψε, υπό την έννοια της θεϊκής έμπνευσης τις επικείμενες συμφορές που θα φέρει το ταξίδι του Πάρη στην Ελλάδα και συνακόλουθα η επιστροφή του με την Ελένη. Η Κασσάνδρα, ενδεχομένως, να κατάλαβε τι είδους συμφορές τους περίμεναν και να τις αποκάλυψε στους ανθρώπους.

Τί ήταν όμως τα Κύπρια έπη...

Το έπος φαίνεται ότι περιλάμβανε πολλά γεγονότα του Τρωικού πολέμου από την αρχή του έως το θάνατο του Παλαμήδη, τα πιο σημαντικά από τα οποία είναι τα εξής: α) η κρίση του Πάρη, β) το ταξίδι του στη Σπάρτη, γ) οι προφητείες της Κασσάνδρας, δ) η αρπαγή της Ελένης, ε) η μάχη των Διοσκούρων με τα αδέλφια Ίδα και Λυγκέα, ο θάνατος του Κάστορα, η θεοποίησή τους από το Δία, στ) η προετοιμασία του πολέμου, ζ) η συνάντηση Μενελάου- Αγαμέμνονα και Μενελάου – Νέστορα, πριν από την εκστρατεία, η) η τρέλα του Ηρακλή, θ) η ιστορία του Θησέα και της Αριάδνης, ι) οι προφητείες του Κάλχα, ια) η μάχη Τήλεφου-Αχιλλέα, ιβ) ο τραυματισμός του Αχιλλέα από τον Τήλεφο, ιγ) ο γάμος του Αχιλλέα με τη Λυκομήδη, ιδ) η φιλονικία του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα, ιε) η συνάντηση Αχιλλέα- Ελένης, ιστ) η άλωση της Τρωικής Θήβας, ιζ) η Βρησηίδα ως γέρας του Αγαμέμνονα, ιη) ο θάνατος του Παλαμήδη, ιθ) η αποχώρηση του Αχιλλέα από τη μάχη. Τα Κύπρια κλείνουν με την παράθεση ενός καταλόγου, που περιλάμβανε τους συμμάχους των Τρώων. Βλ. D.B. Monro, όπ.π. (1884), 2-11.

Με λίγα λόγια...

Η έννοια του παιδομαζώματος.

Διάφορες απόψεις επιφανών ερευνητών επιχείρησαν να αποσαφηνίσουν 

την έννοια του Παιδομαζώματος...

Το παιδομάζωμα είναι μία από της τραγικότερες μορφές εξισλαμισμού. 

Η λέξη παιδομάζωμα μαρτυρείται για πρώτη φορά σε ελληνικό κείμενο στα 1675

(Μεταλληνός).

 Σε παλαιότερα γραπτά έργα αναφέρεται ως αρπαγή των παίδων (κατά

του αμηρά επίταγμα), (πρόσταγμα κατά του κρατούντος) εις συλλογήν παιδίων (ως

έθος εστί τοις Αγαρηνοίς), πιασμός παιδίων, δεκατισμός των παίδων και

γιανιτσαρομάζωμα (Γούναρης).

 Όσον αφορά τους Οθωμανούς και τους σημερινούς

Τούρκους αυτοί χρησιμοποιούν τη λέξη devsirme.

Το παιδομάζωμα όπως μας πληροφορεί ο Κ. Φωτιάδης, ήταν μια βίαιη

απαγωγή παιδιών Χριστιανών υπηκόων από τις οικογένειές τους, τα οποία εκπαίδευαν

με μια ειδική αγωγή, ώστε να γίνουν καλοί μουσουλμάνοι, σκλάβοι του Σουλτάνου.

 Σε ένα ακριβέστερο και περιεκτικό ορισμό ο Αθ. Γούναρης μας προτείνει: 

«Παιδομάζωμα είναι η από την Υψηλή Πύλη, 

κατά ορισμένο σύστημα, ενεργούμενη

αρπαγή μικρών παιδιών και νέων από τους χριστιανικούς υπηκόους της (που διήρκησε

από τις αρχές του ΙΔ΄ μέχρι τις αρχές του ΙΗ΄ αιώνα) με σκοπό τη χρησιμοποίησή τους-

ύστερα από μια συστηματική εκπαίδευση και αγωγή-σε ειδικά σώματα και υπηρεσίες

του στρατού, των ανακτόρων και της διοίκησης.»

Επίσης ο Παπαρρηγόπουλος μας αναφέρει πως το σύστημα της περιοδικής

στρατολογήσεως και του εξισλαμισμού ανήλικων χριστιανών (devsirme) για την επάνδρωση 

της σουλτανικής διοικήσεως και κυρίως του τακτικού στρατού συνδέεται

αναπόσπαστα με τον θεσμό των δούλων της Πύλης, οι ρίζες του οποίου μπορούν,

όπως αναφέρθηκε, να αναζητηθούν στον ίδιο τον ιερό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο

το ένα πέμπτο της πολεμικής λείας-στην οποία περιλαμβάνονταν και οι μη

μωαμεθανοί αιχμάλωτοι-περιέρχεται στην απόλυτη δικαιοδοσία του ιμάμη και κατ’

επέκταση του σουλτάνου.

Βίντεο από περιπλάνηση στα βλαχόφωνα χωριά των Σκοπίων

'Έχουμε ουκ ολίγες φορές αναφερθεί από εδώ στον Ελληνισμό των Σκοπίων. Ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής μη αναγνωρισμένης μειονότητας στα Σκόπια αποτελούν οι Βλαχόφωνοι.

Αξίζει να παρακολουθήσετε τα ανωτέρω αποσπάσματα (περίπου 5 λεπτών) από την περιπλάνηση του κου Ι.Ν. Μέρτζου (πρόεδρος της εταιρίας μακεδονικών σπουδών 2006-2015) σε βλαχόφωνα χωριά.

Μία ηλικιωμένη βλάχα στα 58" παραδέχεται την ελληνική καταγωγή της απαντώντας "βλάχα Γκρέκα" 

Το όνομα Παπαδόπουλος έγινε Ποπώφ από τους Βούλγαρους και μετά Πόποβιτς από τους Σκοπιανούς...

Σε τάφο βλέπουμε το όνομα Καλυψο Γκλιγκόροβα=Καλυψώ Γρηγορίου επίτηδες όπως σημειώνεται έβαζαν αρχαία ελληνικά ονόματα για να τονίσουν την καταγωγή τους.

Το Αϊδίνιο κατεστραμμένο...

Το 1919 οι Τούρκοι αιφνιδιάζουν τον ελληνικό στρατό στο Αϊδίνιο τον απωθούν και κατασφάζουν τον ελληνικό πληθυσμό...

Η φωτογραφία τραβήχτηκε εκείνες τις ημέρες...

Η πορεία προς την πτώση της Κωνσταντινούπολης

Τα  δύο  πρώτα  χρόνια  της  βασιλείας  του  Κωνσταντίνου  κύλησαν  ειρηνικά  αν και  γεμάτα  αγωνία,  καθώς  η  αυτοκρατορία  είχε  προ  πολλού  αρχίσει  να  καταρρέει και  δεν  έδειχνε  σημάδια  ανάκαμψης.  

Από  το  1451  όμως,  έτος  κατά  το  οποίο,  όπως έχει  ήδη  αναφερθεί,  πέθανε  ο  σουλτάνος  Μουράτ  ο  Β΄  και  ανέλαβε  την  εξουσία  ο γιος  του  Μωάμεθ  είχε  γίνει  φανερό,  ότι  στόχος  του  νέου  σουλτάνου  ήταν  η Κωνσταντινούπολη  και  ότι  προετοιμαζόταν,  να  δράσει  όσο  το  δυνατό  συντομότερα εναντίον  της.  

Αν  και  αρχικά  ο  Κωνσταντίνος  προσπάθησε  με  διπλωματικά  μέσα  να αποφύγει  τη  σύγκρουση,  διέβλεψε  τον  κίνδυνο  πολύ  νωρίς  και  για  αυτό  το  λόγο πρώτο  του  μέλημα  υπήρξε  να  βρει  πόρους,  για  να  ενισχύσει  την  παραπαίουσα οικονομία  του  βυζαντινού  κράτους  και  φυσικά  την  άμυνα  της  Πόλης. 

Χαρακτηριστική  της  διάθεσης  αλλά  και  της  διορατικότητας  του  αυτοκράτορα  είναι  η απάντηση  του  προς  το  Μωάμεθ,  την  οποία  διασώζει  ο  ιστορικός  Δούκας  και αναφέρει  τα  εξής:  «Επειδή  έχεις  ήδη  διαλέξει  το  δρόμο  του  πολέμου  και  δεν  μπορώ να κάνω  τίποτα  για  να  σε  μεταπείσω  ούτε  με  όρκους,  ούτε  με  κολακείες,  πράξε λοιπόν  ό,τι  θέλεις.  Εγώ  καταφεύγω  στο  Θεό  και  αν  Εκείνος  θέλει  να  παραδώσει  την πόλη  αυτή  στα  χέρια  σου,  τότε  ποιος  μπορεί  να  πει  όχι;  Αν  πάλι  θελήσεις  την ειρήνη,  θα  το  δεχτώ  με χαρά.  Προς το  παρόν  όμως,  πάρε πίσω τις  συνθήκες και τους όρκούς  σου.  Εγώ  από  δω  και  πέρα  θα  κρατώ  κλεισμένες  τις  πύλες  της  Πόλης  και  θα υπερασπιστώ  τους  κατοίκους  της,  όσο  αντέχει  η  δύναμη  μου.  Όσο  για  σένα, συνέχιζε  να  κυβερνάς  σαν  σκληρός  δυνάστης,  ώσπου  ο  Δικαιοκρίτης  Θεός  να αποδώσει  σε  καθέναν  μας,  σε  εσένα  και  σε  μένα,  την  αδέκαστη  απόφαση  Του.» 

Δεύτερο  μέλημα  του  υπήρξε  η  συγκέντρωση  τροφίμων  μέσα  στα  τείχη  της  Πόλης, ώστε  να  αντιμετωπιστεί  αποτελεσματικά  το  ενδεχόμενο  μιας  μακροχρόνιας πολιορκίας.   Η  τουρκική  πολιορκία  του  1453  δεν  ήταν  η  μοναδική  στη  χιλιόχρονη  ιστορία του  βυζαντινού  κράτους.  Η  Περιώνυμος  Πόλη  έγινε  στόχος  από  τον  έβδομο  ήδη αιώνα  των  Αβάρων,  των  Αράβων  και  των  Περσών,  οι  οποίοι  εποφθαλμιούσαν  τα πλούτη  και  τους  αμύθητους  θησαυρούς  της  Κωνσταντινούπολης.  Ακολούθησαν  οι Φράγκοι,  οι  οποίοι  και  κατάφεραν  το  1204  να  την  κυριεύσουν  και  να  λεηλατήσουν τους  πολύτιμους  θρησκευτικούς  και  καλλιτεχνικούς  θησαυρούς,  που  διέθετε  και  να μεταφέρουν  κάποιους  από  αυτούς  στη  Δύση.  

Τέλος  οι  Τούρκοι  προσπάθησαν  δύο φορές  ανεπιτυχώς  στη  διάρκεια  των  εξήντα  προηγούμενων  χρόνων  να  καταλάβουν την  Κωνσταντινούπολη  μετά  από  πολιορκία.  Τα  πράγματα  ήταν  όμως  πολύ διαφορετικά  τότε  και  οι  συνέπειες  ελάχιστες  γιατί,  όπως  παρατηρεί  και  ο Κριτόβουλος,  είχε  περισσότερους  κατοίκους,  άφθονα  χρήματα  και  πλούσιο πολεμικό  εξοπλισμό,  ώστε  να  είναι  σε  θέση  να  αντιμετωπίσει  επιτυχώς οποιαδήποτε επίθεση και πολιορκία. 

Την  άνοιξη  του  1453  όμως  τα  πράγματα  είναι  πολύ  διαφορετικά,  σύμφωνα πάντα  με τον  ίδιο  συγγραφέα,  καθώς  στο  στενό  του  Βοσπόρου  υπάρχουν  τα  δύο φρούρια,  το  Ανατολού  και  το  Ρούμελη  Χισάρ  αντίστοιχα,  και  επομένως  είναι αδύνατη  η  διέλευση  βυζαντινών  πλοίων.  Επιπλέον  αναμενόταν  μεγάλος  τουρκικός στόλος,  έτοιμος  να  προσβάλει  τα  παραθαλάσσια  τείχη  και  ήταν  ελάχιστος  ο  αριθμός των κατοίκων  της  Πόλης  σε  σχέση  με  αυτόν  των  επιτιθέμενων. 

 Ακόμη υπήρχε έλλειψη  οικονομικών  πόρων,  δημόσιων  και  ιδιωτικών,  έλλειψη  ακόμη  και  των αναγκαίων  αγαθών  για  επιβίωση  και  το  χειρότερο  δεν  υπήρχε  ελπίδα  για  κανενός είδους βοήθεια από πουθενά.

Πηγή: Φοίβα Σοφία