ΣΠΑΝΙΑ & ΙΣΤΟΡΙΚΗ (επιχρωματισμένη) φωτογραφία Φεβρουάριος του 1949 μετά την Μάχη της Φλώρινας, όπου εμφανίζει τον Αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο με τα χέρια εντός της χλαίνης, δεξιά τον Αμερικάνο στρατηγό Τζέιμς βαν Φλιτ, και αριστερά με το χέρι που δείχνει τον Στρατηγό Παπαδόπουλο με το επιτελείο του, και όλοι μαζί να παρακολουθούν τον Παπαδόπουλο να τους ενημερώνει λεπτομερώς για την μάχη της Φλώρινας επί τόπου όπου εξελίχθηκαν τα γεγονότα μετά την νικηφόρα επικράτηση του Ελληνικού Στρατού κατά των κομμουνιστών του ‘’ΔΣΕ’’, ενώ σε πρώτο πλάνο παρατηρούμε να κείτονται ήδη νεκροί μαχητές του ‘’ΔΣΕ’’. Η φώτο είναι σπάνια καθώς όσες φορές δημοσιεύονταν αυτή η φωτογραφία το κάτω μέρος της φωτογραφίας που έδειχνε τους νεκρούς κομμουνιστές αποκόπτονταν για ευνόητους λόγους.
Η θαυματουργική δύναμη κι η προορατική ικανότητα του Άγιου Ιωάννη ήταν ευρέως γνωστή στη Σανγκάη. Μία φορά, στη διάρκεια της Διακαινησίμου Εβδομάδος, ο Άγιος Ιωάννης ήρθε στο εβραϊκό νοσοκομείο για να επισκεφτεί ορθοδόξους ασθενείς εκεί. Διερχόμενος ένα θάλαμο σταμάτησε μπροστά σ’ ένα παραβάν πού έκρυβε το κρεβάτι, οπού ήταν ξαπλωμένη και πέθαινε μία ηλικιωμένη Εβραία γυναίκα.
Δίπλα της τα μέλη της οικογένειας της περίμεναν τον θάνατο της.
Ο Άγιος ύψωσε ένα Σταυρό πάνω από το παραβάν και δυνατά αναφώνησε:
«Χριστός Ανέστη!».
Τη στιγμή εκείνη η ετοιμοθάνατη γυναίκα ανέκτησε τις αισθήσεις της και ζήτησε νερό. Ο Άγιος πλησίασε τη νοσοκόμα και είπε: «η ασθενής θέλει να πιει».
Το ιατρικό προσωπικό ήταν κατάπληκτο από την αλλαγή πού είχε συντελεστεί σε κάποιον πού μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα πέθαινε. Σύντομα η γυναίκα θεραπεύθηκε εντελώς και βγήκε από το νοσοκομείο.
Τέτοια περιστατικά ήταν πολυάριθμα.
Συνέβη να καλέσουν επειγόντως τον Άγιο Ιωάννη να κοινωνήσει έναν άνθρωπο ετοιμοθάνατο στο νοσοκομείο.
Ο Άγιος πήρε τα Τίμια Δώρα και κατευθύνθηκε προς τα εκεί, συνοδευόμενος από έναν άλλο κληρικό.
Όταν έφτασαν είδαν ένα νεαρό άνδρα, περίπου στην ηλικία των 20 χρόνων, να παίζει φυσαρμόνικα.
Είχε ήδη αναρρώσει και επρόκειτο να βγει από το νοσοκομείο σύντομα.
Ο Άγιος τον κάλεσε λέγοντας:
«θέλω να σε κοινωνήσω τώρα αμέσως».
Ο νέος άνδρας τον πλησίασε αμέσως, εξομολογήθηκε και δέχθηκε τη θεία Κοινωνία. Κατάπληκτος ο κληρικός ρώτησε τον Άγιο Ιωάννη γιατί δεν πήγε στον ετοιμοθάνατο, αλλά καθυστέρησε μ’ ένα φανερά υγιή νέο άνδρα.;
Ο Άγιος απάντησε απλά:
«Αυτός θα πεθάνει απόψε, ενώ ο άλλος πού είναι σοβαρά άρρωστος θα ζήσει ακόμα πολλά χρόνια».
Και έτσι ακριβώς έγινε.
Ο Κύριος επέδειξε παρόμοια θαύματα στην Ευρώπη και την Αμερική μέσω του Αγίου Του.
.. Ο Άγιος μαθαμε οτι θέλει να προσευχόμαστε και να μην ξεχνάμε να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους».
Επίσης και σ’ ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους».
Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε:
«Πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός».
Μία νοσοκόμα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όμως ξεσπάσει μια καταιγίδα και με τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύμα,
δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόμα του είπε ότι τώρα δεν μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο.
Σε μισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκομείου και όταν ρώτησε ο μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιος είναι; ηρθε η απάντηση :
– Ανοίξτε την πύλη, είμαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, με κάλεσαν και με περιμένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδρομο και ρώτησε την νοσοκόμα: «ποιός είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινέ με σε αυτόν».
Είναι σκόπιμο να παρουσιάσουμε ορισμένα βασικά στοιχεία για την πόλη. Χτισμένη γύρω από τρεις λόφους, στις όχθες του Άνω Έβρου, η Φιλιππούπολη έχει σημαδευτεί στη μακραίωνη ιστορία της από την έντονη παρουσία του ελληνικού στοιχείου.
Η Φιλιππούπολη οφείλει το όνομά της στο βασιλιά Φίλιππο Β’ της Μακεδονίας, ο οποίος την κατέλαβε το 341 π.Χ., μετά από νίκη του έναντι των Οδρυσσών. Το αρχαιότερο όνομά της ήταν Κενδρισός, τον 6ο αιώνα π.Χ. ονομάστηκε Ευμολπιάς και αργότερα Πονηρόπολις. Οι Ρωμαίοι την ονόμασαν Τριμόντσιουμ και οι Οθωμανοί, από το 1363 και μετά, Φιλίμπε και την αποίκισαν με μουσουλμάνους που έφεραν από τη Μικρά Ασία. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης άρχισαν να συρρέουν στην πόλη Έλληνες από την Ήπειρο, τα Άγραφα, την Πόλη και αλλού. Ως ιδρυτής και πρόεδρος της πρώτης ελληνικής κοινότητος Φιλιππουπόλεως αναφέρεται ο μητροπολίτης (1455-1466) Διονύσιος Α’. Κατά το 18ο αιώνα η Φιλιππούπολη ήταν κορυφαίο κέντρο του Ελληνισμού και ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά κέντρα της Οθωμανικής Θράκης, καθώς βρίσκονταν πάνω στον οδικό άξονα Κωνσταντινούπολης-Αδριανούπολης-Σόφιας-Βελιγραδίου-Βιέννης).
Το 1818, όταν μητροπολίτης Φιλιππουπόλεως ήταν ο Παΐσιος Α’ (1800-1822), στη διοίκηση της ελληνικής κοινότητας αρχίζουν να συμμετέχουν επτά εκλεγμένα μέλη αντιπροσώπων των συντεχνιών, σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθούν οι πρόκριτοι με τους πρωτομάστορες των συντεχνιών (Γκλαβίνας, 2001:114).
Στα τέλη του 19ου αιώνα, η θρησκευτική και εθνοτική συνύπαρξη ήταν από τα κύρια γνωρίσματα της πόλης, καθώς εδώ συγκατοικούσαν οκτώ διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες: μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Πομάκοι, Αθίγγανοι), ορθόδοξοι εξαρχικοί Βούλγαροι, ορθόδοξοι πατριαρχικοί Έλληνες, Γρηγοριανοί Αρμένιοι, Εβραίοι, Βουλγαροκαθολικοί, προτεστάντες και Ουνίτες. Η ελληνική γλώσσα ήταν κυρίαρχη ανάμεσα στους ορθοδόξους της πόλης μέχρι και τη δεκαετία του 1860, ακόμα και μεταξύ επιφανών βουλγαρικών οικογενειών (Πλουμίδης, 2006:49). Κατά το 19ο αιώνα οι Έλληνες Φιλιππουπολίτες ιδρύουν λέσχες και συλλόγους και κυκλοφορούν σημαντικές ελληνικές εφημερίδες.
Χάρη στην οικονομική ενίσχυση πλουσίων Ελλήνων της περιοχής παρατηρείται οικοδομικός οργασμός με ανέγερση εκκλησιών όπως ο Άγιος Δημήτριος, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Κυριακή, η Αγία Μαρίνα, η Αγία Παρασκευή κ.α. Πριν τον Κριμαϊκό πόλεμο (1854-6) στην επαρχία Φιλιππουπόλεως λειτουργούσαν 110 βουλγαρικά σχολεία, τα οποία διπλασιάστηκαν μέσα σε 8 χρόνια.
Το 1876 οι Έλληνες της Φιλιππούπολης ήταν διπλάσιοι από τους υπόλοιπους κατοίκους της (Τούρκους, Βούλγαρους και Αρμένιους). Η Φιλιππούπολη είχε 7 μεγάλες ελληνικές συνοικίες με μια καλά οργανωμένη ελληνική κοινότητα και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ελληνική εκπαίδευση16.
Κέντρο Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών
Γ’ Επιστημονική Συνάντηση: «Μαστόροι και γεφύρια»
Αθήνα 25 Νοεμβρίου 2006
Οι δουλγκέρηδες της Θράκης.
Σχόλια στα αρχεία της συντεχνίας τους στη Φιλιππούπολη
Απόψε η Διαδρομή θα σας παρουσιάσει ένα αλλόκοτο και παράλογο έργο, το "Ρινόκερο" του ΕυγενείουΙονέσκο. Ένα έργο που ηχογραφήθηκε το μακρινό 1960 από την κρατική ραδιοφωνία.
Το έργο γράφτηκε το 1960 από το διάσημο γαλλο-ρουμάνο συγγραφέα και πρωτοανέβηκε στο Ντύσσελντορφ το ίδιο έτος.
H υπόθεση του έργου:
Η υπόθεση εξελίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Ο καλόκαρδος και δειλός
Μπερανζέ, συνομιλεί με τον εγωπαθή και επηρμένο φίλο του Ζαν, όταν την ρουτίνα
αναταράζει η εμφάνιση ενός ρινόκερου, που τρέχει μανιασμένα ανάμεσα στα πλήθη.
Γρήγορα η είδηση γίνεται γνωστή και συζητιέται παντού. Όμως, δεν αργούν να κάνουν
την εμφάνισή τους κι άλλοι ρινόκεροι, εξαπλώνοντας την παρουσία τους σαν επιδημία . Ο
ένας μετά τον άλλον, οι πολίτες ακολουθούν την τάση να μεταμορφώνονται σε ζώα,
αποτινάσσοντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και κάθε ουμανιστική ιδέα,
θεμελιώνοντας παράλληλα έναν νέο νόμο της ζούγκλας στην κοινωνία. Όμως ο
Μπερανζέ, αντιστέκεται στην λαίλαπα της «ρινοκερίτιδας» και εν τέλει απομένει ο μόνος
που αποφασίζει να την αντιμετωπίσει με κάθε κόστος, ελπίζοντας να βγει νικητής.
ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ.
Ο κεντρικός ήρωας, ενώ βρίσκεται δακτυλοδεικτούμενος στο περιθώριο, καλείται να
αντιμετωπίσει έναν πολυσυλλεκτικό περίγυρο, διαφόρων ιδεολογιών και προελεύσεων.
Άπαντες παραδίνονται αμαχητί στο κύμα ομογενοποίησης, που τους θέλει κινούμενους
προς αυστηρά συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πρόκειται για ένα σχόλιο που μπορεί να μπει
ως υπότιτλος σε κάθε επικίνδυνη ή μη, χρονική στιγμή, όπως αυτή που ζούμε. Τόσο ο
Ζαν, όσο και ο Μποτάρ, είναι τύποι που βρίσκονται σε αφθονία γύρω μας, που
ρητορεύουν προσπαθώντας να πείσουν όλους για το μονομερές τους δίκιο, τη στιγμή
που αρκεί μια αναπάντεχη μαζική επιταγή ώστε να τους παρασύρει ανεμπόδιστα και
ολοκληρωτικά. Αντιθέτως, σπανίζουν οι Μπερανζέ, που γεμάτοι αφέλεια και αλτρουισμό,
δεν επιθυμούν να μείνουν αμέτοχοι σε ό,τι συμβαίνει.
Πέρα από τη στηλίτευση του Ναζισμού, ο Ρινόκερος αντικατοπτρίζεται και στον Κομουνισμό.
Παρόλο που πρόθεση του συγγραφέα ήταν τα πολιτικά, δημαγωγικά, εκμαυλιστικά δόγματα (ο
ναζισμός και ο υπαρκτός σοσιαλισμός - ο Ιονέσκο ήταν ορκισμένος αντικομμουνιστής), στην
εποχή του το έργο ταυτίστηκε με κάθε είδους ολοκληρωτισμό: υλιστικό, πνευματικό ή ηθικό.
Το ένστικτο της αγέλης θα αναδυθεί, οι άνθρωποι θα γίνονται άβουλα και καταστροφικά όντα όντα, ενώ επίσης θα μετατρέπονται σταδιακά σε βίαια όργανα μίας απολυταρχικής εξουσίας...
Το θέατρο του παραλόγου
Προκύπτουν εύλογα ερωτήματα...
Ένα παιχνίδι της φαντασίας ή μια δυστοπική πραγματικότητα;
Ένα γεγονός τραγικό ή γελοίο;
Ασφαλώς και πρόκειται για ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του θεάτρου του παραλόγου.
Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της
θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες
καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της
γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών.
Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός και το γκροτέσκο, τα οποία
υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του
Μία πλειάδα μεγάλων ηθοποιών συμμετέχουν στο έργο:
Ο Μπάνε και ο Πέτζα είναι δικά μας παιδιά, δεν θεωρούνται ξένοι. Σάβιτς και Μπέρι είναι ίσως το καλύτερο δίδυμο ψηλών, Μακρέϊ και Σάκλφορντ σπουδαίοι μπασκετμπολίστες αλλά έμειναν λίγο, Σκάϊλς και Λέβινγκστον έφεραν άρωμα ΝΒΑ στο Αλεξάνδρειο αλλά όχι τίτλο. Δικαιωματικά λοιπόν η τιμητική διάκριση του κορυφαίου ξένου στην ιστορία του ΠΑΟΚ πάει στον παίχτη ουσία Κεν Μπάρλοου που σήμερα γιορτάζει τα 57α γενέθλια του.
Όταν ο Κεν έφτανε στη Θεσσαλονίκη μετά το πείραμα Τέρι Μίλς ως αντικαταστάτης του παίχτη του ενός ημιχρόνου Ίρβινγκ Τόμας (με την ΑΕΚ) ήταν σίγουρο πως με την απόκτηση του ο ΠΑΟΚ απέφευγε το ρίσκο να μην του βγεί η επιλογή, ο Αμερικανός είχε δώσει ήδη τα διαπιστευτήρια του στα ευρωπαϊκά παρκέ τα προηγούμενα χρόνια. Προτού πατήσει το πόδι του στο Αλεξάνδρειο, ο Μπάρλοου έβγαλε το ψωμί του για μια τετραετία στα ιταλικά και ισραηλινά γήπεδα με απόλυτη επιτυχία, κατακτώντας τίτλους ως μέλος δύο εξαιρετικών ομάδων.
Αλλά ας πιάσουμε το νήμα της ζωής του από την αρχή και την Ιαπωνία όπου γεννήθηκε λόγω της εκεί μετάθεσης του στρατιωτικού πατέρα του. Η συνέχεια τους βρήκε στο Οχάιο και στο Μίσιγκαν μέχρι την ηλικία των 12 που η οικογένειά του ρίζωσε στην πολιτεία που το μπάσκετ είναι θρησκεία, την Ιντιάνα. Ο πιτσιρικάς κόλλησε με το άθλημα αν και ήταν η πρώτη φορά που έπιανε την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του και τελικά έγινε τόσο καλός ώστε του δόθηκε υποτροφία από το τοπικό Νότρ Ντάμ του Ρίτσαρντ "Ντίγκερ" Φελπς.
Με τους Fighting Irish o Κεν αγωνίστηκε και τα τέσσερα κολλεγιακά χρόνια έχοντας ως συμπαίχτη για δύο σεζόν τον Ντέιβιντ Ρίβερς με τον οποίο τον συνδέει μια δυνατή προσωπική ιστορία. Το καλοκαίρι του 1986 ο Μπάρλοου επιλέχθηκε στο νούμερο 23 του ντραφτ από τους Λέικερς αλλά γρήγορα ενεπλάκη σε διαδικασία ανταλλαγής που έστειλε τα δικαιώματα του στην Ατλάντα. Μέχρι λοιπόν να ξεκινήσει το training camp των Γερακιών, ο Κεν παρέα με τον Ντέιβιντ γύρισαν στην Ιντιάνα, δουλεύοντας παράλληλα σε μια αποθήκη.Το βράδυ της 24ης Αυγούστου 1986 το φορτηγάκι που οδηγούσε ο μετέπειτα παίχτης του ΠΑΟΚ με συνοδηγό τον Ντέιβιντ, στην προσπάθεια του να αποφύγει ένα όχημα που παραβίασε το STOP, έριξε το αυτοκίνητο σε παρακείμενο χωματόδρομο. Ο Κεν τη γλύτωσε με ελαφρά τραύματα αλλά ο Ντέιβιντ που όπως και ο συμπαίχτης του δεν φορούσε ζώνη, λόγω της ανατροπής πετάχτηκε απο το παρμπρίζ και προσγειώθηκε σοβαρότατα τραυματισμένος στην κοιλιακή χώρα σε ένα χαντάκι 10 μέτρα μακριά. Βρέθηκε στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου και τελικά σώθηκε επειδή δεν είχαν πειραχτεί τα ζωτικά του όργανα. Μετά απο ένα εφτάωρο χειρουργείο, οι γιατροί κατάφεραν να τον θέσουν εκτός κινδύνου και οι προσευχές του Μπάρλοου και του προπονητή του που παρακαλούσε τον Θεό να μη γίνει ο παίχτης του πελάτης του πατέρα του (το επάγγελμα του οποίου ήταν νεκροθάφτης εξου και το παρατσούκλι "Ντίγκερ" του Φελπς) φαίνεται πως εισακούστηκαν.
Στις 13 του Σεπτέμβρη, ο Κεν ανακοίνωσε μέσω του εκπροσώπου του πως θα περνούσε τον Ατλαντικό για να παίξει στην Ιταλία με τη φανέλα της ιστορικής Ολύμπια Μιλάνο. Τον Οκτώβριο είχε την πρώτη γνωριμία με το Αλεξάνδρειο και τον Άρη σε εκείνο το εξωπραγματικό 98-67 και στη ρεβάνς του Παλαντρουσάρτι που οδήγησε στη μεγάλης ανατροπή ήταν από τους καλύτερους παίχτες των Μιλανέζων όπως και στον τελικό του Πρωταθλητριών στη Λωζάνη, εκεί όπου σήκωσε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της καριέρας του.
Αν και η παρουσία του στη Λομβαρδία ήταν εξαιρετική με μέσους όρους της τάξεως των 17 πόντων και 8 ριμπάουντ, το συμβόλαιο του δεν ανανεώθηκε αλλά ο Κεν δεν έμεινε χωρίς δουλειά.Η αντίπαλος στη Λωζάνη, η Μακάμπι έσπευσε να αποσπάσει την υπογραφή του και ο Αμερικανός έγινε μέλος μιας τρομακτικής front line που εκτός από τον ίδιο περιελάμβανε τον Κέβιν Μαγκί και τον Λαβόν Μέρσερ. Με τους Ισραηλινούς έπαιξε σε δύο συνεχόμενους τελικούς του Πρωταθλητριών, πρώτα στη Γάνδη όπου ηττήθηκε από τους παλιόφιλους της Ολύμπια και κατόπιν στο Μόναχο το 89 πέφτοντας θύμα των τρομερών μωρών της Γιουγκοπλάστικα. Εκείνο το καλοκαίρι έγινε και η πρώτη προσέγγιση από πλευράς Βεζυρτζή για να έρθει ο Κεν στη Θεσσαλονίκη αλλά το έδαφος δεν ήταν ακόμα πρόσφορο.
Έγινε την επόμενη χρονιά που ο Μπάρλοου προέρχομενος από έναν τραυματισμό στο γόνατο είδε την πόρτα της εξόδου στο Τελ Αβίβ και όταν ο μάνατζερ του τον ενημέρωσε πως ο ΠΑΟΚ είχε επικοινωνήσει ξανά μαζί του δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά και στις αρχές Σεπτέμβρη προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" και χωρίς καλά καλά να γνωρίζει τα ονόματα των συμπαιχτών του, αγωνίστηκε στο ντέρμπι με τον Άρη.
Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο ΠΑΟΚ που βάδιζε πια το μονοπάτι της ωριμότητας, βρήκε στο πρόσωπο του Κεν τον ιδανικό κρίκο για να κλείσει η αλυσίδα. Ο Μπάρλοου έφερε πνεύμα πρωταθλητισμού στην ομάδα, εμπειρία μεγάλων αγώνων αλλά και ουσία. Χωρίς να ξεσηκώνει την εξέδρα με το παιχνίδι του, ήταν αθόρυβος αλλά και ουσιαστικός. Τελείωνε ο αγώνας και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι για το πως είχε γεμίσει τη στατιστική του με πόντους και ριμπάουντ. Στην τριετία του στην Ελλάδα ήταν πάντα μέσα στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ και ριμπάουντερ ενώ τα ποσοστά του στα δίποντα έφταναν το 65 με 70%.
Από την πρώτη του χρονιά ο Μπάρλοου φρόντισε να δείξει πως ο ΠΑΟΚ είχε πετύχει διάνα με την απόκτηση του, στη Γενεύη θα είναι αυτός που θα κρατήσει ζωντανό τον ΠΑΟΚ παίζοντας ως πεντάρι για σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο μετά την αποβολή του Φασούλα, δίνοντας ομηρικές μάχες στη ρακέτα με τον Κέβιν Μαγκί. Το Κυπελλούχων του 91 έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σπουδαίου Αμερικανού φόργουορντ.
Ο ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να ρίξει τον Άρη από τον θρόνο αλλά δύο λάθη, ένα του Κεν και ένα του Φασούλα θα αναβάλουν προσωρινά την εκθρόνιση. Αυτή θα έρθει το 1992, τα χρόνια της αβεβαιότητας και των παιδικών ασθενειών ήταν πίσω για τον ΠΑΟΚ ακόμα και αν στη Ναντ τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίστηκαν ξανά.
Το καλοκαίρι ο Ίβκοβιτς σχεδιάζει την ομάδα που θα φέρει στην Ελλάδα το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ο τραυματισμός του Χάρισον του αλλάζει τα πλάνα και στη Θεσσαλονίκη έρχεται ο Κλιφ Λέβινγκστον. Ο Κεν που είναι πάντα πιστός στρατιώτης, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να τραβηχτεί πιο έξω για να μην τρακάρει με τον "Good News" και να παίξει στο 3. Με αυτό το σχήμα ο ΠΑΟΚ θα φτάσει στο ΣΕΦ με την ταμπέλα του μεγάλου φαβορί, ο Κεν στον ημιτελικό ξεκινάει κάνοντας καλή αμυντική δουλειά πάνω στον Κούκοτς αλλά το γρήγορο φόρτωμα του Φασούλα με φάουλ και η απουσία του Τσέκου θα υποχρεώσει τον Ντούντα και τον Κεν να παίξει ξανά στο 5 χωρίς την επιτυχία της Γενεύης. Η αποτυχία στο Φάιναλ Φορ αλλά και ο αποκλεισμός από τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά του πρωταθλήματος, θα σηκώσουν τρικυμία στον Δικέφαλο του Βορρά που τα απόνερα της θα παρασύρουν και τον Αμερικανό.
Η Ιταλία θα ανοίξει ξανά την αγκαλιά της, πρώτα στην Καλαβρία για τη Ρέτζιο και εν συνεχεία για λίγο στο Τρεβίζο και μετά στην Πιστόϊα, τη Μοντεκατίνι, τη Σάσαρι και το Λιβόρνο όπου το 2002 θα κρεμάσει τα παπούτσια του σε ηλικία 38 ετών.
Ο Κεν ήρθε στον ΠΑΟΚ για να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν η ομάδα για να εδραιωθεί, η λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Και το σίγουρο είναι πως με το ήθος του, τη σεμνότητα του και το ταλέντο του, ο Αμερικανός συνέβαλε τα μέγιστα στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας του Δικεφάλου του Βορρά. Δεν ήταν φαντεζι, δεν τράνταζε τις μπασκέτες με βροντερά καρφώματα αλλά στο τέλος της ημέρας δίπλα στο όνομα του Κεν Μπάρλοου, η ουγιά γράφει ουσία...
Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, πεθαίνει τυφλός και πάμφτωχος στον Πειραιά ο ενδοξότερος και ευγενέστερος όλων των αγωνιστών του 1821, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο θρυλικός Νικηταράς.
Για τους Έλληνες ήταν ο ξακουστός Τουρκοφάγος, ενώ για τους συμπολεμιστές του ήταν ο φτωχός Νικήτας, που ποτέ δεν δέχθηκε να πάρει λάφυρα. Η εμφάνισή του στα πεδία των μαχών ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό στους Έλληνες και προκαλούσε τον αληθινό τρόμο στους Τούρκους, που υποχωρούσαν αλαλάζοντας και μόνο στη θωριά του με το σπαθί στο χέρι. Αγνός και ανιδιοτελής, δεν καταδέχθηκε ποτέ να πάρει την παραμικρή αμοιβή, ακόμα και όταν η οικογένειά του πεινούσε. Όπως έγραψε ο Γεώργιος Γαζής, ο γραμματικός του Καραϊσκάκη «Ο Νικήτας επατούσε τον χρυσόν δια να κυνηγήσει τον εχθρόν, ευχαριστούμενος να ονομάζηται πένης ένδοξος παρά πλούσιος άδοξος». Μετά την επανάσταση, όταν ο Τερτσέτης ρώτησε το Νικηταρά γιατί δεν πήρε ποτέ του λάφυρα και ζει τώρα σε τόση φτώχια, ο Νικηταράς απάντησε αυστηρά «Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω Καπετάνιος. Και δεν θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το Καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!».
Για τον Όθωνα και τους Βαυαρούς, τη Βαυαρική ακρίδα όπως τους αποκαλούσε ο απλός λαός, ο Νικηταράς ήταν κάτι παραπάνω από επικίνδυνος. Όχι μόνο γιατί ο Νικηταράς είχε σταθεί ολόψυχα στο πλευρό του Καποδίστρια, αλλά κυρίως γιατί στο πρόσωπό του οι ρακένδυτοι Έλληνες έβρισκαν ακόμα το ηρωικό τους ίνδαλμα, το ατρόμητο παλικάρι που ενσάρκωνε την τιμή και την υπερηφάνεια τους. Γι’ αυτό το Βαυαρικό παρακράτος τον συνέλαβε και τον φυλάκισε, υποβάλλοντάς τον σε φρικαλέα βασανιστήρια. Και όταν η μικρότερη κόρη του, στην οποία ο Νικηταράς είχε παθολογική αδυναμία, είδε να φέρνουν τον πατέρα της με καταματωμένα ρούχα με φορείο στην αίθουσα του δικαστηρίου που δικάζονταν, έχασε τα λογικά της και από τότε παραληρούσε λέγοντας «ωραία που σου παν’ τα κόκκινα πατέρα μου»…
Όταν μετά την πίεση της κοινής γνώμης ο Νικηταράς επέστρεψε τυφλός από την εξορία που τον είχε στείλει ο Όθωνας, αναγκάστηκε να ζητήσει για πρώτη φορά στη ζωή του από την κυβέρνηση ένα μικρό προνοιακό επίδομα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα έξοδα νοσηλείας της κόρης του. Η κυβέρνηση αρνήθηκε το επίδομα και του έδωσε μόνο μια άδεια επαιτείας για να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή απόγευμα έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά. Έτσι, ο ημίθεος των Δερβενακίων στέκονταν ρακένδυτος και τυφλός κάθε Παρασκευή απόγευμα στο προαύλιο της εκκλησίας και ζητιάνευε…
Το ξημέρωμα της 25ης Σεπτεμβρίου 1849, η υπέροχη καρδιά του Νικηταρά σταμάτησε να χτυπά. Αμέσως κατακλύστηκε από πλήθος κόσμου το σπίτι του στον Πειραιά, καθώς όλοι οι απλοί άνθρωποι ήρθαν αυθόρμητα να δουν για τελευταία φορά το θρυλικό Νικηταρά. Στη μικρή διαθήκη του άφηνε μόνο το σπαθί του στο γιό του Γιάννη και δήλωνε την τελευταία του επιθυμία: να ταφεί δίπλα στο θείο του τον Κολοκοτρώνη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Την ημέρα της κηδείας συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Έξω από το χαμόσπιτο υπήρχε ένα μόνιππο κάρο το οποίο θα μετέφερε τη σωρό του Νικήτα στην Αθήνα. Μόλις όμως η σωρός βγήκε στο κατώφλι του σπιτιού, το άπειρο συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε γοερά κλάματα και οι παλιοί συμπολεμιστές του που είχαν σηκώσει αρχικά τη σορό, δεν την απόθεσαν στο κάρο αλλά την παρέδωσαν στους αμέτρητους ανώνυμους Έλληνες που προσφέρονταν εθελοντικά να σηκώσουν στις πλάτες τους τη σωρό του Νικήτα. Χιλιάδες άνδρες, νέοι, γέροι και παιδιά σήκωσαν διαδοχικά τη σωρό και έτσι, από πλάτη σε πλάτη, μεταφέρθηκε η σωρός από τον Πειραιά μέχρι την Αθήνα, ενώ από τα μπαλκόνια των σπιτιών που περνούσε η τεράστια πομπή έπεφταν λουλούδια στο φέρετρο. Με αυτόν τον μεγαλειώδη και ανεπανάληπτο τρόπο, ένα ολόκληρο Έθνος σήκωσε στις πλάτες του και ξεπροβόδησε στην αιωνιότητα αυτόν τον υπέροχο άνδρα. Μόνο οι Έλληνες θα μπορούσαν να αποδώσουν τέτοια τιμή σε ένα νεκρό και τέτοια τιμή μόνο στο Νικηταρά θα μπορούσε να γίνει…
Δυστυχώς, σήμερα δεν γνωρίζουμε ακριβώς που ήταν ο τάφος του, καθώς και τι απέγιναν τα οστά του Νικηταρά. Αλλά όπως έγραψε και ο ιστορικός Δημήτριος Καμπούρογλου που προσπάθησε το 1926 να βρει τον τάφο του Νικηταρά «Οι Έλληνες ας παρηγορηθούν δια της σκέψεως ότι δια τον Νικηταράν πάσα η Ελληνική Γη έχει ανοιχτές τις αγκάλας»….
Μανούσος Αντρέου Χουρδάκης. Γεννήθηκε στον Αϊ Γιάννη Σφακίων, μετανάστευσε στην Αμερική περίπου το 1910. Επίστρεψε στην Ελλάδα 1912 και υπηρέτησε τον Ελληνικό στρατό. To 1916 επέστρεψε στην Αμερική. Το 1920 ως έφεδρος ανθυπολοχαγός κατάχθηκε ως εθελοντής και πολέμησε στην Μικρασία. Σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 1921 στον Σαγγάριο.
Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία, ο ελληνικός πολιτισμός και η
χριστιανική πίστη αποτελούν τα κύρια στοιχεία που καθώρισαν την εξέλιξη του
Βυζαντίου. Χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το
Βυζάντιο.
Η σύνθεση του ελληνικού πολιτισμού με τη χριστιανική θρησκεία στο πλαίσιο
της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οδήγησε στη γένεση του ιστορικού εκείνου φαινομένου
που ονομάζουμε βυζαντινή αυτοκρατορία[i]. Η
σύνθεση αυτή πραγματοποιήθηκε όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετατόπισε το κέντρο
της στην Ανατολή, μετά την κρίση που ξέσπασε τον τρίτο αιώνα. Συγκεκριμένη
μορφή έλαβε με την αναγνώριση του χριστιανισμού από το Imperium romanum και την ίδρυση της νέας
πρωτεύουσας στον Βόσπορο. Τα δύο αυτά γεγονότα, δηλ. η νίκη του χριστιανισμού
και η οριστική μετάθεση του πολιτικού κέντρου του κράτους στην εξελληνισμένη
Ανατολή, εγκαινιάζουν τη βυζαντινή εποχή.
Στην πραγματικότητα η βυζαντινή ιστορία είναι μία νέα φάση
της ρωμαϊκής ιστορίας, όπως και το βυζαντινό κράτος είναι βασικά η συνέχεια του
imperium romanum. Βέβαια το επίθετο
«βυζαντινός» χρησιμοποιήθηκε σε μεταγενέστερους χρόνους και ήταν άγνωστο στους
ονομαζόμενους «Βυζαντινούς». Αυτοί χρησιμοποιούσαν συνήθως το όνομα «Ρωμαίοι»,
τον αυτοκράτορα τους θεωρούσαν ρωμαίο ηγεμόνα, διάδοχο και κληρονόμο των
παλαιών ρωμαίων καισάρων. Έμειναν πιστοί στο όνομα της Ρώμης όσο χρόνο διήρκεσε
η αυτοκρατορία, και οι ρωμαϊκές πολιτικές παραδόσεις κυριάρχησαν ως το τέλος
στην πολιτική τους συνείδηση και βούληση[ii]. Η
ρωμαϊκή πολιτική θεωρία συνένωσε τα ετερογενή εθνικά φύλα της αυτοκρατορίας και
η ρωμαϊκή ιδέα της παγκόσμιας κυριαρχίας καθώρισε τη θέση της αυτοκρατορίας
απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Ως κληρονόμος του ρωμαϊκού imperium το Βυζάντιο πίστευε ότι ήταν η μοναδική αυτοκρατορία πάνω
στη γη και διεκδικούσε κυριαρχικό ρόλο πάνω σε όλες τις χώρες που ανήκαν κάποτε
στον ρωμαϊκό κόσμο (orbis) και
που τώρα είχαν γίνει τμήματα της χριστιανικής οικουμένης. Η σκληρή όμως
πραγματικότητα ανέτρεψε προοδευτικά την αξίωση αυτή. Πάντως τα κράτη που
δημιουργήθηκαν μέσα στο χώρο της χριστιανικής οικουμένης πάνω στο παλαιό ρωμαϊκό
έδαφος, παράλληλα με το ρωμαιο-βυζαντινό κράτος, δεν θεωρήθηκαν νομικά και
ιδεολογικά ισότιμα με αυτό. Δημιουργήθηκε μια περίπλοκη ιεραρχία κρατών, στην
κορυφή της οποίας βρισκόταν ο ηγεμόνας του Βυζαντίου ως ρωμαίος αυτοκράτορας
και ως κεφαλή της χριστιανικής οικουμένης[iii].
Στην πρώτη βυζαντινή εποχή η πολιτική της αυτοκρατορίας απέβλεπε στην άσκηση
άμεσης κυριαρχίας πάνω στον orbis
romanus, ενώ στη μέση και την ύστερη βυζαντινή εποχή η διατήρηση της
θεωρητικής αυτής ηγεμονίας αποτελούσε τον άξονα, γύρω από τον οποίο στρεφόταν η
πολιτική της αυτοκρατορίας.
[i]Πρβλ. Ν. Η. Baynes, The Hellenistic Civilization and
East Rome, Oxford 1946 (ανατύπωση: Byzantine Studies, σελ. 1 εξ.). Για
την ελληνιστική πολιτιστική και εκπαιδευτική παράδοση βλ. τα διεισδυτικά σχόλια
του R.J.H. Jenkins, Byzantium and Byzantinism. Lectures in Memory of Louise Taft
Semple, The University of Cincinnati 1963, σελ. 8 εξ.
[ii]Πρβλ. F. Dölger, Rom in der Gedankenwelt der
Byzantiner, Zeitschr. f. Kirchengesch. 56(1937) 1 εξ., ανατύπωσηστο Byzanz und
die europ. Staatenwelt 70 εξ.
[iii]Πρβλ. G. Ostrogorsky, Die byzantinische
Staatenhierarchie, Sem. Kond. 8 (1936) 41 εξ. ΕπίσηςF. Dölger, Die «Familie der Könige» im Mittelalter, Hist. Jahrb. 60(1940) 397 εξ., ανατύπωσηστοByzanz und die europ. Staatenwelt 34
εξ.
Πηγή: GEORG OSTROGORSKY ΙΣΤΟΡΙΑ TOY ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Η κλασική μουσική είναι ένα αυθεντικό παιδί της Ευρώπης από την εποχή του Μεσαίωνα – και λίγο νωρίτερα. Έχει περάσει μέσα από διάφορα κύματα προβολής και επιρροής, που ξεκινούν από την Αγγλία και την Γαλλία και φτάνουν μέχρι την Γερμανία και την Ιταλία. Οι μουσικοί ιστοριογράφοι για να μπορέσουν να διαχωρίσουν τις τάσεις των εποχών της, επιλέγουν να την χωρίζουν σε 6 περιόδους.
Μεσαίωνας: Είναι η περίοδος πριν το 1400 που χαρακτηρίζεται από τα μονωδικά άσματα ή αλλιώς και Γρηγοριανά μέλη. Πήραν το όνομα τους από τον πάπα Γρηγόριο Α’ τον Μέγα και έχουν κυρίως εκκλησιαστική μορφή άρα και θρησκευτικό χαρακτήρα.
Αναγέννηση: Περίοδος από το 1400 μέχρι το 1600, χαρακτηρίζεται από μαδριγάλια αλλά και από τραγούδια με λατινικό στίχο. Ουσιαστικά είναι η άνθιση της μουσικής της τέχνης και η πρώτη μορφή κειμένων που συναντούν την μουσική, όπως τα ποιήματα του Βοκάκιου και οι εκφραστικές συνθέσεις του πρωτοπόρου Κάρλο Τζεζουάλντο. Μπαρόκ: 1600-1750. Ξεχωρίζει για το απαλό μεν έντονο χρώμα στις μελωδίες, με την πλειοψηφία τους να είναι τόσο ακουστικές όσο και χορευτικές. κλασική : Ξεκινάει από τα μέσα του 1750 μέχρι την πρώτη δεκαετία του 1800. Η κλασική μουσική αποκτά για πρώτη φορά δομή και ισορροπία. Δεν υπάρχουν κομμάτια που αρχίζουν και τελειώνουν σε περίεργα σημεία, αλλά αρχή μέση και τέλος που υπακούν σε μουσικές αρχές και στην επαγγελματική αρμονία. Είναι η εποχή της γέννησης της Ευρωπαϊκής μουσικής.
Ρομαντική: 1820-1900. Μεγάλα κομμάτια με συναισθηματικές μελωδίες και έντονα χαρακτηριστικά.
Νεότερη: Είναι το κύμα της μουσικής που έρχεται μετά το 1900 και δεν γνωρίζει σύνορα και οδηγίες. Η τελευταία 15ετία ωστόσο χαρακτηρίζεται από την επιστροφή στον ρομαντισμό.
