Γαλοπούλες προς πώληση...

Αθήνα, δεκαετία του 50.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα...

Μηνύματα...

Χριστούγεννα: η γιορτή των μεγάλων αντιθέσεων.

 Από κείνη την νύχτα, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο εποχές. Την προ και την μετά Χριστόν.
Εκείνη τη νυχτα σήμανε συναγερμός σε όλη τη γη. Σε κάθε άκρη τ'ουρανού. Ακόμα και στον Άδη! Διότι άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το σπάσιμο των δεσμών του θανάτου.

Μη διστάζεις! Προχώρα, ψυχή μου, στη Φάτνη. Πλησίασε τον στάβλο. Εκεί θα βρεις την πιο μεγάλη ανάπαυση. Εκεί τα πάντα είναι χαρά! Δεν μυρίζει πλέον η δυσοσμία των ζώων, αλλά ευωδιάζει Χριστός! Σαν τα πιο πανέμορφα λουλούδια!
Εκεί δεν θ'ακούσεις μουγκρητά και φωνές ζώων, αλλά αγγελικές φωνές, γλυκιές, θαυμάσιες. Ουράνιες μελωδίες.

Έλα, ψυχή μου, στη Φάτνη! Όταν οι άλλοι και φέτος γιορτάζουν μακρυά Του, εσύ πλησίαζέ Τον. Όχι για να Τον ζεστάνεις, αλλά για να ζεσταθείς! Όχι για να του πας δώρα, αλλά για να σου προσφερθεί ο ίδιος σαν το πιο πολύτιμο δώρο.

Γιατί Χριστούγεννα με τον Χριστό σημαίνει πως ζεις και βιώνεις την πιο μεγάλη τρέλα μέσα στη ζωή σου! Χριστούγεννα με τον Χριστό σημαίνει πως είσαι στο δρόμο που Εκείνος απ'την αγάπη Του ετοίμασε για σένα!

Λίγα λόγια για τα Σκαλικαντζέρια...

Τα Σκαλικαντζέρια έρχουνται στα χουριά τα δωδεκαήμερα και φεύγουν την παραμονή των Φώτων. Την παραμονή του Χριστού έρχονται από πολλά μέρη και περιμένουν απ’ όξω από το χωριό , και άμα σμίξει η γημέρα με τη νύχτα , μπαίνουν μέσα.

Είναι κακά και πονηρά , μα δεν μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους , γι αυτό και οι γυναίκες ακόμη τα περιπαίζουν και τα βρίζουν και τα λεν σταχτοπόδηδες και άλλα πολλά.


Καθένας από τους σκαλικαντζέρους έχει κι από ΄να κουσούρι, καθώς και τα ζώα τους. Άλλοι είναι κουτσοί, άλλοι στραβοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες , στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, τσακισμένοι και κοντολογίς όλα τα κουσούρια και τα σακατλίκια τα βρίσκεις επάνω τους.

 Και όπως είναι αυτοί, τέτοια είναι και τα ρούχα τους , ελεεινά, ξεσκισμένα φτιασμένα από χίλια δυο κουρέλια λογής λογής. Τέτοια και τα στολίδια πο’ ΄χουν τα ζα τους.

Να υπερασπιστούμε τι; Γιανναράς

Ένα άρθρο που γράφτηκε στις αρχές του 2020, λίγο πριν τη λαίλαπα της πανδημίας...

Μπήκε στον καινούργιο χρόνο η ζωή μας, ζούμε στο 2020. Ο συλλογικός μας χαρακτήρας και η καλλιέργειά μας δεν μας αφήνουν περιθώρια να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα – δεν την αντέχουμε. Αυτό το ξέρουν καλά οι δυνάστες μας, κομματάνθρωποι και τηλεπερσόνες. Ετσι, εκλείπει εντελώς η κοινωνική αυτοκριτική, η αναγνώριση λαθών, άρα και οι ρεαλιστικές προοπτικές.

Σταματάμε σε αστοχίες χειρισμών, κρίνουμε και τις επικαιρικές στραβοτιμονιές, εκεί τελειώνει ο δημόσιος προβληματισμός μας. Η μάζα (λέξη ταπεινωτική αλλά δυστυχώς ρεαλιστική) προτιμάει το ψέμα, αρκεί να είναι ευφραντικό: να ζει με «εντυπώσεις», όχι με πιστοποιήσεις.

Αυτό είναι που ξέρουν καλά οι δυνάστες μας, θύματα και αυτοί, αλλά της αυτοχειρίας τους. Το δικό τους ντοπάρισμα θέλει διαφορετικό αφιόνι, πανάκριβο, και η στέρησή του βασανιστική: δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς δημοσιότητα. Το αποδείχνουν, άθελά τους, δέκα χρόνια τώρα που ο τόπος ρημάζει, λαφυραγωγείται χυδαία από τα ευρωπαϊκά μας ινδάλματα, η νεολαία φεύγει, η στέρηση και η ανελπιστία συντρίβουν το δυναμικότερο κομμάτι του πληθυσμού. Ομως οι κομματικές αντιμαχίες συνεχίζονται ερήμην της τρομακτικής συμφοράς και με αναστήματα όλο και πιο ασήμαντα έως και σπιθαμιαία.

Καίριος παράγων γι’ αυτή τη δραματική, ανέλπιδη έκπτωση είναι, κατά το «κοινό αίσθημα», η θεσμοποιημένη ατιμωρησία και τα ΜΜΕ: Η έγκαιρη και σκόπιμη μεσολάβηση πρωτόγονης νομοθεσίας που αμνηστεύει, σε ελάχιστο χρόνο, εξόφθαλμα εγκλήματα πρωθυπουργών και υπουργών, επιτρέπει, προκλητικότατα, να δημοσιεύουν άρθρα, να κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις και να μας δίνουν αφ’ υψηλού συμβουλές «πολιτικοί» ένοχοι, τουλάχιστον για τον εξωφρενικό δανεισμό της χώρας. Κατάφωρα ένοχοι για εξαγορά ψήφων με αντάλλαγμα τον διορισμό στο Δημόσιο εκατοντάδων χιλιάδων περιττών υπαλλήλων. Ενοχοι για παραγραφές χρεών του κόμματός τους. Για εύνοια (καταστροφική της δημόσιας οικονομίας) σε μεγιστάνες του πλούτου. Ατιμωρησία για τους υπουργούς με ακέραιη την ενοχή που η υποχρεωτική σχολική Παιδεία παράγει κάθε χρόνο ποσοστό, πολύ πάνω από 50%, λειτουργικώς αναλφαβήτων.

Δεύτερος παράγων για τη δραματικά ανέλπιδη έκπτωση του Ελληνισμού και του ελλαδικού κρατιδίου, είναι, στην κοινή πια συνείδηση, τα ΜΜΕ. Δεν χρειάζεται ανάλυση, τα ΜΜΕ στη σημερινή Ελλάδα είναι κοινή ντροπή. Τα μη κρατικά κανάλια έχουν μεταβληθεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε μικρομάγαζα ευτελισμένου γιουσουρούμ – πουλάνε κοφτερά μαχαίρια και μαλακές παντούφλες, ματογυάλια, βερνίκια και εσώρουχα, θαυματουργές αλοιφές και πάσης χρήσεως ράφια, μαζί με αναρίθμητες άλλες άθλιες μικροπραμάτειες. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που έχει παραδώσει τη ραδιοτηλεοπτική πληροφόρηση και την ψυχαγωγία των πολιτών στην πιο φτηνιάρικη αγοραία ασυδοσία, σε λιανοπουλητές της «ευκαιρίας».

Οσα κανάλια έχουν Δελτία «Ειδήσεων» και όσες εφημερίδες επιβιώνουν μέσα στην πλημμυρίδα των «λειτουργικώς αναλφαβήτων», μιλάνε για την εκρηκτική δυναμική του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού, τις εξωφρενικές επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκίας, το σοβαρό ενδεχόμενο να χαθούν για την Ελλάδα νησιά πανάρχαιης ελληνικής καταγωγής ή και χερσαία εδάφη. Ομως δεν μοιάζει να διερωτάται κανείς: με ποιο ψυχολογικό σθένος, με ποιο «ηθικό» (φρόνημα και αυταπάρνηση) θα υπερασπίσουμε οι σημερινοί Ελληνώνυμοι τη γη μας και τις θάλασσές μας;

Σαράντα χρόνια τώρα, οι «προοδευτικές δυνάμεις» έχουν μεθοδικά ξεριζώσει από το σχολείο και από την κωμική (λίγων μηνών) στρατιωτική θητεία κάθε εκτίμηση και αξιολόγηση της ελληνικότητας (γλώσσας, Ιστορίας, Τέχνης που πήγασε από την εμπειρία της μεταφυσικής, όχι από ιδεολογίες). Το ΠΑΣΟΚ εμπέδωσε στην Παιδεία τον «προοδευτικό» μηδενισμό – πήγαινε πακέτο με τον πολιτικό αμοραλισμό του. Η Ν.Δ. πιθήκιζε πάντοτε το ΠΑΣΟΚ και πλειοδότησε στον αφελληνισμό της ελλαδικής κοινωνίας, τρέμοντας μη χαρακτηριστεί «Ακροδεξιά». Ο ΣΥΡΙΖΑ, μεθοδικός στην πανουργία, ξερίζωσε «σύριζα» (εκ βαθέων) κάθε βιωματική συνέχεια πατρίδας. Ο πατριωτισμός ταυτίζεται πια με κόμματα «της πλάκας».

Λογικά πιθανότερο μοιάζει, ότι σε περίπτωση τουρκικής εισβολής, σε οποιοδήποτε σημείο της κρατικής εδαφικής μας υπόστασης, η αντίδραση των Ελλαδιτών θα είναι επανάληψη του υποδείγματος των Ελληνοκυπρίων: Θα επιβιβαστούν στα Ι.Χ. τους και θα φύγουν, για να εγκατασταθούν στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Αυτό οι Τούρκοι το ξέρουν και τα ευρωπαϊκά μας ινδάλματα έκδηλα το ποθούν. Ο «πόθος» τους δεν μοιάζει άσχετος και με τη στελέχωση των υπουργείων Παιδείας και Εξωτερικών – η σύνθεση των κυβερνήσεων αντανακλά τις «φιλοευρωπαϊκές» προτεραιότητες, καθόλου την αγωνία ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού.

Εξάλλου, τα πατρογονικά χωράφια, ακόμα και αρχοντόσπιτα στα χωριά δεν γοητεύουν όσο ένα «τριάρι» ή και «δυάρι» στην ατιμασμένη βάναυσα και τερατοπλασμένη Αττική. Η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα (το χωριό) πνίγηκε μεθοδικά και αφανίστηκε με απαίτηση των ευρωπαϊκών «αγορών». Οι εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» καταστρέψανε, επίσης μεθοδικά, τη γλώσσα και στρέβλωσαν εξαμβλωματικά τη διδασκαλία της Ιστορίας. Το σχολείο έγινε θανατερά χρηστικό, βαρετό συμπλήρωμα ή υποκατάστατο του κερδοσκοπικού φροντιστηρίου.

Το όραμα του Κοραή και των Ευρωπαίων Διαφωτιστών ήταν μια Ελλάδα «πολιτισμικό» προτεκτοράτο της «πεφωτισμένης» Ευρώπης, περιορισμένο στα εδάφη που φέρουν αρχαιοελληνικά ονόματα: Αθήνα, Ελευσίνα, Θήβα, Μυκήνες, άντε και Δελφοί. Κυρίως, να κοπεί ο λώρος που συνέδεε τους Ελληνες με την «Πόλη και την Αγια-Σοφιά», την αυτοκρατορική μνήμη και αρχοντιά.

Μοιάζει το όραμα να πλησιάζει στην πραγμάτωσή του.

Έντυπη

Έγκλημα στα χιόνια, του Έριχ Χάρτμαν. Ραδιοφωνικό θέατρο.

  Καλησπέρα σας αγαπητοί φίλοι! Η Πολιτισμική Διαδρομή απόψε θα σας μεταφέρει στη χιονισμένη Αλσατία μιας περασμένης εποχής και θα σας παρουσιάσει το έργο του Έριχ Χάρτμαν "Έγκλημα στα χιόνια".

Η υπόθεση:

  Βρισκόμαστε στις παραμονές των Χριστουγέννων του 1915.

  Ο Ματίζ είναι ιδιοκτήτης ενός πανδοχείου σε και δήμαρχος ενός απομακρυσμένου χωριού στα βουνά της Αλσατίας. Επιτυχημένος επιχειρηματίας και οικογενειάρχης υπέρ άνω πάσης υποψίας ετοιμάζεται να παντρέψει την κόρη του Ανέτα με τον επικεφαλή της τοπικής αστυνομίας τον Κριστιάν.

Στο χωριό ο χειμώνας είναι πάντα βαρύς...

  Ένα χειμωνιάτικο βράδυ ο γέρο-Ματίζ σε μια κρίση μετά από ένα μεθύσι επαναφέρει ένα φρικτό έγκλημα που διεπράχθη 15 χρόνια πριν στις 23 Δεκεμβρίου του 1900 με θύμα έναν εύπορο Πολωνοεβραίο σιτέμπορα. Ο άτυχος άνδρας δολοφονήθηκε και το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

  Από το σημείο εκείνο και μετά ο Ματίς αρχίζει να κτίζει τη φήμη του πιο πλούσιου και πιο τίμιου ανθρώπου του χωριού...

  Οι κρίσεις του Ματίζ επαναλαμβάνονται ενώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν ο νεαρός αξιωματικός της χωροφυλακής ο Κριστιάν αρχίζει να σκαλίζει την υπόθεση της δολοφονίας του Πολωνού...

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ σε μια από τις ελάχιστες παρουσίες του στο ραδιοφωνικό θέατρο υποδύεται τον Κριστιάν

  Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό αστυνομικό θρίλερ εποχής που ταιριάζει απόλυτα με το χειμωνιάτικο κλίμα των ημερών...

Η μεταφορά του έργου έγινε από το κανάλι Ηχητικά βιβλία για Όλους.

Ο Άγιος Σπυρίδωνας στην Ά Οικουμενική σύνοδο...

Επ αφορμή της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνα σας παραθέτουμε το ακόλουθο περιστατικό:

Ο Άγιος Σπυρίδων με το κύρος της αγίας και ηθικής ζωής του στην Α’ Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας (Μικρά Ασία) και στην οποία συμμετείχε, κατατρόπωσε τους Αρειανούς και αναδείχτηκε από τους λαμπρούς υπερασπιστές της Ορθόδοξης Πίστης. Αφού ομίλησε για λίγο στην Σύνοδο, κατόπιν έκανε το σημείο του Σταυρού και με το αριστερό χέρι στο οποίο κρατούσε ένα κεραμίδι, εις τύπον της Αγίας Τριάδος είπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός» και αναδύθηκε προς τα επάνω απ’ το κεραμίδι φωτιά, δια της οποίας είχε ψηθεί αυτό.
Όταν δε είπε: «Καὶ τοῦ Υἱοῦ», έρρευσε κάτω το νερό, δια του οποίου ζυμώθηκε το χώμα του κεραμιδιού.
Και όταν πρόσθεσε: «Καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» έδειξε μέσα στη χούφτα του μόνο το χώμα που απέμεινε.

Ο Άγιος Σπυρίδων κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ. και η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου.

Τι ήταν η Επτανησιακή σχολή;

 Μὲ τὸν ὄρο Επτανησιακη Σχολή εννοούμε τη λογοτεχνική 

παραγωγή των Ιονίων νήσων απο τὶς τελευταῖες δεκαετίας 

τοῦ 18ου αἱ. ἕως τὸ τέλος τοῦ 19ου αἱ.

 Ὁ ὅρος ἑπτανησιακὴ  σχολὴ εἰσήχθη ἀπὸ τον Ροΐδη

 καὶ τονΑσώπιο στο 2ο μισό 

του 19ου αἰῶνα καὶ τὸν υἱοθέτησε ἀργότερα ὀ Κωστὴς 

Παλαμάς στα κριτικὰ του δοκίμια για τοὺς ἑπτανήσιους 

ποιητες. Ἐπίκεντρο αὐτῆς τῆς ἀξιόλογης παραγωγῆς εἶναι 

ὀ Διονύσιος Σολωμός.

Σὲ αὐτὴ τὴν περίοδο -ἀντίθετα ἂπ΄ ὅ,τι συμβαίνει 

μὲ την ποίηση έχουμε μικρὴ παραγωγὴ πεζογραφικῶν 

κειμένων. Σὲ τούτη τὴ μικρὴ παραγωγὴ ξεχωρίζει ἠ Αυ-

τοβιογραφία, της Ελισάβετ Μουτζᾶν-Μαρτινέγκου 1831, 

τὸ πρῶτο ἑλληνικὸ γυναικεῖο πεζογράφημα, μαρτυρία 

γιὰ τὴν περιθωριοποιημένη θέση τῆς γυναίκας σὲ σχέση 

μὲ τὴν πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τῆς ἑπτανησιακής 

πολιτισμικης επικρατειας.

Στὸν ἀντίποδα τῆς πεζογραφικῆς παραγωγῆς βρί-

σκεται ἡ παραγωγὴ κριτικῶν δοκιμίων, φιλολογικῶν καὶ 

αἰσθητικῶν μελετῶν, ὅπως ὁ Διάλογος τοῦ Δ. Σολωμού, τὰ 

«Προλεγόμενα» τοῦ Ἰακ. Πολυλὰ στὴν ἔκδοση τοῦ ἔργου 

τοῦ Σολωμοῦ καὶ ἡ μελέτη τοῦ Καλοσγούρου γιὰ τὴ με-

τάφραση τοῦ σαιξπηρικού Αμλετ απο τὸν Ἰακ. Πολυλά. 

Δυναμικὸ ἐπίσης ἐμφανίζεται καὶ τὸ μεταφραστικὸ ἔργο 

σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία καὶ τὶς 

νεότερες δυτικὲς λογοτεχνίες. Ἐκπρόσωποι τέλος τῆς θεα-

τρικῆς παραγωγῆς γιὰ τὴν ἴδια περίοδο στὴν ἑπτανησιακὴ 

σχολὴ εἶναι οἱ θεατρικοὶ συγγραφείς Σαβογιας Ρούσμελης 

, ὁ Δ. Γουζέλης καὶ ὀ Ιωάννης Ζαμπέλιος.

Οι Έλληνες της Στρώμνιτσας διαλαλούν την Ελληνική τους καταγωγή το 1878.

Συνδέουν άμεσα την καταγωγή τους με τους αρχαίους Μακεδόνες, και αντιδρούν στην επιχειρούμενη βουλγαροποίηση τους...

                            

 Με  το  ξέσπασμα  του  ρωσοτουρκικού  πολέμου  τα  πάθη εντείνονται.  Ανήσυχοι,  οι  Έλληνες  της  Στρωμνίτσης,  δια  του  φιλεκπαιδευτικού συλλόγου  τους,  στις  12  Μαρτίου  1878,  προβαίνουν  σε  γραπτή  διαμαρτυρία,  στην  οποία, αφού  πρώτα  προβάλλουν  την  ελληνικότητα  της  πόλης  και  της  περιοχής  τους  («εν  τοις ιεροίς  ημών  ναοίς  ελληνιστί  ποιούμεν  τας  ιεροτελεστίας,  εν  τοις  σχολείοις  ημών  μόνη  η ελληνική  γλώσσα  διδάσκεται…»)  διατρανώνουν  στη  συνέχεια  την  αποφασιστικότητά τους  να  υπερασπίσουν  αυτήν  την  ελληνικότητά  τους,  έχοντας  ως  βάση  την  καταγωγή τους από το Φίλιππο και  τον  Αλέξανδρο.  

"Τέλος  πάντων  αισθανόμενοι  ότι  εις  τας  φλέβας  ημών  ρέει  το  αίμα  του  Φιλίππου  και  Αλεξάνδρου  και εμπεποτισμένοι  υπό  των  μεγάλων  παραδόσεων  της  ενδόξου  ημών  προγονικής  ιστορίας  και  υπό  του  αγήρου ελληνικού  πολιτισμού,  δεν  θέλομεν  να  συνενωθώμεν  μετά  Σλαύων,  προτιμώντες  οιανδήποτε  άλλην πεπολιτισμένην  αρχήν…¨

  («Η  Νεότερη  και  Σύγχρονη  Μακεδονία»,  επιμέλεια  Ιωάννης  Κολιόπουλος, Ιωάννης Χασιώτης, εκδόσεις  Παπαζήση  και  Παρατηρητής,  Θεσσαλονίκη,  τόμος  Β΄,  σελ.  366). 

ΑΜΑΝ, αγορά χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Ένας ανυποψίαστος πελάτης πηγαίνει σε ένα μαγαζί με χριστουγεννιάτικα είδη με σκοπό την αγορά χριστουγεννιάτικου δέντρου, και βρίσκει το μπελά του...

Ας κάνουμε ένα μικρό πέρασμα από μια παλια, ανεμελη και ευτυχισμένη εποχή

Τι σημαίνει ρωπογραφία;

Συμφωνα με το λεξικό Μπαμπινιωτη...