Συνέπεια, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια. Τρία στοιχεία που χαρακτήρισαν την σχεδόν εικοσαετή καριέρα στα ελληνικά παρκέ του Νίκου Μπουντούρη που σήμερα κλείνει τα 50. Πως όμως πάει η ιστορία;
Το καλοκαίρι του 1989 διεξάγονταν στον Βόλο τα τελικά του Πανελλήνιου πρωταθλήματος Εφήβων. Μεγάλο αστέρι της τοπικής ομάδας του Ολυμπιακού, ήταν ο 18χρονος Νίκος που πεισμωμένος απο το κόψιμο του στο ρόστερ της Εθνικής Ελπίδων εκείνης της χρονιάς, έκανε τρομερές εμφανίσεις και με αυτόν τον τρόπο μπήκε στα ραντάρ των ανθρώπων του ΠΑΟΚ. Με τη σύμφωνη γνώμη του Κώστα Πολίτη, ο Νίκος Βεζυρτζής τηλεφωνούσε καθημερινά στα γραφεία των ανθρώπων του Ολυμπιακού Βόλου για να τους πείσει για τη μεταγραφή του φερέλπιδος μπασκετμπολίστα και όταν τελικά τα κατάφερε ξεκινώντας εν μέσω καταρρακτώδους βροχής το ταξίδι απο Θεσσαλονίκη προς την όμορφη πρωτεύουσα της Μαγνησίας παρολίγο να τρακάρει αλλά ευτυχώς ο ισχυρός άνδρας του ΠΑΟΚ απέφυγε τα χειρότερα.
Με την υπογραφή του Μπουντούρη στο συμβόλαιο και τον ίδιο στο αυτοκίνητο, ο Βεζυρτζής πήρε τον δρόμο της επιστροφής στελεχώνοντας το ρόστερ της ομάδας για τα επόμενα εννέα χρόνια με ένα απο τα βασικότερα γρανάζια της. Ο Νίκος βρήκε χρόνο συμμετοχής ήδη απο την πρώτη σεζόν, ο Πολίτης εκτιμώντας τις αμυντικές του αρετές και την άγνοια κινδύνου που τον διέκρινε, τον έριξε πάνω στον Γκάλη και αυτός τα κατάφερε όσο αυτό ήταν δυνατόν να δυσκολέψει τον Γκάνγκστερ, δείχνοντας όμως και το ήθος του όταν σε σχετική ερώτηση απάντησε πως "είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω εγώ για τον Γκάλη" αλλά κερδίζοντας έτσι και την εκτίμηση της δύσκολης ασπρόμαυρης εξέδρες που τον "τίμησε" με ευρηματικό σύνθημα.
Ο αγαπημένος "Μπουντουράκος" των Παοκτσήδων σταδιακά αύξανε τον χρόνο συμμετοχής έναντι του Νίκου Σταυροπούλου γενόμενος αυτός η πρώτη εναλλακτική πίσω απο τον Κόρφα για τη θέση του πλέι μεικερ και ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές του Δικεφάλου του Βορρά τη δεκαετία του 90. Κυπελλούχος Ευρώπης και Κόρατς, πρωταθλητής και τροπαιούχος του Κυπέλλου Ελλάδος, Φάιναλ Φορ και τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ο Νίκος με το καθαρό του μυαλό και το φαρμακερό του τρίποντο ήταν η ήρεμη δύναμη μέσα στο παρκέ για τον ΠΑΟΚ, πάντα σοβαρός και δουλευταράς.
Αυτά τα προσόντα του εκτιμήθηκαν και απο τους εκάστοτε προπονητές της εθνικής ομάδας της οποίας ο Νίκος αποτέλεσε μέλος απο το 92 μέχρι το 98 με συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Μουντομπάσκετ και Ευρωμπάσκετ. Μετά το Παγκόσμιο της Αθήνας ο Μπουντούρης που ήταν πια ο αρχηγός του ΠΑΟΚ, δεν ικανοποιήθηκε απο την πρόταση ανανέωσης της διοίκησης Αλεξόπουλου που αναλογικά της προσφοράς του στον σύλλογο ήταν όντως πολύ χαμηλή και πήρε των ομματιών του αλλάζοντας ομάδα και πόλη για τα πράσινα χρώματα του Παναθηναϊκού. Σίγουρα αυτή η απόφαση πίκρανε τους φίλους του ΠΑΟΚ αλλά ο Νίκος δεν πούλησε ποτέ οπαδιλικι, μόνο δουλειά μέσα στο γήπεδο.
Αυτό ακριβώς που έδωσε και στη διετία του στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς και αποζημιώθηκε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του μεγάλου τροπαίου του ευρωπαϊκού μπάσκετ, του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μέσα στην νεοσύστατη έδρα της πρώην ομάδας του. Το 2000 ο Μπουντούρης που ποτέ δεν φοβήθηκε τις μεγάλες αλλαγές, πέρασε στην απέναντι ερυθρόλευκη όχθη ανταμώνοντας ξανά με τον Ντίνο Ράτζα και μπολιάζοντας με εμπειρία την περιφέρεια των Ερυθρόλευκων.
Αποχώρησε απο τον Πειραιά το 2003 με ακόμα ένα Κύπελλο στη συλλογή, πήγε για μία σεζόν στον Μακεδονικό παρέα με τον Γιώργο Μπαλογιάννη και το 2004 ο Παναγιώτης Γιαννάκης βρήκε στο πρόσωπο του πολύπειρου Μπουντούρη το ιδανικό συμπλήρωμα για τον Ρόντρικ Μπλάκνεϊ και τον νεαρό Βασίλη Σπανούλη στην ομάδα του Αμαρουσίου. Μετά απο δύο επιτυχημένα χρόνια στα βόρεια προάστια έπαιξε για μια χρονιά στην Πάτρα με την Ολυμπιάδα για να επιστρέψει στο Μαρούσι το 2007 γράφοντας 39 συμμετοχές πριν πει το αντίο στην αγωνιστική δράση, φτάνοντας έτσι τις 510 στο σύνολο, αριθμός που τότε τον έφερνε στην πρώτη θέση στην ιστορία της Α1.
Ο Μπουντούρης ήταν ο ορισμός των εννοιών "παίχτης ομάδας" και "αγαπημένο παιδί του προπονητή". Σίγουρα δεν ήταν ο φαντεζί παίχτης που θα ξεσήκωνε την εξέδρα, ο τρόπος που έπαιζε απείχε απο αυτό που θα χαρακτηρίζαμε εντυπωσιακό. Έμπαινε στο γήπεδο έχοντας πλήρη γνώση για το τι έπρεπε να κάνει και ήταν απόλυτα συνεπής σε αυτό.
Ουσιαστικός και εγκεφαλικός πλέι μεικερ, ο Νίκος Μπουντούρης έβγαζε τίμια το ψωμί του στο παρκέ με επαγγελματισμό και αφοσίωση, ένας στρατιώτης στην υπηρεσία της ομάδας...
Antreas Tsemperlidis
