Άποψη...

 

Αφίσα των καταστημάτων Αδερφών Λαμπρόπουλων

 

Ο Κουφοντίνας ζει, και η Αριστερά τον ψάχνει, Τάκης Θεοδωρόπουλος

Η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που αντιμετωπίζει ακόμη και σήμερα πρόβλημα εγχώριας τρομοκρατίας. Ή, για να το πω ακριβέστερα, η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα όπου η τρομοκρατία αποτελεί ακόμη ζήτημα της πολιτικής ζωής. 

Τις τελευταίες εβδομάδες, πυρήνες, ευάριθμοι μεν, πλην όμως πείσμονες και απαιτητικοί, έκλειναν τους δρόμους για να συμπαρασταθούν στον Κουφοντίνα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι δεν υποκινούσε τις εκδηλώσεις συμπαράστασης, τις υιοθέτησε. Φτάνει και μόνον η κατηγορία ότι αν η κυβέρνηση δεν υιοθετήσει τα αιτήματά του, θα υθύνεται για τον θάνατό του.

Η δεκαετία του ’70 δεν είναι και τόσο μακρινή. Και για όσους την έζησαν, η δράση της ευρωπαϊκής τρομοκρατίας είναι βίωμα. Ο χάρτης ήταν κατάστικτος από τους πυρήνες της. Στην Αγγλία ο IRA, στη Γερμανία οι Μπάαντερ – Μάινχοφ, στην Ιταλία οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, στη Γαλλία η Action directe, στην Ισπανία η ΕΤΑ, στην Ελλάδα η «17 Νοέμβρη». Τα Μολυβένια Χρόνια, που κορυφώθηκαν με τη δολοφονία του Αλντο Μόρο, άφησαν ουλές στην ιταλική κοινωνία. Αν και δεν είμαι ιστορικός, δικαιούμαι να πιστεύω ότι το θαύμα της κλασικής ιταλικής κωμωδίας πεθαίνει μετά το πέρασμα της τρομοκρατίας. Σαν να φοβήθηκαν με τον εαυτό τους και να έχασαν τον λυτρωτικό αυτοσαρκασμό που τους είχε κρατήσει όρθιους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εμείς εδώ την τρομοκρατία την αντιμετωπίσαμε με τη γνώριμη ελαφρότητα που μας διακρίνει. Για χρόνια οι προκηρύξεις της 17Ν που δημοσίευε η «Ελευθεροτυπία» γίνονταν αντικείμενο συζήτησης στον αργόσχολο πληθυσμό των διανοουμένων της Αριστεράς. Κακογραμμένα κείμενα, γεμάτα στερεότυπα ενός πρωτόλειου μαρξισμού, που κανείς δεν θα τα διάβαζε αν δεν έσερναν πίσω τους την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Θα μου πείτε, για τους περισσότερους από δαύτους ήταν ό,τι πιο σοβαρό είχαν διαβάσει στη ζωή τους.

Η Αριστερά του Κύρκου και του Φλωράκη απεχθανόταν την τρομοκρατία. Είχαν διακινδυνεύσει τη ζωή τους για να μπουν στο Κοινοβούλιο και είχαν μάθει να σέβονται τη δημοκρατία. Ας μην ξεχνάμε ότι οι θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούσαν τότε δεν συνέδεαν τη 17Ν με τα δύο Κ.Κ. Τη συνέδεαν με το ΠΑΚ, τον πρόγονο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ως ηγεμονική δύναμη διατηρούσε ενεργή τη σύγκρουση του Εμφυλίου. Και αν η σύγκρουση ήταν φαντασιακή, για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, οι δολοφόνοι της 17Ν προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι είχε πραγματικό αντίκρισμα.

Οταν συνελήφθη ο πυρήνας της οργάνωσης, ήρθε και η απομυθοποίηση. Οι εμφανίσεις τους στην τηλεόραση ήταν καλλιστεία λούμπεν. Κι ας αποκαλούσαν την ελληνική αστική τάξη «λούμπεν». Απογυμνωμένοι από τα ιδεολογικά τους προσχήματα, σαν γυμνοσάλιαγκες ζητούσαν από τη δημοκρατία, που είχαν κακοποιήσει, να μην τους λιώσει. Ο μόνος λόγος που είχαμε για να μην τους αντιμετωπίσουμε σαν μπουλούκι αποτυχημένων ηθοποιών ήταν το αίμα που είχαν χύσει. Εξ ου και η προβολή του παρανοϊκού δολοφόνου, του Κουφοντίνα. Ο ιδεολογικός καθοδηγητής, ο Γιωτόπουλος, ο οποίος κάποτε έγραφε μπεστ σέλερ, ξεχάστηκε στα υπόγεια. Είκοσι χρόνια, περίπου, μετά τη δίκη, απ’ όλη αυτή την υπόθεση έχει μείνει το περίστροφο, ο Κουφοντίνας.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια η Αριστερά άλλαξε χέρια. Απ’ τον Κύρκο και τον Φλωράκη πέρασε στον Τσίπρα και στον Δραγασάκη. Και απ’ την καταδίκη της τρομοκρατίας πέρασε στην ανάνηψή της. Ως την ημέρα που ο Τσίπρας έκανε κυβέρνηση με τον Καμμένο και τον Βαρουφάκη, τον Κουφοντίνα τον είχαμε ξεχάσει. Η συγκυβέρνηση τον επανέφερε στο προσκήνιο. Με τις άδειες που του έδινε, με τη μεταφορά του στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας. Μας υπενθύμισε την ύπαρξή του όταν τον είδαμε να σουλατσάρει στο σημείο όπου δολοφόνησε τον Παύλο Μπακογιάννη με τον γιο του. Θα τον είχαμε ξεχάσει όπως ξεχάσαμε και τον Γιωτόπουλο.

Πηγή: Καθημερινή

Νεαρός προσπαθει να αρθρωσει λόγο.

Πουλάει μικρά αντικείμενα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης .

Προπασπαθεί απεγνωσμένα να αρθρώσει λόγο.

Καταβάλει προσπάθεια να πει τη λέξη ζελοτέιπ!

Το ρεζιλίκι που γλιτώσαμε Τάκης Θεοδωρόπουλος

Οταν η εγνωσμένου κύρους διανοουμένη κ. Ζορμπά αδυνατεί να βρει περιεχόμενο στους εορτασμούς, ο πτωχός τω πνεύματι οφείλει να καταπιεί τη συγκίνησή του. Διότι το έλλειμμα που επισημαίνει δεν είναι μόνον αισθητικό. Είναι έλλειμμα αλήθειας. Τόσους καβαλάρηδες είδαμε να παρελαύνουν με φουστανέλες και φέσια. Πώς είναι δυνατόν να λείπει από την καβαλαρία ο Αρης Βελουχιώτης; Ποιος άρρωστος νους αποφάσισε να αποκλείσει τους μαυροσκούφηδες από το περιεχόμενο του Εθνους; Υποθέτω, δε, ότι η κ. Ζορμπά δεν αναφέρεται μόνο στο παρελθόν. Στηλιτεύει και την αναπαράσταση του παρόντος. Η παρέλαση ήταν γεμάτη Ελληνες. Απουσίαζαν κραυγαλέα οι νέες δυνάμεις του Εθνους, αυτοί που έχουν μεταμορφώσει την Ελλάδα σε πολυπολιτισμικό θαύμα. Το έκτο διαμέρισμα είναι γεμάτο με Αφγανούς και Πακιστανούς. Χάθηκε ο κόσμος να μαζέψουν μερικούς από δαύτους, να τους βάλουν στη σειρά με τις χαρακτηριστικές πιτζάμες τους και τις παντόφλες τους και να τους προσθέσουν ως περιεχόμενο στα άνευ περιεχομένου πεζοπόρα τμήματα των πεζοναυτών; Είναι δυνατόν στην ανεξίθρησκη χώρα μας να παρελαύνουν τόσες σημαίες με τον σταυρό και να μην υπάρχει ούτε μία με την ημισέληνο; Ετσι για το καλό, μωρέ παιδιά.

Η κ. Ζορμπά υπήρξε υπουργός Πολιτισμού επί Συριζανέλ. Μια εκρηκτική παρουσία που έδωσε περιεχόμενο στη λέξη «πολιτισμός». Υπουργός Πολιτισμού υπήρξε και ο κ. Ξυδάκης. Αυτός προέβη σε μια σιβυλλική δήλωση, η οποία ήδη απασχολεί τους ερμηνευτές του λυρισμού του. Είπε ότι η Ελλάδα σήμερα είναι σαν τη δημοκρατία του Σαλό. Δεν ξέρω αν εννοεί το πρόσκαιρο κρατίδιο των υπολειμμάτων του μουσολινισμού ή την ταινία του Παζολίνι που στηρίχθηκε στις «120 μέρες στα Σόδομα» του σκοτεινού Μαρκησίου ντε Σαντ – η ελληνική μετάφραση του έργου φέρει την υπογραφή μου. Εχω και εγώ τα ελαττώματά μου. Σας συνιστώ να μη διαβάσετε το βιβλίο και να μη δείτε την ταινία. Είναι και τα δύο αφόρητα και τραβάνε σε μάκρος. Μη γυρίσετε όμως την πλάτη σας στο δράμα του Ξυδάκη, στο δράμα ενός ανθρώπου που θέλει να εκφραστεί, όμως δεν έχει τι να εκφράσει. Γι’ αυτό υπάρχουν και οι φίλοι. Κάποιος θα του είπε, αφού δεν έχεις τι να πεις, πεςα για τη δημοκρατία του Σαλό. «Τι είναι αυτό; Ωραίο μου ακούγεται», απάντησε ο πρώην υπουργός.

Ετσι, για να πάρουμε μια ιδέα από το ρεζιλίκι που γλιτώσαμε χάρη στην ψήφο μας. Ακόμη και αν δεν το αντιλαμβάνονταν οι «αγγαρεμένοι» προσκεκλημένοι –πάντα κατά την κ. Ζορμπά– θα το νιώθαμε εμείς. Και δεν είναι ό,τι καλύτερο να ντρέπεσαι για τη χώρα σου. Θα μου πείτε, το ζήσαμε και αυτό.

Ο Επιθεωρητής έρχεται, του Τζον Πρίσλεϊ. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Αγαπητοί αναγνώστες καλησπέρα σας, απόψε πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα θεατρικό έργο που ανήκει στην κληρονομιά του καλού εγγλέζικου θεάτρου. Πρόκειται για το έργο του Τζων Πρίσλεϊ Μπόουτον ¨Ο Επιθεωρητής έρχεται¨, έργο από τα πιο πολυανεβασμένα των τελευταίων 50 ετών.

 

Το έργο γράφτηκε το 1912, στην ακμή του βρετανικού ιμπεριαλισμού, λίγο πριν την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

 Κεντρικός ήρωας του έργου, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει και από τον τίτλο, είναι ο ¨Επιθεωρητής¨, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί και σαν άγγελος από το μέλλον, καθώς ο ερχομός, η παρουσία του και η αποχώρηση του από το έργο ακολουθούν μία κυκλική σειρά.
Αυτός επιβάλλει το κλίμα της παράστασης, ψυχρός, απόμακρος, με μια ανέκφραστη μάσκα κινείται ανάμεσα στους αστούς λες και γλίστρησε μέσα από αυτούς ή μπαίνει μέσα τους εντελώς αθόρυβα βγάζοντας με την ξερή και άχρωμη ομιλία του το πραγματικό πρόσωπο τους.

 

Η υπόθεση του έργου:

Μια ανοιξιάτικη νύχτα στην αγγλική επαρχία του 1920 η πλούσια οικογένεια του Άρθουρ Μπέρλινγκ, γιορτάζει τους αρραβώνες της κόρης τους με τον εξίσου πλούσιο νέο Τζέραλντ Κρόφτ. Η εορταστική ατμόσφαιρα χαλάει από μια ξαφνική, δυσάρεστη είδηση: πρόκειται για την αυτοκτονία της νεαρής κοπέλας της Εύας Σμιθ που εργάστηκε κάποτε στην εταιρία των Μπέρλινγκ.

Ο Eπιθεωρητής Γκοούλ, ένα πρόσωπο μυστηριακό, αυταρχικό και σίγουρο στις κινήσεις του ελέγχει τις συνειδήσεις της αστικής τάξης και έρχεται αποφασιστικά για να αναγγείλει αυτή την είδηση. Ύστερα από ανάκριση, αποκαλύπτεται ότι όλα τα μέλη της οικογένειας, είναι υπεύθυνα για την αυτοκτονία αυτού του κοριτσιού. Ο καθένας αντιδρά με το δικό του τρόπο, όμως στο τέλος οι απολογίες τους περνούν στην εξομολόγηση.

Τα μέλη της οικογένειας πέφτουν θύματα της ακόρεστης αλαζονείας τους, της έλλειψης ηθικής, ανθρωπιάς και μέτρου. Ο συντηρητισμός και η φαινομενικά αυστηρή ηθική που αρχικά χαρακτηρίζει την οικογένεια, αποδεικνύεται πέρα για πέρα ψεύτικη. Μολονότι ποινικές ευθύνες ή διώξεις δεν προκύπτουν κατά την έρευνα, οι ηθικές κυρώσεις είναι μεγάλες. (πηγή: e-la-theatro.gr)

 

Επιπλέον στοιχεία για το έργο 

Η ¨ατομική ευθύνη¨ αποτελεί το ζήτημα που πραγματεύεται το έργο, η ¨ευθύνη¨ σε συνδυασμό με την ¨ανευθυνότητα¨ εκείνου του ανθρώπου που δε νοιάζεται για το συνάνθρωπο του.

Ο Πρίσλεϊ επιλέγει να μιλήσει για το ζήτημα της ατομικής ευθύνης στήνοντας σε πρώτο επίπεδο ένα αστυνομικό έργο. Ο τρόπος γραφής, η δημιουργική δομή και οι χαρακτήρες των ηρώων είναι υλικό που δίνει λαβή για συζητήσεις, παραδοχές και αμφισβητήσεις. Το έργο έχει κοινωνικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο με ένταση αστυνομικού μυθιστορήματος.

¨Δεν είμαστε μόνοι, είμαστε μέλη ενός σώματος, είμαστε υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον¨, φωνάζει στο τέλος ο ανακριτής.

 

Μουσική επιμέλεια: Ισμήνη Μεντάκη

Ραδιοσκηνοθεσία: Κώστας Κροντηράς

Τεχνική επιμέλεια: Θανάσης Πολίτης

Παίζουν: Βασίλης Παπανίκας, Γιώργος Χριστόπουλος, Βούλα Χαριλάου, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Νίκος Πιλάβιος, Ράνια Ιωαννίδου, Νίκος Τζόγιας

ο Νίκος Τζόγιας στο ρόλο του Επιθεωρητή

                                         

                                                     

Ο Βασίλης Παπανίκας

       

Η μεταφόρτωση έγινε από το κανάλι Μάγκι Π.:

Πηγές:

www.ntng.gr,www.e-la-theatro.gr,www.kallitexnes.gr,ελculture.gr,www.ert.gr

Τι είναι ο Ακάθιστος Υμνος;

Ιερά Μητρόπολη Νέας Κρήνης & Καλαμαριάς

Τι είναι ο Ακάθιστος Ύμνος;
Είναι ένας κύκλος 24 ύμνων, όσες και οι ώρες του ημερονυκτίου.
 Όπως ο ήλιος βγαίνει το πρωί, βασιλεύει το βράδυ και πάλι ανατέλλει, έτσι και ο Ακάθιστος Ύμνος έχει ανατολή, δύση και πάλι ανατολή.
Η ανατολή, η αρχή του, είναι όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κατέβηκε γοργόφτερος στην καλύβα ενός ταπεινού χωριού, όπου κατοικούσε μια Αγία Παρθένος καθαρή σαν το χιόνι και λαμπρή σαν τον ήλιο, για να της πει το χαρμόσυνο μήνυμα, ότι αυτή θα γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου.

➕Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Μνήμη Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας, 1η Απριλίου

Η Ταυτότητα Της Πρωτομηνιάς!

     Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

                 Καλό μήνα!

         

      ♦️Μνήμη της Οσίας 

     Μαρίας της Αιγυπτίας.

      

♦️Η Ζωή της Αγίας Μαρίας 

της Αιγυπτίας σε 8 βήματα.

1.Γεννήθηκε στην Αίγυπτο 

τον 5ο αιώνα.

Ζούσε,κατά την δική της ομολογία, ζωή άσωτη 

και διέφθειρε πολλές ψυχές. 

2.Κάποια στιγμή σκέφθηκε 

να επισκεφθεί τα Ιεροσόλυμα, 

όχι για να προσκυνήσει,

αλλά για να βρει ανθρώπους 

να αμαρτήσει .

Τα βήματα της έφθασαν 

έξω από το Ναό της Αναστάσεως, όπου κατά "ανεξήγητο" 

για εκείνη λόγο,

δε μπορούσε να εισέλθει. 

3.Όταν κατάλαβε τον λόγο του εμποδίου ζήτησε από την Παναγία
να της αποκαλύψει τον τρόπο που θα σβήσει την αμαρτωλή ζωή της.

Στη συνέχεια για 47 χρόνια έζησε στην περιοχή της ερήμου 

του Ιορδάνου ποταμού,

ζώντας τη δική της "καραντίνα"

μη βλέποντας άνθρωπο.

4.Τα πρώτα 17 χρόνια έζησε δύσκολα,διότι ο πειρασμός 

ήταν έντονος, θυμίζοντας της,

την πρότερη αμαρτωλή ζωή της.

Εκείνη μόνο προσεύχονταν 

και δεν σηκωνόταν από το έδαφος έως ότου την σκεπάσει  

"το φώς εκείνο το γλυκύ".

5.Στην περιοχή της ερήμου 

υπήρχε ανδρικό μοναστήρι 

στο οποίο οι μοναχοί 

συνήθιζαν την Μ.Σαρακοστή 

να ασκητεύουν 

στα βάθη της ερήμου.

Ένας από τους μοναχούς,

όνομα Ζωσιμάς, καθώς έψαχνε 

το ασκητήριο του,τη συνάντησε.

Εκεί κάνει η Οσία Μαρία 

την εξαγόρευση 

της ζωής της, λέγοντας 

τα πάντα των αμαρτιών της.

Ζητά από τον Ζωσιμά μια χάρη...

Την επόμενη Μ.Πέμπτη 

στο ίδιο σημείο 

να έρθει να την κοινωνήσει, 

γιατί είχε "ακατάσχετο έρωτα",

να μεταλάβει Σώμα 

και Αίμα Κυρίου. 

6.Ο Ζωσιμάς υπακούει.

Την επόμενη χρονιά συναντιούνται. 

Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων.

Φεύγει ο Ζωσιμάς 

με την παράκληση 

της Οσίας, να ξαναπάει 

την επόμενη Μ.Πέμπτη.

7.Εκείνος υπακούει.

Με μεγάλη αγωνία περιμένει 

να περάσει το έτος.

Όταν φθάνει εκείνη η ημέρα, αναζητά την ασκήτρια.

Την βρίσκει..Το σώμα νεκρό...

Δίπλα με τρόπο ανερμήνευτο γραμμένη η ημερομηνία της κοίμησής της.

Ήταν η ημέρα που είχε κοινωνήσει.

8.Το σώμα της με τις κατάλληλες ευχές το έθαψε στο σημείο 

που το βρήκε.

♦️Να ευχηθούμε,

η Αγία να μας χαρίσει, 

χρόνια μετανοίας 

και όχι ανησυχίας. 

•

Οι πυρκαγιές, του Φιλίπι Λεβίν.

 Αγαπητοί φίλοι καλησπέρα σας, απόψε θα σας παρουσιάσω ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς εξιχνίασης εμπρησμών του Φιλίπ Λεβίν, τις Πυρκαγιές.

Η υπόθεση:

Δύο Λονδρέζοι επιχειρηματίες, ο Κάρτερ και ο Μάρτιν, συνταξιδεύουν ως επιβάτες σε ένα τρένο. Ο Ένας είναι χονδρέμπορος χαρτιού και ο άλλος επιπλοποιός.

Οι δουλειές και των δύο δεν πάνε καλά, αμφότεροι έχουν ασφαλίσει τα εμπορεύματα των επιχειρήσεων τους με μεγάλα ποσά για αποζημίωση από πυρκαγιές. Αποφασίζουν να θέσουν σε εφαρμογή μία χιτσκοκική μέθοδο, να κάψει ο ένας τα εμπορεύματα του άλλου, να ανταλλάξουν δηλαδή πυρκαγιές.

Λίγες μέρες αργότερα συναντιούνται πάλι στο Χάιντς Παρκ του Λονδίνου και δίνου οριστικά τα χέρια. ο Μάρτινς ενεργεί πρώτος...

Ο ντεντέκτιβ Κιου αναλαμβάνει δράση για λογαριασμό της ασφαλιστικής εταιρείας του Κάρτερ, βλέπει τον Κάρτερ και κάτι δεν του αρέσει...

Ο Κάρτερ δειλιάζει να ενεργήσει τον εμπρησμό της εταιρίας του Μάρτινς και αυτός του στήνει μια σατανική παγίδα...

Μία ακόμη ενδιαφέρουσα περιπέτεια εξιχνίασης εμπρησμού...

Η μεταφόρτωση έγινε από το Glob TV:

Ο Ο

Οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες που μπαίνουν στη Σμύρνη

 Ιστορική φωτογραφία. Τα τελευταία καταπονημένα ελληνικά στρατεύματα που εισήλθαν στην ιστορική πόλη...