«Εξω οι Αμερικάνοι» Τάκης Θεοδωρόπουλος

 Ηταν το δημοφιλέστερο σύνθημα της γενιάς μου. Κόμματα, ομάδες, γκρουπούσκουλα –έτσι λέγαμε τότε τις συλλογικότητες–, ορθόδοξοι φιλοσοβιετικοί κομμουνιστές, ευρωκομμουνιστές, θαυμαστές της πολιτιστικής επανάστασης, κουκουέ μουλού και μουλού κουκουέ, τροτσκιστές, εραστές του Μπάαθ, αγαπητικοί των Παλαιστινίων και του Γιασέρ Αραφάτ. Στη λαϊκή αγορά της Αριστεράς υπήρχε μεγάλη προσφορά προϊόντων, όμως το «Εξω οι Αμερικάνοι» όλοι το φώναζαν εν χορώ. «Εξω οι βάσεις του θανάτου», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», έως το περίφημο εκείνο «αλλαγή νατοϊκής φρουράς» με το οποίο είχε υποδεχθεί ο Αντρέας τη Δημοκρατία. Δεν τους θέλαμε τους Αμερικανούς. Δεν τους θέλαμε στη Μεσόγειο, στο Βιετνάμ, στη Λατινική Αμερική. Ας πήγαιναν σπίτι τους και ας μας άφηναν μόνους μας να λύσουμε τις διαφορές μας. Οι «λαοί του κόσμου» είχαν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην αυτοδιαχείριση – παραλείπω χάριν ευπρεπείας την άλλη λέξη που μου έρχεται συνειρμικά. Ακούγαμε Ντίλαν, βλέπαμε το «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα, βλέπαμε Γαβρά και δεν είχαμε αμφιβολία ότι τη δυστυχία του κόσμου την οργάνωνε η CIA στα υπόγεια του Λάνγκλεϊ. Εκεί ακόμη και οι καθαρίστριες συνωμοτούσαν για να στήσουν δικτατορίες και να αναδείξουν τους λακέδες τους. «Αμερικανοκίνητη» ανεβοκατεβάζαμε τη χούντα μας.

 

Οι ξέχειλες βάρκες με τους δραπέτες του Βιετνάμ ήταν βέβαια μια ανθρωπιστική τραγωδία, όμως στην Ινδοκίνα το μείζον ήταν η ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τώρα μπορεί να γελάμε με τον Βαρουφάκη, όμως τότε παίρναμε πολύ στα σοβαρά την προοδευτική μας σκέψη. Οπου έχαναν «οι Αμερικάνοι», κέρδιζε η ανθρωπότητα. Ωσπου οι ευχές μας εισακούσθηκαν και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός άρχισε να τρικλίζει. Στη Λατινική Αμερική, στην Ασία, στον Αραβικό Κόσμο. Και επειδή η Ιστορία είναι ζωντανός οργανισμός, συνέχισε να γεννάει φαινόμενα, απρόβλεπτα, ανεξέλεγκτα. Πιστέψαμε ότι αφήσαμε τον Μεσαίωνα πίσω μας, όμως μας προέκυψε ο Ισλαμικός Στρατός και οι Ταλιμπάν, για να μας φέρουν πίσω στους σκοτεινούς αιώνες. Μπροστά τους ο Μεσαίωνας είναι φωτεινός. Αν μη τι άλλο, διάβαζε Αριστοτέλη. Και ως διά μαγείας, το αίσθημά μας στριφογύρισε μια-δυο φορές τρομαγμένο και είδαμε το είδωλό του αναποδογυρισμένο στον καθρέφτη. Τι θα γίνει με τους Αμερικανούς; Ηρθαν που ήρθαν, γιατί σηκώνονται να φύγουν; Ποιος τους ζήτησε να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν; Είπαμε «έξω οι Αμερικάνοι», αλλά ας τελειώσουν πρώτα τη βρώμικη δουλειά που ήρθαν να κάνουν και μετά ας μας αφήσουν στην ησυχία μας.
 
Τους μπερδέψαμε τους ανθρώπους. Μπερδευτήκαμε κι εμείς. Θέλουμε να μείνουν ή να φύγουν οι Αμερικανοί; Είτε παρεμβαίνει στην επικράτεια της βαρβαρότητας, είτε δεν παρεμβαίνει, η Δύση ήταν, είναι και θα είναι ένοχη. Και το αυτομαστίγωμα συνεχίζεται, όσο κι αν έχει γίνει αφόρητα βαρετό

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ (1897) Ένας γέρος ...

Στου καφενείου του βοερου το μέσα μέρος 

σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ´ενας γέρος•

με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια 

σκέπτεται ποσό λίγο χάρηκε τα χρονια

που είχε δυναμι, και λόγο, κι εμορφια.

Ξέρει που γέρασε πολύ•το νιώθει, το κοιτάζει.

Κι εντούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει

σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιεται η Φρόνησις πως τον εγελα•

και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλα! —

την ψεύτρα που έλεγε• «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Η Ρωσία επεμβαίνει στα εσωτερικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καταλαμβάνοντας το Βουκουρέστι το 1853, υπέρ του αγώνα ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου.

 Στήν Courrier de Marseille τής 24ης τ.μ. διαβάζουμε:

((Είμαστε σέ θέση να άνακοινώσουμε στούς άναγνώστες μας τό περιεχόμενο μιας διακοίνωσης πού έπιδόθηκε στήν 'Υψηλή Πύλη άπό τόν κ. ντε Όζέροβ άμέσως μετά τήν άναχώρηση τοΰ κόμη Leiningen καί πρίν άπό τήν ώμή sortie "ΐ" τοΰ πρίγκηπα Μέντσικοβ μπροστά στά μάτια τοΰ Ντιβανιοϋ.· Τά κύρια σημεία, στά όποια άναφέρεται ή διπλωματική αύτή διακοίνωση, είναι τά έξης. Ό κόμης Νέσσελροντ παραπονείται έντονότατα δτι ή Πύλη, παρά τήν έπίσημη ύπόσχεσή της νά μή χτυπήσει τούς Μαυροβουνίους, διεξήγαγε αίματηρό πόλεμο έναντίον αύτοΰ τοΰ λαοϋ, πράγμα πού προκάλεσε μέγιστη δυσαρέσκεια στό ύπουργικό συμβούλιο τής Πετρούπολης. Γιά νά έξασφαλίσει στούς Μαυροβουνίους έπαρκή προστασία καί νά τούς προφυλάξει άπό νέες συμφορές, ή Ρωσσία καλεί τήν Πύλη νά άναγνωρίσει τήν όνεξαρτηαΐα τοϋ Μανροβοννίον.

Ή διακοίνωση περιείχε έπίσης μιά διαμαρτυρία έναντίον τοΰ άποκλεισμοΰ τής άλβανικής άκτής καί κατέληγε προβάλλοντας τήν άπαίτησην' άπολύσει ό σουλτάνος τούς ύπουργούς, τών ό ποίων ή δραστηριότητα δημιούργησε πάντοτε παρανοήσεις μεταξύ τών δύο κυβερνήσεων. Λέγεται δτι ή Τουρκία μετά τήν λήψη τούτης της διακοίνωσης έδειξε, άν καί μέ λύπη της, τήν διάθεση νά υποχωρήσει ώς πρός τήν άπόλυση τών ύπουργών, Ιδίως τοΰ Φουάτ έφέντη, γαμπρού τοΰ σουλτάνου, πού άντικαταστάθηκε μέ τόν Ριφάτ πασά, φίλο της Ρωσσίας. 'Ωστόσο ή Πύλη άρνήθηκε τήν άναγνώριση τής άνεξαρτησίας τοΰ Μαυροβουνίου. Άκριβώς τότε ό πρίγκηπας Μέντσικοβ, χωρίς προηγούμενα ν' άποδώσει τΙς συνηθισμένες τιμές στόν ύπουργό έξωτερικών καί περιφρονώντας δλους τούς διπλωματικούς τύπους, παρουσιάστηκε στό Ντιβάνι· καί ζήτησε ξεδιάντροπα άπό τό σώμα αύτό νά υποχωρήσει στίς άπαιτήσεις του. Τότε ή Πύλη έπικαλέστηκε τήν βοήθεια της 'Αγγλίας καί της Γαλλίας».

Τεχνολογία

 

Λίγα λόγια του Κώστα Πρετεντέρη για τους Ταλιμπάν...

 

Η ενυπόγραφη δήλωση μετανοίας του Βελουχιώτη

 ……ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ….. Η ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ του ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ (Αθανάσιος Κλάρας), μέσα από τα αρχεία της ‘’Αστυνομίας Πόλεων’’, ο οποίος ως έγκλειστος στις φυλακές της Κέρκυρας για διάφορα αδικήματα που είχε διαπράξει, το 1939 χωρίς καμία αναστολή και πίεση υπέγραψε ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΚΥΡΗΞΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΎ, προκειμένου να τύχει ευμενούς μεταχείρισης από νόμο του Ιωάννη Μεταξά για να αποφυλακιστεί, όταν άλλοι έγκλειστοι σύντροφοί του δεν υπέγραψαν την σχετική δήλωση, και προτίμησαν να παραμείνουν εντός των φυλακών. Αξίζει να διαβαστεί το εν λόγω έγγραφο, και φυσικά να τονίσουμε πως το ΚΚΕ δεν του συγχώρησε ποτέ αυτή την ενέργειά του, και για αυτό ήταν γνωστός και ως ο ‘’ΔΗΛΩΣΙΑΣ’’.

Πηγή Ιστορικός συλλέκτης Βέροιας

Το χαμένο τραγούδι, του Γρήγορη Χαλιακόπουλου. Ραδιοφωνικό Θέατρο

Απόψε θα σας παρουσιάσω το έργο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου Το χαμένο τραγούδι.  Πρόκειται για ένα από τα τέσσερα θεατρικά που έχει γράψει ο συγγραφέας για το ραδιόφωνο. 

Η υπόθεση:

Η Δανάη είναι θύμα εκβιασμού από τον Ιάσωνα, τον πρώην σύζυγο της, ενώ τώρα ζει με τον Κωνσταντίνο. Η κατάσταση της είναι απελπιστική και συμβουλεύεται τη φίλη της Μαρίνα. Τα πράγματα περιπλέκονται καθώς κινδυνεύει να κατηγορηθεί για κατάχρηση δημοσίου χρήματος... 

Πρόκειται για μια φιλότιμη προσπάθεια, σύντομο έργο που κρατάει σε αγωνία μέχρι τέλους τον ακροατή.  

Παίζουν: Γιούλη Ζήκου, Πέτρος Αποστολόπουλος, Γιάννης Ζαραφωνίτης, Φαίη Κοκκινοπούλου. 

Η Γιουλη Ζήκου

Η μεταφορά έγινε από το κανάλι fillipos peristeris :

Η γηραιότερη κυρία στον κόσμο...

 Γνωρίστε την κυρία Jeanne Louise Calment, η οποία είχε τη μεγαλύτερη επιβεβαιωμένη ανθρώπινη ζωή: 122 χρόνια, 164 ημέρες. Προφανώς, η μοίρα ενέκρινε έντονα τον τρόπο που έζησε τη ζωή της. Γεννήθηκε στην Αρλ της Γαλλίας, στις 21 Φεβρουαρίου 1875. Ο Πύργος του Άιφελ χτίστηκε όταν ήταν 14 ετών. Ήταν αυτή τη στιγμή που γνώρισε τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ. ′′ Ήταν βρώμικος, κακώς ντυμένος και δυσάρεστος," υπενθυμίζει σε συνέντευξη που παραχώρησε το 1988.

Όταν ήταν 85 ετών, πήρε ξιφασκία, και ακόμα οδήγησε το ποδήλατό της όταν έφτασε τα 100. της. Στα 114 της χρόνια πρωταγωνίστησε σε ταινία για τη ζωή της, σε ηλικία 115 ετών έκανε εγχείρηση το ισχίο της, και σε ηλικία 117 ετών εγκατέλειψε το κάπνισμα, έχοντας ξεκινήσει από την ηλικία των 21 ετών το 1896. Δεν το παράτησε για λόγους υγείας. Ο λόγος της ήταν ότι δεν της άρεσε να ζητάει από κάποιον βοηθήστε την να ανάψει τσιγάρο όταν ήταν σχεδόν τυφλή.

Το 1965, η Ζαν ήταν 90 ετών και δεν είχε κληρονόμους. Υπέγραψε συμφωνία για να πουλήσει το διαμέρισμα της σε έναν 47 χρονο δικηγόρο που λέγεται André-Fran çois Raffray. Συμφώνησε να της πληρώσει ένα μηνιαίο ποσό 2,500 φράγκων με την προϋπόθεση ότι θα κληρονομούσε το διαμέρισμά της μετά τον θάνατο της. Ωστόσο, ο Raffray όχι μόνο κατέληξε να πληρώνει τη Jeanne για 30 χρόνια, αλλά και μετά πέθανε πριν από εκείνη την ηλικία των 77. ετών. Η χήρα του ήταν νόμιμα υποχρεωμένη να συνεχίσει να πληρώνει την κυρία Calment μέχρι το τέλος των ημερών της.

Η Jeanne διατηρούσε αιχμηρές ψυχικές σχολές. Όταν ρωτήθηκε στα 120 α γενέθλιά της τι είδους μέλλον περίμενε να έχει. Η απάντησή της, ′′ Πολύ σύντομη."

Εδώ είναι οι κανόνες της ζωής από την Jeanne Louise Calment:

′′ Είμαι ερωτευμένος με το κρασί."

′′ Όλα τα μωρά είναι όμορφα."

′′ Νομίζω ότι θα πεθάνω από το γέλιο."

′′ Ξεχάστηκα από τον Καλό μας Θεό."

′′ Έχω μόνο μία ρυτίδα, και κάθομαι πάνω της."

′′ Ποτέ δεν φοράω μάσκαρα, γελάω μέχρι να κλαίω συχνά."

′′ Αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, μην ανησυχείς γι ' αυτό."

′′ Πάντα να κρατάς το χαμόγελό σου. Έτσι εξηγώ τη μακροζωία μου."

′′ Βλέπω άσχημα, ακούω άσχημα, και νιώθω άσχημα, αλλά όλα είναι καλά."

′′ Έχω μια τεράστια επιθυμία να ζήσω και μεγάλη όρεξη, ειδικά για γλυκά."

′′ Έχω πόδια από σίδερο, αλλά για να πω την αλήθεια, αρχίζουν να σκουριάζουν και να αγρυπνούν λίγο."

′′ Πήρα την ευχαρίστηση όταν μπορούσα. Έδρασα ξεκάθαρα και ηθικά και χωρίς λύπη. Είμαι πολύ τυχερή."

′′ Το να είσαι νέος είναι μια κατάσταση του μυαλού, δεν εξαρτάται από το σώμα κάποιου. Στην πραγματικότητα είμαι ακόμα ένα νέο κορίτσι, είναι που δεν φαινόμουν τόσο καλά τα τελευταία 70 χρόνια."

Στο τέλος μιας συνέντευξης, ο δημοσιογράφος είπε, ′′ Κυρία, ελπίζω να συναντηθούμε ξανά κάποια στιγμή του χρόνου." Στην οποία απάντησε η Jeanne, ′′ Γιατί όχι; Δεν είσαι τόσο μεγάλος, θα είσαι ακόμα εδώ!"

Η εικόνα με τα φτερά είναι ένα κομμάτι τέχνης από

L. Lichtenfells

Σοφά λόγια...

 

Άρθρο του κ Ανδρέα Ανδριανόπουλου για την κλιματική αλλαγή